Δική μας βασίλισσα είναι μόνο η λευτεριά.

του Ανδρέα Τσιφτσιάν –

Η φρενίτιδα ενθουσιασμού ξενολατρίας και πτωματολαγνείας της αριστοκρατίας έχει την ψυχολογική και κοινωνική της τεκμηρίωση.

Το χαμένο όνειρο μιας ζωής που δεν έζησες, το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού που ερωτεύτηκε η εφηβική σου φαντασία, η θελκτικότητα και γοητεία της χλιδής στη μιζέρια της καθημερινότητάς σου, η απαξίωση κάθε πνευματικής αξίας σε όφελος του αστραφτερού υλισμού.

Ίσως είναι σε ορισμένους και μια κρυφή νοσταλγία για τη «χαμένη μοναρχία» που θα έδινε στη μικρή Ελλάδα αίγλη και glamorous σε αντιδιαστολή με την εικόνα της Ψωροκώσταινας. Ίσως πάλι, είναι και η νοσταλγία για μια Ευρώπη που δε γίναμε ποτέ.

Είναι η λαγνεία του μύθου, ειδικά τότε όταν η πραγματικότητα φαντάζει τόσο ανέλπιδα αδιέξοδη. Το happy end της ιστορίας είναι εδώ εγγυημένο, αντίθετα με την αβεβαιότητα της πραγματικής ζωής. Η δύναμη της επιθυμίας σε κάνει να ξεχνάς κάθε σου ανάγκη. Η ελπίδα του παραμυθιού, «θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα».

Ο θυμός εκτονώνεται τότε, όχι ως διαμαρτυρία, αλλά ως συμβιβασμός.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι και το παράθυρο ευκαιρίας για το πολιτικό status quo να εδραιώσει το αίσθημα ανάγκης της παρουσίας του στον Λαό. Μπορεί εμείς να μην έχουμε μία αριστοκρατική ελίτ, αλλά έχουμε σίγουρα μία πολιτική ελίτ, με βαθιά θεμέλια της οικογενειοκρατίας και παρεοκρατίας, με λεγεώνες ακολούθων ημετέρων, που έτσι κι αλλιώς ταυτίζει εαυτόν με την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. «Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς είμαστε η Δημοκρατία. Μόνο εμείς μπορούμε να την εγγυηθούμε. Αν εκλείψουμε εμείς, επέρχεται αστάθεια, διότι εμείς ξέρουμε καλύτερα από εσάς τί είναι το καλύτερο για εσάς».

Μία ελίτ «επιλέκτων» που νοιάζονται για εμάς. Ω, τί γλυκό και ρομαντικό!

Ευκαιρία αποπροσανατολισμού για τα συστημικά ΜΜΕ, ώστε να αναδειχθεί η σημασία της ταξικής συμφιλίωσης. Η δημιουργία συνειρμών περί αρμονικής σχέσης με την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία και ευκαιρία αλληλοκατανόησης της πλέμπας με τους ηγεμόνες της, αλλά και περισυλλογής για κοινωνική ανακωχή και συμβιβασμού με τις κοινωνικές ανισότητες.

Περί αυτού πρόκειται.

Η πραγματικότητα πίσω από τον μύθο είναι βέβαια άλλη. Ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο της φεουδαρχικής Ευρώπης με μία απέραντη κουστωδία «ελέω θεού» τελμπεχανάδων, όπου η τυπολατρία αντικατέστησε κάθε νόημα ουσιαστικής θεσμικότητας στην υπηρεσία της κοινωνίας. Ευφάνταστες τελετουργίες που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα άλλο παρά στην προβολή και εντυπωσιασμό στην κοινωνία, χωρίς καμία όμως αναφορά και έρεισμα σε αυτήν.

Λεπτομέρειες.

Η πραγματικότητα πίσω από την απαστράπτουσα ευρωπαϊκή μοναρχία είναι λοιπόν άλλη. Ελλείψει κοινής εθνικής συνείδησης των υποτακτικών στα φέουδα, δηλαδή ελλείψει συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, οι «ελέω θεού» ηγεμόνες επινοήθηκαν ως στοιχείο κοινωνικής συνοχής. Το εξ ουρανού δάνειο ως στοιχείο κοινής αναφοράς ετερόκλητων υποκειμένων. Η Ελλάδα δεν είχε τέτοια ανάγκη. Η σπουδή της ελληνικής γραμματείας εμπεριείχε την έννοια του πολίτη, όχι του υποτακτικού. Άλλωστε στο δικό μας παράδειγμα το κράτος δε δημιούργησε το έθνος, όπως στις δικές τους περιπτώσεις. Αντίθετα, η ύπαρξη του έθνους δημιούργησε την ανάγκη να υπάρξει κράτος για να το στεγάσει. Αντίστροφη πορεία.

Ποιος πρέπει να ζηλεύει ποιον λοιπόν;

Ακούω πολλούς φίλους που μου λένε, ότι ο νεκρός δεδικαίωται, είναι μικροψυχία οι φωνές διαμαρτυρίας για την εκλιπούσα βασίλισσα.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι σημαντικό προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Δεν πανηγυρίζουμε, δε χαιρόμαστε, δε βρίζουμε. Ο θάνατος είναι μια νομοτέλεια στη ζωή κι επέρχεται για όλους μας. Τον προσεγγίζουμε πάντα με τον πρέποντα σεβασμό, διότι το ποτήριον τούτο μας περιμένει, αργά ή γρήγορα, όλους μας.

Απλώς αρνούμαι να συμμετάσχω στον θρήνο και δε συμμερίζομαι τον οδυρμό και σπαραγμό κάποιων αστείων νεοελλήνων και δημοσιογράφων, όπως και αποστρέφομαι το πανηγυράκι των ελληνικών ΜΜΕ που μεταδίδουν λες και πέθανε ο Κωστής Παλαμάς ή ο Μανόλης Ανδρόνικος! Νομίζω μάλιστα, ότι δεν έχω καν το δικαίωμα να συλλυπηθώ. Δεν μου το επιτρέπει η αμείλικτη ιστορία, όπως η παρακάτω ιστορία:

Τον κύριο της δεξιάς φωτογραφίας ίσως να μην τον γνωρίζετε. Οι περισσότεροι μάλλον θα γνωρίζετε τον κύριο στην αριστερή φωτογραφία.

Μη σκάτε, θα σας βοηθήσω.

Στην πρώτη φώτο αναγνωρίσατε σίγουρα τον ψευδεπίγραφο, wannabe πρόεδρο του ψευδοκράτους της «Βόρειας Κύπρου» την περίοδο 1983-2005, Ραούφ Ντενκτάς.

Πρωτοπαλίκαρά του σκότωσαν τον Τάσο Ισαάκ και υπουργός της κυβέρνησής του (Κενάν Ακίν) σκότωσε τον Σολωμό Σολωμού.

Αρχικά, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ήταν οπαδός της λύσης «ταξίμ», της διχοτόμησης δηλαδή, θέση που πρόβαλε μάλιστα ευθαρσώς (ποιος να κρύβονταν άραγε από πίσω) και ενάντια στην επίσημη θέση της Τουρκίας, η οποία ήταν υποτίθεται οι Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου.

To 1957 υπήρξε συνιδρυτής και ηγετικό στέλεχος της τουρκοκυπριακής οργανώσεως Τ.Μ.Τ. (Türk Mükavemet Teşkilatι, δηλαδή «Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση»), η οποία επισήμως είχε ιδρυθεί από το γενικό επιτελείο του τουρκικού στρατού με στόχο την «επανάκτηση της Κύπρου» ως αντίδραση και αντιστάθμισμα στην ΕΟΚΑ και με το σύνθημα «διχοτόμηση ή θάνατος».

Οι σκιώδεις ιδρυτές της οργάνωσης όμως ήταν άλλοι. Η ΤΜΤ δεν πολέμησε ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες, αλλά ενάντια στην ΕΟΚΑ! Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το αντικειμενικό και πραγματολογικό γεγονός ότι η ΤΜΤ πολεμούσε τους αγωνιστές για την ελευθερία της Κύπρου και όχι το imperium του Στέμματος.

Οι Άγγλοι ίδρυσαν την αντι-ΕΟΚΑ χρησιμοποιώντας τους Τουρκοκύπριους. Αυτή είναι η αλήθεια που πονάει. Έχουν ηθικό δικαίωμα -λέει- ίδιο κι όμοιο οι συνεργάτες των αποικιοκρατών με αυτούς που τους πολέμησαν!

Ας είναι. Η μεγαλοψυχία είναι αρετή. Οι αγκαλιά μας τους συγχωρνάει όλους. Αν αυτοί μας βλέπουν ως αδέρφια τους, τότε τους βλέπουμε κι εμείς. Εξισλαμισμένοι χριστιανοί είναι άλλωστε. Στην αδελφοσύνη και συμφιλίωση όμως προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία και η γνώση και αναγνώριση της ιστορίας. Και μία συγγνώμη βέβαια, δεν βλάπτει ποτέ.

Διευκρινιστικά να πω επιπλέον ότι ήταν και ο εισηγητής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) στη δεύτερη Διάσκεψη της Γενεύης (10-14 Αυγούστου 1974), όπου κατέθεσε πρόταση διαφορετική από αυτή που παρουσίασε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές!

Τρεις προτάσεις κατατέθηκαν τότε, οι δύο από την τουρκική πλευρά και μία από την ελληνοκυπριακή. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, Ραούφ Ντενκτάς, λοιπόν, (αντίθετα με την επίσημη τουρκική θέση), πρότεινε τη δημιουργία μιας Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία θα αποτελούσαν δύο ομόσπονδα κράτη, ένα ελληνοκυπριακό και ένα τουρκοκυπριακό. Ο Γκιουνές από την άλλη, πρότεινε τη δημιουργία δύο αυτόνομων περιοχών. Και τις δύο προτάσεις απέρριψε τότε δια ροπάλου η ελληνοκυπριακή πλευρά ως ουσιαστικά αναγνώριση των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής.

Ήταν λοιπόν ο πλασιέ της ΔΔΟ, αλλά όχι και ο πνευματικός της πατέρας. Κάποιος του την έδωσε να την προμοτάρει. Ποιος; Το Φόρεϊν Όφις σύμφωνα με τα ίδια τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφά του.

Ας μην ξεχνιόμαστε: Η ΔΔΟ (λέγε με και «Σχέδιο Ανάν»), είναι πρόταση του Ραούφ Ντενκτάς που του δόθηκε άνωθεν! Για να καταλάβετε τώρα και τη σχέση «ταξίμ» με την ΔΔΟ για την οποία φωνάζουμε, ως de facto διχοτόμηση και τουρκοποίηση της Κύπρου.

Πάμε τώρα στον άλλον κύριο της δεύτερης φώτο.

Ήταν ο «Δικηγόρος του Στέμματος» στην Κύπρο, έτσι ονομάζονταν ο επίσημος τίτλος του, όπως υποδηλώνει και η αγγλοπρεπής ενδυμασία του.

Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Το 1944, πήγε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Νομικά στο Λίνκολς Ινν με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου (British Council).

Ουσιαστικά διορίστηκε από τον Λόρδο Γουϊνστερ ως μέλος της τουρκοκυπριακής αντιπροσωπείας κατά την Διασκεπτική Συνέλευση που στόχο είχε να διερευνήσει τη δυνατότητα εισαγωγής νέου συντάγματος στην Κύπρο.

Το 1949 αναγορεύεται από τους Άγγλους αποικιοκράτες «Δικηγόρος του Στέμματος», τίτλος που ισοδυναμούσε με ανώτατο υπάλληλο της Εισαγγελίας. Το 1953 έγινε Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας και τρία χρόνια μετά υπηρέτησε για μια τριετία ως Γενικός Εισαγγελέας, θώκος που αναφέρονταν στο στέμμα και στην Ντάουνινγκ Στριτ με διάμεσο τον Τζον Χάρντιγκ, δήμιο της Κύπρου που όμως δεν καταδικάστηκε ποτέ, όπως τόσοι άλλοι, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αυτός ήταν ο Γενικός Εισαγγελέας αποικιοκρατικής δύναμης.

Ήταν ο άνθρωπος που έστελνε τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ στην αγχόνη. Αυτός που τους δίκαζε από έδρας, τους καταδίκαζε και τους εκτελούσε.

Θα μου πείτε τώρα τί σχέση έχει με τον άλλον κύριο που ήταν ιδρυτής της ΤΜΤ, η οποία στήθηκε υποτίθεται για να πολεμήσει για την ελευθερία της Κύπρου ενάντια στην αποικιοκρατία.

Μη χολοσκάτε, θα σας βοηθήσω και πάλι.

Είναι το ίδιο και αυτό πρόσωπο, ο Ραουφ Ντενκτάς.

Αν λοιπόν αυτή που κηδεύεται σήμερα δεδικαίωται, δεδικαίωται και ο Γενικός Εισαγγελέας της, ο Δικηγόρος του Στέμματός της, το εκτελεστικό όργανο της Αυτού Εξοχότητος και δολοφόνος Ελλήνων ηρώων.

Για το τέλος, ένα μικρό μνημόσυνο στα «φυλακισμένα μνήματα». Απαγχονισμένα ξεπεταρούδια, αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ζουμπούλια που δεν πρόλαβαν να απολαύσουν τη ζωή:

Μιχαήλ Καραολής
Ανδρέας Δημητρίου
Ανδρέας Ζάκος
Ιάκωβος Πατάτσος
Χαρίλαος Μιχαήλ
Μιχαήλ Κουτσόφτας
Στέλιος Μαυρομάτης
Ανδρέας Παναγίδης
Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ήταν, δεν ήταν όλοι 19-24 χρονών.

Χιλιάδες επιστολές από ολόκληρο τον κόσμο στάλθηκαν προσωπικά (τονίζω το «προσωπικά») στην τότε νέα βασίλισσα ως τελευταία ελπίδα για παροχή χάριτος και μετατροπή της θανατικής ποινής σε ισόβια κάθειρξη, όπως ήταν στην απόλυτη, θεσμοθετημένη και αδιαμφισβήτητη δικαιοδοσία της.

Αγνοήθηκαν όλες. Δεν απαντήθηκαν ποτέ.

Η νομοτέλεια της ιστορίας όμως είναι όπως και ο θάνατος δεδομένη:

Αυτή πέθανε.
Αυτοί ζουν!

Επιμύθιο: Όσο για τον «φιλέλληνα» γιο της, ιδού η Ρόδος. Ας δείξει την τόλμη που δεν έδειξε ποτέ «η αριστοκρατία του αίματος» κι ας διορθώσει το λάθος με το όνειδος των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος