Έφτιαξαν «εθνικές» οδούς – φυλακές. Έτσι θ’ απεγκλωβιστείτε σε περίπτωση εμποδίσεως της κυκλοφορίας

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Η κατάσταση βαίνει έτσι ώστε όλο και περισσότεροι υποψιάζονται ότι τα χειρότερα έρχονται. Ακόμη και οι τηλεορασόπληκτοι με τους «πλυμένους με μπλε, πράσινους και κόκκινους κόκκους» εγκεφάλους τους αρχίζουν σιγά-σιγά ν’ «απευαγγελατίζονται». Το όλο σκηνικό μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμεθα είναι στημένο. Είναι στημένο και καλά ενορχηστρωμένο απ’ όλους αυτούς που προσπαθούν να μας σώσουν, ντε και καλά, με τι αφιλότιμες προσπάθειές τους.
Η Ελλάς ως πρωτεύων εχθρός και εμπόδιο της Νέας Τάξης, από την απώτατη αρχαιότητα, αποτελεί το σημείο στον πλανήτη που πρέπει ν’ αφανισθεί μαζί με τους γνησίους Έλληνες.

Η μεταπολίτευση υπήρξε ο διαρκέστερος και ανθελληνικότατος φορέας υλοποίησης ενός υπουλοτάτου σχεδίου των παγκοσμιοποιητών. Μας έχουν στήσει πολλές παγίδες. Πολλές και αλληλοεπιδρούμενες. Όλες αυτές οι παγίδες έχουν ως σκοπό τον πλήρη αφανισμού των Ελλήνων. Φυσικά κάτι τέτοιο τώρα φαντάζει απίστευτο, αλλά ρωτήστε τους απογόνους των Μικρασιατών τι τους έχουν πει οι παππούδες τους, και θα καταλάβετε γιατί τους φαινόταν απίστευτο το ότι θα καταστρεφόταν η Μικρά μας Ασία. Θα καταλάβετε πόσο απέχει το απίστευτο από την πραγματικότητα. Η Ελλάς έχει άπειρα διδακτικά παραδείγματα στην Ιστορία της τα οποία μπορούν να μας ανοίξουν τα μάτια, αλλά ποτέ δεν θ’ ανοίξουν τα μάτια ενόσω το μυαλό παραμένει κλειστό.

Η απομόνωσή μας έχει αρχίσει πολύ πιο πριν από την χρήση των μασκών και τον εγκλεισμό στα σπίτια μας. Μερική απομόνωση υπήρξε π.χ. με την καθολική χρήση μαύρων τζαμιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς ώστε χάθηκε ένα τμήμα αμφίδρομης οπτικής επαφής μεταξύ των πολιτών, και άλλες πολλές καταστάσεις που δεν θ’ αναλυθούν τώρα. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες έχουν κατασκευαστεί έτσι ώστε να είμαστε πάλι μερικώς απομονωμένοι. Τις έχουν φτιάξει στενόμακρες φυλακές. Έχουν υψώσει στο μέσον έναν τοίχο που δεν βλέπεις στο αντίθετο ρεύμα. Στα δεξιά έχουν βάλει τόσα σίδερα, δένδρα και πρασινάδες ώστε δεν βλέπεις την χώρα σου όταν ταξιδεύεις, και πως ν’ αγαπήσεις κάτι που δεν βλέπεις; Όλα αυτά με πρόφαση την ασφάλεια.

Τι θα γίνει όμως όταν κάποιοι σε ώρα πανικού, ανασφάλειας, ταραχών πόλεων, κλεισίματος σούπερ μάρκετ, κλπ, κλπ, θελήσουν να βγουν εκτός πόλεων; Γιατί το πρώτο πράγμα που θα κάνουν οι περισσότεροι θα είναι να προσπαθήσουν να φύγουν από τις πόλεις και να πάνε στην επαρχία, καθόσον στις πόλεις θα προκύψουν τα πρώτα και μεγαλύτερα προβλήματα. Βγαίνοντας οι οδηγοί στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, που κάποιοι επιμένουν ν’ αποκαλούν τις ιδιωτικές οδούς «εθνικές», στην ουσία βγαίνουν από την πόλη και μπαίνουν σε μια στενόμακρη φυλακή.

