Η Σωτηρία της Ψυχής και η απάτη των ιερατείων… (συνέχεια)

Η Σωτηρία της Ψυχής και η απάτη των ιερατείων…

Στο βιβλίο του Χάρη Σκαρλακίδη «Οι Προάγγελοι του Ιησού Χριστού – Απόλλων και Σίβυλλες» υπάρχουν πλείστες πληροφορίες και αποδεικτικά στοιχεία για την «ελληνικότητα» του Ιησού, όπως οι προφητείες για την Έλευση και την Σταυρική Του Θυσία, όπου οι Σίβυλλες, ως Ιέρειες του Απόλλωνα, Τον ανήγγειλαν ως Σωτήρα, όπως επίσης και παρουσιάζονται αρκετά κείμενα που μιλούν για την Τελική Κρίση των ανθρώπων, το χάραγμα κ.λπ. Τα στοιχεία αυτά, θα έπρεπε τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες να τα μελετήσουμε, όχι μόνον γιατί γράφτηκαν στην Ελληνική Γλώσσα, αλλά κυρίως γιατί αφορούν την προ Χριστού εποχή στην Ελλάδα, όπου τόσο πολύ κοπίασαν «κάποιοι» για να μας πείσουν περί της ασυμβατότητος μεταξύ της Αρχαιοελληνικής παράδοσης και της Χριστιανοσύνης… Αντιθέτως, ένωσαν σε ένα περίεργο μείγμα την Χριστιανική προτροπή τού «Αγαπάτε αλλήλους» με την Ιουδαϊκή εντολή τού «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος…», ιδρύοντας την Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία, που είναι ακόμη κραταιά στις μέρες μας (ενώ σύντομα θα παραδώσει την σκυτάλη στην Πανθρησκεία).

Μέσα στην ιουδαιοχριστιανική θρησκεία εμφανίζεται ένας διπρόσωπος Θεός: αυτός που μας αγαπά και αυτός που μας τιμωρεί. Αυτά τα δύο πρόσωπα εναλλάσσονται σύμφωνα με τις επιδιώξεις του ιερατείου, ανάλογα με το φιλότιμο, τον φόβο ή το αίσθημα της αμαρτίας που έχει μέσα του ο καθένας. Ο θεός της αγάπης είναι κατάλοιπο της Χριστιανικής νοοτροπίας. Ο θεός τιμωρός, ο θεός που πρέπει οι άνθρωποι να φοβούνται, είναι ο θεός της ουδαϊκής φύσης.

Είναι σημαντικό να καθαρίσω την εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει μια παρεξήγηση, καθώς στο μυαλό των ανθρώπων υπάρχουν διαχωρισμοί εθνικοί, φυλετικοί, χρωματικοί κ.λπ.

ΕΛΛΗΝ, όχι ως εθνική ονομασία αλλά ως πνευματική οντότητα, σημαίνεται κατά τον Κώδικα του Θεολ. Σημαιοφόρου ο «διπλοφώτιστος Νους». Έλλην δύναται να χαρακτηριστεί κάθε φωτισμένος νους στον πλανήτη, ασχέτως έθνους, χώρας, χρώματος και φυλής.

Ο Έλλην, πάντα θα αντιπαρατίθεται στον ΟΥΔΑΙΟ υλόφρονα άνθρωπο, ο οποίος είναι ουδαίος ασχέτως έθνους, χώρας, χρώματος και φυλής. Ο Έλλην πάντα θα προσπαθεί να φωτίσει τους άλλους, ενώ ο Ουδαίος θα προσπαθεί να τους κυριεύσει… Αυτή είναι και η μεγάλη τους διαφορά. Ο Έλλην χρησιμοποιεί την Γνώση για να μεταδώσει τα φώτα του Πολιτισμού, ενώ ο Ουδαίος χρησιμοποιεί την Γνώση για να ασκήσει έλεγχο επάνω στους άλλους. Αυτό δεν έχει σχέση με φυλές, ράτσες και σύνορα. Είναι ένας διαχωρισμός πνευματικού επιπέδου και έγκειται στην εσωτερική παρόρμηση και επιλογή του ανθρώπου, αν θα ταΐσει μέσα του τον «καλό» ή τον «κακό» λύκο, όπως λέει μια Ινδιάνικη ιστορία.

