Ἤ παπάς, παπὰς ἤ ζευγάς, ζευγὰς

Γράφει ὁ κ. Διομήδης Χ. Σταμάτης, Ph.D. Προτοψάλτης Καθεδρικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Μητροπόλεως Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν (ΗΠΑ), Καθ/τής Πανεπιστήμιου, παγκόσμιος σύμβουλος Ποιότητoς

Γιὰ 40+ χρόνια στὸν Ἀκαδημαϊκό μου ρόλο καὶ στὸν Ἐπαγγελματικό μου ρόλο διδάσκω, θέματα μηχανολογίας καὶ ποιότητας σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὅταν κάποιος μὲ ρωτήσει τί εἶναι ποιότητα; Ἡ ἀπάντησή μου εἶναι ἁπλή. Κάνε αὐτὰ ποὺ λές! Πές μου τί θέλεις, καὶ τί θὰ κάνεις. Ἀφοῦ μοῦ πεῖς τί θέλεις καὶ τί θὰ κάνεις, ἡ ἑπόμενη ἐρώτηση εἶναι. Τὰ κάνεις αὐτά; Ἂν ναί, ἀκολουθεῖς τὰ ὅρια τῆς ποιότητας. Ἂν ὄχι, λὲς ψέματα. Εἶσαι ὑποκριτής. Ἄλλα λές, καὶ ἄλλα κάνεις. Προσπαθεῖς νὰ κοροϊδέψεις τὸν πελάτη σου μὲ τὸ νὰ δείξεις ὅτι εἶσαι ποιὸ ἔξυπνος, καὶ σοῦ περνᾶ αὐτὸ ποὺ θέλεις. Οἱ πελάτες τῆς Ὀρθοδοξίας εἴμασθε ἐμεῖς, οἱ πιστοί.

Ἂν δὲν κάνεις αὐτὰ ποὺ πρέπει, ἤ κάνεις κάτι ποὺ εἶναι ποιὸ εὔκολο, ἤ ποὺ δὲν σὲ συμφέρει, ἤ δὲν εἶσαι προετοιμασμένος γιὰ αὐτά, τότε εἶσαι ὑποκριτής. Μέσα στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουμε καταντήσει νὰ ἔχουμε κληρικοὺς καὶ θεολόγους ποὺ ἄλλα λένε, ἄλλα γράφουν καὶ ἄλλα κάνουν. Προσπαθοῦν νὰ ἀνακατευθοῦν μὲ πολλὰ ἐφόσον ὁ προορισμὸς τους εἶναι νὰ διδάξουν τὴν πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας στοὺς πελάτες τους. (Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποκαλεῖ ποίμνια (πρόβατα) καὶ αὐτοὺς ποιμένες).

Στὴν σημερινὴ ζωή μας βλέπουμε πολλοὺς κληρικοὺς νὰ ἀνακατεύονται μὲ πολλὰ πράγματα ποὺ νομίζω ὅτι δὲν ἔχουν καμία ἰδέα, γιὰ νὰ ἐκφράσουν ἄποψη. Νομίζουν ὅτι εἶναι οἰκονομολόγοι, λογιστές, θεολόγοι, μηχανολόγοι, κλιματολόγοι, ἠθοποιοί, κτλ. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ εἶναι καὶ νὰ πράττουν μὲ ὅλη τὴν καρδία τους, τὸ πνεῦμά τους καὶ τὸ σῶμα τους εἶναι νὰ προσπαθοῦν νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως τὸ βρῆκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Ἡ διαταγὴ τοῦ Κύριου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητάς Του ἦταν «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ. 16. 15-16).

Προσπαθοῦν νὰ κάνουν τὰ ἀδύνατα δυνατὰ μὲ τὸ δικό τους ἐγω. Προσπαθοῦν μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο νὰ βροῦν δικαιολογία ὅτι πράγματι εἶναι ταχυδακτυλουργοί. Τὸ πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταφέρουν, διότι δὲν ἔχουν ἀκόμη καταλάβει ὅτι «δὲν χωρᾶνε δύο καρπούζια σὲ μία μασχάλη.» Ὅσο πιὸ πολὺ προσπαθοῦν, τόσο χάνουν τὸ κῦρος τους. Ὅσο πιὸ πολὺ προσπαθοῦν, τόσο ἡ Ὀρθοδοξία πηγαίνει πίσω. Ὅσο ποιὸ πολὺ προσπαθοῦν, τόσο χάνουν τὴν ὑπόληψή τους καὶ τὸ σεβασμὸ ἀπὸ τὸν λαό.

Αὐτὴ ἡ ἀνακατωσούρα (μπλέξιμο) μοῦ θυμίζει τὰ λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη, τὰ ὁποῖα σήμερα τὰ χρησιμοποιοῦμε ὡς λαϊκὴ παροιμία. Τί εἶπε ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ ποὺ ἰσχύει καὶ σήμερα; Ἂς τὸ ἐξετάσουμε περιληπτικά.

Μία μέρα ποὺ εἶχαν ὁρίσει σύναξη, γιὰ νὰ πᾶνε νὰ ὁρίσουν καρτέρι, σύμφωνα μὲ τὶς πληροφορίες ποὺ εἶχαν ὅτι θὰ περνοῦσαν ἀπὸ ἕνα χωριὸ Ἀρβανίτες, ἕνα ἀπὸ τὰ παλλικάρια τοῦ Κολοκοτρώνη ἀργοῦσε νὰ ἔλθει. Αὐτὸς ἔτυχε νὰ ἦταν ἕνας παπὰς ποὺ εἶχε παρατήσει τὰ τελετουργικά του καθήκοντα καὶ εἶχε ἀφιερωθεῖ στὸν ἅγιο ἀγώνα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς πατρίδας του ἀπὸ τοὺς ἄπιστους ἐχθρούς. Ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἕτοιμος ὁ Κολοκοτρώνης νὰ δώσει ἐντολὴ στὸ ἀσκέρι νὰ ξεκινήσει, φάνηκε ἀπὸ μακριὰ νὰ ἔρχεται τρέχοντας ὁ παπὰ-Λευτέρης.

Σὲ ἐρώτηση τοῦ Γέρου γιατί ἄργησε, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς καθὼς περνοῦσε ἀπὸ τὸ χωριό, εἶδε τὴ χήρα τοῦ κακομοίρη τοῦ Θανάση ποὺ σκοτώθηκε, νὰ προσ­παθεῖ νὰ ζευγαρώσει τὸ χωραφάκι της, ἀλλὰ τῆς ἦταν ἀδύνατο. «Τότε τὴ λυπήθηκα καὶ κάθισα νὰ τὴ βοηθήσω». Στὴν ἀπάντηση αὐτὴ ὁ Κολοκοτρώνης τὸν κοίταξε, λέγοντας τὰ περίφημα λογία «Ἢ παπὰς, παπὰς ἢ ζευγὰς, ζευγὰς θὰ εἶσαι,» κι ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ξεκινήσουν.

Ἡ Ἁγ. Γραφή μᾶς τὸ λέει λίγο πιὸ διαφορετικά, ἀλλὰ καὶ πιὸ συγκεκριμένα ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε δύο ἀντίθετες ἰδέες, ἤ νὰ κάνουμε δύο ἀντίθετα πρά-γματα, ἤ νὰ ἔχουμε δύο ἐπιστάτες. Στὴν Π. Διαθήκη διαβάζουμε «Ἐὰν δὲ οἰκοδομήσης οἰκίαν καινήν, καὶ ποιήσεις στεφάνην τῷ δώματί σου· καὶ οὐ ποιήσεις φόνον ἐν τῇ οἰκίᾳ σου, ἐὰν πέση ὁ πεσὼν ἀπ’ αὐτοῦ. Οὐ κατασπερεῖς τὸν ἀμπελῶνά σου διάφορον, ἵνα μὴ ἁγιασθῆ τὸ γένημα καὶ τὸ σπέρμα, ὃ ἐὰν σπείρης μετὰ τοῦ γενήματος τοῦ ἀμπελῶνός σου. Οὐκ ἀροτριάσεις ἐν μόσχῳ καὶ ὄνῳ ἐπὶ τὸ αὐτό (Δευτ. 22. 8-10). Δηλαδή, δὲν ταιριάζει ὁ ζευγὰς νὰ ἔχει βόδι καὶ γάιδαρο μαζὶ στὸ ὄργωμα. Τὰ δύο αὐτὰ ζῷα ἔχουν διαφορετικὲς δυνάμεις. Ἀλλὰ καὶ στὴν Κ. Διαθήκη διαβάζουμε «Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. 6. 24). Δηλαδή, δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ὑπηρετεῖ δύο ἀφεντικά.

Πολὺ δυνατὰ λόγια αὐτὰ γιὰ ὅλους μας ἰδιαίτερα ὅμως γι’ αὐτοὺς τοὺς κληρικούς, θεολόγους καὶ πολιτικοὺς ποὺ εἶναι ἀρχηγοί. Δὲν μποροῦν νὰ λένε κάτι ὡραῖο, ἀλλὰ νὰ πιστεύουν καὶ νὰ κάνουν τὸ ἀντίθετο. Δὲν μποροῦν νὰ δείχνουν ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πίστη μας καὶ τὴν Ἑλλάδα μας, ὅταν εἶναι μαζί μας καὶ νὰ μᾶς βάζουν δυναμίτη, ὅταν δὲν εἶναι μαζί μας καὶ νὰ μᾶς κολακεύουν. Εἶναι ἀδύνατον κάποιος νὰ εἶναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ καὶ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ. Τὰ δύο εἶναι ἄκρα ἀντίθετα. Ἀπὸ μιᾶς πλευρᾶς ἡ Ὀρθοδοξία πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ἐνῷ ἡ Οἰκουμενιστικὴ φιλοσοφία πιστεύει ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς ἀλήθειες καὶ πρέπει νὰ τῆς ἀναγνωρίσουμε. Τά δύο αὐτά ἄκρα δὲν συμβιβάζονται.

Γι’ αὐτό εἶναι καιρὸς νὰ πιέσουμε τοὺς οἰκουμενιστάς νὰ μᾶς ποῦν ποιὸ εἶναι τὸ πιστεύω τους καὶ τί θέλουν νὰ διαλέξουν. Θέλουν τὴν Ὀρθοδοξία; Θέλουν τὴν Ἑλλάδα; Μπράβο τους! Τοὺς δεχόμασθε μὲ ἀνοικτὰ χέρια. Ἂν ὄχι ὅμως πρέπει νὰ φύγουν μόνοι τους, ἤ νὰ τοὺς διώξουμε. Εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶ εὐαγγέλιο (Λουκ. 10 19-20) διαβάζουμε «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. Πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται·χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἀλλὰ καὶ στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (28. 3, 5 ὁ ἴδιος μᾶς τὸ λέει κατακάθαρα. «ἔχιδνα ἀπὸ τῆς θέρμης διεξελθοῦσα καθῆ­ψε τῆς χειρὸς αὐτοῦ … ὁ μὲν οὖν ἀποτινάξας τὸ θηρίον εἰς τὸ πῦρ ἔπαθεν οὐδὲν κακόν·». Εἶναι πολὺ σημαντικά τὰ λόγια αὐτὰ, διότι μᾶς ἐνθαρρύνουν νὰ ρίξουμε τὰ «φίδια» στὴν φωτιὰ (νὰ τὰ σκοτώσουμε). Καὶ ἂν τὰ σκοτώσουμε δὲν θὰ πάθουμε τίποτα. Οἱ οἰκουμενισταί εἶναι τὰ φίδια τοῦ σκότους, τοῦ ψεύδους καὶ τῶν λανθασμένων ἰδεῶν. Γι’ αὐτό πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε καὶ νὰ τοὺς ρίξουμε στὴν φωτιὰ καὶ νὰ ἀπολυμάνουμε τὴν πίστη μας ἀπὸ κάθε αἵρεση ποὺ διδάσκουν.

Γιὰ ἀρκετὰ χρόνια τώρα οἱ ἡγέτες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ΟΧΙ ἡ πίστη) ἔχουν πάρει τὸν κατήφορο. Πολλὲς οἱ ἀφορμὲς καὶ οἱ δικαιολογίες. Κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη αὐτὸς ὁ κατήφορος εἶναι, διότι ἔχουμε γίνει μία Ἐκκλησία γεμάτη ἀπὸ ἀντιθέσεις. Τὰ παραδείγματα εἶναι παρὰ πολλά. Ἐδῶ ἀναφέρουμε μόνον ἕξι.

Λέμε ὅτι ἡ νηστεία εἶναι ἀναγκαία καὶ πρέπει νὰ τὴν στηρίζουμε ὅσο τὸ δυνατὸν μποροῦμε. Πολλὰ ἔχουν γραφτεῖ. Στὴν πράξη ὅμως ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ μπροστὰ στὴν ὡραία πύλη μᾶς λένε ὅτι, ἂν δὲν νηστεύουμε, δὲν εἶναι καὶ τόσο κακό.

Ἂν καὶ διάφοροι κανόνες μᾶς λένε ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ γονυκλισία τὶς Κυριακές, οἱ κληρικοὶ μᾶς πιέζουν νὰ γονατίζουμε. Στίς ΗΠΑ, μᾶς τὸ γράφουν καὶ στὸ κυριακάτικο φυλλάδιο, ποὺ διανέμεται στοὺς πιστούς. Γιατί γίνεται αὐτό; Διότι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μελέτιος (τὸ 1950) ἔτσι τοῦ ἦλθε νὰ ἀλλάξει τοὺς κανόνες. Φαίνεται ξέχασε ὅτι ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κύριου. Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι ἡμέρα χαρᾶς. Καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς, ἡ ἀπόδοση τῆς Ἀναστάσεως κρατιέται μέχρι τὴν Πεντηκοστή, γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει νὰ μὴ ἔχουμε γονυκλισία τὴν Κυριακή.

Ὡς Ὀρθόδοξοι οἱ ἀκολουθίες μας ἀπαιτοῦν νὰ στεκόμασθε ὄρθριοι, τώρα μᾶς κουβαλᾶνε ξύλινους καναπέδες (pews), ὅπως οἱ Παπικοί καὶ Προτεστάντες. Ἐμεῖς ἔχουμε στασίδια, στὰ ὁποῖα, ἂν καθίσουμε, καθόμαστε σὲ σημεῖο σταυροῦ.

Ἀφήνουμε ὅποιον καὶ ὅποιον νὰ ψάλει ἂν καὶ οἱ κανόνες εἶναι σαφέστατοι ὡς πρός τὸ ποιὸς πρέπει νὰ ψάλει.

Ἔχουμε τὸ κανονικὸ Τυπικὸ (Γ. Βιολάκη) καὶ τὰ πρόχειρα τυπικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ δὲν τὰ ἀκολουθοῦμε.

Καὶ ἄλλα πολλὰ παραδείγματα.

Ποιὸς πταίει γι’ αὐτά; Ἡ παροιμία λέει ὅτι «τὸ ψάρι βρομάει ἀπὸ τὸ κεφάλι». Ἆραγε, αὐτὲς οἱ δικαιολογίες ἔρχονται ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτά. Ἔχουμε κληρικοὺς σὲ ὅλους τούς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης νὰ μὴ ἀναγνωρίζουν τοὺς Ἱ. Κανόνες, τοὺς Ἱ. Πατέρες, τὶς Ἱ. Ἀκολουθίες μας καὶ ἄλλα. Θέλουν καὶ προτιμοῦν νὰ ἀνατρέψουν τὰ πάντα γιὰ μία νέα θρησκεία – οἰκουμενισμό. Νομίζουν ὅτι ἐπειδή ἔχουν διδακτορικὰ ἀπὸ Ἀμερικανικὰ ἤ Εὐρωπαϊκὰ πανεπιστήμια εἶναι ποιὸ ἄξιοι νὰ μιλήσουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ Ἁγίους μας. Ξεχνᾶνε ὅτι τὸ μυστικό τους ἔχει βγεῖ καὶ ξέρουμε τὶς ρίζες αὐτῶν τῶν ἰδεῶν ἀπὸ ποῦ ἔρχονται. Προέρχονται ἀπὸ ἀντὶ-ὀρθόδοξα πανεπιστήμια. π.χ. Τὸ παν­επιστήμιο τοῦ Harvard ἱδρύθηκε ἀπὸ κληρικοὺς ποὺ ἀνῆκαν σὲ προτεσταντικὸ ρεῦμα τῶν Congregational καὶ Unitarian ἰδεῶν. Τὸ πανεπιστήμιο τοῦ Yale, ἱδρύθηκε ἀπὸ κληρικοὺς τῶν Methodist καὶ Congregational ἰδεῶν. Τὸ Princeton ἱδρύθηκε ἀπὸ κληρικοὺς τῶν Presbyterian. Tό Notre Dame εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα Παπικά πανεπιστήμια τοῦ κόσμου. Τὸ Dallas Theological School εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα Προτεσταντικὰ πανεπιστήμια τῶν Βαπτιστῶν. Τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Columbia ἔχει τὶς βάσεις του στὶς Ἑβραϊκὲς ἰδέες καὶ μαζὶ μὲ τὸ Union Theological Seminary πιστεύουν καὶ διδάσκουν καὶ συγκεντρώνουν (focus) ἰδέες γιὰ τήν Πρεσβυτεριανή Θεολογία, τήν Ἑβραϊκή Θεολογία, τήν Black liberation theology. Τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης εἶναι γιὰ τὶς προτεσταντικὲς ἰδεολογίες, κ.ο.κ. [Ἂν καὶ οἱ ἱδρυτὲς αὐτῶν τῶν πανεπιστημίων εἶχαν τό ὅραμα γιὰ χριστιανικὰ πανεπιστήμια, στὶς μέρες μας ἀκόμη κρατοῦν αὐτὴν τὴν ἰδέα καὶ ἔχουν προσθέσει σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές, ἀντι- ὀρθόδοξες, καὶ οἰκουμενιστικές ἰδέες καὶ διδασκαλίες].

Ὅσο τὰ Εὐρωπαϊκὰ πανεπιστήμια ἔχουν βάσεις στὴν Παπική, Λουθηρανικὴ καὶ τὴν Ἀγγλικανική κουλτούρα, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἔχουμε ἡγέτες ποὺ δὲν ἔχουν γερή Ὀρθόδοξη παιδεία, ἀλλὰ οὔτε καὶ εἶναι γεροὶ στὴν πράξη τῆς ὀρθοδοξίας. Ἂν δοῦμε τὰ δίπτυχα θὰ τὸ ἐξακριβώσουμε αὐτὸ μὲ τὸ ὅτι οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουν ζήσει τὴν ζωή τοῦ μοναστηριοῦ, ἡ ὁποία εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὴ ἀπὸ διπλώματα. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Θεολογία τῆς Ὀρθόδοξου πίστεως εἶναι μέσα στὴν ὑμνολογία (στὸ ἀναλόγιο) τῆς λατρείας μας. [Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας ἔχουν σπουδάσει γιὰ τὶς ἀνώτερες σπουδὲς των μὲ εἰδικότητα στὴν Ἱστορία, Εἰκονογραφία, Γαλλικά, Ἀρχαιολογία, Ἀνθρώπινες ἐπιστῆμες (Humanities), καὶ ἄλλες εἰδικότητες ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία].

Συμπατριῶτες καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ, εἶναι ντροπὴ γιὰ μᾶς νὰ ἀνεχόμασθε ἕνα τέτοιο ἐκκλησιαστικὸ καὶ πολιτικὸ προσωπικὸ τῶν διαφόρων ἀποχρώσεων, ποὺ ἀντὶ νὰ προτείνει τρόπους ἀπεξάρτησης τοῦ ἔθνους μας ἀπὸ ξένους πάτρωνες καὶ νὰ ἐξασφαλίζει συνθῆκες, ὅπου οἱ πολίτες τοῦ ἴδιου τοῦ κράτους νὰ μποροῦν νὰ δημιουργήσουν, ἀσχολεῖται μὲ τὰ κομματικά του συμφέροντα, ποὺ ὑπηρετοῦν ξένους ἐντολεῖς, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς πελατειακούς του μηχανισμούς, ποὺ τοῦ ἐξασφαλίζουν ψηφοφόρους παραβιάζοντας κάθε ἀρχὴ ἰσοτιμίας καὶ ἀξιοκρατίας. Εἶναι ντροπή μας ποὺ ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνεχόμασθε κληρικοὺς καὶ θεολόγους ποὺ δὲν ἀμύνονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὄχι μόνον δὲν ἀμύνονται ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐνάντιον τῆς πίστεώς μας φανερὰ καὶ καμαρώνουν. Ἔχουν καταντήσει νὰ γίνουν παγώνια μὲ ἀνοικτὲς οὐρὲς, γιὰ νὰ μᾶς δείξουν μὲ ὑπερηφάνεια ποιοί εἶναι.

Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ ἐξέλεξε παμψηφεὶ τὸν Ἀρχιμανδρίτη Ναθαναὴλ Συμεωνίδη Μητροπολίτη Σικάγου: Ὁ ἐψηφισμένος εἶναι ἐπικεφαλῆς τοῦ Τμήματος Διαχριστιανικῶν, Διορθόδοξων καὶ Οἰκουμενικῶν Σχέσεων. Εἶναι γιὰ γέλια, ὅταν διαβάσει κανεὶς, πῶς ἐξελέγη παμψηφεί. Διαβάζοντας στὴν ἱστοσελίδα τῆς ἐφημερίδoς τοῦ Ἐθνικοῦ Κήρυκα μαθαίνουμε ὅτι τὶς μεταπτυχιακὲς σπουδὲς πραγματοποίησε στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης, ἀπὸ ὅπου ἔλαβε καὶ τὸν τίτλο τοῦ Διδάκτορος τῆς Θεολογίας, τὸ 2007, καθὼς καὶ στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Columbia, ὅπου εἰδικεύθηκε στὴν Ἱστορία καὶ Ἠθική τῆς Δημόσιας Ὑγείας. Ἐπίσης μαθαίνουμε ὅτι ὁ Πατριάρχης μας τὸν διάλεξε προσωπικῶς, ἂν καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος ἦταν ἐναντίον τῆς ἐκλογῆς, διότι α) δὲν νομίζει ὅτι ὁ Ναθαναὴλ εἶναι ἕτοιμος γιὰ μητροπολίτης, καὶ β) τὸ γεγονὸς ὅτι πρώτη φορά ἐπιλέγουν τὸν δεύτερο καὶ ὄχι τὸν πρῶτο ἀπὸ τὸ τριπρόσωπο. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχη μας δυστυχῶς εἶναι ἀπάντηση ἑνὸς Ἐθνάρχου καὶ ὄχι ἑνὸς ποιμένα ποὺ προσβλέπει στὸ καλό τοῦ ποιμνίου του. Ἡ ἀπάντηση ἐν μέρει ἦταν «…τὴν ἐκλογὴ τὴν κάνουμε ἐμεῖς καὶ ὡς ἐκ τούτου ὅποιον θέλουμε ἀπὸ τὸ τριπρόσωπο αὐτὸν προκρίνουμε, ἀλλιῶς δὲν θὰ εἶχε νόημα ἡ ἔννοια τοῦ τριπροσώπου». Καὶ ἀναρωτιόμασθε, πῶς ὅλοι ποὺ παραβρέθηκαν, γιὰ τὴν ψήφιση αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιμανδρίτη ὁμόφωνα τὸν ψήφισαν ἐφόσον τὸ παραδέχεται μόνος του ὅτι εἶναι οἰκουμενιστης καὶ ἐφόσον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε ὅτι δὲν εἶναι ἕτοιμος;

Ὅταν κανεὶς δὲν λέει ἤ ἀκολουθεῖ αὐτὰ ποὺ λέει ἡ πίστη μας πολὺ γρήγορα θὰ πέσει σὲ αἵρεση. Ἡ παρέμβαση ἀρχίζει σὲ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ μὲ τό πέρασμα τοῦ χρόνου γίνεται ἀνεμοστρόβιλος καὶ καταστρέφει ὅ,τι βρίσκεται μπροστά του.

Ἡ ἀρχὴ ἴσως γίνει μὲ μία ἁπλὴ ἀναγνώριση ἄλλων αἱρετικῶν. Πολὺ γρήγορα ὅμως ἐξαπλώνεται εἰς τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἄλλους αἱρετικοὺς ἤ μὲ ὁποιαδήποτε θρησκεία βρίσκουν. Κόβουν τὶς ἀκολουθίες τῆς ἐκκλησίας, δὲν λειτουργοῦν τὶς μεγάλες γιορτὲς τῶν ἁγίων, κάνουν λειτουργία χωρὶς Ὄρθρο, δὲν κάνουν ἑσπερινούς, ὄρθρους καὶ ἂν κάνουν γίνονται γιὰ τὸν τύπο μόνον, ὥστε νὰ λένε ὅτι κάνουμε ἑσπερινὸ καὶ ὄρθρο. Μὰ πῶς νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι γίνεται ἑσπερινὸς καὶ ὄρθρος, ἀφοῦ τὰ περισσότερα τὰ «πηδᾶμε» λὲς καὶ εἴμασθε σὲ πρωτάθλημα – πολλὲς φορὲς δὲν γίνονται καθόλου.

Ἀναγνωρίζουν μὲ βραβεῖα καὶ ἰδιαίτερες τελετὲς τοὺς Μασόνους καὶ οἰκουμενιστάς, δέχονται χρήματα ἀπὸ Μασόνους, διοργανώνουν Ἰνστιτοῦτα γιὰ οἰκουμενιστικὲς μελέτες, δὲν μιλᾶνε γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Ὀρθόδοξων στὴν Μέση Ἀνατολή, δὲν ἀνακατεύονται στὰ ἐθνικά μας δικαιώματα καὶ πολλὰ ἀλλά.

Ἡ δύναμή μας εἶναι μεγάλη καὶ πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε, ἐφόσον ψηφίζουμε καὶ ἐνισχύουμε τοὺς ἴδιους, γιατί ἐλπίζουμε ἀλλαγές; Μία παροιμία στὴν ἀγγλικὴ κουλτούρα λέει. Ὅταν πάντοτε κάνεις αὐτὸ ποὺ ἔκανες πάντοτε, θὰ ἔχεις πάντοτε τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Γιατί λοιπόν, κάνουμε τὰ ἴδια; Φοβόμασθε; Ὁ περίφημος φυσικομαθηματικὸς Ἀϊνστάιν, ἔλεγε «τὸ νὰ κάνεις τὸ ἴδιο πείραμα καὶ νὰ ἐλπίζεις διαφορετικὰ ἀποτελέσματα, αὐτὸ καλεῖ­ται τρέλλα».

Γιατί ἐλπίζουμε σέ ἀλλαγὲς ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, ἀφοῦ ἐπὶ χρόνια πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μᾶς κοροϊδεύουν καὶ ἐξακολουθοῦν τὴν δουλειά τους; Βλέπουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει προβλήματα καὶ αὐτοὶ τὸ «γουδὶ τὸ γουδοχέρι,» ὅπως λέει καὶ ἡ παροιμία. Γιατί τοὺς ἀνεχόμασθε; Γιατί τοὺς ἐμπιστευόμασθε; Γιατί τοὺς σεβόμασθε; Γιατί τοὺς φιλοῦμε τὸ χέρι; Γιατί τοὺς ὀνομάζουμε μὲ τὰ πιὸ ὡραῖα ἐπίθετα; Κάνουν πράξεις ποὺ εἶναι τελείως ἀντίθετες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ διδάσκει ὄχι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία ἀλλὰ καὶ γενικὰ ὁ Χριστιανισμός. Τὸ μόνο ποὺ ξέρουν καὶ φωνάζουν ἀδιάλειπτα εἶναι νὰ εἶστε «γενναιόδωροι». Ἀλλὰ ἅμα τοὺς ρωτήσεις γιὰ ποιὸ λόγο – μερικοὶ ἀπὸ τούς κληρικοὺς -ἀρχηγοὺς – σὲ διώχνουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Σὲ ὀνομάζουν μὲ διάφορα ἐπίθετα.

Ὅταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔδωσε τὸ οἰκόπεδο πίσω ἀπὸ τὸ Ὡνάσειο νοσοκομεῖο ἡ προϋπόθεση ἦταν ὅτι τὸ κράτος θὰ ἔφτιαχνε οἰκοτροφεῖο ὀρφανῶν καὶ γηροκομεῖο (Hospice)). Ἔχουν πέρασει ἀρκετὰ χρόνια, ἀλλὰ τίποτα δὲν ἔχει γίνει. Γιατί; Ποῦ εἶναι οἱ κληρικοὶ νὰ φωνάξουν καὶ νὰ ποῦνε στὸ λαὸ τί γίνεται! Ἆραγε τὸ ξέρουν;

Πῶς δεχόμασθε νὰ ἔχουμε γραφεῖα οἰκουμενιστικῶν μελετῶν καὶ Ἰνστιτοῦτο γιὰ Οἰκουμενιστικὲς Μελέτες στὴν Ἑλβετία, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε γραφεῖα ἤ Ἰνστιτοῦτο τῶν Ἁγίων Πατέρων μας; Πῶς τὸ ἀνεχόμασθε; Τὸ λυπηρὸ εἶναι ὅτι στὴν Ἑλβετία ἡ κυβέρνησή της δὲν ἀφήνει νὰ φτιάξουμε Βυζαντινοὺς Ναοὺς, γιατί δῆθεν χαλάει (ἀπὸ αἰσθητικῆς πλευρᾶς) τὸ περιβάλλον. Ἂν εἶναι τόσο σπουδαῖο τὸ Ἰνστιτοῦτο τῶν οἰκουμενικῶν μελετῶν, γιατί δὲν τὸ φτιάχνουν σὲ μία ἄλλη χώρα;

Πῶς δεχόμασθε κληρικοὺς νὰ ἀναγνωρίζουν Μασόνους μὲ βραβεῖα, καὶ νὰ δέχονται τὰ λεπτά τους;

Πῶς δεχόμασθε Μασόνους κληρικούς; Εἶναι τρέλλα!

Πῶς δεχόμασθε κληρικοὺς – ἀκόμη καὶ μὲ ἀνώτατους βαθμοὺς ἱερωσύνης – καὶ μιλᾶμε γιὰ αὐτοὺς, ἀλλὰ δὲν κάνουμε τίποτα. Γιατί; Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ ἔχουν δύο ἀφεντάδες α) Σκοτεινὲς δυνάμεις β) Ὀρθοδοξία.

Ὅταν ὁ λαὸς καὶ τὸ ἔθνος δοκιμάζονται ἀπὸ διάφορες ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς κρίσεις τότε οἱ ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ λαοῦ (θρησκευτικοί καὶ πολιτικοὶ) πρέπει νὰ γίνονται μαχητὲς καὶ ἀγγελιοφόροι ἑνὸς μηνύματος. Τὸ μήνυμα εἶναι πολὺ ἁπλό.

Ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς ξενομανεῖς, ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς λύκους, ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς αἱμο-ὕαινες, ἐλευθερία ἀπὸ ὑποκριτές, ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς ψεῦτες, ἐλευθερία ἀπὸ ὅ,τι δὲν εἶναι Ὀρθόδοξο καὶ Ἑλληνικό.

Προσωπικῶς, ἐγώ δὲν ντρέπομαι οὔτε φοβᾶμαι νὰ μιλήσω, ὅπως μερικοὶ ἡγέτες τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτικῆς ποὺ βάζουν τὸ κεφάλι τους στὴν ἄμμο, ὅπως ἡ στρουθοκάμηλος καὶ νομίζουν ὅτι τὰ προβλήματά τους θὰ φύγουν , καὶ νὰ μείνω πιστὸς στὶς ἱερὲς ἀξίες (λόγια καὶ ἔργα) τῶν προγόνων μας ποὺ μᾶς δίδαξαν καὶ διδάσκουν τὴν ἀλήθεια, ἀγάπη, καὶ τὴν σωτηρία μας γιὰ τὴν αἰώνιον ζωή μας.

Δὲν θέλω νὰ παινευτῶ μόνος μου (καὶ γι’ αὐτό σᾶς ζητάω συγγνώμη), ἀλλὰ θέλω νὰ δείξω στὸν ἀναγνώστη τούτου τοῦ ἄρθρου ὅτι ὅλα εἶναι δυνατὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστη μας. Ὅταν ἤμουν καθηγητὴς στὸ τρίτο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο τῆς Κίνας (ANHUI university, Bengbu, Kina) κάθε Τετάρτη ἀπόγευμα διοργάνωνα ὁμιλία «γιὰ τὴν καλύτερη ζωή ποὺ μᾶς περίμενε». Θρησκευτικὲς ὁμιλίες ἀπαγορεύονται στὴν Κίνα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἀλλὰ ἐγώ ἄρχισα μὲ 10 μαθητάς καὶ ἔπειτα ἀπὸ 6 μῆνες εἶχα πάνω ἀπὸ 500 μαθητάς ἀπὸ τὶς 5 μμ μέχρι 7μμ, σὲ αἴθουσα διαλέξεων τοῦ πανεπιστημίου. Κανένας δὲν μὲ ἐνόχλησε οὔτε μοῦ εἶπε τίποτα. Ἀπίστευτο, ἀλλὰ ἔγινε μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κάτι ποὺ μερικοί μου ἔλεγαν ὅτι δὲν θὰ μπορέσω νὰ τὸ κάνω. Μιλοῦσα ἐλεύθερα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία χωρὶς νὰ τὴν ὀνομάσω. Γιὰ περισσότερες πληροφορίες τοὺς ἔλεγα νὰ μὲ βροῦνε στὸ γραφεῖο μου καὶ τοὺς ἔδινα τὴν διεύθυνση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Hong Kong. Μὲ μερικοὺς ποὺ εἶχα ἐμπιστοσύνη ἄρχισα νὰ ἔχω μελέτες πάνω στὴν Ἁγία Γραφή, στὸ δωμάτιο ποὺ καθόμουνα. Μέσα στὸ πανεπιστήμιο. Μὲ τὸ SKYPE εἶχα ἑνωθεῖ μὲ τὴν γυναίκα μου καὶ μὲ μερικοὺς φίλους στὴν Ἀμερικὴ καὶ μιλάγαμε ἐλεύθερα. Γιὰ τοὺς Κινέζους τοὺς ἀγόρασα τὴν Βίβλο στὰ κινέζικα.

Στὴν Μαλαισία ὅταν πῆγα γιὰ βιομηχανικὲς μελέτες γιὰ τὴν SIEMENS μὲ κράτησαν στὸ ἀεροδρόμιο γιὰ 8 ὧρες, ἐπειδὴ εἶχα τὸ σταυρὸ στὸ λαιμό μου καὶ φαινόταν. Ἡ Μαλαισία εἶναι αὐστηρὴ περὶ Μουσουλμανισμοῦ καὶ δὲν ἤθελαν νὰ βλέπουν τὸ σταυρό μου. Μοῦ εἶπαν νὰ βγάλω τὸ σταυρό μου ἀπὸ τὸ λαιμό. Ἐγώ ἀρνήθηκα. Ἔπειτα ἀπὸ πολὺ ὥρα προσπαθώντας νὰ μὲ πείσουν νὰ βγάλω τὸ σταυρό μου, ἀπέτυχαν, καὶ μοῦ εἶπαν νὰ κλείσω τὰ πουκάμισο νὰ μὴ τὸν βλέπουν, ἀλλὰ ἐγώ καί πάλι ἀρνήθηκα. Τὸ πουκάμισο ἀνοικτὸ καὶ ὁ χρυσὸς σταυρὸς ἀντανακλοῦσε τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου καὶ ἐγώ καμάρωνα ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναγνωρίσω ὡς Σωτῆρα μου. Τελικὰ ἀντιπρόσωπος τῆς SIEMENS ἦλθε στὸ ἀεροδρόμιο – δὲν ξέρω τί ἔγινε πίσω ἀπὸ τὶς πόρτες ἀλλὰ μὲ ἀφήσανε νὰ κάνω τὴν δουλειά μου μὲ ἀνοικτὸ πουκάμισο καὶ μὲ τὸ σταυρό μου στὸ λαιμό.

Ἔχω πολλὲς ἱστορίες, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράσω. Αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ πῶ εἶναι ὅτι ἡ ὥρα ἦλθε νὰ δείξουμε ὅτι ἔχουμε ἕνα ζωντανὸ Θεὸ καὶ μὲ τὴν πίστη μας καὶ μὲ καλοὺς ποιμένες θὰ νικήσουμε. Δὲν ἔχω ἀμφιβολία.

Σημείωση: Θέλω νὰ εὐχαριστήσω τὸν κ. Α. Κ. γιὰ τὴν βοήθεια νὰ τελειώσω τὸ ἄρθρο τοῦτο. Τὶς προτάσεις του τίς ἔχω ἐνσωματώσει.

orthodoxostypos.gr