Διάφορες δοσιλογικές οργανώσεις

ΕΕΕ (παλιά ρατσιστική οργάνωση που ανασυστάθηκε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1941 με τη συγκατάθεση των Γερμανών. Ηγετικά στελέχη της ήταν ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Γούλας από τη Θεσσαλονίκη, ο συνταγματάρχης Γρηγοράκης, ο Ι. Κοσμίδης, ο Βασίλης Σκανδάλης, ο Κώστας Σκανδάλης και ο Γεώργιος Αρβανιτάκης. Σταδιακά επέκτειναν τη δράση τους και στην περιοχή της Θεσσαλίας. Τον Αύγουστο του 1944 υπέστησαν ισχυρό πλήγμα όταν η οργάνωση ΟΠΛΑ εκτέλεσε το Βασίλη Σκανδάλη στα γραφεία της ΕΕΕ στου Ρέντη.)

ΕΕΣ («Εθνικός Ελληνικός Στρατός») (Ο ΕΕΣ ήταν ένοπλη δοσιλογική οργάνωση που έδρασε στην κατεχόμενη Μακεδονία. Την ηγεσία του ΕΕΣ αποτελούσαν οι εξής : Κυριάκος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος και Μιχαήλ Παπαδόπουλος. Το 1950 ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Βεντήρης ασχολήθηκε με τη διερεύνηση της κατοχικής δράσης του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, μετά από επιστολή που έστειλε ο ταξίαρχος Αργυρόπουλος και στην οποία τονιζόταν η δοσιλογική – προδοτική δράση του Κ. Παπαδόπουλου. Το ΓΕΣ διέταξε τη διενέργεια ανάκρισης και την ανέθεσε στο διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού Θεόδωρο Γρηγορόπουλο. Το Νοέμβριο του 1950 είχε ετοιμαστεί το πολυσέλιδο πόρισμα της ένορκης διοικητικής εξέτασης. Το πόρισμα ανέφερε ότι το ένοπλο τμήμα του Κ. Παπαδόπουλου είχε εξοπλιστεί «αναμφισβητήτως εκ των Γερμανικών Αρχών Κατοχής μεθ’ ων είτε ο ίδιος προσωπικώς είτε διά μέσου τρίτων προσώπων της εμπιστοσύνης του ήλθεν εις επαφήν και ελάμβανεπαρά τούτων εκάστοτε όπλα και πυρομαχικά».)

ΕΣΠΟ (Η ΕΣΠΟ ήταν η διασημότερη ελληνική ναζιστική οργάνωση. Ιδρύθηκε το Μάιο του 1941 και πρώτος της αρχηγός ήταν ο Γεώργιος Βλαβιανός. Στην ηγεσία τον διαδέχτηκε ο Σπύρος Στεροδήμος. Μερικά άλλα γνωστά μέλη της ΕΣΠΟ ήταν ο Σταύρος Βελλόπουλος, ο Γεώργιος Σουλιώτης, ο Σπυρίδων Τσάκωνας, ο Γεώργιος Τριαντόπουλος κ.α.

Από τα γραφεία της οργάνωσης στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος στην Αθήνα γινόταν διανομή διαφόρων προπαγανδιστικών εκδόσεων, που τυπώνονταν στη Γερμανία, στην ελληνική γλώσσα. Η ΕΣΠΟ είχε δικό της τυπογραφείο. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου της ΕΣΠΟ βρίσκονταν τα γραφεία της γερμανικής GFP. Στη σκάλα του κτιρίου υπήρχε φρουρός που έκανε έλεγχο ταυτοτήτων σε όσους ήθελαν να μπουν μέσα.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ανατίναξε το κτίριο της ΕΣΠΟ. Ο θόρυβος της έκρηξης ήταν εκκωφαντικός και η είδηση της ανατίναξης προκάλεσε αίσθηση. Σκοτώθηκαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο αρχηγός Σπύρος Στεροδήμος. Οι τραυματίες ήταν 5 Γερμανοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ. Επί 5 μέρες η Πυροσβεστική ανέσυρε πτώματα από τα ερείπια. Μετά την ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ, αρχηγός της οργάνωσης έγινε ο Αριστείδης Ανδρόνικος, ο οποίος κατέφυγε στην Αυστρία το Σεπτέμβριο του 1944.)

ΕΑΣΑΔ (ένοπλη δοσιλογική οργάνωση που έδρασε στη Θεσσαλία. Ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1944 και έδρασε στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα. Αντίθετα με τα κανονικά Τάγματα Ασφαλείας, τα μέλη του ΕΑΣΑΔ φορούσαν πολιτικά και πράσινο περιβραχιόνιο με τα αρχικά ΕΑΣΑΔ σε λευκό χρώμα. Αρχηγός του ΕΑΣΑΔ έγινε ο Τάκης Μακεδών, πρώην υπαξιωματικός της Χωροφυλακής, ο οποίος εκτελέστηκε από τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ το 1944.)

Ένωσις Φίλων Χίτλερ (ΕΦΧ) (η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε κατά πάσα πιθανότητα πριν από τον πόλεμο. Αρχηγός της ήταν ο καθηγητής της Σχολής Ικάρων Καλαντζής. Την περίοδο της κατοχής αρχηγός έγινε ο Δανάλης, με βοηθούς του το Χρήστο Μπαρδόπουλο και το Μπριντάκη. Η ΕΦΧ συνεργαζόταν με το γερμανικό φρουραρχείο, με την ΟΕΔΕ και την Μπουντ. Διέθετε γραφεία στην οδό Παπαρρηγοπούλου 9 και παράρτημα στη Θεσσαλονίκη. Εξέδιδε την εφημερίδα «Ελληνική Ηχώ». Μετά το 1943 ενσωματώθηκε στην Μπουντ. Το 1944 ο Μπαρδόπουλος διέφυγε στη Γερμανία.)

Λεγεώνα των Βλάχων (δημιουργός της «Λεγεώνας των Βλάχων» και υποκινητής αυτονομιστικής κίνησης που αποσκοπούσε στη δημιουργία βλάχικου κράτους με την ονομασία «Πριγκιπάτο της Πίνδου» μέσα στο έδαφος της κατεχόμενης Ελλάδας ήταν ο Αλκιβιάδης Διαμαντής, ο οποίος είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ιταλών. Αυτός επινόησε για τον εαυτό του τον τίτλο του «Αρχηγού και εκπρόσωπου των Βλάχων της κάτω Βαλκανικής». Τον Ιούνιο του 1942 επέστρεψε στη Ρουμανία, βλέποντας την οριστική διάψευση των προσδοκιών του.

Τη δράση του Διαμαντή και της Λεγεώνας των Βλάχων καταδίκασε η «Ένωση Ελλήνων Κουτσοβλάχων» και αναφέρθηκε και στην εγκληματική δράση των Λεγεωνάριων λέγοντας ότι : «ελεηλάτησαν σπίτια, λήστεψαν προϊόντα πτωχών αγροτών και κτηνοτρόφων, έκαναν αναγκαστική συγκέντρωση του γάλακτος και των μαλλιών και των σφαγίων σε εξευτελιστικές τιμές, εξόρισαν και βασάνισαν του αντιφρονούντας, επρόδωσαν κατόχους όπλων και στρατιωτικών ειδών, παρέδωσαν εις την κτηνώδη διάθεσιν των κατακτητών φασιστών τιμίους συμπατριώτας, που πέθαναν από τα βασανιστήρια..». Σύμφωνα με υπολογισμούς ενός στελέχους του ΕΛΑΣ, το 1942 υπήρχαν συνολικά 2.500 ένοπλοι Λεγεωνάριοι.)

Μπουντ (Η οργάνωση Μπουντ, δηλαδή Σύνδεσμος, λεγόταν και «Οργάνωση Φίλων του Χίτλερ». Ιδρύθηκε το 1942 και ελεγχόταν από τη γερμανική πρεσβεία. Αρχηγοί της ήταν ο Αγήνωρ και ο Ιωάννης Μπουρνιάς. Τα γραφεία της Μπουντ βρίσκονταν στην οδό Παπαρρηγοπούλου και τα μέλη της ασχολούνταν με τη συλλογή πληροφοριών, με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την παρακολούθηση Εβραίων προσφύγων. Από το 1943 και μετά, η οργάνωση υπαγόταν στο Γερμανικό Στρατηγείο Ελλάδος από το οποίο λάμβανε χρήματα. Ο Αγήνορας μαζί με ένα λοχαγό της μεραρχίας Brandenburg συγκρότησαν ένα λόχο από Έλληνες εθελοντές και τον έστειλαν στη Ρωσία, στη Βοσνία και στη Ρουμανία.)

«Ξίλια» (Η οργάνωση «Εθνική Αλβανική Διοίκηση της Τσαμουριάς» ή αλλιώς «Ξίλια» (K.S.I.L.I.A.) δημιουργήθηκε στη Θεσπρωτία και απαρτιζόταν από ένοπλους Τσάμηδες. Είχε περίπου 2.500 – 3.200 μέλη.)

ΟΕΔΕ (Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος) (ναζιστική οργάνωση των Μανιάτη και Νικολάου. Ιδρύθηκε το 1942 και διέθετε γραφεία στην πλατεία Κάνιγγος. Αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο Παντελόγλου. Σκοπός της ΟΕΔΕ ήταν η επιλογή και στρατολόγηση πρακτόρων για τις γερμανικές ASD και SD. Τα μέλη της ΟΕΔΕ είχαν γερμανικές ταυτότητες και ανήκαν στο γερμανικό δίκτυο αντικατασκοπείας. Η συγκεκριμένη οργάνωση συνεργαζόταν στενά με μια άλλη ναζιστική οργάνωση που λεγόταν «Μπουντ». Τον Αύγουστο του 1942 η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ανατίναξε τα γραφεία της ΟΕΔΕ. Το εσωτερικό του κτιρίου καταστράφηκε ολοσχερώς.)

ΟΕΚΚ («Οργάνωσης Εθνικών και Κοινωνικών Κατεύθυνσεων». Μερικά γνωστά μέλη της συγκεκριμένης φιλοναζιστικής οργάνωσης ήταν ο Νικόλαος Κουρκουλάκος, ο Θ. Σκυλακάκης, ο γιος του Παύλου Μελά Μίκης, ο Νικόλαος Λούρος, ο Απόστολος Παπαγεωργίου και η Σίτσα Καραϊσκάκη. Η ΟΕΚΚ ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1934 και αρχηγός της ήταν ο Ευάγγελος Κυριάκης. Εξέδιδε την εφημερίδα «Κράτος»)

ΟΠΝΕ (Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης) (ιδρύθηκε το 1941 από τους αδελφούς Κύρου, τον Αλ. Γιάνναρο, τον Κονδάκη, τον Κριμπά και το Γ. Ριζόπουλο. Ακόμα και ο Ματούσης εντάχθηκε στην ΟΠΝΕ. Τα γραφεία της οργάνωσης στην οδό Πατησίων 133 ανατινάχθηκαν στα Δεκεμβριανά του 1944.)

Οχράνα (έτσι ονομάζονταν οι ένοπλες ομάδες σλαβοφώνων στα χωριά της Φλώρινας και της Καστοριάς. Επεδίωκαν την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία.)

ΠΟΚ (Η Πατριωτική Οργάνωσις Κεφαλληνίας ιδρύθηκε στην Κεφαλονιά την άνοιξη του 1944.)

ΠΟΕΤ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εθνικιστικών Ταγμάτων) (Αρχηγός της ΠΟΕΤ ήταν ο μεταλλλειολόγος Αντώνιος Βήχος, γεννημένος στην Κερατέα Αττικής. Στις 1 Φεβρουαρίου 1944, ο Βήχος ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη την οργάνωση ΠΟΕΤ και παρέλαβε οπλισμό από τις γερμανικές αποθήκες.)

Τάγματα Ασφαλείας (Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν ένοπλα σώματα Ελλήνων δοσιλόγων που δημιουργήθηκαν με απόφαση της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη και έδρασαν στην κατεχόμενη Ελλάδα την περίοδο 1943-1944. Συχνά τα μέλη τους αναφέρονται σε διάφορα βιβλία ως «Ταγματασφαλίτες» και «γερμανοτσολιάδες». Όταν μιλάμε για Τάγματα Ασφαλείας, εννοούμε τα 9 «ευζωνικά τάγματα» που οργανώθηκαν από τη δοσιλογική κυβέρνηση και είχαν συνολικά περίπου 5.700 άνδρες και τα 22 «εθελοντικά τάγματα» που είχαν περίπου 16.600 άνδρες. Όλα αυτά τα τάγματα υπάγονταν στον αντιστράτηγο των SS Βάλτερ Σιμάνα και συμμετείχαν συχνά μαζί με τη Βέρμαχτ σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των αντιστασιακών. Μερικά γνωστά πρόσωπα που διοίκησαν κάποια από τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, ο Βασίλειος Ντερτιλής, ο Διονύσιος Παπαδόγκωνας, ο Λεωνίδας Βρεττάκος, ο Παναγιώτης Στούπας, ο Νικόλαος Κουρκουλάκος κ.α. Κύριες περιοχές δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν η Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος.)