Αυτή η γήινη φύση δικαιολογεί την παρουσία της σε ανθρώπους που δεν φαίνονται βίαιοι από την φύση τους ή θεωρούνται καλλιεργημένοι, όπου σε μία δύσκολη στροφή της ζωής τους μπορεί να ξυπνήσει μέσα τους αυτή η άλλη, η ζωώδης φύση και να φτάσουν ακόμη και στον φόνο.
Γι’ αυτό, κατά την δικαιοσύνη των ανθρώπων, ένα έγκλημα εξετάζεται αν έχει γίνει «εν βρασμώ ψυχής» ή «εν ψυχρώ». Εξετάζεται δηλαδή, αν ο άνθρωπος

α) έχασε τον έλεγχο των άλογων ίππων του («αφηνίασε» – ρήμα που πηγάζει από την σύνθεση των λέξεων από+ηνία), οι οποίοι με την δύναμη (μένος) τους τον παρέσυραν, χωρίς λογική, σε μίαν αποτρόπαια πράξη ή αν

β) η πράξη αυτή έγινε «εν ψυχρώ», όπου το άτομο έχει πλήρη συνείδηση του κακού που πράττει, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε έναν άνθρωπο με ψυχή, ενώ στην δεύτερη είτε δεν υπάρχει ψυχή (Πατρικό Πυρ), είτε έχει νικήσει ο «κακός λύκος»…

Γι’ αυτό, η προτροπή «γνώθι σαυτόν» παραμένει καίρια για την ανθρώπινη οντότητα, καθώς είναι η οδός που οδηγεί τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει το πυρ της ψυχής του, όπως επίσης να κατανοήσει την σπουδαιότητα και την ωραιότητα αυτού του πυρός, ώστε να αποφασίσει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει: να παραμείνει στον κύκλο της παλιγγενεσίας ή να ελευθερωθεί από αυτόν.

………………………………………………………………………………………………………….

«γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»

(Ἰωάν. 8, 32).
……………………………………………………………………………………………………………

Στην πραγματικότητα, οι αναφορές για τον «Υιό του Θεού» εμφανίζονται στην Θεογονία, από τότε που ο Δίας παίρνει χρησμό από την Γαία ότι ο υιός, που περιμένει από την Μήτιδα (την πρώτη Θεά της Σοφίας), θα του στερήσει την βασιλεία. Έτσι, με την συμβουλή της γιαγιάς του Γαίας και του παππού του Ουρανού, οι οποίοι ήθελαν ο εγγονός τους να παραμείνει βασιλιάς, ο Δίας εξαπατά την Μήτιδα πείθοντάς την να εισέλθει μέσα του και τότε αυτός γίνεται Πάνσοφος (Θεογονία Ησιόδου, στίχοι 885 – 900).

Στο βιβλίο «Αποκωδικοποίησις Θεογονίας Ησιόδου» του Θεολόγου Σημαιοφόρου, στις σελίδες 106 – 109, μπορεί κάποιος να διαβάσει το αρχαίο κείμενο και την αποκωδικοποίησή του, ενώ περαιτέρω πληροφορίες δίνονται στις σελίδες 540 – 541 του εν λόγω βιβλίου.

Στους στίχους 897-898, φαίνεται ο Ησίοδος να αναφέρει για ένα αρσενικό παιδί που πρόκειται να γεννηθεί, ως βασιλιάς θεών και ανθρώπων, κατέχοντας υπερβάλλουσα ισχύ στην καρδιά (ψυχή).

«αὐτὰρ ἔπειτ᾽ ἄρα παῖδα θεῶν βασιλῆα καὶ ἀνδρῶν
ἤμελλεν τέξεσθαι, ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντα·»

Κατά το κείμενο, η Μήτις κυοφορεί δύο τέκνα, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Το θηλυκό βγαίνει πάνοπλο από την κεφαλή του Διός και δεν είναι άλλο από την Αθηνά, την νέα Θεά της Σοφίας, την Τριτογένεια. Έκτοτε δεν υπάρχουν αναφορές για το άρρεν τέκνο, μέχρι την ώρα που «λαλούν» οι Σίβυλλες και όντως! Ο Ιησούς παίρνει τη βασιλεία του Διός, αρχίζοντας από την μεγαλύτερη ιερή του πόλη, όπου εδρεύει το Ιερό του Σολύμου Διός και τα Ιεροσόλυμα γίνονται συνώνυμα της Γεννήσεως του Ιησού, αλλά και του Σταυρικού Μαρτυρίου Του. Και όλοι οι αρχαίοι ναοί μετατρέπονται σε εκκλησίες της νέας λατρείας… καλώς ή κακώς, κανείς δεν μπορεί να κρίνει, όμως σίγουρα μοιραίως!

