Η Σιωπηρή Ανοχή Της Ρωσίας

Μόσχα.
Πάνος Ιγνατίου.

«Ο Β Πούτιν θα συνεργαστεί αν είναι αναγκαίο και με τον διάβολο για να σώσει τη χώρα του». Αυτό έγραψε διαπρεπής δημοσιογράφος στη Μόσχα, όταν η Ρωσία βρέθηκε για άλλη μια φορά κάτω από την ασφυκτική πίεση της Δύσης μετά τα γεγονότα της Ουκρανίας. Αν ξεκινήσουμε από αυτή την βασική αρχή και επεκτείνουμε τη γραμμή στο χρόνο, θα φτάσουμε σε δυο πρόσφατα γεγονότα . Το πρώτο είναι ο βομβαρδισμός από αεροπλάνα του Ισραήλ στη Συρία , η κατάρριψη του ισραηλινού αεροπλάνου από την αμυντικά συστήματα της Συρίας και η εισβολή της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και η εξόφθαλμη παράνομη ενέργεια του πολεμικού της ναυτικού στο Αιγαίο.

Το τρίγωνο Ρωσίας- Ισραήλ- Συρίας

Έχουμε μπροστά μας δυο χώρες με επιθετικές διαθέσεις στην περιοχή, ισχυρό στρατό και φιλικά προσκείμενους στη Ρωσία και στις ΗΠΑ, όπως είναι το Ισραήλ και η Τουρκία.

Στην πρώτη περίπτωση, έτρεξαν όλοι να αναφωνήσουν ότι η Δαμασκός θα πιέσει για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης ή την έναρξη συνομιλιών για επίλυση του προβλήματος. Καμία σχέση, αφού δεν μπορεί η Δαμασκός να απελευθερώσει την Παλαιστίνη και ούτε η Ρωσία ακόμα πέτυχε να είναι αξιόπιστος μεσολαβητής σε αυτό το πρόβλημα, έστω και αν για αυτό προσπάθησε η Τουρκία, όταν αντέδρασε έντονα για την απόφαση των ΗΠΑ σχετικά με την Ιερουσαλήμ.

Η Συρία κατέρριψε ένα αεροπλάνο του Ισραήλ και οι αντι-σιωνιστές πανηγυρίζουν γι αυτήν την ισχυρή πράξη αντίστασης και ότι έβαλε το Ισραήλ στη θέση του και ότι χτύπησε τον περιφερειακό φονιά στη Μ Ανατολή. Ακόμα, οι πιο υστερικοί αποφάσισαν ότι η Ρωσία έλαβε θέση στην πλευρά της Συρίας κατά του Ισραήλ και ότι η Ρωσία θα αναλάβει πρωτοβουλία για απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δεν υπάρχει κάτι απτό για το παλαιστινιακό και οι πολύ – αναμενόμενες εξελίξεις είναι παραπλανητικές.

Η θέση της Ρωσίας σε αυτή την κρίση ήταν διφορούμενη, ήταν σκόπιμα διφορούμενη και ανταποκρίνεται στη νέα διπλωματική στρατηγική της θέση προσπαθώντας να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ των αντιτιθέμενων σε οποιαδήποτε σύγκρουση, καθώς αυτό εξυπηρετεί τώρα τα συμφέροντα της. Ο Πούτιν ζήτησε από τον Νετανιάχου να αποφευχθεί κλιμάκωση της έντασης και ο καθένας βγάζει τα δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα, ενώ ήταν μια προβλέψιμη κίνηση. Αυτή η κίνηση και η δήλωση Πούτιν δεν ήταν καταδικαστική για τον Νετανιάχου, αλλά μια τυποποιημένη απάντηση σε οποιαδήποτε κρίση στον κόσμο. Παρόμοιες παρεμβάσεις πρέπει να έγιναν και προς τη Συρία και το Ιράν, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκαν. Βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία της Αστάνας και η Ρωσία θα ήθελε να παραμείνει αποστασιοποιημένη σε σχέση με τη Συρία και το Ιράν για λόγους τακτικής. Ούτε η Ρωσία σχολίασε τις δηλώσεις του Ισραήλ ,ότι ένα Ιρανικό αεροπλάνο πέταξε πάνω από τα κατεχόμενα Γκολάν και αυτό προκάλεσε την κρίση.

