Ίσως η γη να είναι η κόλαση κάποιου άλλου πλανήτη

Αυτή τη φράση την είδα γραμμένη σε έναν μισογκρεμισμένο τοίχο των Εξαρχείων, κάπου στο τέρμα της οδού Τσιμισκή, ανάμεσα Λυκαβηττό και Στρέφη…

Ίσως η γη μας να είναι η κόλαση κάποιου άλλου πλανήτη

Θυμάμαι τώρα, ότι στου Στρέφη είχα νιώσει τις πρώτες ηδονές του έρωτα. Πιτσιρικάς ακόμα, με πιτσιρίκες μπλεγμένος, δεν με έπαιρνε να κάμω λόγο για ροζ ξενοδοχεία. Πρώτον γιατί ντρεπόμουνα, δεύτερον γιατί ντρεπόντουσαν οι άβγαλτες παρτεναίρ μου, τρίτον επειδή δεν θα με έφταναν τα χρήματα.
Και “φασωνόμουνα” στο όρθιο, με την ανάσα να κόβεται κάθε τόσο από τον φόβο των μπανιστηρτζήδων.

Ο Θεός να το κάμει έρωτα δηλαδή αυτά τα αγχωμένα φιλιά και τα διστακτικά χαδάκια, στα απόκρυφα των κοριτσιών [γιατί μέχρι εκεί με άφηναν συνήθως να φτάσω…].
Αλλά αυτό ήτανε τότε για μένα ο έρωτας και ήτανε πάρα πολύ.
Άλλωστε, όσα δεν μπορούσα να κάμω, έτσι αμείλικτα κυνηγημένος από τις ενοχές των άβγαλτων αγοριών, από τους δισταγμούς των ανθισμένων κοριτσιών, από τους ηδονοβλεψίες των πάρκων, από τα αδιάκριτα κουνούπια, από τον λιγοστό χρόνο, από τις αιχμηρές πευκοβελόνες, κι από τον τρόμο μιας ενδεχόμενης σεξουαλικής αποτυχίας, το έκαμα μετά, στη φαντασία μου.
ΚΙ αυτό προστάτευε τον έρωτα, από το να φθαρεί και να απομυθοποιηθεί στη μέγγενη της καθημερινότητας.

Τα εφηβικά “φασώματα” και οι πρώτες εκείνες σωματικές εξερευνήσεις στα αλσύλια, όπου νόμιζα ότι εξερευνούσα ένα άλλο σώμα αλλά στη ουσία εξερευνούσα το δικό μου, ίσως να ήταν και η περίοδος της μέγιστης έντασης που έχω νιώσει στον έρωτα κι ας μην έφτανα ποτέ σε ολοκληρωμένον έρωτα.
Ακριβώς επειδή ουδέποτε χρειάστηκε να τριφτεί στον τρίφτη της πραγματικότητας.
Γι αυτό και κάθε φορά που ανέβαινα με ένα κορίτσι τον λόφο του Στρέφη, ένιωθα τότε, σαν να ανέβαινα στον λόφο του Παραδείσου.
Κι ας μου τρυπάγανε στο κατέβασμα τα αχαμνά, οι πευκοβελόνες που ‘χαν γαντζωθεί στο βρακί μου και τα κουνούπια που μου είχαν κεντήσει τα πόδια…

Ε λοιπόν εκείνα τα χρόνια, συλλογιζόμουν ακριβώς το αντίθετο από αυτο που έγραφε το μήνυμα στον τοίχο.

Η γη μας πρέπει να είναι ο παράδεισος κάποιου άλλου πλανήτη.

Πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια…

Βλέπω τώρα στις οθόνες των ανθρώπων, πίσω από τις μισάνοιχτες μπαλκονόπορτες των ψυχών τους, σκηνές απίστευτης φρίκης.

Τζιχαντιστες να καίνε ανθρώπους σε σιγανή φωτιά, χρηματιστές να ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις, για να κερδίσουν λίγα δολάρια παραπάνω, τραπεζίτες να κάμουν σεξοτουρισμό με ανήλικα παιδιά στην Ινδοκίνα, παπάδες να ανοιγουν τα πόδια σ’ εκείνους που σφαγιάζουν τους χριστιανούς, γελοίους τσαρλατάνους να ξεπουλάνε πατρίδες, μεγαλοεπιχειρηματίες να ανοίγουν σαμπάνιες στα μπουζούκια προς έναν μισθό το μπουκάλι, μελαμψούς μπαμπουϊνους να τσακίζουν κεφάλια κοριτσιών, απελπισμένους ανέργους να γκρεμίζονται από ταράτσες πολυκατοικιών, λαθροεισβολείς να μετράνε επιδόματα απάνω σε πτώματα Ελλήνων, ψυχανώμαλους, πρεζέμπορους, φονιάδες κι αγύρτες να γλεντοκοπάνε με το αίμα εκατομμυρίων θυμάτων τους.

