Δέν διανοούμαι νά χορεύω χανιώτικον συρτόν καί νά εμβολιάζομαι. Μπορεί νά είμαι στενόμυαλος αλλά καλύτερα από μεταλλαγμένος σουρωμένος φιλτραρισμένος ανοικτόμυαλος χωρίς θύρες καί παράθυρες…

Δέν διανοούμαι νά χορεύω χανιώτικον συρτόν καί νά εμβολιάζομαι. Μπορεί νά είμαι στενόμυαλος αλλά καλύτερα από μεταλλαγμένος σουρωμένος φιλτραρισμένος ανοικτόμυαλος χωρίς θύρες καί παράθυρες…

Δέν διανοούμαι νά χορεύω κρητικούς χορούς, νά χορεύω χανιώτικον συρτόν καί νά είμαι εμβολιασμένος… εγώ έτσι τό βλέπω, μπορεί νά είμαι παλειομοδίτης, βασικά δέν είμαι μοδίτης, ποτέ δέν ακολούθησα τό παράγγελμα τής μόδας που έγινε συνήθεια καί έγινε παράγγελμα εμβολιασμού καί ακόμη έρχοντε χειρότερα…

Δέν διανοούμαι νά χορεύω χανιώτικον συρτόν καί νά εμβολιάζομαι άν δέν είναι πέραν τού 100% μάγκικον, καί μάγκικον εμβόλιον δέν υπάρχει, η καρδιά έχει τήν μαγκιά καί η ψυχή τήν αρχιμαγκιά… Τό νά χορεύω αυτούς τούς χορούς σημαίνει τιμή μέχρι θανάτου… εγώ έτσι τό βλέπω, άς μάς τό εξηγήσουν αλλιώς αυτοί που τό βλέπουν αλλιώς…

Υπάρχει μετάλλαξη, υπάρχει πρόβλημα, καί τό πρόβλημα μ’ εμένα καί τούς συνόμοιους μού είναι ότι δέν μεταλλασσόμαστε καθόλου… η τιμή μάς είναι υπεράνω τής ζωής μάς καί μακάρι νά μείνει έτσι παρά τήν δυστυχία μάς, διότι ποία η ευτυχία άμα υποχωρησοαποχωρήσεις από τήν τιμή;…

Τό νά χορεύεις χανιώτικον συρτόν καί νά εμβολιάζεσαι υπάρχει πρόβλημα, μέγαλο πρόβλημα…, σημαίνεις δέν νοιώθεις τά βήματα, δέν βγαίνει από μέσα σού η έκσταση τής τιμής αλλά απέξω προτυπικώς τά βήματα τής σχολής… Έξ’ άλλου ποτέ δέν τά πήγαινα καλά μέ τά προκαθορισμένα βήματα, πάντοτε χόρευα ό,τι έβγαινε από τήν ψυχή, είτε εντελώς διαφορετικά είτε κάπως διαφορετικά αλλά ήταν δικά μού βήματα, λυκνίσματα, κινήματα, καί τά θυμώταν τό σώμα μόνον όταν χόρευα, όταν η ορχήστρα ήταν άριστη καί όταν τό περιβάλλον ήταν άψογον….

Δέν ήμουν χορεύωντας κάτι ξεχωριστό, ήμουν προέκταση τού περιβάλλοντος καί τό περιβάλλον προέκταση εμένα… Τό νά μήν τηρώ τόν χορό που χορεύω είναι ώς νά λαλώ άλλα καί νά κάνω άλλα… Ό χορός τής έκστασης, ό χορός τής τιμής δηλώνει μέ τό σώμα τή ψυχή καί μέ τή ψυχή τό σώμα…

Δέν μπορώ νά χορεύω κάτι καί νά τό αναιρώ μέ τόν φόβο τού νόμου, μέ προσβάλλει, καλύτερα νά μήν τό χορεύω….

Αλλά πώς νά μήν μεταλλαχθεί καί νά μήν μπασταρδεύσει αυτό μέ τίς τόσες εκπαιδευσεις τού νόμου, τού παρανόμου, τών αιρέσεων, τών παραιρέσεων;…

Τό νά είμαι παλληκάρι καί νά φοβάμαι τόν νόμο είναι ώς νά χορεύω λεβέντικα καί νά είμαι προδότης…

Όταν χορεύεις τό κάνεις γιά νά θυμάσαι τόν όρκο νά ρίξεις τόν νόμο που σέ κάνει άτιμο, άν δέν τό κάνεις γι’ αυτό, χορεύεις χωρίς ψυχικό παλμό μέ παραγγελματικές κουρδισμένες πειθαρχημένες παραστάσεις…

Ό χορός είναι θυμός μέ τήν αρχαία πρωτίστως έννοια… καί κατόπιν μέ τήν σύγχρονη…

Ό χορός είναι χαρά καί θυμός…

Ό χορός είναι όρκος καί τιμή….

Αλλά έχει καταλήξει μαϊμουδιλίκι διότι μεταλλαχθήκαμε από τά ξένα καί βάρβαρα, άτιμα καί αλεβέντικα…

Ό χορός είναι υπογραφή καί όποιος δέν τιμάει τήν υπογραφή τού ξέρετε τί είναι… Λάθος καταλάβατε, τήν υπογραφή σού νά τήν τιμάς όταν είναι δίκαιη, όταν είναι άδικη νά τήν αναθεωρείς… Αυτός είναι ό χορός, ένας συρτός τού παλλικαριού επάνω στήν τιμή…

Τί είναι τό παλλικάρι; Αυτός που σφάζει καί σφάζεται γιά τό δίκαιο, γιά τήν τιμή δηλαδή… Τό παλλικάρι αγαπάει, γι’ αυτό είναι καί τίμιο καί δίκαιο καί υπομονή έχει…. αλλά στά όρια τής αδικίας δέν αντέχει δηλαδή αντέχει τά νερά τής αδικίας νά μήν αντέχει… Δέν τό φοβίζει η δυστυχία τό τρομάζει νά είναι καί νά γίνει άτιμο… γι’ αυτό χορεύει χωρίς ανάπαυση, διότι ενόσω περιμένει καί στά διαλείμματα μές στόν χορό αναπαύεται…

Όταν καταλάβεις ότι δέν υπάρχει τίποτε σπουδαίο όχι σπουδαιότερο, αλλά τίποτε σπουδαίο εκτός από τήν τιμή τότε θά συνειδητοποιήσεις πώς κανένας άτιμος δέν είναι νικητής καί άπειρα κομμάτια νά κόψει τόν τίμιο…

Όταν αλλάζεις αλλάζουν οί χοροί σού, όταν αλλάζουν οί χοροί σού αλλάζεις, όταν δέν αλλάζουν οί χοροί σού αλλά αλλάζεις υποκρίνεσαι, λικνίζεσαι μηχανικώς, όταν ούτ’ αλλάζεις ούτ’ αλλάζουν οί χοροί σού παραμένεις αυτός που είσουν, αλλά εξαρτάται ποίος ήσουν, διότι άν είσουν άτιμος καλύτερα ν’ αλλάξεις…

Η τιμή τιμήν δέν έχει είναι ομολογουμένως η δυστυχία τής μεγαλύτερης ευτυχίας καί εύγε σ’ όποιον τήν αντέχει!… Μπορείς νά κατανοήσεις διατί χορεύουν σκοπίμως “ασυνάρτητα”; Πρώτη φορά τό ακούεις, δέν τό πρόσεξες, υπάρχει κρυφή Μύηση εδώ καί δή από τό νησί τής Αφροδίτης, άντε στ’ αφήνω νά τό περιδιαβείς… Μέσα από τήν ασυναρτησία η τέλεια συνάρτηση αρμονίας καί λικνιστομηνύματα… Είδα καί πολύ “χειρότερα”…. Μπορεί ούτε οί ίδιοι νά μήν τό κατανοούν ή νά τό κατανοοούν ώς τόν ίσαλον… Πώς τό λένε; Συρτόν! Ά ρέ Έλληνα ούτε σκέπτεσαι ούτε αναγνωρίζεις, ούτε πάλλεις πλέον… έγινες άλλος, έγινες ροκκάς χαχαχαχα!…. ραππάς χαχαχαχα, δικηγόρος, λογιστής, φαγάνας, απάτας, μεταλλαγμένος, εμβολιασμένος καί άλλα πολλά αλλά όχι αυτόν που ήσουνα…, τό υποσυναίσθητον σού δέν τά κληρονόμησε ή τά ατόνισε πολύ αυτά καί όλο ατονίζει κληρονομικά Τί κρύβει η λέξη συρτός…. ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