Γηροκομείο στα Χανιά: Tα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών είναι υπόθεση που μας αφορά όλους!

Η υπόθεση του γηροκομείου στα Χανιά όπου τουλάχιστον 73 ηλικιωμένοι πέθαναν μέσα σε 16 μόλις μήνες, με αιτία θανάτου για όλους την ανακοπή καρδιάς, μοιάζει βγαλμένη απευθείας από κάποιο εφιαλτικό θρίλερ και μας υπενθυμίζει το που μπορεί να φτάσει το μέγεθος ξεπεσμού του ανθρώπινου γένους.

Μέρα με την μέρα αναδύονται μαρτυρίες που ο νους δυσκολεύεται να πιστέψει:

Έλλειψη ιατρικής φροντίδας και αδιαφορία, κακομεταχείριση και βρώμα, κρύο, δέσιμο των τροφίμων σε κρεβάτια και καρέκλες σαν να είναι ζώα, σώματα παρατημένα με κατακλίσεις, βίαιο τάισμα με σύριγγες, ψέκασμα των κεφαλιών τους με εντομοκτόνα για καταπολέμηση ψειρών, απόκρυψη των αποτρόπαιων αυτών συνθηκών από τους συγγενείς των ηλικιωμένων, σαφάρι για διαθήκες και περιουσίες.

Ένα πραγματικό κολαστήριο μέσα στον 21ο αιώνα αποκαλύπτεται στα μάτια μας. Στον αιώνα της… ανάπτυξης, της επανεκκίνησης…, της δικαιοσύνης…, των ίσων ευκαιριών…, της αποθέωσης του (ψευτο)δικαιωματισμού και της προστασίας των «ευάλωτων ομάδων».

Σε αυτόν τον αιώνα υπάρχουν ακόμα δομές που χρησιμοποιούνται ως «χρυσορυχεία» βίας και θανάτου, με ψυχούλες που υποφέρουν στα αζήτητα. Και θα υπάρχουν όσο απομακρυνόμαστε από την αγάπη στον (Θεό και στον) συνάνθρωπο και επικεντρωνόμαστε στην καλοπέραση μας, στην καριέρα μας, στο τομάρι μας.

Θα πρέπει όμως να μας προξενεί έντονο προβληματισμό, αν όχι και ντροπή το που έχει φτάσει η πολιτεία άλλα και η κοινωνία μας, με το να υφίστανται ακόμα σύγχρονα Νταχάου ηλικιωμένων, που θερίζουν ανήμπορες ζωές στον βωμό του χρήματος.

Και γιατί άραγε να περιμένουμε να μην γίνονται τέτοια φρικιαστικά εγκλήματα στον βωμό του χρήματος, όταν και το ίδιο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα απαξιώνει όλο και περισσότερο την τρίτη ηλικία και αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους σαν βαρίδια που πρέπει να απαγκιστρωθούν από την «μηχανή της ανάπτυξης»;

Με πολιτικούς που εξανίστανται επειδή «δεν πεθαίνουν οι συνταξιούχοι» ή που εντοπίζουν το πρόβλημα της οικονομίας στο ότι «δυστυχώς δεν πεθαίνουμε νωρίς εμείς οι άνθρωποι» και με συντάξεις πείνας σήμερα, που αντιμετωπίστηκαν από τους εκάστοτε κυβερνώντες ως το αγαπημένο κομπόδεμα πετσοκόμματος στα χρόνια των μνημονίων.

Τα άλλοτε περήφανα γηρατειά, έχουν γίνει σήμερα τρομοκρατημένα και παρατημένα γηρατειά. Στη δε περίοδο του κορονοϊού, το ξεκλήρισμα των ηλικιωμένων φτάνει σε επίπεδα βιβλικών διαστάσεων. Από τη μια η σφοδρότητα που δείχνει ο κορονοϊός προς την τρίτη ηλικία, από την άλλη η ανεπάρκεια των δημόσιων δομών υγείας και σαν κερασάκι στην τούρτα, το κλίμα ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας που καλλιεργούν κυβερνήσεις και ΜΜΕ, βυθίζοντας τους ηλικιωμένους στην αγωνία και την κατάθλιψη.

Και για το κολαστήριο των Χανίων, ναι, η ευθύνη της πολιτείας και των περιφερειών για το ότι δεν φρόντισαν να εντοπίσουν έγκαιρα αυτό το «άσυλο» βασανιστηρίων είναι τεράστια. Εάν αποδειχθεί πως όλα αυτά που καταμαρτυρούνται είναι αληθή, θα πρέπει να αποδοθούν βαρύτατες ποινές προς κάθε υπεύθυνο.

