Για την ενθύμηση…

Ξέρεις κάτι;Δεν με φοβίζει καμία είδηση…όλες τις ειδήσεις που εσύ τώρα τις βλέπεις σαν νέες..τις γνώριζα από πριν..ξέρω πως είναι στημένες..γνωρίζω.πως αυτό που με φοβίζει είναι όταν λησμονουμε την στάση μας απέναντι στην πέτρα.καθημερινά περπατάμε στον δρόμο αδιαφορώντας για όλες αυτές τις πέτρες που κλωτσάμε με τις μύτες των παπουτσιών μας.

πολλες φορές δεν παρατηρούμε καν πως κόλλησαν κάτω από την σόλα μας και όταν αυτό γίνεται αντιληπτό βιαζόμαστε να τις ξεφορτωθούμε..αν κάποιος από εμάς έσκυβε επάνω σε αυτή την πέτρα .την κράταγε απαλά στην χούφτα του και την επεξεργαζόταν ίσως να σταματούσε να είναι απλά μια πέτρα..ισως σταματούσε να είναι τόσο πέτρινη..όταν ένας άνθρωπος κρατάει ένα σπαθί στον πόλεμο είτε θα καρφώσει με αυτό τον αντίπαλο είτε θα το στρέψει στον εαυτό του..πολλοί από εμάς έχουμε κάνει και τα δύο..ξεχνώντας πως τίποτα από αυτά δεν θα ήταν η αληθινή μας επιλογή..δεν είναι η δική μας επιλογή..ο άνθρωπος γεννιέται μια φορά λένε..εγώ πιστεύω πως ο άνθρωπος γεννιέται κάθε φορά που ενώ βρίσκεται στον πόλεμο συνειδητοποιεί πως πληγωνοντας τον εχθρό έχει περάσει η λεπίδα πρώτα από μέσα του.

ετσι καθώς έχει απέναντι του τον εχθρό επιλέγει να υψώσει το σπαθί του στον ουρανό και έπειτα να το καρφώσει στο χώμα όχι από δειλία ούτε από φόβο αλλά επειδή αυτό είναι  στα αλήθεια ο άνθρωπος.ακακος..υπαρχουν πολλές φορές που έχω αναρωτηθεί γιατί όλα αυτά γιατί δεν ξυπνάμε μια μέρα σαν αυτήν που ξημερώνει και να πετάξουμε τα ξίφη μας..όλοι αποζητούν δικαιοσύνη καμιά δικαιοσύνη δεν τιμωρεί.καμια δικαιοσύνη δεν στηρίζεται επάνω στην αδικία.η μόνη δικαιοσύνη που μπορεί να υπάρξει είναι να γνωριστούμε από την αρχή.

Να μπορέσει η ίδια η αρχή να μας αναγνωρίσει μέσα σε αυτόν τον κόσμο.Να σηκωθούμε  αποτιναζοντας όλη την επιρροή που πάει κόντρα στην αληθινή μας επιθυμία.να καθαρίσουμε από τις σκόνες των ενόχων να δούμε πως έχουμε την επιλογή να ξαναγεννήθουμε μέσα στην αγάπη..ίσως εκεί έξω πολλοί από εσάς να νιώθετε μόνοι πληγωμένοι απελπισμένοι ίσως να μην έχετε κουράγιο να σηκωθείτε το πρωί και ο κόσμος να σας φαίνεται σκληρός και άδικος..σας καταλαβαίνω μπορώ να καταλάβω τον θυμό σας τον πόνο τις πληγές σας.αυτη η ζωή μπορεί να μην είναι όπως την έχετε ονειρευτεί αλλά πρέπει να συνεχίσετε και σας υπόσχομαι πως αν συνεχίσετε δίχως μίσος δίχως εκδίκηση δίχως φόβο δίχως ζήλια τύψεις και απελπισία θα ξημερώσει μια ημέρα που θα πείτε στον εαυτό σας άξιζε που συνέχισα για αυτήν την μέρα που ανέτειλε..

Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα θα ήταν να γεννηθω και να πεθάνω μέσα στην αγάπη όσες φορές και αν έχω κάνει η θα κάνω αυτό το ταξίδι επιλέγω την αγάπη..όσες φορές και αν ερχόμουν θα επέλεγα να σε συναντήσω όσες στροφές και αν έκανα θα σε αγαπούσα ξανά από την αρχή.. αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε εσένα που μου θυμίσες με ποιον τρόπο πρέπει να μάχομαι..είναι αφιερωμένο σε όσους αισθάνονται σαν πέτρες για να τους θυμίσει πως ο ήλιος αγάπησε ακόμα και την πέτρα.την ζέστανε την χάιδεψε με τις ακτίνες του και την μεταμόρφωσε σε ηλιοπετρα..

Υπάρχει πάντα κάποιος που θα βρεθεί να σε αγαπήσει.υπαρχει πάντα κάποιος που θα βρεθεί να σε βοηθήσει και θα ρίσκαρε την ζωή του για εσένα ακόμα και αν δεν σε γνώριζε. Ως τα βάθη των αιώνων αξίζει να ζεις για να δεις αυτα τα μάτια που δεν θα προσπεράσουν δεν θα σε κρίνουν και απλά θα σταθούν δίπλα σου περιμένοντας την ανατολή σου.και πολλές φορές αυτά τα μάτια είναι τα δικά σου μάτια..είναι ο τρόπος που ξανακοιτας τον εαυτό σου .

ο κόσμος συνεχίζει γιατί περιμένει την δική σας μεταμόρφωση.ας αφήσουμε τι πράττουν οι άλλοι και τα κατηγορώ ας δώσουμε την χαρά στο άκτιστο φως να μας περιβάλλει και να κατοικήσει ανθίζοντας μέσα στις καρδιές μας.και τότε εκείνη την κομβική στιγμή θα νιώσουμε τον προορισμό θα βιώσουμε το θαύμα.. ακόμη πιστεύω πως θα φυσήξει αυτή η πνοή μέσα στις καρδιές των ανθρώπων..όλοι αξίζουν να γυρίσουν..ως το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν θα σταματήσω να πιστεύω πως όλα μπορούν να αλλάξουν.

η σωτηρία είσαι εσύ..ποιοι είμαστε;λοιπόν είμαστε αυτό που επιλέγουμε τώρα..είμαστε αγάπη..