ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ

Το ξημέρωμα της Πέμπτης με είχε βρει άυπνη και ταλαιπωρημένη…Σε λίγες ώρες ήταν να αναχώρησω για τις Ροβιές και τα εμπόδια έσκαγαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα επάνω μου..

Όλα γύρω μου φώναζαν με τον τρόπο τους μην πας ακύρωσε το…θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται στο πάτωμα κοιτάζοντας το ταβάνι και να αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν όλα αυτά..τι είναι αυτό που δεν θέλει με τίποτα να παρευρεθώ εκεί ..έγινε ότι ήταν δυνατόν για να μου χαλάσει την διάθεση ενώ οι δυσκολίες και οι συμπτώσεις συνεχώς κορυφώνονταν με αποκορύφωμα μια τηλεφωνική συνομιλία ενός περαστικού..

Η μπαλκονόπορτα του δωματίου μου ήταν ανοιχτή και καθώς έπαιζα μηχανικά με τον αναπτήρα μου  απορροφημένη μέσα στις σκέψεις μου ακούω έναν άντρα που περνούσε κάτω από το σπίτι μου λίγο πριν τα χαράματα να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει το εξής…μην πας θα σε κλέψουν…σε παρακαλώ μην πας…καθώς περπατούσε χανόταν η φωνή του και μαζί με την φωνή του χάνομουν και εγώ περισσότερο στους συλλογισμούς μου…το πρωί με βρήκε απροετοίμαστη να κοιτάω τον άδειο μου σάκο…σηκώθηκα και περπάτησα ξυπόλητη στον μικρό διάδρομο και είπα στον εαυτό μου με δυνατή φωνή αγνόησε το και πήγαινε κόντρα στα σημάδια…γέμισα μέσα τα απαραίτητα ρούχα και κατευθύνθηκα στην στάση για το λεοφωρειο γεμάτη αποφασιστηκοτητα και ανυπομονησία για τα δώρα που θα μου έφερνε το ταξίδι…έβγαλα το εισιτήριο μου και είδα δύο άντρες να στέκονται μπροστά από την ανοιγμένη πόρτα του λεοφωρειου…αυτό είναι για Ροβιές σωστά;

Εκείνοι κοιταζοντουσταν και είπαν ταυτόχρονα ο ένας ναι και ο άλλος όχι…γέλασα από αμηχανία και ξαναρωτήσα τελικά πάει ναι η όχι;ξανά τα ίδια ο ένας έλεγε ναι και ο άλλος όχι…τους κοιτούσα και άρχισα να εκνευρίζομαι επιμένοντας..μπορείτε να μου πείτε υπεύθυνα αν πηγαίνει στον προορισμό μου παιδιά;

συζηταγαν μεταξύ τους και έλεγε ο ένας στον άλλο τα ίδια…προχώρησα παρακάτω ενοχλημένη και ρώτησα έναν επιβάτη…ναι για Ροβιές είμαστε είπε χαμογελαστα και έτσι επιβιβάστηκα…πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και ελευθέρωσα τους ώμους μου από το σακίδιο ακουμπώντας το στο διπλανό κάθισμα.

Εγειρα το κεφάλι μου στο τζάμι και απλά αφέθηκα στις εναλλασσόμενες εικόνες του τοπίου…Στα μέσα της διαδρομής και ενώ άρχισε να αδειάζει το λεωφορειο γύρισε ο μπροστινός μου και με κοίταξε μεσα στα μάτια λέγοντας μου… πρώτη φορά καθυστερεί τόσο πολύ το λεωφορειο να με πάει σπίτι θα έπρεπε να έχει περάσει από το σπίτι μου εδώ και τρία τέταρτα είπε απορημένος..εσύ μάλλον από Αθήνα για ταξίδι  αναψυχής έτσι δεν είναι;πηγαίνω για κάμπινγκ σε ένα σεμιναρίο..απαντησα κάπως κοφτά…και πως θα πας εκεί μου είπε μόνη σου πρέπει να πάρεις ταξί η να έρθουν να σε πάρουν..άκου πάρε το τηλέφωνό μου και αν χρειαστείς οτιδήποτε πες μου να σε βοηθήσω… ευχαριστώ πολύ είπα και σκέφτηκα πόσο καλός άνθρωπος είναι..τίποτα μου λέει και εσύ το ίδιο θα έκανες στην θέση μου..εδώ είναι το χωριό μου είπε μετά από λίγο και κατέβηκε λέγοντας μου πάλι να μην διάστασω να τον καλέσω αν συναντήσω κάποιο πρόβλημα..τον ευχαρίστησα θερμά και τον αποχαιρέτησα καθώς έκλεψε την προσοχή μου   ένα λευκό πούπουλο που έκανε κύκλους στον αέρα…μετά από δύο στάσεις και ένα τρίωρο ταξίδι έφτασα στην πλατεία του χωριού και έτρεξα να κάνω ένα τσιγάρο που θα με χαλαρωνε από το ταξιδι..λίγο πριν το ανάψω βλέπω ένα νεαρό παιδί να έρχεται προς το μέρος μου και να με ρωτάει αν είμαι για το σεμινάριο…ναι του είπα ενθουσιασμένη που βρήκα κάποιον που θα πηγαίναμε στην ίδια συνάντηση..σε πειράζει να πάμε μαζί μου είπε;

μα φυσικά και θα πάμε μαζί αποκρίθηκα..άρχισε να μου λέει πως απορούσε γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος μέσα στο λεωφορειο για το κάμπινγκ και του είπα πως σκεφτόμουν το ίδιο..μου συστήθηκε και με ρώτησε πόσο χρονών είμαι…όταν του αποκάλυψα την ηλικία μου απόρησε και είπε πως νόμιζε πως είμαι κοντά στην δική του..Ο Μενέλαος είναι 22 χρόνων αρκετά έξυπνος και με κοινωνικους προβληματισμούς παρά το νεαρό της ηλικίας του…ευγενικός και ώριμος..σκεφτήκαμε να πάρουμε ταξί να μην ταλαιπωρησουμε τους υπόλοιπους αλλά ο ταξιτζής δεν βρέθηκε ποτέ ούτε μας έκανε κλήση παρά την βεβαίωση του περιπτερά πως θα τον βρούμε εύκολα.

Ετσι καλέσαμε να μας στείλουν κάποιον να μας πάρει από την στάση που είχαμε σταματήσει κάνοντας κουβέντα γνωριμίας..Μετά από λίγο έφτασε ο Ιωάννης σαν να είχε βγει από ταινία της δεκαετίας του 80…είχε αφήσει το μαλλί του να μακρύνει και μου έμοιαζε με τον Γαρδέλη όταν τραγουδούσε στο πλοίο που πήγαινε για την Αίγινα..με αγκάλιασε εγκάρδια και μας υποδέχτηκε με χαρά..

Ο Ιωάννης είναι ένα αυθεντικό πλάσμα και τον σέβομαι για την ειλικρίνεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει…φτάσαμε στον προορισμό μας γρήγορα και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν το καουμποικο καπέλο που φορούσε ο Νίκος…τον είχα φανταστεί να φοράει ένα τέτοιο καπέλο και με εξέπληξε ευχάριστα…ήταν καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι μπροστά από τις σκηνές και μας υποδέχτηκαν σαν τα παιδιά που γυρνάνε στο σπίτι τους για τις γιορτές.

Μας υποδέχτηκαν σαν να ήμασταν τα μέλη της οικογένειας που επέστρεψαν σπίτι…Μας ρώτησαν αν είχαμε φάει και μας πρόσφεραν φαγητό…Η Ναταλία μου είπε να κάτσω δίπλα της λέγοντας μου πως τα λεφτά της είναι και δικά μου και πως οτιδήποτε χρειαστώ να μην διστασω να το ζητήσω..εντάχθηκα γρήγορα στην παρέα καθώς βοήθησε πολύ η φιλόξενη στάση όλων και το χιούμορ του Θέμου.

