Έδειξαν φθόνο και εκδίκηση για τον Βασιλιά

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη του καθεστώς του «συνταγματικού τόξου», που όμως παραβαίνουν το Σύνταγμα σε βαθμό καταξεσκίσεως, ενήργησαν με τον θάνατο του βασιλιά Κωνσταντίνου Β’, δείχνει ότι εμφορούνται από φθόνο και εκδίκηση προς τον ίδιο και την οικογένειά του. Συναισθήματα που προέρχονται είτε από σύμπλεγμα κατωτερότητος, είτε διότι κάποτε κάποια μεγάλα σχέδια τούς τα ανέτρεψε, είτε διότι εκπροσωπεί αυτό που οι ίδιοι προσπαθούν να βγάλουν από την φυλή των Ελλήνων που είναι το μεγαλείο της Ελλάδος και η Μεγάλη Ιδέα, είτε για όλα τα παραπάνω μαζί. Γι αυτό και οι πράξεις τους όζουν εκδικήσεως. Αρνήθηκε η Κυβέρνηση την δημόσια δαπάνη της κηδείας του την στιγμή που χρειάζεται τροχονόμο για τους καταχραστές δημοσίου χρήματος και έκανε κηδεία δημοσία δαπάνη σε κάποια Δημουλά ή στον κονσερβοκουτάκια καπετάν Γιώτη ή Χαρίλαο Φλωράκη.

Τι φοβάται το καθεστώς του «συνταγματικού τόξου» από έναν θεσμό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα; Μας λένε ότι το πολιτειακό έχει λυθεί με το δημοψήφισμα του ‘74. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του ‘74 ο «δικτάτωρ» Παπαδόπουλος το τίμησε. Οι πολιτικοί όμως του «συνταγματικού τόξου» το δημοψήφισμα του 2015 για το ευρώ το αγνόησαν. Αγνόησαν την απόφαση του λαού, που τους ψηφίζει, διότι είναι πιστοί στην δημοκρατία. Είναι δημοκράτες. Άρα ποιος είναι φασίστας; Ο «δικτάτωρ» η ο «δημοκράτης»;

Η ιστορία του μίσους για τον «Βασιλέα των Ελλήνων», και όχι «της Ελλάδος», όπως είναι ο επίσημος τίτλος του και είναι σημαντική η διαφορά αυτή, ξεκινάει από τότε που μπήκε στην πολιτική ο ντονμές Μπεν Ζελόν του Κυριάκου. Απόγονοι του Μπεν Ζελόν είναι οι Μητσοτάκηδες που συμπεθέριασαν με ασκεΝΑΖΙμ. Άλλη σημαντική οικογένεια στην Ελλάδα που έχει συμπεθεριάσει με ασκενΝΑΖΙμ είναι οι Παπανδρέου. Για όλους υπάρχουν στοιχεία.

Ο Βασιλεύς από την μια, αντιπροσώπευε τα ιδανικά του ελληνικού έθνους και του λαού. Από την άλλη ο Μπεν Ζελόν ή Ελ. Βενιζέλος ήθελε την καταστροφή της Ελλάδος και εργάσθηκε επίμονα και σκωληκοειδώς για να το επιτύχει. Το μίσος του Βενιζέλου για την Ελλάδα ήταν παροιμιώδες. Ο Βενιζέλος ήταν τροχοπέδη στους Βαλκανικούς Πολέμους. Στην αρχή δεν ήθελε να πάρουμε ούτε την Θεσσαλονίκη, μετά ήθελε να πάρουμε εδάφη μέχρι τον Στρυμώνα ποταμό. Ο βασιλιάς όμως δεν έπεσε στην παγίδα του, προχώρησε και έτσι πήραμε την Μακεδονία και Ήπειρο στην Βόρειο Ελλάδα. Δεν τις πήραμε ολόκληρες αλλά πάντως πήραμε κάτι και ανέκοψε έτσι με τα προσαρτώμενα εδάφη μας την κάθοδο των γερμανών στο Αιγαίο όπως επιθυμούν οι εβραίοι του βορρά, οι ασκεΝΑΖΙμ. Μια έξοδο στο Αιγαίο που ακόμη και μέχρι σήμερα προσπαθούν να επιτύχουν χρησιμοποιώντας τους κακόμοιρους που υπέγραψαν την Συμφωνία των Πρεσπών. Ο Βασιλεύς λοιπόν κατέστρεψε τα σχέδια του Βενιζέλου και η Ελλάς μεγάλωσε και οι γερμανοί δεν βγήκαν στο Αιγαίο. Υπόψιν ότι μόνο βασιλείς επέκτειναν εδαφικά την Ελλάδα.

Ο Βενιζέλος σκύλιασε, είναι διάσημο το μίσος του για τους πολιτικούς του αντιπάλους που τον νικούσαν αν και ο Βασιλεύς δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, και όταν ήρθε στην εξουσία εκδικήθηκε… τον ελληνικό λαό. Τον εκδικήθηκε με απίστευτες διώξεις και φυλακίσεις πολιτών που ήταν αντιβενιζελικοί και τους έλεγαν βασιλικούς. Τόσο πολύ πίστευε στην δημοκρατία. Ο Βενιζέλος καθιέρωσε τις μεταθέσεις δημοσίων υπαλλήλων για πολιτικούς λόγους που ισχύουν έως σήμερα. Δεν υπήρχαν πριν. Ο Βενιζέλος είχε φτιάξει Νόμο «περί δυσμενείας κατά του καθεστώτος» ο οποίος είχε δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Πέμπτης 23 Αυγούστου 1917. Με τον νόμο αυτόν φυλάκιζε ακόμα και όποιον μιλούσε υπέρ του βασιλέως ή είχε φωτογραφία του βασιλέως στο σπίτι του. Από τότε η δημοκρατία δεν είχε αδιέξοδα.

Αφού λοιπόν ο Βενιζέλος συνέτριψε την συνοχή και τα ιδανικά του ελληνικού λαού διότι επιτέθηκε σκληρότατα εναντίον της εκκλησίας, του στρατού, της Δικαιοσύνης, και όλων των θεσμών, έστειλε τον Ελληνικό Στρατό το 1919 να καταλάβει την Μικρά Ασία και την Σμύρνη που τότε οι Έλληνες εκεί ήταν πάνω από 75%. Τον έστειλε τον στρατό αμέσως μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (Α’ΠΠ) το 1918, στον οποίο Α’ΠΠ η Ελλάς ενεπλάκη με εκβιαστική πολιτική του Βενιζέλου. Η Μικρασιατική καταστροφή ήταν η τέλεια παγίδα του ελληνισμού για τον συρρικνώσουν. Κεμάλ και Βενιζέλος. Ντονμές ο ένας, ντονμές και ο άλλος.

Ο Βενιζέλος όμως την «κοπάνησε» δια εκτάκτων εκλογών που προκάλεσε ο ίδιος, διότι ήξερε ότι το «παιχνίδι ήταν στημένο» για ν’ αποφύγει τις συνέπειες της καταστροφής και όλο το βάρος έπεσε στον Βασιλιά. Ο Βασιλιάς ανέλαβε τα σώσει ότι σωζόταν αλλά πλέον η καταστροφή ήταν μεγάλη. Η θεωρία του Βενιζέλου ήταν να υπάρχουν Έλληνες μόνο εντός των ελληνικών συνόρων και επίσης, ακόμη χειρότερο αυτό, ο κοπανατζής από την Ελλάδα Μπεν Ζελόν, παππούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, πήγε στην Ρώμη απ’ όπου έκανε προδοτική δήλωση.

Από την Ρώμη ο ανταποκριτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων τηλεγράφησε στην Αθήνα. «Ο Βενιζέλος, κατά την εντεύθεν διέλευσίν του, εδήλωσεν, ότι αναμένει την κατάλληλο στιγμήν, ίνα ιδρύση νέον Κράτος ανεξάρτητον, τη συμφωνία των Συμμάχων, αποτελούμενον εκ των επαρχιών εκείνων, αίτινες δύνανται να αποσπασθώσιν, από το Κράτος των Αθηνών».

Το προσέξατε; Λέει ότι ήθελε να ιδρύσει νέο κράτος με επαρχίες που μπορούσαν να αποσπασθούν από το Κράτος των Αθηνών. Ποιες επαρχίες όμως εννοούσε; Επίσης, δεν λέει, το ελληνικό Κράτος, αλλά, το κράτος των Αθηνών. Την λέξη «Ελλάς» την απεχθάνεται, συνήθεια που έχουν μέχρι και σήμερα οι επίγονοί του. Δηλαδή, ο Βενιζέλος ήθελε όχι μόνο να καταστρέψει την Ελλάδα αλλά και να την τεμαχίσει, κάτι που σημαίνει αφανισμός, συνήθεια που έχουν μέχρι και σήμερα οι επίγονοί του. Ο βασιλιάς, ως Βασιλεύς των Ελλήνων, πήγαινε φυσικά κόντρα στον Βενιζέλο για εθνικούς λόγους. Οι λόγοι διαφωνίας ήταν καθαρά εθνικοί. Ο ένας ήταν με την Μεγάλη Ιδέα και ο άλλος με την μεγάλη καταστροφή.

Αργότερα, με το που μας έστειλαν έτερον «εθνάρχη», ο οποίος ήταν με ειδικές σεξουαλικές ανάγκες, και είπε το μεταβενιζελικό «δεν διεκδικούμε τίποτα» κάτι που ασπάζονται τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου, προσπαθώντας συνεχώς να θάψουν ότι εθνικό. Για να μην ξεχνάμε, και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β’, αποδέχθηκε τις πολιτικές Βενιζέλου – Ατατούρκ σύμφωνα με το ιδιόχειρο σημείωμά του κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία, σύμφωνα με το οποίο ο Ατατούρκ με τον Βενιζέλο «δεν άφησαν συγκρούσεις και τραγωδίες του παρελθόντος να γίνουν εμπόδιο σε προσπάθειες οικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος ειρήνης και συνεργασίας προς όφελος των δύο λαών», και αυτό φαίνεται στην σχετική παρακάτω φωτογραφία.

Βενιζέλος και Βασιλική οικογένεια αντιμάχοντο για την ύπαρξη ή όχι της Ελλάδος. Αντιμάχοντο για εθνικά θέματα τα οποία προσπαθεί να θάψει η δημοκρατία του τωρινού πολυκομματικού καθεστώτος. Μπορεί ο Βασιλιάς να μην ήταν Έλληνας όσο έπρεπε, αλλά ο Βενιζέλος ήταν ανθέλληνας περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Μας είχαν κουβαλήσει μετά το 1974 τους ασκεΝΑΖΙμ Παπανδρέου και Μητσοτάκη και προσπάθησαν να μας πουν ότι ο Βενιζέλος τους ήταν εθνάρχης, δίδοντας το όνομά του παντού, στο αεροδρόμιο, σε δρόμους, πλατείες, αγάλματα, κλπ. Βρε, «όση ζάχαρη άχνη και να ρίξεις στα σκατά, κουραμπιέδες δεν γίνονται», όπως λέει και ο λαός.

Η αντιπαλότητα δηλαδή της βασιλικής οικογένειας των Χριστιανών με τους ασκεΝΑΖΙμ πολιτικούς στην Ελλάδα, των οποίων κύριος εκπρόσωπός τους είναι οι Μητσοτάκηδες, ξεκινάει από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τους Βαλκανικούς Πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή και την συνεχίζει σήμερα ο επίγονος του Βενιζέλου, Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει το όραμα του Βενιζέλου που ήταν η καταστροφή της Ελλάδος, με την βοήθεια των τούρκων ως επίγονός του. Ο πρωθυπουργός αυτός, λόγο των ριζών του, κληρονόμησε και τον φθόνο για την Βασιλεία και την Ελλάδα διότι έτσι τον μεγάλωσαν, και ως γνήσιος ασκεΝΑΖΙμ, όχι μόνο μισεί την Ελλάδα της οποίας το όνομα δεν προφέρει, αλλά και ανέλαβε τον ρόλο του εκδικητή αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Το μίσος τους βάσει του μωσαϊκού τους νόμου είναι κληρονομικό. Και τώρα με τον θάνατο του βασιλιά μας έδειξε ένα μικρό δείγμα των προθέσεών του για τον ελληνισμό.

Το τραγούδι «Του αητού ο γιός» δεν γράφθηκε τυχαία για βασιλιά και όχι για Μητσοτάκη.

Χρήστος Μαντζιάρης