Γιατί δεν έκλαψε ο κοσμος για τις εξώσεις των καταλήψεων των Εξαρχείων

Γιατί είναι παράνομες. Αλλιώς θα καταλάμβανε ο καθένας το σπίτι του διπλανού του, με διάφορες δικαιολογίες.
Γιατί οι πρόσφυγες πλήρωναν ενοίκιο (αδήλωτο προς την εφορία) στους καταληψίες για να τους επιτρέπουν να μένουν μέσα, αλλιώς κινδύνευαν.

Γιατί δεν έκλαψαν ούτε όταν ο Αλεξης Τσίπρας του “κανενα σπιτι στα χερια τραπεζίτη” έκανε κατασχέσεις κατοικιών και πλειστηριασμούς, σε χιλιάδες οικογένειες, στέλνοντας κυριολεκτικά στον δρόμο (και όχι σε πούλμαν των ΜΚΟ), χιλιάδες ανθρώπους.

Γιατί δεν έκλαψαν όταν ο ρατσισμός των πολιτικών, εξασφάλισε στους απόρους και άστεγους πρόσφυγες τόσα επιδόματα, αφήνοντας στο πεζοδρόμιο τους Έλληνες που πτώχευσαν όταν λογω κρίσης έκλεισαν όλες οι επιχειρήσεις, και δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους όπως έκαναν επί τόσα χρόνια με προγραμματισμό.

Γιατί δεν έκλαψαν όταν στο Μάτι εκείνοι οι μόνιμοι κάτοικοι που δεν κάηκαν έμειναν στο δρόμο, χωρίς κινητό τελευταίας τεχνολογίας, αλλά με ένα καμένο κουρέλι στα χέρια, από το χαμένο τους εγγόνι. Δεν έκλαψαν όταν οι δωρεές του κόσμου δεν έφτασαν στον παραλήπτη.

Γιατί δεν έκλαψαν όταν εβλεπαν γύρω τους φίλους και γνωστους να μένουν σε συγγενείς τους και 12 άτομα να μοιράζονται ένα δυάρι λογω φτώχειας, και κανένα από αυτούς να μην παίρνει επιδόματα για την διαβίωση.

Γιατί δεν έκλαψαν όταν ξεκληρίστηκαν οικογένειες όταν ο πατέρας πήδηξε από το μπαλκόνι λίγες μέρες πριν του πάρει το σπίτι η τράπεζα, βυθίζοντας σε κατάθλιψη τη γυναίκα και τα παιδιά του, που τελικώς μετά την κατάσχεση δεν κατάφεραν να σπουδάσουν.

Δεν έκλαψαν όταν δεν υπήρξαν hot spot για όσους υπέστησαν έξωση από τα σπίτια τους για να τα πάρουν οι τράπεζες.

Κλαίνε όμως αρκετοί, με κροκοδείλια δάκρυα για την έξωση των προσφύγων που τους απομυζούσαν οι μαφιόζοι που διαχειρίζονταν τις καταλήψεις. Φαίνεται χαιρόταν που τα προσφυγάκια μεγάλωναν ανάμεσα σε εμπόριο ναρκωτικών και εκδιδόμενες. Παράλληλα όμως οι γονείς τους ξόδευαν τα επιδόματα σε λούσα και κινητά.

Ίσως κλαίνε γιατί το δίκτυο των ΜΚΟ είναι μεγάλο και κερδοσκοπούν αρκετοί.

Δεν κλαίνε όμως που κερδοσκοπούν στις πλάτες των προσφύγων που γλύτωσαν τον πόλεμο και τον πνιγμό για να πέσουν στα χέρια των αρπακτικών.

Όταν κλαίμε, να κλαίμε για όλους.

Όπως δεν γίνεται να κλαίς για τον Αμαζόνιο, αλλά όχι για το Μάτι. Να οδύρεσαι για τα πτηνά και τα ζωάκια που απανθρακώθηκαν στη ζούγκλα, αλλά να κάνεις σαν να μην υπάρχουν οι άνθρωποι που έχασαν στη ζωή τους στο Μάτι..