5 Μαΐου 2010- Θυμάται κανείς τους νεκρούς της Μαρφίν;

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους “ακτιβιστές” των Εξαρχείων και η απόδοση ευθυνών
Ποιός θυμήθηκε σήμερα από την κατ΄όνομα μόνο κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά και από τον πολιτικό κόσμο εν γένει, την 35χρονη Παρασκευή Ζούλια, την 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου (και το αγέννητο παιδί της) και τον 36χρονο Επαμεινώνδα Τσακάλη;

Ελάχιστοι… Γιατί τα τρία θύματα της τραγωδίας της Μαρφίν δεν λέγονται Γρηγορόπουλος ή Τεμπονέρας. Γιατί τα τρία (μάλλον τέσσερα) θύματα της Μαρφίν δεν χάθηκαν από τη σφαίρα αστυνομικού αλλά από το μπουρλότο κουκουλοφόρου!
Ήταν σαν σήμερα 5 Μαϊου 2010 όταν στην πρωτεύουσα έλαβε χώρα μακράν η μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων 20 χρόνων. Και οι προβοκάτορες τι έκαναν; Έκαψαν ή άφησαν να καούν οι άνθρωποι στην Μαρφίν με αποτέλεσμα ο κόσμος να φοβηθεί και να μην ξανακατέβει στις επόμενες πορείες!!!!!!!

Ποιοι είναι οι προβοκάτορες; Κοντά στο νου και η γνώση…

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Τι έκανε τότε το κόμμα της σημερινής κυβερνησης στα γεγονότα του 2010; Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, που κάνει σήμερα ό,τι μπορεί προκειμένου να πείσει και τον τελευταίο αριστερό πως η κυβερνώσα παράταξη δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της Αριστεράς τότε γελούσε χαιρέκακα!

Δυστυχώς ναι! Γελουσαν χαιρέκακα στη Βουλή κάποιοι στις 5 του Μάη του 2010 γιατί δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς για υποκινητές των επεισοδίων-όπως έγινε στα Δεκεμβριανά του 2008-μιας και το μπλοκ τους εγκλωβίστηκε και δεν έφτασε στη Βουλή.

Αρκέστηκε να βγάλει την ουρά του απ΄έξω με λίγα λόγια!

Το κόμμα που έδινε ραντεβού στο πεζοδρόμιο όσο ήταν αντιπολίτευση σήμερα ξέχασε τα θύματα της εργατιάς! Γιατί οι τρεις της Μαρφίν είναι τα πραγματικά θύματα της σφαγής της ελληνικής κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που διοργάνωνε πορείες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις για τα πάντα σιώπησε ηχηρότατα τότε όπως και σήμερα για τον θάνατο των τριών νέων ανθρώπων στην τράπεζα..

Ούτε μια κουβέντα για τους δολοφόνους των Εξαρχείων. Τους ίδιους τους οποίους ανέχεται σήμερα ως κυβέρνηση να κάνουν επεισόδια στο Πολυτεχνείο, να στήνουν αντιεξουσιαστικό ΚΕΠ στην πλατεία Εξαρχείων, να πυρπολούν μέσα μαζικής μεταφοράς, να καταστρέφουν ακυρωτικά μηχανήματα σε σταθμούς του μετρό, να τα βάζουν κάθε Παρασκευή με την άμοιρη διμοιρία των ΜΑΤ στην Χαριλάου Τρικούπη και γενικά να τρομοκρατούν την κοινωνία ονομάζοντάς τους μάλιστα και “ακτιβιστές”….

Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς έμαθαν τόσα χρόνια να υπερασπίζονται εκείνους που νομίζουν ότι κάτω από μια κουκούλα θα κρύψουν τα ανομήματά τους και πως βγάζοντας την θα γίνουν πάλι ένα με την κοινωνία την οποία μισούν από….συνήθεια.
Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονται να αντιταχθούν με την αλητεία των Εξαρχείων που δε σέβεται ούτε περιουσίες ούτε ανθρώπινες ζωές.

Όσο για τους δολοφόνους της Μαρφίν, δεν θα τους μάθουμε ποτέ;

Πριν από ενάμισι χρόνο περίπου δύο άνδρες που κατηγορήθηκαν κρίθηκαν ομόφωνα αθώοι από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας.

Αρχικά, οι κατηγορούμενοι και άλλα πρόσωπα ενεπλάκησαν στην υπόθεση μέσω μίας ανώνυμης επιστολής ενώ εν συνέχεια υπήρχαν φωτογραφίες και μαρτυρίες οι οποίες φέρονταν να τους τοποθετούσαν στο σημείο των επεισοδίων.
Βέβαια, οι μαρτυρίες εν συνέχεια αναιρέθηκαν και στο ακροατήριο δεν υπήρξε κανένας μάρτυρας που να τους αναγνωρίζει ως δράστες των επιθέσεων.

Άρα μηδέν εις το πηλίκον….

Επίσης αρχές του χρόνου το Διοικητικό Πρωτοδικείο, μετά από αγωγή 24 εργαζομένων για ηθική βλάβη απεφάνθη για παραλείψεις τόσο από την Αστυνομία, όσο και από την Πυροσβεστική, οι οποίες αν δεν είχαν συντελεστεί θα είχε αποφευχθεί η τραγωδία, όπως αναφέρει η υπ’ άριθμόν 776/2018 απόφαση. Και επιδίκασε αποζημιώσεις μέχρι 60.000 ευρώ σε εργαζόμενους αλλά και συγγενείς των θυμάτων….

Δηλαδή βρήκαμε πως έφταιγε η Αστυνομία και η Πυροσβστική, αλλά τον μπουρλοτιέρη της Μαρφίν δεν τον βρήκαμε. Ούτε όλους εκείνους που περνώντας την Σταδίου φώναζαν “να καει”, ούτε εκείνους που εμπόδισαν τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν εγκαίρως….

Γιατί κάποιοι δεν ξεχνάμε όσα συνέβησαν όσα χρόνια κι αν περάσουν, επειδή απλούστα ήμασταν παρόντες…
Κι έτσι οδεύει στη λήθη μια από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Από αυτές που δεν διδάσκονται στα βιβλία. Η τελευταία ίσως μαζική και αυθόρμητη αντίδραση του ελληνικού λαού κόντρα στο σύνδρομο της αιώνιας παθητικότητας κάηκε εκείνη την μέρα και ενταφιάστηκε μαζί με τους νεκρούς της Μαρφίν.
Γράφει ο Μάνος Χατζηγιάννης

Πηγή – ksipnistere.com