……………………………………………………………………………………………………………

Ας φανταστούμε μια κινηματογραφική εικόνα:

Μία πολύτεκνη οικογένεια ζει σε ένα μεγάλο, ευρύχωρο και τακτικό σπίτι, που είναι περιουσία του πατέρα. Κάθε παιδί έχει το δικό του δωμάτιο. Ένα από τα παιδιά προκύπτει λίγο αναρχικός, λίγο επαναστάτης και αρχίζει να προκαλεί προβλήματα στα αδέρφια του με την παραβατική συμπεριφορά του. Εν τέλει, κλειδώνεται στο δωμάτιό του και το κάνει άνω-κάτω, σύμφωνα με τα γούστα του. Ο πατέρας στενοχωριέται για το κατάντημα του παιδιού του, αλλά ελπίζει, με υπομονή, ότι ο χρόνος θα το συνετίσει. Τη νύχτα, το παιδί κλέβει φαγητό από την κουζίνα, ώστε να παρατείνει την παραμονή του στον χώρο που του επιτρέπεται να κάνει ό,τι θέλει. Ο πατέρας ανακαλύπτει την πονηριά και φροντίζει να μην επαναληφθεί. Αναθέτει μάλιστα στον μεγαλύτερο γιό του, να φέρει πίσω όσο πιο πολλές προμήθειες μπορεί, ώστε να διακόψει την άνομη δραστηριότητα.

Οι ερωτήσεις κρίσεως είναι δύο:

Α)  Σε ποιόν πραγματικά ανήκει το δωμάτιο του παιδιού;

Β) Άραγε είναι ζήτημα χρόνου να τελειώσει, με τον όποιον τρόπο, η ασεβής συμπεριφορά του παιδιού;

……………………………………………………………………………………………………………

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έχουν βγάλει το «κακό όνομα» ότι υπήρξαν πολυθεϊστές, παγανιστές, ειδωλολάτρες κ.λπ. Όμως μία προσεκτική ματιά στα παναρχαία κείμενα αποδεικνύει ότι οι αρχαίοι γνώριζαν πολύ καλά την ύπαρξη του Αρρήτου, Υψίστου Θεού και είχαν διαχωρίσει την άποψή τους σε σχέση με τους άλλους θεούς που φαίνεται ότι λάτρευαν. Ο βωμός στον Άγνωστο Θεό, τον οποίον ανέμεναν ως Υιό του Υψίστου και Σωτήρα, βάσει των προφητειών που έφεραν τις αγγελίες της Έλευσής Του, ήταν νεότερη αναφορά σε σχέση με άλλες αρχαιότερες.

Οι αρχαίοι πρόγονοι είχαν συλλάβει την έννοια του Αρρήτου Θεού και την διεχώριζαν από την γνώμη που είχαν για τους πολλούς θεούς, στους οποίους είχαν προσάψει ανθρώπινα πάθη και συμπεριφορές.

Στα Πρακτικά του Πανελληνίου Συνεδρίου της Αλεξανδρουπόλεως, στην Θράκη στις 2, 3 και 4 Οκτωβρίου 2008, με θέμα «Ο Ορφέας ως πηγή πολιτισμού – Η Θράκη ως τόπος έμπνευσης», στην ομιλία του κ. Σημαιοφόρου, αποκωδικοποιούνται αποσπάσματα από διάφορα αρχαία κείμενα, όπως τα Ορφικά ή άλλα αναφερόμενα στον Ορφέα. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο των Πρακτικών:

[ Ο Ιουστίνος, ο Μάρτυς, εις τον παραινετικόν του λόγον γράφει:

Ο Ορφεύς υπήρξε, καθώς θα ημπορούσε να είπη κάποιος, ο πρώτος διδάσκαλός σας περί της πολυθεΐας. Αλλά τώρα εγώ θεωρώ αναγκαίον, να σας υπενθυμίσω ποίον κήρυγμα έκανε βραδύτερον προς τον υιόν του Μουσαίον και προς τους άλλους ακροατάς του, περί του ενός και μόνου Θεού. Έλεγε λοιπόν ο Ορφεύς τα εξής:

…Ένας είναι ο αυτογενής και από αυτού  του ενός Θεού έγιναν τα πάντα και μέσα σε όλα αυτός παρευρίσκεται. Ουδείς των θνητών δύναται να ιδή τον Θεόν, αυτός όμως τους βλέπει όλους…

…Ουδείς των θνητών μερόπων ανθρώπων δύναται να βλέπει τον άρρητον και άναρχον θεόν, παρά μόνον ο μονογενής υιός του. Αυτός, ο οποίος κατέβηκε από τον ουρανόν και ενσαρκώθηκε εις την φυλήν των Χαλδαίων…

…Ο Τίμαιος ο Λοκρός μνημονεύει, ότι ο Ορφεύς, με το όνομα ΖΕΥΣ εδόξαζε τον Θεόν Δημιουργόν, τον αγέννητον, τον πρό των τριών υιών του Κρόνου.

(Συνεπώς, γίνεται διάκρισις μεταξύ του αγέννητου Ζηνός και του υστέρως γεννητού Διός του Ολυμπίου, του υιού του Κρόνου.)

…Ο Ορφεύς αναφέρεται περί της ψυχής του σύμπαντος και την ονομάζει Ίππα.]

Αυτό φέρνει στον νου τους Ίππους, δηλαδή τα Άλογα μέρη της Ψυχής του ανθρώπου, που αναπαρίστανται συμβολικώς με ίππους (άλογα).

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι, αλλά ακόμη και οι τραγικοί ποιητές, κάποιες φορές αναφέρονται στους θεούς του Δωδεκαθέου με απαξία, ενώ υπήρχε μία πιο γενικευμένη άποψη (όπως π.χ. αυτή της Επικούρειας φιλοσοφίας) για τον Άρρητο, Άναρχο και Ακίνητο Θεό, που πληροί το Παν και δεν ενδιαφέρεται διόλου για τις αμαρτίες και τα πάθη των ανθρώπων…

Η Κυριακή Προσευχή, δοσμένη από τον ίδιο τον Ιησού, αρχίζει με τα λόγια «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…», κάνοντας έκκληση προς Αυτόν, αλλά και συγχρόνως δεικνύοντας το ποιός είναι ο Πατέρας μας, δηλαδή Αυτός που βασιλεύει στους πνευματικούς ουρανούς και όχι κάποιος άλλος, που μπορεί να νομίζουμε ή που μας επιβάλλουν να νομίζουμε….

Ένα αξιοπρόσεκτο σημείο στην Γένεση, στο οποίο έχει γίνει ήδη αναφορά σε προηγούμενο άρθρο, είναι αυτό που «κάποιοι», εμφανιζόμενοι ως θεοί, κατά την μετάφραση στην Ελληνική Γλώσσα, δηλώνουν «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», ενώ λίγο παρακάτω ο Θεός πλάθει τον Αδάμ «και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής», κάτι που οι ποιηθέντες γήινοι άνθρωποι δεν έχουν (κατά το κείμενο της Γενέσεως).

• Εκτός από την διαφορά των ρημάτων «ποιώ» και «πλάθω»,
• υπάρχει διαφορά ως προς τον χώρο που τοποθετούνται τα δημιουργήματα αυτά (Γη και Παράδεισος),
• οι λειτουργίες και οι εργασίες που τους παραγγέλλονται (επικυρίαρχοι οι μεν, ενώ φύλακας ο δε…),
• το γεγονός ότι στην περίπτωση της γης ποιούνται τα δύο φύλα με την εντολή «Αυξάνεστε και πληθύνεστε», όταν στον Παράδεισο ο Αδάμ είναι μόνος.
• Κάποια στιγμή Θεός θεωρεί πως αυτή η μοναξιά δεν είναι καλή για τον Αδάμ και ποιεί γι’ αυτόν μία μεγάλη ποικιλία όντων, ώστε να αποφασίσει ποιό από αυτά θα είναι βοηθός του («καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι (ακόμα) ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν ᾿Αδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά» – Γένεσις 2:19). Ο Αδάμ δίνει ονόματα στα όντα, αλλά κανένα από αυτά δεν του μοιάζει και δεν βρίσκει κάποιο κατάλληλο για να τον βοηθήσει στο έργο του. Αυτά που η Γραφή ονομάζει «θηρία του αγρού» και «πετεινά του ουρανού» θα γίνονταν οι πιθανοί βοηθοί του ανθρώπου, όμως δεν μιλάει για ερπετά ή έντομα, τα οποία συντροφεύουν σήμερα τα παιδιά μας σε όλες τις ψυχαγωγικές τους δραστηριότητες, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε τί είδους λεπτοφυή όντα θα μπορούσαν να είναι αυτά, που ζούσαν μαζί με τον άνθρωπο στον Παράδεισο, όμως δεν ανήκαν στα γνωστά είδη που ζούσαν στο χώρο της ουδαίας γης, καθώς πλάσθηκαν σε δεύτερο χρόνο.

Αυτά τα όντα πλάθονται μετά τον Αδάμ και δεν είναι τα όντα που ποιήθηκαν στη γη, πριν τους ουδαίους ανθρώπους, που αυξάνονται και πληθύνονται,

• ενώ, βεβαίως, οι Πρωτόπλαστοι δεν φαίνεται να έχουν σαρκικές ή ερωτικές επαφές, αφού δεν έχουν φυσικό σώμα
• και εδώ παρουσιάζεται το φαινόμενο «θεοί και άνθρωποι δύο ταχυτήτων»…

Είναι γνωστό ότι ο Θεός των Εβραίων είναι μονοπρόσωπος, οπότε στο κείμενο της Γενέσεως, καθότι Εβραϊκό, δεν δικαιολογείται ο πληθυντικός αριθμός των «θεών», κατά τις ποιήσεις των ανθρώπων. Έρχεται όμως μια πληροφορία ότι το Εβραϊκό κείμενο, πριν γίνει η μετάφραση των Εβδομήκοντα, αναφέρει ότι οι ποιήσαντες είναι Ελοχίμ, δηλαδή «άγγελοι του θεού»: “είπον οι Ελοχίμ ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Οπότε συμπεραίνουμε ότι οι άνθρωποι της γης ποιήθηκαν από αγγέλους. Αυτό που πρέπει να διερευνηθεί είναι, αν αυτοί οι άγγελοι ήταν οι εκπεσώντες ή αν έφτιαξαν τους ανθρώπους κατ’ εντολή του Αρρήτου Θεού. Πάντως η Γένεση δεν αναφέρει εντολοδόχο, παρά μόνον αυτούς που δηλώνουν την πρόθεσή τους να ποιήσουν ανθρώπους κατά την δική τους εικόνα και οι οποίοι τελικά έμειναν ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα…

Υπάρχει βεβαίως και η ερμηνεία που δίνεται από τα χριστιανικά ιερατεία ότι, ο πληθυντικός αριθμός στο κείμενο δικαιολογείται γιατί ομιλεί η Αγία Τριάδα ή ότι αυτοί που «ποιούν» είναι ο Πατήρ και ο Υιός. Όμως, τί σχέση μπορεί να έχει η Αγία Τριάδα ή η ύπαρξη του Υιού σε ένα εβραϊκό κείμενο, όπου ο θεός που περιγράφει είναι μονοπρόσωπος και, βεβαίως, δεν αποδέχεται τον Υιό;

Ας μην λησμονούμε ότι η Παλαιά Διαθήκη ανήκει στα ιερατικά εβραϊκά κείμενα, γραμμένο στην εβραϊκή γλώσσα, όπου τον 3^ο αιώνα π.Χ. μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τους Εβδομήκοντα. Για την ακρίβεια, οι μεταφραστές ήταν 72 δίγλωσσοι Ιουδαίοι. Οπότε, αφού πρόκειται για ένα κείμενο γραμμένο πολύ παλαιότερα από τον Ερχομό του Χριστού στη γη και εκφράζει την Εβραϊκή μονοθεϊστική νοοτροπία, δεν μπορεί να «μεταφράζεται», ως «Αγία Τριάς» ή «Πατήρ και Υιός», ο πληθυντικός αριθμός των «θεών» που ποίησαν τους ουδαίους ανθρώπους.

Υπάρχει άλλο ένα σημαντικό σημείο, που βρίσκεται στο «Σύμβολον της Πίστεως», το οποίο αναφερόμενο στον Χριστό, κάνει τον διαχωρισμό «γεννηθέντα, ού ποιηθέντα», αλλά και «εκ του Πατρός γεννηθέντα», δίνοντας έμφαση στον τρόπο που εμφανίζεται ο Χριστός και η θέση που Του δίνεται στην Θεϊκή Πλάση.

Αυτό θέτει και ένα τρίτο ρήμα, έχοντας πλέον «ποιηθέντες», «πλασμένους» και τον «γεννηθέντα» Χριστό. Ο Χριστός γεννάται απευθείας από τον Άρρητο Θεό και είναι Προαιώνιος, γι’ αυτό και ονομάζεται Υιός του Θεού ακόμα και από τις Σίβυλλες. Σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, ο Άρρητος Θεός πλάθει τον άνθρωπο με Πατρικό Πυρ, δίνοντάς του τις ίδιες ιδιότητες με Αυτόν. Ο Εκπεσών Άγγελος δημιουργεί τον Κόσμο, με στόχο να άρχει σε αυτόν και οι άγγελοι, που τον ακολούθησαν, ποιούν τον άνθρωπο με όμοιες ιδιότητες με αυτούς, έχοντας επίσης λατρεία προς την ύλη και τις σαρκικές απολαύσεις.

Στο σημείο αυτό, είναι σημαντικό να διαχωριστούν οι έννοιες «Πλάστης» και «Δημιουργός».  Ο «Πλάστης» πλάθει με Πυρ, ενώ ο «Δημιουργός» κάνει Δέμας (σώμα) – Δομές και Έργα.

Το φαινόμενο των «θεών των δύο ταχυτήτων» είναι το κλειδί, ώστε να μπορέσει ο ερευνητής να διακρίνει την παγίδα στην οποία έχουν ρίξει, οι θρησκείες, τους ανθρώπους. Έτσι, τα ιερατεία προωθούν την ιδέα πως «ο Θεός είναι Ένας» και βεβαίως αυτή η νοοτροπία σπρώχνει τους ανθρώπους προς την Πανθρησκεία, ως την ορθή λύση, αφού ο Θεός είναι ένας και δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε, ούτε λόγους για να διαφωνούμε, οπότε θα υπάρξει ειρήνη…

Τότε, αφού ο Θεός είναι ένας, γιατί κάποιοι σκοτώνουν τους «απίστους» αν δεν ομολογήσουν πίστη στον δικό τους θεό;

Αφού ο Θεός είναι ένας και άρα δεν υπάρχει διαφωνία παρά μόνο κατ’ όνομα ή τελετουργικό λατρείας, γιατί κάποιοι επεμβαίνουν στην θεϊκή δημιουργία και συχνά σκοτώνουν τα δημιουργήματα του θεού τους;

Αφού ο θεός είναι παντοδύναμος, θα μπορούσε να μην είχε επιτρέψει στους «εχθρούς» του να εμφανιστούν στον κόσμο ή θα τους εξάλειφε μόνος του, γιατί ο παντοδύναμος θεός δεν έχει ανάγκη κανέναν, ούτε υπηρέτη, ούτε λειτουργό, αφού αυτός είναι το παν! Δεν είναι ασεβής λοιπόν αυτή η στάση προς τον Θεό;

Σε όποιον Θεό κι αν πιστεύει κάποιος, όπως και αν Τον ονομάζει, με όποιον τρόπο και αν Τον λατρεύει, δεν είναι ύβρις να επεμβαίνει κάποιος στα δημιουργήματά Του;

Εξετάζοντας τα βιβλικά ή άλλα αρχαία κείμενα με καθαρή ματιά, σκιαγραφείται το γεγονός ότι πράγματι υφίστανται στο προσκήνιο δύο θεοί. Ένας είναι ο Άρρητος, Ύψιστος, Πανάγαθος Θεός και ένας είναι ο κατασκευαστής θεός του κόσμου μας, εμφανιζόμενος με διάφορες ονομασίες όπως ο Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος κατά τους μασόνους, ο Δημιουργός, Γιαχβέ, Σαβαώθ, σημαινόμενος ως Πανεπόπτης Οφθαλμός, Ουροβόρος Όφις ή ως Άρχων του Κοσμικού Αυγού, μέσα στο οποίο έχει εγκλωβίσει τον άνθρωπο.

