Η διαχρονικότητα των πραγμάτων

Αν θέλουμε να λέμε τα σύκα και τη σκάφη όπως πρέπει, τότε ο «εκσυγχρονισμός» που συχνά ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αν κι έχει τη σημασία που όλοι γνωρίζουμε, υπονοεί κάτι άλλο. Πρόκειται για την ωραιοποίηση του συγχρονισμού με τους σχεδιασμούς της νέας τάξης και τους κανόνες της, κάτι που παλαιότεροι μνημονιακοί αποκαλούσαν «μεταρρυθμίσεις». Σε κάθε περίπτωση βέβαια μιλάμε για τα καινούργια ρούχα του βασιλιά που όχι μόνο δεν συμβολίζουν την αλλαγή των προθέσεών του, αλλά στήνουν την παγίδα της αυταπάτης.

Σε ότι αφορά την καθημερινή μας ζωή, συνήθως για λόγους σωστής κατανόησης, επικοινωνίας και συνεννόησης, ξεκινάμε με την αποκωδικοποίηση των λέξεων δίνοντας στις λέξεις κοινές για όλους σημασίες. Δεν παραβλέπουμε όμως τα σημειολογικά στοιχεία, τους περαιτέρω συνειρμούς καθώς και τα συναισθήματα που προκύπτουν, για την αποφυγή της παρανόησης ή της εξαπάτησης που πολλές φορές επιχειρείται. Σ’ αυτήν άλλωστε στοχεύει η συνεχής στερεοτυπική επανάληψη του πολιτικού λόγου. Πως αλλιώς θα γινόταν να κερδηθεί η ψήφος των ψηφοφόρων υποτελών, στην προκείμενη περίπτωση, από την «ριζοσπαστική αριστερά».

Τι σημαίνει όμως ριζοσπαστισμός. Πόσοι από μας αγαπάμε την αλήθεια στην ζωή μας, όταν μάλιστα βρίσκεται μπροστά μας η γαβάθα με το μέλι. Μήπως όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν ιστορική πρωτιά κι αυτό μας βρίσκει έκπληκτους; Πλήθος ερωτημάτων μπορούν να προκύψουν. Πάντως κατά βάθος, συνεκτιμώντας τις παραμέτρους και τα δεδομένα, απελευθερωμένοι από τα δεσμά της μυθοπλασίας, θα έπρεπε να υποψιαζόμαστε, από πριν κι εξαρχής, το είδος της πολιτικής που θα προέκυπτε ώστε να μην χρειαζόταν να γίνεται, εκ των υστέρων, λόγος για «κωλοτούμπες» και άλλα χαμερπή. Ας μη γελιόμαστε. Η ανωριμότητα των υποτελών είναι δεδομένη, ιστορικά διαπιστευμένη κι επαναλαμβανόμενη πριν ακόμη κλείσουν οι πληγές από το προηγούμενο ολίσθημα.

Με το κουδούνισμα και μόνο των ξένων τάλαρων, για να πάμε λίγο πιο πίσω, κίνησαν να φάνε τον Γέρο του Μωριά. Που η απάντησή του στο φιρμάνι υποταγής του Ιμπραήμ, ακόμα μας κάνει να ριγούμε. Ενώ ολάκερη η Πελοπόννησος ήταν έτοιμη να προσκυνήσει βλέποντας την καταστροφή και τον αφανισμό, είπε πως , μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις ότι την γη μας θα την κάμεις δική σου, βγάλτο από το νού σου.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει φυσικά, ότι όπως τότε έτσι και τώρα και πολλές άλλες φορές, ο αγώνας είναι άνισος και τα εργαλεία του εχθρού πανίσχυρα. Αν πάλι νομίζετε πως η απάντηση του Γέρου είναι κάτι ξεπερασμένο κι απηρχαιωμένο, όπως νομίζουν κάποιοι «εκσυχρονιστές» που τάχουν βάλει και με την ιστορία –δεν λέω, με τους ηρωισμούς, τα στραβοπατήματα κτλ- κάνετε πολύ καλά αν δεν θέλετε να ξεβολευτείτε. Πρέπει όμως, τουλάχιστον, να μείνει ένα αναμμένο κερί να αχνοφέγγει στο σκοτάδι. Υπάρχει βλέπετε, το ελαφρυντικό ότι ο ιστορικός χρόνος είναι βραδυκίνητος. Αυτό ίσως δεν τόξερε ο Γέρος, ή δεν τον ένοιαζε. Κι όταν λέμε, ο Γέρος, μην πάει αλλού ο νού σας, μιλάμε για τον Κολοκοτρώνη, που αφιέρωσε, κατά κυριολεξία, τη ζωή του στην απελευθέρωση πάτριων εδαφών.

Ας πλέκει λοιπόν καθημερινά ο ποιητής του αποδομισμού και της ακυρολεξίας, με στοχασμό κι ωραιοπάθεια, εγκώμια για τον «εκσυγχρονισμό». Όταν οι νέοι σχεδιασμοί δεν φέρνουν τίποτα ελπιδοφόρο στις ζωές των ανθρώπων αλλά την φτώχεια, την πνευματική ένδεια και περισσότερο σκοταδισμό, αναχρονισμό τον λέμε.

Τον άρχοντα που παραχωρεί τμήματα της επικράτειας του, που κερδήθηκαν δικαιωματικά με αίμα και θυσίες, ξεπουλάει εθνικό πλούτο, παραχωρεί σε ιδιώτες τον δημόσιο χώρο, υποβαθμίζει τις αξίες και τις ζωές των ανθρώπων, υποκαθιστώντας ή εξισώνοντας γιορτές και παραδόσεις της συλλογικής μνήμης με gay parades, black Fridays, white nights etc, για να φέρει τον «εκσυγχρονισμό» πριν το κάνει η ιστορία, πρέπει να τον κρίνουμε εμείς. Μήπως και μείνει πίσω, στις επόμενες γενιές, κάτι ανθρώπινο και εξαιρετικό που θα φέρει τη δική μας σφραγίδα.

Παχή Πηνελόπη

http://pinelopi-pachi.blogspot.com/

e-mail: pinelopi958@gmail.com