Το πιθανότερο σενάριο σε μια τέτοια περίπτωση, σε περίπτωση μαζικής εξόδου, είναι να βγουν κάποιοι «επενδυτές» και να σταματήσουν την κυκλοφορία πανεύκολα. Με όχλο, φωτιές, ξύλα, ή να σταματήσουν κάποια αυτοκίνητα και να πάρουν τα κλειδιά των οδηγών, αν δεν τα βάλουν φωτιά, γιατί είναι και το πλιάτσικο. Τόσο εύκολα. Τι θα γίνει τότε; Γι αυτό τοποθέτησαν τις δομές φιλοξενίας αλλοδαπών στις εισόδους – εξόδους πόλεων. Ή, υπάρχει και άλλη περίπτωση, μέσα στον πανικό συμβαίνει κάποιο τροχαίο, οπότε διακόπτεται η κυκλοφορία. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις για να διακοπεί η κυκλοφορία. Μπροστά δεν θα μπορεί να πάει κάποιος αλλά ούτε και πίσω, διότι θα έρχονται και άλλοι. Χάος. Σύντομα η «εθνική» οδός ή οποιαδήποτε άλλη σιδερόφρακτη οδός μπορεί να μετατραπεί σε απέραντο χώρο σταθμεύσεως (Parking). Τα είδαμε και σε ταινίες.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, η μόνη έξοδος που μπορεί να υπάρξει είναι ν’ ανοιχθούν τα σίδερα στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Θα πρέπει να βγουν οι πλευρικές μπάρες. Για να βγουν οι πλευρικές μπάρες όμως θα πρέπει να ξεβιδωθούν. Με ένα 24άρι κλειδί, ή έναν «κάβουρα» (τσιμπίδα) που μπορεί να πιάσει 24άρα βίδα, μπορεί ν’ ανοιχθεί πλαϊνή δίοδος και τα αυτοκίνητα να ξεφύγουν.

Τα συρματοπλέγματα με τα τσιμεντένια κολωνάκια είναι αστείο ότι θ’ αποτελέσουν εμπόδιο σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε περίπτωση που υπάρχουν βαθείς υδρορροές ή χανδάκια, τότε βγάζοντας 4 τουλάχιστον πλαϊνές μπάρες και συνενώνοντας τες με τις βίδες που θα βγουν, μπορούν να γίνουν γεφυράκι ώστε τ’ αυτοκίνητα να οδηγηθούν στον παράδρομο και από ‘κει στην ελευθερία και στην σωτηρία. Αυτό θα έχει παράλληλα και ως αποτέλεσμα τον αιφνιδιασμό του εχθρού, εάν αιτία διακοπής της κυκλοφορίας είναι «μισελληνικές εχθρικές δυνάμεις».

Το να βρεθεί κάποιος οδηγός σε μια τέτοια στιγμή μ’ ένα 24άρι κλειδί στο αυτοκίνητό του, θ’ αποδειχθεί σωτήριο. Το κάλλιστο θα ήταν να έχει και έναν «κάβουρα» ή τσιμπίδα, που, επαναλαμβάνω, να μπορεί να πιάσει 24άρα βίδα. Το τέλειο θα είναι να υπάρχουν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ αυτά εργαλεία στο αυτοκίνητο διότι η βίδα που θα θέλει ξεβίδωμα ενδεχομένως να περιστρέφεται και θα πρέπει να εμποδισθεί η περιστροφή της. Αυτό γίνεται κυρίως με κάβουρα, καθόσον η κεφαλή της βίδας είναι στρογγυλή. Αλλά και το ένα εκ των δύο εργαλείων να έχει, θα είναι πολύ καλό.

Το ότι οι σιδερόφρακτες οδοί θ’ αποτελέσουν μεγάλη παγίδα φαίνεται από την κατασκευή τους και από ένα άλλο γεγονός το οποίο πέρασε παντελώς απαρατήρητο για τους πολλούς. Με την εφαρμογή των μνημονίων τους, όλα τα έργα είχαν σταματήσει. Θυμάστε. Όλα, εκτός από τους δρόμους. Γιά αναρωτηθείτε τι ήταν αυτό που τους βίαζε να τελειώσουν τους δρόμους; Γιατί έφραξαν όλους τους δρόμους που οδηγούν έξω από τις πόλεις; Για την ασφάλειά μας; Σας φαίνεται ότι νοιάζονται για μας; Σας φαίνεται ότι όλα όσα κάνουν στην Ελλάδα τα κάνουν απρογραμμάτιστα; Εμείς πρέπει να είμαστε της αρχής «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Ρωτήστε και τους Μικρασιάτες.

Δεν είναι δα και τίποτα σοβαρό έξοδο να έχει κάποιος τα δύο αυτά εργαλεία στο αυτοκίνητό του. Εργαλεία των οποίων η χρησιμότητά τους σε μια επικίνδυνη κατάσταση θ’ αποδειχθούν δυσανάλογα πολύτιμα της χρηματικής τους αξίας. Παρατηρείστε τους σιδερόφρακτους δρόμους, παρατηρείστε τις αποστάσεις μεταξύ των εξόδων, παρατηρείστε τον τρόπο κατασκευής των διοδίων, τόσο των μετωπικών όσο και των πλευρικών, και θα καταλάβετε που κινήστε.

Ας λάβουν όλα τα παραπάνω υπ’ όψιν τους κυρίως οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων που σκέφτονται να πάνε στα χωριά τους όταν θ’ αρχίσουν τα πραγματικά δύσκολα.

Χρήστος Μαντζιάρης