Τις προάλλες, καθώς καθόμουν πίνοντας έναν καφέ στην τοπική κυριακάτικη αγορά puces, την υπαίθρια αγορά, παρατήρησα ξαφνικά πόσο χαρούμενοι φαίνονταν όλοι, παρά τα όσα συμβαίνουν εδώ στη Γαλλία. Κοιτάζοντας τα ράφια με τα ρούχα ή τα κιβώτια με τα μεταχειρισμένα βιβλία, πέφτοντας πάνω σε φίλους με χαμόγελα παντού, συζητώντας στα τραπέζια του καφέ, αυτοί οι άνθρωποι ήταν φανερά ευχαριστημένοι που συναντήθηκαν στην ανοιξιάτικη λιακάδα. Το ίδιο ισχύει και για τις μικρές συγκεντρώσεις της ομάδας υπέρ της ελευθερίας του χωριού μας.
Εδώ, αφιερώνουμε τον χρόνο μας, ανάμεσα στο φαγητό και το ποτό φυσικά, για να συζητήσουμε τους κινδύνους που μας περιμένουν και πώς μπορούμε να παίξουμε τον καλύτερο ρόλο μας στην αντιμετώπισή τους, αλλά έχουμε ωστόσο σημειώσει την ευχαρίστηση που νιώθουμε απλώς και μόνο που είμαστε εκεί ο ένας με τον άλλον.
Έζησα μια εντονότερη μορφή αυτού του συναισθήματος τον Μάρτιο του 2021, στην καρδιά της ζοφερής καταστολής του Covid, όταν ταξίδεψα στη μικρή πόλη Les Vans για μια προκλητική γιορτή της αντίστασης, στην οποία συμμετείχαν οι επαναστάτες μουσικοί HK et les Saltimbanks.
Η χαρά που αισθανθήκαμε όλοι μας που ήμασταν ξανά μαζί, που περπατούσαμε, χορεύαμε και τραγουδούσαμε σαν ένα, χωρίς μάσκα και χωρίς να μας πτοεί η βασιλεία του φόβου, ήταν από εκείνες που κυριολεκτικά φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Τι ακριβώς είναι αυτό το ισχυρό και αρχέγονο κύμα ευτυχίας που διατρέχει τις φλέβες μας όταν είμαστε ενωμένοι με άλλους ανθρώπους με κάποιο κοινό σκοπό, ακόμη και όταν αυτός ο σκοπός είναι απλώς να διασκεδάσουμε;
Στο πνεύμα της ορολογίας που ανέπτυξα στο βιβλίο ΄The Withway΄, θα έλεγα ότι είναι η συν-ενέργεια, η δύναμη που βρίσκουμε μέσα μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο από την ατομική μας ύπαρξη. Το σύστημα γνωρίζει ότι αυτή η συν-ενέργεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του.
Το έδειξε αυτό αρκετά απροκάλυπτα με τις απαιτήσεις του Covid για “κοινωνική αποστασιοποίηση”, σε συνδυασμό με μια σειρά από μέτρα “έκτακτης ανάγκης” που αποσκοπούσαν στο να διασφαλίσουν ότι θα συναντιόμασταν με όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους στην πραγματική ζωή και ότι όλες οι σχέσεις μας θα διαμεσολαβούνταν από το πλέγμα ελέγχου του.
Αλλά, στην πραγματικότητα, εδώ και καιρό εργάζεται προς τον ίδιο σκοπό, καταστρέφοντας παντού τις ζωντανές κοινότητες, αντικαθιστώντας τις οριζόντιες σχέσεις με κάθετες, προωθώντας ένα δόγμα ψευδο-ατομικισμού, στο οποίο ο καθένας από εμάς οφείλει να είναι ταυτόχρονα ταπεινά υπάκουος στην κεντρική εξουσία και τυφλά ανάλγητος στις ανάγκες και τις επιθυμίες των συμπολιτών του.
