Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και η αξία της λαϊκής ψήφου

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Δε λίγο θα έχουμε Πρόεδρο αυτήν που προαποφάσισαν ότι θα γίνει Πρόεδρος. Ο ανώτατος κυβερνήτης της χώρας, «ανώτατος» λόγω του ότι αυτός υπογράφει τα Προεδρικά Διατάγματα ώστε να γίνουν νόμοι του κράτους και ο οποίος λέει πάντοτε «Ναι», εκλέγεται χωρίς εκλογές από τον λαό για τον οποίο «κόπτονται» οι κυβερνώντες. Με συμφωνία. Εκλογή Προέδρου από τον λαό θα τους δημιουργούσε προβλήματα διότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τις «ανταλλαγές» που κάνουν. Η κάθε Κυβέρνηση «τοποθετεί» αντίθετο πολιτικά Πρόεδρο, και όλα είναι μια χαρά.

Προσέξτε, η εκλογή Προέδρου μέσω ψηφοφορίας βουλευτών έχει ως συνέπειες, να αποφεύγονται ενδιάμεσες, των βουλευτικών εκλογών, εκλογές, όταν η Κυβέρνηση υλοποιεί το πρόγραμμα των εντολοδότων της χωρίς πρόβλημα και από την άλλη, αν η Κυβέρνηση έχει δυσκολίες και πρέπει να φύγει, πάλι χρησιμοποιείται το «πρόβλημα» εκλογής Προέδρου ως δικαιολογία για ν’ αλλάξει η Κυβέρνηση. Θυμηθείτε τις ενέργειες για να γίνει ο Παυλόπουλος Πρόεδρος και τι έγινε το επόμενο διάστημα. Τα γεγονότα μαρτυράνε.

Τώρα, το ψευτοδίλλημα αριστερά-δεξιά είναι παραπλανητικό. Το αριστερά-δεξιά προέκυψε από την Γαλλική επανάσταση (πριν δεν υπήρχε αριστερά – δεξιά), βάσει των απόκρυφων τελετών αυτών που δημιούργησαν την Γαλλική Επανάσταση. Πρέπει κάποια φορά να εξηγηθεί τι σημαίνει ο κοινωνικός αυτός διαχωρισμός σε Αριστερά και Δεξιά ώστε να εννοήσουν οι πολλοί τι συμβαίνει εν αγνεία τους. Δεν δόθηκαν τα χαρακτηριστικά στην Αριστερά και Δεξιά τυχαία. Τι ήταν αυτό που τους εμπόδιζε να δώσουν τα χαρακτηριστικά ανάποδα απ’ ότι είναι σήμερα; Αρχή ήταν. Ότι ήθελαν έκαναν.

Ψηφοφόρε, κατάλαβες ότι μόνο ένας πολιτικός χώρος υπάρχει; Ειδικά στην Ελλάδα, ως χώρα-στόχος, η φαιδρά και αντεθνική μεταπολίτευση δημιούργησε μόνο έναν κοινωνικο-πολιτικό χώρο. Τον Αριστερό. Το σχέδιο είχε ως εξής. Δημιούργησαν την άκρα Αριστερά και την Αριστερά. Την άκρα Αριστερά την ονόμασαν Αριστερά και την υπόλοιπη Αριστερά, ως κειμένη δεξιότερα, την ονόμασαν Δεξιά. Ο πλανεμένος ψηφοφόρος, «ο εκμεταλλευόμενος», έπρεπε να μπει σ ένα από τα δύο «μαντριά», που στην ουσία είναι ένα, για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς των αιωνίων εχθρών μας μέσω των υπαλλήλων τους που αυτοαποκαλούνται «Κυβέρνηση».

Για να γίνει αυτό, για να μπει το πλήθος στο «μαντρί», έπρεπε να φανατισθεί η ανθρωπομάζα, καθόσον η φαντασία δεσμεύει την ελεύθερη σκέψη. Όποιος φανατίζεται δεν μπορεί να σκεφθεί ελεύθερα. Αυτό το έκαναν με τον εθνικό διχασμό της δεκαετίας του ’80. Επιπλέον, έπρεπε οι ψηφοφόροι να αισθάνονται ότι βελτιώνεται η ζωή τους (αλλά μόνο με δάνεια και χωρίς παραγωγική εργασία, γιατί ήταν προσχεδιασμένη η χρεωκοπία μας) για να πιστέψουν στα κόμματα και να ενταχθούν σ’ αυτά ευκολότερα.

Και το κυριότερο. Έπρεπε να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι η άκρα Αριστερά είναι η Αριστερά και η Αριστερά είναι η Δεξιά, και να νομίζουν οι πασόκοι και οι γύρω-γύρω ότι είναι αριστεροί, και ότι οι νεοδημοκράτες και οι γύρω-γύρω ότι είναι δεξιοί. Τον διαχωρισμό αυτόν κατόρθωσαν να τον επιβάλλουν στους όχλους με τους παπαγαλίζοντες δημοσιογράφους και με ένα σύνθημα που έριξε ο πατέρας του ΓΑΠ όταν ήταν γραφικός πρωθυπουργός ειδικής αποστολής, στους απερισκέπτους ψηφοφόρους. Ένα σύνθημα που το επαναλάμβαναν εν χορώ αλαλάζοντες ψηφοφόροι σε τριτοκοσμικού τύπου πολιτικές συγκεντρώσεις, το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Το σχέδιό τους είναι μελετημένο με κάθε λεπτομέρεια.

Ψηφοφόρε, κατάλαβες ότι σε θέλουν να μετέχεις σε εκλογές μόνο και μόνο για να σου μεταβιβάζουν τις ευθύνες των πράξεών τους οι ηγετίσκοι μας; Οι οποίοι ικανοποιούν τις απαιτήσεις των αφεντικών τους, που όχι συμπτωματικά, μισούν τον ελληνισμό. Το πολιτικό σύστημα είναι δομημένο έτσι, μόνο για έναν λόγο. Θέλουν την συμμετοχή σου. Θέλουν να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι ένοχος. Ότι φταίς, διότι «εσύ αποφασίζεις» με την ψήφο σου. Θέλουν να φορτώνουν τις ευθύνες των πράξεών τους σε σένα ξανά και ξανά. «Στο όνομα του ελληνικού λαού» αυτοί αποφασίζουν, αλλά ο ελληνικός λαός ποτέ δεν αποφασίζει, ούτε πρόκειται ποτέ ν’ αποφασίσει.

Είναι άλλο πράγμα οι εκλογές ενός κράτους που έχει σκοπό να κυβερνάται ορθώς για το καλό των κατοίκων του, και άλλο πράγμα οι εκλογές έτσι όπως υστερόβουλα τις κατάντησαν.

Σκοπός της Νέας Τάξης είναι να καταργηθούν οι εκλογές, απαξιώνοντάς τις σιγά-σιγά, αφού όλα θα είναι ιδιωτικά, και να διαμορφώσει μια κοινωνία που θα εξυπηρετεί τον θεό τους. Οι αρχηγοί της Νέας Τάξης πιστεύουν ότι θα περνάνε καλά εις βάρος των ανθρώπων, και το κυριότερο, δεν θα υπάρχει κάποιος για να τους κρίνει και να τους δικάσει. Κούνια που τους κούναγε…

Η λύση είναι μια. Αποχή απ’ όλες τις εκλογές που αφορούν πολιτικές εξουσίες δια δύο λόγους. Διότι ότι και να ψηφίσεις θα βγουν οι ίδιοι, και ακόμη, για να μην έχουν σε ποιόν να φορτώσουν τις ευθύνες των πράξεών τους. Άσε να ψηφίζουν 100 άτομα. Οι δικοί τους. Το ίδιο αποτέλεσμα θα είναι. Αλλά έτσι, δεν θα σε κάνουν να αισθάνεσαι ενοχές. Η δύναμή τους είναι η συμμετοχή σου στις εκλογές και όχι το τι θα ψηφίσεις.

Μη ψηφίζοντας δεν θα πεις ποτέ τις αστείες εκφράσεις του τύπου «εμείς ψηφίζουμε, αυτοί μας αξίζουν», «δεν υπάρχουν άλλοι να ψηφίσουμε», «ψηφίζω πάππου προς πάππον», «αν δεν ψηφίσουμε εμείς θα διοικούν οι άλλοι», κλπ, και τότε θα αισθανθείς περισσότερο ελεύθερος. Αν δεν ψηφίσεις, μην φοβάσαι, η δημοκρατία τους δεν θα πάθει τίποτα. Θέλουν την συμμετοχή σου διότι αυτοί, ως «αναμάρτητοι» που είναι, εκτελούν το σχέδιό τους ενοχοποιώντας εσένα. Και ο ένοχος έχει πάντα σύμπλεγμα υποτελείας.

Η αξία της ψήφου σου είναι ανάλογη της συμμετοχή σου στις αποφάσεις τους.

Χρήστος Μαντζιάρης