Η σήμανση τής ασημαντότητας

Η σήμανση τής ασημαντότητας

Μία κενή ελπιδοφόρα ταυτότητα…

Αφή στιγμής δέν μπορώ νά νικήσω τόν θάνατον είμαι μία ασημαντότητα. Τό σήμα τού θανάτου είναι η νίκη τής ζωής επί τού ιδίου…

Ό θάνατος είναι ένα χάσμα μεταξύ ζωής καί ζωής. έναν ράλλϋ οπού η διαδρομή σταματάει μπροστά από τό κανάλι  καί βάραθρον πλαγίως πρός στό φαράγγι.

Τό νά μήν μπορείς νά νικήσεις τόν θάνατον σημαίνει δέν μπορείς νά νικήσεις τίποτε είσαι προηττημένος καί προαυτοηττημένος έν μέρει ή ολοκληρωτικώς.

Ό μοναδικός σημαντικός αντίπαλος καί εχθρός είναι ό θάνατος.

Μία ήττα πρίν τήν ήττα…

Μία ήττα πρίν τήν μοναδική καί τελεσίδικη ατελετούργιστη ήττα…

Τό νά μήν γνωρίζεις τήν ασημαντότητα σού έναντι τού θανάτου σέ κάνει ακόμη περισσότερον ασήμαντον έναντι τού θανάτου καί Τού Θεού!

Μόνον ό αυτοσυνειδητοποιημένος καί αυτοσυναισθηματοποιημένος ασήμαντος αυτοασήμαντος έχει θέση είς τήν καρδία Τού Θεού;

Ποίος ό λόγος άραγε;

Διότι καί μήν προσποείσαι ότι δέν τό κατανοείς καί προκατανοείς, τό νά νομίζεις ότι είσαι κάποιος σπουδαίος ενώ δέν είσαι, σέ κάνει χειρότερον καί από ασήμαντον, σέ κάνει μή όν!

Πώς νά μήν επιβραβευτεί η σύνεση, η επίγνωση ότι είσαι ασήμαντος, έναν προσωρινόν τίποτε μέ ψευδομορφή τού «κάτι»! Πώς νά μήν δοξαστεί η γνώμη  όταν είναι όμοια μέ Τού Θεού;

Πώς νά μήν είναι αυτή η γνώμη γινόμενη κατ’ εικόναν καί καθ’ ομοίωσιν…. κατά τήν εικόνα Τού καί κάθε ομοίωσιν Τού…

Νά γίνεις μέ τήν αυτοσυναντίληψη τής προασημαντότητος σού ομοιοεικόνα καί καθ’ ορισμού κάθε ομοίωση Τού!

Δέν γίνεται καί δέν δύνησαι νά έχεις καμμία ευσυνειδητοποίηση καί ευσυναίσθηση εάν δέν έχεις τήν προϋπερβατική εσσύνετη αυτοεκτίμηση, ότι η αξία σού είναι μηδέν. Χωρίς αυτήν τήν επίγνωση όλες οί άλλες επιγνώσεις άν καί ίσως φαινομενικώς σωστές καί εφαρμοσμένες καθώς πρέπει, έχουν γονίδια μόνιμης σφαλλότητος.

Διά ν’ αγαπήσεις πρέπει νά εκκενωθείς από τό μίσος, διά νά εκκενωθείς πρέπει νά απελευθερωθείς από πάσα ψευδοεντύπωση σημαντικότητας καί αυτοσημαντικότητας περί εσού.

Ό ασήμαντος νοιώθει σημαντικός μέσα είς τήν αιωνιότητα τής ανευλόγητης υποφερικής μοναξιάς τού. Ό σημαντικός νοιώθει ασήμαντος δηλαδή χωρίς σήμα καί σημασία, καί αυτή η εκκένωση είναι τέτοια ώστε νά ελκύει Τώ Αγίω Πνεύματι Τής Αληθείας. Κανείς άλλος μέσα από αυτήν τήν οδόν δέν δύναται νά σέ αγγίξει. Πάψε νά νοιώθεις σημαντικός καί κέρδισες όχι τόν κόσμον αλλά επειδή τόν αρνήθηκες όλον, κέρδισες τόν Μετακόσμον!

Ό σημαντικός ξεχνάνει τά μειονεκτήματα τού, ό ασήμαντος θυμάται μόνον τά μειονεκτήματα τού. Ό Θεός αυτόν τόν συνδοιασμόν τόν βλέπει αντιστρόφως. Σημαντικόν αυτόν οπού στενοχωριέται διά τά αμαρτομειονεκτήματα τού καί ασήμαντον αυτόν οπού χαίρεται, καυχιέται καί υπερηφανεύεται διά τά πλεονεκτήματα τού λησμονώντας τά μειονεκτήματα τού. Βλέπει τό ξυλάριον είς τόν ομματόν τού αδελφού τού αλλά όχι τήν δοκόν είς τόν ομματόν τού κατά Τόν Χριστόν.

Διότι ό ψευδοσημαντικός βλέπει μόνον έξω ακόμη καί όταν βλέπει μέσα καί ό ψευδοασήμαντος βλέπει μόνον μέσα ακόμη καί όταν βλέπει έξω. Ό ψευδοασήμαντος δέν είναι σημαντικός αλλά ένας έχων γνώμην αρνητική διά τήν αμαρτωλή τού φύση, τάση, επιλογή, δήθεν πολλές φορές ασυνειδήτως καί ασυναισθήτως.

Νοιώθωντας ασήμαντος κολυμβάς είς τά νερά οπού γεννήθηκες. Νοιώθωντας σημαντικός κολυμβάς έν αγνοία σού έξω από τά νερά σού…, τής ψυχοσωτηρίας σού!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