Ο Θέμος είναι ο γιατρός της ομάδας ένας καλοστεκουμενος μποέμ τύπος με δυνατές δόσεις γέλιου που τις έδινε σαν καταπραϋντική ένεση απλόχερα σε όλους μας…ενορατικος και με πολλές γνώσεις τόσο στο αντικείμενο του όσο και σε ένα πιο ευρύ φάσμα…Μετά από λίγο αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου βουτιά και πήρα απλά την πετσέτα στα χέρια μου με τέτοια χαρά και λαχτάρα σαν να ήταν το πρώτο μου μπάνιο…τα βότσαλα της παραλίας ήταν ζεστά χωρίς να καίνε τα πόδια μου και  ολόλευκα κάνοντας απαλό μασάζ στις γυμνές μου πατούσες…

Εκείνη την ώρα ήταν στην παραλία η Δανάη ένα πλάσμα καλοσυνάτο που φοράει την ψυχή στο πρόσωπο της και όμορφη σαν νεράιδα σου εμπνέει εμπιστοσύνη δίχως να της μιλήσεις ήταν παρέα με την Εύα με τα σπινθηροβόλα πράσινα μάτια και την άγρια ομορφιά που την διακρίνει  καθώς και ο ατοφιος χαρακτήρας της..Τα μικρά παιδιά της παρέα απλά έπαιζαν τριγύρω σαν άγγελοι που κατέβηκαν στην γη να χαιδεψουν απαλά αυτόν τον κόσμο…τα νερά ήταν διάφανα και έβλεπα τον βυθό με ανοιχτά μάτια δίχως να με ενοχλεί η αλμύρα και ξάπλωνα στην αγγαλια της θάλασσας σαν νούφαρο παραδομένο στην ροή της..έπειτα τα μάτια μου εντόπισαν πιο πέρα κάτι άλλα παιδιά από την συνάντηση και αποφάσισα να κολυμπήσω ως την μεριά τους για να αυτοσυστηθω.

Ερχομαι σαν κομάντος μέσα από το νερό τους είπα και αμέσως ανταποκρίθηκαν ζεστά στο χιούμορ μου..Σηκώθηκαν να μου δώσουν το χέρι τους παρόλο που γνωρίζω πόσο δύσκολο ήταν να αποχωριστούν τα άνετα καλοκαιρινά τους καρεκλακια.Ο Στέφανος και ο Σπύρος δύο νεαρά παιδιά εντελώς άνετοι και χαμογελαστοί και οι δύο με έκαναν να νιώσω σαν να ήμασταν φίλοι από παλιά.Εκεινη την ώρα ένα τεράστιο σμήνος γλάρων εθεαθει στον αέρα να κάνει κύκλους πάνω από τα καταπράσινα δέντρα…ένιωσα ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του τοπίου…

Σε λίγο ξεκινούσε το σεμινάριο και έπρεπε να ετοιμαστούμε ο Άλεξ και αυτός νέος ήρθε προς το μέρος μου και με ρώτησε αν είμαι η κοπέλα από τις ομιλίες εγνεψα θετικά και έπεσε επάνω μου με τεράστια Αγγαλία χαρούμενος που με γνώρισε..φωτεινός και ανέμελος…ο Άλεξ φτιάχνει πολύ καλό καφέ με ένα εξάρτημα που όταν το επιχειρήσαμε εμείς έβγαζε νερό γιατί ενώσαμε τα κομμάτια ανάποδα..

Σίγουρα θα μείνει η ατάκα το ιερό δισκοπότηρο του καφέ που το κρατούσα με ευλάβεια να μην πέσει χάμω ούτε ένας κόκκος.. έπειτα ο Ιωάννης με βοήθησε πολύ να τακτοποιήσω τα πράγματα μου και με έβαλαν στην χαριτωμένη σκηνουλα που είχα σταμπαρει στην πλευρά των αγοριών όπου όλες τις μέρες με φρόντισαν να μην μου λείψει τίποτα και έτρεχαν να μου βρουν στρώματα και μαξιλάρια για να είμαι πιο άνετη…Όλοι μαζί πήγαμε στο σεμινάριο σε ένα χώρο γεμάτο δέντρα και κάθισα στο χώμα για να νιώσω την επαφή με την φύση.Ο Νίκος μίλησε με ειλικρίνεια ζωντάνια και ενθουσιασμό ακούραστος συνειδησιακά…Έχοντας έντονα το συναίσθημα του ηθικού χρέους για την σωτηρία των  συνανθρώπων του..Μας έδωσε να σημειώσουμε κάποιες λέξεις…