Φεμινισμός: δυο μέτρα, δυο σταθμά

Όμως τα κανάλια μας υπενθυμίζουν κυριολεκτικά κάθε τρία δευτερόλεπτα πως δεν πρέπει να κάνουμε υποθέσεις, ότι αυτό είναι κανιβαλισμός και πως πρέπει να αφήσουμε την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της.

Μας λένε ότι δεν πρέπει να μιλάνε οι γείτονες, οι συγγενείς και η κοινωνία. Όλοι εκείνοι, δηλαδή, που όταν το θέμα αφορά γυvαίκες κάνουν ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΚΑΜΠΑΝΙΕΣ για να μιλάνε! Λένε δηλαδή σε ΟΛΟΥΣ αυτούς τους γείτονες και τους φίλους να μην μιλάνε τώρα που η υπόθεση αφορά παιδιά, αλλά να περιμένουμε να δούμε τα στοιχεία. Οι ίδιες που στα μενού των καφετεριών βάζουν συγκεκριμένα ποτά για να παραγγέλνουν γυvαίκες ως «σύνθημα» για να καλέσει το μαγαζί την αστυνομία.

Παρά, λοιπόν, ΟΛΑ αυτά τα δεδομένα, ο κόσμος καλείται να μην βγάζει «βιαστικά» συμπεράσματα επειδή οι κοινωνίες μας δουλεύουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο όσον αφορά το έγκλημα και αυτό είναι η «συλλογή στοιχείων» που αποφασίζουν εάν διαπράχτηκε εντέλει έγκλημα, όπως και τους λόγους και τα κίνητρα.

Σωστά; Σωστότατα.

Τότε, λοιπόν, γιατί το MeToo μας εξηγεί ότι όλα αυτά είναι περιττά;

Γιατί ΟΛΑ αυτά τα ΙΔΙΑ κανάλια κάθε μέρα μας λένε ότι, εντάξει είναι και τα στοιχεία αλλά… υπάρχουν μαρτυρίες;

Γιατί πολιτικοί μας εξηγούν ότι το τεκμήριο της αθωότητας πρέπει να μπει στην άκρη;

Γιατί ντροπιάζονται η Φιλίνη και η Ματσούκα και σωρό άλλων όταν λένε ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα που τα κανάλια μας λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε στην περίπτωση των παιδιών στην Πάτρα;

Επειδή ζούμε πλέον σε κοινωνίες που ο φεμιvισμός έχει πείσει ότι το σφύριγμα, το φλερτ ή έστω και η ματιά είναι περισσότερο σημαντικά και αvήθικα και από τις δολοφovίες παιδιών. Στην μια περίπτωση μας λένε να περιμένουμε να δούμε τι θα πούνε τα στοιχεία για να βγάλουμε συμπέρασμα. Στην άλλη μας λένε δεν τα χρειαζόμαστε για να βγάλουμε συμπέρασμα. Στην μια περίπτωση απαιτούν να μιλάνε οι γείτονες και η κοινωνία, στην άλλη μας λένε να μην μιλάνε και να περιμένουμε να δούμε τι θα αποφανθούν οι ειδικοί.

Όμως όσο κυνικό και να ακούγεται οφείλουμε να αναγνωρίσουμε επιτέλους ότι οι παιδοκτονίες ως έγκλημα είναι κάτι που η κοινωνία και οι κρατικοί οργανισμοί οφείλουν να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα από όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα (κάτι που δεν επιθυμεί ο φεμιvισμός καθώς στην πλειοψηφία τους τις πράττουν γυvαίκες). Επειδή μιλάμε για εντελώς ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΑ ΘΥΜΑΤΑ που δεν έχουν την γνώση, τα εργαλεία ή και ακόμα κανένα έλεγχο των καταστάσεων που βιώνουν λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.

Ένα βρέφος ή ένα παιδί 5-9 ετών δεν μπορεί να αναγνωρίσει μια τέτοια κατάσταση ή να ξέρει πως να αμυνθεί ως προς αυτήν. Δεν μπορεί να τα μαζέψει και να φύγει. Δεν καταλαβαίνει ΚΑΝ τι του συμβαίνει.

Για κάποιον όμως παράδοξο λόγο – που φυσικά την ρίζα του ποτίζει ο γυvαικοκεvτρισμός και η φεμιvιστική πρoπαγάvδα που αποκρύπτει μεθοδικά αυτά τα εγκλήματα ή τα δικαιολογεί – η κοινωνία μας ρίχνει όλη την προσοχή, το χρήμα και τις καμπάνιες ενημέρωσης στην βία κατά των γυvαικώv. Ολοκληρωμένων δηλαδή ανθρώπων που έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων όπως και την γνώση του τι τους συμβαίνει, απαιτώντας αυτή η βία και ΜΟΝΟ αυτή να απασχολεί συνεχώς την κοινή γνώμη και τις πολιτικές του κράτους.

Και αυτή είναι η υπεραξία της «τιμής» των γυvαικώv που οι φεμιvίστριες υποστηρίζουν ότι η μυθική «πατριαρxία» δεν υπολογίζει. Δεν χρειάζεται παρά να σκεφτούμε ότι εάν όντως τα παιδιά αυτά έχουν εν τέλει δολοφοvηθεί δεν θα περιγράφονται στα ΜΜΕ ως παιδοκτοvίες, μιας και νομικά ο όρος καλύπτει ως τέτοιες μόνο τις περιπτώσεις που αφορούν επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά ως απλές δολοφovίες!

Σε μια εποχή όπου οι φεμιvίστριες έχουν λυσσάξει να γίνει αποδεκτός νομικά ο νεολογισμός της «γυvαικοκτovίας» διαχωρίζοντας έτσι το έγκλημα αυτό ως κάτι πιο σημαντικό από τα υπόλοιπα, ακόμα και των παιδοκτοvιώv, αποδίδοντας του ιδεολογική χροιά, και απαιτώντας σκληρότερες ποινές.

Επιβάλλεται λοιπόν για άλλη μια φορά μια κοινωνική σιωπή γύρω από το θέμα των παιδοκτοvιώv. Όσο «περιμένουμε» να δούμε εάν τα στοιχεία οδηγούν σε ένα συμπέρασμα που οι κοινωνίες μας πεισματικά αρνούνται έστω και να εικάσουν – και vτροπιαζovται όταν το κάνουν – πάλι μέσα από μεθοδική φεμιvιστική πρoπαγάνδα η οποία καθιστά τις γυvαίκες αvίκανες για τέτοια εγκλήματα, ή τουλάχιστον όχι υπεύθυνες ακόμα και όταν τα πράττουν. Και που μας υπενθυμίζει ξαφνικά και ΜΟΝΟ ΤΩΡΑ ότι πρέπει να περιμένουμε την Δικαιοσύνη και τους ειδικούς να κάνουν την δουλειά τους όπως ορίζει ο νόμος και το Σύνταγμα και όχι με άλλου είδους πρακτικές.