Το Τέλος της Κοινωνίας των Πολιτών

Τρανς «δικαιώματα» σημαίνει τρανς προνόμια και το τέλος της κοινωνίας των πολιτών.

Το κίνημα για τα δικαιώματα των τρανς πέρασε γρήγορα στον κρατικό καταναγκασμό και την απροκάλυπτη βία. Δεν υπάρχει τίποτα το φιλελεύθερο σε ό,τι συμβαίνει από αυτό το κίνημα σήμερα.

Η «κοινωνία των πολιτών» είναι μια κοινότητα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με κοινά συμφέροντα και δραστηριότητες. Τα κοινά συμφέροντα περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κυκλοφορούν με ασφάλεια στους δρόμους (ειρήνη) και να ασκούν δικαιώματα όπως η ελευθερία του λόγου (ατομική ελευθερία). Αυτά τα κοινά συμφέροντα επιτρέπουν την άνθηση κοινών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου και της εκπαίδευσης των παιδιών.

Η κοινωνία των πολιτών είναι εφικτή μόνο επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζουν με ασφάλεια, να προστατεύουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, και να ευημερούν. Αυτή η laissez-faire στάση αποτελούσε καθοριστικό χαρακτηριστικό των Αμερικανών, ωστόσο ένας σχεδιασμένος και καλά χρηματοδοτούμενος πολιτισμικός πόλεμος καταστρέφει τη φημισμένη ανεκτικότητα της Αμερικής, αλλά και όλου του υπόλοιπου κόσμου. Αν τα κοινά συμφέροντα της κοινωνίας καταρρεύσουν και η ειρήνη και η ελευθερία αντικατασταθούν από τη βία και τα προνόμια, τότε κοινές δραστηριότητες όπως το εμπόριο της ελεύθερης αγοράς και η εκπαίδευση δεν μπορούν να λειτουργήσουν.

Ένα κίνημα αποτυπώνει την ωμή καταστροφή αυτού του πολιτιστικού πολέμου κατά της κοινωνίας των πολιτών – ένα αίτημα για «δικαιώματα των τρανς!» εκρήγνυται σε όλο τον κόσμο. Αλλά έχει επίσης αναπτυχθεί μια έντονη αντίδραση εναντίον του, με επιτομή το μποϊκοτάζ της μπύρας Bud Light στην Αμερική για τη χρήση από την εταιρεία της τρανς ακτιβίστριας Dylan Mulvaney ως νέας «γυναίκας» πρέσβειρας της μάρκας της.

Τα μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν αυτή την αντίδραση σαν «μίσος κατά των τρανς από συντηρητικούς, χριστιανούς και άλλους περιθωριακούς». Ωστόσο λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον σεξουαλικό ή έμφυλο προσανατολισμό των γειτόνων τους. Οι επικριτές του τρανς κινήματος εξεγείρονται ενάντια στον αναγκαστικό επαναπροσδιορισμό της βιολογίας, στην καταστροφή του γυναικείου αθλητισμού από τους τρανς αθλητές, στην κατάληψη της εκπαίδευσης των παιδιών, στο ιατρικό πείραμα των παιδιών που αλλάζουν φύλο και στην εισβολή ατόμων με πέος σε χώρους μόνο για γυναίκες, όπως οι τουαλέτες, τα αποδυτήρια, οι φυλακές και τα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών. Οι επικριτές δεν θέλουν να καταπιέσουν κανέναν -θέλουν την επιστροφή στην κοινωνία των πολιτών, της ειρήνης και των ατομικών δικαιωμάτων.

Για να καταλάβουμε γιατί το κίνημα των «τρανς δικαιωμάτων» έχει προκαλέσει τέτοια ζημιά, είναι απαραίτητο να θέσουμε τρία ερωτήματα.

