ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!!!Ο Β.Πούτιν πιέζεται να ετοιμαστεί για πόλεμο!!!Οπότε «έχει ριφθεί ο κύβος»;Είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση;Ο Β.Πούτιν πιέζεται να αρπάξει το μαχαίρι και να κόψει βαθιά!!!

Οπότε «έχει ριφθεί ο κύβος»; Θα αποτύχει ο Πούτιν; Είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση; Μπορεί να φαίνεται έτσι. Σίγουρα η «σκακιέρα» στήνεται. Έχω γράψει στο παρελθόν σχετικά με τη «μετάβαση που είναι ήδη σε εξέλιξη στο εσωτερικό των κλάδων της άμυνας και των υπηρεσιών πληροφοριών της κυβέρνησης Ομπάμα» προς αυτό που χαρακτηρίζεται «δόγμα Γούλφοβιτς», ένα «πακέτο» πολιτικών που είχαν αναπτυχθεί από τις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές του 2000. Ο δημιουργός μιας εξ αυτών των πολιτικών, του US Defense Planning Guidance του 1992, έγραψε πως το DPG στην ουσία επιδίωκε να:
«αποτρέψει την ανάδειξη διπολικότητας, άλλης μιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης σαν τον Ψυχρό Πόλεμο, ή πολυπολικότητας, ενός κόσμου με πολλές μεγάλες δυνάμεις, όπως ήταν πριν τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Για αυτό, το κλειδί ήταν να εμποδιστεί μια εχθρική δύναμη από το να κυριαρχήσει σε μια «κρίσιμη περιοχή», που καθορίζεται από τη ύπαρξη των πόρων, των βιομηχανικών δυνατοτήτων και του πληθυσμού ώστε, εάν ήταν υπό τον έλεγχο εχθρικής δύναμης, θα αποτελούσε πρόκληση παγκόσμιας εμβέλειας».
Σε συνέντευξη στο Vox, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, Άστον Κάρτερ, ήταν ξεκάθαρος ότι αυτή είναι ήταν σε γενικές γραμμές η κατεύθυνση προς την οποία το Πεντάγωνο οδηγούνταν να κινηθεί. Από την άλλη, υπάρχει το αρκετά προφανές δεδομένο ότι, αντί για την πολυδιαφημισμένη στροφή της αμερικανικής στρατιωτικής έμφασης/ προσοχής στην Ασία, η προσοχή του ΝΑΤΟ στρέφεται προς την κεντρική Ευρώπη- στα σύνορα της Ρωσίας. Και το ΝΑΤΟ ξεκάθαρα δοκιμάζει τις δυνάμεις του όσο περισσότερο τολμά, κατευθείαν στα σύνορα της Ρωσίας.
Ακόμη, υπάρχει η ρητορική: Η ρωσική επιθετικότητα. Οι ρωσικές φιλοδοξίες για αναστήλωση της πρώην Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Οι ρωσικές προσπάθειες για διαίρεση και καταστροφή της Ευρώπης. Και ούτω καθεξής.
Είναι η σύγκρουση αναπόφευκτη;
Γιατί; Ίσως απλά το ΝΑΤΟ να υποθέτει πως αυτές οι προκλητικές ασκήσεις δεν θα οδηγήσουν ποτέ σε πόλεμο, ότι η Ρωσία κάπως θα κάνει πίσω. Και ότι η συνεχής παρενόχληση της αρκούδας θα εξυπηρετήσει το συμφέρον της Αμερικής στο να παραμείνουν η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ ενωμένα, με τις κυρώσεις στη θέση τους, μακριά από προσέγγιση με τη Ρωσία. Συνάντηση του ΝΑΤΟ πρόκειται να γίνει στη Βαρσοβία στις αρχές του Ιουλίου. Ίσως η δυτική ρητορική σχετικά με την «επιθετικότητα» της Ρωσίας να μην είναι κάτι παραπάνω από μια προσπάθεια της Αμερικής να αποτρέψει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή «ανταρσία» σχετικά με τις κυρώσεις, ανακινώντας μια ψευδή απειλή από τη Ρωσία, και οι Ρώσοι ίσως απλά να παρερμηνεύουν τις αμερικανικές προθέσεις, που δεν πάνε πέρα από αυτό. Ή μήπως όχι;
Η ασυνήθιστη οργή και ψυχρότητα με την οποία το αμερικανικό κατεστημένο αντέδρασε στην πιθανή υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ για την προεδρία υποδεικνύει ότι δεν έχει εγκαταλείψει το δόγμα Γούλφοβιτς. Οπότε, ήταν η στρατηγική Πούτιν «σύμπλευσης» με τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή η αποτυχία που θεωρεί η παράταξη του Μπαστρίκιν; Με άλλα λόγια, ισχύει ότι η πολιτική αύξησης συνεργασίας έχει αποτύχει και πως ο Πούτιν πρέπει να κινηθεί πέρα από αυτήν, επειδή η Αμερική δεν πρόκειται να συνεργαστεί και, αντ’αυτού, συνεχίζει τη διαδικασία «στριμώγματος» της Ρωσίας;
Όπως ανέφερε η Texas Tribune στις 4 Μαΐου, «για πρώτη φορά από την προεδρία του, ο Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος σχεδιάζει να μείνει σιωπηλός στην κούρσα για το Οβάλ Γραφείο- και ο νεότερος πρόεδρος Μπους σχεδιάζει το ίδιο».
Για να καταλάβετε τον πόλεμο μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (όχι ότι υπάρχουν λιγότερες συγκρούσεις στους Δημοκρατικούς), διαβάστε αυτή την αντίδραση σε εκείνο το δημοσίευμα από τον δύο φορές Ρεπουμπλικανό υποψήφιο, Πατ Μπιουκάναν. Ορίστε κάποια αποσπάσματα:

«Ο θρίαμβος του Τραμπ αποτελεί μια σαρωτική αποκήρυξη του Ρεπουμπλικανισμού από το ίδιο το κόμμα που επέλεξε τους Μπους τέσσερις φορές για την προεδρία. Όχι μόνο ο γιος και αδελφός, Τζεμπ, ταπεινώθηκε και βρέθηκε εκτός κούρσας από νωρίς, αλλά ο Τραμπ κέρδισε το χρίσμα αποκηρύσσοντας ως εντελώς σάπιους τους βασικούς «καρπούς» εμβληματικών πολιτικών των Μπους…αυτή είναι μια ανελέητη καταδίκη της κληρονομιάς των Μπους. Και ένα μεγάλο τμήμα του ρεπουμπλικανικού εκλογικού σώματος, στη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία, συμφώνησε, «αμήν, αδελφέ!»».
Ο Μπιουκάναν συνεχίζει σε άλλο άρθρο: «Η ύβρις εντυπωσιάζει. Ένα ρεπουμπλικανικό κατεστημένο που έχει συντριβεί τόσο σκληρά όσο η Καρχηδόνα στον Τρίτο Καρχηδονιακό Πόλεμο, πλέον απαιτεί πράγματα από τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό και τους νικητές Ρωμαίους»- μια παραπομπή στις προσπάθειες του Πολ Ράιαν να κάνει τον Τραμπ να ασπαστεί τον ρεπουμπλικανισμό των Μπους. «Αυτό είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς».
Αλλά εδώ, σε αυτή την κρίση, υπάρχει μια ευκαιρία. Η Αμερική θα μπορούσε να οδηγείται σε ύφεση, τα εταιρικά κέρδη πέφτουν, μεγάλοι όγκοι χρέους εμφανίζονται «ύποπτοι», το παγκόσμιο εμπόριο βυθίζεται και τα μέσα πολιτικής των ΗΠΑ για τον έλεγχο του παγκοσμίου χρηματοοικονομικού συστήματος έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για το παγκόσμιο πρόβλημα του όλο και πιο «σάπιου» χρέους. Αλλά ένας πρόεδρος Τραμπ- αν συμβεί κάτι τέτοιο- μπορεί να αποδώσει τις ευθύνες για οποιαδήποτε οικονομική θύελλα στο κατεστημένο. Η Αμερική είναι μπλεγμένη αυτή τη στιγμή, όπως έδειξε η μάχη της υποψηφιότητας για την προεδρία. Κάποιοι κόμποι θα χρειαστούν χρόνο για να λυθούν, αλλά κάποιοι θα μπορούσαν να λυθούν σχετικά εύκολα, και φαίνεται ότι ο Τραμπ κάτι έχει καταλάβει για αυτό. Θα μπορούσε αυτό να αρχίσει με μια δραματική διπλωματική πρωτοβουλία.

Ιστορικά, τα πιο ριζοσπαστικά εγχειρήματα μεταρρυθμίσεων έχουν αρχίσει με αυτόν τον τρόπο: Την ανατροπή ενός κομματιού «συμβατικής σοφίας» και το «ξεκλείδωμα» ενός ολόκληρου αδιεξόδου πολιτικής. Το momentum που θα αποκτηθεί θα βοηθούσε έναν μεταρρυθμιστή να υπερβεί ακόμα και τη σκληρότερη αντίσταση- σε αυτή την περίπτωση τη Wall Street και την οικονομική ολιγαργία- χάριν μεταρρυθμίσεων.

Ο Τραμπ μπορεί απλά να πει ότι τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα εθνικής ασφαλείας περνούν ευθέως μέσα από τη Ρωσία- κάτι που ξεκάθαρα ισχύει- ότι η Ρωσία δεν απειλεί την Αμερική- που δεν ισχύει- και ότι το ΝΑΤΟ είναι «παρωχημένο» όπως έχει πει. Είναι απόλυτα λογική μια συνεργασία με τη Ρωσία και τους συμμάχους της για να περικυκλωθεί και να καταστραφεί το αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος.

Αν κάποιος ακούσει με προσοχή, ο Τραμπ φαίνεται να έχει διανύσει τη μισή απόσταση. Ίσως κάτι τέτοιο να έκοβε πολλούς κόμπους, ίσως ακόμα και να ξεκλείδωνε το αδιέξοδο πολιτικής. Μήπως αυτό επιδιώκει;

Άλαστερ Κρουκ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη The World Post και μεταφράστηκε στα ελληνικά

Πηγή: huffingtonpost.gr