Το κυνήγι των επιστημόνων είναι δείγμα «φασισμού»;

Η επίθεση και η διαπόμπευση του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ από «αγνώστους» για μια ακόμα φορά, χαρακτηρίστηκε από σύσσωμο τον (αριστερό-δεξιό) Τύπο και σύσσωμη την (αριστερο-δεξιά) πολιτική σκηνή, «φασισμός», «φασιστική» ενέργεια, «φασιστικές» αντιλήψεις», «φασιστικές» μέθοδοι κλπ. Στο τέλος όλοι ανέκραξαν «δεν θα περάσει ο φασισμός»!

Έχει γίνει πλέον σύνηθες, όταν σε παρόμοια περιστατικά, ακόμα και όταν οι ίδιοι οι «δράστες» αυτοχαρακτηρίζονται «αντιφασίστες» και κραδαίνουν κομμουνιστικά σύμβολα, να μην τολμάει κανείς να τους αποκαλεί αυτό που πραγματικά είναι. (Φανταστείτε ότι ο αριστερός Κοντονής μίλησε πριν λίγο καιρό για «σταλινικές μεθόδους» στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιοί τρέμουν μην πουν την λέξη «σταλινικός» και «κομμουνιστής», προτιμώντας την λέξη «φασίστας» που είναι πλέον κατά το newspeak, συνώνυμο του «κακού»).

Παρακάτω ένα μικρό μάθημα ιστορίας από ΕΣΣΔ και Κίνα για τις διαχρονικά θερμές σχέσεις κομμουνιστών – «αντιδραστικών» επιστημόνων .

Σημ.: Ο όρος ιντελιγκέντσια (intelligentsia) χαρακτηρίζει τους διανοούμενους, εκείνους που κατέχουν τη γνώση. Τα μέλη της ιντελιγκέντσιας περιλαμβάνουν τους ακαδημαϊκούς, τους καλλιτέχνες, τους εκπαιδευτικούς, τους συγγραφείς, τους λεγόμενους «ανθρώπους των γραμμάτων» και συχνά τους δημοσιογράφους.

Από την σύστασή της η ρωσική ιντελιγκέτσια ως ξεχωριστή κοινωνική ομάδα, βρισκόταν πάντα ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα στο κέντρο της αντίστασης κατά του δεσποτισμού και της υποδούλωσης της σκέψης. Φυσικό ήταν λοιπόν να πληγεί όλως ιδιαιτέρως από τις σταλινικές εκκαθαρίσεις με τα πρώτα κύματα καταστολής – πολύ μετριοπαθή συγκριτικά – του 1922 και του 1928 – 1931. Τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο του 1937, μια καμπάνια του Τύπου στιγμάτισε τους «παρεκκλίνοντες» στους τομείς της οικονομίας της ιστορίας και της λογοτεχνίας. Στην πραγματικότητα όλοι οι κλάδοι της γνώσης και της δημιουργίας ήταν στο στόχαστρο, ενώ συχνά οι δογματικές και πολιτικές αφορμές συγκάλυπταν αντα­γωνισμούς και φιλοδοξίες. Έτσι, στον τομέα της ιστορίας, οι μαθητές του Ποκρόβσκι, που είχε πεθάνει το 1932, συνελήφθησαν χωρίς καμία εξαίρεση. Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι οποίοι επέμεναν να δίνουν δημόσιες διαλέξεις, και άρα θεωρούνταν ικανοί να επηρεάζουν μεγάλα φοιτητικά ακροατήρια, ήταν εξαιρετικά τρωτοί και η παραμικρή κουβέντα τους μπορούσε να επισημανθεί από αφοσιωμένους καταδότες της αστυνομίας. Τα πανεπιστήμια, τα ινστιτούτα και οι ακαδημίες αποδεκατίστηκαν, ιδιαιτέρως στη Λευκορωσία (όπου 87 από τους 105 ακαδημαϊκούς συνελήφθησαν ως «Πολωνοί κατάσκοποι») και στην Ουκρανία. Στην τελευταία, μια πρώτη εκκαθάριση «εθνικιστών αστών» είχε προηγηθεί το 1933: χιλιάδες Ουκρανοί διανοούμενοι είχαν συλληφθεί με την κατηγορία ότι «είχαν μεταβάλει σε οχυρά των εθνικιστών μπουρζουάδων και των αντεπαναστατών την ουκρανική Ακαδημία των επιστημών, το Ινστι­τούτο Σεβτσένκο, την Αγροτική Ακαδημία, το Ουκρανικό Ινστιτούτο Μαρξισμού-Λενινισμού, καθώς και τα “κομισαριάτα του λαού για την Παιδεία, τη Γεωργία και τη Δικαιοσύνη”.