Το τρένο της φυγής και η ναζιστική «κυβέρνηση» Τσιρονίκου

Το φθινόπωρο του 1944, βλέποντας την ήττα του Γ’ Ράιχ να πλησιάζει, οι περισσότεροι δοσίλογοι (ναζιστές, γερμανόφιλοι, ταγματασφαλίτες – γερμανοτσολιάδες κτλ) πανικοβλήθηκαν. Διαισθάνθηκαν ότι έρχεται και το δικό τους τέλος. Για να ξεφύγουν από τις δαγκάνες της ελληνικής δικαιοσύνης, κάποιοι σκέφτηκαν να καταφύγουν στη Ναζιστική Γερμανία και στην Αυστρία (π.χ. Πούλος, Γραμματικόπουλος, Κυλινδρέας, Ζωγράφος κ.α.).

Στις 1 Σεπτεμβρίου 1944 ο Παζιώνης παρέλαβε το διαβατήριό του για τη Γερμανία, βλέποντας ότι τα περιθώρια στενεύουν. Ο Γεώργιος Καζάνας (γερμανόφιλος διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας) κατέφυγε με ένα αεροπλάνο της Λουφτβάφε στη Βιέννη. Ο Ευάγγελος Κυριάκης, ο Γκοτζαμάνης και ο Τσιρονίκος φρόντισαν να φύγουν εγκαίρως για τη Γερμανία.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1944 αναχώρησε από την Αθήνα μια αμαξοστοιχία αποτελούμενη από δύο βαγόνια με περίπου 40 δωσίλογους. Τελικό προορισμό είχε τη Νυρεμβέργη και ενδιάμεσο σταθμό τη Βιέννη. Μερικοί από τους επιβάτες ήταν οι εξής : ο Κωνσταντίνος Γούλας (της ΕΕΕ), ο αδελφός του, ο υπεύθυνος προπαγάνδας του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών Κωνσταντίνος Σκανδάλης με την οικογένειά του, ο Δημήτρης Κυριακόπουλος, ο καθηγητής Φλόκας από την Καστοριά, ο Ιωάννης Κοσμίδης (της ΕΕΕ) με τη σύζυγο και τα παιδιά του, ο Αρ. Ανδρόνικος με τη σύζυγό του και την κόρη του, ο δικηγόρος Βλαχογιάννης της ΕΕΕ (μετέπειτα προϊστάμενος Νομαρχιών επί χούντας), ο Γεώργιος Κεφαλάς, ο Χρήστος Στάγγος, ο Κύρτσογλου και διάφοροι άλλοι. Την πρώτη νύχτα διανυκτέρευσαν στο Δαδί της Λειβαδιάς, φοβούμενοι τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και τη δεύτερη στη Λάρισα.

Στις 14 Σεπτεμβρίου σταμάτησαν στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβουν πράκτορες των Γερμανών. Με το ίδιο τρένο συνταξίδεψαν ο Παζιώνης, ο Κυλινδρέας, ο Αγάθος, ο Παπαστρατηγάκης (της ναζιστικής εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»), η οικογένεια του Γεωργίου Πούλου, καθώς και πολλά μέλη της ΕΕΕ. Όταν έφθασαν έξω από τα Σκόπια, οι Γερμανοί στρατιώτες που φρουρούσαν το τρένο συγκρούστηκαν με αντιστασιακούς. Την αυγή της 22ας Σεπτεμβρίου το τρένο κινδύνευσε να βομβαρδιστεί από 3 αεροπλάνα της βρετανικής RAF που το παρατήρησαν, αλλά σώθηκε μπαίνοντας σε ένα τούνελ. Στις 3 Οκτωβρίου 1944 το τρένο των δοσιλόγων έφθασε στη Βιέννη. Οι Έλληνες ναζιστές φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχείο της αυστριακής πρωτεύουσας και μετά από δύο μέρες αναχώρησαν για το Άουγκσμπουργκ.

Από τη Νυρεμβέργη ο Κώστας Σκανδάλης με την οικογένειά του αναχώρησαν για το Βερολίνο, όπου έγινε εκφωνητής ειδήσεων σε ελληνόφωνη ραδιοφωνική εκπομπή. Αργότερα η εκπομπή αναμεταδιδόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό της Βιέννης και αυτόν του Μπρεσλάου.

Στις αρχές Νοεμβρίου 1944 συγκροτήθηκε η «Εθνική Επιτροπή», δηλαδή η ναζιστική «κυβέρνηση» των φυγάδων στην κωμόπολη Κίτσμπιχελ (Kitzbuehel) της Αυστρίας, στο ξενοδοχείο «Grand Hotel». Αρχικά, η πρώτη συνάντηση των Ελλήνων ναζιστών έγινε στη Βιέννη. Στη συνέχεια, τα πιο γνωστά ονόματα (Τσιρονίκος, Ανδρόνικος κ.α.) μεταφέρθηκαν στο Κίτσμπιχελ. Το επόμενο διάστημα, μέχρι τις αρχές Μαΐου 1945, οι Έλληνες ναζιστές της «κυβέρνησης Τσιρονίκου» θα απολάμβαναν τις ανέσεις που τους πρόσφερε η κωμόπολη αυτή (διαμονή σε πολυτελέστατα ξενοδοχεία, πίστες για σκι κ.α.). Η ναζιστική κυβέρνηση συγκροτήθηκε στο πολυτελές ξενοδοχείο «Grand Hotel» στους πρόποδες των Άλπεων.

Ποια ήταν η σύνθεση της «κυβέρνησης» των Ελλήνων ναζιστών ;

Πρωθυπουργός : Έκτορας Τσιρονίκος (που διετέλεσε κατοχικός υπουργός)

Υπουργός Εσωτερικών : Κ. Γούλας

Υπουργός Παιδείας : Φλόκας

Υπουργός Προπαγάνδας : Αρ. Ανδρόνικος

Νικόλαος Βλαχογιάννης

Ξενοφών Γιοσμάς

Ζωγράφος

Μ. Παπαστρατηγάκης

Ιωάννης Πασσαδάκης

Πούλος

Σπυρίδης

Ταβουλάρης

Την «κυβέρνηση της Βιέννης», όπως ονομάστηκε, την υποστήριξε και την αναγνώρισε μόνο η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Ο «Πρωθυπουργός» Τσιρονίκος, έχοντας μαζί του άφθονες χρυσές λίρες από την κατοχή, έπαιζε συχνά στο καζίνο του Κίτσμπιχελ (Casino Kitzbuehel). Στη Βιέννη είχαν συγκεντρωθεί διάφοροι δοσίλογοι από άλλες χώρες (δωσίλογοι από τη Βουλγαρία και την Αλβανία, Ρουμάνοι της φασιστικής οργάνωσης «Σιδηρά Φρουρά», Σέρβοι ηγέτες των Τσέτνικ, ο Πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Γαβριήλ και άλλοι).

Ο Πούλος περιόδευε συχνά στα καφενεία της Βιέννης και έκανε φιλοναζιστικά κηρύγματα όταν συναντούσε Έλληνες θαμώνες. Στη Στουτγάρδη ο Γεώργιος Κεφαλάς έκανε ναζιστική προπαγάνδα στους Έλληνες εργάτες, χωρίς να καταφέρει τίποτα αξιόλογο. Στην πρώτη συγκέντρωση που έκανε στις αρχές Φεβρουαρίου 1945 σε έναν κινηματογράφο, μαζεύτηκαν μόνο δύο άτομα ! Η Μαστιχούλα Πούλου, γυναίκα του Πούλου, εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Hahen-kamm» στο Κίτσμπιχελ, μαζί με τα δύο της παιδιά. Τα στελέχη της ναζιστικής «κυβέρνησης» Τσιρονίκου περιορίστηκαν σε προπαγανδιστικές εμφανίσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κατέθεσαν ένα στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στη Βιέννη. Στην εκδήλωση αυτή παρευρέθηκε ο Αρ. Ανδρόνικος, ο Παζιώνης, η Αύρα Υψηλάντη, ο Χάρης Λάμπρου, ο Γ. Κεφαλάς, ο Αλέξανδρος Πανταζής, ο Ν. Βλαχογιάννης, ο Κ. Κυλινδρέας, ο Γραμματικόπουλος, ο Π.Ε. (γνωστός πανεπιστημιακός καθηγητής και συγγραφέας), ο άγνωστος τότε αλλά διάσημος αργότερα σκηνοθέτης μουσικοχορευτικών ταινιών της δεκαετίας του 1960 Γ.Δ., καθώς και διάφοροι άλλοι. Οι δύο τελευταίοι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση ως εκπρόσωποι του Τμήματος Νεολαίας.

Ο ναζιστής Πούλος και οι συνεργάτες του

Ο Γεώργιος Πούλος (1889-1949) πέρα από το ότι υποστήριξε με φανατισμό τους ναζί και ήταν μέλος της ρατσιστικής οργάνωσης ΕΕΕ με έδρα τη Θεσσαλονίκη, ανέπτυξε και πλούσια εγκληματική δράση στην περιοχή της κατεχόμενης Μακεδονίας, δολοφονώντας μεγάλο αριθμό Ελλήνων συμπολιτών του, ακόμα και αμάχων. Το δωσιλογικό – φιλοναζιστικό τάγμα που δημιούργησε ο Γεώργιος Πούλος το 1943 (γνωστό και ως «Poulos Verband»), βοηθήθηκε σημαντικά από τους Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι του πρόσφεραν οπλισμό και στολές και στη συνέχεια επιδόθηκε σε ένα σωρό βιαιοπραγίες, εμπρησμούς, κλοπές και δολοφονίες με πολυάριθμα θύματα. Όλες αυτές οι εγκληματικές ενέργειες κατέστησαν τον Πούλο (και το Τάγμα του) ιδιαίτερα αντιπαθή στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Άλλωστε οι «Πουλικοί» έγιναν γνωστοί περισσότερο για την εγκληματική τους συμπεριφορά έναντι κυρίως των αμάχων και για τις λεηλασίες των περιουσιών των θυμάτων τους, παρά για τις επιδόσεις τους στο πεδίο της μάχης.

Παρά τις προσπάθειες του Πούλου να δελεάσει διάφορους πολίτες να καταταγούν στο τάγμα του προσφέροντάς τους σημαντικά ανταλλάγματα (συσσίτιο, μισθός του στρατιώτη, στρατιωτική στολή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τρόφιμα για τις οικογένειές τους), ελάχιστοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν να καταταγούν.

Το Σεπτέμβριο του 1943 η γερμανική υπηρεσία SD διέθεσε στον Πούλο γραφεία επί της οδού Παύλου Μελά. Επίσης θα αναλάβει δράση στα Γιαννιτσά και την Πτολεμαΐδα. Την ίδια χρονιά ο Πούλος και οι άνδρες του καίνε το χωριό Ερμάκια.

Η εγκληματική του δράση όμως δεν θα μείνει αναπάντητη από τους αντιστασιακούς. Στις 6 Απριλίου 1944 ένα τμήμα ανταρτών από τη 10η μεραρχία της οργάνωσης ΕΑΜ – ΕΛΑΣ χτυπά το τάγμα του Πούλου στο Βέρμιο, σκοτώνοντας 83 άνδρες του.

Οι Γερμανοί φρόντισαν να ανταμείψουν τον Πούλο για τις υπηρεσίες του, χαρίζοντάς του ένα εβραϊκό κατάστημα.

Το όνομα των Πουλικών έγινε συνώνυμο της ανεξέλεγκτης βίας και αυθαιρεσίας. Πέρα από το να εκτελούν ακόμα και αμάχους, οι Πουλικοί φρόντιζαν συχνά να λεηλατούν τα σπίτια των χωρικών και να κλέβουν το ψωμί, το σιτάρι, το τυρί και τα ζώα τους. Στις 13 Απριλίου 1944 οι Πουλικοί πήγαν στα Γιαννιτσά μαζί με τους αιμοσταγείς άνδρες του Γερμανού υπαξιωματικού Φριτς Σούμπερτ (Fritz Schubert) και σκότωσαν τουλάχιστον 75 άτομα (πέρα από τους χωρικούς που βρήκαν στους αγρούς και τους εκτέλεσαν επί τόπου). Παράλληλα, άρπαξαν τα χρήματα των θυμάτων τους, τα πολύτιμα είδη τους, τα ρούχα τους και τα παπούτσια τους και έκαψαν διάφορα σπίτια. Στη Βέροια οι Πουλικοί βίασαν 12 γυναίκες, ενώ στο χωριό Σκυλίτσι εκτέλεσαν όποιον βρήκαν μπροστά τους.

Το φθινόπωρο του 1945 πολυάριθμοι άνδρες της δωσιλογικής οργάνωσης του Πούλου είχαν μεταφερθεί από τη Γερμανία (όπου είχαν συλληφθεί από τους Συμμάχους) στην Ελλάδα. Όμως συνέβη κάτι εξωφρενικό, για το οποίο φέρει τεράστιες ευθύνες η ελληνική δικαιοσύνη. Στις 13 Δεκεμβρίου 1945 το Τμήμα Μεταγωγών Αθήνας απελευθέρωσε 70 άνδρες του Πούλου, ενώ στις 15 Δεκεμβρίου άλλοι 70 αφέθηκαν ελεύθεροι από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά. Η απόφαση λήφθηκε από τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αποστολόπουλο, ο οποίος από τους συνολικά 192 κρατουμένους διατήρησε προφυλακιστέους μόνο … τους 30 !

