ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ PART 5

Ύστερα από παρότρυνση ενός καινούργιου φίλου (ευχαριστώ Αλεξ Π. ), να γράψω κι εγώ ένα άρθρο για το Jamboree του Stranger, βρέθηκα απόγευμα Κυριακής, μια εβδομάδα μετά, σε έναν ελαιώνα στη μέση του πουθενά ( που δεν ξέρω καν πως βρέθηκα εκεί ), με μια καρέκλα, έναν καφέ και ένα σακουλάκι κουλούρια κανέλλας, να σκεφτώ τι άλλαξε αυτήν την εβδομάδα που πέρασε. Και όχι δεν είχα σκοπό να γράψω κανένα άρθρο που να θυμίζει CAMPING VLOG και εννοείται, δεν είχα σκοπώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Ωστόσο, θες ότι ακούω το παλιό αγαπημένο μου τραγούδι στα ακουστικά, θες ότι το γρασίδι έχει αυτό το τέλειο χρώμα, θες ότι τα πουλιά κελαηδούν και πετάνε πεταλούδες και λιβελούλες δεξιά και αριστερά, κάτι μέσα μου είπε πάρε χαρτί και στυλό και γράψε.

Η εικόνα που έχω μπροστά μου, μου θύμισε την ώρα που φτάσαμε στον προορισμό μας, και είχε μόλις νυχτώσει. Κάτω από τις ελιές ο Νίκος μας μίλησε για τον λόγο που είμαστε εκεί, για τις ανακαλύψεις και τα σχέδια του, για τον Φοίνικα και για τη πραγματικότητα που ζούμε, δίνοντας έμφαση στο μέλλον, στη πορεία, και στο τι έρχεται στο επόμενο κεφάλαιο. Και μάλιστα, είχε πει από νωρίς ότι ίσως αναπαυθεί σήμερα εν ειρήνη, εις τόπο χλοερό (#ΝΟΤ) η βασιλομήτωρ, πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα. Θύμιζε κάπως σαν αγόρευση κάτω από τις ελιές της Αρχαίας Ελλάδας, ενώ ανατέλλει το φεγγάρι και όλοι είμαστε γύρω από τον φιλόσοφο, που κατάλαβε το νόημα της ύπαρξης και κρατάμε σημειώσεις…

…Κάτσε… Εγώ δεν έπρεπε να είμαι εκεί. Θυμάμαι είχα ένα σχέδιο… Υποτίθεται ότι θα πήγαινα να αφήσω το άτομο που ήμουν μαζί του και θα έκανα τα δικά μου. Διακοπές, καφέ και θάλασσα όλη μέρα…. Πως βρίσκομαι κάθε φορά σε μέρη που δεν ήτανε να πάω με ξεπερνάει. Αλλά που να πάω τώρα, ας κάτσω είπα, γιατί το ταξίδι 8-4 οδήγηση σερί σχεδόν, ήταν τουλάχιστον εξοντωτικό. Για να μη πω για τις προηγούμενες μέρες. Όλοι όσοι παρευρεθήκαμε στο σεμινάριο, δώσαμε μάχη για να βρεθούμε εκεί. Με τι, δε ξέρω. Ωστόσο, αναποδιά στην αναποδιά, νικήσαμε (1-0 ΧΑ!). Και ίσως τελικά να μην έπρεπε να βρίσκομαι οπουδήποτε αλλού. Ίσως εκείνες τις ημέρες να έπρεπε να βρίσκομαι ακριβώς εκεί.

Κάτι που παρατηρήσαμε πολλοί από εμάς, ίσως θεωρηθεί από κάποιους υπερβολικό. Ήταν μια φράση από το τραγούδι του Πασχάλη, (όχι Τερζή), «σε έχω δει, κάπου, κάπου, σε ξέρω…τα μάτια σου αυτά μου είναι τόσο γνωστά….» …η και το «τινοσισισι;» που τριγύριζε στο μυαλό μου εκείνες τις μέρες. Δηλαδή για να σας κάνω να καταλάβετε ο Άλεξ Π είναι πλέον ο πνευματικός μου θείος, καθώς μοιράζεται μια αδελφική αγάπη με ένα συγγενικό μου πρόσωπο, και με περνάει 6 χρονάκια αλλά τον γνώρισα την προηγούμενη εβδομάδα. Πέρα από τη πλάκα όμως, πως γίνεται να βλέπεις τόσα άτομα πρώτη φορά και να ξέρεις ακόμα και τη φωνή τους, το χαμόγελό τους, την αγκαλιά τους!? Να νοιώθεις ένα αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας αλλά ταυτόχρονα χαράς και ενθουσιασμού που τα γνώρισες… να νιώθεις ότι είναι οικογένεια την οποία θες να προστατεύσεις.

Ένα κάποιο Deja Vu… (όχι με όλους…) Και πέραν αυτού, είναι δύσκολο να βρεις τη σήμερον ημέρα άτομα που μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις και αξίες, να έχουν αγάπη και ανιδιοτέλεια στη καρδιά τους και να ψάχνουν μέσα στο σκοτάδι να βρουν φως. Κακά τα ψέματα, έχουμε γίνει όλοι, ένας Διογένης με φανάρι και ψάχνουμε ΑΝΘΡΩΠΟ. Θεωρείται επίτευγμα πια, να μπορείς να συζητήσεις, χωρίς τα φίλτρα της καθημερινότητας για την αλήθεια… Ανάμεσα σε ομοϊδεάτες – γνώριμους – άγνωστους που δεν υπήρξαν αντιπάθειες , ούτε κρυμμένα συναισθήματα παρά μόνο διαφάνεια και χαμόγελο. Και ένας κοινός στόχος/σκοπός ζωής.

Ένας σκοπός που αναζητούσα 11 χρόνια (και αλήθεια λέω), σε ένα ταξίδι που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Η ίσως πάντα έτσι να τα έβλεπα και να τα εκλογίκευα όπως όλοι. Αυτόματος πιλότος. «Don’t think outside the box» «Be the average Joe».

Βλέπετε, μας έμαθαν ότι η φαντασία είναι ψέμα, τα όνειρα αυταπάτες και η ζωή γραμμική και μονοδιάστατη. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος σκέψης. Το μυαλό σου και τα μάτια σου, σου παίζουν παιχνίδια. Αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει. Ότι ζητάς κάτι ουτοπικό και αδύνατο με τη λέξη ελευθερία. Ότι η χαρά είναι παράλογη και είναι φυσιολογική η θλίψη, γιατί «ε, πως περίμενες να νιώθεις με αυτά που γίνονται… είναι λογικό να μη χαμογελάς. » Λοιπόν δε συνηθίζω να χαμογελάω και ειδικά χωρίς λόγο για χρόνια…οι φίλοι μου μάλιστα, με φωνάζουν πολλές φορές και Ice Queen… και καρυδάκι…γιατί δεν αφήνω τίποτα ούτε να μπει, ούτε να βγει. (Ναι παιδιά είναι αλήθεια…όσοι με γνώρισαν, αυτή τη στιγμή ίσως και να είναι σε κάποιο σοκ…)

Αλλά τελευταία κατάλαβα, ότι δεν υπάρχει λόγος να μη χαμογελάμε και όποιος σας ξαναρωτήσει «γιατί παιδί μου γελάς σα χαζό» να απαντάτε «γιατί όχι?».

Και να πάτε να βρείτε ανθρώπους που γελάνε χωρίς λόγο και τραγουδάνε μόνοι τους. Που χορεύουν χωρίς μουσική και όταν πήγαιναν σχολείο, έλεγαν «σώπα δάσκαλε να ακούσουμε το πουλί»… Και έχουν κρατήσει ζωντανό εκείνο το παιδάκι που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, και να κάνει το γέρο δάσκαλο να ακούσει το πουλί και να δει τη πεταλούδα και να κοιτάξει στον ουρανό και να πιστέψει σε ένα όμορφο αύριο.

Θα κλείσω αυτό το συναισθηματικό camping vlog με το αγαπημένο μου τραγούδι, τουλάχιστον για αυτή την εποχή, για να σας θυμίσω να έχετε πάντα μαζί σας, εκτός από το ασθενοφόρο τσέπης, a pocketful of sunshine…
…Likaki1 για Κατοχικά Νέα… με αγάπη…ελπίζω να σας γνωρίσω στο επόμενο Jamboree!!!

Υ.Γ. την φωτογραφία την τράβηξα στον ελαιώνα “στη μέση του πουθενά” <3