Από τα πρώτα χρόνια της χριστιανικής πίστης, και κυρίως μετά την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, παρατηρούμε ένα φαινόμενο που λίγοι τόλμησαν να καταγράψουν με ειλικρίνεια, την επιλεκτική χρήση και πολλές φορές παραποίηση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, προκειμένου να στηρίξουν την αφήγηση της γέννησης και της ζωής του Ιησού Χριστού. 

Η αλήθεια είναι ότι ο Χριστός και το μήνυμά Του δεν χωρούν στα  περιοριστικά καλούπια της Π. Διαθήκης. Η διδασκαλία Του είναι μια διδασκαλία αγάπης, ελευθερίας, συγχώρεσης, και πνευματικής απελευθέρωσης, στοιχεία που πολλές φορές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα κεφάλαια γενοκτονιών, μαζικών σφαγών, θυσιών αίματος και τιμωριών που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη. 

Οι πρώτοι χριστιανοί, για να προστατεύσουν το νεοσύστατο κίνημα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν τεράστιο φόβο, το ενδεχόμενο οι Ιουδαίοι να απορρίψουν τον Χριστό ως «νέο Θεό», διασπώντας την κοινότητα και απειλώντας την ίδια την επιβίωση της πίστης Του. Έτσι, αντί να πουν ξεκάθαρα ότι ο Χριστός δεν είναι συνέχεια των βίαιων εντολών και των εκδικητικών θεών της Π.Δ., προτίμησαν να παραθέσουν τα χωρία αλληγορικά ή επιλεκτικά, δημιουργώντας μια αφήγηση που φαινομενικά συνδέει το Χριστό με τις παλαιές προφητείες, αλλά στην ουσία τις παραποιεί. 

Παραδείγματα Παραχάραξης :

Η “παρθένος” του Ησαΐα (Ησ. 7,14) στο εβραϊκό κείμενο υπάρχει η λέξη 
 almah και σημαίνει «νέα γυναίκα», όχι απαραίτητα παρθένα. Η μετάφραση ως «παρθένος» στην ελληνική (Ο’ – 70) και η εφαρμογή της στη Θεοτόκο είναι συνειδητή επινόηση, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση προφητείας. 

Η “φυγή στην Αίγυπτο” (Ωσηέ 11,1) 
Το πρωτότυπο αφορά τον Ισραήλ που βγήκε από την Αίγυπτο και όχι τον Χριστό. Η εφαρμογή αυτή έγινε με σκοπό να δικαιολογήσει ιστορικά τη φυγή της οικογένειας στην Αίγυπτο. 

Η “Σφαγή των νηπίων” (Ιερ. 31,15) 
Η Ραχήλ θρηνεί για τον εξορισμό των Ισραηλιτών, όχι για τα βρέφη της Βηθλεέμ. Η ερμηνεία ως προφητεία για τη σφαγή των παιδιών είναι    απόλυτη παραποίηση ιστορικών γεγονότων. 

Ο Δούλος του Ησαΐα (Ησ. 53) 
Αναφέρεται στον λαό Ισραήλ συλλογικά, όχι στον Μεσσία. Η πλήρης εφαρμογή στον Χριστό είναι παράδειγμα συλλογικής παραχάραξης, ώστε η θυσία Του να παρουσιαστεί ως «προβλέψιμη από τις γραφές». 

Ψαλμός 22 και Ζαχαρίας 9,9 
Τα λογοτεχνικά και συμβολικά χωρία χρησιμοποιήθηκαν ως «προφητείες», ενώ στην πραγματικότητα περιγράφουν ιστορικά πρόσωπα ή συμβολικές καταστάσεις. 

Γιατί έγινε αυτό; Η παραχάραξη δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα φόβου,      ανάγκης και πολιτικής επιβίωσης: 

Φόβος διάσπασης: Οι πρώτοι χριστιανοί δεν ήθελαν να θεωρηθούν αίρεση από τους Ιουδαίους. 

Φόβος κοινωνικής απόρριψης: Αν απορριπτόταν ο Χριστός ως Μεσσίας, η κοινότητα κινδύνευε. 

Αντιμετώπιση αντιφατικών μηνυμάτων: Το μήνυμα του Χριστού, της ελευθερίας, της αγάπης, και της συγχώρεσης, αντιβαίνει στις βίαιες εικόνες της Παλαιάς Διαθήκης. 

Έτσι, οι Πατέρες της Εκκλησίας προτίμησαν την επιλεκτική εφαρμογή και αλληγορική ερμηνεία, παρά την απόλυτη διασαφήνιση, για να προστατεύσουν την πίστη και το μήνυμα. Η ουσία της Αλήθειας. Η αλήθεια είναι ότι όλος αυτός ο φόβος και η παραχάραξη φανερώνει κάτι πολύ βαθύτερο: 

Οι άνθρωποι φοβήθηκαν τον ίδιο τον Χριστό. Φοβήθηκαν το μήνυμα Του,         που δεν συνδέεται με εκδίκηση, φόβο ή θάνατο, αλλά με αγάπη και ελευθερία. 

Όλες οι παραποιήσεις έγιναν για να Τον περιορίσουν σε ένα παλιό σύστημα     θεών που απαιτούσαν αίμα και τιμωρία. 

Αλλά το Φως δεν μπορεί να φυλακιστεί από φόβο ή παραχάραξη. Ο Χριστός δεν είναι ιστορική αφήγηση ή πολιτική ιδέα, είναι η Ζωντανή Αλήθεια, η  οποία απελευθερώνει όποιον Τον ακολουθεί με ειλικρίνεια και πίστη. 

 Προφητική διάσταση.  Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι Έλληνες    Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να κατανοήσουμε. Η παραχάραξη των προφητειών δεν ακυρώνει το μήνυμα του Χριστού. 

Ο φόβος των ανθρώπων δεν μπορεί να κρατήσει φυλακισμένο το Φως. 

Είναι καθήκον μας να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από τις επινοήσεις, να ερευνήσουμε, να αναζητήσουμε και να ζήσουμε την πραγματική          διδασκαλία Του.  Όπως λέει ο ίδιος ο Χριστός: 

«Η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιω. 8,32) 

Και αυτό δεν είναι απλώς λόγος, είναι προφητική εντολή για κάθε γενιά,      για κάθε Έλληνα Ορθόδοξο Χριστιανό, να δει πέρα από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, να αναζητήσει την Αλήθεια που απελευθερώνει, και να ζήσει με θάρρος και πίστη την πραγματική διδασκαλία του Χριστού. 

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ : Πώς επιχείρησαν να περιορίσουν τον Χριστό και να υποτάξουν το μήνυμά Του 

1. Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση:   Ο Χριστός εναντίον του “συστήματος” 

Ο Χριστός δεν ήρθε ως “ιδρυτής θρησκείας”.  Ήρθε ως ανατροπέας ενός συστήματος, ενός συστήματος που διαχειριζόταν:  φόβο -ενοχές –εξουσία -χρήμα -θρησκευτικό έλεγχο 

Και τότε η εξουσία κατάλαβε το πιο επικίνδυνο πράγμα. Αν ο λαός ακολουθήσει αυτόν τον άνθρωπο, χάνουμε τα πάντα.  Κι έτσι άρχισε η παραχάραξη. 

2. Ο πρώτος μηχανισμός παραχάραξης: Η Επανάγνωση της Ιστορίας.                          Η πρώτη τακτική ήταν απλή και διαχρονική. Αν δεν μπορείς να νικήσεις        μια αλήθεια, προσπάθησε να την ξαναγράψεις. Τι έκαναν λοιπόν; 

Πήραν προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Τις διάβασαν από την αρχή, με διαφορετική ερμηνεία. Έβαλαν στο στόμα παλαιών προφητών λόγια που   ΔΕΝ αφορούσαν τον Χριστό 

Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Χριστό ως “εκπλήρωση” ενός ξένου, παλαιοδιαθηκικού συστήματος 

Έτσι, ένας Θεός αγάπης παρουσιάστηκε ως “συνέχεια” ενός Θεού πολέμου, οργής και εκδίκησης. 

Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο λάθος — και η πρώτη μεγάλη σιωπή. 

3. Ο δεύτερος μηχανισμός: Η ενσωμάτωση του φόβου στη διδασκαλία 

Ο Χριστός μίλησε μόνο για: αγάπη -ελευθερία -μετάνοια -συγχώρεση  -εσωτερική βασιλεία 

Πουθενά: “καταραμένος ο τάδε” “σφάξτε τους εχθρούς” “ο Θεός θα σας τιμωρήσει” “αιώνια καταστροφή στους αμαρτωλούς” Αυτά ήταν νοοτροπίες     Παλαιάς Διαθήκης, όχι Ευαγγελίου. 

