Έρχεται μία καταιγίδα ματαιοδοξίας/ματαιοφροσύνης καί γι’ άλλους αισιο+δοξίας/αισιοφροσύνης, θά τήν περάσουμε…

Έρχεται μία καταιγίδα ματαιοδοξίας/ματαιοφροσύνης καί γι’ άλλους αισιο+δοξίας/αισιοφροσύνης, θά τήν περάσουμε…

Είναι γεγονός ότι δέν πηγαίναμε καλά καί ότι κάτι αναπάντεχα άγνωστο εκπληκτικό αιφνιδιαστικό κακό θά ‘ρχόταν… Η ασέβεια έγινε τό ήθος μάς, η ασέβεια έγινε τό είδος μάς…

Άμα δείς τόν άλλο ν’ ασεβεί καί νά μήν τό βλέπει μήν περιμένεις καλύτερες ημέρες πρίν τίς χειρότερες…

Υπάρχουν δύο ειδών ή περισσοτέρων σέ κάθε λέξη… Υπάρχουν δύο ειδών τουλάχιστον εννοώ γιά νά μήν τό μακρυγορήσω… ασεβείς, τής άγνοιας καί τής επίγνωσης, καί άλλες δυό, τής παράγνοιας καί τής παράνοιας, δέν θά σάς τό εξηγήσω, βρείτε τό όμως θά σάς γιατρέψει…

Δέν γνωρίζουμε τίς λέξεις που σημαίνει δέν γνωρίζουμε τά νοήματα καί προσποιούμαστε ότι τά γνωρίζουμε καί μέσα σ’ αυτό τό ασφυχτικό αλλά ανεπαίσθητο πάχος τής άγνοιας, ευκαιρούν αυτοί που μάς ξεμόρφωσαν ν’ αλλάξουν τά σήματα στά νοήματα… Καί άντε νά τούς πειάσεις απ’ τήν αρχή νά τούς εξηγήσεις, χρειάζεσαι άλλα σαράντα χρόνια στήν ράχη τής χελώνας.

Οί λέξεις μπήκαν στό περιθώριο καί τά νοήματα στό σκουπιδοτενεκέ τής λήθης, … γεμίζοντας τίς ζωές μάς μέ περιττά καί πάρα πολλά χάσαμε τά σημαδιακά, τά σήματα, τά νοήματα… Καί αφού μάς τά πήραν… μάς έφεραν πρό τετελεσμένων… καί ψάχνουμε τήν βάρκα που δέν φκειάξαμε ούτε εγκαίρως ούτε αργά στό παρά κάτι τίς…

Βλέπω αμήχανους τούς ηγέτες, τούς δήθεν ηγέτες, αυτούς που δέν είναι στό κόλπο αλλά έσκυψαν τά οπίσθια στό κόλπο… αυτούς που έλεγαν μεγάλα αλλά στά μέτρια ήδη έσκυψαν, πώς θά αντέξουν καί θά μάς εξαντέξουν εμάς τούς υποταγμένους καί υπηκόους στά λοίσθια τυφώνια τεράστια ολισθήματα; Ούτ’ εμείς δέν ξέρουμε άν θ’ αντέξουμε αλλά πολλοίτεροι θά αντέχαμε ευκολότερα θαρρώ νά πώ μέ άγνοια κι’ αμφισβήτηση στήν υποτίμηση…

Σ’ όλη μού τή ζωή διέκρινα πώς άμα φωνάζεις καί δέν σ’ ακούνε τούς αφήνεις, αλλά συνάμα δέν έχεις άλλη επιλογή, φωνάζεις χίλιους ν’ αντέξεις μισός κι’ αυτός μέ τό ζόρι καί τό στανιώ… Καί δέν αρκεί αυτό, ξέρεις πώς είσαι αλυσοδεμένος μ’ αυτούς που δέν ακούνε κι’ άμα πέσουν στόν κολποκρεμνό τό βάρος τούς θά παρασύρει κ’ εσένα… Μοναδική επιλογή νά πέσεις χωρίς νά τό θέλεις, νά Μαρτυρήσεις, νά πέσεις χωρίς νά πείς τό ΝΑΙ… Αυτό δέν μπορεί νά στό ξεκόψει κάν ένας…

Εκτός κι’ άν βασταχθείς/κορακίσεις τούς αλύσους σού σέ κανένα ξεροκόμματο βράχο ή αιωνόβιο πλάτανο πρίν τό κρεμνό καί βαστάξεις κι’ άλλους αιωρούμενους αλλ’ όχι κρεμνοτσακκισμένους…
Αυτά έχει η ελευθερία ή «ελευθερία» νά φωνάζεις καί νά μήν ακούς καί νά ζημιώνεσαι που δέν ακούν… καί ό,τι πέραν τούτου πείς ή κάνεις νά είναι λάθος, εμπρός καί πίσω κρεμνός καί ρεύμα…ταυτόχρονα σέ ένα…

Η μπόρα έδειξε τά νύχια τής απ’ τό πρωϊ ώς τό βράδυ άλλους θά τούς σκοτώσει κι’ άλλους θά τούς αγιάσει… Τούς ματαιόφρονες θά τούς εξολοθρεύσει, τούς σώφρονες καί ευαισιόφρονες θά τούς οσιάσει…