Ένας κόσμος όπου ο γκρεμός παρουσιάζεται για ισάδα και το ίσωμα καλύπτεται από πέπλα ψεύδους, για να μην το βλέπει κανείς.

Και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Διαψεύσεις, χωρισμοί, ασυνεννοησία, προδοσία, γκρίνια, φαγωμάρα, έλλειψη αμοιβαίας κατανόησης, ιδιοτέλεια, ψέμματα, απάτες και ξανά ψέμματα.

Ποιος έρωτας και ποια αγάπη και ποια συντροφικότητα;
Ο τρόμος της μοναξιάς και η συνήθεια – συχνά και τα οικονομικά οφέλη – εν τέλει, κρατάνε δυο ανθρώπους μαζί κι όλα τα άλλα είναι εξιδανικεύσεις.

Παραλογισμός, αδιέξοδα, ψεύδος. Ιδού το ανθρώπινο τοπίο, για όσους έχουν μάτια ανοιχτά να το δουν.

Ίσως λοιπόν η γη να είναι η κόλαση κάποιου άλλου πλανήτη και να ξεπέφτουν εδώ μοναχά οι κολασμένοι…

Θυμάμαι τώρα τον Ιωάννη Μανασσή και το σπίτι του με τα νεκρά πουλιά.

Είχε μανία να συλλέγει οτιδήποτε απεικόνιζε νεκρά πουλιά. Φωτογραφίες, πίνακες, σκίτσα, καρτ ποστάλ, χαρακτικά, τα πάντα. Αρκεί κάπου να υπήρχε ένα νεκρό πουλί. Το σπίτι του έμοιαζε με νεκροταφείο φτερών.
Ότι είχε πετάξει κάποτε, έμπαινε εκεί μέσα μοναχά πεθαμένο.

Ασχέτως αν ο ίδιος ζούσε μια ζωή σε διαρκή πτήση…

Μου είχε κάμει σφοδρή εντύπωση η εμμονή του, που ενδεχομένως να έφτανε στα όρια της νεύρωσης.
Αλλά ούτε κι ο ίδιος γνώριζε το γιατί και το πως του παράξενου πάθους του. Άλλωστε, αν γνώριζε την αιτία, θα μπορούσε να θεραπεύσει και το πρόβλημα. Αν φυσικά το δει κανείς ως πρόβλημα…

– Μ’ αρέσουν τα νεκρά πουλιά. Αυτό είναι όλο… Ίσως επειδή ζηλεύω τόσο πολύ τη δυνατότητα τους να πετάνε…

Ο Αλεξανδρινός Ιωάννης Μανασσής είχε φύγει από την Αίγυπτο στα 16 του χρόνια. Ο πατέρας του ήταν ευκατάστατος έμπορος, ενώ η μάνα του είχε γίνει κάπως γνωστή στην Ελλάδα, από δύο μυθιστορήματα της, που είχαν εκδοθεί εδώ και κάτι είχαν ψιλοπουλήσει.

Εύπορη γενικά οικογένεια, εγκαταστάθηκαν στη συνοικία Νεαπόλεως, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, όπου διέμεναν άλλοτε πολλοί Αλεξανδρινοί. Πριν πλακώσει φυσικά το αλβαναριό και η πολυπολιτισμικότητα και καταντήσουν αυτές οι περιοχές χαβούζα…

Ο Ιωάννης παρέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, μετά τον θάνατο του πατέρα του και τα πήγε σχετικά καλά. Μοίραζε βέβαια τη ζωή του μεταξύ Ιαπωνίας, ΗΠΑ και Ελλάδας, όπου η εταιρεία του διατηρούσε παραρτήματα, ωστόσο αυτό δεν τον ενοχλούσε διόλου. Ίσα-ίσα, του άρεσε που αναγκαζόταν να “πετάει” κάθε τόσο. Σαν τους φτερωτούς του φίλους.
Οικονομικό πρόβλημα λοιπόν δεν είχε. Κι επιπλέον ήταν ιδιαίτερα γοητευτικός κι ευχάριστος χαρακτήρας. Κι ωραίος άντρας. Θυμάμαι ότι μερικές από τις πρώτες μου εφηβικές ερωτικές φαντασιώσεις, αφορούσαν τις ερωμένες του, που ήταν η μία πιο όμορφη από την άλλη.