Η απουσία σχολιασμού της δήλωσης του Ισραήλ, δείχνει ότι η Ρωσία αποδέχεται σιωπηρά την εκδοχή του Ισραήλ, αλλά διστάζει να τοποθετηθεί ακόμα εξαιτίας επικείμενων εξελίξεων στις συνομιλίες σε σχέση με τη Συρία και το Ιράν. Όλοι μπορεί να σοκαριστούν όταν κάποιος αναφέρει ότι το Ισραήλ και η Ρωσία δεν είναι εχθροί αλλά είναι σύμμαχοι. Οι δυο χώρες βρίσκονται ήδη πολύ κοντά με διάφορα πρότζεκτ συνεργασίας. Από την άλλη, η Ρωσία αισθάνεται πολύ άβολα σε σχέση με τη Συρία για αυτό που έγινε και για αυτό που έκανε το Ισραήλ, αλλά τα τελευταία δυο χρόνια στην πραγματικότητα διευκόλυνε τέτοιες αεροπορικές επιδρομές από το Ισραήλ, αφού αναγνώρισε ότι έχει έννομο συμφέρον να προστατεύει τα σύνορα του. Η Ρωσία είχε στόχο να εξισορροπήσει τις περιφερειακές υποθέσεις για να ελέγξει το Ισλάμ στην περιοχή, όπως έκαμε δείχνοντας ανοχή στην εμπλοκή του Ιράν κατά των τρομοκρατών ακραίων του Daesh.

Η Ρωσία καταδίκασε χλιαρά τις επιθέσεις στο παρελθόν του Ισραήλ στη Συρία. Έτσι και αλλιώς οι «λέξεις είναι φθηνές» και ρητορικά η Μόσχα το έκανε στο παρελθόν υποδεικνύοντας το σεβασμό στην ακεραιότητα και την κυριαρχία της Συρίας. Η Ρωσία, όμως, δεν περίμενε ότι η Συρία θα καταφέρει να καταρρίψει αεροπλάνο του Ισραήλ. Ενώ από την μια έχει προμηθεύσει τη Συρία με αντιαεροπορικά συστήματα, από την άλλη τρέχει συχνά να διαβεβαιώνει ότι η στρατιωτική εντολή της χώρας δεν περιλαμβάνει την προστασία του εναέριου χώρου της Συρίας από επιδρομές του Ισραήλ ή της Τουρκίας είτε ακόμα και των Αμερικανών. Η Ρωσία λέει ότι βρίσκεται εκεί για να καταπολεμήσει τους τρομοκράτες. Η Ρωσία δεν έδωσε στη Συρία οδηγία να καταρρίψει Ισραηλινό αεροσκάφος, ούτε άναψε το πράσινο φως να κάνει κάτι τέτοιο και, αν γνώριζε από πριν αυτή την απόφαση, θα την ανέτρεπε.

Η Ρωσία θέλει να δείχνει ότι η Συρία είναι ανεξάρτητο κράτος και δεν μπορεί να δίνει εντολές για τέτοια θέματα στη κυβέρνηση της. Όμως, η Συρία θα ήταν ολόκληρη υπό κατοχή των τρομοκρατών, αν δεν έκανε η Ρωσία την επέμβαση και ο Άσαντ αλλά και ο συριακό λαός είναι υποχρεωμένοι απέναντι στη Μόσχα.

Επί του πρακτέου, η Ρωσία επιμένει ότι μπήκε στη Συρία για να καταπολεμήσει τους τρομοκράτες, αλλά δεν είναι υποχρεωμένη να ρωτήσει τη Συρία αν εγκρίνει τις ρήτρες του συνταγματικού σχεδίου για Ομοσπονδοποίηση της χώρας, αφού η Ρωσία θέλει να τα έχει καλά με όλες τις πλευρές για να διασφαλίσει στο μέλλον την συνεργασία όλων για την παρουσία της στην περιοχή. Υποστήριζε και εξόπλιζε τους Κούρδους που πολεμούσαν τους τρομοκράτες, αλλά όταν οι Κούρδοι επέλεξαν λάθος σύμμαχο, τις ΗΠΑ, άφησε την Τουρκία να τους σφάξει.

Η Ρωσία και οι Κούρδοι

Δεν έχει πρόβλημα η Ρωσία αν οι Κούρδοι θα έχουν κράτος εντός της Ομοσπονδίας. Έχει πρόβλημα σοβαρό, επειδή οι Κούρδοι ακολούθησαν τις ΗΠΑ και για αυτό επικαλείται κάθε μέρα το ψήφισμα 2254, το οποίο μιλά δήθεν για την ακεραιότητα και την κυριαρχία της Συρίας. Ακόμα και αν επικρατήσει το ψήφισμα αυτό, οι Κούρδοι θα ερμηνεύουν όπως θέλουν το περιεχόμενο του και θα έχουν ντε φάκτο αυτονομία στην περιοχή που ελέγχουν. Εξάλλου, τώρα δεν βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας αλλά των ΗΠΑ και η Ρωσία θέλει να καταστρέψει αυτή τη φωνή της Ομοσπονδίας που η ίδια υποστήριξε αρχικά στις συνομιλίες και παγιδεύτηκε στην πρόταση της. Βρήκε διέξοδο για την ώρα στις επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού να πνίξει στο αίμα τη φωνή τους για κράτος, που φαίνεται ότι αν θα δημιουργηθεί ως οντότητα στη Ομοσπονδία θα είναι εκτός του έλεγχου της.

Για αυτό το λόγο η Ρωσία επαναλαμβάνει ότι μπήκε στη Συρία για να πολεμήσει τους τρομοκράτες και δεν θέλει να δείξει ότι κατευθύνει τις αποφάσεις των συνομιλιών, αφού οι πολίτες της Συρίας θα αποφασίσουν για το κράτος και τον πρόεδρο τους. Η Ρωσία είναι μόνιμο μέλος του ΣΑ και είναι λογικό να κατευθύνει τη διαδικασία και την πορεία των συνομιλιών στη βάση του ψηφίσματος 2254 και να προχωρήσει στη Συνταγματική μεταρρύθμιση και ο φιλόδοξος αυτός ρόλος αποσκοπεί στην εμβάθυνση της πολύ – πολικής ηγεσίας της Μόσχας στην περιοχή της Μεσογείου μετά το κενό που άφησαν οι ΗΠΑ στην περιοχή και το «Pivot to Asia» ή μετακίνηση του άξονα της Ουάσιγκτον στην Ασία.

Σε όλο αυτό, υπάρχουν τα καλοπροαίρετα κίνητρα της Μόσχας να έχει κερδοφορία στην περιοχή από αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν συμμερίζεται την ανησυχία της Δαμασκού για «να απελευθερώσει κάθε ίντσα εδάφους της». Δεν έχει δεσμευτεί σε αυτό η Μόσχα. Ούτε θέλει να συγκρουστεί με το Ισραήλ ή την Τουρκία ή το Ιράν στην περιοχή και στον ανταγωνισμό για έλεγχο περιοχών, καθώς υπάρχουν διαφορετικές όψεις/απόψεις για κάθε χώρα έστω και αν είναι σύμμαχοι. Ούτε με την Τουρκία είναι ακόμα ξεκάθαρη η σχέση συνεργασίας, πως δηλαδή θα εξελιχθεί, και η Μόσχα είναι πολύ πιθανόν όταν διαπιστώσει ότι χάνει τους Κούρδους, να υποστηρίξει την εκπροσώπηση τους στις συνομιλίες για τη Συρία και να τους βάλει ξανά στο παιχνίδι.

Το κουβάρι της Μέσης Ανατολής

Η Ρωσία επιδιώκει στην πραγματικότητα το Ιράν, η Συρία, η Τουρκία, ο Λίβανος ακόμα και το Ισραήλ να δημιουργήσουν ένα κοινό σύστημα ασφάλειας με τη συμμετοχή και άλλων χωρών της περιοχής και πιστεύει πως μόνο με αυτό τον τρόπο θα επέλθει η ειρήνη και θα αντικατασταθούν οι προηγούμενες συνθήκες που υπήρχαν στην περιοχή, όπως η Σάικς – Πικο η οποία επί του εδάφους δεν υφίσταται πλέον. Είναι πολύ δύσκολο αυτό το εγχείρημα, αλλά όχι αδύνατο. Θέλει και το Ισραήλ η Ρωσία σε αυτό το σύστημα για να αποδυναμώσει και την επιθυμία του για τη δημιουργία κουρδικού κράτους κοντά στο Ιράν. Το Ιράν, όμως, συμμετέχει και αυτό στη διαμόρφωση της ειρηνευτικής διαδικασίας και η Ρωσία δεν έχει το μονοπώλιο, αφού το Ιράν βρίσκεται σε αντίθεση με τη Μόσχα, καθώς επικροτεί την συνέχιση του πολέμου και την απελευθέρωση ολόκληρης της Συρίας, όπως απαιτεί και η Δαμασκός.

Όμως εκεί υπάρχουν περισσότερα από 2.000 αμερικάνικα στρατεύματα και δέκα βάσεις των ΗΠΑ στο βορειανατολικό τμήμα της χώρας και πρέπει να συγκρουστούν μαζί τους. Πρόκειται για μια περιοχή που καταλαμβάνει το ένα τρίτο της χώρας και είναι πλούσια σε ενέργεια και γεωργική παραγωγή. Η Ρωσία κατανοεί ότι δεν μπορεί να εξαναγκάσει τις ΗΠΑ να αποχωρήσουν από την περιοχή και για αυτό το λόγο σύναψε επίσημα συμφωνία κυρίων και αναγνώρισε μια γραμμή αντιπαράταξης κατά μήκος του Ευφράτη ποταμού ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.

Το Ιράν δεν αποδέχεται αυτή τη συμφωνία και τονίζει σε όλους τους τόνους ότι θα αντιταχθεί μαζί με τη Δαμασκό. Δεν εγκρίνει το Ιράν ούτε τη συμφωνία που έκανε η Ρωσία με ο Ισραήλ για τη ζώνη ασφαλείας κοντά στα σύνορα του Ισραήλ και στο Υψώματα Γκολάν και μέσω αυτής προβαίνει σε αντίποινα στους πληρεξούσιους του Ιράν που είναι η Χεζμπολάχ .

Η Ρωσία πίεσε το Ιράν να σταματήσει αμέσως τη ρητορική του ότι «το Ισραήλ πρέπει να εξαφανιστεί» και ζήτησε από το Ισραήλ να μην αντιμετωπίζει το Ιράν με τόσο φόβο, όπως στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να εξομαλύνει όσο είναι δυνατόν την αντιπαράθεση. Η Ρωσία στην πραγματικότητα κάνει μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς που θα εξυπηρετήσουν τον μεγαλύτερο στόχο, που είναι η λύση της σύγκρουσης και η διευθέτηση. Οι διαφωνίες διαφάνηκαν εντονότερες στην Ντειν Εζ Ζορ, όταν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τον Συριακό Στρατό και τους στρατιώτες του Ιράν και η Ρωσία καταδίκασε χλιαρά το γεγονός.

Η Ρωσία ζητά από τη Συρία να μην ανταποκριθεί σε πολεμικές συγκρούσεις με τους Κούρδους αλλά είναι πιθανόν να εμπλακεί σε πόλεμο μαζί τους και θα εμπλακεί και το Ιράν. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Μόσχα προσπαθεί να αρχίσει ένα διάλογο με την Ουάσιγκτον και η άρνηση της Δαμασκού να ακολουθήσει αυτό το δρόμο θα μπορούσε να φέρει τις ΗΠΑ σε θέση τέτοια, που να εξαπολύσουν με απίστευτο τρόπο επίθεση γενικευμένη κατά της Δαμασκού και αυτός ο λόγος εξηγεί γιατί η Μόσχα είχε χλιαρή αντίδραση στις επιθέσεις των ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ προειδοποίησαν τη Συρία και αν θα δεχθούν βομβαρδισμό σημαίνει ότι δεν εισάκουσαν τις προειδοποιήσεις και άκουσαν το Ιράν για να συγκρουστούν με τον εταίρο των ΗΠΑ στα σύνορα των Υψωμάτων Γκολάν. Τότε, η Ρωσία θα συμφωνεί αθόρυβα και σιωπηλά με το Ισραήλ, γιατί δεν θέλει να δώσει θάρρος στο Ιράν και στη Χεζμπολαχ. Όμως, η Ρωσία χρειάζεται και την Χεζμπολάχ για την ειρήνη στο Λίβανο. Πριν ένα χρόνο, η Ρωσία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο παρασκήνιο για να σχηματίσουν κυβέρνηση μετά από δυο χρόνια στο Λίβανο. Αν δεν μεσολαβούσε η Ρωσία, ο Λίβανος σήμερα μετά τις παρεμβάσεις της Σαουδικής Αραβίας, θα φλεγόταν ξανά. Αυτή η πρωτοβουλία άνοιξε την πόρτα για τη Ρωσία στα ενεργειακά προγράμματα του Λιβάνου. Αυτή ήταν η συμφωνία ανάμεσα στη Ρωσία και όλες τις πλευρές στο Λίβανο, συμπεριλαμβανομένης και της Χεζμπολάχ με την οποία, όμως, το Ισραήλ έχει πολύ σοβαρές διαφορές. Η Ρωσία φιλοδοξεί ότι θα θέσει τέρμα στην μεταξύ τους σύγκρουση και για αυτό το λόγο αποφεύγει ακόμα τις παρεμβάσεις που θα δράσουν αρνητικά προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Ο Λίβανος φαίνεται να είναι το επίκεντρο που θα συζεύξει τις διαφορές ανάμεσα σε Ισραήλ – Λίβανο – Συρία – Ιράν στα ενεργειακά και στο θέμα της ασφάλειας σε συνεργασία με τη Γαλλία και τη Ιταλία, οι εταιρείες των οποίων έχουν ήδη εμπλακεί στα ενεργειακά προγράμματα.

Το θέμα της παραβίασης του εναέριου χώρου του Ισραήλ από ένα drone του Ιράν πάνω από τα Υψίπεδα Γκολάν είναι μια διφορούμενη υπόθεση, καθώς έχει δικαίωμα το Ιράν με βάση την άδεια που του παραχώρησε η Συρία να πετάξει τα αεροπλάνα του στην περιοχή και πάνω από μια περιοχή την οποία προσάρτησε παράνομα το Ισραήλ και τελικά είναι πιθανόν να τη διεκδικήσει στο μέλλον η Συρία, αφού υπάρχει ψήφισμα του ΟΗΕ για αυτό το θέμα. Η Ρωσία έκανε επαφές με το Ισραήλ για τη συμμετοχή της στα ενεργειακά προγράμματα της χώρας αυτής και σε μια από τις επίσκεψη του, ο Νετανιάχου κάλεσε τη Ρωσία να συμμετάσχει στα ενεργειακά του προγράμματα. Τα Υψώματα Γκολάν, στα οποία εντοπίστηκαν τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου, είναι πολύ πιθανόν να ενώσουν τη Ρωσία τη Συρία και το Ισραήλ σε ενεργειακή συνεργασία αλλά και σε πολιτική συνεργασία.

Η Ρωσία ήδη έχει μετοχές στο πεδίο Ταμαρ του Ισραήλ και επέδειξε ενδιαφέρον και για το Λεβιάθαν, αλλά κανένας δεν γνωρίζει τι συμφώνησαν Πούτιν και Νετανιάχου. Η Ρωσία πρέπει να κρατήσει ανοιχτή την πόρτα συνεργασίας με το Ισραήλ, παρά τις αντιδράσεις της Τεχεράνης και της Δαμασκού. Τα στερεότυπα λένε ότι το Ισραήλ είναι σύμμαχος των ΗΠΑ. Όμως στο Ισραήλ ζουν περισσότερο από 2 εκ Ρώσοι Εβραίοι που συνεργάζονται άψογα με τη Μόσχα και διατηρούν στενές επαφές και με το Κρεμλίνο. Και σ αυτή την περίοδο η Ρωσία περιμένει να αποδώσουν καρπούς οι συνεργασίες που υπήρξαν με το Ισραήλ.

Ο άλλος υπολογίσιμος παίχτης της περιοχής είναι η Τουρκία, η οποία μαζί με το Ιράν και τη Ρωσία ανέλαβαν την υλοποίηση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός και στην προώθηση της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Συρία. Δεν είναι έκπληξη αυτό. Ακόμα και από το 2013, ο Πούτιν δήλωνε ότι χωρίς την Τουρκία δεν είναι δυνατή η επίλυση της κρίσης στη Συρία.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η Συρία και το Ιράν είναι χώρες αντίστασης στην real politik και δεν τις ενδιαφέρει αν θα βρεθούν απέναντι στις ΗΠΑ σε αντίθεση με τη Ρωσία. που δεν τολμά να τα βάλει με το Ισραήλ ή τις ΗΠΑ που αναζητά ρεαλιστικές εξισορροπητικές επιλογές.