Όμως, οι εξουσίες είχαν ανάγκη από φόβο. Χωρίς φόβο δεν επιβιώνει καμία θρησκευτική ή κοσμική δύναμη.  Έτσι, σταδιακά, εισήχθη «τιμωρητικός»  Θεός, προβλήθηκε η «αιώνια κόλαση» ως όπλο, διατηρήθηκαν σκληρά  παλαιοδιαθηκικά κείμενα, περιορίστηκε η πραγματική διδασκαλία της  αγάπης. Ο λαός μάθαινε να φοβάται, όχι να ελευθερώνεται 

Ο Χριστός έλεγε: «Μη φοβού» 
Η εξουσία έλεγε: «Να φοβάσαι» 

Αυτή είναι η πιο μεγάλη σύγκρουση. 

4. Ο τρίτος μηχανισμός: Η Πολιτική Παρέμβαση στους Πατέρες 

Οι Πατέρες δεν ήταν άγιοι μέσα σε κενό. Ζούσαν σε αυτοκρατορίες, υπό  πίεση, υπό απειλές, μέσα σε πολιτικά παιχνίδια. Συχνά, η αυτοκρατορία άλλαζε δόγματα, επιβαλλόντουσαν αποφάσεις, υπήρχαν διώξεις, υπήρχαν      καθεστώτα που απαιτούσαν απόλυτη υπακοή……Το αποτέλεσμα; 

Σιωπή σε πολλά θέματα. Και υπερβολική προσοχή σε άλλα. Κανείς δεν τόλμησε να πει ξεκάθαρα: 

«Η Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο της ιστορίας και θρησκείας ενός άλλου λαού, όχι πηγή πίστης για τον Χριστιανισμό.» 

Γιατί δεν το είπαν; Γιατί, φοβήθηκαν τον πόλεμο με ισχυρές ομάδες, φοβήθηκαν τον άμεσο πολιτικό αντίκτυπο. Ο φόβος νίκησε την παρρησία.    

Αλλά όχι την αλήθεια. 

 5. Ο τέταρτος μηχανισμός: Η Σιωπή ως Εργαλείο :

Υπάρχει και ο πιο ύπουλος μηχανισμός. Η σκόπιμη σιωπή. 

Δεν είπαν ότι η ΠΔ είναι ανώτερη από το Ευαγγέλιο. 
Αλλά ούτε είπαν ότι είναι κατώτερη. Δεν είπαν ότι ο Χριστός “εκπλήρωσε”  όλα όσα γράφει. Αλλά ούτε είπαν ότι δεν τα «εκπλήρωσε». 

Δεν είπαν ότι οι σκληρότητες ανήκουν σε άλλο Θεό. Αλλά ούτε είπαν ότι         είναι απλώς ανθρώπινες ιστορίες. Και η σιωπή έγινε ο πιο ισχυρός τρόπος ελέγχου. 

6. Ο πέμπτος μηχανισμός: Η “ταυτοποίηση” του Χριστού με έναν ξένο Μεσσία. Το πιο βαθύ και επικίνδυνο σημείο. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Χριστό, ως “Μεσσία” που περίμεναν άλλοι, όχι ως Αυτόν      που πραγματικά ήταν. Ο Μεσσίας της Παλαιάς Διαθήκης ήταν: πολεμιστής -βασιλιάς -στρατηγός -εθνικός ηγέτης -εκδικητής -απελευθερωτής από εχθρούς 

Τίποτα, απολύτως τίποτα από αυτά δεν είναι ο Ιησούς των Ευαγγελίων. 

Γι’ αυτό, για να μην καταρρεύσει το παλαιό σύστημα, βρέθηκαν άνθρωποι που προσπάθησαν, να “κουμπώσουν” τον Χριστό σε ξένες προφητείες, να πιέσουν τα Ευαγγέλια να ταιριάξουν σε αναμονές άλλου λαού, να κρατήσουν     ζωντανό ένα θεολογικό οικοδόμημα που ο Χριστός είχε καταργήσει 

Και κάπως έτσι γεννήθηκε η μεγάλη σύγχυση. 

GEWKWN