Μετά τήν μπόρα θά μείνουν όσοι αντέξουν…

Άλλοι θά βρούν ελευθερία κι’ άλλοι σκλαβιά στήν κόλλαση…

Έτσι είν’ η μπόρα, άλλους τούς ξανίζει απ’ εκεί κι’ άλλους απ’ εδώ… χωρίζει η ήρα από τό στάρι, η αίγα απ’ τήν αμνάδα.. γονατίζει ό ένας υψώνεται ό άλλος, μά άλλος υψώνεται μέ τό γονάτισμα, άλλος πέφτει μέ τό γονάτισμα, άλλος υψώνεται στό έλος τού παρασυρμού κι’ άλλος στό κλέος τού αγιασμού…

Η μπόρα φάνηκε απ’ τό πρωί, αλλά στούς ματαιόφρονες η σκιά έχωνε τόν ήλιο…

Καιρός ν’ αντέξουμε δέν έχουμε άλλο χώρο γιά πίσω…

Βρείτε τήν δύναμη νά μήν κοιτάτε πόσοι αντέχουν καί πού γέρνουν οί πολλοί, άλλωστε οί πολλοί πάντοτε σχεδόν πάντοτε… ήταν οί ηττημένοι… Πότε ανακάλυψαν κάτι σωστό οί πολλοί…;

Τά καλά που κάνουν έξ’ ανέκαθεν οί πολλοί είναι τά ψίχουλα που τούς έδωσαν οί λίγοι… Κι’ όχι πώς δέν ήθελαν νά δώσουν περισσότερα μά επειδή δέν χωρούσε παραπάνω τό σακκί ασκί στό μυαλό τούς…

Πάρτε ανάσες ν’ αντέξουμε, μόνον άν αντέξουμε θ’ Αντέξουμε… Ξαφνικά φίλοι καί εχθροί έγιναν όλοι εχθροί… σέ μία ζύμωση αναπροσδιόριση… ξαφνικά τά πάνω έπεσαν στά κάτω καί τά κάτω ανεβαίνουν στά πάνω κι’ άντε νά καταλάβεις τ’ ανάποδο πότε είναι ή δέν είναι φυλακή, πότε είν’ ελευθερία καί πότε λεξίπτωτη συντριβή!

Τό πλοίο χάθηκε, τό πηδάλιο ρινίστηκε καί κόπηκε, η κουπαστή βούλειαξε, ό ορίζοντας αναποδογυρίστηκε σέ τριάνατα διαγώνιες, ό ήλιος σκεπάστηκε, τό δελφίνι κρύφτηκε. Η πυξίδα πέθανε, τό φώς σκεπάστηκε, ό ουρανός βρέχει πλημμύρες μέ σταγόνες σέ μέγεθος θάλασσας, τά ναυάγεια θά είναι τά νέα δένδρα, τά καινούργια κτήρια, ό Μεταπολιτισμός!…

Αυτό φάνηκε από παλειά, αλλά εμείς λέγαμε δέν θάρθει, θά φύγει σάν τά αποδημητικά πουλιά πριχού κάτσουν νά κοπάσουν νά ξεκουραστούν…

Τό πλοίο χάθηκε, τό πηδάλιο κόπηκε, ό ωκεανός δέν έχει στεριά…, τό ξύλο βάρυνε σάν μέταλλο, βουλειάζει σάν λεπίδα..Η βαρύτητα τής σταθερότητας διασκορπίστηκε στήν σιγαλιά…

Κάποιοι ελπίζουν μέ Βεβαιότητα ότι δέν θά βρέξει, ενώ οί μαυροσουρήτες από πάνω τούς κατεβάζουν τά πανιά… ρίχνουν τά πρώτα προειδοποιητικά πυρά σέ σταγόνες από ψιχαλιά…
Κάποιοι ελπίζουν ότι δέν θά ξανά υπάρξει κακό ξανά, είναι καλό ή κακό αυτό, πέστε μού εσείς ρέ παιδιά!…

Σουρωμένα ή λεία τά φτερά;…

Ποίος ποίον πώς καί πού πότε αγαπά;…

Γιατί θέλετε νά ψεκάσετε αυτούς που έχουν ανοσία; Γιατί δέν μιμείστε αυτούς που έχουν αδηλητηριοφροσύνη; Γιατί μπαίνει τό εγώ σάς μπροστά από τό καλό σάς;…

Δέν ακούνε όλοι τό δένδρο νά τραγουδά, δέν έχουν τήν ίδια λεία ευγενή χροιά τής μουσικής στ’ αυτιά, γι’ άλλους η ευωδία τής μελωδίας είναι θόρυβος τής ανόητης παρακρουσίας…

Εσύ υποδέχεσαι σωστά ή κακώς τήν γεύση στό στόμα σού… Εσύ είσαι ό μοναδικός που μπορεί νά μήν δείξει στόν εαυτόν σού τήν ομορφιά… Εσύ σκιαγραφείς τόν χάρτη μέ χρώματα ή μέ λαίμαργη μαυρίλα μικροφροσύνης στό υπέρτατο μέσα σού…

Εσύ!… απόψε θά σχυματίσεις τό φεγγάρι ή τό κοντάρι… τό φεγγάρι κόντρα στό κοντάρι, τό κοντάρι σφόδρα στό φεγγάρι… Εσύ! είσαι ό υπεύθυνος που δέν έμαθες ν’ αγαπάς… βλέπεις είχες καιρό νά μάθεις άλλα θέματα υποθέματα πράγματα… Ντό! πιάνω πιάνο στό φεγγάρι..

ντό/τό πιάνω πιάνο στό φεγγάρι…, αυτή η άθλια σκέψη νά χωνέψεις… Πέτρα…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