Η μακιαβελική πολιτική της Ρωσίας δεν εκφράζει τη Συρία και το Ιράν, που θέλουν αντίσταση απέναντι στις ΗΠΑ. Η Ρωσία, όμως, αντιλαμβάνεται ότι το Ιράν λέει ότι θέλει να στρέψει ένα άξονα μάχης στα Υψώματα Γκολάν και στα σύνορα με το Ισραήλ, αλλά πιθανόν να θέλει να στρέψει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ κατά της Μόσχας και να αποφύγει το ίδιο το Ιράν απευθείας σύγκρουση. Η Ρωσία, όμως, δεν θα πέσει σε αυτή την παγίδα, να πάρει δηλαδή το ρόλο του αντιστασιακού και, αντίθετα, θα αποδεχτεί τον κατακερματισμό της Συρίας και τον διαμοιρασμό σε σφαίρες επιρροής με τη Δύση και ίσως- μην σας φανεί περίεργο- να αποδεχτεί και την αποχώρηση του Άσαντ νοούμενου ότι θα εγκρίνει τον αντικαταστατή του και δεν θα αφήσει ένα χάος πίσω του όπως στη Λιβύη.

Το τρίγωνο Ελλάδα Ρωσία Κύπρος. Η αναταραχή στα Βαλκάνια

Οι σχέσεις Ελλάδας- Ρωσίας και Ρωσίας – Κύπρου είναι διαφορετικές, καθώς η Κύπρος δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και προσφέρει την δυνατότητα πιο ποιοτικής συνεργασίας. Αλλά οι σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας στην παρούσα συγκυρία είναι αυτές που καθορίζουν την σχέση της Ρωσίας με τις δυο χώρες. Το τελευταίο διάστημα υπάρχει καχυποψία και μέσα σε όλα αυτά, η Ρωσία βρέθηκε να υποστηρίζει από το παρασκήνιο τους εθνικιστές των Σκοπίων να θέλουν να ονομάζονται Μακεδόνες και να σπρώχνει την Ελλάδα να απορρίψει το αίτημα τους προκειμένου να μην ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Το κάνει επειδή ακριβώς θέλει να υπάρχει μια ανοιχτή πληγή που να σιγοκαίει στο ΝΑΤΟ σε αυτή την περιοχή μέχρι να ξεκαθαρίσει το πρόβλημα με τη Σερβία και την ένταξη της στην ΕΕ ή ακόμα και στο ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια στιγμή τα Βαλκάνια βρίσκονται σε αναμονή ή και διεργασίες προς πιθανή αποσταθεροποίηση.

Οι ΗΠΑ και κυρίως η Γερμανία θεωρούν πως η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος σε αυτή την κρίση και δεν θα διστάσουν να κάνουν δώρο το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια για να τελειώσει αυτή η κρίση. Για αυτό το λόγο, η Ρωσία δείχνει στην Ελλάδα το ΝΑΤΟ ότι είναι ο ένοχος και αυτό εξυπηρετεί τη Ρωσία. Στο Αιγαίο, η Τουρκία έχει αυξήσει τις απαιτήσεις της και την ρητορική της αλλά αυτό έχει να κάνει σε κάποιο βαθμό και με τις επόμενες εκλογές στη χώρα. Κυρίως, όμως, η Τουρκία βγήκε στην αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα που την αφορούν και με συντονισμένες και προγραμματισμένες κινήσεις, άρχισε την εξάπλωση των δραστηριοτήτων της μέχρι την Αφρική με στόχο την αναβίωση του Νέο- Οθωμανισμού.

Το τρίγωνο Ρωσία- Τουρκία- ΝΑΤΟ

Αυτό δεν το βλέπει με καλό μάτι η Ρωσία, αλλά σε αυτή τη συγκυρία έχει ανάγκη τη συνεργασία με την Τουρκία του Ερντογάν για να έχουν σχέση καλής γειτονίας αλλά και να υλοποιήσουν τα προγράμματα που έχουν θέσει ως στόχους ή ως συμφωνίες. Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος μια μέρα η Τουρκία να ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από το ΝΑΤΟ, στο οποίο είναι μέλος και, ίσως, το σημαντικότερο στην περιοχή για την απομόνωση της Ρωσίας από τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι ακόμα πιο εύκολο να φανταστεί κάποιος ότι η Τουρκία, το σημαντικότερο μέλος στην περιοχή, γύρισε τα όπλα κατά των συμμάχων της και γιατί όχι και κατά των ΗΠΑ.

Είναι επίσης εύκολο να αντιληφθεί κάποιος ακόμα και μια πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στη Ελλάδα και την Τουρκία όταν και οι δυο είναι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ αδυνατούν να ελέγξουν την επιθετικότητα ενός μέλος του εναντίον άλλου. Τι σύμμαχοι είναι αυτοί όταν δεν μπορεί να ελέγξει ο ένας το άλλο και όταν η ηγεσία του επιτρέπει τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών της;

Αυτό ευνοεί τη Ρωσία να καλλιεργηθεί ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ και στον έξω κόσμο για να αμφισβητεί την αξιοπιστία αυτής της συμμαχίας και στη συνέχεια να χρησιμοποιεί τις εσωτερικές αντιθέσεις των χωρών ή τις εσωτερικές αντιθέσεις του ΝΑΤΟ και να οικοδομεί την δική της πολιτική.

Με την οικονομία κατάφερε να διασπάσει τις χώρες μέλη της ΕΕ και αρκετές από αυτές αντιστάθηκαν στις κυρώσεις που επέβαλε η ΕΕ στη Ρωσία. Υπάρχουν δυο τρόποι να ανταγωνιστεί κάποιος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Ο ένας είναι να βελτιώσει τις επιδόσεις του και ο άλλος είναι να χρησιμοποιήσει την πολιτική του διαιρεί και βασίλευε, αξιοποιώντας τις αντιθέσεις των χωρών και να υποσκάπτει την εσωτερική τους δυναμική και ασφάλεια. Φαίνεται ότι δεν διαφέρει η Ρωσία από τις άλλες δυτικές χώρες σε αυτό το παιχνίδι της επικράτησης.

Ωστόσο, δεν είναι κοντά η μέρα αποχώρησης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, αλλά το σενάριο δεν είναι αδύνατο και κανένας δεν μπορεί να το αποκλείσει. Αν υποθέσουμε ότι συμβαίνει αυτό, η Τουρκία περνά κάτω από την επιρροή της Ρωσίας και καταστρέφει την πιο σημαντική πτέρυγα του ΝΑΤΟ στον κόσμο, η οποία ήδη έχει υπονομευτεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια και δεν φαίνεται να υπάρχει έδαφος γεφύρωσης των διαφόρων σύντομα.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο η Ρωσία θα κάνει τα στραβά μάτια σε επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή – όπως κάνει και σήμερα – στο Αιγαίο – όπως κάνει και σήμερα – στην Κύπρο – όπως κάνει και σήμερα – που ως μόνιμο μέλος του ΣΑ όταν τηρεί ίσες αποστάσεις και επικαλείται τα ψηφίσματα του ΟΗΕ χωρίς πρακτικές λύσεις κατά της Τουρκίας στην πραγματικότητα υπονομεύει την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία.

«H Ρωσία παρακολουθεί με ανησυχία την εξέλιξη της κατάστασης στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας και καλεί όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να αποφύγουν κινήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε περαιτέρω κορύφωση της έντασης» ήταν η απάντηση στο Ιταλικό πρακτορείο Ειδήσεων.

Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης αναφέρει ότι «θεωρούμε ότι τα ενδιαφερόμενα μέρη πρέπει να μην προχωρήσουν σε κινήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε αύξηση των εντάσεων που ήδη υφίστανται στην ανατολική Μεσόγειο, περιπλέκοντας την κατάσταση στην περιοχή. Ελπίζουμε οι ενδιαφερόμενες χώρες να δράσουν σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Ζητάμε από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες να αναζητήσουν αποκλειστικά και μόνον ειρηνικά μέσα για την επίλυση των διαφορών τους». Δηλαδή όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ! Δηλαδή η ΚΔ, η Ιταλική εταιρεία, η Τουρκία και η Ελλάδα. Αυτά είναι τα ενδιαφερόμενα μέρη και στην πραγματικότητα είναι η πολιτική των ίσων αποστάσεων που τηρεί η Ρωσία και στη Μέση Ανατολή σε ένα μακιαβελικό παιχνίδι επικράτησης.

