Βαρυτικά κύματα: η Κάβλα του παλλόμενου κόσμου (μας)

Εμείς το ξέραμε, αγάπη μου, ότι υπάρχουν βαρυτικά κύματα. Πολύ πριν την επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους του εκτελεστικού διευθυντή του πειράματος Advanced LIGO. Όχι επειδή προέβλεψε την ύπαρξή τους, 100 χρόνια πριν, εκείνος ο εξαιρετικός βιολονίστας και λάτρης του Mozart.

Τα κύματα αυτά, αγάπη μου, λένε μπορούν να γεννηθούν από αστέρες νετρονίων –ναι, αυτά τα εξωτικά ουράνια σώματα- που περιστρέφονται ο ένας γύρω από τον άλλον. Μα τί ήταν οι ζωές μας μέχρι να συναντηθούμε, αν όχι η περιστροφή του ενός γύρω από τον άλλον; Τα κύματα αυτά, αγάπη μου, λένε μπορούν να γεννηθούν από τη σύγκρουση δύο τέτοιων μεγάλης μάζας αστέρων. Τί ήταν η συνάντησή μας, αν όχι μια τέτοιας κλίμακας σύγκρουση; Παράγονται, λένε, κατόπιν της συγχώνευσης των αστέρων αυτών και το σχηματισμό μιας νέας ενιαίας -συμπαγούς- μάζας. Η ζωή μας τί είναι έκτοτε, αν όχι μια τέτοια σύμφυση; Η σύμφυση αυτή, λένε, δημιουργεί γύρω της ένα νέο βαρυτικό πεδίο διαφορετικής έντασης από τα πεδία των δύο μεμονωμένων αστεριών. Μα αυτό το νιώθουμε, από την πρώτη στιγμή που κάναμε έρωτα! Τα μεγάλης έντασης βαρυτικά κύματα, λένε, εκπέμπονται από περιοχές στις οποίες υπάρχουν τεράστιες ποσότητες ύλης, άρα και μεγάλες τιμές χωροχρονικής καμπυλότητας, οι οποίες κινούνται, πάλλονται με ταχύτητα σχεδόν ίση με εκείνη του φωτός. Μα τέτοιος δεν είναι ο χωροχρόνος μας; Καμπυλωμένος. Η κίνησή μας δεν είναι ιλιγγιώδης; Και η επέλασή μας δεν έχει το ρυθμό του παλλόμενου κόσμου;

Όχι του κόσμου ως είναι. Αλλά του κόσμου (μας) που επέρχεται. Και επέρχεται αγκαλιάζοντας παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μα έχουν διαφορά αυτά μεταξύ τους; Μπορούμε στα σίγουρα να τα διαχωρίσουμε; Ή μήπως να ξαναφέρουμε στο νου εκείνον το βιολονίστα; Είμαστε ένα απείρως εκτεινόμενο παρόν και… Πότε ακριβώς συναντηθήκαμε, τότε; Ήταν κάποια στιγμή στο παρελθόν ή στο παρόν; Και αν ναι, ποιά ήσουν τότε; Ποιά είσαι σήμερα; Ποιά κάθε στιγμή είσαι; Αυτή που υπήρξες ή αυτή που θα γίνεις; Πότε κάναμε έρωτα για πρώτη φορά; Ίσως στην εφηβεία μας …ή πέρυσι; Μα όταν συναντηθήκαμε δεν είχαμε ηλικία! Ούτε τώρα έχουμε. Είμαστε ένα απείρως εκτεινόμενο παρόν και… το μέλλον, μου λες, είναι η κάθε επόμενη Κάβλα μας. Η κάθε επόμενη Κάβλα μας είναι η άρνηση του κανονιστικού χαρακτήρα του εργαλειοποιημένου χρόνου. Είναι η επιστροφή στο μέλλον της ζωής ως Όλον εναντίον της αγχωτικής αυτοσυντήρησης. Της ζωής που αίρει την αποποίηση της φύσης εντός μας και ξεγυμνώνει την ανεπάρκεια του μαθηματικού φορμαλισμού να αποδώσει τη φύση ως διαδικασία.

Η επέλασή μας έχει το ρυθμό του παλλόμενου κόσμου που ξεδιπλώνεται άλλοτε βίαια και άλλοτε γαλήνια. Μα έχουν διαφορά αυτά μεταξύ τους; Βίαια και γαλήνια μαζί, όπως η αγωνιώδης και τρυφερή αγκαλιά που επέρχεται στη «Νύμφη του Ανέμου». Το ξέραμε σου λέω! Αφού εδώ και αιώνες επιδιδόμαστε σε αυτή τη δυική κραιπάλη μας. Αυτήν που ως κεντρομόλος λειτουργούσα μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο κοινό μας κέντρο. Στον πυρήνα του μυστηρίου μας. Στο Απόλυτο. Αυτήν που απελευθερώνει τη φαντασία μας και έτσι βλέπουμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είμαστε: φασματικοί. Αυτή είναι που μας μεταμορφώνει σε εκείνο το αριστοφανικό ανδρόγυνο. Σε ενότητα με τον εαυτό μας. Μας μεταμορφώνει σε ανδρόγυνους. Και γεννάμε. Γεννάμε χαρά, έκσταση, παραφορά. Μα φυσικά, με βαρυτικά κύματα καλπά-ζει η έκσταση μας! Με τι άλλο!

Το σώμα σου/μου, αστέρες νετρονίων που μπαίνει ο ένας μέσα στον άλλον, βαθύ και καυτό, αιώνες μένει μέσα του το δικό μου/σου, ρέει, λυώνει, σε/με λυώνει. Σε/με προετοιμάζει για την πιο εκκωφαντική, εκρηκτική κραυγή οργασμού. Supernova! Υπερκαινοφανής… Ναι, άλλη μια πηγή βαρυτικών κυμάτων. Υπερκαινοφανής δεν είναι ο έρωτάς μας; Δεν καταστρέφει για να δημιουργήσει;

Εμείς το ξέραμε, σου λέω, αγάπη μου, ότι υπάρχουν.

* στην κεντρική φωτογραφία, η «Νύμφη του Ανέμου», του Όσκαρ Κοκόσκα
toperiodiko