Η Σωτηρία της Ψυχής και η απάτη των ιερατείων…

Η συνέχεια του άρθρου “Θρησκεία και Πολιτική: Οι «τέχνες» που ελέγχουν τα πλήθη”, όπως είχα υποσχεθεί στους φίλους αναγνώστες…

Ο Χριστός, η Έκκληση και η Αποστολή Του (που όταν την ολοκλήρωσε, δήλωσε «Τετέλεσται», δηλαδή ότι «έχει τελειώσει» το έργο…) στο γήινο πεδίο, ουδεμία σχέση έχουν με τις θρησκείες που δημιουργήθηκαν στον κόσμο. Όμως αυτοί που δουλεύουν για τον άρχοντα αυτού του κόσμου, ενέπλεξαν το όνομά Του σε θρησκευτικά συστήματα, δοξασίες και αιρέσεις, κάνοντας ιδιαιτέρως πολύπλοκο το θέμα της Σωτηρίας των ψυχών, αποκρύβοντας την αληθινή φύση του ανθρώπου, όπως και τη δύναμη της θέλησης, της επιλογής και της ελευθερίας, που του έχει δώσει ο ίδιος ο Θεός.

Ένας αντικειμενικός ερευνητής των θρησκευτικών συστημάτων θα παρατηρήσει το εξής φαινόμενο που συμβαίνει μόνο με το πρόσωπο του Ιησού: Συνήθως, οι αντιδράσεις και οι ασέβειες παγκοσμίως, από άτομα ανεξαρτήτου θρησκείας, έχουν στόχο να πλήξουν τον Χριστό, το Όνομά Του και την Αποστολή Του. Ποιός, άραγε, έχει προσβάλλει ατιμώρητος τον Βούδα, τον Κομφούκιο ή τον Κρίσνα και ειδικότερα, ποιός τολμάει να προσβάλλει τον Αλλάχ;

Όμως ο Χριστός δέχεται ύβρεις και ασέβειες κάθε είδους, ακόμη και από εκείνους που έχουν βαπτιστεί στο Όνομά Του…
Αυτό από μόνο του, σαν γεγονός, θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον άνθρωπο που ψάχνει για την Αλήθεια και δεν θα πρέπει να δεχτεί δικαιολογίες όπως ότι «είναι εύκολο να κοροϊδέψεις το Όνομα του Χριστού γιατί αυτός είναι άκακος αφού, όχι μόνον δεν τιμωρεί αλλά, στρέφει και το άλλο μάγουλο»…

Η μοντέρνα κοινή γραμμή των ιερατείων, με την νοοτροπία «Ένας είναι ο θεός που κυβερνά αυτόν τον κόσμο», είναι αυτή που πέτυχε την ενοποίηση των θρησκειών, οδηγώντας στην Πανθρησκεία, ομολογώντας βεβαίως την αλήθεια. Ένας είναι ο θεός που κυβερνά αυτόν τον κόσμο, αλλά παρέλειψαν να μας πουν ότι δεν εννοούν τον  Άρρητο…

Έτσι, χωρίς την Αλήθεια του Χριστού, τα παιδιά του Αρρήτου Θεού κινδυνεύουν να μείνουν εγκλωβισμένα σε αυτόν τον κόσμο, ώστε να συνεχίσει να τους καταναλώνει ο θεός που τον κυβερνά.

Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον σατανισμό, όταν μεταστρέφονται συνήθως γυρνούν προς τον Χριστό. Αυτό είναι ένα «φαινόμενο» άξιο παρατήρησης, καθώς αυτοί που μετανοούν και αγαπούν την αλήθεια, όταν φεύγουν από τον σατανισμό, δεν ακολουθούν άλλες θρησκείες, αλλά τον Χριστό.

Βέβαια για όσους γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τη δύναμη της Σωτηρίας του Ιησού, αυτό δεν είναι «φαινόμενο», αλλά αναμενόμενο…
Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι, συνήθως, άνθρωποι σε βάθος ασχολούμενοι με την ροκ μουσική είναι αναμεμειγμένοι σε τέτοιου είδους λατρείες ενώ, με μία προσεκτική παρατήρηση στους στίχους διαφόρων ροκ ή χαρντ ροκ τραγουδιών, μπορούν να ανιχνευτούν λόγια, που δείχνουν ότι οι «ποιητές» τους γνωρίζουν πολύ καλά τη θεωρία που μεταφέρεται μέσα σ’ αυτό το βιβλίο. Ίσως αυτοί να έχουν αποκομίσει τέτοιες πληροφορίες μέσα από μυήσεις και μυστικές διδασκαλίες. Αντιθέτως, η παρούσα έρευνα τις ανιχνεύει μέσα από τις γραφές, με κατάληξη οι έρευνες να οδηγούν σε κοινές διαπιστώσεις.

