Φοβάσαι;

– Φοβάσαι;

– Εγώ πάλι καθόλου.

Θα μου πεις, και με το δίκιο σου,

«Πώς και δεν φοβάσαι; Μας το παίζεις γενναία και άνετη;

Σοβαρά κυρία μου; Για να σε δούμε όταν στο αεροπλάνο ο πιλότος αναγγείλει με πένθιμη φωνή «Αγαπητοί επιβάτες χάσαμε τρεις κινητήρες», ή στον «Τιτανικό» το παγόβουνο κόβει σαν ξυράφι το πλοίο και ξεκινάει να βυθίζεται στον παγωμένο ωκεανό ή, ο φονιάς στέκει απέναντί σου με το καλάζνικοφ και σε σημαδεύει».

Ναι, σωστά, όλες αυτές είναι περιπτώσεις που όσο ψύχραιμος και να είσαι, μια ανησυχία θα στην προξενήσουν.

Και αν φαίνονται ακραίες, αλλά όχι και απίθανες, ας πάμε σε πιο υπαρκτές, καθημερινές καταστάσεις.

Όπως, ότι μέσα σε εννέα χρόνια, πάμε για τον δέκατο, μας πτώχευσαν, μας εξαχρείωσαν, μας γελοιοποίησαν, μας συκοφάντησαν, μας εξύβρισαν, μας πέταξαν στο δρόμο, μας πήραν τα σπίτια μας, γέμισαν τη χώρα μας με ένα όλο και αυξανόμενο αριθμό εποικιστών, εξαπατώντας μας κάτω από τα μάτια μας ενώ προετοιμάζουν την τελική εκδίωξή μας από τα πάτρια εδάφη για να μας αντικαταστήσουν με άλλους πληθυσμούς (όποιος δεν το βλέπει αυτό ή πουλημένος είναι ή εξωφρενικά ανόητος), μας κορόιδεψαν ανεβάζοντας, με τη νομιζόμενη ψήφο μας, δοτές κυβερνήσεις που ικανοποιούν κάθε διεστραμμένο καπρίτσιο τους, μας απειλούν με πόλεμο και με γενικό ξεκλήρισμα και βέβαια, πάλι μπροστά στα μάτια μας, ξεπουλάνε την πατρίδα και τα εδάφη της, ξαναγράφοντας την ιστορία μας και διαστρέφοντας την κοινωνία μας, με τελικό στόχο την πλήρη εξόντωσή μας.

Το έχω πει και θα το ξαναπώ: ο στόχος ήταν και είναι η εξόντωσή μας, γιατί οι Έλληνες, πώς να το κάνουμε, τους χαλάνε τη σούπα, για να το πούμε με όρους…κουζινικούς που είναι και της μοδός για να βλέπει ο λαός συνταγές μαγειρικής και να…ξεχνάει την πείνα του.

Είμαστε ανυπάκουοι, απειθάρχητοι, ατίθασοι, με άποψη και μαγκιά, εντάξει τα τελευταία χρόνια μάλλον ψευτομαγκιά, αλλά διαχρονικά, ενώ πάντα δείχναμε να μισούμε ο ένας τον άλλον και να μην μπορούμε να μονιάσουμε (το Εγώ γαρ πολύ φουσκωμένο και αλαζονικό), ενώ μας είχαν γονατίσει και σχεδόν σβήσει από την ιστορία του κόσμου (μην ξεχνάμε ότι χάσαμε την Αναγέννηση γιατί δεν είμασταν παρά μια επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), την τελευταία στιγμή κάτι συνέβαινε, θαρρείς με μαγικό τρόπο ή σαν να έβαζε ο Θεός-επιτέλους- το χέρι του και σωζόμασταν!

Φυσικά, τώρα τα πράγματα φαίνονται κρίσιμα και δυσοίωνα, και όλος ο πλανήτης αναρωτιέται «τι απέγιναν οι τσαμπουκάδες οι Έλληνες;».

Η σιωπή του καθενός μας εκκωφαντική, η ανάλυση γιατί και πως έχει αρχίσει πια να κουράζει, έγινε και ξαναέγινε και το συμπέρασμα, δυστυχώς, δεν εγκυμονεί καμιά ελπίδα: μας κατάντησαν ανιστόρητους, απάτριδες, τομαριστές, παρτάκηδες και ανήθικους χωρίς αξίες και Χριστό, μέσα από τη συστηματική προπαγάνδα και χειραγώγηση, με υπ’ αρθιμόν ένα ένοχο την τηλεόραση που ως εξαιρετικό όργανο αλλαγής συνείδησης, έφερε νέα ήθη και έθιμα στον νεοέλληνα ραγιά.

Όταν η Ελλάδα κατέστη η μόνη χώρα στον πλανήτη που η λέξη πατρίς ποινικοποιήθηκε (χάρη στη διαστροφική προπαγάνδα της μασκαρεμένης αριστεράς που κατέλαβε κάθε ιδεολογικό μηχανισμό της χώρας μετά το τέλος του ανάδελφου και ανίερου εμφυλίου), όταν το ενδιαφέρον για την πατρίδα και τα κοινά κατηγορήθηκε, στοχοποιήθηκε και παρεξηγήθηκε ηθελημένα, όταν το μάθημα της ιστορίας εκφυλίστηκε, όταν η γλώσσα με την καθιέρωση του μονοτονικού αποκόπηκε από τις πανάρχαιες ρίζες της και όταν η άφιλη και άψυχη Ευρώπη μας πλασαρίστηκε ως «το υπέρτατο ιδανικό» και τάχα» πόσο τυχεροί είμαστε που μπήκαμε στο κλαμπ» μόνο και μόνο για να μας καταστρέψει μετά από μερικά χρόνια το κοινό νόμισμα της Γερμανίας και η απεμπόληση των κρατικών πολιτικών μας, και όταν τα νέα ήθη και νέα έθιμα επιβλήθηκαν εκ των άνω, με αποκορύφωμα τη διαστροφή των δύο φύλων και τη νομοθέτηση της αλλαγής φύλου από τα 15 (!), ε, δεν είναι να απορεί κανείς που ο Έλληνας δεν θυμίζει σε τίποτα τον πρόγονό του.

Αυτό, ανθρωπάκι, όπως θα έλεγε και ο Βίλχελμ Ράιχ, θα έπρεπε να σου προκαλεί φόβο και όχι οι  φόροι οι δυσβάσταχτοι και το κόκκινο δάνειο που θα γίνει η αφορμή να σου κατασχέσουν το σπίτι για να βρεθείς στο δρόμο, ούτε και η ανεργία που θα σε κάνει να σκεφτείς να πάρεις, ως άλλος παρίας, τα ιμάτια σου και να φύγεις για την ξενιτιά, όπου, στην καλύτερη περίπτωση, θα φυτοζωήσεις.

Ο μόνος φόβος που δικαιολογείσαι να νοιώθεις είναι όταν κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις ένα τρομαγμένο, δειλό, ασήμαντο ανθρωπάκι που δεν εννοεί να ξεσηκωθεί ενώ του κλέβουν το ιερότερο που έχει ένας άνθρωπος, την πατρίδα του, αν θέλεις ακόμη και με όρους συμφεροντολογικούς, γιατί η χώρα αυτή είναι ευλογημένη και εξαιρετικά όμορφη και εύφορη και θα μπορούσες να είσαι πολύ πλούσιος σε υλικά αγαθά και ποιότητα ζωής και όχι να ξυλιάζεις στον Καναδά ή να υποφέρεις από το παράξενο κλίμα της Αυστραλίας, κάνοντας δουλειές του ποδαριού.

Ο μεγαλύτερος φόβος, ανθρωπάκι, δεν είναι να ζεις σε μια χώρα που σου παίρνουν κάθε μέρα τα δικαιώματα σου, σε εμπαίζουν και σε εξωθούν στην ανέχεια αυτοί οι ίδιοι που πριν λίγα χρόνια τους είχες τοποθετήσει σε βάθρο και τους έλεγες «ανθρωπιστές», αλλά να έχεις αλλοιωθεί τόσο πολύ και απόλυτα που να μην υπάρχει σχεδόν ψυχή κάτω από το εφήμερο σαρκίο σου.

Γιατί πολύ απλά στη συρρίκνωσαν για να μην μπορείς, τώρα που απαιτείται, να παλέψεις!

Να ξέρεις όμως, ότι από το φόβο σου ζουν και από αυτόν αντλούν ενέργεια, γιατί είναι πλέον αποδεδειγμένο (το ξέρω δεν το διδάχτηκες στο μάθημα της φυσικής, όπως κι’ εγώ, και έπρεπε με πικρό τρόπο να το ανακαλύψω μόνη μου) ότι τα συναισθήματα εκπέμπουν σε συγκεκριμένες συχνότητες και όσο πιο αρνητικά τα συναισθήματα, όπως ο φόβος, τόσο μικρότερη και η συχνότητα και πιο πυκνή η ύλη.

Και αυτοί, πες τους βρυκόλακες, πες τους δυνάστες, πες τους ερπετά, πες τους όπως θέλεις, μόνο ανθρώπους μην τους πεις γιατί οι πράξεις τους δείχνουν ότι τίποτα το ανθρώπινο δεν έχουν, ζουν και υπάρχουν χάρη στην αρνητική σου ενέργεια που παράγει αυτές τις συχνότητες.

Και ξέρεις και κάτι άλλο; Στις υψηλές συχνότητες όπου εκπέμπουν τα θετικά και υπερβατικά συναισθήματα, όπως είναι το θάρρος, ο αλτρουϊσμός, η γενναιοψυχία, η φιλοτιμία, η ανυστεροβουλία, η αυτοθυσία αυτοί εξαφανίζονται, δεν μπορούν να διαβιώσουν, και για τον λόγο ότι η ύλη αραιώνει.

Γι’ αυτό κι’ εγώ δεν φοβάμαι!

Γιατί, πολύ απλά, βαρέθηκα να τους τρέφω με την ενέργειά μου.

Και, τέλος, ξέρεις και κάτι άλλο; Όταν βρεθείς σε αυτήν την κατάσταση, του μη φόβου δηλαδή, ξεκινάνε τα θαύματα, και εγώ ήδη βλέπω ένα: τα παιδιά μας που έχουν ξεκινήσει να αντιστέκονται στη βαρβαρότητα (η Μακεδονία φίλτατοι είναι μόνο η αρχή του κατακερματισμού της Ελλάδας) κάνοντας καταλήψεις στα σχολεία τους (εδώ ο φόβος «θα χάσω την τάξη» δεν ισχύει γιατί πολύ απλά «Ε, και; Καλύτερα την τάξη παρά την πατρίδα μου»).

Όποιος ξεκινήσει να αντιστέκεται, με τον τρόπο που μπορεί, θα δει ένα σωρό θαύματα να εκδηλώνονται, όποιος όμως συνεχίζει να σκύβει το κεφάλι ας ξέρει ότι, στο τέλος, ο χειρότερος φόβος και εφιάλτης θα είναι να ο ίδιος του ο εαυτός έτσι όπως κατάντησε…