Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ: Ο Ε.Τ. της Ε.Ε.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από ένα άρθρο που έγραψε η Pauline Mille και δημοσιεύτηκε στην γαλλική ιστοσελίδα Reinformation, για τον χαρακτήρα και τα κίνητρα του αλαζονικού Jean-Claude Juncker, ο οποίος, όπως και πολλοί «επικυρίαρχοι» ζουν έτη φωτός μακριά από εμάς τους… γήινους.                           [Gallia Watch / ΚΟ]
Δύο μήνες μετά το παραλήρημά του στο οποίο επέμεινε ότι είχε συναντήσει «ηγέτες από άλλους πλανήτες», ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, μιλώντας σε Αυστριακούς στην Alpbach Media Academy, προέβη σε νέο παραλήρημα υποστηρίζοντας ότι «τα σύνορα είναι η χειρότερη πολιτική εφεύρεση». Προφανώς δεν μπορεί να χωνέψει το Brexit ή την αφύπνιση των λαών της Ευρώπης, που βοούν κάτω από την καταπίεση της παγκοσμιοποίησης:
«Πρέπει να πολεμήσουμε τον εθνικισμό. Έχουμε την υποχρέωση να μην ακολουθήσουμε τους λαϊκιστές και να εμποδίσουμε την πρόσβασή τους στην εξουσία».
Στο πλαίσιο αυτό, πρόφερε τη φράση:
«Τα σύνορα είναι η χειρότερη πολιτική εφεύρεση».
Ο Jean-Claude Juncker ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αποδεικνύοντας ότι είχε ικανότητα στη διαφύλαξη του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας και την αποφυγή υπερβολικά περίεργων ερευνών. Αλλά από τότε που επιλέχθηκε να είναι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες, έχει εκρήξεις θυμού (να φταίει η αλαζονεία ή μήπως το κρασί;).
Έχει χάσει κάθε λογική και δεν είναι σε θέση να δει ότι η δήλωση του σχετικά με τα σύνορα είναι πολιτικά αντιπαραγωγική σε μια εποχή που η εισβολή της Ευρώπης, γνωστή ως «προσφυγική κρίση» και η ισλαμική τρομοκρατία έχουν φέρει την αφύπνιση των λαών της Ευρώπης; Είναι η περιφρόνηση του μεγάλου τεχνοκράτη που τον οδηγεί να υποτιμήσει την λαϊκή αντίσταση που ακόμα και η Theresa May, για παράδειγμα, είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη; Το γραφείο Τύπου της Βρετανίδας Πρωθυπουργού αντέδρασε στη δήλωση Γιούνκερ:
“Αυτό δεν είναι κάτι με το οποίο η πρωθυπουργός θα συμφωνούσε. Ο λαός της Αγγλίας αισθάνεται ότι τα σύνορα είναι σημαντικά και ο καλύτερος έλεγχος των συνόρων μας είναι σημαντικός”.
Το σύστημα των «ποσοστώσεων» που θέλει να επιβάλλει ο Juncker δείχνει τη μεγάλη σύγχυση στο μυαλό του. Χωρίς σύνορα («η χειρότερη πολιτική εφεύρεση»), οι ποσοστώσεις θα ήταν αδιανόητες. Οι ποσοστώσεις προϋποθέτουν εθνικά σύνορα, αλλιώς πώς μπορούμε να τους υπολογίσουμε; Και οι ποσοστώσεις προϋποθέτουν σύνορα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλιώς πώς μπορούμε να καλωσορίσουμε και να προστατεύσει τους «πρόσφυγες»;
Αλλά ο Ούγγρος πρόεδρος Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος έχει δημιουργήσει μια σαφή σύνδεση μεταξύ των προσφύγων και της τρομοκρατίας, απορρίπτει την ιδέα των ποσοστώσεων εντελώς:
«Εφ ‘όσον δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης δεν υπάρχει κανένα νόημα να αναρωτηθούμε πόσους ανθρώπους μπορούμε να δεχτούμε. (…) Το σύστημα των ποσοστώσεων υποστηρίζει ότι θα αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της μετανάστευσης χωρίς να θεραπεύει τα αίτια. Και ο κύριος λόγος είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει τον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της. ”
Το άρθρο στη συνέχεια επισημαίνει ότι ο Juncker πρέπει να συνειδητοποιήσει την ανάγκη για τα σύνορα, συλλογιζόμενος ότι τα σύνορα έσωσαν το Λουξεμβούργο από την οικονομική καταστροφή, όταν η βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα κατέρρευσε και η χώρα έγινε ένα καταφύγιο για δημοσιονομικούς εξόριστους από όλο τον κόσμο:
Ο Jean-Claude Juncker πρέπει να έχει πραγματικά επιδοθεί υπέρ το δέον στις εξαιρετικές μπύρες του Λουξεμβούργου ή στο Elbling, το πιο διαφανές λευκό κρασί στον κόσμο από τους αμπελώνες στις όχθες του ποταμού Μοζέλα. Όμως, ας μην βιαζόμαστε να γελάσουμε, διότι στην πραγματικότητα αυτός ο «καραγκιόζης» είναι βασιλιάς και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ξεστομίζει συνεχώς το δόγμα της παγκοσμιοποίησης, ατάραχος και ανεπηρέαστος από τις αντιδράσεις των ανθρώπων: το δόγμα αυτό που έχει επιβληθεί στην πραγματικότητα επάνω στα έθνη. Δεν είναι επειδή πίνει πάρα πολύ που ο Jean-Claude Juncker ανοίγει το στόμα του συνεχώς και προφέρει εξωφρενικά πράγματα, είναι επειδή το ίδιο το σύστημα της παγκοσμιοποίησης θεωρεί τόσο ισχυρή και τόσο προχωρημένη την ατζέντα του που πιστεύει ότι μπορεί να την προωθήσει, χωρίς το φόβο της λαϊκής αντίδρασης.
Τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο  Juncker για την προώθηση αυτού του δόγματος;
Το 2005, πριν από το γαλλικό δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όταν προήδρευε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, πρόφερε αυτή τη γοητευτική λεκτική εφεύρεση:
“Αν είναι ΝΑΙ, εμείς θα πούμε, ας προχωρήσουμε, και αν είναι ΟΧΙ, εμείς θα πούμε, ας συνεχίσουμε”.
Ο Philippe de Villiers (πρώην υποψήφιος για την Προεδρία της Γαλλίας) και κάποιοι άλλοι φώναζαν ότι αυτό αποτελεί μια άρνηση της δημοκρατίας, αλλά ο λαός είπε ΟΧΙ, και οι Βρυξέλλες, πράγματι συνέχισαν, επιβάλλοντας μέσω μιας ψηφοφορίας στο Κοινοβούλιο την Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία περιείχε, το περιεχόμενο του Συντάγματος.
Ομοίως, το 2015, όταν οι Έλληνες, γεμάτοι αφελείς ελπίδες για αλλαγή, εξέλεξαν τον Τσίπρα, που τους προσέφερε ένα δημοψήφισμα, ο Jean-Claude Juncker βρήκε και πάλι τις σωστές λέξεις για να απεικονίσει την ανοησία των ψευδαισθήσεων τους:
“Με το να λέμε ότι όλα πρόκειται να αλλάξουν επειδή υπάρχει μια νέα κυβέρνηση στην Αθήνα, συγχέουμε τις επιθυμίες με την πραγματικότητα (…) δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή έναντι των ευρωπαϊκών συνθηκών …”
Έχει δίκιο και τα γεγονότα το επιβεβαιώνουν: οι εν λόγω συμφωνίες είναι μια φυλακή από την οποία δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει εκτός εάν τις καταγγείλει. Αλλά όλα είναι στημένα έτσι για να το κάνουν πολύ δύσκολο. Ο Γιούνκερ είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γερμανό πρόεδρο Joachim Gauke ο οποίος δήλωσε μετά το Brexit:
“Το πρόβλημα δεν είναι η ελίτ, είναι οι λαοί”.
Οι δύο άνδρες διαβάζουν Μπρεχτ: αν ο λαός ψηφίσει λάθος και αρνείται να αλλάξει, καθίσταται αναγκαίο (οι επικυρίαρχοι) να αλλάξουν αυτόν – ή να τον καταστείλουν.
Το τρίο της υποδούλωσης, της μεγάλης αντικατάστασης (μέσω της εισβολής λαθρομεταναστών), των πολέμων, είναι στη λογική της ατζέντας της παγκοσμιοποίησης.
Ποια ‘μουσική’ παίζει σήμερα ο Jean-Claude Juncker για να αποτρέψει τους λαούς της Ευρώπης να εξεγερθούν ενάντια στην τυραννία των Βρυξελλών; Ως συνήθως (παλιά τακτική που φαίνεται λειτουργεί ακόμα) αυτή του φόβου. Οι λέξεις «λαϊκισμός» και «εθνικισμός» πρέπει να φέρνουν στην μνήμη τις αιματηρές και μελαγχολικές ημέρες της ιστορίας μας, και αν τα σύνορα είναι «η χειρότερη πολιτική εφεύρεση», είναι επειδή, κατ’ ανάγκην, προκαλούν τον πόλεμο. Λίγο πάνω από είκοσι χρόνια πριν, ο Φρανσουά Μιτεράν υπηρέτησε την ίδια «καραμέλα» στο βάθρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, όταν διαλαλούσε:
“Ο εθνικισμός είναι πόλεμος!”
Το υπόλοιπο του άρθρου είναι μια καταγγελία των “think-tankers” πίσω από την παγκοσμιοποίηση, ιδίως του Irving Kristol και του Francis Fukuyama που πίστευαν ότι η ιστορία τελειώνει με μία «πλανητική συναίνεση πάνω στην φιλελεύθερη δημοκρατία» αγγλοσαξονικού στυλ:
Και όπως και ο Μαρξ, ο Φουκουγιάμα είναι ένας απατεώνας από το γεγονός ότι ο ίδιος παρουσιάζει ως μια ιστορική παρατήρηση αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια πολιτική ατζέντα: ο ίδιος, και οι νεοσυντηρητικοί και οι υποστηρικτές της ΕΕ, και ο Jean-Claude Juncker, θα ήθελαν η ιστορία να σταματήσει και να ανοίξει ο δρόμος για την παγκόσμια κυβέρνηση που θα εμφανίζεται «δημοκρατική». Η σφαγή των εθνών, με την κατάργηση των συνόρων («η χειρότερη πολιτική εφεύρεση») δεν είναι το συμπέρασμα μιας επιστημονικής διαδικασίας, είναι ο στόχος μιας παγκόσμιας συνωμοσίας.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
kokkinosouranos