Οι επιστημονικές κοινότητες που είχαν έστω και μακρινή σχέση με την πολιτική, την ιδεολογία, την οικονομία ή την άμυνα, επλήγησαν εξίσου. Τα σημαντικότερα μυα­λά της αεροναυπηγικής βιομηχανίας, όπως ο Τουπόλεφ (ο κατασκευαστής του περί­φημου αεροπλάνου) ή ο Κορολέφ (από τους πρωτεργάτες του πρώτου σοβιετικού διαστημικού προγράμματος), συνελήφθησαν και απεστάλησαν σε κάποια από τις ερευ­νητικές μονάδες της NKVD, τις οποίες περιγράφει ο Σολζενίτσιν στον Πρώτο Κύκλο. Συνελήφθησαν επίσης: σχεδόν όλοι (27 στους 29) οι αστρονόμοι του μεγάλου αστερο­σκοπείου του Πούλκοβο, η πλειονότητα των στατιστικολόγων της κεντρικής Διεύθυν­σης της Εθνικής Οικονομίας, οι οποίοι είχαν πραγματοποιήσει την απογραφή του Ιανουαρίου 1937 που ακυρώθηκε εκ των υστέρων λόγω της «βαθιάς παραβίασης στοι­χειωδών αρχών της στατιστικής επιστήμης και των οδηγιών της κυβέρνησης», πολυά­ριθμοι γλωσσολόγοι οι οποίοι αντιτίθεντο στη θεωρία του μαρξιστή «γλωσσολόγου» Μαρ, την οποία είχε επισήμως αποδεχθεί ο Στάλιν. Ακόμη, εκατοντάδες βιολόγοι που απέρριπταν τον τσαρλατανισμό του «επίσημου βιολόγου» Λυσσένκο. Ανάμεσα στα πιο γνωστά θύματα περιλαμβάνονταν ο καθηγητής Λέβιτ, διευθυντής του ιατρικού- γενετικού Ινστιτούτου, ο Τουλιακόφ, διευθυντής του Ινστιτούτου δημητριακών, ο βο­τανολόγος Γιανάτα και ο ακαδημαϊκός Βαβίλοφ, πρόεδρος της Ακαδημίας Λένιν των Αγροτικών Επιστημών, ο οποίος συνελήφθη στις 6 Αυγούστου 1940 και πέθανε στη φυλακή στις 26 Ιανουάριου 1943.

Στην Κίνα του Μάο, οι ερυθροφρουροί του έψαχναν να βρουν τους “εχθρούς της “Πολιτιστικής Επανάστασης”, με ειδική εντολή να εκκαθαρίσουν τις κατά τόπους κομματικές ηγεσίες, τον Τύπο και τα πανεπιστήμια από τους “ρεβιζιονιστές”. Τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο διακόπηκαν και καθηγητές διαπομπεύτηκαν στους δρόμους φορώντας πινακίδες με την επιγραφή “Είμαι διανοούμενος, εχθρός του κόμματος”. Γιατροί και νοσοκόμοι υποχρεώθηκαν να φορέσουν επιγραφές στις οποίες έγραφαν οι ίδιοι “Αντιδραστικός διανοούμενος” και “Σκυλάκι της μπουρζουαζίας”.

Σε όλη την Κίνα δάσκαλοι, πρώην ιδιοκτήτες και διανοούμενοι ταπεινώθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και δολοφονήθηκαν. Κυνηγήθηκαν από γείτονες, συναδέλφους και μαθητές που παρασύρθηκαν από «επαναστατικό πάθος» και προσωπικές μνησικακίες… Οι Ερυθροφρουροί έσπασαν ναούς, έκαψαν βιβλία και κατέστρεψαν ιστορικούς θησαυρούς. Τα πανεπιστήμια είχαν κλείσει και οι μαθητές έχασαν χρόνια σχολικής εκπαίδευσης. Άνθρωποι κατηγορήθηκαν ότι ήταν «ταξικοί εχθροί» επειδή ξέχασαν ένα σύνθημα από το Κόκκινο Βιβλιαράκι ή επειδή φορούσαν «δυτικά ρούχα». Ολόκληρα σχολεία ελίτ μουσικών και ομάδων αθλητών στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας. Οι διανοούμενοι κρατήθηκαν σε φυλακές που ονομάζονται υπόστεγο αγελάδων. Η μόνη φορά που έβλεπαν τους συζύγους τους ήταν κατά τη διάρκεια ετήσιων συζυγικών επισκέψεων. «Αντικοινωνικοί» αγρότες αναγκάστηκαν να στέκονται για ώρες με κατεβασμένα τα κεφάλια τους ικετεύοντας για συγχώρεση. Ανώτερους αξιωματούχους τους ξυρίζανε και τους γέμιζαν το στόμα με βρώμικα γάντια και τους έριχναν μελάνι και μπογιά, ενώ τους ανάγκαζαν συχνά να υποκλίνονται, έχοντας με προσβλητικές ταμπέλες κρεμασμένες από το λαιμό τους.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από το «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» (σ. 224-226) και από εδώ