Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Πλησιάζει η Λαμπρή. Η Λαμπρή ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού. Η λαμπροτέρα ημέρα της Ορθοδοξίας. Η λέξη «Πάσχα» είναι εβραϊκή και σημαίνει «πέρασμα, διάβαση» και εννοούν οι εβραίοι το πέρασμα της Ερυθράς Θαλάσσης τότε που τους επέτρεψε ο φαραώ να φύγουν από την Αίγυπτο. Οπότε, κάκιστα χρησιμοποιούμε την λέξη «Πάσχα» για την Ανάσταση του Χριστού. Μελετώντας το Ευαγγέλιο θα δούμε ότι η λέξη προσβάλει τον Χριστό μας, διότι ο Ίδιος δεν το εόρταζε. Η λέξη αυτή δεν έχει ουδεμία σχέση, ούτε με την Ορθοδοξία, ούτε με το ελληνικό έθνος, ούτε με την ελληνική γλώσσα.

Ανήμερα της Λαμπρής λοιπόν, η ελληνική φυλή σκιρτά στο σύνολό της με την ανάσταση του Κυρίου. Ανήμερα όμως της Λαμπρής του 1821 (ήταν τότε 10 Απριλίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο ή 22 Απριλίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο), τότε που μόλις είχε ξεκινήσει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγών εναντίον των Οθωμανών Τούρκων, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ στην πύλη του Πατριαρχείου μας στην Κωνσταντινούπολη. Ενθυμούμεθα το κρέμασμα του Πατριάρχη κατά την 25η Μαρτίου, μαζί με τους υπολοίπους ήρωες, αλλά πρέπει να το ενθυμούμεθα και κατά την Λαμπρή, διότι ήταν τρομακτικό κτύπημα εις βάρος του έθνους μας. Από την άλλη όμως τόνωσε το σθένος της φυλής μας που πολέμησε εναντίον όλων των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών του.

Γράφει έγκυρος ελληνική εγκυκλοπαίδεια για τον απαγχονισμό του πατριάρχη μας: «… υποστασταζόμενος υπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιερεύς ωδηγήθη υπό τους αγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλην των Πατριαρχείων εκ της οποίας εδέθη η αγχόνη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθως ο δήμιος, αφού του αφήρεσε το εγκόλπιον, το εξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον και ό,τι εύρεν επ’ αυτού, διέταξε ρωμαλέον αχθοφόρον να τον σηκώση επί των ώμων του, ο ίδιος δε αναβάς επί κλίμακος περιέβαλε τον τράχηλον του πατριάρχου δια βρόχου και αφήκεν αυτόν μετέωρον.

Μετ’ ολίγας στιγμάς , περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο εθνομάρτυς πατριάρχης, άγων το 76ο έτος της ηλικίας του. Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι ελιθοβόλουν το αιωρούμενον λείψανον, προ του οποίου διήλθον όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν εκεί επί τρείς ημέρας κρεμάμενον και φέρων επί του στήθους το φιρμάνιον περί της καταδίκης. (…) Την 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσίων εις Εβραίους, οι οποίοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό δια των οδών της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσαν αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον».

Απορία: Ποιοι «λάδωσαν» τους Τούρκους με 800 γρόσια να πάρουν το λείψανο του πατριάρχου; Ο όχλος; Όπως βλέπουμε υπήρξε συμμετοχή Εβραίων στο κρέμασμα του Πατριάρχη και γι αυτό ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες εναντίον τους. Η συμμετοχή τους στο έγκλημα ήταν κατά την ημέρα της Λαμπρής μας. Τον Απρίλιο του 1982 η εφημερίς ΤΑ ΝΕΑ έγραψε: «το Πάσχα του 1821 οι Εβραίοι αναμιγνύονται στο φονικό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’. Αυτοί θα «σούρουν» το κουφάρι στα λασπωμένα σοκάκια ως κάτω στην όχθη του Κερατίου».

Τι λένε όμως οι Εβραίοι για το γεγονός; Ο Εβραίος συγγραφεύς Φράνκο σε βιβλίο του έγραψε: «Η εκτέλεση του Γρηγορίου, Έλληνα Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, υπήρξε έμμεσα η αιτία της σφαγής πολλών χιλιάδων Εβραίων.
»Ιδού τι μου ανέφεραν γι’ αυτό το γεγονός αυτόπτες μάρτυρες. Το 1821, οι εξεγερμένοι Έλληνες κατέλαβαν στο Αρχιπέλαγος ένα πλοίο που ερχόταν από τη Μέκκα και κακοποίησαν τους επιβάτες του, τον Μολλά της Μέκκας και το χαρέμι του. Αυτές οι ωμότητες επί έγκυων γυναικών και επί γέροντος αξιοσέβαστου για τον υψηλό βαθμό του στην οθωμανική ιεραρχία, προκάλεσαν στο έπακρο την αγανάκτηση των μουσουλμάνων.

»Στις 27 Απρίλη 1821, ανήμερα το χριστιανικό Πάσχα, ο μέγας Βεζύρης Μπεντερλί – Αλί – Πασά (σ.α. Μπεντερλί > Μπεν Τερλί) πήγε στο πατριαρχείο στο Φανάρι, ακολουθούμενος από ένα τάγμα Γενιτσάρων. Με διαταγή του Μπεντερλί ο Πατριάρχης πιάστηκε και κρεμάστηκε παρουσία και του πλήθους, στην πύλη του καθεδρικού ναού. Στους παρευρισκόμενους, που ήταν κυρίως Έλληνες, ήρθαν και αναμείχθηκαν και μερικοί Εβραίοι, που μόνη η περιέργεια τους είχε προσελκύσει. Ο Μπεντερλί – Αλί – Πασά τους παρατήρησε και τους προσφώνησε μ’ αυτά τα λόγια: «Καλώς ορίσατε, ω σεις Ιουδαίοι! Ιδού κρεμασμένος ο εχθρός σας και εχθρός μας! Σούρτε τον ως την θάλασσα σας το προστάζω».

»Θέλοντας και μη τρεις Ισραηλίτες που το χρονικό διαφύλαξε τα ονόματά τους (Μουτάλ, Μπιτσαξή και Λεβύ) έσουραν το κουφάρι ως την όχθη του Κεράτιου Κόλπου. Και απ’ αυτό το απλό γεγονός γεννήθηκε ένας παράλογος θρύλος: στην αρχή, οι Έλληνες κυκλοφόρησαν την φήμη ότι οι Εβραίοι είχαν εμπνεύσει στην Κυβέρνηση την ιδέα αυτού του φονικού. Ύστερα, όταν η είδηση έφθασε στην Ελλάδα, μεγαλοποιήθηκε τόσο και αφηγούνταν ότι οι Ισραηλίτες της Κωνσταντινούπολης είχαν κρεμάσει τον Πατριάρχη. Υπολογίζονται σε 5.000 οι Εβραίοι που σφαγιάστηκαν μ’ αυτή την ευκαιρία στον Μωριά από το ελληνικό πλήθος. Κι υπάρχουν ακόμη Έλληνες ιστορικοί που αναφέρουν αυτή την ιστορία με σκέψεις ελάχιστα κολακευτικές για τους ομοθρήσκους μας».

Αυτά τα λένε οι Εβραίοι που ποτέ δεν φταίνε για τίποτα και δικαιολογούνται με το «οφθαλόν αντί οφθαλμού». Υπόψη ότι την Μεγάλη Εβδομάδα στην Ελλάδα εκαίγετο εθιμικά ομοίωμα του προδότου Ιούδα. Το έθιμο απαγορεύθηκε το 1974, με την έλευση της εθνοκτόνου και σιωνιστοκινούμενης μεταπολιτεύσης στην Ελλάδα.

Έτσι μαγάρισαν οι εχθροί μας την πρώτη Λαμπρή μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821. Δεν ξεχνάμε την Ιστορία μας και διδασκόμαστε απ’ αυτήν διότι διαφεντεύει το μέλλον μας.

Καλή Λαμπρή!
Χρήστος Μαντζιάρης