Ο καθηγητής Mattias Desmet, είναι ένας Βέλγος ψυχολόγος με μεταπτυχιακό στη στατιστική και παγκόσμια αναγνώριση. Προς τα τέλη του 2021, παρουσίασε την έννοια του «σχηματισμού μάζας» ως εξήγηση για την παράλογη συμπεριφορά που βλέπουμε απο ανθρώπους σε σχέση με τον COVID19 και τα αντίμετρά του.
Προειδοποίησε ότι ο σχηματισμός μαζών είναι αυτός που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, που είναι το θέμα του νέου του βιβλίου, « Η Ψυχολογία του Ολοκληρωτισμού ». Το έργο του Desmet διαδόθηκε περαιτέρω και από τον Δρ Robert Malone, του οποίου η εμφάνιση στο podcast του Joe Rogan προβλήθηκε από περίπου 50 εκατομμύρια άτομα, αλλά και απο τον Eric Clapton που ισχυρίστηκε ότι οι εμβολιασμένοι βρίσκονται υπό μαζική ύπνωση, αφού παραδέχτηκε ότι και ο ίδιος είχε εξαπατηθεί με την προπαγάνδα των εμβολίων.
Καθώς ο όρος αναζήτησης «μαζικός σχηματισμός» έγινε δημοφιλής, η Google χειραγώγησε τα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης προσπαθώντας να δυσφημήσει τον Desmet και να δείξει στα αποτελέσματα αναζήτησης πληροφορίες που θα τους έκαναν να υποτιμήσουν τη σημασία αυτής της δουλειάς. Γιατί; Διότι η Google βρίσκεται στον πυρήνα του παγκόσμιου κινήματος προς τον ολοκληρωτισμό.
Η κατανόηση της ψυχολογίας των μαζών είναι πιο χρήσιμη από ποτέ
Όσοι αρνούνται να μάθουν από την ιστορία είναι βέβαιο ότι θα την ξαναζήσουν, λένε, και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικό στις μέρες μας γιατί, όπως εξηγεί ο Desmet, αν δεν καταλάβουμε πώς συμβαίνει ο σχηματισμός μάζας και σε τι οδηγεί, δεν μπορούμε να τον αποτρέψουμε. Παρακάτω ο Desmet εξηγεί πως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι βρισκόμασταν σε διαδικασία σχηματισμού μάζας;
«Στην αρχή της κρίσης του κορωνοϊού, τον Φεβρουάριο του 2020, άρχισα να μελετώ τα στατιστικά στοιχεία για τα ποσοστά θνησιμότητας από τον ιό, τα ποσοστά θνησιμότητας από μόλυνση, το ποσοστό θνησιμότητας από κρούσματα και ούτω καθεξής, και αμέσως, απέκτησα την εντύπωση – και Μαζί μου, αρκετοί παγκοσμίου φήμης στατιστικολόγοι – ότι τα στατιστικά και τα μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν υπερεκτίμησαν σκοπίμως δραματικά τον κίνδυνο του ιού.
Αμέσως, έγραψα μια δημοσίευση προσπαθώντας να επιστήσω την προσοχή των ανθρώπων σε ορισμένα από τα λάθη. Αλλά παρατήρησα ότι οι άνθρωποι απλά δεν ήθελαν να ακούσουν. Δεν μπορούσαν να δουν ούτε τα πιο κραυγαλέα λάθη στο επίπεδο των στατιστικών που χρησιμοποιήθηκαν. Οι άνθρωποι απλώς δεν μπορούσαν να το δουν».
Αυτή η πρώιμη εμπειρία έκανε τον Desmet να επικεντρωθεί στους ψυχολογικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται στην κοινωνία και πείστηκε ότι αυτά που βλέπαμε ήταν στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα μιας μεγάλης κλίμακας διαδικασίας σχηματισμού μάζας, επειδή το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της ψυχολογικής τάσης είναι ότι κάνει τους ανθρώπους ριζικά τυφλούς σε οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την αφήγηση στην οποία πιστεύουν.
Στην ουσία έγιναν ανίκανοι να αποστασιοποιηθούν από τις πεποιθήσεις τους και επομένως δεν μπορούσαν να αξιολογήσουν νέα δεδομένα. Ο Desmet συνεχίζει:
«Ένα άλλο πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό είναι ότι αυτή η διαδικασία μαζικού σχηματισμού έκανε τους ανθρώπους να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ριζικά οτιδήποτε είναι σημαντικό για αυτούς – την υγεία τους, τον πλούτο τους, την υγεία των παιδιών τους, το μέλλον των παιδιών τους.
Όταν κάποιος βρίσκεται υπο την επιρροή μιας διαδικασίας μαζικής διαμόρφωσης, γίνεται ριζικά πρόθυμος να θυσιάσει όλο το ατομικό του συμφέρον. Ένα τρίτο χαρακτηριστικό, για να αναφέρουμε μόνο μερικά, είναι ότι από τη στιγμή που οι άνθρωποι βρίσκονται στη λαβή μιας διαδικασίας μαζικού σχηματισμού, συνήθως δείχνουν μια τάση σκληρότητας απέναντι σε ανθρώπους που δεν ακολουθούν την αφήγηση που ακολούθησε η μάζα. . Συνήθως το κάνουν σαν να είναι ηθικό καθήκον.
Πρώτα τείνουν να στιγματίσουν και μετά να καταστρέψουν ή να να εξαφανίσουν τους ανθρώπους που δεν συμβαδίζουν με τις μάζες.
Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να κατανοήσετε τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που λειτουργούν, γιατί εάν κατανοήσετε τους μηχανισμούς που λειτουργούν, μπορείτε να αποφύγετε τον μαζικό σχηματισμό να γίνει τόσο βαθύς ώστε οι άνθρωποι να φτάσουν σε αυτό το κρίσιμο σημείο στο οποίο είναι φανατικά πεπεισμένοι ότι πρέπει να καταστρέψουν όσους δεν συμβαδίζουν μαζί τους.
Επομένως, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε τον μηχανισμό. Αν το καταλάβετε, μπορείτε να βεβαιωθείτε ότι το πλήθος, η μάζα, θα καταστρέψει πρώτα τον εαυτό της ή θα εξαντληθεί, πριν αρχίσει να καταστρέφει τους ανθρώπους που δεν συμβαδίζουν με τη μάζα.
Αυτό περιγράφει το βιβλίο μου, πώς αναδύεται μια μάζα, ένα πλήθος σε μια κοινωνία, κάτω από τις όποιες συνθήκες αναδύεται, ποιοι είναι οι μηχανισμοί της διαδικασίας σχηματισμού μάζας και τι μπορείτε να κάνετε για αυτό. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Θα το αναφέρω από την αρχή.
Συνήθως, είναι αδύνατο να ξυπνήσουν οι μάζες. Από τη στιγμή που εμφανίζεται μια διαδικασία σχηματισμού μάζας σε μια κοινωνία, και είναι ακόμα πιο δύσκολο αυτοί που δε συμβαδίζουν με τις μάζες να καταφέρουν να τους ξυπνήσουν. Αλλά το [να τους ξυπνήσετε] είναι χρέος σας, [γιατί] με αυτό το τρόπο θα παραμείνετε όρθιοι μακριά απο τις μάζες και τους ηγέτες τους και δεν θα καταστραφείτε κι εσείς μαζί τους».
Πράγματι, για όσους από εμάς καταφέραμε και αντισταθήκαμε στο σκοταδισμό της παράλογης αφήγησης για τον COVID, η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπιστήκαμε απο την πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους που προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να συμμορφωθούμε ήταν σοκαριστικά απεχθής. Πολλοί δέχθηκαν σωματική βία, και μερικοί ακόμη δολοφονήθηκαν, απλώς επειδή δεν φορούσαν μάσκα προσώπου, κάτι που εμείς γνωρίζαμε πως ήταν μια άχρηστη αλλα και βλαβερή στρατηγική πρόληψης.
Ιστορικό πλαίσιο για το σχηματισμό της μάζας
Είναι ευκολότερο να καταλάβουμε τι είναι ο σχηματισμός μάζας αν τον θεωρήσουμε ως μαζική ύπνωση, επειδή δεν είναι απλώς παρόμοια, είναι πανομοιότυπα, λέει ο Ντεσμέτ. Ο μαζικός σχηματισμός είναι ένα είδος ύπνωσης που προκύπτει όταν πληρούνται συγκεκριμένες συνθήκες. Και, το ανησυχητικό είναι ότι αυτές οι συνθήκες, και η υπνωτική έκσταση που εμφανίζεται, στην ιστορία πάντα προηγούνται της ανόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Ενώ ο ολοκληρωτισμός και η κλασική δικτατορία μοιράζονται ορισμένα χαρακτηριστικά, υπάρχουν ευδιάκριτες διαφορές σε ψυχολογικό επίπεδο. Σύμφωνα με τον Ντεσμέτ, μια κλασική δικτατορία, σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι πολύ πρωτόγονη. Είναι μια κοινωνία που φοβάται μια μικρή ομάδα, ένα δικτατορικό καθεστώς, λόγω των επιθετικών δυνατοτήτων της.
Ο ολοκληρωτισμός, από την άλλη πλευρά, προκύπτει από έναν πολύ διαφορετικό ψυχολογικό μηχανισμό. Είναι ενδιαφέρον ότι το ολοκληρωτικό κράτος δεν υπήρχε στην πραγματικότητα πριν από τον εικοστό αιώνα. Είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο, και βασίζεται αποκλειστικά στον σχηματισμό μάζας ή στη μαζική ύπνωση.
Οι προϋποθέσεις για αυτή τη μαζική υπνωτική κατάσταση (αναφέρονται παρακάτω) πληρούνταν για πρώτη φορά λίγο πριν από την εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και της Ναζιστικής Γερμανίας, οπότε αυτό είναι το ιστορικό μας πλαίσιο. Οι ίδιες προϋποθέσεις εκπληρώθηκαν και πάλι λίγο πριν την κρίση του COVID. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ένα διαφορετικό είδος ολοκληρωτισμού, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις τεχνολογικές εξελίξεις που έχουν δημιουργήσει εξαιρετικά αποτελεσματικά εργαλεία για να επηρεάσουν υποσυνείδητα το κοινό.
Τώρα έχουμε πολύ εξελιγμένα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να υπνωτίσουμε πολύ μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων από ό,τι μπορούσαν σε παλαιότερες εποχές. Όμως, ενώ ο σημερινός μας ολοκληρωτισμός είναι παγκόσμιος και όχι περιφερειακός και ο πόλεμος της πληροφορίας είναι πιο περίπλοκος από οτιδήποτε θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν για παράδειγμα οι Ναζί, η βασική ψυχολογική δυναμική εξακολουθεί να είναι πανομοιότυπη.
Κατανόηση της μαζικής ύπνωσης
Λοιπόν, ποιες είναι αυτές οι ψυχολογικές δυναμικές; Ο «σχηματισμός μάζας» είναι ένας κλινικός όρος που στη λαϊκή ορολογία θα μπορούσε απλώς να μεταφραστεί ως ένα είδος μαζικής ύπνωσης, που μπορεί να συμβεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Όταν είστε υπνωτισμένοι, το πρώτο πράγμα που θα κάνει ο υπνωτιστής είναι να αποσπάσει ή να αποσύρει την προσοχή σας από την πραγματικότητα ή το περιβάλλον γύρω σας. Στη συνέχεια, μέσω της υπνωτικής του διαδικασίας – συνήθως μια πολύ απλή αφήγηση ή πρόταση που δηλώνεται δυνατά – ο υπνωτιστής θα εστιάσει την προσοχή σας σε ένα μόνο σημείο, για παράδειγμα, ένα κινούμενο εκκρεμές ή απλώς τη φωνή του.
Από την οπτική γωνία του υπνωτισμένου ατόμου, θα φαίνεται σαν να έχει εξαφανιστεί η πραγματικότητα. Ένα ακραίο παράδειγμα αυτού είναι η χρήση της ύπνωσης για να κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους στον πόνο κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Σε αυτή την κατάσταση, η νοητική εστίαση του ασθενούς είναι τόσο στενή και έντονη, που δεν παρατηρεί ότι το σώμα του κόβεται.
Με τον ίδιο τρόπο, δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι τραυματίζονται από τα μέτρα για τον COVID, γιατί η εστίαση είναι στον COVID και όλα τα άλλα έχουν εξαφανιστεί, από ψυχολογική άποψη.
Οι άνθρωποι μπορούν να σκοτωθούν μαζικά απο οτιδήποτε και ο υπνωτισμένος απλά να μη μπορεί να το δει. Τα παιδιά μπορεί να πεθάνουν από την πείνα και οι φίλοι του μπορεί να αυτοκτονήσουν από οικονομική απελπισία – τίποτα από αυτά δεν θα έχει ψυχολογικό αντίκτυπο στους υπνωτισμένους, επειδή γι’ αυτούς, τα δεινά των άλλων δεν καταγράφονται. Ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της ψυχολογικής τύφλωσης στην πραγματικότητα είναι το πώς οι θάνατοι και οι τραυματισμοί από εμβόλιο COVID απλά δεν αναγνωρίζονται και δεν θεωρούνται καν σοκαριστικοί.
Οι άνθρωποι θα δεχτούν το εμβόλιο, θα υποστούν τεράστιους τραυματισμούς ακόμα και μόνιμα προβλήματα, και θα πουν «Δόξα τω Θεώ που έκανα το εμβόλιο, αλλιώς θα ήμουν πολύ χειρότερα». Δεν μπορούν να διανοηθούν το ενδεχόμενο να τους αρρώστησε το ίδιο το εμβόλιο. Έχω δει ανθρώπους να εκφράζουν ευγνωμοσύνη για το εμβόλιο όταν κάποιος που υποτίθεται ότι αγαπούσαν πέθανε μέσα σε λίγες ώρες ή μέρες από τη στιγμή που το έλαβαν! Είναι απλά συγκλονιστικό. Η ψυχολογική δυναμική της ύπνωσης εξηγεί αυτή την παράλογη και κατά τα άλλα ακατανόητη συμπεριφορά, αλλά εξακολουθεί να είναι αρκετά σουρεαλιστική.
«Ακόμη κι ενώ γνωρίζωντας τους μηχανισμούς που λειτουργούν, εξακολουθώ να είμαι ξαφνιασμένος κάθε φορά που συμβαίνει», είπε ο Ντεσμέτ. «Σχεδόν δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω. Ξέρω κάποια της οποίας ο σύζυγος πέθανε λίγες μέρες μετά το εμβόλιο, κατά τη διάρκεια του ύπνου του, από καρδιακή προσβολή».
«Και σκέφτηκα, «Τώρα θα ανοίξει τα μάτια της και θα ξυπνήσει». Καθόλου», πρόσθεσε. «Απλώς συνέχισε με τον ίδιο φανατικό τρόπο –ακόμα πιο φανατικά– να μιλάει για το πόσο χαρούμενοι πρέπει να είμαστε επειδή έχουμε αυτό το εμβόλιο. Απίστευτο, ναι…”
Οι ψυχολογικές ρίζες του σχηματισμού μάζας
Όπως αναφέρθηκε, ο σχηματισμός μάζας ή η μαζική ύπνωση μπορεί να συμβεί όταν υπάρχουν ορισμένες ψυχολογικές καταστάσεις σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι τέσσερις κεντρικές συνθήκες που πρέπει να υπάρχουν για να προκύψει ο σχηματισμός μάζας είναι:
- Εκτεταμένη μοναξιά και έλλειψη κοινωνικού δεσμού
- Βιώνοντας τη ζωή ως κάτι χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό (θημηθείτε τα λόγια του Κλάους Σβαμπ: “Για να είμαστε ευτυχισμένοι η ζωή μας δεν πρέπει να έχει κανένα νόημα”).
- Ευρέως διαδεδομένο άγχος και δυσαρέσκεια (άγχος / δυσαρέσκεια που δεν έχει εμφανή ή διακριτή αιτία), που οδηγεί σε:
- Εκτεταμένη ελεύθερη αιωρούμενη απογοήτευση και επιθετικότητα (η απογοήτευση και η επιθετικότητα δεν έχουν καμία ευδιάκριτη αιτία), η οποία έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνεστε εκτός ελέγχου.
Πώς αναδύεται ο μαζικός σχηματισμός σε μια κοινωνία
Μόλις ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας αισθάνεται φοβισμένο και εκτός ελέγχου, αυτή η κοινωνία γίνεται εξαιρετικά ευάλωτη στη μαζική ύπνωση. Ο Ντεσμέτ εξηγεί:
«Η κοινωνική απομόνωση, η έλλειψη νοήματος, το άγχος που επιπλέει ελεύθερα, η απογοήτευση είναι κάποια στοιχεία που οδηγούν στο μαζικό σχηματισμό, γιατί αν οι άνθρωποι αισθάνονται ανήσυχοι, χωρίς να γνωρίζουν για τι αισθάνονται άγχος, συνήθως αισθάνονται εκτός ελέγχου. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να προστατευσουν τον εαυτό τους.
Και, αν κάτω από αυτές τις συνθήκες ο εκφοβισμός διανέμεται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, υποδεικνύοντας το αντικείμενο άγχους σας, και ταυτόχρονα, παρέχοντας μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους, τότε όλο αυτό το άγχος που επιπλέει υποσεινηδητα συνδέεται με το αντικείμενο προβάλλεται ως αιτία.
Όσο παράλογο κι αν είναι το πιστεύουμε γιατι προβάλλεται ως η αιτία τους άγχους μας και μπορεί να υπάρχει τεράστια προθυμία συμμετοχής σε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αντικειμένου του άγχους, ανεξάρτητα από το πόσο παράλογη είναι η στρατηγική. Έτσι, ακόμα κι αν είναι ξεκάθαρο από την αρχή –για όποιον θέλει να το δει– ότι η στρατηγική αντιμετώπισης του αντικειμένου του άγχους μπορεί να προκαλέσει πολλά περισσότερα θύματα από το ίδιο το αντικείμενο του άγχους… ακόμα και τότε, μπορεί να υπάρχει αυτή η τεράστια προθυμία να συμμετέχουν σε μια παράλογη στρατηγική αντιμετώπισης του αντικειμένου του άγχους.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα κάθε σημαντικού μηχανισμού σχηματισμού μάζας. Είτε αφορούσε τις Σταυροφορίες, είτε το κυνήγη μαγισσών, είτε τη Γαλλική Επανάσταση, είτε την αρχή της Σοβιετικής Ένωσης ή τη Ναζιστική Γερμανία, βλέπουμε τον ίδιο μηχανισμό, ξανά και ξανά.
Όταν υπάρχει πολύ ελεύθερο άγχος. Κάποιος που παρέχει μια αφήγηση που υποδεικνύει το αντικείμενο του άγχους και μια στρατηγική για την αντιμετώπισή του. Τότε όλο το άγχος συνδέεται με το [προτεινόμενο] αντικείμενο του άγχους. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούν και τα παιχνίδια ψυχολογικού επηρεασμού (psy ops).
Οι άνθρωποι συμμετέχουν σε μια στρατηγική αντιμετώπισης του αντικειμένου του άγχους που αποφέρει ένα πρώτο σημαντικό ψυχολογικό πλεονέκτημα και από εκεί και πέρα έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να ελέγξουν το άγχος τους. Γιατί το συνδέουν με ένα αντικείμενο και έχουν μια στρατηγική για να το αντιμετωπίσουν».
Ο προβληματικός κοινωνικός δεσμός της μαζικής διαμόρφωσης
Μόλις οι άνθρωποι που συνήθιζαν να αισθάνονται μόνοι, ανήσυχοι και εκτός ελέγχου αρχίσουν να συμμετέχουν στη στρατηγική που τους παρουσιάζεται ως λύση στο άγχος τους, αναδύεται ένας ολοκαίνουργιος κοινωνικός δεσμός. Αυτό, λοιπόν, ενισχύει τη μαζική ύπνωση, καθώς πλέον δεν νιώθουν απομόνωση και μοναξιά.
Αυτή η ενίσχυση είναι ένα είδος ψυχικής μέθης, και είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι μπαίνουν στην αφήγηση, όσο παράλογη κι αν είναι. «Θα συνεχίσουν να αγοράζουν την αφήγηση, γιατί δημιουργεί αυτόν τον νέο κοινωνικό δεσμό», λέει ο Ντεσμέτ.
Ενώ ο κοινωνικός δεσμός είναι καλός, σε αυτήν την περίπτωση γίνεται εξαιρετικά καταστροφικός, επειδή η ελεύθερη αιωρούμενη απογοήτευση και η επιθετικότητα εξακολουθούν να υπάρχουν και χρειάζονται διέξοδο. Αυτά τα συναισθήματα πρέπει να κατευθύνονται απο κάποιον. Το χειρότερο, κάτω από το ξόρκι του σχηματισμού μάζας, οι άνθρωποι χάνουν τις αναστολές και την αίσθηση του μέτρου.
Έτσι, όπως είδαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID, οι άνθρωποι θα επιτεθούν με τους πιο παράλογους τρόπους εναντίον οποιουδήποτε δεν αγοράζει την αφήγηση. Η υποκείμενη επιθετικότητα θα στρέφεται πάντα στο μέρος του πληθυσμού που δεν είναι υπνωτισμένο.
Μιλώντας με γενικευμένους όρους, συνήθως, μόλις λάβει χώρα ο μαζικός σχηματισμός, περίπου το 30 τοις εκατό του πληθυσμού θα υπνωτιστεί – και αυτό περιλαμβάνει και τους ηγέτες που προφέρουν την υπνωτιστική αφήγηση στο κοινό – μόνο το 10 τοις εκατό παραμένει ξύπνιο και δεν εξαγοράζει την αφήγηση , η πλειοψηφία, το 60 τοις εκατό, αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την αφήγηση, αλλά συμβαδίζει με αυτό απλώς και μόνο επειδή δεν θέλει να χαρακτηριστεί ή να προκαλέσει προβλήματα.
Ένα άλλο πρόβλημα με τον κοινωνικό δεσμό που αναδύεται είναι ότι ο δεσμός δεν είναι μεταξύ ατόμων, αλλά μάλλον ένας δεσμός μεταξύ του ατόμου και του συλλογικού. Αυτό προκαλεί ένα αίσθημα φανατικής αλληλεγγύης με τη συλλογικότητα, αλλά δεν υπάρχει αλληλεγγύη προς κανένα δεδομένο άτομο. Έτσι, τα άτομα θυσιάζονται ανελέητα για το «μεγαλύτερο καλό» της απρόσωπης συλλογικότητας.
«Αυτό εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού, όλοι μιλούσαν για αλληλεγγύη, αλλά αν κάποιος έκανε κάποιο σφάλμα στο δρόμο, δεν είχε καμμία αλληλεγγύη απο τους ίδιους. Επιτρεπόταν να βοηθήσετε αυτό το άτομο μόνο αν είχατε χειρουργική μάσκα και γάντια αλλιώς και να πεθάνει δεν θα νιώσετε τύψεις γιατί ακολουθήσατε τον κανόνα», είπε ο Ντεσμέτ.
«Αυτό εξηγεί επίσης γιατί, ενώ όλοι μιλούσαν για αλληλεγγύη, οι άνθρωποι αποδέχονταν ότι εάν ο πατέρας ή η μητέρα τους πέθαινε, δεν τους επιτρεπόταν να τους επισκεφτούν».
Στο τέλος, καταλήγετε σε μια ριζοσπαστική, παρανοϊκή συμπεριφορά στην οποία οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πια ο ένας τον άλλον και στην οποία οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να καταδώσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην κυβέρνηση.
«Λοιπόν, αυτό είναι το πρόβλημα με τον σχηματισμό μάζας», δήλωσε ο Ντεσμέτ. «Είναι η αλληλεγγύη του ατόμου με τη συλλογικότητα και ποτέ με το άτομο».
«Αυτό εξηγεί τι συνέβη κατά τη διάρκεια της επανάστασης στο Ιράν», συνέχισε. «Μίλησα με μια γυναίκα που έζησε στο Ιράν κατά τη διάρκεια της επανάστασης, η οποία ήταν στην πραγματικότητα η αρχή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος στο Ιράν».
«Είδε, με τα ίδια της τα μάτια, πώς μια μητέρα ανέφερε τον γιο της στην κυβέρνηση και πώς κρέμασε το σχοινί στο λαιμό του λίγο πριν πεθάνει, και πώς ισχυρίστηκε ότι ήταν ηρωίδα για αυτό. Αυτά είναι τα δραματικά αποτελέσματα του σχηματισμού μάζας».
Ο εσωτερικός εχθρός, είναι απαραίτητος!
Τώρα αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που είναι πιο περίπλοκη από κάθε άλλη φορά, γιατί ο ολοκληρωτισμός που αναδύεται δεν έχει εσωτερικούς εχθρούς, με εξαίρεση τους πολίτες που δεν είναι υπνωτισμένοι και δεν ακολουθούν τους κανόνες της μάζας. Η ναζιστική Γερμανία, για παράδειγμα, κατέστρεψε πρώτα τους εξωτερικούς εχθρούς που ξεσηκώθηκαν εναντίον της.
Τα ολοκληρωτικά κράτη χρειάζονται πάντα έναν εσωτερικό εχθρό. Αυτό είναι κάτι που περιέγραψε πολύ καλά ο Τζορτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984». Για να συνεχίσει να υπάρχει η διαδικασία σχηματισμού μαζών, πρέπει να υπάρχει ένας εσωτερικός εχθρός στον οποίο το κράτος να μπορεί να επικεντρώσει την επιθετικότητα των υπνωτισμένων μαζών.
Η αντίσταση και η ειλικρίνεια είναι ζωτικής σημασίας
Αυτό μας φέρνει σε ένα βασικό σημείο, και αυτό είναι η ανάγκη για μη βίαιη αντίσταση ενάντια στην αφήγηση. Η βίαιη αντίσταση σας καθιστά αυτόματα στόχο επιθετικότητας, επομένως «η αντίσταση μέσα από ένα ολοκληρωτικό σύστημα πρέπει πάντα να τηρεί τις αρχές της μη βίαιης αντίστασης», είπε ο Ντεσμέτ. Αλλά πρέπει επίσης να συνεχίσετε να μιλάτε με σαφή, ορθολογικό και μη καταχρηστικό τρόπο. Ο Ντεσμέτ εξηγεί:
«Η πρώτη και κύρια αρχή στην οποία πρέπει να εμμείνει η αντίσταση κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας μαζικής διαμόρφωσης και αναδυόμενου ολοκληρωτισμού, είναι ότι οι άνθρωποι που δεν συμβαδίζουν με τις μάζες πρέπει να συνεχίσουν να μιλούν ανοιχτά. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο πράγμα.
Καθώς ο ολοκληρωτισμός βασίζεται στη μαζική συγκρότηση, και ο σχηματισμός μάζας είναι ένα είδος ύπνωσης, ο μαζικός σχηματισμός προκαλείται πάντα από τη φωνή του ηγέτη, που κρατά τον πληθυσμό σε μια διαδικασία ύπνωσης. Και όταν οι παράφωνες φωνές συνεχίζουν να μιλούν, δεν θα μπορούν να ξυπνήσουν τις μάζες, αλλά θα διαταράσσουν συνεχώς τη διαδικασία σχηματισμού μάζας.
Θα παρεμβαίνουν συνεχώς στην ύπνωση. Εάν υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να μιλούν ανοιχτά, ο μαζικός σχηματισμός συνήθως δεν θα γίνει τόσο βαθύς ώστε να υπάρχει μια προθυμία στον πληθυσμό να καταστρέψει τους ανθρώπους που δεν συμβαδίζουν με τις μάζες. Αυτό είναι κρίσιμο.
Ιστορικά μιλώντας, αν κοιτάξετε τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στη Ναζιστική Γερμανία, είναι ξεκάθαρο ότι ακριβώς τη στιγμή που η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει δημόσια, το ολοκληρωτικό σύστημα άρχισε να γίνεται σκληρό.
Το 1930, στη Σοβιετική Ένωση, η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει και μέσα σε έξι έως οκτώ μήνες, ο Στάλιν ξεκίνησε τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του, οι οποίες στοίχισαν εκατομμύρια θύματα. Και τότε, το 1935, ακριβώς το ίδιο συνέβη στη ναζιστική Γερμανία.
Η αντιπολίτευση φίμωσε ή σταμάτησε να μιλάει. Προτίμησαν να πάνε υπόγεια. Νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν με μια κλασική δικτατορία, αλλά όχι. Είχαν να κάνουν με κάτι εντελώς διαφορετικό. Είχαν να κάνουν με ένα ολοκληρωτικό κράτος
Και αποφάσισαν να περάσουν στην παρανομία, ήταν μια μοιραία απόφαση για τους ίδιους. Έτσι, και στη ναζιστική Γερμανία, μέσα σε διάστημα ενός έτους αφότου η αντιπολίτευση σταμάτησε να μιλάει δημόσια, έδειξε την σκληρότητα και το σύστημα άρχισε να καταστρέφει πρώτα τους αντιπάλους του. Αυτό είναι πάντα η ίδια τακτική.
Στο πρώτο στάδιο, τα ολοκληρωτικά συστήματα ή οι μάζες αρχίζουν να επιτίθενται σε αυτούς που δεν συμβαδίζουν μαζί τους. Όμως, μετά από λίγο, αρχίζουν να επιτίθενται και να καταστρέφουν τους πάντες, ομάδα μετά από ομάδα.
Και, στη Σοβιετική Ένωση, όπου η διαδικασία του μαζικού σχηματισμού πήγε πολύ μακριά, πολύ πιο μακριά από τη ναζιστική Γερμανία, ο Στάλιν άρχισε να εξαλείφει την αριστοκρατία, τους μικροκαλλιεργητές, τους μεγαλοκαλλιεργητές, τους χρυσοχόους, τους Εβραίους, όλους τους ανθρώπους που σύμφωνα με αυτόν δεν θα γινόταν ποτέ καλοί κομμουνιστές.
Αλλά μετά από λίγο, άρχισε να εξαφανίζει ομάδα μετά από ομάδα χωρίς καμία λογική. Γι’ αυτό η Hannah Arendt είπε ότι ένα ολοκληρωτικό κράτος είναι πάντα ένα τέρας που καταβροχθίζει τα δικά του παιδιά. Και αυτή η καταστροφική διαδικασία ξεκινά όταν οι άνθρωποι σταματούν να εκφράζονται.
Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ακόμα και μέχρι πρόσφατα, υπήρχαν πολλές χώρες όπου υπήρχε μαζικός σχηματισμός, αλλά δεν υπήρξε ποτέ ένα πλήρες ολοκληρωτικό κράτος.
Γιατί ήταν αρκετός ο κόσμος που δεν έκλεισε το στόμα του, που συνέχισε να μιλάει. Αυτό είναι κάτι που είναι τόσο σημαντικό να κατανοήσουμε. Όταν εμφανίζεται μαζικός σχηματισμός, οι άνθρωποι συνήθως αισθάνονται ότι δεν έχει νόημα να μιλήσουν, επειδή οι άνθρωποι δεν ξυπνούν. Οι άνθρωποι δεν φαίνονται ευαίσθητοι στα ορθολογικά αντεπιχειρήματά τους.
Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το να μιλάς έχει άμεσο αποτέλεσμα. Ίσως όχι ότι ξυπνά τις μάζες, αλλά ότι διαταράσσει τη διαδικασία σχηματισμού μάζας και την ύπνωση. Και με αυτόν τον τρόπο, αποτρέπει τις μάζες από το να γίνουν άκρως καταστροφικές απέναντι στους ανθρώπους που δεν συμβαδίζουν μαζί τους.
Συμβαίνει και κάτι άλλο. Οι μάζες αρχίζουν να εξαντλούνται. Αρχίζουν να καταστρέφουν τους εαυτούς τους πριν αρχίσουν να καταστρέφουν τους ανθρώπους που δεν πηγαίνουν μαζί τους. Άρα, αυτή είναι η στρατηγική που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για εσωτερική αντίσταση απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα».
Αντισταθείτε στον διανθρωπισμό και την τεχνοκρατία
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ηγέτες που δηλώνουν τις αφηγήσεις είναι επίσης πάντα υπνωτισμένοι. Είναι φανατικοί με αυτή την έννοια. Ωστόσο, ενώ οι σημερινοί παγκόσμιοι ηγέτες είναι φανατικοί με τον διανθρωπισμό και την τεχνοκρατία, δεν πιστεύουν απαραίτητα αυτά που λένε για τον COVID.
Για την ακρίβεια οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι λένε ψέματα, αλλά δικαιολογούν αυτά τα ψέματα ως απαραίτητα προκειμένου να φέρουν ένα νέο “προοδευτικό” γιαυτούς καθεστώς. Η γελοία ατζέντα για τον COVID είναι ένα μέσο για έναν σκοπό. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε και να μιλάμε, γιατί μόλις εξαφανιστούν τα αντεπιχειρήματα, αυτοί οι ηγέτες θα γίνουν ακόμα πιο φανατικοί και θα φτάσουν ακόμα και σε ωμά εγκλήματα.
«Στο τέλος, η τελική πρόκληση δεν είναι τόσο να δείξουμε στους ανθρώπους ότι ο κορωνοϊός δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο περιμέναμε ή ότι η αφήγηση για τον COVID είναι λάθος, αλλά ότι αυτή η ιδεολογία είναι προβληματική – αυτή η υπερανθρωπιστική και αυτή η τεχνοκρατική ιδεολογία είναι καταστροφή για την ανθρωπότητα· αυτή η μηχανιστική σκέψη, αυτή η πεποίθηση ότι το σύμπαν και ο άνθρωπος είναι ένα είδος υλικού μηχανιστικού συστήματος, το οποίο πρέπει να κατευθύνεται και να χειρίζεται με μηχανιστικό τεχνοκρατικό τρόπο είναι λάθος.
Αυτή είναι η απόλυτη πρόκληση: να δείξουμε στους ανθρώπους ότι στο τέλος, μια υπερανθρωπιστική άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο θα συνεπάγεται ριζική απανθρωποποίηση της κοινωνίας μας. Έτσι, νομίζω ότι αυτή είναι η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζουμε. Δείχνοντας στους ανθρώπους, “Κοίτα, ξεχάστε για μια στιγμή την αφήγηση της κορώνας”.
Αυτό προς το οποίο οδεύουμε αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, είναι μια ριζικά, τεχνολογικά ελεγχόμενη κοινωνία, που δεν θα αφήνει κανένα χώρο για ζωή σε έναν άνθρωπο».
Θα χειροτερέψει πριν βελτιωθεί
Ο Ντεσμέτ είναι πεπεισμένος ότι οδεύουμε γρήγορα προς τον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό και ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα προτού βελτιωθούν. Γιατί; Γιατί είμαστε μόνο στα αρχικά στάδια της διαδικασίας του ολοκληρωτισμού. Στον ορίζοντα, η ψηφιακή ταυτότητα φαίνεται ακόμα μεγάλη, και μαζί με αυτό έρχεται ένα απίστευτα ισχυρό πλέγμα ελέγχου ικανό να λυγίσει σχεδόν οποιονδήποτε.
Η αχτίδα ελπίδας είναι η εξής: όλοι όσοι έχουν μελετήσει τη μαζική διαμόρφωση και τον ολοκληρωτισμό έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι και τα δύο είναι εγγενώς αυτοκαταστροφικά. Δεν μπορούν να επιβιώσουν. Και όσο περισσότερα μέσα έχει στη διάθεσή της για να ελέγξει τον πληθυσμό, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να αυτοκαταστραφεί, γιατί ο ολοκληρωτισμός καταστρέφει τον πυρήνα του ανθρώπου.
Τελικά, ο «ολοκληρωτισμός» αναφέρεται στη φιλοδοξία του συστήματος. Θέλει να εξαλείψει την ικανότητα της ατομικής επιλογής, και με αυτόν τον τρόπο, καταστρέφει τον πυρήνα του να είσαι άνθρωπος, «γιατί η ψυχολογική ενέργεια σε έναν άνθρωπο αναδύεται κάθε στιγμή που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει μια επιλογή που είναι πραγματικά δική του. δική μου επιλογή», λέει ο Ντεσμέτ. Όσο πιο γρήγορα ένα σύστημα καταστρέφει το άτομο, τόσο πιο γρήγορα το σύστημα καταρρέει.
Και πάλι, το μόνο όπλο ενάντια στη βάναυση καταστροφή της ανθρωπότητας είναι να απωθήσεις, να μιλήσεις, να αντισταθείς χωρίς βία. Μπορεί να μην σταματήσει τον ολοκληρωτισμό στα ίχνη του, αλλά μπορεί να κρατήσει μακριά τις πιο αποτρόπαιες φρικαλεότητες. Θα παρέχει επίσης έναν μικρό χώρο όπου οι ανθεκτικοί μπορούν να προσπαθήσουν να επιβιώσουν μαζί και να ευδοκιμήσουν στη μέση του ολοκληρωτικού τοπίου.
«Τότε, αν θέλουμε να πετύχουμε, θα πρέπει να σκεφτούμε παράλληλες δομές που μπορούν να μας επιτρέψουν να είμαστε λίγο αυτάρκεις. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να βεβαιωθούμε ότι δεν χρειαζόμαστε πλέον πολύ το σύστημα. Αλλά ακόμη και αυτές οι παράλληλες δομές θα καταστρέφονταν σε μια στιγμή αν ο κόσμος δεν συνεχίσει να μιλάει. Άρα, αυτό είναι κρίσιμο.
Προσπαθώ να το φέρω στην προσοχή όλων. Μπορούμε να χτίσουμε παράλληλες δομές όσο θέλουμε, αλλά αν το σύστημα γίνει πολύ καταστροφικό και αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το πλήρες επιθετικό δυναμικό του, τότε οι παράλληλες δομές θα καταστραφούν. Αλλά το σύστημα δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτό το επίπεδο βάθους της ύπνωσης εάν υπάρχουν παράφωνες φωνές που συνεχίζουν να μιλούν ανοιχτά. Έτσι, είμαι πολύ αφοσιωμένος στο να συνεχίσω να μιλάω ανοιχτά».
Αν και είναι αδύνατο να γίνουν ακριβείς προβλέψεις, η αίσθηση του Desmet είναι ότι πιθανότατα να περάσουν τουλάχιστον επτά ή οκτώ χρόνια πριν το ολοκληρωτικό σύστημα εμφανιστεί με αυτη την αυτοκαταστροφική διάθεση. Θα μπορούσε και περισσότερο, θα μπορούσε να είναι λιγότερο. Η κοινωνία είναι ένα πολύπλοκο δυναμικό σύστημα και ακόμη και απλά δυναμικά συστήματα δεν μπορούν να προβλεφθούν ούτε ένα δευτερόλεπτο εκ των προτέρων. Αυτό είναι γνωστό ως η ντετερμινιστική απρόβλεπτη ικανότητα σύνθετων δυναμικών οικοσυστημάτων.
Περισσότερες πληροφορίες
Ανεξάρτητα από τον χρόνο που θα χρειαστεί, το κλειδί θα είναι να επιβιώσουμε από όλα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε τη σφαγή. Μια βασική πρόκληση σε ατομικό επίπεδο θα είναι η διατήρηση των στοιχειωδών αρχών της ανθρωπιάς. Στη συνέντευξη, ο Ντεσμέτ συζήτησε το βιβλίο του Aleksandr Solzhenitsyn, «The Gulag Archipelago», το οποίο υπογραμμίζει τη σημασία του να κρατάς την ανθρωπιά σου εν μέσω μιας απάνθρωπης κατάστασης.
«Αυτό, ίσως, είναι το ένα και μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας εγγυηθεί ένα καλό αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας – που είναι μια απαραίτητη διαδικασία, νομίζω. Αυτή η κρίση δεν έχει νόημα. Δεν είναι χωρίς νόημα. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία αν κερδίσουμε η κοινωνία μπορεί να γεννήσει κάτι νέο, κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα», είπε.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek