Χριστόδουλος ή Ιερώνυμος; Η ερμηνεία του κόσμου μας μέσα από την ανάποδη θεώρηση των δύο Αρχιεπισκόπων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Την καλύτερη απάντηση στην νέα προδοσία που κυοφορείται σε βάρος της ορθοδοξίας και του ελληνισμού στο θέμα των κυοφορούμενων ηλεκτρονικών (ψευτο)ταυτοτήτων, με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο και την πλειοψηφία των μητροπολιτών μπορούμε να την αντλήσουμε από ένα κείμενο, το οποίο είχε γραφτεί στις 16 Μαρτίου 1997 από τον προηγούμενο Αρχιεπίσκοπο, μακαριστό Χριστόδουλο, είναι δε αναδημοσιευμένο στο βιβλίο του «Από χώμα και ουρανό» (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σελ. 226 επ.).

Στο άρθρο του εκείνο, το οποίο τιτλοφορείτο «Η Ορθοδοξία και η Νέα Τάξη», ο Χριστόδουλος κατέγραψε τους φοβερούς κινδύνους που εγκυμονεί κατά της ανθρωπότητας η έλευση της τρίτης χιλιετίας.

Ειδικότερα μίλησε για «το νέο κλίμα μέσα στο οποίο θα είμαστε προσεχώς όλοι αναγκασμένοι να ζήσουμε. Κύρια χαρακτηριστικά του: η υποβάθμιση της αξίας του προσώπου, η υποταγή του στην εξουσία, η υποδούλωσή του στην ηλεκτρονική τεχνολογία». Πρόκειται για μια «α-ηθική τάξη πραγμάτων […] που καθορίζεται από δύο βασικούς άξονες: την “ολιστικότητα” και την “παγκοσμιότητα”».

Την «ολιστικότητα» κατανοούσε ο Χριστόδουλος υπό την έννοια την επικράτησης του γενικού έναντι του ειδικού, που πλήττει την μοναδικότητα της αξίας του προσώπου κάθε ανθρώπου. Έτσι, διαμορφώνεται η «νέα φιλοσοφία της ζωής μας» που μας οδηγεί στο φαινόμενο της «μαζοποίησης» με ανθρώπους πνευματικά ευνουχισμένους.

Την «παγκοσμιότητα», πιο γνωστή σήμερα ως «παγκοσμιοποίηση», συνέδεε ο Χριστόδουλος με την απόσυρση της ιδιοπροσωπίας των λαών και την απονεύρωση των επιμέρους γνωρισμάτων που διακρίνουν τους πολιτισμούς.

Η «ολιστικότητα» και η «παγκοσμιότητα», συνεχίζει ο Χριστόδουλος, «απομακρύνονται από τις επί μέρους παραδόσεις, τις θρησκείες, τις γλώσσες, τις εκφραστικές μορφές κάθε λαού και αποβλέπουν στην οικοδόμηση μιας Νέας Εποχής, όπου τίποτε από όλα αυτά δεν θα μπορεί να διακρίνει πια τους λαούς. Πρόκειται για το φαινόμενο του συγκρητισμού, της σύγκρασης δηλαδή θρησκειών, πολιτισμών, παραδόσεων, που υπήρξε στην Ιστορία πρόδρομος της κατάλυσης ολόκληρων κόσμων»

Επισημαίνοντας την μετατροπή όλου του κόσμου σε μια γειτονιά εξ επόψεως επικοινωνίας αλλά και σε μια οικογένεια από έποψη πολιτιστική (ιδιαιτέρως δημοφιλής σήμερα είναι ο όρος «παγκόσμιο χωριό»), ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου που απορρέει από την τυφλή επιδίωξη του απώτερου στόχου, δηλ. της πνευματικής ενότητας μέσα στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Δύση», εξηγούσε ο Χριστόδουλος, γεννούν μελαγχολικές σκέψεις για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού. Όταν οι “Εκκλησίες” πρωτοστατούν στην αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας και στην επευλόγηση του λεσβιασμού, όταν “χριστιανικά” κράτη απαγορεύουν τη δημόσια προσευχή σε σχολεία, για να μη θίγονται οι διαφωνούντες, όταν “χριστιανικά” πανεπιστήμια διδάσκουν τη θεολογία μαζί με τον σατανισμό και τον αποκρυφισμό, όταν βλέπει κανείς την έκταση της παιδικής πορνείας στις “χριστιανικές” κοινωνίες, τότε γίνεται κατανοητή η άμεση ανάγκη για μετάγγιση γνησίου αίματος χριστιανισμού στις αλλοτριωμένες κοινωνίες της Δύσεως. Και μαζί και Ελληνισμού».

Ο αναγνώστης που διαβάζει σήμερα αυτές τις γραμμές, 25 περίπου χρόνια μετά την δημοσίευσή τους, θα πρέπει ήδη να νιώθει τον κρύο ιδρώτα στο μέτωπό του. Διότι η Ελλάδα, το πάλαι ποτέ κέντρο της Ορθοδοξίας, αλώθηκε τόσο κραυγαλέα από το πνεύμα της Νέας Εποχής, ώστε να προσκυνά όχι απλώς αδιαμαρτύρητα, αλλά με ενθουσιασμό την ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που, μεταξύ των άλλων, έχει επιβάλει την λατρεία του ουράνιου τόξου ως συμβόλου ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά και ως σημαίας μιας παγκόσμιας «σεξουαλικής θρησκείας». Ταυτοχρόνως, ο σατανισμός, ο αποκρυφισμός και η παιδική πορνεία έχουν γιγαντωθεί.

Επομένως, το πενιχρό γνήσιο αίμα του χριστιανισμού και του ελληνισμού που έχει απομείνει σε κάποιες ελληνορθόδοξες «γραφικές φιάλες» είναι παντελώς ανεπαρκές για μετάγγιση. Αντιθέτως, φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού για την περίπτωση εκείνη όπου θα αποφασισθεί Άνωθεν να διακοπεί ο δαιμονικός καλπασμός των καβαλάρηδων της Αποκάλυψης και να δοθεί μια μικρή παράταση στην ψυχορραγούσα ανθρωπότητα σαν την αναλαμπή που βιώνει κάθε ετοιμοθάνατος προτού ξεψυχήσει.

Ο κρύος ιδρώτας του αναγνώστη θα ενταθεί, καθώς θα διαβάσει τις επόμενες γραμμές του κειμένου, μέσα από τις οποίες ο Χριστόδουλος υπογραμμίζει τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η Ορθόδοξη Εκκλησία:

Για χάρη όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και του ανθρώπου, η Πατερική Ορθοδοξία οφείλει να αναμετρηθεί με τον σύγχρονο κόσμο τολμώντας να έρθει σε «ρήξη με τα κατεστημένα της σκοπιμότητος, για μια ποιότητας ζωής έξω από την νοησιαρχία, μακριά από τη μαζοποίηση». Ο Χριστόδουλος σφράγισε την θέση του αυτή διατυπώνοντας μια ωραία αποφθεγματική ρήση: «η επιταγή των καιρών δεν είναι η διεκδίκηση των αξιωμάτων αλλά η διακονία των αξιών».

Δυστυχώς, όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία σε καμία απολύτως ρήξη δεν ήρθε με τα κατεστημένα της σκοπιμότητας και την τάση της μαζοποίησης. Αντιθέτως, η φωνή της εναρμονίσθηκε πλήρως με την ατζέντα της μισάνθρωπης παγκοσμιοποίησης και το πλήρωμα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας επιβιβάσθηκε, σχεδόν σύσσωμο, στην αμαξοστοιχία της μεγάλης προδοσίας.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η στάση των μελών της Ιεραρχίας στον καιρό της πανδημίας, όταν δεν προέβαλαν καμία απολύτως αντίσταση στο προδήλως αντισυνταγματικό κλείδωμα των εκκλησιών και, εν συνεχεία, δέχθηκαν να μετατραπούν σε τελάληδες των πειραματικών εμβολίων, δίνοντας και δείχνοντας το μπράτσο τους στον νεοταξίτικο φακό των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, για να έρθει τελικά ως επιστέγασμα της προδοσίας του ποιμνίου η τραγική-παραπλανητική φράση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου:

Η προδοτική αυτή αμαξοστοιχία κατευθύνεται με σπασμένα τα φρένα μέσα στο τούνελ του νεοεποχίτικου οράματος της ήδη από καιρό προετοιμαζόμενης Παγκόσμιας Θρησκείας, η οποία αποτελεί αναγκαίο όρο για την επίσημη εγκαθίδρυση της Παγκόσμιας Κυβέρνησης ή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, της Παγκόσμιας Δικτατορίας.

Αυτήν την μασκοφορεμένη-έξυπνη δικτατορία βιώνουν ήδη οι λαοί στο πετσί τους υπό το πρόσχημα των αλλεπάλληλων παγκόσμιων (τεχνητών) κρίσεων και των ελευθεροκτόνων μέτρων, την εφαρμογή των οποίων έχει προσχεδιάσει το σατανικό κονκλάβιο, παρουσιάζοντάς τες ως (δήθεν) «μόνη λύση» για την αντιμετώπισή τους. Ο αμετάκλητος εγκλεισμός των λαών στο πανοπτικόν της ψηφιακής φυλακής τους κοντοζυγώνει, εκτός αν, επιτέλους, αφυπνισθούν συντονισμένα και γκρεμίσουν τον πύργο της τεχνολογικής Βαβέλ, μέσα στα κελλιά του οποίου θα επιχειρηθεί να τους κλειδώσουν.

Σημειωτέον ότι, στο ίδιο κείμενο, ο Χριστόδουλος αναφέρεται και στον κίνδυνο μετατροπής του ανθρώπου σε έναν κωδικό αριθμό, υπονοώντας φυσικά ότι ο κίνδυνος αυτός εκπηγάζει από την επιβολή τού από τότε συζητούμενου νέου τύπου ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Ιδού το κρίσιμο χωρίο:

«Η “τεχνοκρατική” και “οικονομική” και “συντεχνιακή” και “μαζική” εποχή μας, όπου ο απλός άνθρωπος κινδυνεύει άμεσα να παύσει να είναι μια ανεπανάληπτη αξία και να μετατραπεί σε έναν κωδικό αριθμό, καλεί όλους μας σε επαγρύπνηση, για να περισώσουμε το πρόσωπό μας και να το γλυτώσουμε από τις αναπόφευκτες παρενέργειες των συστημάτων που διαφεντεύουν τη ζωή μας. Ο “μαζάνθρωπος” εκφράζεται με μια τυποποιημένη μορφή. Από το ντύσιμο μέχρι το φαγητό και από την κοινωνική συμπεριφορά μέχρι την ηθική τοποθέτηση, κώδικες σχεδόν ομοιόμορφοι αρχίζουν να διέπουν τον τρόπο σκέψεως και δράσης των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος χωρίς σύνορα, ο κοσμοπολίτης, κολακεύεται να πιστεύει πως ανήκει στην προοδευτική παράταξη. Κατ’ αλήθειαν, ανήκει στην ανεστιότητα των βαρβάρων, στις φανφάρες των συνθημάτων, στους χαμένους ορίζοντες. Ο άλλος, αυτός που έχει θρησκεία και πατρίδα και οικογένεια και αξίες, αυτός χρειάζεται σήμερα στο Γένος. Και η Ορθοδοξία αυτόν τον τύπο διαπλάθει και στηρίζει. Τον άνθρωπο με αυτοσυνειδησία και ταυτότητα».

Συνεπώς, από την μελέτη των σημαντικότερων σημείων του ανωτέρω κειμένου που είχε μεν γράψει ο Χριστόδουλος, πλην όμως αποσιωπώνται από την συμπαγή πλειοψηφία των σημερινών μητροπολιτών, προκύπτει αβίαστα το εξής ανησυχητικό συμπέρασμα:

Δύο αρχιεπίσκοποι ερμηνεύουν τον κόσμο με εκ διαμέτρου ανάποδο τρόπο:

Ο μεν Χριστόδουλος όχι μόνο δεν φοβάται να τον περιγράψει υπό το πρίσμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης, αλλά πολύ περισσότερο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ο δε Ιερώνυμος ως Πρόεδρος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου συμπράττει στην διατύπωση μιας θέσης που απενοχοποιεί πλήρως την «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και την «παγκοσμιοποίηση», συνδέοντας απαξιωτικά την χρήση των όρων αυτών με «παραθρησκευτική αφετηρία»!

Για να αποφανθούμε ποια από τις δύο ερμηνείες είναι η ορθόδοξη και ποια η ανάποδη-νεοταξίτικη, ας συνεκτιμήσουμε ότι:

Ο μεν Χριστόδουλος κατάφερε να καλλιεργήσει μια ολόθερμη επαφή με τους πιστούς, ο δε Ιερώνυμος υιοθέτησε στάση ψυχρή και αποστασιοποιημένη, δείχνοντας μάλιστα στην εποχή της πανδημίας ότι ήταν ο Αρχιεπίσκοπος μόνο της εμβολιασμένης και όχι πάσης της Ελλάδος.

Ο μεν Χριστόδουλος πέθανε μετά από δύο πρωτογενείς καρκίνους, έναν στο έντερο και έναν στο συκώτι, οι οποίοι συναντώνται συνήθως σε θύματα-στόχους μυστικών υπηρεσιών, ο δε Ιερώνυμος καλεί στο παραθαλάσσιο ησυχαστήριό του τις (ανθ)ελληνικές μαριονέτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στις οποίες παραθέτει λουκούλεια γεύματα και φωτογραφίζεται μαζί τους σαν να είναι μία ακόμη κοσμική διασημότητα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο, σχεδόν αυτούσιο, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 17/9/2023, σελ. 08β/24.

Στην συνέχεια παρατίθενται οι σελίδες του άρθρου που συνέγραψε ο Χριστόδουλος το 1997 και σήμερα επιχειρείται να ενταφιασθεί, ώστε οι δαιμόνιοι Νεοταξίτες να προσπαθήσουν να μας φρενοβλαβοποιήσουν, χλευάζοντάς μας ως (δήθεν) ψεκασμένους, συνωμοσιολόγους ή σκοταδιστές. Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα μας ενάντια στις λεγεώνες των συντονισμένων προδοτών της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού είναι ο εντοπισμός και η μελέτη των παλιών καλών βιβλίων, οι συγγραφείς των οποίων τολμούσαν να μας μιλούν ελεύθερα για την προετοιμαζόμενη Ελληνική και Παγκόσμια Δικτατορία.