Κανεὶς δὲν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:

Τὰ κάστανα, ἐξωτερικά, ἔχουν βελόνες ποὺ τρυπᾶνε τὰ χέρια• τὰ φραγκόσυκα ἔχουν ἀγκάθια, ποὺ μπαίνουν στὸ δέρμα• τὰ καρύδια ἔχουν πράσινη, χονδρὴ σάρκα, ποὺ μαυρίζει τὰ χέρια• τὰ ἀμύγδαλα ἔχουν σκληρὸ περίβλημα, ποὺ θέλει σπάσιμο.

Κανείς! Ποτέ! Καὶ κανεὶς δὲν σταμάτησε νὰ τὰ τρώει, ἐπειδὴ τοῦ δημιουργοῦν μπελάδες στὸ καθάρισμα. Ἤρεμα καὶ ἁπλά, παραμερίζουμε τὰ ἐξωτερικὰ ἀγκάθια, ἀφαιροῦμε τὴν ἐνοχλητικὴ φλούδα καὶ ἀπολαμβάνουμε τὸν νόστιμο καρπό!

Γιατί ἄραγε νὰ μὴ συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς συνανθρώπους μας; Γιατί νὰ μετρᾶμε τόσο τὴν κάποια ὀξύτητα στὰ λόγια τους; τὴν κάποια περιφρόνηση στὸ βλέμμα τους; τὴν κάποια παραξενιὰ στὴν συμπεριφορά τους; Γιατί νὰ μὴν φροντίζουμε, μὲ τὴν ἴδια γαλήνη καὶ ὑπομονή, μὲ τὴν ἴδια ἠρεμία καὶ ἁπλότητα, νὰ παραμερίζουμε τὴν ὅποια ἐξωτερική τους στριφνάδα καὶ ἰδιοτροπία, γιὰ νὰ βροῦμε καὶ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν κρυμμένη ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς τους, πού ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρχει ἄνθρωπος, ποὐ νὰ μὴν κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι; Καὶ νὰ σκεφτοῦμε, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀντώνιος λέει: Ἀπὸ τὸν πλησίον μας, δὲν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς, τὸ ἂν θὰ κερδίσουμε κάποια διαμαντάκια ἢ ἂν θὰ γευθοῦμε κάποιους γλυκεῖς καρπούς. Ἀπὸ τὸν πλησίον μας δὲν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς μία νοστιμιὰ τῆς ζωῆς μας. Ἀπὸ τὸν πλησίον μας ἐξαρτᾶται αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ζωή μας ἡ ὁ θάνατός μας! Γιατί, ἂν κερδίσουμε τὸν ἀδελφό μας, κερδίζουμε τὸν Θεό. Καὶ ἂν σκανδαλίσουμε τὸν ἀδελφό μας, ἁμαρτάνουμε στὸν Χριστό. Εἶπε ὁ Χριστός: Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολὴ εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου». Καὶ πρόσθεσε: Δεύτερη, ἐξ ἴσου μεγάλη: Καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν (Μάτθ. 22, 37). Καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ἂν δὲν ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου, πού τὸν βλέπεις, εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεό, πού δὲν Τὸν βλέπεις;» (Α’ Ιω. 4, 20). Τὰ ἴδια, μὲ διαφορετικὰ λόγια, λέει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός: – Ἢ σχέση μας μὲ τὸν πλησίον μας, δὲν εἶναι ἢ στέγη στὸ οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ. Δὲν χτίζομε σπίτι ἀρχίζοντας ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω. Ἀντίθετα. Πρῶτα βάζουμε γερὰ θεμέλια. Καὶ μετά, πολὺ μετά, φτάνουμε στὴ στέγη. Καὶ τὸ θεμέλιο εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα: Σοὺ λέει κάποιος μία κουβέντα, ποὺ σὲ πικραίνει. Τί πιὸ εὔκολο, νὰ τοῦ ἀπαντήσεις καὶ σὺ καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Νὰ τὸν «πατήσεις στὸν κάλο» του. Καὶ τί θὰ βγεῖ; Ὄχι μόνο θὰ τρυπήσεις χειρότερα τὰ χέρια σου ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἀλλὰ καὶ θὰ κάνεις μία «ὡραία ἐπίδειξη» καὶ τῶν δικῶν σου ἀγκαθιῶν! Καὶ συνήθως συμβαίνει τὰ ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου νὰ εἶναι ἀγκαθένια κάστανου, ἐνῶ τὰ δικά σου εἶναι… γαϊδουράγκαθα!

Ἂν ὅμως ἀγωνιστῆς νὰ μὴ τοῦ πεῖς τίποτε, ποὺ νὰ τὸν πονέσει, τότε «κέρδισες» τὸν ἀδελφό σου.

πατήρ Βαρνάβας Λαμπρόπουλος