Ένα παράδειγμα είναι το τραγούδι που περιγράφει την άφιξη, ενός περιηγητή της Αμερικανικής ηπείρου, στο ξενοδοχείο των «καλών φούρνων»:
«…μπορείς να πληρώσεις τον λογαριασμό όποτε θέλεις, αλλά δεν μπορείς να φύγεις ποτέ…»

Άλλο τραγούδι λέει: «Είμαι εδώ… θα μου στείλεις έναν άγγελο; Είμαι εδώ, πάνω στην γη του Πρωινού Αστέρα (Εωσφόρου)»…

Αυτές τις πληροφορίες που δίνουν τα παραπάνω στιχάκια, όπως και πολλά άλλα που μπορούν να ανιχνευτούν με τις προσωπικές έρευνες όποιου αναγνώστη, τα ιερατεία τις αποκρύβουν, καταλήγοντας να κατασκευάζουν ανοχύρωτες, από το Κακό, στάνες γεμάτες με ζώα, που συνειδησιακώς κοιμούνται.

Επιπλέον, τα ιερατεία έχουν διαπράξει σοβαρά ατοπήματα χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού, όπως και τις έννοιες της Αγάπης και της Αμαρτίας, έτσι ώστε να χειραγωγούν τα πλήθη.

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κάποιος τους λόγους που τα ιερατεία τα καταφέρνουν τόσο καλά στην χειραγώγηση, για χιλιάδες χρόνια: τα τεχνάσματα, οι ανασφάλειες των ανθρώπων, η πειθώ, η ενίσχυση της αίσθησης της Αμαρτίας, η έλλειψη της Αληθούς Παιδείας, η ενδόμυχη αναμονή ενός Σωτήρα, όπου ο εκάστοτε ιερωμένος παίρνει την θέση Του… Σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος είναι αυτός που θα αποφασίσει μόνος του, ποιός είναι αυτός που θα τον «σώσει». Άλλωστε ο Θεός τον έπλασε ελεύθερο. Και όπως μόνος του αποφάσισε να βρεθεί στον κόσμο τούτο, μόνος του θα πρέπει να αποφασίσει και για την επιστροφή του.

……………………………………………………………………………………………………………………………….

Μια προφητεία του Πλουτάρχου, στα «Ηθικά»…

«…τέλος δ’ ἀπολείπεσθαι τὸν Ἅιδην, καὶ τοὺς μὲν ἀνθρώπους εὐδαίμονας ἔσεσθαι μήτε τροφῆς δεομένους μήτε σκιὰν ποιοῦντας·»

«…στο τέλος θα εγκαταλείψετε τον Άδη και εσείς οι άνθρωποι θα γίνεται ευδαίμονες, χωρίς να χρειάζεστε τροφή και χωρίς να δημιουργείτε (με το σώμα σας) σκιά.»

«Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 47

……………………………………………………………………………………………………………………………….

Αλλά ο άνθρωπος ενώ είναι ελεύθερος να αποφασίσει, δεν σημαίνει ότι μπορεί από μόνος του να το πράξει… Στη Μυθολογία μας υπάρχουν πολλά δείγματα ότι πίσω από κάθε εξέλιξη ή σωτηρία του ανθρώπου, βρίσκεται η Θεία Χάρις.

Έτσι, στον γνωστό Μύθο της Δανάης, χάριν της θεϊκής παρέμβασης, ενεργοποιείται η ΔΑΝΑΗ-ΔΙΑΝΟΙΑ του ανθρώπου, παράγοντας τον ΠΕΡΣΕΑ, ως Πυρ εσωτερικό, αλλά και ως την Πυρίνη Ρύση, δηλαδή τον Πύρινο Λόγο, ο οποίος εξουδετερώνει την ακρισία, δηλαδή τον βασιλιά ΑΚΡΙΣΙΟ.

Αλλά και στο τέλος του Ηρακλέους, όταν αυτός βρίσκεται στην πυρά για να τερματίσει τον πόνο που του προκαλεί ο δηλητηριασμένος χιτώνας της Δηιάνειρας, έρχεται η θεά Αθηνά για να τον μεταφέρει στον Όλυμπο, κατ’ εντολήν του Διός. Άραγε, γιατί δεν κατεβαίνει ο ίδιος ο πατέρας του να τον σώσει; Ο μυθογράφος, μέσω της Αθηνάς,  δεικνύει τον νου και την σοφία, ως τα μέσα της αναγωγής του πνευματικού ανθρώπου στα ουράνια πεδία.
Επίσης, υπάρχουν πολλά παραδείγματα σωτηρίας του ανθρώπου, χάριν Θεού, όπου στο αρχαίο θέατρο εκφράζονται με τον «από μηχανής Θεό» σωτήρα ή βοηθό…

Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι υπάρχει μια τέτοια επιμονή στην προβολή της σωτηρίας του ήρωα από τον «από μηχανής θεό», σάμπως οι ήρωες ή οι ημίθεοι δεν θα μπορούσαν να σωθούν από μόνοι τους, όπως κάνουν οι σύγχρονοι κινηματογραφικοί ήρωες των ταινιών δράσης! Άλλωστε, ο συγγραφέας ενός θεατρικού έργου έχει την ελευθερία να γράψει ό,τι θέλει για τον πρωταγωνιστή του και αφού κάποιος χαρακτηρίζεται ως ήρωας ή ημίθεος, γιατί να χρειάζεται την θεϊκή αρωγή ή σωτηρία και να μην τα βγάζει πέρα μόνος του;

Άραγε, μήπως κάτι προσπαθεί να μας πει ο «ποιητής»;

Στην Αγία Γραφή, επίσης, μπορούν να εντοπιστούν σημεία που αποδεικνύουν ότι από μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανέλθει στα ουράνια δώματα, παρά μόνον με την βοήθεια του Θεού και την επέμβασή Του. Στην Επιστολή προς Τίτον (κεφ. 3.4, 3.5) αναφέρεται:
«…ὅτε δὲ ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ τὸν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς…»

Δηλαδή «…όταν η χρηστότητα και η φιλανθρωπία του σωτήρα μας Θεού φανερώθηκε, μας έσωσε, όχι από τα έργα που ποιήσαμε εμείς με δικαιοσύνη, αλλά κατά το έλεός του…»

Αυτή είναι και η έννοια του ταπεινού ανθρώπου.

Ταπεινός είναι αυτός που γνωρίζει ότι δεν δύναται από μόνος του να πλησιάσει το Θείο. Αυτός που αναγνωρίζει ότι κατά χάριν Θεού δύναται να ανέλθει στα υψηλά πνευματικά πεδία. Η ταπεινότητα είναι η εσωτερική «γονυκλισία» και όχι η εμφανής, που απαιτείται από τα εκάστοτε ιερατεία, όπου αναμένουν από τους πιστούς πελάτες τους να σέρνονται στα πατώματα και να καθοδηγούνται ωσάν κοπάδι… Το «γόνυ» συμβολικά αντιπροσωπεύει τον «γόνο». Έτσι, όταν γονατίζεις, παρέχεις ακόμη και τον γόνο σου, όπου τον πατάς κάτω στη γη για να σκλαβωθεί και αυτός από τον Αφέντη των γήινων πεδίων. Ο Ελεύθερος άνθρωπος δεν γονατίζει! Ο Άρρητος Θεός δεν ζητά από τον άνθρωπο να θυσιάσει το παιδί του, άλλωστε δεν υπάρχουν «απόγονοι» στον κήπο του Παραδείσου…

Μιλώντας δε για τους πιστούς, αυτοί βρίσκονται μπροστά σε δύο δρόμους: αυτόν που τους προσφέρει το ιερατείο και εκείνον της απ’ ευθείας σύνδεσής τους με το Θείο. Ο ένας δρόμος καταλήγει σε μία πραγματική «στάνη του τσοπάνη» και ο άλλος καταλήγει σε ένα απλωμένο χέρι από τον Ουρανό που καλεί τους αδερφούς Του.
Ο τσοπάνης απαιτεί οβολούς, χειροφιλήματα και αυτοαποκαλείται «Παναγιώτατος», «Θειότατος», «Σεβασμιότατος», «Πανιερώτατος», ενώ αν κάποιος θα ήθελε να απευθυνθεί προς τον Άρρητο Θεό, νομίζω πως θα έχουν τελειώσει όλες οι υψηλές προσφωνήσεις και δεν έχει μείνει καμία για Εκείνον…

Κι όμως ο ίδιος ο Χριστός, κατά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. 23,9), λέει: «πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε. καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατὴρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.»

Δηλαδή: «όλοι δε εσείς είστε αδέρφια και πατέρα μην καλέσετε κάποιον από εσάς επί της γης, διότι ένας είναι ο πατέρας σας, αυτός που είναι στους ουρανούς.»
Αφού ο Χριστός έχει δώσει μία τέτοια οδηγία, γιατί οι εκπρόσωποι και λειτουργοί του παρέκκλιναν, όχι μόνον αυτοαποκαλούμενοι «Πατέρες», αλλά προσφωνούμενοι επίσης Παν-Ιερώτατοι και Παν-Αγιώτατοι;

Δεν ξέρω πού εντοπίζεται η ασέβεια. Σε αυτούς που έχουν τέτοιες απαιτήσεις ή σε αυτούς που τις αποδέχονται;
Πάντως, ασέβεια υπάρχει!