Ωστόσο με καμία δεν στέριωσε.

Στον χρόνο απάνω, κάτι θα γίνονταν και η σχέση του θα διαλύονταν. Κι ύστερα πάλι από την αρχή.
Ο ίδιος έλεγε ότι, ο διάβολος του έστελνε τις συντρόφους του και ο Θεός του τις έπαιρνε!
Ίσως να εννοούσε ότι ο Θεός τον αγαπούσε τόσο, που τον ήθελε εντελώς δικόν του…

Η μάνα μου, που ήταν λαϊκή γυναίκα φυσικά, δεν χαμπάριαζε από τους Θεούς ή τους δαίμονες του Μανασσή. Και δεν της άρεσε διόλου που τον θαύμαζα σαν Δάσκαλο και σαν Αρσενικό Πρότυπο.

Φοβόταν ότι αυτός ο μυστηριώδης και απρόσιτος άνθρωπος, μόνο κακές επιρροές μπορούσε να έχει πάνω μου.
Πίστευε ότι ο λόγος που τον παρατούσανε όλες οι γυναίκες του, προτού καλά-καλά κλείσουν χρόνο, ήταν πολύ πιο απλός: καμία δεν άντεχε τις ιδιοτροπίες του. Κι ύστερα πως να αποδεχτεί μια φυσιολογική γυναίκα, ότι θα ζούσε σε ένα σπίτι γεμάτο νεκρά πουλιά;

– Όποια τον παντρευτεί αυτόν, μαύρο θα το βάψει το βρακί της… Γι αυτό κόψε τα πολλά-πολλά μαζί του… Βρες άλλον δάσκαλο να σου μάθει Γιαπωνέζικα…

Ήταν λοιπόν σχεδόν καθημερινοί οι καυγάδες μας, εξαιτίας της σχέσης μου με τον Μανασσή. Η μάνα μου δεν ήθελε να με ακούει ούτε καν να αναφέρω το όνομα του μπροστά της.
Αλλά ποιος έφηβος δίνει σημασία σ΄εκείνα που θέλει ή δεν θέλει η μάνα του;
Αν ήταν έτσι, δεν θα ανοίγαμε ποτέ τα φτερά μας και θα σερνόμαστε με την κοιλιά στις ράχες του κόσμου, σαν τα νεκρά πουλιά του Μανασσή.

Α, ξέχασα να σας πω ότι ο Μανασσής μιλούσε και έγραφε άριστα τα Ιαπωνικά, που τα είχε μάθει στο Κυότο, όταν υπηρετούσε τη θητεία του ως αξιωματικός του αμερικανικού ναυτικού, στην περίοδο κατοχής της Ιαπωνίας από τον Αμερικανικό στρατό.
Και μου παρέδιδε εμένα μαθήματα δωρεάν…
Αυτό ήταν και η αιτία που σταμάτησα ξαφνικά να τον επισκέπτομαι.

Είχα πάει, θυμάμαι, απρόσμενα σπίτι του, προκειμένου να πάρω ένα βιβλίο του Γιούκιο Μισίμα, που είχα λησμονήσει στο σαλόνι του, κάτω από τον τεράστιο πίνακα με τους νεκρούς ερωδιούς, για να μελετήσω το μάθημα μου…
Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη.
Χτύπησα αλλά δεν άκουσε κανείς και μπήκα.
Το είχα ξανακάνει αυτό αρκετές φορές. Με είχε βεβαιώσει ότι ήμουν πάντα ευπρόσδεκτος και να πηγαίνω όποτε θέλω.
Και τον βρήκα στο κρεβάτι, με τη μητέρα μου…

Ίσως η γη μας τελικά να είναι ο τόπος όπου συμβαίνουν πράγματα, που ούτε στην Κόλαση, ούτε στον Παράδεισο κανενός άλλου πλανήτη δεν θα μπορούσαν να συμβούν…

Και παρότι έχουμε φτερά, χανόμαστε στα μονοπάτια του ουρανού, μέχρι να πέσουμε κατάκοποι ξανά στη γη μας.
Σαν τα νεκρά πουλιά του Μανασσή…

panusis