Η Κηδεία… Μέρος 1

Η Κηδεία… Μέρος 1

Θά πώ δύο λόγια γιά τήν κηδεία…

Εκείνο που μ’ ενοχλεί μετά τό τέλος τών νεκρώσιμων ακολουθιών είναι εκείνες οί υπερβολικές καί άφρονες ομιλίες… Πότέ ίσως δέν ξανά μίλησα δημοσίως γι’ αυτό…

Υπάρχει η τάση νά «αγιοποιείται» ό νεκρός… Οί ομιλητές εκφράζουν μία υποκριτική αηδία εξύμνυσης τού νεκρού, που σέ πολλές περιπτώσεις είναι στό μέτρον ή κοντά στό μέτρον ενώ σ’ άλλες ξεπερνάει κάθε όριο καί τήν ίδια τήν αλήθεια…

Επειδή υπάρχουν καί ηλίθιοι, δέν κατηγορώ τούς νεκρούς, ούτε τούς συναισθηματικώς φορτισμένους ή αυτονομιζόμενους φορτισμένους ή υποκριτικώς φορτισμένους… Αλλά τήν ίδια τούς τήν πράξη νά λένε αναλήθειες καί δηλώσεις που δέν γνωρίζουν…

Μέ σκανδαλίζουν επειδή λένε αινέσεις γιά τόν νεκρό που δέν είχε ή δέν είχε μέ όλους καί μάλιστα που μπορεί νά είχει αντίθετα χαρακτηριστικά… Μπορεί νά πούν γιά έναν κακόν ότι ήταν καλόν, γιά έναν σκληρόκαρδον ότι είχε αγάπη αγγέλου, γιά έναν μηχανικόν καί διπλομματικόν ευεργέτη ότι είχε ψυχή μελένια… Μπορεί ό νεκρός νά Μετανόησε, νά Εξομολογήθηκε καί νά Σώθηκε, αλλά δέν νομίζω ότι τό γνωρίζουν οί βαρύγδουποι ομιληταί!!!!

Σέ κάποια κηδεία αινείτο εντός ναού ό νεκρός γιά τά ποδοσφαιρικά τού κατορθώματα ωσάν νά ήταν τό ύψιστο αγαθό καί ιδανικό καί συνάμα ωσάν νά τόν κατηγορούσαν ότι δέν έχει νά επιδείξει τίποτε άλλον εκτός απ’ αυτό, ότι ήταν κενός από ΘΕΟΠΙΣΤΙΑ!… Καί οί ιερείς καλώς ή κακώς τό επιτρέπουν, είτε από μέσα τούς δυσανασχετούν είτε όχι… είτε ευανασχετούν!…

Προσωπικά όταν πεθάνει κάποιος τό μόνον που εύχομαι είναι Ό Θεός μακαρίσει τόν καί η ταπεινή άγνοια μού εάν έχει σωθεί ή όχι, καί εύχομαι νά έχει σωθεί ή νά τόν ελεήσει έστω μετά θάνατον Ό Χριστός υπό κάποια διάκριση… Συνάμα λέγεται πώς άμα γίνουν Σαρανταλείτουργα στόν νεκρό σώζεται η ψυχή τού καί αυτόν βεβαίως όπως καί τά άλλα όλα μέ βεβαιότητα, τά γνωρίζει μόνον Αυτός οπού τά Ορίζει καί Ευορίζει, ήτοι Ό Τριαδικός Θεός!!!!…

Θά ήταν καλύτερα οί ομιλητές νά έψαλλαν είς τόν νεκρόν ψαλμούς τού Δαυίδ καί άλλες ευχές Ψυχοσωτηρίας αντί νά τόν διαφημίζουν γιά πόσον καλός, ικανός καί άξιος ήταν σέ αγαθά πράγματα ή σέ πράγματα που βάσει τού Χριστιανισμού είναι αξιώτες απώλειας Ουράνιου ψυχικού μισθού καί όχι κέρδους καί λαβής Ουράνιου ψυχικού μισθού… ήτοι Πνευματικού Ευμισθού!…