Η Μαρία Ζαχάροβα, που φαίνεται ότι κάποιοι ψιθύρισαν στο αυτί της ότι πρέπει να αρχίσουν αμέσως συνομιλίες για λύση του κυπριακού, υπέδειξε αμέσως την ανάγκη επανέναρξης των συνομιλιών, χωρίς να κάνει καμία αναφορά για τις συνθήκες επανέναρξης των συνομιλιών ή ακόμα και τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Σε αυτό, όμως, κάνει αναφορά η ανακοίνωση του ρωσικού ΥΠΕΞ και ζητά το σεβασμό στο διεθνές δίκαιο. Αυτή η αράδα φαίνεται να απευθύνεται στην Τουρκία, αλλά με βάση το διεθνές δίκαιο δεν έχουν καθοριστεί τα θαλάσσια σύνορα των χωρών οπότε κάτσε, ψάξε και βρες…

Δεν αναγνωρίζει το μόρφωμα των κατεχομένων γιατί με τον ίδιο τρόπο θα αναγνωρίσει ολόκληρη η διεθνής κοινότητα το Κοσσυφοπέδιο ή το Ναγκόρνο – Καραμπάχ, που ούτε η Ρωσία ούτε και η ίδια η Αρμενία αναγνωριζόμουν ακόμα. Αν το αναγνωρίσει η διεθνής κοινότητα κατά παράβαση των ψηφισμάτων, τότε η Ρωσία θα χάσει κάθε επαφή με το Αζερμπαϊτζάν που θα πέσει στην αγκαλιά της Τουρκίας και θα έχει μεγάλες απώλειες της επιρροής της στον Καύκασο. Για αυτούς τους λόγους η Ρωσία τηρεί στάση σιωπηρής ανοχής απέναντι στην Τουρκία για να οξύνει τη κρίση εντός του ΝΑΤΟ.

Επίλογος

Πριν εκατόν χρόνια, ο Κεμάλ, μέσα στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αναδιοργάνωσε τον στρατό της χώρας του, αρχικά με τη βοήθεια της συμμάχου του Γερμανίας και μετά, από μάχη σε μάχη και νίκη σε νίκη, κατάφερε και εκδίωξε τους δυτικούς από την Τουρκία, για να δημιουργήσει το νέο Τουρκικό κράτος στη βάση του ρεπουμπλικανισμού, του τουρκισμού, του εθνικισμού και της κοσμικότητας.
Εξέφρασε τον θαυμασμό του, όμως, στο Λένιν για την παγκόσμια επανάσταση και ζήτησε βοήθεια για να εξοπλίσει το στρατό του.

Το 1919 η Ελλάδα έστελνε με 17 άλλες χώρες της Δύσης στρατεύματα κατά της Σοβιετικής Ένωσης στη Μαύρη Θάλασσα. Εκατόν χρόνια μετά, ο Ερντογάν εκ βάθρων αναδιοργανώνει το στρατό της Τουρκίας και διώχνει όλους τους αξιωματικούς φιλικά προσκείμενους στο ΝΑΤΟ και στη Δύση και ακολουθεί το δρόμο του Κεμάλμ με τη διαφορά όμως ότι προσπαθεί να συράψει τον τουρκικό εθνικισμό με το Ισλάμ και προσπαθεί να αναστήσει τη μεταμοντέρνα Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανασύροντας μορφές Οθωμανικής διοίκησης με φιλελεύθερη πολιτική και επίφαση μια κοινωνικής θρησκευτικής αλληλεγγύης που μοιάζει με τα επαναστατικά κινήματα μετά τη Ρώσικη επανάσταση.Αυτό είναι το Οθωμανικό χαστούκι με το οποίο απειλεί τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ.

Σε αυτό το σημείο συναντά ο Ερτογάν τον Πούτιν που βλέπει με καλό μάτι την σύγκρουση του φιλελευθέρου διεθνισμού, με αιχμή του δόρατος το Ισλάμ, κατά του προτεσταντισμού. Ο Ερντογάν είναι ο αγγελιαφόρος της Ρωσίας στη Δύση και την Ανατολική Μεσόγειο. Μαζί θέλουν να ανατρέψουν τα σχέδια των δυτικών και για τους αγωγούς της ενέργειας. Πριν εκατόν χρόνια, οι Έλληνες επέλεξαν το στρατόπεδο των δυτικών και έχασαν τα παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή τη φορά είναι σωστή η επιλογή ή σύρε να βρεις τα παιδιά σου;

geopolitics.iisca.eu