Η Γλώσσα μας το υπέρτατο εργαλείο της σκέψης!

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

* Μία ιδιότητα μοναδική της ελληνικής γλώσσας είναι η μαθηματική της δομή. Σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου δεν υπάρχει το φαινόμενο αυτό.
Οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν υπολογισμούς με γράμματα. Οι αριθμοί που έχουμε σήμερα είναι αραβικοί. Ονομάστηκαν έτσι, επειδή μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη από τους Άραβες. Στην πραγματικότητα είναι ινδικής καταγωγής. Οι αριθμοί αυτοί χρησιμοποιούνται σήμερα από όλους τους λαούς της γης.
Κάθε ένα από τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχεί σε έναν φυσικό αριθμό ξεκινώντας από το 1 και καταλήγοντας στο 900. Έτσι, σε κάθε λέξη, αν αντικαταστήσουμε τα γράμματα με τους αντίστοιχους αριθμούς, έχουμε έναν αριθμό ανάλογο με το άθροισμα των γραμμάτων.
Ο αριθμός αυτού του αθροίσματος ονομάζεται ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ. Π.χ. ΑΓΑΘΟΣ = 1 + 3 + 1 + 9 + 70 + 200 = 284. Το 284 είναι ο λεξάριθμος της λέξης αγαθός.
Εάν, λοιπόν, διάφορες λέξεις που σχετίζονται με ένα θέμα έχουν όλες το ίδιο άθροισμα, τότε αποδεικνύεται, ότι υπάρχει μία μαθηματική αρμονία και σοφία μεταξύ τους. Για παράδειγμα: ΘΕΟΣ = 9 + 5 + 70 + 200 = 284, ΑΓΑΘΟΣ = 1 + 3 + 1 + 9 + 70 + 200 = 284, ΑΓΙΟΣ = 1 + 3 + 10 + 70 + 200 = 284. Δηλαδή: ΘΕΟΣ = ΑΓΑΘΟΣ = ΑΓΙΟΣ = 284, πράγμα το οποίον είναι απολύτως αληθινό, διότι η αγιότητα και η αγαθότητα είναι χαρακτηριστικές ιδιότητες που αποδίδονται στο Θεό.
Ας δούμε ένα ακόμη παράδειγμα: Η λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει λεξάριθμο 554, διότι 4 + 8 + 40 + 70 + 20 + 100 + 1 + 300 + 10 + 1 = 554. Αλλά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΣΤΙΝ Ο ΝΟΜΟΣ = 554 + 565 + 70 + 430 = 1.619.
Επίσης: ΤΕΛΕΙΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ = 470 + 1.149 = 1.619. Επομένως συμπεραίνουμε ότι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΣΤΙΝ Ο ΝΟΜΟΣ = ΤΕΛΕΙΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ = 1.619.
Δεύτερη ιδιότητα είναι η αλλαγή της θέσης του τόνου. Ο τονισμός των λέξεων σε πολλές και ουσιώδεις περιπτώσεις αλλάζει την έννοιά τους, δίνοντας αναλόγως την θετική ή αρνητική έννοια. Εδώ φαίνεται το μεγαλείο της Ελληνικής γλώσσας. Αν πάρουμε τη λέξη έργον και τη συνδέσουμε με μια λέξη θα δημιουργηθεί μια λέξη με την κατάληξη –ουργός. Εάν το έργο είναι για καλό των ανθρώπων, τότε η λέξη τονίζεται στη λήγουσα, όπως μελισσουργός, σιδηρουργός κ.λ.π. Όταν, όμως, το έργον είναι προς βλάβην του ανθρώπου, τότε ο τονισμός μεταφέρεται στην παραλήγουσα π.χ. κακούργος, πανούργος, ραδιούργος.
Η ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετα με χρήσεις απίστευτων δυνατοτήτων. Παίρνουμε τη λέξη θέσις και έχουμε: αντίθεσις, κατάθεσις, επίθεσις, ανάθεσις, υπόθεσις, παράθεσις, διάθεσις, έκθεσις, πρόσθεσις, σύνθεσις, μετάθεσις.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας και μεταφραστής νεοελληνικών έργων Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος εμπρός στο μεγαλείο της ελληνικής, είχε δηλώσει: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή αλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα «παν – πρώτο – αρχι – υπερ-» ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Και αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα παίρνει μια ατέλειωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν μέσα στα δε σαν μία σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».
Τη σημασία της σύνθεσης τη βλέπουμε καθαρά στην Ιλιάδα του Ομήρου (Σ.54). Η Θέτις θρηνεί για ό,τι θα πάθει ο γιος της σκοτώνοντας τον Έκτορα, «διό και δυσαριστοτόκειαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι. Διότι αποτελείται από το δυσ+άριστος+τίκτω. Και η φράση: «ω μοι δυσαριστοτοκείαν» σημαίνει «επί κακώ τον άριστον τεττοκυία», δηλαδή»αλλοίμονο σε μένα που για κακό γέννησα τον άριστο».
Ειλικρινά, καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνον λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα, παρά μόνον η φωνή η Ελληνίς, η οποία εφεύρε και χρησιμοποιεί μέσω των προθέσεων τα σύνθετα, πολλαπλασιάζοντας τις λέξεις και τα νοήματα και προσφέροντάς τα στη συνέχεια ως δώρον «εις τους την βαρβαρικήν ομιλούντας».
Πράγματι, η ελληνική γλώσσα έχει δημιουργήσει και χρησιμοποιεί στο λόγο τις προθέσεις, οι οποίες, λόγω ακριβώς της πολλαπλασιαστικής τους ιδιότητας, συντελούν στην δημιουργία εκατομμυρίων λεξιτύπων.
Το 70 π.Χ. ήρθε ο Κικέρων (Ρωμαίος ρήτορας) στην Ρόδο, για να σπουδάσει στην Ακαδημία της Μεσογείου.
Οι Ρωμαίοι είχαν μόνον μερικές εκατοντάδες λέξεις, με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν ο Κικέρων τελείωσε τις σπουδές του στην Ρόδο και επέστρεψε στη Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες ελληνικές λέξεις που δηλώνουν πολιτισμό και ένα «κλειδί», με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και τη σημασία τους.
Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις, οι οποίες ως γνωστόν είναι πολλαπλασιαστές των λέξεων. Έτσι δημιούργησε τη Λατινική, η οποία κατά τους γλωσσολόγους όλου του κόσμου είναι η γνωστή Κικερώνεια γραφή. Το παραπάνω ιστορικό γεγονός έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος καθηγητής γλωσσολογίας Meillet, ο οποίος είπε:
«Τα λατινικά ως λόγια γλώσσα είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στη λατινική την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός στη συνέχεια συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των ελληνικών επί των λατινικών (Μέσω της Καινής Διαθήκης).
Το λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντίστοιχου ελληνικού και γι’ αυτό τα λατινικά δεν παραμέρισαν τα ελληνικά στην Ανατολή, επί Ρωμαιοκρατίας. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο».
Είναι γνωστό ότι η ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών. Το περιοδικό «Greek the international language» στην Αυστραλία πριν από αρκετά χρόνια ανέφερε ότι όχι μόνον οι Ευρωπαϊκές αλλά και Ασιατικές, ακόμη και Αφρικανικές γλώσσες εκάλυψαν και συνεχίζουν να καλύπτουν τις ανάγκες τους από τον πλούτο του ελληνικού λεξιλογίου και ότι υπάρχουν συνολικά 30.000.000 περίπου επιστημονικοί όροι για όλες τις επιστήμες. Στο συντριπτικό τους ποσοστό είναι ελληνικοί όροι. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της μετάγγισης είναι ότι η ελληνική παρέχει λέξεις υψηλών διανοημάτων και ενδύει λεκτικώς τις αφηρημένες έννοιες. Είναι η γλώσσα του πολιτισμού.
Δύο Γάλλοι επιστήμονες οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu, έβγαλαν το εξαίρετο βιβλίο «Οι ελληνικές ρίζες στη γαλλική γλώσσα», όπου διαβάζουμε τον λόγο για τον οποίο επιχείρησαν την εξερεύνηση αυτή:
«Η κατανόηση της δικής μας γλώσσας, η εκ νέου ανακάλυψή της- να ποια είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις ελληνικές ρίζες. Οι ελληνικές ρίζες δίνουν στη γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας».
Η μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας περιλαμβάνει την ακρίβεια της Γεωμετρίας και την απόλυτη σαφήνεια, που απορρέει από αυτήν. Γι’ αυτό και είναι η μόνη γλώσσα, που είναι αποδεκτή από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές προηγμένης τεχνολογίας, όπως μας λένε οι ειδικοί.
Τα δύο στοιχεία που απαιτούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές είναι ακριβώς αυτά: Η ακρίβεια της Γεωμετρίας και η απόλυτη σαφήνεια.
Για να γίνει πιο σαφές, θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Αν προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με έναν από αυτούς τους σύγχρονους εγκεφάλους και του γράφαμε το ρήμα write (ράιτ)=γράφω, θα ήταν αδύνατο να καταλάβει τι εννοούμε. Και αυτό γιατί στην αγγλική γλώσσα σημαίνει πολλά.
Σε όλα τα πρόσωπα το ρήμα μένει το ίδιο (όμοιο) και αλλάζει μόνον η προσωπική αντωνυμία, δηλαδή το εγώ, εσύ, αυτός κ.λ.π. στα ελληνικά λέμε γράφω γράφεις, γράφει, γράφουμε, γράφετε, γράφουν.
Επομένως από την κατάληξη φαίνεται το πρόσωπο. Γίνεται κατανοητό ότι εάν του γράφαμε στα ελληνικά το ρήμα γράφω, ο υπολογιστής θα αντιλαμβανόταν αμέσως τι εννοούμε. Διότι η μοναδική λέξη που εννοούμε με το γράφω είναι γράφω και τίποτε άλλο. Υπάρχει δηλαδή απόλυτη ακρίβεια, ευκρίνεια και σαφήνεια. Γι’ αυτό και είναι η μόνη γλώσσα που γίνεται αποδεκτή από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές προηγμένης τεχνολογίας.
Στην ελληνική μπορεί κανείς να σκεφτεί με έξι διαφορετικούς τρόπους: 1) Ο Πέτρος χτυπά την μπάλα 2)Ο Πέτρος την μπάλα χτυπά 3) Χτυπά ο Πέτρος την μπάλα 4) Χτυπά την μπάλα ο Πέτρος 5) Την μπάλα ο Πέτρος χτυπά 6) Την μπάλα χτυπά ο Πέτρος.
Ο αγγλόφωνος όμως, μόνον με ένα τρόπο εξασκεί το μυαλό του. Για το ίδιο θέμα, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Gilbert Murray είχε πει: « Η ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειότερων ανθρώπων.
Όλα αυτά μας δίνουν την εξήγηση γιατί οι Αμερικανικές και Ιαπωνικές εταιρείες ηλεκτρονικών υπολογιστών, όταν ζητούν υψηλόβαθμα στελέχη, απαιτούν να έχουν γνώση της Αρχαίας Ελληνικής. Αυτοί κάτι ξέρουν.
Αντιθέτως, εμείς οι έξυπνοι Νεοέλληνες πάνω από τριάντα χρόνια τώρα επιδοθήκαμε με ζήλο στην «απλοποίηση» της τελειότερης γλώσσας, μέχρι να ολοκληρώσουμε την καταστροφή της…
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νάντης Masse Roger το 2006 έδωσε συνέντευξη σε Έλληνα δημοσιογράφο και ανάμεσα στα άλλα είπε: «Είναι διαπιστωμένο ότι η ελληνική γλώσσα είναι το υπέρτατο εργαλείο σκέψεως. Πράγματι κάποιος μπορεί να σκεφτεί μόνο ελληνικά. Γι’ αυτό και κάθε απλοποίηση στη γλώσσα, στην σύνταξη είναι απλά ένα χάσιμο σκέψεως. Όταν μία γλώσσα απλοποιείται απλά χάνει. Δεν έχει να κερδίσει τίποτε. Οδηγούμαστε σε μία γλώσσα χωρίς νόημα, απλά φωνητική και όλες οι λέξεις θα αρχίσουν να μοιάζουν μεταξύ τους…».

πήγη proinoslogos