1.Τι είναι ένα «τρανσέξουαλ» άτομο;
2.Τι είναι τα «δικαιώματα»;
3.Τι παράγεται από τις δράσεις που αναλαμβάνει το κίνημα;

Τι είναι ένα τρανσέξουαλ άτομο; Ήδη έχουμε πρόβλημα. Πολλοί διακεκριμένοι διανοούμενοι σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε στο απλούστερο ερώτημα: Τι είναι γυναίκα; Το παρόν άρθρο χρησιμοποιεί έναν κοινό ορισμό: «Ο όρος τρανσέξουαλ περιγράφει τα άτομα των οποίων η ταυτότητα φύλου δεν ταιριάζει με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους». Είναι μία από τις πολλές κατηγορίες φύλου που προωθεί το κίνημα της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Υπάρχουν έως και ογδόντα μία διακριτές κατηγορίες, όλες εκ των οποίων λέγεται ότι είναι ρευστές ή κατασκευάζονται με την πάροδο του χρόνου.

Από πολιτική άποψη, ο τρανσεξουαλισμός και οι άλλες κατηγορίες φύλου αποτελούν συνέχεια της «πολιτικής της ταυτότητας». Εδώ είναι ένας αρκετά συνηθισμένος ορισμός της πολιτικής ταυτότητας: «Η πολιτική των συλλογικών κινημάτων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα και την ταυτότητα μιας συγκεκριμένης ομάδας, αντί για θέματα πολιτικής που αφορούν όλα τα μέλη της κοινότητας. Η ταυτότητα της ομάδας μπορεί να βασίζεται στην εθνικότητα, την τάξη, τη θρησκεία, το φύλο, τη σεξουαλικότητα ή άλλα κριτήρια». Πρόκειται για μια προσπάθεια διάσπασης της κοινωνίας σε ομάδες και κατηγορίες, οι οποίες βρίσκονται όλες σε πόλεμο μεταξύ τους επειδή τα συμφέροντά τους λέγεται ότι συγκρούονται.

Πώς μοιάζει όμως αυτός ο πόλεμος;

Σκεφτείτε ένα αμφιλεγόμενο παράδειγμα: τη μετάβαση (sic) φύλου. Αυτό συμβαίνει όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί θεραπεία επαναπροσδιορισμού, ορμονική υποκατάσταση και χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου για να αλλάξει το γεννητικό του φύλο. Ωστόσο, το κίνημα των τρανς απαιτεί πλέον την φυλομετάβαση σε παιδιά, συχνά με έξοδα των φορολογουμένων- δηλαδή, ένα αγοροκόριτσο να μπορεί να γίνει «αγόρι» με μεθόδους που περιλαμβάνουν μη αναστρέψιμες χειρουργικές επεμβάσεις.

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο σημεία αιχμής εδώ. Το ένα είναι η ελάχιστη ηλικία στην οποία ένα άτομο θα μπορούσε να κάνει φυλομετάβαση. Η Παγκόσμια Επαγγελματική Ένωση για την Υγεία των Τρανσέξουαλ ισχυρίζεται ότι οι ορμόνες μπορούν να αρχίσουν να χορηγούνται στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών και ορισμένες χειρουργικές επεμβάσεις να γίνονται στα δεκαπέντε – με άλλα λόγια, στο αποκορύφωμα της σεξουαλικής σύγχυσης ενός εφήβου.

Πρόσφατα, ένας εξουσιοδοτημένος κοινωνικός λειτουργός σε ένα παιδιατρικό ιατρικό κέντρο στο Όστιν του Τέξας, φέρεται να καταγράφηκε να λέει ότι το κέντρο παρείχε τροποποίηση φύλου σε παιδιά ηλικίας μόλις οκτώ ετών. Στις 25 Απριλίου, ο γερουσιαστής Ted Cruz και ο εκπρόσωπος Chip Roy υπέβαλαν επίσημο αίτημα στο κέντρο για πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο διάγνωσης της δυσφορίας φύλου, τον τρόπο με τον οποίο δαπανώνται ομοσπονδιακά δολάρια στη διαδικασία και το κατά πόσον ασθενείς κάτω των δεκαοκτώ ετών υποβλήθηκαν σε «πειραματικές ιατρικές διαδικασίες».

Ο οπαδικός πόλεμος εδώ είναι μεταξύ του δικαιώματος του παιδιού ενάντια στην σωματική κακοποίηση και των απαιτήσεων των τρανς ακτιβιστών για πρόσβαση των παιδιών στην φυλομετάβαση. Το άλλο σημείο αιχμής είναι ότι οι αλλαγές φύλου συχνά πραγματοποιούνται χωρίς την γονική συναίνεση, ή παρά τις γονικές αντιρρήσεις. Ο πόλεμος των δικαιωμάτων είναι εδώ – οι τρανς ακτιβιστές σφετερίζονται τα παραδοσιακά γονικά δικαιώματα και οι γονείς είναι εξοργισμένοι.

Η ιδέα ότι τα δικαιώματα μιας ομάδας συγκρούονται με εκείνα μιας άλλης είναι στρεβλή, διότι καταστρέφει την ίδια τη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά επειδή έχουν τις ρίζες τους στην ανθρώπινη φύση. Όλα τα ανθρώπινα όντα διαθέτουν τα ίδια δικαιώματα στον ίδιο βαθμό. Τα δικαιώματα δεν βασίζονται σε δευτερεύοντα χαρακτηριστικά όπως το φύλο -στηρίζονται στην κοινή για όλους μας ανθρώπινη υπόσταση. Με άλλα λόγια, ένα τρανς άτομο έχει τα ίδια δικαιώματα και στον ίδιο βαθμό με κάθε άλλο άτομο στην κοινωνία. Ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα.

Τα «δικαιώματα» που απαιτούν οι τρανς ακτιβιστές είναι στην πραγματικότητα αξιώσεις ή ομαδικά προνόμια. Αυτό γίνεται σαφές από τον ισχυρισμό περί ιστορικής καταπίεσης, ο οποίος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολλά αιτήματα. Αυτό που πραγματικά διεκδικούν είναι η ιδιότητα του θύματος, στην οποία βασίζονται τα δικαιώματά τους. Για να διατηρήσουν οι τρανς ακτιβιστές το καθεστώς της θυματοποίησης, ωστόσο, όσοι τους αντιτίθενται πρέπει να προβάλλονται ως καταπιεστές και αέναοι εκφραστές μίσους. Κατά έναν βολικό τρόπο, αυτός ο χαρακτηρισμός αφαιρεί την ανάγκη να ασχοληθεί κανείς με οποιοδήποτε επιχείρημα παρουσιάζουν οι «εκφραστές μίσους», όπως η ανάγκη για πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Και πάλι, αυτή η στάση των τρανς είναι μια στρέβλωση της πραγματικότητας. Αν το τρανς κίνημα έχει καταπιεστεί ιστορικά -και δεν διαφωνώ με αυτό- τότε το κίνημα θα έπρεπε να εκτιμά τα ατομικά δικαιώματα περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Αυτές οι ελευθερίες είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα θιγόμενο άτομο ξαναστέκεται στα πόδια του. Όμως οι τρανς ακτιβιστές δεν θέλουν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμα άτομα, θέλουν να είναι μια προνομιούχα ομάδα που επιβάλλει ένα τεράστιο κόστος στην πλειοψηφία της κοινωνίας, προς μεγάλο όφελος τους. Τα ατομικά δικαιώματα αποτελούν για εκείνους εμπόδιο.

Η μετάβαση φύλου είναι ένας τομέας στον οποίο ο εμφύλιος πόλεμος εκτοπίζει την κοινωνία των πολιτών, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι:

Οι τρανς «γυναίκες» που φιλοξενούνται σε χώρους μόνο για γυναίκες, όπως οι φυλακές και τα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών, θέτουν τις βιολογικές γυναίκες εκεί σε κίνδυνο σεξουαλικής επίθεσης. Ήδη συμβαίνουν βιασμοί. Τα τρανς προγράμματα σπουδών στα Αμερικανικά δημόσια σχολεία διαπαιδαγωγούν τα παιδιά, εις βάρος της διδασκαλίας βασικών δεξιοτήτων ζωής, όπως τα μαθηματικά και ο αλφαβητισμός. Ένας διακεκριμένος γιατρός στο Fox News προειδοποίησε:

«Οι πρωτοετείς φοιτητές ιατρικής [εκτίθενται] σε ένα μάθημα ‘‘sex and gender primer’’.»

Αυτό μετατοπίζει την εστίαση μακριά από τα ιατρικά προβλήματα- θα μπορούσε επίσης να βλάψει τις σχέσεις με τους ασθενείς που δεν συμμερίζονται την woke ιδεολογία ή δεν ανήκουν σε μια προνομιούχο ομάδα. Το ίδιο συμβαίνει και στις νομικές σχολές.

Η τρανς ατζέντα παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου με μυριάδες τρόπους, από το να αναγκάζει τα σχολεία να χρησιμοποιούν αντωνυμίες όπως “xe” και “hir”, μέχρι να αποδοκιμάζει ομιλητές ή να τους επιτίθεται βίαια.

Οι δρακόντειοι νόμοι περί ρητορικής μίσους καταστρέφουν τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Ένα νέο νομοσχέδιο που περνάει αυτές τις μέρες από το Ιρλανδικό κοινοβούλιο, για παράδειγμα, απαγορεύει την επικοινωνία ή την κατοχή υλικού που μπορεί να υποκινήσει μίσος κατά «προστατευόμενων» κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένου του φύλου. Αυτό τιμωρείται με φυλάκιση έως και πέντε ετών.

Τα τρανς παιδιά που μετανιώνουν βαθιά για τη μετάβασή τους, γενικά αποσιωπούνται ή απορρίπτονται.

Η απαίτηση να συμπεριληφθούν οι τρανς αθλήτριες στα γυναικεία αθλήματα καταστρέφει ολόκληρο τον γυναικείο αθλητισμό.

Ένας τρόπος με τον οποίο απορρίπτονται όσοι κρατούν αποστάσεις είναι μέσω μελετών και στατιστικών στοιχείων στα οποία δεν μπορεί να δοθεί μεγάλη εμπιστοσύνη. Ένα άρθρο στο Associated Press ισχυρίζεται ότι:

«Σε μια ανασκόπηση 27 μελετών “για τις επεμβάσεις φυλομετάβασης” το 1% κατά μέσο όρο εξέφρασε μεταμέλεια.»

Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι καλά νέα. Είναι όμως αλήθεια; Η αδιάκοπη ιδεολογική προπαγάνδα που διοχετεύεται μέσω των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και των ραδιοτηλεοπτικών κυμάτων είναι ένα ακόμη κόστος για την κοινωνία των πολιτών. Οι ακαδημαϊκοί, οι δημοσιογράφοι και οι λεγόμενοι εμπειρογνώμονες έχουν κερδίσει την περιφρόνηση του κοινού. Οι μελέτες και οι έρευνες έχουν γίνει απλώς ένα ακόμη μέτωπο σε αυτόν τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Τα μέσα ενημέρωσης και οι αρχές αξίζουν επάξια αυτή τη συνοπτική κρίση από το κοινό. Σκεφτείτε πώς χειρίζονται τις πράξεις βίας. Κάθε πράξη βίας κατά ενός τρανς ατόμου φαίνεται να δημοσιοποιείται ευρέως και να καταδικάζεται, όπως θα έπρεπε. Αλλά η τρανς βία κατά βιολογικών γυναικών, ή άλλων ομάδων, φαίνεται να αγνοείται ή να δικαιολογείται. Ακόμη και ο τρανς δράστης στο Νάσβιλ που σκότωσε τρία εννιάχρονα παιδιά σε σχολείο και τρεις ενήλικες προστατεύεται από τις αρχές που αρνούνται να δώσουν στην δημοσιότητα το μανιφέστο του δράστη.

Και οι αναφορές των μέσων ενημέρωσης συχνά εξέφρασαν μεγαλύτερη ανησυχία για μια αντίδραση κατά των τρανς ατόμων, παρά για τα νεκρά παιδιά. Η SAVE Services, ένας οργανισμός που εργάζεται για τη διασφάλιση της δέουσας διαδικασίας και της δικαιοσύνης στα σχολεία, έχει μια ενδιαφέρουσα σελίδα με τίτλο “Stop the Wave of Transgender Violence” (Σταματήστε το κύμα βίας κατά των τρανς), όπου καταγράφονται πολλές περιπτώσεις βίας κατά των τρανς. Σε αυτό το περιβάλλον, απλά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τι είναι αλήθεια σχετικά με τα επίπεδα βίας και εναντίον ποιων.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να θέσω το ερώτημα, εάν μπορεί μια πιο γενικευμένη βία -μια άγρια εμφύλια αναταραχή- να βρίσκεται πολύ μακριά. Πιστεύω ότι είναι ήδη εδώ…

***
@Wendy McElroy για το Mises Institute.

terrapapers.com