Παράξενο, αλήθεια, που αυτά τα σύμβολα υπάρχουν μέσα σε χριστιανικές εκκλησίες… Με ποια δικαιολογία άραγε;

Άλλο ένα σημαντικό σημείο, παρότι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είναι το λογικό συμπέρασμα ότι ο Χριστός ήρθε για να καλέσει τους «δικούς» Του (τα δικά Του πρόβατα, που ακούν την δική Του φωνή), οι οποίοι βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλον τον πλανήτη. Οπότε, ο Χριστός δεν ήρθε για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη, παρά μόνο για όσους έχουν ψυχή!

Έτσι η πραγματική ανάγκη ήταν και είναι να ακουστεί η Έκκλησή Του στα πέρατα της Οικουμένης και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ώστε να έχουν όλοι την ευκαιρία να αποφασίσουν αν θέλουν να Τον ακολουθήσουν ή όχι.

Κατά την Δευτέρα Παρουσία ο Χριστός θα αποσύρει από τον χώρο του Κοσμικού Αυγού όλους αυτούς που συνειδητά επιθυμούν να επιστρέψουν, όπου θα τους θέσει στον τόπο τον ετοιμασμένο, στην Γη της Επαγγελίας, δηλαδή τον επί της Αγγελίας υπεσχημένο τόπο.

Όταν οι άνθρωποι, οι φέροντες το Πατρικό Πυρ, απομακρυνθούν από τα υλικά πεδία, ο τόπος αυτός θα σκοτισθεί και θα ακολουθήσει την φθίνουσα πορεία του.

Ίσως, γι΄ αυτό «κάποιοι» βιάζονται να σκλαβώσουν τους ανθρώπους και να ενσωματώσουν μέσα τους τεχνολογικά κατασκευάσματα, με τα οποία θα τους ελέγχουν, ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν. Η ενσωμάτωση του ανθρώπου με την τεχνολογία θα κρατήσει στην «ζωή» αυτούς που δεν διαθέτουν τη δύναμη Ζωής, ενώ η τεχνολογία θα παρέχει τις πηγές ενέργειας για την λειτουργία αυτού του κόσμου. Όσο γι’ αυτούς που δεν θα φύγουν, αλλά θα διαθέτουν αυτό το Πατρικό Πυρ της Ζωής, θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σ’ αυτόν τον σκοτεινό πλέον κόσμο, χρησιμεύοντας ως μπαταρίες, μέχρι να «αδειάσουν», σε μία διαδικασία που ίσως πάρει χιλιάδες χρόνια. Ο «κύκλος της ζωής» δεν θα υφίσταται πιά και δεν θα τροφοδοτούνται τα σώματα με ψυχές, γιατί το Πυρ, που αδιάκοπα ανακυκλωνόταν στις μετενσαρκώσεις, θα βρίσκεται πλέον στους κόλπους του Πατρός Θεού. Γι’ αυτό, μέσα στους άμεσους στόχους των «κάποιων» είναι η ενσωμάτωση των ανθρώπων με ψηφιακά και ρομποτικά εργαλεία, ώστε να διατηρηθούν στη ζωή και να απομυζάται το Πυρ τους. Να γίνουν βιονικά ζόμπι, δηλαδή…

Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), ήδη από το 2016 έχει ανακοινωθεί το σχέδιο «Great Reset» (η Μεγάλη Επανεκκίνηση). Στο WEF 2020, ο ιδρυτής και εκτελεστικός διευθυντής του Klaus Schwab δήλωσε, μεταξύ άλλων: «It’s at the end what the Fourth Industrial Revolution we lead to, is a fusion of our physical, our digital and our biological identities.» («Στο τέλος, η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση θα μας οδηγήσει σε μία συγχώνευση  των φυσικών, ψηφιακών και βιολογικών μας ταυτοτήτων.»)
Ο στόχος αυτών των «κάποιων» είναι να μην γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι η Θέλησή τους και μόνο, μπορεί να μετακινήσει βουνά, όπως λένε και οι Γραφές…

