Η άγνοια του βάθους των ανθρωπομορφισμών ,της Παλαιάς Διαθήκης…

Ουδείς άνθρωπος η άγγελος δεν γνώρισε ποτέ την ουσία του Θεού.

Ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι τα μόνα πρόσωπα που γνωρίζουν την Ουσία του Θεού (Ματθ. ια’ 27. Ιω. α’ 18. Α’ Κορ. β’ 10)

Για τον λόγο αυτό, όταν η Γραφή νοείται  κατά γράμμα και όχι περισσότερο πνευματικά καταλήγει  σε έναν

ανύπαρκτο Θεό.Η σε αυτόν που πίστευαν  οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τον Σαιτάν και δεν το ξέρανε,

Μέχρι να τους το φανερώσει ο Κύριος.

Η εποχή μας αν μη τι άλλο είναι της επιφάνειας ,του φαίνεσθε και όχι του είναι.

Η εικόνα του οργισμένου Θεού  στην Π.Δ περισσότερο  παραξενεύει ή προκαλεί

δυσανασχέτηση στο σύγχρονο άνθρωπο. Ωστόσο αν κάποιος εμβαθύνει στην ιστορία και τη

θεολογία του αρχαίου Ισραήλ , θα κατανοήσει το λόγο για το οποίο συνέβαινε

αυτό, επειδή θα αντιληφθεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούσαν οι άνθρωποι αυτοί. Θα

παραμείνει, όμως, και ένα κομμάτι μυστηρίου στην ερμηνεία του πόνου, καθώς η ζωή και ο

θάνατος είναι στα χέρια του Θεού, ο οποίος παραμένει ένα μυστήριο στην ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ

λογική του ανθρώπου.

Η  ανθρωποπρεπή οργή του Θεού ερμηνεύεται δογματικά.

Τα βιβλικά κείμενα παρουσιάζουν τον Θεό σαν αυτόν που φέρνει την τιμωρία,

είτε πρόκειται για ασθένεια και επιδημία είτε για οποιαδήποτε άλλη καταστροφή.

Η  Γραφή το κάνει αυτό, επειδή θέλει να ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ 

το δόγμα του μονοθεϊσμού από τις αιρετικές παρανοήσεις των ειδωλολατρικών λαών.

Στα περισσότερα από αυτά τα κείμενα, παράλληλα με το τιμωρό πρόσωπο του Θεού,

παρουσιάζεται και το ευσπλαχνικό πρόσωπό Του, το οποίο δεν χαίρεται με τη θλίψη

κανενός, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει ο προφήτης Ιεζεκιήλ: « Κ » (Ιεζ 18:32).

Ο Θεός παρουσιάζεται με διττό πρόσωπο, από τη μια να τιμωρεί με διάφορους τρόπους

τους  ανθρώπους και από την άλλη να δείχνει την ευσπλαχνία Του, συγχωρώντας και

θεραπεύοντας.

Σκοπός αυτής της διττής παρουσίασης του Θεού είναι να διαφυλαχθεί το δόγμα και η

αλήθεια του ενός Θεού, καθώς παρουσιάζει τις δύο ενέργειες να προέρχονται από το ίδιο

πρόσωπο, από τον ΕΝΑΝ και μοναδικό Θεό.

Διαφυλάσσεται η παλαιοδιαθηκική πίστη από αιρετικές απόψεις που θα επιχειρούσαν να

διχάσουν την εικόνα του Θεού  και να ισχυριστούν ότι υπάρχει ένας καλός και ένας κακός

θεός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο που διαφυλάσσει τον μονοθεϊσμό στον Ισραήλ.

Δεύτερον, η οργή του Θεού ερμηνεύται φιλολογικά, όπως φαίνεται από την εκτεταμένη

χρήση των παλαιοδιαθηκικών ανθρωπομορφισμών του Θεού στην Αγία Γραφή. Σύμφωνα

με τις ανθρωποπαθείς εκφράσεις, ο Θεός έχει όψη, στόμα, μάτια, αυτιά, καρδιά, φωνή,

χέρια, πόδια και όλα αυτά τα χρησιμοποιεί. Επίσης, αισθάνεται μεταμέλεια, πόνο, οργή. Ο

Θεός παρουσιάζεται σαν πρόσωπο που δεν υφίσταται μόνο για τον εαυτό του, αλλά

θέλει να έχει σχέση με τους ανθρώπους. Αυτοί οι ανθρωπομορφισμοί προσπαθούν να

καταστήσουν το πρόσωπο του Θεού προσιτό στους ανθρώπους και να περιγράψουν τα

γεγονότα που συμβαίνουν μεταξύ των δύο όσο γίνεται εναργέστερα με τον ανεπαρκή

ανθρώπινο λόγο. Όμως, είναι δύσκολο ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους και λόγος να

συλλάβει και να περιγράψει τα θεϊκά χαρακτηριστικά ,

είναι αδύνατον να χωρέσει στην ανθρώπινη διάνοια  τι είναι ο Θεός

στην πραγματικότητα , και αυτό φαίνεται από τις αντιθέσεις των ανθρωποπαθών

εκφράσεων μέσα στη Γραφή. Για παράδειγμα λέγεται ότι ο Θεός καλείται να ξυπνήσει « Κ »

(Ψλ 34:23), ενώ ταυτόχρονα λέγεται ότι ούτε κουράζεται ούτε κοιμάται ποτέ « » (Ψλ 120:4).

Παρουσιάζεται από τη μια να στέλνει τιμωρία (Εξ 32:9) και από την άλλη να ανακαλεί την

τιμωρία (Εξ 32:14) . Άρα, ο ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΣ άνθρωπος δεν μπορεί να περιγράψει

επαρκώς τα θεοειδή γνωρίσματα του Θεού.Δεν γνωρίζει τι είναι ο Θεός.

Η  γλώσσα που χρησιμοποιεί η Παλαιά Διαθήκη είναι η καταλληλότερη για τον

άνθρωπο της εποχής της. Μόνο με αυτή την ανθρωπομορφική και πολλές φορές σκληρή

γλώσσα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές οι θείες αλήθειες. Η αρρώστια είναι φανερό ότι

περιγράφεται ως τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν οι

άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης να προφυλαχθούν από τις συνέπειες των

αυτοκαταστροφικών τους ενεργειών. Όμως η Παλαιά Διαθήκη δε μένει μόνο σε αυτή τη

σκληρή γλώσσα, αλλά χρησιμοποιεί και πιο ευγενικό ύφος για να αποκαλύψει τις ίδιες

θείες αλήθειες στους ανθρώπους, των οποίων η διάνοιά εξελίσσεται με το πέρασμα των

αιώνων. Η σοφολογική γραμματεία κυρίως, με έναν περισσότερο αρχοντικό λόγο, εξηγεί ότι

ο άνθρωπος ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙ, επειδή επιλέγει να ζήσει με έναν τρόπο αντίθετο προς τη

φύση του, παραβαίνοντας τις εντολές του Θεού, μέσα στις οποίες εκφράζεται η φυσική

κατάσταση του ανθρώπου. ΒΙΑΖΕΙ τη φύση του και ως συνέπεια εμφανίζεται η νόσος.

Η θεϊκή οργή ερμηνεύεται θεολογικά. Αυτό σημαίνει ότι η οργή του Θεού στρέφεται

ενάντια στην αμαρτία και τις αμαρτωλές πράξεις του ανθρώπου και όχι ενάντια στο

πρόσωπο του αμαρτωλού και ανταποδίδει δίκαια ανάλογα με τις αμαρτίες του ανθρώπου.

Αν ο Θεός έμενε αδιάφορος σε ό,τι γινόταν στον κόσμο, τότε το κακό και η αμαρτία θα

συνεχίζονταν επ’ άπειρον και θα υφίστατο πρόβλημα με την ίδια την ύπαρξη των λαών ή

των ξεχωριστών προσώπων. Συνεπώς, η οργή του Θεού στην Γραφή είναι αναγκαία,

επειδή τιμωρεί την αμαρτία και συνετίζει τον αμαρτωλό, ώστε να μην διαιωνίζει ο ίδιος το

κακό, που απειλεί την ίδια τη ζωή του. Η οργή του Κυρίου είναι ουσιαστικά έκφραση της

αγάπης Του.

Η αγάπη Του θέλει να αφυπνίσει τον αμαρτωλό και αυτό μερικές φορές γίνεται μόνο μέσω

της φαινομενικής οδούς της τιμωρίας. Η τιμωρία είναι ουσιαστικά η παιδαγωγική

επέμβαση του Θεού στη ζωή των ανθρώπων, για να τους οδηγήσει και πάλι στη φυσική

τους κατάσταση και σε μία εκ νέου κοινωνία μαζί Του, σε μία ανανέωση των διαθηκικών

σχέσεων και σε μια νέα ιστορική φάση. Επομένως, η οργή του Κυρίου δεν είναι μία

αρνητική δύναμη, αλλά μία θετική δύναμη, η οποία φέρνει στην ιστορία το καινούργιο σε

σχέση με το παλαιό. Η οργή Του, που είναι για μια στιγμή, μεταστρέφεται σε αγάπη, που

διαρκεί για πάντα, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Ησαΐας: « Κ » (Ησ 54:8) και ο

ψαλμωδός: « ζ » (Ψλ 2:6) .

Ο Ωριγένης ερμηνεύει στην Γραφή και αυτός παρόμοια τις εκφράσεις που δηλώνουν την

οργή του Θεού: « ζ » (Δευ 32:39) και « » (Ιώβ 5:18). Η ερμηνεία του είναι αλληγορική,

όχι επιφανειακά γραμματική αλλά σε βάθος  πνευματική.

Ο Θεός δεν έρχεται να σκοτώσει και να καταστρέψει τον άνθρωπο, που είναι το

δημιούργημά Του, αλλά έρχεται να σκοτώσει και να χτυπήσει την κακία.

Πρέπει πρώτα να εκριζωθεί η κακία μέσα από την ψυχή του ανθρώπου, ώστε να

μπορέσουν να φυτευτούν τα λόγια του Θεού που θα καρπίσουν και θα γίνουν αρετές.

Στη Γραφή πάντα πρώτα αναφέρονται τα δυσάρεστα και μετά τα ευχάριστα. Ο λόγος του

Θεού πρώτα αναφέρεται στην καταστροφή και το ξερίζωμα και μετά στην οικοδομή και το

φύτεμα, γιατί αυτή είναι η αναγκαία σειρά που πρέπει να ακολουθηθεί…

Ο προφήτης  Ησαίας  λέγει :

Ησ. 5,20       Αλλοίμονον εις εκείνους, οι ποίοι λέγουν το κακόν ως καλόν και το καλόν ως κακόν, και οι οποίοι με την ζωήν και την πράξιν των παρουσιάζουν το σκότος ως φως και το φως ως σκότος! Αυτοί οι οποίοι προβάλλουν απατηλώς το πικρόν ως γλυκύ και το γλυκύ ως πικρόν!

Ησ. 40,28      Απειροτέλειος και αιώνιος καθώς είναι ο Θεός , αυτός εδημιούργησεν ολόκληρον την γην από άκρου εις άκρον. Δεν θα πεινάση, ούτε και θα κοπιάση, όπως οι άνθρωποι δια τον άρτον των· ούτε και είναι δυνατόν να εξερεύνηση και κατανόηση κανείς όλον το βάθος της απείρου σοφίας του.

O  ασκητής Αντώνιος  .λέγει  :

Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος. Αν κανείς αυτό το θεωρεί εύλογο και αληθές, απορεί όμως πως ο Θεός για τους αγαθούς χαίρεται ενώ τους κακούς τους αποστρέφεται, και εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν οργίζεται, ενώ όταν υπηρετείται και λατρεύεται γίνεται ευμενής, πρέπει να του πούμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται. γιατί η λύπη και η χαρά είναι πάθη. Oύτε με δώρα κολακεύεται, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι νικιέται από την ηδονή. Δεν πρέπει να κρίνομε τον Θεό με ανθρώπινα κριτήρια. Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο και ουδέποτε βλάπτει, αλλά είναι πάντοτε ο ίδιος απαθής. Ενώ εμείς εφόσον είμαστε αγαθοί ενωνόμαστε με τον Θεό. Κι όταν είμαστε κακοί χωριζόμαστε από Αυτόν, επειδή είμαστε ανόμοιοι. Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε τον Θεό, όταν όμως γινόμαστε κακοί, τον κάνομε εχθρό μας Εκείνον που δεν οργίζεται χωρίς λόγο, γιατί τα αμαρτήματα δεν αφήνουν τον Θεό να μας φωτίζει εσωτερικά, αλλά μας ενώνουν με τιμωρούς δαίμονες. Αν με προσευχές και ελεημοσύνες κερδίζομε την άφεση των αμαρτιών μας, δεν κολακεύομε και δεν μεταβάλλομε το Θεό, αλλά με τα καλά έργα μας και την επιστροφή μας σ’ Αυτόν γιατρεύομε την κακία μας και απολαμβάνομε πάλι την αγαθότητα του Θεού. Ώστε το να λέμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς είναι σαν να λέμε ότι ο ήλιος κρύβει το φως του από τους τυφλούς.

*Προσπαθώντας να περιγράψουν στην εποχή τους αυτόν που δεν περιγράφεται κατ ουσίαν ούτε στην γλώσσα των ανθρώπων ούτε των Αγγέλων,Ο Τριαδικός Θεός.Η Γραφή  δεν λέγεται Αγια επειδή την έγραψε ο Θεός,αλλά επειδή άνθρωποι έγραψαν εμπειρικά , για τον αληθινό Θεό.