Η ώρα της δραχμής σε συνύπαρξη με το ευρώ πλησιάζει : Δεν παζαρεύεις με το θεριό αν δεν έχεις βιώσιμη εναλλακτική λύση

Η ώρα της κρίσης πλησιάζει πλέον. O Αντώνης Σαμαράς έριξε την καυτή πατάτα στην ταραχώδη πολιτική μας σκηνή με το κορυφαίο δίλημμα : Ή συνεχίζουμε μέσα στη στρούγκα της ευρωζώνης εκτελώντας χωρίς παρεκκλίσεις το ανελέητο σφυροκόπημα των μνημονιακών εντολών, με συνέχιση της φτώχειας, της μιζέριας, την κατοχής της χώρας, με κάποια αόριστη ελπίδα ότι στο απώτερο μέλλον θα δούμε καλύτερες μέρες. Μια ελπίδα που όπως ο ουρανός, απομακρύνεται όσο τον πλησιάζεις !

Ή εναλλακτικά, αποτολμάμε τη μεγάλη έξοδο. Με μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα, με στάση πληρωμών, με κούρεμα και αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με έντιμη διαχείριση και νοικοκύρεμα του κράτους, με στοχευμένη αναπτυξιακή πολιτική, με αναζήτηση διεθνών συμμαχιών σε δύση, ανατολή και νότο.

Η συνύπαρξη της νέας δραχμής, του εθνικού μας νομίσματος με το ευρώ, όπως ισχύει στην πράξη σήμερα σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί μια σοβαρή εναλλακτική λύση που αξίζει να μελετηθεί στην παρούσα φάση, με δεδομένη την ισχυρή άρνηση που συναντά σήμερα η γερμανοποδηγετούμενη ευρωζώνη σε Ιταλία, Γαλλία και αλλού.

Μέχρις ότου ξεκαθαριστεί η πορεία της παραπαίουσας ευρωζώνης,η έκδοση εθνικού νομίσματος για εσωτερικές πληρωμές, για καταβολές μισθών, συντάξεων, κλπ., με παράλληλη συνύπαρξη του ευρώ για εξωτερικές κυρίως συναλλαγές, αποτελεί μια εφικτή λύση που χρειάζεται περαιτέρω εξειδίκευση, ανάλογα με εναλλακτικές συνετές πολιτικοοικονομικές επιλογές.

Το πρόβλημα για την όποια κυβέρνηση προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές και ειδικότερα για τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται ότι θα τις κερδίσει είναι ότι, κανένας δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με το θεριό, αν δεν έχει σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο. Όταν έχεις μπροστά σου έναν “κροκόδειλο”, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να αλλάξεις δρόμο, με όποιους πιθανούς κινδύνους, που οφείλεις να έχεις προετοιμαστεί να αντιμετωπίσεις.

Οι αιτιάσεις ότι μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνηση να παζαρέψει και να ανατρέψει την ανάλγητη πολιτική των Μέρκελ-Σόιμπλε είναι παιδαριώδεις ονειρώξεις. Πρόκειται για αστειότητες. Όσοι καταδικάζουν το Μνημόνιο και την ίδια ώρα ομνύουν στην ευρωζώνη απλώνοντας το χέρι για ευρω-δανεικά, θυμίζουν τον οφειλέτη που αναθεματίζει τον τοκογλύφο και στο τέλος τον εκλιπαρεί για να του δώσει δάνειο!

Μια έντιμη αντιμνημονιακή κυβέρνηση, τι θα κάνει όταν η Τρόικα, με εντολές από το Βερολίνο, απαιτήσει την εφαρμογή του ενός ή του άλλου σκληρού μέτρου; Τι θα κάνει αν η Τρόικα απαιτήσει και άλλες απολύσεις και άλλες περικοπές σε μισθούς σε συντάξεις, σε κοινωνικές παροχές; Αν δεν εφαρμοστούν οι απαιτήσεις-εντολές της, η Τρόικα θα κόψει την χρηματοδότηση σε ευρώ και τότε η αντιμνημομιακή κυβέρνηση θα μετατραπεί σε μνημονιακή. Γιατί απλούστατα δε θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις άμεσες υποχρεώσεις της για την πληρωμές μισθών, συντάξεων, προμηθειών, τοκοχρεωλυσίων κλπ. Και τελικά, θα σκύψει το κεφάλι και θα δεχτεί τους σκληρούς όρους των ανάλγητων δανειστών.

Έτσι ακριβώς γίνεται όλο αυτό το διάστημα μέχρι σήμερα. Όταν ήταν στην αντιπολίτευση η σημερινή κυβέρνηση, υποστήριζε πως διαθέτει ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής που μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Στην πράξη ζήσαμε το ακριβώς αντίθετο, με τα Μνημονιακά μέτρα να χειροτερεύουν συνεχώς. Έξι χρόνια τώρα πορευόμαστε στο δρόμο μιας σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Έξι και κοντά επτά χρόνια τώρα στον πάγο.

Αυτή είναι η μοίρα όσων εξαρτώνται από δανεικά και όσων έχουν εκχωρήσει το ύψιστο δικαίωμα της έκδοσης χρήματος σε ξένους. Γιατί «τα δάνεια τους ανθρώπους δούλους ποιεί» κατά Μένανδρο και κατά την κοινή λογική. Κάτι σαν τη μοίρα του ναρκομανούς που αδυνατεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και τις απαιτήσεις του προμηθευτή του. Ή του πρόβατου που διαπραγματεύεται με το λύκο για τη μοιρασιά του φαγητού!

ΠΗΓΗ