Εμείς

Δύο ακόμη άνθρωποι μοναχικοί πέρασαν μια νύχτα μαζί, κάνοντας σεξ.

Δύο ακόμη άγγελοι κεχαριτωμένοι εξέπεσαν της χάρης, εκ των ουρανών. Ο ένας πίστεψε ότι η πυρκαγιά της θλίψης απ’ την οποία κατακαίεται έκτοτε έτσι θα κατασβέσει, κι ο άλλος ότι η σπίθα της λησμονημένης αγάπης απ’ την οποία λιμοκτονεί, έτσι θα ξανανάψει.

Κι ως κοινοί άνθρωποι πλέον, με άνυδρες καρδιές, διψασμένοι από την άχαρη και άκαρπη πολυετή αναζήτηση του πλέον άβατου, φοβισμένοι από το δυσανάβατο ύψος κι απελπισμένοι απ’ το δυσθεώρατο βάθος της πεπτωκυίας τους, σε κατάσταση παραισθήσεων από την στέρηση, επιδόθηκαν σε ακόμα ένα ψυχεδελικό λουτρό λάσπης, προσποιούμενοι την απόλυτη πράξη αγάπης, τρυφερότητας και αφοσίωσης.
Με όλους εκείνους τους χθόνιους όμως όρους, τους γεώδης, τους πεπυρωμένους, τους ανήθικους, τους αρπαχτικούς, της ασέβειας, της σαρκικής βεβήλωσης, της συναισθηματικής πάλης και της ψυχικής βιαιότητας, εκ προθέσεως συνέργησαν σε ακόμη ένα κακουργηματικό αδίκημα, δόλιο και ληστρικό, εις βάρος της θεοειδής σύνθεσης και σύστασης τους.

Η εικόνα πίσω φαντάζει πεδίο μάχης, σε νεκρική σιγή, με τα τσαλακωμένα σεντόνια ακόμα να καλύπτουν τις σωρούς, των δύο βεβηλωμένων ψυχών, των δύο μακελεμένων σαρκίων που ψυχορραγούν.
Από την οποία αρένα αυτή, η οποία ικμάδα ζωής μπόρεσε να απομείνει, άτακτα απέδρασε από την ραδιουργία στην οποία επιδόθηκε, χωρίς όμως ντροπή, αμετανόητη η ανόητη, για ακόμη μια φορά, κουβαλώντας τα λάφυρα του πολέμου, που κατόρθωσε να βανδαλίσει απ’ τον αντίπαλο.

Αφήνοντας όμως πίσω την ανείπωτη αυτή Πομπηία, κι ενώ η σαρκική ηδονή εξατμίζεται, οι δύο ανέραστοι, με έναν ακατανόητο τρόπο, αρχίζουν να αισθάνονται ότι τα λάφυρα τελικά, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα πέπλο σκότους. Ένα Έρεβος, που αρχίζει τώρα να διαχέεται απειλητικά, που προκαλεί μούδιασμα αρχικά σε όλο τους το σώμα και ύστερα κατακλύζει την διάνοια, προκαλώντας απίστευτο τρόμο.

Είναι ο δαίμων της σαρκολαγνείας που γελά εμμονικά, για την τεράστια του επιτυχία, ακόμη μια φορά. Είναι ο θρασύδειλος εντός, ο οποίος δεν σταματά ο σαχλός, γιατί τώρα είναι για αυτόν η ώρα η κατάλληλη να αλώσει, να πάει κατά μέτωπο για αυτό που απ΄ την αρχή επιζητούσε. Τα θέλει όλα.
Κι ως τελευταία πράξη επικυριαρχίας επί της συνείδησης των δύο ακόμα θυμάτων του, τους διατάσσει τώρα καθηλωτικά, ψιθυρίζοντας τους καθησυχαστικά, λέγοντας στον ένα στον δρόμο… “Φεύγε γρήγορα μη σε νοιάζει, έτσι είναι τα αρσενικά, πήρες αυτό που ήθελες εσύ, η πυρκαγιά σου καταλάγιασε!” και στον άλλο στο ντους…“Πλύσου καλά και η ντροπή θα φύγει, είσαι πανέμορφή εσύ, η αγάπη δεν υπάρχει!”.

Και έτσι συνεχίζουν οι δύο με κατεβασμένο το κεφάλι, σκεπτόμενοι, χωρίς να κάνουν καμία πλέον αναφορά για το τι έγινε, προσπαθώντας να το δουν εφησυχαστικά, μα πλήρως πλέον υποταγμένοι, ως ο υποβολέας τους υπέδειξε.

Στο τέλος το φως της ανατολής ξεπροβάλλει, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο έξω, στην πόλη, στον κόσμο, στους άλλους, όχι στους ίδιους, όχι μέσα τους. Αυτοί ζουν πλέον κάτω από ένα σκοτεινό και παγερό ίσκιο, φαντάζουν ανίκανοι πλέον να νιώσουν, να συμμετάσχουν σε οτιδήποτε κοινό, στην οποιαδήποτε χαρά, δεν νιώθουν, είναι εξαρτημένοι. Νίκησε.

Κι έτσι οι ηττημένοι νικητές, ξένοι ο ένας ο από τον άλλον, ξένοι ο καθένας από τους υπόλοιπους, ξένοι και από τους ίδιους τους εαυτούς, συνεχίζουν ματαίως να αναζητούν το ποθούμενο, σε όλους τους λάθος εκείνους τόπους, με όλους τους λάθος εκείνους τρόπους, διαρκώς γοητευόμενοι από όλους τους λάθος εκείνους ανθρώπους, τους εξίσου δαιμονικά τεθλιμμένους, αλλά ουδέποτε αγγελικά τεταπεινωμένους και εξαγνισμένους.

Εμείς, σε τι διαφέρουμε εμείς; Οι ελεύθεροι, οι παντρεμένοι, οι χωρισμένοι ή μη;

Εμείς οι αμετροεπείς, οι πεισματικά αρνούμενοι της αληθείας, οι διαρκώς προφασιζόμενοι πάσης φύσεως εωσφορικές προφάσεις, διανοητικές, φιλοσοφικές, πραγματιστικές, σε κάθε είδους περιστάσεις, προς περαιτέρω ασυδοσίες του ιδίου ξεπεσμού μας εμείς.

Εμείς, οι τα πάντα βλέποντες και ουδέποτε διαβλέποντες εμείς, εμείς οι τα πάντα νοούντες μα ουδέποτε μετανοούντες εμείς.

Εμείς, οι τα πάντα πράττοντες και ουδέποτε διαπράττοντες εμείς, εμείς οι τα πάντα λαμβάνοντες μα ουδέποτε μεταλαμβάνοντες εμείς.

Εμείς, οι τα σα εκ των σων κατά πάντα και δια πάντα ληφθέντες, μα ουδέποτε μεταληφθέντες εις τους ουρανούς εμείς.

Εμείς, οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες, και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες, πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν, ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι, ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν, εμεις.

Βασίλης Παπαδόπουλος