Άλλα υπάρχει και μια άλλη πτυχή, η κοινωνική, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα χάλια της ίδιας μας της ανθρωπιάς.

Γιατί κανένας από τους υπαλλήλους που έγιναν μάρτυρες αυτών των κτηνωδιών δεν άνοιξε το στόμα του πολύ νωρίτερα; Γιατί έπρεπε πρώτα να φύγουν (τουλάχιστον) 73 άνθρωποι σε τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες; Γιατί όταν γίνονται τέτοια εγκλήματα -ιδιαίτερα σε κλειστές κοινωνίες- δεν σπάει ο νόμος της σιωπής από όσους γνωρίζουν;

Άλλα πέρα από αυτό, ας στρέψουμε τον καθρέφτη και προς εμάς τους ίδιους, επειδή το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο και μας αφορά όλους:

Γιατί κατέληξαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε ένα γηροκομείο (και σε κάθε γηροκομείο); Γιατί πολλοί από αυτούς ζούσαν εντελώς αποκομμένοι από τους συγγενείς τους; Που ήταν τα παιδιά όλων αυτών των δύστυχων γερόντων; Πως από το «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» φτάσαμε στο «κάνε πάσα» την μητέρα σου όσο πιο γρήγορα μπορείς για να ζήσεις τη ζωούλα σου;

Πόσο σκληρό είναι να στέλνεις τον γονιό σου για να ζήσει έρημος σε ένα ίδρυμα, έχοντας να περιμένει μόνο και μόνο το να πεθάνει; Πόσο διαφέρουμε από τα ζώα όταν διαμορφώνουμε κοινωνίες που «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν»;

Στοιβάζεις ηλικιωμένους, ψυχικά άρρωστους, αυτιστικούς ή άλλους αναξιοπαθούντες σε ένα κτίριο, κλείνεις την πόρτα πίσω σου και νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες; Όλη αυτή η ανυπόφορη οδύνη και η κατάφωρη αδικία που μπορεί να συσσωρεύεται εκεί, νομίζεις πως δεν θα επιστρέψει πάνω σου με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο;

Αφού εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία δεν τιμούμε το γήρας των γονιών μας που βαδίζουν προς τη δύση τους, πως περιμένουμε να τους σεβαστούν οι ξένοι και οι ψυχροί επαγγελματίες;

Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις που αναξιοπαθούντες δεν έχουν άλλη λύση παρά το να εγκατασταθούν σε κάποιο ίδρυμα, είτε εξαιτίας σοβαρών οικονομικών ή και πρακτικών προβλημάτων, είτε επειδή είναι εντελώς μόνοι στον κόσμο και χρειάζονται φροντίδα, είτε επειδή είναι δυνητικά επικίνδυνοι κλπ. Οι πλείστες των περιπτώσεων όμως, θα μπορούσαν να αποφύγουν τον εγκλεισμό, αν υπήρχε θέληση και αγάπη.

Στο άκουσμα της είδησης για το γηροκομείο Χανίων, είναι σίγουρο πως οι περισσότεροι σπεύσαμε να καταδικάσουμε αηδιασμένοι:

«Αν είναι δυνατόν! Πως γίναμε έτσι! Τι έκαναν στα καημένα τα γεροντάκια! Τι άνθρωποι υπάρχουν!»

Κι όμως, πρέπει να αναλογιστούμε πως βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας για κάθε νέο κολαστήριο που βγαίνει στην επιφάνεια. Λιθαράκια στην καθημερινότητα μας, όταν δείχνουμε αδιαφορία, ειρωνεία, αγένεια, σκληρότητα, έλλειψη σεβασμού στους γέροντες και πρώτα απ όλα στους ίδιους μας τους γονείς και τους παππούδες μας.

Έστω και λίγο κάθε φορά, ανατροφοδοτούμε ένα κλίμα απαξίωσης των ηλικιωμένων και το διαιωνίζουμε. Διαμορφώνουμε στην κοινωνία ένα γόνιμο πεδίο δράσης για την εκμετάλλευση τους από διεστραμμένους «επαγγελματίες» που τους βλέπουν ως μηχανές χρυσού σε απόσυρση.

Να το σταματήσουμε και να αρχίσουμε να τους τιμούμε όπως τους αξίζει, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Ελευθέριος Ανδρώνης

sportime.gr