Αυτοί οι «κάποιοι» θέλουν τους ανθρώπους να συνεχίσουν να ζουν εγκλωβισμένοι, δήθεν τυχεροί που τους παρέχεται διευρυμένος χρόνος «ζωής» και «καλή κατάσταση υγείας», προσφέροντας όμως για κατανάλωση το Πατρικό Πυρ με το οποίο είναι συνδεδεμένοι. Γι’ αυτό «κάποιοι» ψάχνουν απεγνωσμένα για τα ελιξίρια της νεότητας, της ζωής, της αθανασίας και άλλα σχετικά, παρασύροντας τον μέσο άνθρωπο σε μία επίπλαστη ανάγκη, πείθοντάς τον ότι η νεότητα, η «αθανασία» και συμπερασματικώς η υγεία, είναι τα σημαντικότερα αγαθά στον κόσμο, απομακρύνοντάς τον από τον στόχο της Ελευθερίας της Ψυχής του. Προτέρως όμως, του έχουν αποκρύψει ότι στο ουράνιο βασίλειο, που έχει υποσχεθεί ο Χριστός στους ανθρώπους, περιλαμβάνεται η αιώνια νεότητα και η αθανασία, ως δώρα των ανθρώπων που θα επιστρέψουν στο «νόμιμο άστρο» τους (όπως αποκαλείται ο τόπος από όπου εξέπεσαν, κατά τον Ύμνο των Μουσών τού Πρόκλου), γιατί εκεί δεν θα υπόκεινται σε καμία φθορά, αφού άλλωστε ο άνθρωπος πλάστηκε άφθαρτος!

Όσο ο άνθρωπος παραμένει εγκλωβισμένος στην Φθία γη, θα βρίσκεται πάντοτε αντιμέτωπος με την φθορά του σώματος και της ψυχής, του εσωτερικού πυρός δηλαδή.

«Κάποιοι» θέλουν να γνωρίζουν εκ των προτέρων τις σκέψεις των ανθρώπων και να κατευνάζεται εγκαίρως, με τεχνολογικά μέσα, κάθε επιθυμία τους για την Σωτηρία της Ψυχής από τα δεσμά της ύλης, είτε πριν, είτε μετά από την Τελική Κρίση.

Αυτοί οι «κάποιοι» βιάζονται τόσο, που πλέον πιέζουν αφόρητα τους λαούς και απομυζούν τις τελευταίες ρανίδες ελευθερίας των ανθρώπων, προκειμένου να ολοκληρώσουν γρήγορα το υποδουλωτικό τους έργο, καθώς η μέρα της Κρίσεως πλησιάζει.

Ο άνθρωπος παράγει ηλεκτρομαγνητικά κύματα και ακτινοβολίες, όπου με αυτόν τον τόπο επικοινωνούν όλα τα μέρη του σώματος με τον εγκέφαλο, τον νου και την ψυχή, αλλά και δευτερευόντως για να επικοινωνεί με τα άλλα πλάσματα και το περιβάλλον του.

Οι νέες τεχνολογίες θα μπορούν να ανιχνεύουν το ηλεκτρομαγνητικό σήμα και την συχνότητα του κάθε ανθρώπου και θα επεμβαίνουν στις σκέψεις και στα θέλω του, χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί, νομίζοντας μάλιστα πως αυτές οι «ιδέες» είναι δικές του…

Όμως, ο Άνθρωπος πλάστηκε Αδάμαστος, Ελεύθερος και Αιώνιος ως Φύλακας του Παραδείσου. Με την Αγάπη του Θεού και την θέληση για την Σωτηρία από την Πτώση του, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να επανέλθει στον Κήπο του Πατρός, μέσω της Οδού του Αδελφού Ιησού Χριστού.

Και χτυπώντας τις Πύλες του Παραδείσου, ας ομολογήσει:

Εγώ ειμί ο Παίς σου και Ελεύθερον είναι!

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη

«Φύση,  Τέχνη  και  Υποσυνείδητα  Μηνύματα» – Β’ Μέρος – Αποδομώντας τον ψεύτικο κόσμο μας, εκδόσεις «Νάξιος»

naxios.gr

Αν θέλετε να λάβετε μέρος στο σεμινάριο που αφορά στα θέματα του βιβλίου της, θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο MeTerra.gr

Η Φωτεινή Τυράσκη είναι πτυχιούχος των Τ.Ε.Ι. Αθηνών, της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στη Γραφιστική Κινηματογράφου, το Κινούμενο Σχέδιο και τα Ειδικά Εφέ. Επίσης, είναι μαθήτρια του Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας και της λεξιλόγιας μεθόδου «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ»  του Θεολόγου Σημαιοφόρου.