Εάν ήταν καλός καί πόσον καλός ήταν ό νεκρός ή η νεκρή τό ξέρει μόνον Ό Θεός, άς μήν παρεμβαίνουμε σέ προσθαφαιρέσεις εντός Ναού! Διότι η κοσμική υποκρισία, αδιακρισία, αδιαφορία, προαδιαφορία, αφροσύνη πολύ βλάπτει καί τόν νεκρόν καί τόν αευδιάκριτον ομιλιτή καί τόν αευδιάκριτον ακροατή… Η εκκοσμίκευση τής Εκκλησίας είναι η εκτόνωση τής εξειδωλολατρικοποίηση τής Εκκλησίας! Αίσχος! Μακάρι νά κάνω λάθος καί νά μήν παρεξηγεί τίποτε απ’ αυτά Ό Θεός!…

Κηδεία σημαίνει φροντίδα… ήτοι η νεκρώσιμη κηδεία είναι φροντίδα γιά τήν ψυχήν τού νεκρού μέσα από τήν δέηση τού ιερέα νά σωθεί η ψυχή τού νεκρού καί ύστερα ό ομιλητής είτε είναι κληρικός είτε λαϊκός προσπαθεί νά μάς πείσει ότι ό νεκρός είναι υπόδειγμα ανθρώπου καί αγίου σέ πολλές περιπτώσεις, εμμέσως πλήν σαφώς καί μέ υπόνοιες…

Τό νά σού λείπει η ζωντάνια τού νεκρού είναι έναν θέμα… καί νά εκδηλώσεις τήν έλλειψη μέσα από τήν φορτισμένη λύπη… Τό νά κρίνεις εάν ό νεκρός ήταν δίκαιος ή άδικος άφησε τό είς Τόν Θεόν!

Τό «1 Μή κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· 2 εν ώ γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. 3 τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τώ οφθαλμώ τού αδελφού σου, την δε εν τώ σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; 4 ή πώς ερείς τώ αδελφώ σου, Άφες εκβάλω το κάρφος από τού οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τώ οφθαλμώ σού; 5 υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ τού οφθαλμού σού, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ τού οφθαλμού τού αδελφού σου. « (Ματθ. 7, 1-5)»
Δέν ισχύει μόνον όταν κρίνεις κακώς κάποιον καί ενώ έχεις τά ίδια ελαττώματα αλλά καί όταν κρίνεις τόν κακόν γιά καλόν ώστε νά γίνεσαι κατά συμφέρον, κενοδοξία, κτιστολατρεία, άδικος, υπερβολικός, ειδωλολατρικός… Τό τί είναι ό καθένας τό ξέρει μόνον Ό Θεός καλύτερα από τόν καθένα μάς καί δή τήν εσχάτη στιγμή πρίν αποχωρισθεί η ψυχή από τό σώμα…

Ελπίζουμε καί παρακαλούμε νά έχει σωθεί κάθε νεκρός καί νά σωθεί κάθε ζωντανός, αλλά η Ευβεβαιότητα είναι υπόθεση αποκλειστικώς Θεϊκή!!!! Εάν αγαπάς τόν νεκρόν προσευχήθου νά συγχωρεθεί δι’ Ελέους = Ευελέους, όχι νά τόν ψευδοκηρύσσεις εσύ σεσωσμένον, υπάγιον, ημιάγιον, υποημιάγιον, άγιον, ευάγιον… καί ευαγές όν… πρός πάσαν κατεύθυνση… Όταν τά οίδε αυτά ό Σωκράτης είπε έν οίδα ότι ουδέν οίδα καί όχι έν οίδα ότι οίδα τά πάντα… Διότι άμα υπονοήσεις ότι οίδες έναν απ’ αυτά συνυπονοείς ότι οίδες τά πάντα… Εκτός καί εάν σέ οραμάτισε ή ειδοποίησε άλλως πώς Ό Θεός, οπόταν αποκάλυψε τό, αλλά άλλο αυτό καί άλλο φαντάζομαι ή θέλω νά τιμήσω είτε τό πιστεύω είτε προσποιούμαι ότι τό πιστεύω ότι ό νεκρός ήταν άψογος, που μπορεί νά ήταν καί μπορεί νά Μετανόησε αλλά μπορεί καί νά μήν ήταν, καί προσωπικά παρακαλώ νά ήταν αλλά ποίος ξέρει άν ήταν εάν δέν έχει Θεία Ειδοποίηση;….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