Βρισκόμαστε στο τέλος του 2018. Το 2019 είναι ο επίλογος της δεκαετίας!! Αυτό το γεγονός από τώρα μου δίνει την έμπνευση να σκεφτώ, να στοχαστώ και να γράψω σκέψεις και προβληματισμούς για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάς, η χώρα μας, στο σήμερα, αλλά και σε ποια ήταν στο χθες. Θα κάνω μία σύντομη ιστορική αναδρομή για το ποια ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα την προηγούμενη δεκαετία και πώς αυτή προετοίμασε το έδαφος για αυτήν που σιγά σιγά τελειώνει.
Το 2009 η χώρα αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα. Τα σκάνδαλα πολλά και ασταμάτητα. Το πολιτικό σύστημα ήδη γηρασμένο και παρηκμασμένο. Η αποχή από τις εκλογές και η απολιτίκ νοοτροπία, που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της αποστροφής της ελληνικής κοινωνίας από το σάπιο πολιτικό σύστημα, να χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα στην πολιτική ζωή της χώρας (γιατί η αποχή δεν είναι λύση).
Πολλοί αναλυτές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι από τότε είχαν προβλέψει την επερχόμενη οικονομική κρίση. Αυτό όμως το βίωναν ήδη και πολλοί εργαζόμενοι στις τσέπες τους αλλά και επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι. Η κοινωνία μαστιζόταν από δεκάδες προβλήματα. Τα διαζύγια είχαν ήδη αυξηθεί κατακόρυφα σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά η Υπογεννητικότητα, η τρομακτική αύξηση των θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις, το δημογραφικό μας πρόβλημα να έχει αρχίσει ήδη να απασχολεί την ελληνική διανόηση.
Τα προβλήματα της νεολαίας αυξάνονταν διαρκώς, καθώς και το Χάσμα των Γενεών. Τα ΜΜΕ ήλεγχαν σε τεράστιο βαθμό τις συνειδήσεις των πολιτών. Μέχρι να γνωρίσει στην πλειοψηφία της η κοινωνία μας το διαδίκτυο, εκατομμύρια πολιτών χαζεύανε με τις ώρες στο “χαζοκούτι”. Και αυτό το φαινόμενο δεν είναι κάτι απλό. Του ‘ναντίον, είχε και έχει τρομακτικές συνέπειες για την παιδεία μας, τη μόρφωσή μας, την κριτική μας σκέψη και μία θετική και δημιουργική ιστορική πορεία μας ως έθνος και ως λαός. Ο δικομματισμός αν και σε πλήρη παρακμή, ακόμα μεσουρανούσε. Κάτι που συνεπάγεται αυτομάτως αλαζονεία στην εξουσία και έλλειμα Δημοκρατίας. Η χώρα έπασχε σε όλους τους τομείς.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήδη το Μεταναστευτικό πρόβλημα να βασανίζει την ελληνική κοινωνία, ήδη η Ομόνοια να είναι μια ξενοκρατούμενη περιοχή. Η Εγκληματικότητα να καλπάζει, ναρκωτικά, βιασμοί, δολοφονίες, ληστείες (φυσικά όχι μόνο απ τους ξένους για να μην παρεξηγηθούμε!!). Και την ίδια στιγμή το τρελό φρούτο του Νεοναζισμού στην ελληνική εθνικιστική εκδοχή του, να κερδίζει έδαφος χρόνο με το χρόνο μέσα στις συνειδήσεις πολλών μπερδεμένων ή και αμόρφωτων αν θέλετε, συμπολιτών μας.
Οι πυρκαγιές του 2007 προκάλεσαν εκ νέου και βαθύτατες πληγές σε όλη την ελληνική επικράτεια. Απορία έχουμε μέχρι σήμερα ποιοι και γιατί δημιούργησαν αυτό το Μακελειό. Ενάμισυ χρόνο αργότερα, στα Δεκεμβριανά του ’08, νέες πληγές, νέος εθνικός πόνος ήρθε να προστεθεί σε όλα αυτά τα τραύματα από τα οποία είναι αλύτρωτη μέχρι σήμερα η χώρα μας.
Φανταστείτε που βρισκόμαστε 10 Μνημονιακά χρόνια μετά. Μετά από μία όχι λιτότητα, αλλά Κατοχή. Γιατί δεν μπορούμε να ορίσουμε διαφορετικά αυτό που συμβαίνει στον βασανισμένο τόπο μας την τελευταία δεκαετία. Και όλο αυτό το εθνικό και κοινωνικό μας βασανιστήριο, δεν φαίνεται να τελειώνει. Το αντίθετο μάλιστα. Φαίνεται να διαιωνίζεται τουλάχιστον μέχρι το 2060, αφού είναι μια ημερομηνία που υπέγραψε ο Φασιστερός μας Πρωθυπουργεύων με το 3ο Μνημόνιο το μαύρο καλοκαίρι του 2015. Και δεν φαίνεται να τελειώνει αυτό το εθνικό μας βασανιστήριο, αν δεν κάνουμε κάτι ριζοσπαστικό σαν λαός και από τα κάτω πρώτα απ όλα.
Ερώτηση Κρίσεως: Για ποιον και στο όνομα τίνος γίνεται όλο αυτό το πισογύρισμα του πολιτισμού, της κοινωνίας, της οικονομίας, της τέχνης, των διαπροσωπικών σχέσεων που αυτές κι αν πάνε κατά διαόλου; Ποιος πιστεύει ακόμα ότι “καλά να πάθουμε”, ότι “αξίζαμε όλη αυτή την λιτότητα γιατί χρωστούσαμε”, ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”;;
Τι θα γίνει όταν κουραστούμε και εγκαταλείψουμε ακόμα και την προσπάθεια να καταλάβουμε τι συνέβη στη χώρα μας; Που…για να είμαι ειλικρινής, ήδη παρατηρώ ότι αυτό γίνεται. Νέοι, μεσήλικες και παππούδες έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια να κατανοήσουν το πώς φτάσαμε ως εδώ. Λογικό…τόσα συνεχή Κατοχικά και μαύρα χρόνια είναι αρκετά, τα διπλάσια + από την Κατοχή του ’41. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο που θα έλεγε κι ο Φρειδερίκος Νίτσε.
Αυτή όμως η ηττοπάθεα, ο ωχαδερφισμός και η παραίτηση, η αποκωρύφωση του μικροαστισμού και της ιδιώτευσης, γιατί μου φαίνονται άκρως επικίνδυνα φαινόμενα για το παρόν αλλά κυριώς για το μέλλον της πατρίδας και του λαού μας;;
Πώς είναι δυνατόν 8,5 Μνημονιακά χρόνια μετά, να νιώθω ακόμα και σήμερα ένας απ τους γραφικούς που μιλάμε για την εσκεμμένη καταστροφή της χώρας μας και να κάνω λόγο για ιστορική και ακρως αναγκαία επανάσταση και εξέγερση; Και ως επι το πλείστον όταν το λέω να εισπράττω έναν περίεργο σνομπισμό, που είναι σαν να μου λέει ότι “ξέρεις κάτι ρε φίλε; δίκιο έχεις, αλλά βαρέθηκα”;;
*Ο Βασίλης Ρωμανός είναι θεολόγος και εκολλαπτόμενος θρησκειοφιλόσοφος στη θεολογική σχολή του ΕΚΠΑ. Επίσης είναι υπεύθυνος των Εκδόσεων Εισέλιξη και έμπορος βιβλίων & προιόντων βελτίωσης της υγείας. Επισκεφτείτε το e-shop των Εκδόσεων Εισέλιξη www.eiselixibooks.gr . Επικοινωνήστε μαζί του στο instagram. Θα τον βρείτε ως @basilisrom
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Συμφωνώ μαζί σου σε όλα! Μακάρι να σκεφτόταν έτσι η πλειοψηφία.
Με τόσες εκατοντάδες δις δανεισμό, ιστορικού μεγέθους, χτίζεις καινούργια χώρα από το τίποτα, όχι να μην έχεις κλείσει ούτε λακκούβα!
Αλλά όλα πήγαν στο να κρατηθούν ανοιχτά τα ιδιωτικά, ληστρικά “Ιδρύματα” βλέπεις.
Μακάρι όλοι μα όλοι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα (δημοσίου & ιδιωτικού τομέα), να απαιτούσαν ταυτόχρονα τους μισθούς τους σε μετρητά και μόνο από τους εργοδότες τους προχωρώντας σε κλείσιμο των τραπεζικών λογαριασμών.
Να δεις πώς καταρρέει η όποια κυβέρνηση και ένα ολόκληρο σύστημα αναίμακτα…
Ερώτηση Κρίσεως: Για ποιον και στο όνομα τίνος γίνεται όλο αυτό το πισογύρισμα του πολιτισμού, της κοινωνίας, της οικονομίας, της τέχνης, των διαπροσωπικών σχέσεων που αυτές κι αν πάνε κατά διαόλου; Ποιος πιστεύει ακόμα ότι “καλά να πάθουμε”, ότι “αξίζαμε όλη αυτή την λιτότητα γιατί χρωστούσαμε”, ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”;; Αμφιβάλλω αν μπαίνει εκτός ολίγων εξαιρέσεων κάποιος στην διαδικασία να απαντήσει σ αυτή την ερώτηση. Συγχρόνως θλιβομαι.Αλλα κάνω στο μέτρο που μου αναλογεί την προσπάθεια μου να συμβάλλω στην αλλαγή του συλλογικού ασυνείδητου. Εύχομαι η κοινωνία μας να απεγκλωβιστει κάποτε από το στείρο εγώ και να οδηγηθεί στο εμείς. Ωραίο το άρθρο. Περιμένω την συνέχεια.