ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ=ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ (Δεν θα σας το πουν ποτέ…)

Σε αρκετά κείμενά μου έχω αναφερθεί στις ομοιότητες, που εμφανίζει η σημερινή Ελληνική κοινωνία με την κοινωνία και την κρατική λειτουργία της πόλεως-κράτους των αρχαίων Αθηνών. Πέρα, από το γεγονός, ότι είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, (όπως έχουν πλέον καταδείξει πληθώρα γενετικών και ανθρωπολογικών ερευνών αναφορικά με την σύγκριση του DNA των αρχαίων προγόνων μας με αυτό της αφεντιάς μας) οι εν λόγω ομοιότητες έχουν να κάνουν και με την επιλογή δημοκρατικών πολιτευμάτων, ως οχήματα για την διακυβέρνηση του κράτους και την νομή της εξουσίας. Θα μου πείτε βέβαια, ότι ΜΟΝΟ εις τας αρχαίας Αθήνας εφηρμόζετο αληθινή, ΑΜΕΣΗ δημοκρατία, ενώ στο…Ελλαδιστάν υφίσταται έτη κι έτη μια θλιβερή κομματική τυραννία! Γελώ τώρα, που έγραψα τυραννία διότι σύμφωνα με τον Πλάτωνα, το χείριστο των πολιτευμάτων είναι η δημοκρατία, (η άμεση) υπερέχουσα μόνο της τυραννίας! Κατά συνέπεια, τω καιρώ τούτω η πολιτική μας ζωή έχει ως πυξίδα το χείριστο των πολιτευμάτων…εις το τετράγωνο!

Δεν είναι όμως μόνο το πολίτευμα, το οποίο έκανε τους αρχαίους Αθηναίους να χάσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, στην μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη τα αρχαιότητας, στο κυριότερο γεγονός του αρχαίου κόσμου. Η Αθηναϊκή κοινωνία φθονούσε όσους ξεχώριζαν! Θυμηθείτε τί έπαθε ο Μιλτιάδης, ο οποίος εξέπνευσε τραυματίας στην φυλακή, θυμηθείτε τί έπαθε ο Θεμιστοκλής, αυτοεξοριζόμενος στην αυλή του Πέρση βασιλιά, θυμηθείτε, πόσο άδικα φέρθηκαν οι Αθηναίοι στον Αλκιβιάδη, (θα επανέλθω στον Αλκιβιάδη λίγο αργότερα) θυμηθείτε πόσο…ασθμαίνων έτρεχε να γλυτώσει ο ήρωας των Περσικών Αισχύλος, από την μήνιν των ιεροφαντών, επειδή τόλμησε να αποκαλύψει στον Αθηναϊκό λαό αποσπάσματα από τα Ελευσίνια μυστήρια, δια μέσου της τριλογίας του Προμηθέας Δεσμώτης, Προμηθέας Λυόμενος, Προμηθέας Πυρφόρος. (Δεν τους έφτασε, ούτε όταν ο μέγας τραγωδός αυτοεξορίσθη στην Μεγάλη Ελλάδα αλλά τον ενετόπισαν κι εκεί και τον δολοφόνησαν ρίχνοντάς του ένα θεατρικό μηχάνημα, εις την κεφαλή!) Θυμηθείτε τέλος, πώς…φαγώθηκε ο ρήτορας Αισχίνης, από τον προδότη Δημοσθένη και τέλος, θυμηθείτε τί…τέλος είχαν ΟΛΟΙ όσοι έπρατταν κατά συνείδηση, όλοι όσοι τα έβαζαν με το σύστημα, (σας θυμίζει κάτι αυτό;; ) όλοι όσοι υπερείχαν!

Ο μοναδικός, που γλύτωσε την οργή της Εκκλησίας του Δήμου στο πρόσωπό του ήταν ο Περικλής κι αυτό έγινε, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά, επειδή ο ηγέτης αυτός είχε την ευφυία και την διορατικότητα να βάζει χαμηλά τον πήχη, τουτέστιν να μην προκαλεί. Εν πάσει περιπτώσει, ουδόλως γνωρίζουμε, πώς θα συμπεριεφεροντο οι Αθηναίοι στον Περικλή, εάν αυτός επεβίωνε του λοιμού. (Δυστυχώς όμως γνωρίζουμε, πώς εφέρθησαν στον γιό του, τον Περικλή τζούνιορ, όπου τον εξετέλεσαν, μετά την ναυμαχία των Αργινουσών, με κατηγορητήριο τον γελοίο λόγο της μή περισυλλογής των ναυαγών και των τραυματιών, αυτής της νικηφόρας ναυμαχίας για τας Αθήνας!). Έγραψα Περικλή και…ξαναενθυμήθην το ανιψούδι του, τον Αλκιβιάδη. Ο τελευταίος, ορφανός από γονείς, μεγάλωσε από μωρό παιδί στο μέγαρο του θείου του, ο οποίος τον κακόμαθε…τα μάλα! Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, που αναφέρει ο Πλούταρχος, στον Βίο του Αλκιβιάδου, όπου ο μόλις πεντάχρονος τότε Αλκιβιάδης, ενώ έπαιζε βόλους στον δρόμο με τους φίλους του και αντελήφθη να πλησιάζει προς το μέρος τους μια άμαξα, αυτός, όχι μόνο συνέχισε το παιχνίδι του κλείνοντας τον δρόμο αλλά απευθυνόμενος στους φίλους του, τους είπε, ότι ο αμαξάς πρέπει να περιμένει να τελειώσει η αφεντιά του το παιχνίδι και μετά να περάσει! Κι αντί ο αμαξάς να κατέβει από την άμαξα και να του…μαυρίσει τα πισινά, έκανε…τουμπεκί, (προφανώς, μέτοικος ων) επειδή το πεντάχρονο ήταν ανιψιός του Περικλέους! Λίγο αργότερα, ο δεκατριάχρονος τότε Αλκιβιάδης έχωσε…μπουκέτο σε έναν διδάσκαλο διότι ο τελευταίος του είπε, πως δεν διδάσκει Όμηρο!

Ένας άλλο λόγος, που η Αθηναϊκή κοινωνία ενεφάνιζε λίαν αυξημένο δείκτη διαφθοράς ήταν, ότι αι Αθήναι ήταν το πιο…καπιταλιστικό κράτος στον κόσμο! Πιο φιλελεύθερο…πεθαίνεις! Τω καιρώ εκείνω, ήταν ΟΛΑ ιδιωτικά! Ακόμη και η είσπραξη των φόρων ανετίθετο σε ιδιώτες. Δλδ γίνονταν πλειστηριασμός, μόνο που αυτός ήταν…κλειστός για τέσσερα-πέντε άτομα! Τούτου δοθέντος, οι συγκεκριμένοι…ολιγάρχες αποτελούσαν ένα καρτέλ, (κάτι μου θυμίζει πάλι αυτό) το οποίο για να λειτουργήσει δεν έπρεπε να μπει κάποιος άλλος εμβόλιμος. Κάθε χρόνο, κάποιος από αυτή την κλειστή κάστα έπαιρνε τον πλειστηριασμό…ρολόι και με τα χρήματα της προηγούμενης χρονιάς εξοφλούσαν την επόμενη. Εν συνεχεία, κρατούσαν όλους τους φόρους του έτους και τους τζίραραν, κάνοντας τοκογλυφίες, επενδύσεις και ότι άλλο βάζει ο νους σας! Χαρακτηριστικά ήταν τα…αποκαλυπτήρια των οικονομικών ατασθαλιών, που έκανε ο Αριστείδης, όντας διευθυντής του δημοσίου ταμείου (κάτι σαν τον σημερινό Υπουργό Οικονομικών) ο οποίος…ξεβράκωσε τους εργολάβους της εποχής, παρουσιάζοντας τις μίζες τους, κατά την διοργάνωση των Μεγάλων Παναθηναίων και σε εργασίες οδοποιίας. Παρόλα αυτά, ο Αθηναϊκός λαός αντί να τον χειροκροτήσει και να τον παρασημοφορήσει τον ανάγκασε σε εξορία! ΑΥΤΟΙ ήμασταν μια ζωή…

P.S. Η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Αλκιβιάδου είναι πολύ συμπαθής στην ταπεινότητά μου. Τα προσόντα του, νοητικά και σωματικά ήταν αδιαμφισβήτητα. Οι Αθηναίοι τον κατηγόρησαν αδίκως και με το πρόσχημα της βεβήλωσης των αγαλμάτων του Ερμού (Ερμοκοπίδες) δεν τον άφησαν να ηγηθεί των Αθηναίων στην μοιραία γι’ αυτούς εκστρατεία στην Σικελία. Ηναγκάσθη να αυτομολήσει στους Λακεδαιμονίους, εν συνεχεία στους Πέρσες και επέστρεψε πάλι στους Αθηναίους, ενώ πρέπει να ομολογήσουμε, ότι όπου κι αν πήγε αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος τον στεφάνωνε η νίκη. Εξέφραζε την φιλοπόλεμη μερίδα του δημοκρατικού κόμματος κι αντιτίθετο σφόδρα στην ειρήνη του Νικία για δύο λόγους. Πρώτον, διότι μέσω του πολέμου επιζητούσε την δόξα της πατρίδος του και την καταστροφή της Σπάρτης και δεύτερον διότι ΜΟΝΟ μέσω του πολέμου δύναται να διακριθεί μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς.
Τα σέβη μου.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΛΑΣ