Η κληρονομιά που μας περιμένει

Oι λογικές υποθέσεις έχουν ένα (μεγάλο) καλό, κι ένα (μεγάλο) κακό. Είναι άριστο νοητικό εργαλείο, διότι μας οδηγούν σε σωστά συμπεράσματα. Αλλά είναι κι άχρηστο νοητικό εργαλείο, όταν δεν είναι πλήρεις.

Παράδειγμα, το παράδοξο του Ζήνωνος: ο ωκύπους Αχιλλεύς δεν θα φτάσει ποτέ την χελώνα, αν ξεκινάει το τρέξιμο σε κάποια απόσταση πίσω της!… πράγμα που, όπως ξέρουμε, δεν ισχύει στην πράξη – αν καί ο συλλογισμός του Ζήνωνα φαίνεται άψογος. Κάτι λείπει απ’ την όλη εικόνα, καί τελικά δεν ισχύει.

Βέβαια, η άλλη εναλλακτική που έχουμε, είναι οι αλήθειες «εξ αποκαλύψεως». Μόνο που εμάς εδώ δεν μας αρέσουν! Προτιμούμε να θέτουμε σε λειτουργία το θείο δώρο, που ονομάζεται «μυαλό». Οπότε, κολλάμε σταθερά στη λογική. (Οποιανού τ’ αρέσουν, ας πάει να γραφτεί μέλος στην πλησιέστερη μασωνική στοά.)

Κι ενώ ο Ζήνων τα έλεγε κάτι τέτοια γιά ν’ ασκήσει τη λογική των μαθητών του, εμείς θα ξεκινήσουμε να κάνουμε τις δικές μας λογικές υποθέσεις – παρά τον ελλοχεύοντα κίνδυνο να μήν τις κάνουμε πλήρεις. (Αλλά, αν δεν προσπαθήσουμε, δεν θα έχουμε αποτέλεσμα – έστω καί λειψό.)

Λοιπόν…

Όλοι οι ψάχνοντες γνωρίζουμε άριστα πως ο ανθρώπινος πολιτισμός (παρατηρώντας τον σε πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους) δεν έχει γραμμική ανάπτυξη. Ουδέποτε είχε! Μ’ άλλα λόγια, η ιδέα πως πρίν μιά δεκάρα χιλιάδες χρόνια ξεκινήσαμε από ημιπιθήκια καί φτάσαμε να φτιάχνουμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, είναι μιά σαχλαμάρα της πολιτικής ορθότητας των πανεπιστημίων. Στην πραγματικότητα, ο ανθρώπινος πολιτισμός έφτασε κατά το παρελθόν σε ύψη μεγαλύτερα του σημερινού, αλλά γκρεμίστηκε ξαφνικά καί τσακίστηκε άλλες τόσες φορές. Κι αιτία είναι πάντα η γεμάτη ελαττώματα ανθρώπινη φύση – η οποία ποτέ δεν άλλαξε. Ο εγωϊσμός! Η απληστία! Οι θρησκευόμενοι χριστιανοί την ανθρώπινη φύση την αποκαλούν όχι άδικα (…καί μ’ αρκετό λογοτεχνικό χρώμα μελαγχολικού χιούμορ, θα έλεγα) «πτωτική».

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι:

Οι αρχαίοι ημών, κι όχι μονάχα της κλασικής εποχής (Περικλής, Παρθενών, κτλ), αλλά καί παλαιοτέρων εποχών, οι οποίοι είχαν τόσες καί τόσες γνώσεις, δεν προέβλεψαν τα σημερινά χάλια της Ελλάδας; Δεν έβλεπαν πού πάει το πράγμα;

