Η αποβλάκωση των νεο-Ελλήνων – η θεραπεία

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ

φυσικά κι επιδεινώνουν αγρίως την κατάσταση τα εις βάρος του λαού οικονομικά μέτρα, τα οποία ουδόλως παραβλέπω. Αυτά, παρέα με τον μεταφυσικό φόβο καί τα υπόλοιπα συναφή, ξεκινάνε έναν στρόβιλο, που παρασύρει τους πάντες καί τα πάντα προς την άβυσσο. Καί το ένα φέρνει τ’ άλλο, το άλλο το παράλλο, καί το παράλλο ξανά το πρώτο. Σε μιά διαρκή θανατηφόρα περιδίνηση.

Είναι, δηλαδή, σαφέστατο ότι -υπό τις ίδιες σημερινές συνθήκες- δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει οικονομική (ή άλλη) ανάκαμψη της Ελλάδας, διότι τα οικονομικά μέτρα δεν είναι τυχαίες βλακείες, που ξεπήδησαν μέσα σε κεφάλια φελλών καί προδοτών. (Σαν τα μέλη των -φερομένων ως- κυβερνήσεων του ψευτο-Ρωμαίϊκου καί των βουλευτάδων τους.) Τέτοια αρνητικά οικονομικά μέτρα προέρχονται από «ραβασάκια» των αιωνίων εχθρών της Ελλάδας, οι οποίοι πρώτα τα μελέτησαν εξαντλητικά «επί χάρτου» (σε προσομοιώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών), πρίν τα παραδώσουν στα τσουτσέκια τους προς εφαρμογή. (Τί τά ‘χουν τα γκομπιούτερζ, δηλαδή; γιά φιγούρα; )

Εν πάσει περιπτώσει, αν καί δεν παραγνωρίζω τη βαρύτητα της αρνητικής οικονομικής κατάστασης, δεν θα προχωρήσω σε ανάλυσή της. Εδώ, στο αρθράκι μας, το ζητούμενο είναι η αντιστροφή του όλου αρνητικού κλίματος.

Λοιπόν; πώς αντιστρέφουμε το κλίμα;

Εννοώ, με όσα μπορούμε – σαφώς όχι όσα δεν μπορούμε. Διότι, αν πχ είχαμε πάρα πολλά λεφτά, θα μπορούσαμε να χαρίσουμε σε κάθε Έλληνα φερ’ ειπείν από εκατό χιλιάρικα ευρά, καί να τον απαλλάξουμε από οικονομικές έγνοιες. Αλλά δεν έχουμε! (Καί δυστυχώς γιά τους αφελείς, ούτε ο Ψώρρας είχε.)

Τί μπορούμε, όμως;

Πρώτα-πρώτα καί κυριώτατα, να διώξουμε τον μεταφυσικό φόβο, που φώλιασε στον Έλληνα. Καί ειλικρινά, δεν ξέρω τί φοβούνται οι συμπατριώτες μας περισσότερο στις μέρες μας! Τον θάνατο τον δικό τους, την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων (κυρίως των παιδιών τους), ή μιά μαρτυρική ζωή μέχρι το -νομοτελειακό- τέλος; Το οποίο αναγκαστικά θα περιμένουν (μετά από κατασχέσεις των χρημάτων και των σπιτιών τους)…

δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα

…εκτός κι αν κάποιοι σαλτάρουν τόσο πολύ, που θα επισπεύσουν το τέλος τους – συνεχίζοντας την αλυσίδα των δεκάδων χιλιάδων συγχρόνων αυτοκτονιών. Τέλος πάντων, εμείς οφείλουμε (στο μέτρο του εφικτού) να τα προλάβουμε καί να τα θεραπεύσουμε όλ’ αυτά.

Ειδικά τον φόβο του θανάτου, την αρχαία εποχή φρόντιζαν να τον διώχνουν τα Ελευσίνεια Μυστήρια. Αλλά σήμερα, τα πράγματα είναι απλούστερα. Αφ’ ενός «ξυπνούν» πολλοί καί «αναμιμνήσκονται», αφ’ ετέρου όλ’ αυτά τα θέματα (πχ μετενσάρκωση) συζητιούνται ανοιχτά. Άρα, κάπου θα βρείς έναν φίλο να σου μιλήσει σχετικά, κάπου θ’ ακούσεις κάτι. Ειδικά γιά τον θάνατο, λοιπόν, μην το σκέφτεστε! Όλοι πεθαίνουμε, κι όλοι ξαναρχόμαστε. (Προφανώς, αυτό το αντι-θανατοφοβικό φυλαχτό ήθελε ν’ αφαιρέσει διά παντός απ’ τους Έλληνες εκείνος ο παλιάνθρωπος -καί σκοτεινής καταγωγής-, ο Ιουστινιανός, γι’ αυτό επέβαλε ως δόγμα της Εκκλησίας μας το ότι δεν υπάρχει μετενσάρκωση.) Πάντα πονάει, βέβαια, ο αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα, αλλά μην το σκέφτεστε πέραν του δέοντος. Περιορίστε το πένθος στα ειωθότα, καί μην το επεκτείνετε.

Οπότε, αφού όλοι πεθαίνουμε κάποια στιγμή (καί το ξέρουμε), τί ακριβώς φοβούνται οι συν-Έλληνες, καί τί τους πονάει με την παρούσα κατάσταση; Ποιά η διαφορά να πεθάνεις από ανίατο νόσημα, καί να πεθάνεις άφραγκος κι άστεγος; Σχεδόν καμμία!… Εκτός του ότι η δεύτερη -υπό προϋποθέσεις- προλαμβάνεται καί θεραπεύεται.

Λογικά, λοιπόν, συμπεραίνουμε πως οι Έλληνες φοβούνται μιά μαρτυρική (υπόλοιπη) ζωή χωρίς υλικά αγαθά, καί χωρίς αξιοπρέπεια – όπως την εννοούν οι πολλοί την αξιοπρέπεια. Σύμφωνα μ’ όσα είπαμε, αυτό μας έμεινε ως αιτία του μεταφυσικού φόβου των Ελλήνων. Επομένως, δεν υπάρχει κάτι άλλο να εξετάσουμε…

…Παρεκτός από ένα πράγμα: το γιατί ο νεο-Έλλην δεν αντιδράει. Ακόμη καί το πλέον πανίσχυρο ένστικτο, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δείχνει μιά τρομερή υποχωρητικότητα στον νεο-Έλληνα.

Χμμμ… εδώ έχουμε ακόμη ένα στοιχείο του εγκλήματος! Οπότε, σηκώνει πολύ χοντρή θεραπευτική παρέμβαση. Πάμε γιά χειρουργείο, όχι χαπάκια καί χαδάκια!

Η «αξιοπρέπεια» του νεο-Έλληνα δεν είναι η κλασική έννοια της τηρήσεως ατομικών καί κοινωνικών κανόνων ηθικής, αλλά κάτι άλλο. Το οποίο συνοψίζεται σε μία καί μόνη φράση: να μην του «την πούν» οι άλλοι! Αυτός είν’ όλος κι όλος ο καημός του, καί τίποτ’ άλλο. Καί γι’ αυτό δεν αντιδράει – επειδή δεν έχει τί να πεί, άμα την πατήσει. Δηλαδή, καί γιά παράδειγμα: «- Εσύ που μας κουνιόσουν ότι κέρδιζες στο χρηματιστήριο, καί μας έλεγες ‘κορόϊδα’ που δουλεύουμε, φάε τώρα τα σκατά, που σ’ τα πήρε όλα το κράτος!»

Φυσικά, ακόμη καί στους καλούς καιρούς, αυτή η στραβή αντίληψη περί αξιοπρέπειας εφαρμοζόταν μ’ άλλο τόσο στραβό τρόπο… πχ το παιδί μου να πάρει ένα οποιοδήποτε κωλοπτυχίο (άσχετο αν δε θέλει να δεί τα βιβλία ούτε ζωγραφιστά), απλά γιά να μή μας τη λέει ο γείτονας – που το δικό του σπουδάζει. Κι εννοείται, τέτοιες αντιλήψεις οδηγούν σε λάθος ιεράρχηση αναγκών καί κατασπατάληση χρημάτων σε μαλακίες.

Τί να σου κάνει, μετά, ωρέ Έλληνα, καί το κωλοκράτος, αφού σε βρήκε μπόσικον; σε πειράζει να τα δίνεις σε φόρους, αλλά δεν σε πειράζει να ξοδέψεις τριάντα χιλιάρικα ευρά (καί πλέον), γιά να σπουδάσει το ανεπρόκοπό σου, που βλέπει βιβλίο καί βγάζει σπυριά! (Κι ούτε σκέφτηκες ποτέ σου πότε θα κάνει το παιδί σου απόσβεση τόσων χρημάτων -δηλαδή των οικονομιών μιάς ζωής-, καί με ποιόν τρόπο!)

Εν ολίγοις, αυτή η κίβδηλη «αξιοπρέπεια» λέγεται κι αλλοιώς: αν θυμάμαι καλά, ονομάζεται εγωϊκό σύμπλεγμα. Αν δεν το τσακίσεις αυτό, αδελφέ μου Έλληνα, προκοπή δε βλέπεις.

Δε θα δεί κανένας μας, δηλαδή.

Ο εγωϊσμός, σε μικρές ποσότητες, είναι ευεργετικός. Σα φάρμακο. Σε μεγάλες, όμως, είναι δηλητήριο. Κι απ’ αυτόν ακριβώς, τον υπέρμετρο εγωϊσμό, πάσχει ολόκληρη η σημερινή νεο-Ελληνική κοινωνία – γι’ αυτό μας πήρε καί μας σήκωσε συλλήβδην.

Ο υπέρμετρος εγωϊσμός οδηγεί στον ατομοκεντρισμό, στον παρτακισμό, επομένως στη χαλάρωση καί τη διάλυση κάθε κοινωνικής δομής. Επομένως, στην αδυναμία άμυνας – διότι, μή μου πήτε ότι μόνος του ο καθένας θ’ αμυνθεί απέναντι στις συμφορές καί στα θηρία! (Ούτε ο Τσάκ Νόρρις νά ‘τανε! Lol!!!) Κι αυτός ακριβώς ο υπέρμετρος εγωϊσμός είναι το δόλωμα, που πετάνε οι πονηροί κρατούντες στον κάθε ολιγόμυαλο. Κι αυτή ακριβώς είναι η αιτία, που παρατηρούμε το φαινόμενο διάφοροι να γλείφουν αισχρά τον κάθε εκπρόσωπο της εξουσίας – τάχαμου γιά ν’ «ανέβουν επίπεδο» πάνω απ’ την πλέμπα, ως δήθεν «εκλεκτοί». Στην οποία πλέμπα φέρονται μετά (αφού «ανεβούν επίπεδο», δηλαδή) σα σατράπηδες, περιττό να πούμε.

Γι’ αυτό καί η κοινωνική συνοχή του ψευτο-Ρωμαίϊκου βρίσκεται κοντά στο απόλυτο μηδέν, γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται κανένας γιά κανέναν.

Εν πάσει περιπτώσει… Τούτων ειπωθέντων, τώρα βλέπουμε εύκολα καί τη θεραπεία της σάπιας αυτής κατάστασης.

Η αρχική αιτία του υπερβολικού εγωϊσμού (αν αυτός δεν είναι σύμφυτος), είναι το να τον βλέπουμε στους άλλους· παρέα με ψυχρή κι ανάλγητη συμπεριφορά απέναντί μας. Αυτή η ιστορία, δηλ. το να έχουμε έναν αρχικό πυρήνα άκρως εγωϊστών αρχόντων (τους οποίους μιμούνται όλοι οι υπόλοιποι, δηλ. οι αρχόμενοι), δεν ξέρω -σε παρελθοντικό βάθος- πότε καί πώς ξεκίνησε, αλλά γνωρίζω πώς σταματάει. Σπάει, μηδενίζεται με την αγάπη – κι ίσως μόνο μ’ αυτήν. Μαζί κι ο φόβος – κι αυτός γίνεται κομμάτια με την αγάπη.

Προσέξτε, όμως! Δεν εννοώ τίποτε κλαψιάρικες ιστορίες, ή το να υποχωρήσουμε εμείς, γιά να κάνει ο άλλος το κέφι του εις βάρος μας. (Αυτό το τελευταίο δεν είναι αγάπη, μαλακία είναι.) Εννοώ την αγάπη, που έχουν οι παλιόφιλοι μεταξύ τους. Αυτοί -οι φίλοι μας, δηλαδή- είναι η σωτηρία μας!

Εμένα μου είναι αδιανότητο να υποφέρει κάποιος κολλητός μου, καί να μην καθήσω να τον ακούσω, ή να μην τον βοηθήσω – στο κατά δύναμιν. Ή να μην πιούμε κρασί μαζί. Ή να μήν τσοντάρω στον λογαριασμό, έχει-δεν έχει το πορτοφόλι του. Ή να μη φροντίσω να τον πάω σπίτι, αν δεν μπορεί να οδηγήσει λόγωι σούρας. Δυστυχώς, όλ’ αυτά οι νεο-Έλληνες τα πέταξαν στα σκουπίδια, βάζοντας στη θέση τους στόχους ηλίθιους, εφήμερους, άνευ νοήματος στην τελική. Πχ το να πάρουν ακριβό κινητό, το να ρίξουν τον άλλον στη δουλειά, το να γίνουν πλούσιοι σε μιά νύχτα με χρηματιστήρια καί τέτοιες πορδές… (Αν διάβαζαν λιγάκι Ιστορία, θα ξέραν τί επιπτώσεις είχε στα χρηματιστήρια πχ το σκάνδαλο του Παναμά – αλλά η Ιστορία είναι χάσιμο χρόνου, έ; Όμως, τώρα που δεν έχουν μία, ίσως είναι χρήσιμο να κάτσουν να διαβάσουν τίποτε. Η μόρφωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.)

Οπότε, καιρός να τα επαναφέρουμε!

Γι’ αυτό φωνάζω εδώ καί καιρό να φτιάξετε μικρές ομάδες αλληλοβοήθειας (καί άμυνας). Ποιός, μωρέ θα ενδιαφερθεί γιά σας στις τρείς τα μεσάνυχτα, όταν υποφέρετε, παρά μόνον ένας πραγματικός φίλος; Η -φερόμενη ως- κυβέρνησή μας, μήπως; 🙂

[Παρένθεση: Θυμάμαι, πρίν χρόνια, είχε ρίξει ένα ψιλόχιονο δέκα πόντων στα βόρεια προάστεια της Αθήνας… καί πήγανε κάτι αρδ ενός καναλιού γιά ρεπορτάζ. Μέγα γεγονός τα δέκα εκατοστά χιόνι, άξιο τηλεοπτικής προβολής κατά τη γνώμη τους! (Στην ορεινή Φωκίδα, όμως -με ένα μέτρο χιόνι-, δεν πήγαν.) Οπότε φτάνουν με τις κάμερες καί τα μαρκούτσια μπροστά σε μιά βίλλα, που μέσα στο γκαράζ είχε ένα μεγάλο τζίπ –«τζιπούρα», κοινώς- δίλιτρο, μπορεί και παραπάνω. Καί μιά θειά απόξω -προφανώς η ιδιοκτήτρια- ξεχιόνιζε το πεζοδρόμιο με μιά σκούπα, ταυτοχρόνως ωρυόμενη: «- Πού είναι το κράτος!!!»

Έ, άμα νομίζετε πως το «κράτος» λείπει κι απ’ τα δικά σας τα βάσανα, ενώ «θά ‘πρεπε» να παρευρίσκεται καί να …χοροστατεί, καθήστε να το περιμένετε! 🙂 ]

Λοιπόν. Συνοψίζω.

α. Μικρές ομάδες αλληλοβοήθειας καί άμυνας. Κι όχι του χρόνου. ΤΩΡΑ!!!!!!!

β. Συμπάθεια στον συν-Έλληνα, όχι τσακωμοί μαζί του με το παραμικρό. Ένας ταλαιπωρημένος είναι κι αυτός, σαν αυτόν που βλέπεις στον καθρέφτη κάθε μέρα.

γ. Αναβίωση της φιλίας.

δ. Αγάπη στα μικρά Ελληνόπουλα. (Χρειάζεται καί λίγη αυστηρότητα, βέβαια. Καί λίγες ξυλιές στον κώλο. Όχι όλα χύμα.)

Μακριά από ψεύτες / λωποδύτες / προδότες, όπως οι κατ’ εξοχήν εκπρόσωποι του είδους, οι πωλητικοί. Δεν θα βγεί τίποτε καλό, ψηφίζοντάς τους ξανά. Τ’ αρχίδια τους θα ξαναπαίρνετε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, καταλάβετέ το. Δεν αλλάζει το έργον, όσες φορές κι αν παιχτεί. (Στις επόμενες εκλογές, θα λάβετε οδηγίες περί του πρακτέου.)

Καί κάτι τελευταίο:

ε. Τραγουδήστε!!!

Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει πως τώρα τελευταία δεν τραγουδάει κανένας; Εκτός από σκυλοκαψουροτράγουδα …της συμφοράς (που βρήκε τον καψουρεμένον, ο οποίος καί τα …γαυγίζει τα βάσανά του στη διαπασών). Υπάρχουν αμέτρητες όμορφες μελωδίες, Ελληνικές καί ξένες. Τόσο λυρικές, όσο κι επικές. Τραγουδήστε κατά προτίμηση τις τελευταίες. Βάλτε (δυνατά!) τους Τού Στέπς φρομ Χέλλ, ή το «Καλάσνικωφ» του Μπρέγκοβιτς! Ή, εν τέλει, το αθάνατο Ιμάτζιν.

Υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές – φαντασία να υπάρχει! Πχ το να βλέπετε να περνάει πωλητικός, καί να τραγουδάτε αποκριάτικα γαμωτράγουδα (κι ας μην είναι η εποχή τους). Όπως το φοβερό: «Τις μεγάλες Αποκριές σ’κώνοντ’ οι ψωλές ορθές!» Καρα-lol!!! Ν’ αρχίσουν καί να το πιάνουν οι πωλητικοί το νόημα, τί τους περιμένει! 🙂

Δεν ξέρω αν είμαι καλός γιατρός της συλλογικής ψυχής μας (καί δή, με θεραπεία-εξπρέςς), αλλά πιστεύω πως έδωσα όσα μπόρεσα.

Τώρα, ο λόγος κι η πράξη σ’ εσάς!