Γιά τον Μανώλη τον Μπούχλη

Την ξέρετε την ιστορία των ημερών… Αλεξιπτωτιστής στα (τέως) ένδοξα Ελληνικά Στρατά κάνει άλμα, τραγουδώντας το: «Μακεδονία ξακουστή», κι οι μεγαλοκαραβανάδες παραλίγο να τον τουφέκιζαν (αν μπορούσαν)!… Διότι, λέει, δεν τηρούσε τους κανόνες ασφαλείας!!!

Όμως, αφού όλη η Ελλάδα είπε τη γνώμη της γιά το περιστατικό, να την πω κι εγώ.

Θα με ρωτήσεις, καί τί σχέση έχεις εσύ, ρέ Εργοδότη, με αλεξίπτωτα καί τέτοια; Καί μας κάνεις το κομμάντο με τριψήφιο αριθμό κιλών;

‘Γώ, ρέ παιδιά, ένας ταπεινός φάνδαρος του Πεζικού ήμουνα! Όμως, μή σας φαίνεται παράξενο, έχω πράγματι σχέση με τη φράση: «πηδάω με αλεξίπτωτο» (με τη …δεύτερη έννοια αυτής), επομένως δικαιούμαι να την πω τη γνωμάρα μου! (‘Ντάξ’… αν καί μας διαβάζουν καί μικρά παιδιά, θα το πώ. Το: «πηδάω με αλεξίπτωτο» σημαίνει καί: «συνουσιάζομαι με προφυλακτικό». Καρα-lol!!!)

Κατ’ αρχήν, αν ήμουν εγώ αρχηγός ΓΕΣ, η μόνη ποινή που θα μπορούσα να επιβάλω στο (εκ Κρήτης) κοπέλλι, θα ήταν να κεράσει τις μπύρες σ’ όλο το τάγμα… αν τραγουδούσε παράφωνα! Τίποτ ‘ άλλο. (Όμως, τα πήγε καλά καί ωδικώς, οπότε τη γλύτωσε! ? )

Κατά δεύτερον… θα περιλάβω τώρα τους (με την κάκιστη έννοια) καραβανάδες. Οι οποίοι εκλαμβάνουν ως βροχούλα τις ροχάλες του Πανελληνίου στα μούτρα τους!

Ρε λεβέντες, ξέρετε τί πάει να πεί «αλεξιπτωτιστής»; Όχι, δεν ξέρετε. ΌΧΙ, λέμε! Δεν ξέρετε την τύφλα σας. Οπότε, θα σας πω εγώ.

Αλεξιπτωτιστής είναι κάποιος, που βάζει το κεφάλι του στον τορβά με τις οχιές. Διότι, με τους εχθρούς που έχει η Ελλάδα, ο αλεξιπτωτιστής είναι μελλοθάνατος κατά 99%. Ή μήπως νομίζετε ότι οι τουρκαλάδες, τα χαλβανά, οι ματσεντόνσκυ, θα σεβαστούν τις διεθνείς συνθήκες, καί ΔΕΝ θα πυροβολήσουν τους αλεξιπτωτιστές μας στον αέρα; Σκατά στα μούτρα σας, αν νομίζετε κάτι τέτοιο.

Οπότε… μήπως βρίσκετε κάθε μέρα αρκετούς τέτοιους τρελλούς, σαν τον Μπούχλη, ώστε να έχετε την πολυτέλεια να κάνετε καί νάζια γιά τους -μή χέσω- κανονισμούς;

Είπαμε, πάντα ήμασταν κράτος σουρρεάλ (καί ως γνωστόν, ειδικά ο Στρατός έχει πάρει πρό πολλού διαζύγιο με τη λογική), αλλά υπάρχουν καί όρια στις μαλακίες!

Τώρα, όσον αφορά τους περίφημους κανόνες ασφαλείας: κάποτε, σε άσκηση, είχε προσγειωθεί (από πτώση με αλεξίπτωτο) όρθιος κι ένας αντιστράτηγος (νομίζω ο Γκράτσιος, δεν θυμάμαι καλά). Θα του τη λέγατε κι αυτουνού γιά τους κανονισμούς, ή θα κοιτούσατε τον ουρανό, να δήτε τί ωραίο χρώμα έχει; Άειντ’ από δώ!

Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να πούμε κάτι, που δεν είπε κανείς.

Στον πόλεμο, η προδοσία καί η βλακεία των ανωτέρων τιμωρούνται με ολόκληρο πακέτο. Το οποίο περιλαμβάνει τα εξής:

Αφαίρεση της διοίκησης. (Αναλαμβάνει πάραυτα ο αρχαιότερος των κατωτέρων.)
Καθαίρεση, επαναφορά στην τάξη του στρατιώτη.
Καί εκτέλεση επί τόπου.

Αυτά έλεγε (μέχρι πρό τινος, σήμερα δεν ξέρω) κι ο στρατιωτικός κανονισμός. Βέβαια, αν οι -κατά Παλαιόν- στρατολουλούδες επεκτείνουν (ή έχουν ήδη επεκτείνει) καί στον στρατιωτικό κανονισμό αυτά τα πρόσφατα πουστερλέ-κομματογλείψ, του τύπου: «- Ο Ελληνικός Στρατός είναι …στρατός ειρήνης!», «- Απαγορεύεται η αμφισβήτηση διαταγών, ακόμη καί γιά παράδοση στον εχθρό χωρίς μάχη, κακό, ά-πά-πάαα!!!», «- Καταργείται η αφαίρεση διοίκησης από ανώτερο γιά οποιαδήποτε αιτία, ακόμη καί σε καιρό πολέμου!», καί τα ρέστα, να ξέρουν πως απλώς παράγουν κωλόχαρτο.

Διότι, στο πεδίο της μάχης, το τριπλό πακέτο ποινής σε προδότες καί βλάκες θα εφαρμοστεί, ούτως ή άλλως.

Λοιπόν, Μανωλάαααqη, χάρηκα τα μάλα γιά τη γνωριμία! Τέτοιους πολίτες-οπλίτες χρειάζεται η Ελλάδα, σαν εσένα!

Κι άν χρειαστεί, θα χαρώ να συμπολεμήσουμε!

Υγ: Ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι. Τί μού ‘ρθε τώρα στη γκλάβα, μ’ αυτά τα στρατολουλούδικα;

Σ’ ένα παλιό βιβλίο που είχα διαβάσει πάλαι ποτέ (πού να θυμάμαι τώρα τίτλο καί τα ρέστα…), που μίλαγε γιά τους τέκτονες (καί στην καθαρεύουσα!), έλεγε ότι: «… Αν εις το πεδίον της μάχης Ιππότης Καδώς μοί κάμνει το σημείον, θα προστρέξω να τον βοηθήσω!» Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί έχει να γίνει -σε πιθανό πόλεμο- με τόσους τέκτονες μεγαλοκαραβανάδες που έχουμε!

Βέβαια, η ανιστορησία κάνει μέγιστο κακό… διότι στη Μ. Ασία το 1922 οι φαντάροι του ΚΚΕ βγαίνανε απ’ τα χαρακώματα, καί φωνάζανε: «- Τούρκοι αδέρφια μας!» Αλλά, το μόνο που πετύχαιναν, ήταν να τρώνε βροχή από σφαίρες απ’ τ’ «αδέρφια» τους. (Καί να φονεύονται.) Άρα, ας μή νομίζουν μερικοί-μερικοί ότι οι εχθροί «Ιππότες Καδώς» θα τους λυπηθούν!

Προσωπικώς, αν στη μάχη ο τυχών εχθρός «Ιππότης Καδώς» (καί ιπποκόμος Καδώς, καί άλογο Καδώς, καί χαλινάρια Καδώς, καί κοπριά Καδώς) «μοί κάμνει το σημείον», θα του φυτέψω μιά σφαίρα στο κεφάλι. (Όχι μόνον εχθρός, αλλά καί δικός μας νά ‘ναι, δεν θα έχει καλύτερη μεταχείριση.)

Ρέ, τριπλό πακέτο, λέμε!!!

ergdhmerg