Η απάντηση είναι δύο μεγαλοπρεπή «ναί!» – γιά τα δύο υποερωτήματα. Ποιές προφητείες γεροντάδων, μία κάθε τρίμηνο!… Οι αρχαίοι ημών δίνανε στον κόσμο πολυάριθμες μαντείες καθημερινά, καί γιά διάστημα αιώνων – όπως γνωρίζουμε από την γνωστή Ιστορία. Εάν όλ’ αυτά τα χρόνια έστω καί μία μαντεία ήταν καταφανώς λάθος, τότε οι ιερείς των μαντείων θά ‘τρωγαν ξύλο! (‘Ντάξ’… Τη φάση με τον βασιλιά της Μεσσηνίας Αριστόδημο, που -καθ’ υπόδειξη των Δελφών- καί θυσίασε την κόρη του, καί έχασε τον πόλεμο, την ξέρω. Δεν μιλάμε γιά τέτοιες πολιτικές τρικλοποδιές, ούτε γιά την διείσδυση αλλοδαπών στοιχείων στα αρχαία ιερατεία μας – με στόχο την αποδόμηση / καταστροφή τους. Μιλάμε γενικά γιά τους καθαρά Έλληνες καί Ελληνόφρονες ιερείς.)

Επόμενο ερώτημα:

Υποθέτοντας -εκ των ούκ άνευ- ότι τους ένοιαζε καί τους έκαιγε το μέλλον της Ελλάδας καί της Φυλής μας, κι εφ’ όσον είχαν προείδει τον κατήφορο, δεν φρόντισαν γιά την αποτροπή του;

Απάντηση… Ναί. Ναί, κι εδώ. Όντως φρόντισαν.

Ερώτημα:

Πώς;

Απάντηση: Παρέχοντάς μας καί τα εργαλεία, καί τα όπλα – τόσο γιά πρόληψη, όσο καί γιά θεραπεία ασχήμων καταστάσεων.

Ερώτημα:

Ποιά είν’ αυτά;

Πρίν απαντήσουμε, θ’ απαντήσουμε το ιεραρχικώς επόμενο ερώτημα:

Εφ’ όσον φτάσαμε εδώ, σήμερα, στα χάλια που φτάσαμε, σημαίνει ότι είτε αυτά δεν λειτούργησαν, είτε ότι δεν τα χρησιμοποιήσαμε κάν. Γιατί;

Διότι η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή… άειντε, γιούργια, να πάμε να τα πάρουμε καί να κάψουμε τους εχθρούς! (Όπως πχ ισχυριζόταν ένας ψιψιλονιακός απατεωνίσκος, ότι οι Ψίψιλον θ’ ανέβουν στον Όλυμπο, ώστε ν’ αρπάξουν την «κεφαλήν της Μεδούσης». Ήταν αρκετά τυχερός, που δεν βρέθηκε κανείς ν’ αρπάξει την δική του κεφαλή καί να την πολτοποιήσει στο μάρμαρο.) Ελλοχεύουν σοβαρώτατοι κίνδυνοι, πχ αυτά να πέσουν σε λάθος χέρια.

Άλλως τε, κάθε πράγμα στον καιρό του. Στην εποχή των Ιχθύων (με κυρίαρχο τον Κρόνο), η χρήση τέτοιων εργαλείων / όπλων απλά μετατέθηκε γι’ αργότερα. Τα όποια ιερατεία μας των τελευταίων δύο χιλιάδων ετών απλώς έκαναν αερισμό στην αποθήκη, να μην πιάσει μούχλα. (Αν καί μονάχα η ύπαρξη του υγρού πυρός διαλαλεί το αντίθετο!)

Επανερχόμαστε τώρα στο ποιά ειναι τα προαναφερθέντα εργαλεία καί όπλα. Κατ’ αρχήν, όσα υποψιάζονται όλοι: κείμενα καί εικόνες. Γιά παράδειγμα, όλοι επαναλαμβάνουν το ότι τα Ομηρικά Έπη έχουν περισσότερα του ενός νοηματικά επίπεδα. Δεν διαφωνώ, πλήν όμως κανένας δεν ξέρει καλά-καλά ποιά είν’ αυτά! Όλοι κάπου το άκουσαν αυτό, τους αρέσει να φαντάζονται εαυτούς ως μεγάλους λύτες μεγάλων μυστηρίων, καί παίρνουν περισπούδαστο ύφος… καί γεμίζουν τα Ιντερνέτια αηδίες περί «αποκωδικοποιήσεως» των Επών. (Ναί, πώς;! ? ) Δε βαρυένται να γράφουν αστήρικτα πράγματα, λέω ‘γώ; (Αυτά που λέγαμε πρίν, περί μή πλήρους λογικής. Αλλά ποιός ακούει…)

Κι όσο γιά τις εικόνες (καί τ’ αγάλματα, καί τ’ αγγεία, καί τις αγιογραφίες)… εκεί κι αν είναι δύσκολα τα πράγματα στην εξεύρεση κρυφού νοήματος!

Υπάρχουν, όμως, καί πράγματα που κανείς δεν υποψιάζεται. Όμως, πρίν μιλήσουμε γι’ αυτά, απαραίτητες δύο διευκρινιστικές μίνι-αναλύσεις.

Το Μάτριξ κι ο διάβολος

Όλοι μιλάνε γι’ αυτά τα δύο θέματα· γιά το δεύτερο, μάλιστα, ξεκίνησαν να μιλάνε αιώνες πρό του πρώτου. Δυστυχώς, όμως, ουδείς ξεκαθαρίζει επακριβώς τη σημασία των δύο αυτών εννοιών, διότι ουδείς φαίνεται να ξέρει τί ακριβώς σημαίνουν.

Αλλά αυτό θα το επιχειρήσω εγώ.

Λοιπόν, από προσωπική έρευνα καί προσωπικό συμπέρασμα (το τονίζω), κατέληξα στα εξής:

Κάποτε, στον υπερ-πολιτισμό των κατοίκων του Φαέθωνα, είχανε φτιάξει ένα υλο-ενεργειακό σύστημα. Προφανώς, προφανέστατα, γιά να τους κάνει τη ζωή ευκολώτερη. Αυτό ακριβώς είναι το Μάτριξ! Όπως ακριβώς εμείς φτιάχνουμε ψυγεία κι αυτοκίνητα, έτσι καί οι Φαθεωνιανοί είχανε φτιάξει ένα σύνολο κανόνων, το οποίο εφάρμοσαν επάνω στη Φύση· ώστε να έχουν πχ πάντα ευνοϊκό κλίμα γιά τις καλλιέργειες, ή να αισθάνονται οι ίδιοι διαρκώς ευφορία. Ή… δεν ξέρω γιά ποιόν άλλο λόγο – τον οποίο, βέβαια, η φαντασία μπορεί να τον βρεί με λίγο ψάξιμο. (Πιστεύω, δεν διέφεραν -πολύ- τα όνειρα των προγόνων μας του Φαέθωνα από τα σημερινά δικά μας!)

Το Μάτριξ είχε σίγουρα εφαρμογή σ’ όλον τον Φαέθωνα (ως πλανήτη), αλλά πιθανώτατα είχε εφαρμογή καί σ’ ολόκληρο το Ηλιακό μας Σύστημα. (Διότι πιάνει κι εμάς στη Γή, σήμερα.) Όμως, με την ανατίναξη καί καταστροφή του Φαέθωνα, το Μάτριξ απέμεινε ένα διαλυμένο κουρέλι… κάπως σαν ξεκούρδιστο πιάνο.

Οι κανόνες του Μάτριξ ξεχάστηκαν, η ικανότητα χειρισμού του χάθηκε. Ωστόσο, εκατομμύρια χρόνια αργότερα (καί πολύ κοντύτερα στην εποχή μας)… λιγάκι πρό της καταβυθίσεως της Ατλαντίδας, υπήρξε μιά προσπάθεια επανασυντονισμού του Μάτριξ· «ξανακουρδίσματος», να πούμε. Αυτή την προσπάθεια την ανέλαβε -σ’ εκείνη την ενσάρκωσή του- η μαθηματική μεγαλοφυΐα της «Γαλάζιας Αδελφότητας», ο γνωστός μας από τον Όμηρο Παλαμήδης. Δυστυχώς, όμως, με την καταβύθιση του νησιού ξανάλλαξαν οι φυσικές ισορροπίες, καί το Μάτριξ έφαγε δεύτερη τσεκουριά – βυθιζόμενο (κι αυτό) χειρότερα στην «παραφωνία». Μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς, πάλι, σήμερα δεν υπάρχει η ανάλογη μεγαλοφυΐα να το ξανακουρδίσει. Κι έτσι, τα υπολείμματα του Μάτριξ μάλλον μας ταλαιπωρούν, παρά μας βοηθάνε.