Στη συνέχεια, ο Αποστολόπουλος δήλωσε ότι πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση μετά από γνωμάτευση του Εισαγγελέα Εφετών και Ειδικού Επιτρόπου Δοσιλόγων Θεσσαλονίκης Αλεξανδρόπουλου. Ερωτώμενος ο Αλεξανδρόπουλος από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, δήλωσε ότι όχι μόνο δεν γνώριζε τίποτα, αλλά αντιθέτως περίμενε ακόμα τη μεταγωγή των 192 «Πουλικών» από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Ο Υπουργός Εσωτερικών Κωνσταντίνος Ρέντης δήλωσε ότι οι άνδρες του Πούλου είχαν αφεθεί κατά λάθος ελεύθεροι. Ήταν όμως πολύ αργά. Οι περισσότεροι από τους άνδρες του Πούλου άρπαξαν κατευθείαν την ανέλπιστη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε και έσπευσαν να εξαφανιστούν.

Στις 19-5-1945 ο Πούλος συνελήφθη στο Κίτσμπιχελ της Αυστρίας από τους Αμερικανούς. Στις 9 Απριλίου 1947 οδηγήθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Επταπυργίου. Στις 22 Μαΐου 1947 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Πούλου και των συνεργατών του. Πέρα από τον Πούλο, κατηγορούμενοι ήταν και οι εξής : Μαστιχούλα Πούλου, Αν. Καναβάτζογλου, Αρ. Ζαρταλούδης, Ν. Πανταζής, Θ. Λαζαρίδης, Π. Θεοδωρίδης, Δ. Καρακάσογλου, Η. Συκαμιώτης, Χρ. Σάββας, Γ. Σαπουνάς, Ν. Βουδούρης, Ι. Πετρακάκος, Χρ Καμπεριάδης και Αρ. Βλαχάκης.

Στις 2-12-1947 άρχισε η δίκη του Πούλου στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Εκτελέστηκε στο Γουδί στις 11 Ιουνίου 1949.)

Η επίθεση του ΕΛΑΣ στις φυλακές Αβέρωφ και οι έγκλειστοι δοσίλογοι

Στις φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν διάφοροι Έλληνες που είχαν κατηγορηθεί για δωσιλογισμό. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι έγκλειστοι δοσίλογοι στις φυλακές Αβέρωφ έφθαναν τους 450-480. Ανάμεσά τους ήταν και ο Τσολάκογλου, ο Ράλλης, ο Γ. Κονδύλης, ο Δ. Μπακογιάννης, ο Καραπάνος, ο Πουρνάρας, ο Λούβαρης, ο Πολύζος, ο Καραμάνος, ο Κανακουσάκης, ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης, ο Παπαγρηγορίου, ο Θ. Πάγκαλος, ο Γ. Ντάκος, ο Ν. Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος και άλλοι. Κατά τη διάρκεια των μαχών της Αθήνας, που έμειναν στην ιστορία ως Δεκεμβριανά του 1944, ο ΕΛΑΣ θεώρησε σημαντικό να αιχμαλωτίσει όσους περισσότερους δωσίλογους μπορούσε και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για την προδοτική τους στάση κατά τη διάρκεια της κατοχής. Επικεφαλής της δύναμης που φρουρούσε τις φυλακές Αβέρωφ ήταν ο χωροφύλακας Κ. Δουκάκης, έχοντας και τη βοήθεια μιας αγγλικής φρουράς, η οποία διέθετε αυτόματα και πολυβόλα.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ μετά από σφοδρές συγκρούσεις, μπαίνει στις ανδρικές και γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει ένα τμήμα του ψηλού μαντρότοιχου που υπήρχε γύρω από το χώρο των φυλακών. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, η φρουρά των φυλακών άνοιξα τα κελιά των κρατουμένων δωσίλογων και σε ορισμένους τους έδωσε μερικά όπλα, για να τους ενισχύσουν στην άμυνα κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Μερικοί από αυτούς που έλαβαν όπλα από την φρουρά ήταν ο Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος, ο Παπαδόγκωνας, ο Βρεττάκος και άλλοι.

Στο κεντρικό κτίριο των φυλακών, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το Μπάκο και τον Πειρουνάκη. Διάφοροι δωσίλογοι μπόρεσαν μετά από παρακινδυνευμένη έξοδο να βγουν από το κτίριο και να διαφύγουν. Ο ταγματασφαλίτης Παπαδόγκωνας έφθασε μέχρι την οδό Λάμπρου Κατσώνη, όπου τραυματίστηκε από πυροβολισμούς Ελασιτών. Το μεσημέρι έφθασαν στο χώρο των φυλακών διάφορα τανκς, τα οποία θέλησαν να ενισχύσουν τους αμυνόμενους. Ο Μπουραντάς, ο Ράλλης, ο Πάγκαλος και άλλοι έφθασαν μέχρι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τους αμυνόμενους έσπευσαν να βοηθήσουν όχι μόνο αγγλικά άρματα, αλλά και άνδρες της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας.

Επικεφαλής των δυνάμεων του ΕΛΑΣ που πολιόρκησαν το κτίριο των φυλακών ήταν ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης (1898 – 1986), έφεδρος αξιωματικός, πολεμιστής της Μικράς Ασίας, στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη, εξόριστος στον εμφύλιο και στη χούντα και αργότερα δήμαρχος Αιγάλεω για μεγάλο διάστημα (από το 1956 ως το 1967 και από το 1974 ως το 1978). Το όνομά του στη συνέχεια δόθηκε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της ομάδας του Αιγάλεω.

Για να δώσουμε έναν απολογισμό της μάχης στις φυλακές Αβέρωφ, θα πρέπει να πούμε ότι σκοτώθηκαν συνολικά 9 αξιωματικοί της χωροφυλακής και 50 οπλίτες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις διέσωσαν από τα χέρια των αντιστασιακών του ΕΛΑΣ 189 κρατούμενους, τους οποίους μετέφεραν στο Παλαιό Φάληρο για μεγαλύτερη ασφάλεια. Από τους υπόλοιπους κρατουμένους, κάποιοι σκοτώθηκαν στη διάρκεια των συγκρούσεων και κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν από τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ.

Στα χέρια των ανδρών του ΕΛΑΣ έπεσε συνολικά περίπου 100 – 130 κρατούμενοι. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης και διάφοροι άλλοι.

Σημαντικά πρόσωπα από το χώρο της πολιτικής :

Σωτήριος Γκοτζαμάνης (1885 – 1958) (Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά Πέλλας. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και εκλέχτηκε βουλευτής. Το 1941 διορίστηκε υπουργός οικονομικών στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Παρέμεινε στο ίδιο υπουργείο και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Λογοθετόπουλου. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο Γκοτζαμάνης διέφυγε στην Ιταλία και μετά στη Γερμανία. Το 1945 κατηγορήθηκε ως δωσίλογος και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων. Λίγα χρόνια αργότερα χορηγήθηκε αμνηστία και έτσι βρήκε την ευκαιρία να επιστρέψει στην Ελλάδα, ευχαριστημένος που γλύτωσε τη θανατική καταδίκη. Συνέχισε να πολιτεύεται και το 1954 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πέθανε στην Αθήνα στις 28-11-1958.)

Νικόλαος Ζωγράφος (Δικηγόρος από τη Βέροια, φανατικός γερμανόφιλος και ναζιστής. Αρχικά δημοσίευε άρθρα υπέρ της Γερμανίας σε μια εφημερίδα της Βέροιας και στη ναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» και μετά προσχώρησε στην οργάνωση του ναζιστή Πούλου, αναλάμβανοντας διευθυντής του τμήματος προπαγάνδας. Τον Αύγουστο του 1943 ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το παράρτημα του «Συνδέσμου των Φίλων της Χιτλερικής Κινήσεως». Προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του αρχηγού του Συνδέσμου (στην Αθήνα) Γεωργίου Πριντάκη. Κατέφυγε στην Αυστρία, μαζί με άλλους ναζιστές (1944). Στις 22 Δεκεμβρίου 1945 μεταφέρθηκε δέσμιος από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, απολογήθηκε και κρίθηκε προφυλακιστέος. Τον Απρίλιο του 1947 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5,5 ετών.)

Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής, υποστηρικτής της δικτατορίας του Μεταξά και αργότερα κατοχικός υφυπουργός Εργασίας. Εκτελέστηκε τον Ιανουάριο του 1944 από μέλη της οργάνωσης ΟΠΛΑ, ενώ έβγαινε από το σπίτι του.)

Χαράλαμπος Κατσιμήτρος (1886 – 1962) (προερχόταν από το στρατό, αλλά δραστηριοποιήθηκε και στην πολιτική. Γεννήθηκε στην Ευρυτανία. Το 1912 αποφοίτησε από τη Σχολή Υπαξιωματικών του στρατού. Πήρε μέρος σε πολλούς πολέμους. Συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου ως υπουργός γεωργίας και εργασίας. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων σε φυλάκιση 5,5 ετών. Το 1949 βγήκε βασιλικό διάταγμα που του χάριζε το υπόλοιπο της ποινής του. Το 1953 αποκαταστάθηκε αναδρομικά και προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου με απόφαση του Παπάγου.)

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Δεκεμβρίου 1942 – Απριλίου 1943, διορισμένος από τους Γερμανούς. Αργότερα κατέφυγε στη Γερμανία, όπου και εντοπίστηκε να φοράει στολή Γερμανού αξιωματικού και συνελήφθη από τους Αμερικανούς. Το 1945 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1946, αλλά πολύ γρήγορα αποφυλακίστηκε. Στις 2-1-1951 πέρασε έξω από τα κάγκελα της φυλακής, μετά από απονομή χάριτος. Πέθανε το 1961.)

Νικόλαος Λούβαρης (καθηγητής θεολογίας και υπουργός παιδείας στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών.)

Γεώργιος Μερκούρης (1886 – 1943) (βουλευτής, υπουργός, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας επί κατοχής και θείος της Μελίνας Μερκούρη. Το 1932 αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα. Έγινε ο αρχηγός και ιδρυτής του ναζιστικού κόμματος Ελλάδας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1934 έγιναν τα εγκαίνια των γραφείων του κόμματος. Τον ίδιο μήνα ο Μερκούρης παρευρέθηκε στο πρώτο διεθνές φασιστικό συνέδριο στο Μοντρέ της Ελβετίας. Στενοί συνεργάτες του Μερκούρη και στελέχη του μικρού ναζιστικού κόμματος που ίδρυσε ήταν ο Γεώργιος Κανέλλος, ο Τροπαιάτης και ο Βιτσικουνάκης. Στις βουλευτικές εκλογές του 1936 συνεργάστηκε με το κόμμα του Κονδύλη, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλέξει βουλευτές του. Το Μάιο του 1941, ο Μερκούρης προχώρησε στην ανασύσταση του κόμματός του και συνεργάστηκε με την ΕΣΠΟ και άλλες χιτλερικές οργανώσεις. Απεβίωσε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1943.)

Γεώργιος Μπάκος (1892 – 1945) (Ο Μπάκος γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν υποστράτηγος, γερμανόφιλος και στενός συνεργάτης του Τσολάκογλου. Τον αναφέρουμε εδώ, διότι κατείχε σημαντική θέση στις κατοχικές κυβερνήσεις. Διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Άμυνας στις κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Λογοθετόπουλου. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Μπάκος είχε προτείνει να δημιουργηθεί ένα στρατιωτικό σώμα Ελλήνων εθελοντών («κυανόλευκη μεραρχία»), το οποίο θα έστελναν στο ανατολικό μέτωπο για να πολεμήσει στο πλευρό του γερμανικού στρατού. Την ίδια ακριβώς επιθυμία με το Μπάκο είχε και η οργάνωση ΕΣΠΟ. Μάλιστα στην οδό Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα, είχαν στηθεί γραφεία στα οποία όποιος επιθυμούσε μπορούσε να συμπληρώσει μια αίτηση για να καταταγεί στην «κυανόλευκη μεραρχία». Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε ο Τσολάκογλου, στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν περίπου 2.000 αιτήσεις από εθελοντές και στην Αθήνα περίπου 200.

Στις 12 Αυγούστου 1941 ο Άλτενμπουγκ τηλεγράφησε στο Βερολίνο για να πάρει τις τελικές οδηγίες για τη συγκρότηση της μεραρχίας. Όμως ο Τσολάκογλου δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα του Μπάκου και προέκυψαν έντονες αντιδράσεις από την ιταλική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν να ματαιωθεί το σχέδιο συγκρότησης της μεραρχίας. Οι γερμανικές αρχές κατοχής ανακοίνωσαν πως «για λόγους τεχνικούς δεν είναι δυνατόν να σταλεί η Λεγεώνα εις την Ρωσίας». Στα Δεκεμβριανά του 1944 ο Μπάκος συνελήφθη από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στην αρχή κρατήθηκε όμηρος στη βίλα Παπαλεονάρδου. Αργότερα μεταφέρθηκε σε άλλες περιοχές. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στις 6 Ιανουαρίου 1945 στο χωριό Κρώρα Βοιωτίας.)

Ιωάννης Πασσαδάκης (γερμανόφιλος που διορίστηκε από τις κατοχικές αρχές Νομάρχης Ηρακλείου τον Αύγουστο του 1941. Τον Ιανουάριο του 1943 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Κρήτης. Διέφυγε στην Αυστρία. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων σε ισόβια. Συνελήφθη το Μάιο του 1945.)

Γεώργιος Πειρουνάκης (αστυνομικός και υφυπουργός την περίοδο της κατοχής. Παντρεύτηκε την αρκετά μεγαλύτερή του Λαίδη Λω (Καίτη Χατζοπούλου), η οποία ήταν αντιβασίλισσα της Ινδίας. Στα Δεκεμβριανά του 1944, συνελήφθη από αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Αρχικά οι αντάρτες τον έβαλαν στη βίλα Παπαλεονάρδου. Τον Ιανουάριο του 1945 τον μετέφεραν στα Κρώρα Βοιωτίας και τον εκτέλεσαν.)

Πιπιλιάγκας (κατοχικός νομάρχης Τρικάλων)

Ιωάννης Ράλλης (1878 – 1946) (κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Απριλίου 1943 – Οκτωβρίου 1944, διορισμένος από τους Γερμανούς και πατέρας του μετέπειτα Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη. Ίδρυσε τα Τάγματα Ασφαλείας. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων σε ισόβια. Συνήγορος υπεράσπισής του ήταν ο γιος του Γεώργιος Ράλλης και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα νεοδημοκράτη πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1946 στη φυλακή.)

Γεώργιος Σημίτης (Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1899. Το 1940 διορίστηκε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ. Ήταν πατέρας του Κώστα Σημίτη, βασιλόφρων δικηγόρος και στενός συνεργάτης του ναζιστή Γεωργίου Μερκούρη. Μετά από το θάνατο του Μερκούρη και βλέποντας την ήττα της Γερμανίας να πλησιάζει, αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για την προσωπική του καριέρα να αλλάξει στρατόπεδο. Έτσι λοιπόν, άρχισε να έρχεται σε επαφή με το ΕΑΜ και πήρε μέρος στην εθνοσυνέλευση της ΠΕΕΑ στους Κορυσχάδες.)

Αναστάσιος Ταβουλάρης (στρατιωτικός που πολιτεύτηκε και έγινε υπουργός στη δικτατορικά κυβέρνηση Πάγκαλου. Αργότερα έγινε υπουργός Εσωτερικών της κατοχικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου. Διέφυγε στην Αυστρία. Συνελήφθη το Μάιο του 1945.)

Έκτορας Τσιρονίκος (1882 – 1964) (Γεννήθηκε στην Αράχωβα Λακωνίας και σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή της Γαλλίας. Εργάστηκε στη γαλλική τράπεζα Κρεντί Λιονέ. Το 1903 εγκαταστάθηκε στη Ρωσία και ίδρυσε μια ιδιόκτητη τράπεζα στο Κίεβο και διάφορες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Παράλληλα διετέλεσε πρόξενος της Αγγλίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων (1917), εγκατέλειψε τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου ασχολήθηκε με ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Το 1928 μετακόμισε στις Βρυξέλλες όπου ίδρυσε επενδυτική και κατασκευαστική εταιρία.

Στη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας και Επισιτισμού, Υπουργός Οικονομικών, Υπουργός Εθνικής Πρόνοιας και Αντιπρόεδρος κυβερνήσεως. Διατηρούσε φιλική σχέση με το Γερμανό Χέρμαν Νοϋμπάχερ. Βλέποντας την ήττα της Γερμανίας να πλησιάζει, κατέφυγε στην Αυστρία και το Νοέμβριο του 1944 στην κωμόπολη Κίτσμπιχελ συγκρότησε ναζιστική «κυβέρνηση», με Πρωθυπουργό τον ίδιο. Το 1945 παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Την ίδια χρονία καταδικάστηκε ερήμην. Του επιβλήθηκε η θανατική καταδίκη, η δήμευση της περιουσίας του, η στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων κ.α. Βέβαια ο Τσιρονίκος κατάφερε να γλυτώσει το θάνατο.

Συνελήφθη στην Αυστρία το Μάιο του 1945. Στις 31 Μαΐου 1945 η Βρετανική Πρεσβεία ενημέρωσε το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ότι είχε συλληφθεί ο Τσιρονίκος, ο Πούλος, ο Πασσαδάκης και ο Ταβουλάρης και κρατούνταν από την 7η Αμερικανική Στρατιά. Στις 26 Αυγούστου 1946 μεταφέρθηκε με το αεροπλάνο του Αμερικανού προξένου από τη Φρανκφούρτη και έφθασε στο αεροδρόμιο Χασανίου για να τον παραλάβουν οι ελληνικές αρχές. Σύμφωνα με όσα δημοσίευσε ο Νίκος Καρκάνης, ο Τσιρονίκος αμέσως μετά τη σύλληψή του από τους Αμερικανούς, φρόντισε να ενταχθεί στις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ και για το λόγο αυτό επέστρεψε στην Ελλάδα με κρατικό αμερικανικό αεροπλάνο. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1946 μεταφέρθηκε στις φυλακές του κτιρίου Ζελιώτη. Τον Ιούνιο του 1951 υπέβαλε αίτηση αποφυλάκισης. Στα τέλη Μαρτίου του 1952 αφέθηκε ελεύθερος. Πέθανε στο Γηροκομείο Αθηνών στις 1 Μαρτίου 1964.)

Γεώργιος Τσολάκογλου (1886 – 1948) (στρατιωτικός που διετέλεσε κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Απριλίου 1941 – Δεκεμβρίου 1942, διορισμένος από τους Γερμανούς. Παραιτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1942. Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων των καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Πέθανε το 1948.)

Η δίκη των δοσιλόγων δημοσιογράφων

Η δίκη των δοσιλόγων δημοσιογράφων άρχισε στις 23 Οκτωβρίου 1945. Οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 17 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν εκδότες, ιδιοκτήτες, διευθυντές ή συντάκτες κατοχικών εφημερίδων.

Παραθέτουμε τα ονόματα μερικών από τους κατηγορούμενους.

Γεώργιος Πολλάτος (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)

Δημ. Τσούρκας (εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή»)

Αλέξ. Ωρολογάς (εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή»)

Πέτρος Ωρολογάς (αρθρογράφος)

Ιωάννης Σπαθάρης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)

Βασίλης Λαμψάκης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)

Νίκος Φαρδής (δημοσιογράφος στο Γερμανικό Γραφείο Τύπου)

Δημήτριος Ηλιάδης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)

Μιχάλης Παπαστρατηγάκης (αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)

Ξεν. Γιοσμάς (δημοσιογράφος)

Δημήτριος Λιανόπουλος (δημοσιογράφος)

Χριστόφορος Ελευθεριάδης (δημοσιογράφος)

Ευρυπίδης Χειμωνίδης (δημοσιογράφος)

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η φιλοναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» άρχισε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη στις 14 Απριλίου 1941.

Τα Ειδικά Δικαστήρια Δοσιλόγων

Στις 21 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι δίκες των δοσιλόγων στην αίθουσα του Εφετείου Αθηνών. Είκοσι εννέα κορυφαίες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες του 1941-1944 παραπέμπονταν για παράβαση της 6ης Συντακτικής Πράξης του 1945 και των άρθρων 109, 123, 125 του Κ. Ποινικού νόμου. Τρεις από τους παραπεμπόμενους ήταν ήδη νεκροί: ο Ν. Καλύβας που εκτελέστηκε από μέλη της Ο.Π.Λ.Α. ενώ έβγαινε από το σπίτι του και οι Μπάκος και Πειρουνάκης που αρπάχτηκαν από τις φυλακές Αβέρωφ κατά τα Δεκεμβριανά και εκτελέστηκαν από αντάρτες του ΕΛΑΣ τον Ιανουάριο του 1945.

Από τους επιζώντες κατηγορούμενους οι 10 ήταν πολιτικοί: Ι. Ράλλης, Κ. Λογοθετόπουλος, Α. Λιβιεράτος, Σ. Γκοτζαμάνης, Ν. Λούβαρης, Β. Καραπάνος, Λ. Τσιριγώτης, Ι. Καραμάνος, Ι. Πασσαδάκης, Έκτ. Τσιρονίκος. Οι 11 ήταν στρατηγοί: Γ. Τσολάκογλου, Η. Χατζημιχάλης, Π. Δεμέστιχας, Σ. Μουτούσης, Ν. Κατσιμήτρος, Ν. Μάρκου, Πολύζος, Α. Ρουσόπουλος, Δ. Διαλέττης, Ι. Γρηγοράκης, Γ. Μπακογιάννης. Δύο ήταν ναυτικοί: ο ναύαρχος Α. Γέροντας και ο πλοίαρχος Ι. Παπαδόπουλος. Ένας ήταν εργάτης (πρόεδρος των φορτοεκφορτωτών Πειραιώς που χρημάτισε υφυπουργός Εμπορίου): ο Ε. Κανακουσάκης. Ένας δικαστικός: ο εφέτης Κ. Πουρναράς. Και ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος: ο Γ. Παμπούκας του υπουργείου Γεωργίας. Απουσίαζαν όμως ορισμένοι, που είχαν έγκαιρα εγκαταλείψει την Ελλάδα πριν από την απελευθέρωση: ο Κ. Λογοθετόπουλος, ο Έκτ. Τσιρονίκος, ο Σ. Γκοτζαμάνης και ο Α. Ταβουλάρης.

Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Θεσσαλονίκης άρχισε τις εργασίες του στα τέλη Απριλίου 1945.

Ενδεικτική βιβλιογραφία :

Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, εκδόσεις ΔΙΣ/ΓΕΣ

Λάζαρος Αρσενίου, «Η Θεσσαλία στην Αντίσταση»

Α. Βολταιράκης, «Εις την υπηρεσίαν της Γκεστάπο»

Δημήτριος Γατόπουλος, «Ιστορία της Κατοχής»

Woodhouse, «Το μήλος της Έριδος. Η ελληνική αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων»

Σόλων Γρηγοριάδης, «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974»

Στράτος Δορδανάς, «Έλληνες εναντίον Ελλήνων», εκδόσεις Επίκεντρο

Στράτος Δορδανάς, «Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη. Επιβιώσεις του δοσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974», εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Στράτος Δορδανάς, «Το αίμα των αθώων. Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία, 1941-1944», εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Γιάννης Δουατζής, «Οι Ταγματασφαλίτες», εκδόσεις αδελφών Τολίδη

Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, «Η ελληνική αντίσταση 1941-44 μέσα από τα μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ»

Δημήτρης Ιωάννου, «Τάγματα Ασφαλείας. Όλη η αλήθεια», εκδόσεις Ελεύθερος Κόσμος

Νίκος Καρκάνης, «Οι δοσίλογοι της κατοχής. Δίκες – παρωδία», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Ι. Κολιόπουλος, «Λεηλασία φρονημάτων», εκδόσεις Βάνιας

Τάσος Κοντογιαννίδης, «Ήρωες & προδότες στην κατοχική Ελλάδα», εκδόσεις Πελασγός

Δημοσθένης Κούκουνας, «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή», εκδόσεις Ερωδιός

Δημοσθένης Κούκουνας, «Ιστορία της Κατοχής», εκδόσεις Λιβάνη

Δημοσθένης Κούκουνας, «Οι Γερμανοί στην Κρήτη 1941-1945», εκδόσεις Μέτρον

Τάσος Κωστόπουλος, «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη», εκδόσεις Φιλίστωρ

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, «Ιδού η αλήθεια»

Mark Mazower, «Στην Ελλάδα του Χίτλερ», εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Νίκος Μαραντζίδης, «Οι άλλοι καπετάνιοι. Αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου», εκδόσεις Εστία

Ι. Μιχαηλίδης-Η. Νικολακόπουλος-Χ. Φλάισερ, «Εχθρός εντός των τειχών», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Γεώργιος Μόδης, «Πόλεμος και κατοχή»

Σταύρος Παπαγιάννης, «Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσης. Τα Τάγματα Ασφαλείας της Θεσσαλίας» εκδόσεις Σοκολη

Σταύρος Παπαγιάννης, «Τα παιδιά της λύκαινας. Οι επίγονοι της 5ης Ρωμαϊκής Λεγεώνας κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-1944)», εκδόσεις Σόκολη

Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος, «Η ζωή της κατοχής και τα Τάγματα Ασφαλείας», εκδόσεις Λόγχη

Γεώργιος Τσολάκογλου, «Απομνημονεύματα»

Χάγκεν Φλάισερ, «Στέμμα και Σβάστικα. Η Ελλάδα της κατοχής και της Αντίστασης 1941-1944», εκδόσεις Παπαζήση

Χάγκεν Φλάισερ, Νέα στοιχεία για τη σχέση γερμανικών αρχών κατοχής και Ταγμάτων Ασφαλείας (Μνήμων, τχ.8, 1980-82)

Μενέλαος Χαραλαμπίδης, «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδ. Αλεξάνδρεια

Τάσος Χατζηαναστασίου, «Οι εθνικιστές οπλαρχηγοί στη βουλγαροκρατούμενη Μακεδονία & Θράκη»

Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Δωσίλογοι της Κατοχής», εκδόσεις Περισκόπιο

Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα», εκδόσεις Περισκόπιο

Αθανάσιος Χρυσοχόου, «Η κατοχή εν Μακεδονία : Οι Γερμανοί εν Μακεδονία, 1941-1944»

Περιοδικό «Ιστορία εικονογραφημένη», τεύχος 540, Ιούνιος 2013

πηγη