Όμως, κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του… Όπως υπάρχουν καλοί ιερείς, με την έννοια των καλών ανθρώπων, έτσι υπάρχουν και οι «λαϊκοί» ή «κοσμικοί» που είναι άνθρωποι του Θεού…

Αυτή η κατηγοριοποίηση που προέρχεται από τα ιερατεία και αποκαλεί αυτόν που δεν ανήκει στο ιερατικό σινάφι ως «λαϊκό» ή «κοσμικό», καταργεί την διδαχή του Χριστού ότι «όλοι είμαστε αδέλφια». Το ιερατείο διαχωρίζει την θέση του σε «εμείς» και οι «άλλοι», οι οποίοι «άλλοι» δεν είναι της ίδιας αξίας με «εμάς», ούτε θα γνωρίσουν ποτέ, αυτά που «εμείς» γνωρίζουμε, τα οποία μας φέρουν σε ανώτερη μοίρα από τους «άλλους»…

Όμως, αν είναι έτσι, τότε γιατί όλοι αυτοί οι «καλοί ποιμένες» δεν διδάσκουν στον κόσμο την Αλήθεια του Θεού, ως αληθινοί λειτουργοί στο όνομα του Χριστού, ώστε όλοι να έχουν μερίδιο στην Σωτηρία; Εάν όλοι είμαστε «εν Χριστώ αδελφοί», γιατί μιλούν για τους «άλλους» με απαξία;

Πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν την αλήθεια, παρότι κινούνται σε διαφορετικά μονοπάτια και μέσα από τα δικά τους οπτικά πεδία, τελικώς καταλήγουν στο ίδιο σημείο αναφοράς, που ορίζει τον Χριστό ως μέσον της Σωτηρίας και της Ελευθερίας του ανθρώπου από τα δεσμά της ύλης, της φθοράς και του θανάτου.

Μπορεί κάποιος να πει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβεύει το ίδιο ακριβώς. Όμως, ενώ οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας, πόσοι αληθινά γνωρίζουν από τί και με ποιόν τρόπο θα σώσει τους ανθρώπους;

Πέρα από την πίστη, στην εκκλησιαστική διδασκαλία, δεν υπάρχει καμία λογική αλληλουχία που να εδραιώνει τον Χριστό ως σανίδα Σωτηρίας του ανθρώπου, ούτε και με ποιόν τρόπο επιτυγχάνεται αυτή η Σωτηρία, εκτός από την ιερατική παραίνεση για ένα συνεχές αυτομαστίγωμα ως τιμωρία για τις αμαρτίες του, ο οβολός ως μέσον εξαγοράς αυτών των αμαρτιών, η προσκόλληση στις εκκλησιαστικές λειτουργίες ώστε να μην ατονεί η πελατειακή σχέση ή οι υπηρεσίες προς το ιερατείο, που είναι πάντα ευπρόσδεκτες, ώστε να ευλογηθεί και να συγχωρεθεί ο πιστός.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που διακονούν στους ναούς, εκτός από το γεγονός ότι εν καιρώ αποκτούν την αίσθηση της «παντοδυναμίας» που έχει ένας δημόσιος υπάλληλος, διαφεντεύοντας τον Ιερό χώρο, θεωρούν ότι προσφέρουν θεάρεστο έργο προς την Παναγία, τον Χριστό ή τους Αγίους, λες και οι ουράνιες δυνάμεις έχουν την ανάγκη των ανθρώπων ή των υλικών προσφορών.
Οι δε σημερινοί πιστοί έχουν επικεντρωθεί στην επίγεια σωτηρία τους, προσευχόμενοι για την υγεία, την ζωή, το σπίτι τους, την ευημερία της οικογενείας τους, τις επιτυχίες στις μαθητικές εξετάσεις, τον υψηλότερο μισθό ή την καλύτερη εργασία, χωρίς να αναλογίζονται ότι ο Χριστός και η Αποστολή Του ουδεμία σχέση έχουν με όλες αυτές τις διαδικασίες.

Το γεγονός ότι οι ουράνιες δυνάμεις βοηθούν τους ανθρώπους έγκειται στην ελπίδα των Ουρανών ότι κάποτε αυτοί θα νοήσουν την Αλήθεια, δίνοντάς τους εναύσματα μέσω θαυμάτων ή δίνοντάς τους χρόνο ώστε να προλάβουν να μετά-νοήσουν.

Η χρήση της λογικής στα θέματα της θρησκευτικής πίστης ενισχύει την ψυχική δύναμη, κάτι που κάνει τον άνθρωπο αληθινά πιστό και αμετακίνητο στις απόψεις του. Όταν δεν υπάρχει αυτή η λογική βάση, ο πιστός εύκολα γίνεται άπιστος ή με τον κατάλληλο χειρισμό, εύκολα γίνεται φανατικός…

Όσο για την συγχώρεση του πιστού, αυτή έχει ήδη «προκαταβληθεί» με την κάθοδο του Χριστού στον κόσμο μας. Άλλωστε, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρέσει την αμαρτία μας, δηλαδή την πρόσδεσή μας στον κόσμο της ύλης, παρά μόνον ο Πατέρας Θεός! Αρκεί να το ζητήσουμε…

Επίσης, είναι άξιον απορίας το γεγονός ότι, ενώ η χριστιανική θρησκεία στηρίζεται στο πρόσωπο του Χριστού, δεν υπάρχουν στο όνομά Του ναοί, παρά μόνον όταν πρόκειται για την Γέννηση, την Σταύρωση, την Ανάληψη, την Μεταμόρφωση κ.α. δηλαδή τα συμβάντα της εκφράσεως της Ανθρώπινης ή της Θείας Του Φύσης, αλλά και του Μαρτυρίου Του.
Το παράξενο είναι ότι μόνο στην θρησκεία αυτή συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι θρησκευτικές κοινωνίες, ανά τον κόσμο, λειτουργούνται σε ναούς που φέρουν το όνομα του Θεού στον οποίον πιστεύουν.

Λίγα κτίσματα εκκλησιών στον κόσμο είναι αφιερωμένα στο όνομα του Χριστού (π.χ. Church of the Holy Name of Jesus – Rhode Island, Holy Name of Jesus Church – Los Angeles, Holy Name of Jesus Catholic Church – New Orleans) και ακόμη λιγότερα στο πρόσωπό Του (π.χ. Christ the King Catholic Church–Texas), όπου αυτά, από όσο γνωρίζω, δεν είναι παλαιά, βρίσκονται στις Η.Π.Α. και ανήκουν στην Καθολική Εκκλησία.

Για τον λόγο του Δικαίου, πρέπει να αναφερθεί η διαπίστωση ότι, ενώ συμπεραίνεται η αστοχία του ιερατείου να διατηρήσει ατόφιες τις Διδαχές του Χριστού και να ενημερώσει επαρκώς τους πιστούς για την Σωτηρία των ψυχών τους, η δημιουργία και η διατήρηση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας βοήθησε τους ανθρώπους να παραμείνουν κοντά στον Ιησού και να μην θρησκευτούν σε αλλότρια συστήματα. Είναι σημαντικό να υπενθυμιστεί η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να ενταχθεί σε ένα θρησκευτικό σύστημα. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει μία μόνιμη διαμάχη μεταξύ των ιερατείων, προκειμένου να συγκεντρώσει το καθ’ ένα περισσότερους πιστούς γύρω του, έχοντας όμως με αυτούς «πελατειακή» σχέση…

Στην πνευματική εξελικτική του πορεία προς την Αλήθεια, ο άνθρωπος, καλείται να υπερβεί τον αυτοθαυμασμό, αλλά και τις εκδηλώσεις θαυμασμού από τους γύρω του, για τις ικανότητες και τα χαρίσματά του. Καλείται να μιλά και να πράττει μόνον τα απαραίτητα, ώστε να έχει χρόνο να ασχοληθεί με το «μέσα» του. Να αναζητήσει την Αλήθεια, υπερβαίνοντας τις δομημένες από την κοινωνία πεποιθήσεις.
Να ξεφύγει από τους ρόλους «άνδρας», «γυναίκα», «πλούσιος», «πτωχός», «αφεντικό» ή «υπηρέτης», προσβλέποντας στην αληθινή έννοια «Άνθρωπος». Ξεπερνώντας τα συναισθήματα μίσους ή φιλότητας να φτάσει στην Μεσότητα, καθώς τα συναισθήματα οδηγούν τον άνθρωπο μακριά από την Σωτηρία της Ψυχής και γενικά τον απομακρύνουν από τον στόχο του, σπαταλώντας το Πατρικό του Πυρ. Έτσι, στην πραγματικότητα ο γονέας θα αγαπήσει και τα παιδιά των άλλων, όπως αγαπά τα δικά του παιδιά, όσο αδιανόητο μπορεί αυτό να φαίνεται.

Η Αληθινή Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, επιθυμία, αίσθηση ή πάθος. Είναι στάση ζωής, κατάσταση, σχέση και τέχνη, όπως την περιγράφουν αυτοί που προσπαθούν να βρουν ένα όνομα για τούτο το θείο μυστήριο, που εμπεριέχει ανιδιοτέλεια, ελευθερία, σεβασμό και αφοβία.

Η Αληθινή Αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους αναγνωρίζεται όταν μία ψυχή μπορεί να συλλάβει το φως μιας άλλης. Και αυτό δεν είναι μετρήσιμο με τον χρόνο. Μια τέτοια σύνδεση αγαλλιάζει τις ψυχές. Ουσιαστικά, η αγάπη τρέφει τις ψυχές. Είναι το Θεϊκό Πυρ που πλημμυρίζει τα όντα και τα συνδέει. Και όταν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε συνειδητά αυτή την λειτουργία, το Πυρ αυτό μας τρέφει και μας αναγάγει σε όντα Αιώνια.

……………………………………………………………………………………………………………

Στην αρχαία αυτή απεικόνιση που ακολουθεί την περιγραφή του Μύθου,

ο Ερμής, με εντολή του Διός, δένει τον Ιξίωνα με όφεις σε πυριφλεγή τροχό,

ώστε να τυραννιέται αιώνια, στα Τάρταρα.

Η Ελληνότροπος Παιδεία (εννοώντας την Παιδεία πολύ πριν τον 5^ο αιώνα π.Χ.) δεν είχε στόχο, μόνο, να βοηθήσει τον άνθρωπο για να αποκτήσει γνώση του Εαυτού, περνώντας μέσα από το μονοπάτι της Αυτογνωσίας, αλλά και της γνώσης των άλλων, όπου σε αυτά βοηθούσε η Ποίηση, το Θέατρο, η Φιλοσοφία κ.λπ.

Ούτε σταματούσε στην γνώση της Φύσεως, που γινόταν μέσω της Επιστήμης, με την Μουσική, την Αριθμητική, την Γεωμετρία, την Αστρονομία κ.λπ.

Ο τελικός στόχος, μετά τη συλλογή και την εφαρμογή της Γνώσης, ήταν η απελευθέρωση του πνευματικού και μυημένου Ανθρώπου από τα δεσμά των αλλεπάλληλων ενσαρκώσεών του στη Γη, το γνωστό από τη Μυθολογία «μαρτύριο του Τροχού του Ιξίωνα», «το μαρτύριο και η τιμωρία του Προμηθέα, ως Προμηθέας Δεσμώτης» ή κατά άλλες θρησκευτικές δοξασίες «ο κύκλος της Σαμσάρα», το «Κάρμα», η έννοια της   Μετενσάρκωσης, η θεά «Shakti», ο «Τροχός του Ντάρμα» κ.α.

Γιατί βεβαίως, η συλλογή της Γνώσης δεν είναι χωρίς σκοπό, ούτε μόνο χάριν της έμφυτης περιέργειας του ανθρώπου να μαθαίνει. Αν είναι «η Γνώση για τη Γνώση…», χωρίς κάποιον σκοπό, στο τέλος της ζωής του «σοφού» απομένει η ματαιότητα όλων των προσπαθειών για μάθηση. Για ποιόν λόγο να συγκεντρώνεται τόση γνώση, αφού με τον θάνατο χάνονται όλα;

«Κυάμων απέχεσθε!» δίδασκε ο Πυθαγόρας και, βεβαίως, δεν εννοούσε να μην τρώνε οι μαθητές του κουκιά!

Μέσω του Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας καθίσταται δυνατόν να  αποκωδικοποιηθεί η λέξη «κύαμος» και να κατανοηθεί ότι, ο άνθρωπος πρέπει να απέχει από την (Κ) κάτω (Υ) συσσώρευσή του σε (Αμίς) δοχείο, αλλά και «αμός», που κατά το λεξικό σημαίνει «κάπου». Επίσης, από το ρήμα ΚΥΩ και την συλλαβή ΜΟς, σημαίνεται «η κυοφορία στην Ορατή φύση και σε σώμα».

Αλλά και ως ΚΥΑ-Μ-ΩΝ, κατά την φράση του Πυθαγόρα, με το Μ-ΩΝ σημαίνεται «στην ορατή φύση, ο υπάρχων». 

Ολοκληρώνοντας συμπερασματικώς αυτόν τον λόγο του Πυθαγόρα «Κυάμων απέχεσθε!», με τη χρήση του Κώδικα, γίνεται κατανοητό ότι με τη φράση αυτή, δεν συμβούλευε τους μαθητές του να απέχουν από τα κουκιά, αλλά να αποφύγουν την κυοφόρησή τους σε σώματα, δηλαδή μετά θάνατον να μην επανέλθουν, κάπου, στην ορατή φύση και εγκλωβιστούν, ενώ συγχρόνως να απέχουν από την κυοφορία, ώστε να μην συνεχίσουν τον κύκλο των γεννήσεων, φέρνοντας στον κόσμο κι άλλες ψυχές.

Καθώς οι αρχαίοι πρόγονοι είχαν γνώση αυτού του μάταιου κύκλου και της φυλάκισης της πνευματικής οντότητας σε αυτόν, εκτός από το «Γνώθι σαυτόν», δίδασκαν «Μηδέν άγαν», «Μέτρον Άριστον», όπως και ό,τι αφορά την Μέση Οδό (Μεσότητα), όπου η απουσία των υπερβολών και δη των συναισθημάτων, βοηθούσε στην διαδικασία αποφυγής της επιστροφής στην ύλη.

Αυτός ήταν και ο βασικός στόχος μύησης των διαφόρων Μυστηρίων που τελούσαν. Π.χ. στα Ελευσίνια Μυστήρια, η Έλευση της Περσεφόνης σημαίνεται «Έλευση της Πύρινης Ρύσης, που φωτίζει τον Νου των ανθρώπων», προσφέροντας τον Φανό και την Φωνή.

ΕΛΕΥΣΙΝΑ, κωδικώς, σημαίνεται «Έλευση Νοός», αλλά και «εκπόρευση και ερχομός φωτός στον Νου».

Ήταν η παρουσία του Θείου Λόγου, πριν την ενσάρκωση του Ιησού στην Γη, της Θείας Οντότητας που οι αρχαίοι περίμεναν, χτίζοντας τον βωμό στον Άγνωστο Θεό, ενώ οι Σίβυλλες ανακοίνωναν τον ερχομό Του, πολλά χρόνια πριν την έλευσή Του στο γήινο πεδίο, με ακριβείς προφητείες για την Γέννηση και το Σταυρικό Του Μαρτύριο, ονομάζοντάς Τον Σωτήρα, Βασιλέα και Υιό του Θεού.

Γι’ αυτό, μετά την ενσάρκωσή Του, δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστούν τα Μυστήρια αυτά… Ο Χριστός ερχόμενος πλήρωσε με το Αίμα Του τα λύτρα, για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της ύλης, γενόμενος ο ίδιος η γέφυρα μεταξύ Πνευματικού Ουρανού και Γης, καλώντας τούς συνειδητοποιημένους αυτής της φυλακής στον Δρόμο Του,  λέγοντας «Εγώ Ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. ουδείς έρχεται πρός τόν Πατέρα εί μή δι΄ Εμού» (Ιωαν. Ιδ’ 6).

Είναι αρκετοί οι ερευνητές που έχουν ασχοληθεί με την λεγόμενη «ελληνικότητα» του Ιησού, τον παραλληλισμό των διδαχών Του με την αρχαιοελληνική νοοτροπία και φιλοσοφία, την πιθανή καταγωγή Του από τους «εθνικούς», δηλαδή τα αρχαιοελληνικά φύλα που βρίσκονταν στην περιοχή της Παλαιστίνης προτού κατοικήσει εκεί το γένος των Εβραίων, αλλά και τις αναφορές σε αρχαιοελληνικά κείμενα με προφητείες για τον ερχομό Του κ.α.

Ασχέτως εάν ο Χριστός είχε καταβολές από τα Ελληνικά φύλα που βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, η «ελληνικότητά» Του έγκειται στον Ελληνικό τρόπο σκέψης Του και στη νοοτροπία ότι κάθε φωτεινός νους είναι Έλλην, ασχέτως εθνικότητας. Και ο Χριστός ήταν και είναι ο Φωτεινός Νους που λάμπει στους αιώνες! Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί ιχνηλατώντας τα στοιχεία που δίνουν οι γραφές και δεν σχετίζεται με την όποια θρησκεία ή την όποια νοοτροπία αθεΐας που μπορεί να έχει κάποιος. Ο Χριστός λάμπει για όλους τους ανθρώπους, ως πνευματικός ήλιος, όπως λάμπει ο φυσικός μας ήλιος για όλα τα πλάσματα του πλανήτη, χωρίς διακρίσεις.

Είναι στην επιλογή των όντων, αν θα επιλέξουν να μείνουν στον ήλιο, αν θα προτιμήσουν την σκιά ή ακόμη και το σκότος. Πάντως, ο ήλιος είναι εκεί!

Ο Χριστός, για το (ουδαϊκό) ιερατείο της εποχής του, ήταν «ξένο σώμα». Αλλά και στην πορεία των αιώνων, αυτό το ιερατείο ουδέποτε τον αποδέχθηκε ως Διδάσκαλο, πόσο μάλλον ως Μεσσία… Κι αυτό γιατί κατά βάθος θεωρούν τους εαυτούς τους, όπως και τους «καθαρούς» από το Πατρικό Πυρ ανθρώπους, ως τον «περιούσιο λαό». Και πράγματι, για τα δικά τους δεδομένα, είναι!

Σ’ αυτούς δόθηκε η γη να κυριαρχήσουν πάνω σε αυτήν, όπως και στα όντα που την κατοικούν. Σ’ αυτούς δόθηκε η εντολή «Αυξάνεστε και πληθύνεστε!». Και κατά συνέπειαν, αυτοί ακολουθούν τις εντολές των θεών που τους εποίησαν. Μπορεί να βλέπουν αφ’ υψηλού τα άλλα έθνη, να μην έχουν τύψεις που εκμεταλλεύονται και βασανίζουν τα όντα του πλανήτη που δεν ανήκουν στον περιούσιο λαό τους, αλλά κατ’ αυτούς δεν υπάρχει καμία αμαρτία πίσω από αυτές τις πράξεις, γιατί πράττουν ό,τι διέταξαν οι θεοί που τους εποίησαν. Αυτοί είναι οι ουδαίοι, οι γήινοι.

Οι άλλοι είναι οι «παρείσακτοι» και ήρθαν μετά…

Οι «παρείσακτοι» είναι αυτοί που στην πορεία της ανθρωπότητας καλλιέργησαν τον πολιτισμό, που έθεσαν ή αποδέχτηκαν κοινωνικούς κανόνες και νόμους, γιατί αναγνώρισαν την αναγκαιότητα να παρθούν μέτρα για ευνομία, καθώς οι ουδαίοι άνθρωποι, όντας διεκδικητικοί ως προς τα υλικά αγαθά και πιο ζωώδεις στα ένστικτα, δημιουργούσαν κοινωνικά προβλήματα συμβίωσης.

Αυτοί, αναγνωρίζουν μόνο την Δύναμη σε όλες της τις εκφάνσεις, επιδιώκουν παντός είδους κατακτήσεις και αποδέχονται μόνο τον «νόμο της ζούγκλας», όπου το μεγάλο τρώει το μικρό και ο λέων παίρνει πάντα τη «μερίδα του λέοντος»…

Ουδαίοι ήταν αυτοί που απεκάλεσε ο Χριστός «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν!» (Κατά Ματθαίον, κεφ. 23, 33), όπου αν όντως ο Όφις κατασκεύασε τον κόσμο τούτο και ποίησε αυτός και οι άγγελοί του τους ουδαίους ανθρώπους, τότε ορθώς τους απεκάλεσε έτσι ο Χριστός και δεν ήταν μία υπερβολή λόγω της έντασης του πύρινου λόγου του…

Στην Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου αναφέρονται τα εξής:

«Ἐπειδὴ γὰρ δι’ ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, ηὐδόκησεν ὁ μονογενής σου Υἱός, ὁ ὢν ἐν τοῖς κόλποις σοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, γενόμενος ἐκ γυναικός, τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, γενόμενος ὑπὸ νόμον, κατακρῖναι τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ, ἵνα οἱ ἐν τῷ Ἀδὰμ ἀποθνήσκοντες, ζωοποιηθῶσιν ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ σου, καὶ ἐμπολιτευσάμενος τῷ κόσμω τούτῳ, δοὺς προστάγματα σωτηρίας, ἀποστήσας ἡμᾶς τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων, προσήγαγε τῇ ἐπιγνώσει σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, κτησάμενος ἡμᾶς ἑαυτῶ λαὸν περιούσιον, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, καὶ καθαρίσας ἐν ὕδατι, καὶ ἁγιάσας τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ, ἔδωκεν ἑαυτόν ἀντάλλαγμα τῷ θανάτῳ, ἐν ᾧ κατειχόμεθᾳ, πεπραμένοι ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ κατελθὼν διὰ τοῦ Σταυροῦ εἰς τόν, ᾍδην, ἵνα πληρώσῃ ἑαυτοῦ τὰ πάντα, ἔλυσε τάς ὀδύνας τοῦ θανάτου, καὶ ἀναστὰς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, καθότι οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι ὑπὸ τῆς φθορᾶς τὸν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἐγένετο ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ἦ αὐτὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων· καὶ ἀνελθὼν εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης σου ἐν ὑψηλοῖς, ὃς καὶ ἥξει, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.»

Το κείμενο αυτό δηλώνει, μέσα σε μία πρόταση, τα εξής:

• Ότι λόγω της αμαρτίας εισήλθε στον κόσμο ο θάνατος, δηλαδή η πτώση του ανθρώπου στον κόσμο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού ήταν η αμαρτία (η πρόσδεσή του στην ύλη), που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο που μέχρι τότε ήταν άγνωστος στους Πρωτόπλαστους.
• Ότι ο Χριστός γεννήθηκε κάτω από τον νόμο του κόσμου τούτου, προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο.
• Αναφέρει τους «ἐν τῷ Ἀδὰμ ἀποθνήσκοντες», συγκεκριμενοποιώντας ως χαμένο ποίμνιο τους Αδαμιαίους απογόνους.
• Ότι ο Χριστός έδωσε στον άνθρωπο προστάγματα σωτηρίας, έδιωξε την πλάνη των ειδώλων (δηλαδή του ψεύτικου κόσμου) και οδήγησε στην επίγνωση του Αληθινού Θεού και Πατέρα.
• Αναφέρει ως «λαὸν περιούσιον» και «ἔθνος ἅγιον» αυτούς που απάλλαξε από τις οδύνες του θανάτου, δίνοντας τον εαυτό του ως αντάλλαγμα και πληρώνοντας ο ίδιος τα πάντα στον Άδη, ώστε να σωθούν. Έτσι, κατά τον Χριστό, ο «περιούσιος λαός» είναι οι Αδαμιαίοι απόγονοι που θα ακολουθήσουν την οδό της Σωτηρίας, για τους οποίους πλήρωσε τα λύτρα της απελευθέρωσης. Οι ουδαίοι άνθρωποι όμως, θεωρούν επίσης τους εαυτούς τους ως τον «περιούσιο λαό», δηλαδή τον λαό που έλαβε από τον θεό του, ως περιουσία, την γη και τα γεννήματα αυτής.

(συνεχίζεται…)

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φωτεινής Τυράσκη

«Φύση,  Τέχνη  και  Υποσυνείδητα  Μηνύματα» – Β’ Μέρος – Αποδομώντας τον ψεύτικο κόσμο μας, εκδόσεις «Νάξιος»

naxios.gr

Αν θέλετε να λάβετε μέρος στο σεμινάριο που αφορά στα θέματα του βιβλίου της, θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες στο MeTerra.gr

Η Φωτεινή Τυράσκη είναι πτυχιούχος των Τ.Ε.Ι. Αθηνών, της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στη Γραφιστική Κινηματογράφου, το Κινούμενο Σχέδιο και τα Ειδικά Εφέ. Επίσης, είναι μαθήτρια του Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας και της λεξιλόγιας μεθόδου «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ»  του Θεολόγου Σημαιοφόρου.