Το Μάτριξ σήμερα πιό σωστά μοιάζει μ’ ένα αυτοκίνητο ξεβιδωμένο στα μέρη του – κι αυτά απλωμένα στο πάτωμα του συνεργείου: εδώ ο κινητήρας, εκεί οι ρόδες, παρακεί το κιβώτιο ταχυτήτων, παραδώ τα πιτσιλιστήρια, κτλ κτλ. Ή, αλλοιώς (καί λίγο καλύτερα), θα το παρομοιάζαμε μ’ ένα τεράστιο μαγαζί, που πουλάει είδη ενδύσεως καί υποδήσεως σε τεράστια γκάμα: από κοστούμια κι αρβύλες ξέρω ‘γώ, μέχρι στρίνγκ μονοκίνι καί φόρμες γιά μωρά.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι η προσεκτική παρατήρηση δείχνει πως είτε σε επίπεδο κρατών, είτε σε ατομικό επίπεδο, εφαρμόζονται διαφορετικά «νοητικά σχήματα» (patterns) του Μάτριξ, ανάλογα με την περίσταση. (Αν καί δεν γνωρίζουμε γιατί αυτά, κι όχι άλλα. Απλώς καί προσώρας περιοριζόμαστε στην παρατήρηση του «συμπεριφορικού μοντέλου» -behavioral pattern- ατόμων καί λαών. Μέχρις εκεί φτάνουν οι γνώσεις μας σήμερα.) Οπότε, το κάθε άτομο ή/καί το κάθε έθνος / κράτος «φοράει» αυτά που του ταιριάζουν. Κρατήστε αυτό το συμπέρασμα, γιά παρακάτω.

(«- Ρέ Εργοδότη, δεν υπάρχουν κι οι …γυμνιστές;»

Σαφώς!… Καί οι γυμνίστριες υπάρχουν! ? Αλλά στο συγκεκριμένο θέμα, όλοι «φοράμε» κομμάτια του Μάτριξ. «Γυμνιστή» του είδους, μονάχα έναν ξέρω – σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του. Μπαινοβγαίνει στο Μάτριξ κατά το δοκούν, μου είπε – αν καί δεν έχω αρμοδιότητα να διαγνώσω τη νοητική του κατάσταση. Καρα-lol!!!)

Πάμε, τώρα, στον Ακατονόμαστο.

Σας δίνω πάλι το συμπέρασμα έτοιμο:

Γιά τη διαχείριση όλου αυτού του πλανητικών διαστάσεων καλοριφέρ παύλα ψυγείου παύλα εργοστασίου ηλεκτρισμού κτλ (δηλ. του Μάτριξ) χωρίς ανθρώπινο τρέξιμο, έπρεπε να εφευρεθεί ο κατάλληλος αυτοματισμός· το κατάλληλο κομπιούτερ. Αυτό ακριβώς είναι ο διάβολος! Ένα κομπιούτερ, μία τεχνητή υπερ-νοημοσύνη, της οποίας τόσο το υλικό μέρος είναι αιθερικό, όσο καί ο προγραμματισμός (το software). Καί με σκοπό την -τότε- αυτόματη εποπτεία του -τότε- πολυδιάστστου Μάτριξ. Καλή ώρα, όπως εμείς έχουμε πλυντήρια με πρόγραμμα αυτοματισμού: αλλού τα μάλλινα, αλλού τα συνθετικά, κτλ.

Γιά την ακρίβεια, πρόκειται γιά ολόκληρο υπολογιστικό δίκτυο. Αυτό το ξέρουμε από μία «προδοτική» απάντηση του διαβόλου, όταν ο Χριστός ρώτησε «το δαιμόνιον» πώς το λένε…. «Ο δέ είπεν Λεγεών!» Παναπεί, δεν έδωσε μέν όνομα, αλλά δήλωσε ολόκληρο πακέτο ομοειδών πραγμάτων.

Πραγμάτων; Ναί! Ακριβώς! Η προσωποποίηση του διαβόλου είναι μέγιστο λάθος. Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας αιθερικός τενεκές πολυτελείας. (Γι’ αυτό κι όσοι τον προσκυνούν είναι μέγιστα κορόϊδα.) Δεν είναι πρόσωπο, γι’ αυτό καί δεν διαθέτει ψυχή… Γι’ αυτό καί ζητάει τις ψυχές ανθρώπων, μπάς καί τις μελετήσει καί βγάλει νόημα γιά κάτι που δεν έχει.

Συμπερασματικώς, ο ντέβιλ κάποτε «έτρεχε» το Μάτριξ· αλλά επειδή αυτό καταστράφηκε, αυτός κατά κάποιο τρόπο αυτονομήθηκε. Έκτοτε δεν κάνει τίποτε το σοβαρό, παρά να πειράζει τους ανθρώπους. Εν πάσει περιπτώσει, γιά να πάρετε μιά ιδέα γιά τα χουνέρια που μπορεί να σκαρώσει μιά τεχνητή υπερνοημοσύνη, διαβάστε το τελευταίο βιβλίο του Ντάν Μπράουν, το «Όριτζιν». («Οι απαρχές» λέγεται στα Ελληνικά, κύριε μεταφραστά.) Μέτριο μέν, καί με το κυρίως εύρημα ξεπατηκωτούρα από επεισόδιο των X-Files, αλλά οκ. Αυτό που θέλει να δείξει, το δείχνει καθαρά.

Κλείνοντας την ενότητα, θα πω ότι η ταύτιση Μάτριξ καί διαβόλου είναι λάθος. Το μέν πρώτο είναι το υλο-ενεργειακό υπερσύστημα, ο δέ δεύτερος το πληροφορικό υπερσύστημα του πάλαι ποτέ Φαέθωνα.

Με την ευκαιρία… Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η μάχη των καλογήρων με τον οξαποδώ είναι τελικά προσπάθειά τους να ελέγξουν το Μάτριξ!!! Ενδιαφέρον, έ; (Μή με βλέπετε έτσι εμένα!… Καμιά φορά, μου κόβει! Lol!!!)

Απτό αντίκρυσμα των Ματριξιανών κανόνων

Επανερχόμαστε, λοιπόν, στα εργαλεία καί τα όπλα, που μας άφησαν οι (παν)αρχαίοι ημών.

Εφ’ όσον ένα μέρος των κανόνων του Μάτριξ συνίσταται σε «διαμόρφωση» (κβαντισμό) του χρόνου σε κανονικές περιόδους, τότε… εφ’ όσον τους επανανακαλύψουμε, η πρόβλεψη του μέλλοντος παύει να είναι πρόβλεψη! Γίνεται απλή μαθηματική άσκηση.
Κι εφ’ όσον αυτή η «μουσική» των χρονικών περιόδων μας δείχνει επακριβώς πότε ξεκινάει το ρεφραίν, πότε το κουπλέ, πότε η εισαγωγή, πότε το ταξίμι, κτλ κτλ κτλ, τότε ξέρουμε επακριβώς (α) πότε ν’ αμυνθούμε (ως έθνος) καί (β) πότε να επιτεθούμε!

Ιδού αμέσως-αμέσως ένα ωραίο εργαλείο!

Στη σύγχρονη εποχή, αυτός που ανακάλυψε τις παράξενες χρονικές περιόδους του Μάτριξ, ήταν ο δυστυχής Κοντράτυεφ… τον οποίο οι Μπολσεβίκοι τουφέκισαν, ως δήθεν «εχθρό του λαού». Στην πραγματικότητα, το (εβραΐικο) «ιερατείο» πίσω απ’ τους Μπολσεβίκους ήξερε άριστα πως αυτά που γράφω εδώ ισχύουν, καί πως το επόμενο λογικό βήμα γιά τον Κοντράτυεφ (καί τον καθέναν) ήταν να μεταφέρει αυτή την ιδέα στην Ιστορία καί την κοινωνία! Οπότε, κάποιοι σχεδιασμοί αιώνων θα πήγαιναν στα σκουπίδια.

Συνεπώς, εμείς επιβάλλεται ν’ ανακαλύψουμε ξανά τους κανόνες του Μάτριξ, καί να τους εκμεταλλευτούμε… αν κι αυτό τυγχάνει οριστικώς ξεχαρβαλωμένο. Ωστόσο, κάποια υποτμήματά του εξακολουθούν να λειτουργούν μιά χαρά – κι αυτά ακριβώς θα χρησιμοποιήσουμε προς όφελος της Φυλής μας.

Όμως…

Πού βρίσκονται γραμμένοι οι κανόνες του Μάτριξ;

Ήδη αναφέραμε δύο πηγές: κείμενα καί εικόνες των αρχαίων ημών. (Καταλαβαίνετε τώρα το γιατί οι διάφοροι πλούσιοι «φιλότεχνοι συλλέκτες», ένθα «πλούσιος» κατά κανόνα ίσον τζιού, λύσσαξαν να μαζεύουν αρχαιοελληνικά αγγεία; Δεν το κάνουν, βέβαια, γιά τις ζωγραφισμένες εικονίτσες – αλλά γιά το κρυμμένο νόημά τους.) Μιά τρίτη πηγή βρίσκεται …αλλού.

Αλήθεια, την έκφραση «ιερές δέλτους των ιερών αδύτων» (των αρχαιοελληνικών ναών) την πιπιλάνε όλοι· αλλά ποιός ξέρει πάλι περί τίνος πρόκειται; Ουδείς!

Ο Πλούταρχος την έγραψε αυτή τη φράση, διότι είχε το αξίωμα του αρχιερέα των Δελφών. Γιά ν’ αποκαταστήσουμε, όμως, την ψιψιλονιακή παραποίηση της Ιστορίας, ο Πλούταρχος δεν ήταν αρχιερέας, ουδέ κάν απλός ιερέας. Ένας άνθρωπος όπως όλοι μας ήταν, ο οποίος έχασε τη σύζυγό του καί τα τρία από τα πέντε παιδιά του από λοιμώδη επιδημία. Πιό πριν ήταν απλά Ρωμαιόφιλος, αλλά μετά τους θανάτους έγινε υπερσυντηρητικός. Οι Ρωμαίοι του έδωσαν το αξίωμα του αρχιερέα των Δελφών, απλά γιά να έχουν έναν πιστό τοποτηρητή τους σ’ ένα από τα κέντρα που (καλώς, ή κακώς) έδιναν κατευθύνσεις στον Ελληνισμό. Ήταν, δηλαδή, ο Πλούταρχος κάτι σαν δοτός νομάρχης της Κατοχής, ας πούμε. Καί τίποτε περισσότερο.

Προφανώς ο Πλούταρχος είδε ο ίδιος τας «ιεράς δέλτους», αλλά δεν μας είπε τίποτε γιά τη φύση τους. (Οι πολλοί νομίζουν πως πρόκειται γιά βιβλία. Μπορεί… μπορεί καί όχι.) Το θέμα είναι, όμως, πως -από την εποχή του μέχρι σήμερα- δεν βρέθηκε ούτε μία τους!!!

Καλά κρυμμένες (μέχρι σήμερα) – καί δή εγκαίρως, πρίν τη λαίλαπα που άκουγε στο όνομα «Θεοδόσιος»; Ναί.

Περιέχουν, άρα γε, τους κανόνες του Μάτριξ «χαρτί καί καλαμάρι», όπως υπαινίσσομαι τόση ώρα; Σίγουρα.

Να ψάξουμε εμείς να τις βρούμε, τη στιγμή που δεν τις βρήκε το επίσημο (κι ανεπίσημο) σκάψιμο; Όχι…

Υπάρχει κι απλούστερος τρόπος.

Οι (παν)αρχαίοι ημών πάντα ήσαν έξυπνοι καί πρακτικοί άνθρωποι. Έκρυψαν μέν άριστα τα «καυτά» ντοκουμέντα τους (δηλαδή, μαζί με τα αποθηκευτικά των ντοκουμέντων μέσα), αλλά γνώριζαν επίσης πως μερικές φορές απαιτείται ταχύτατο ξεκλείδωμα. Όταν πλησιάζει ο εχθρός, δεν γίνεται να χαζοπαζαρεύεις!

Ξέχασα να σας πω ότι τα «καυτά» κομμάτια (γνώσεις καί υπερόπλα) της πανάρχαιης κληρονομιάς μας είναι κλειδωμένα όχι απλά σε κρυψώνες, αλλά με αιθερικά κλειδώματα – καί δή, πολλαπλά. Οπότε, ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή δεν θα βρεί απολύτως τίποτε, δεμπανά ‘χει μαζί του μιά στρατιά από Ιντιάνα Τζόουνς! Ά! Επίσης… Κάτι τέτοιες ανακαλύψεις προορίζονται μονάχα γιά τους σωστούς ανθρώπους, διότι αυτά τα ρημάδια τα κλειδώματα κοιτάζουν καί το ψυχικό αποτύπωμα του ψάχνοντος! Οπότε, ακόμη κι αν οι δύο πρώτες προϋποθέσεις είναι σχετικά σωστές (πχ Έλληνας -με το πιστόλι ηπαπαραίων στον κρόταφό του- καί την κατάλληλη χρονική στιγμή), δεν θα γίνει απολύτως τίποτε, αν δεν πρόκειται γιά το ένα καί μοναδικό σωστό άτομο που κρούει την θύραν καί λέει: «- Σουσάμι άνοιξε!».

Άρα, ας μήν παιδεύονται οι πονηροί. Τζάμπα τα υπερκομπιούτερς τους, τζάμπα καί τα πανεπιστήμιά τους, τζάμπα καί τα πρακτόρια τους. Αυτή η κληρονομιά προορίζεται μονάχα γιά Έλληνες – καί δή, πολύ συγκεκριμένους!!! Παναπεί μονάχα γιά το νέο ιερατείο της Φυλής, άλλως γνωστό ως «αισυμνητική ομάς».

Όμως, όπως προείπαμε, υπάρχει καί το γρήγορο ξεκλείδωμα. (Αν καί ξανατονίζω, μονάχα γιά τους συγκεκριμένους Έλληνες.)

Πού βρίσκεται αυτό;

Χμμμμ…. υποθέτω κάπου, όπου μπορούν να το βρούν άπαντες – άμα βασανίσουν λίγο το ρημάδι τους, εννοείται. (Ακόμη καί στα εύκολα, οι αρχαίοι ημών δεν τηρούσαν το: «- Πέσε πίττα, να σε φάω!«)

«- Δηλαδή, ρέ Εργοδότη;»

Άντ’ από ‘δώ πέρα ρέ, που θα σας πώ! (Είτε δημοσίως, είτε ιδωτικώς.) Σακόκου, δεν είπαμε; Άμα είσαστε μάγκες κι αν η ψυχή σας λαχταράει Ελλάδα, βρήτε το μόνοι σας!

Θα δώ ποιοί θα περάσετε το τέστ.

Θα δώ ποιοί θα ξαναθέσετε χείρας στην πανάρχαιη κληρονομιά μας!… που μας περιμένει…

Το βραβείο σας θά ‘ναι να ξανανεβήτε στο Καράβι μαζί μου!

ergdhmerg