Επιδιώκει πάντα να μας διαιρεί, σε αντι-ομάδες και υπέρ-ομάδες, σε “αριστερούς” και “δεξιούς”, σε κόκκινους και μπλε, σε εκατοντάδες διαφορετικά “φύλα” και “ταυτότητες”, σε διαδοχικές γενιές που απορρίπτουν ό,τι σκέφτηκαν ποτέ οι γονείς και οι παππούδες τους και των οποίων οι απόψεις και τα γούστα έχουν κατασκευαστεί σκόπιμα έτσι ώστε να μην μπορούν να έχουν καμία αναφορά στο παρελθόν και να καθοδηγούνται μόνο από την αντεστραμμένη ηθική του ίδιου του συστήματος.
Ωστόσο, οι παγκόσμιοι γκάνγκστερς πλανώνται σοβαρά αν φαντάζονται ότι όλα αυτά θα καταφέρουν να εξαλείψουν την έμφυτη συν-ενέργειά μας. Η πλαστική τους δικαιολογία για “φιλοσοφία” φαντάζεται ότι οι άνθρωποι είναι απλώς ξεχωριστά άτομα, τυχαίες μονάδες που μπορούν να ενωθούν ή να διαχωριστούν μεταξύ τους με το σταθερό χέρι της εξουσίας τους.
Και όμως αυτό δεν είναι έτσι. Μια από τις θεμελιώδεις γνώσεις της οργανικής παράδοσης είναι ότι το ατομικό επίπεδο ύπαρξης (το οποίο είναι ζωτικής σημασίας ως ο μόνος άμεσος και μη μολυσματικός δίαυλος μεταξύ της συλλογικής ψυχής και της φυσικής σφαίρας) δεν είναι το μοναδικό.
Η πραγματικότητα, της οποίας δεν έχουμε πάντα επίγνωση λόγω της πρακτικής ανάγκης να ασχοληθούμε με την ατομική μας ζωή, είναι ότι είμαστε απλώς προσωρινά άνθη μιας μεγαλύτερης οργανικής οντότητας, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την ανθρωπότητα, αλλά ολόκληρη την φύση και το σύμπαν.
Το μυρμήγκιασμα με την ενέργεια που νιώθουμε, όταν θυμόμαστε ότι ανήκουμε σε μια πτυχή αυτού του μεγαλύτερου οργανισμού, είναι μια αίσθηση που λαμβάνει χώρα μέσα στο σώμα του Όλου, μια κοινή αίσθηση ότι υπάρχουμε σε μια μεγαλύτερη κλίμακα από την απλώς ατομική.
Αυτό το ‘ανήκειν’ είναι πάντα εκεί, στην πραγματικότητα, έτσι ώστε αυτές οι στιγμές της συν-ευχαρίστησης να ισοδυναμούν με την εκ νέου ανακάλυψη κάτι που, βαθιά μέσα στο αίμα μας, στα κόκαλα μας και στο στομάχι μας, είχαμε ήδη συνειδητοποιήσει. Η χαρά που αποκομίζουμε από την συνάντησή μας με άλλους ανθρώπους είναι η χαρά του να θυμόμαστε ότι ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη φυσική οντότητα, η χαρά του να θυμόμαστε ποιοι είμαστε.
Το σύστημα θέλει να ξεχάσουμε. Θέλει να ξεχάσουμε την ιστορία μας, θέλει να ξεχάσουμε όλα τα εγκλήματα που έχει διαπράξει εναντίον μας, θέλει να ξεχάσουμε ότι χρειαζόμαστε αγάπη και ελευθερία για να ανθίσουμε, θέλει να ξεχάσουμε ότι ανήκουμε σε κάτι πολύ παλαιότερο και πολύ πιο ισχυρό από την εφήμερη αυτοκρατορία του που βασίζεται στο χρήμα.
Αλλά η άγνοια ή η άρνηση αυτής της υπαγωγής δεν επηρεάζει την πραγματικότητά της.
Όταν ερχόμαστε μαζί και νιώθουμε τη συν-ενέργεια, συνδεόμαστε με αυτή την πραγματικότητα.
Όταν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτή η συν-ενέργεια, θυμόμαστε αυτή την πραγματικότητα.
Όταν, όλοι μαζί, χρησιμοποιήσουμε συνειδητά την ενέργειά μας για να διεκδικήσουμε την ένταξή μας σε αυτή την πραγματικότητα, θα γίνουμε τόσο δυνατοί και τόσο ελεύθεροι που κανένα σύστημα δεν θα μπορεί να μας κρατήσει κάτω.
***
@Paul Cudenec / 2023
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek