« Πώς γλίτωσα από τους ανθρωποφάγους …» Μια αληθινή μαρτυρία από τό Κονγκό: « Ζώ χάρη στον Σταυρό του Χριστού ! »

Συζητώντας  με τον πατέρα Χαρίτων ILUNGA

” Ζω χάρη στον Σταυρό του Κυρίου ( μιά αληθινή μαρτυρία από την Επισκοπή Γκόμα του Ανατ. Κονγκό)

— Πάτερ, ήρθα από το χωριό μου να ευχαριστήσω τον Θεό μου για τη ζωή που μου ξαναέδωσε. Το χωριό μου απέχει από εδώ, 90 χιλιόμετρα. Ήρθα με τα πόδια, μόνο και μόνο για να κοινωνήσω και να ευχαριστήσω τον Κύριο.

Έγινε στο χωριό μου εμφύλιος πόλεμος, και όχι μόνο εμφύλιος πόλεμος, αλλά διαβολικός πόλεμος.

Οι αντάρτες μπήκαν στο χωριό μας, κόβανε κεφάλια, έπιναν αίμα ανθρώπων. Φορούσαν στα κεφάλια τους κόκκινα μαντήλια, στα χέρια τους κρατούσαν μεγάλα μαχαίρια για να κόβουν κεφάλια…

Εγώ το πρωί σηκώθηκα και αφού έκανα την πρωινή μου προσευχή πήγα στα χωράφια και δεν ήξερα τι θα γινόταν πίσω μου. Από τα χωράφια μ’ έπιασαν και με πήγαν μακριά, στα 10 χιλιόμετρα περίπου, με τα χέρια μου δεμένα πίσω.

Εκεί που με πήγαν ήταν το κέντρο τους, όπου ήταν και ο αρχηγός τους… Και τι είδα με τα μάτια μου;

Απίστευτα πράγματα:

1. Δέκα ξύλα όρθια στα οποία κρεμόταν κεφάλια ανθρώπων. 2. Ο αρχηγός καθόταν πάνω σ’ ένα μεγάλο θρόνο, δεξιά και αριστερά του κρέμονταν πόδια ανθρώπων. 3. Είχαν ανάψει φωτιές με ξύλα και μαγείρευαν κρέας ανθρώπων. 4. Πιο πέρα είχε ένα μεγάλο βαθύ πηγάδι όπου είχαν βάλει ανθρώπους ζωντανούς…

Εκεί με πήγαν κι εμένα και πριν με βάλουν μέσα μου έβγαλαν όλα τα ρούχα μου και από ένα ξύλο σαν σκάλα προσπάθησα να μπω μέσα επειδή ήταν βαθύ.

Μέσα εκεί βρήκα επτά γυναίκες και τρεις άνδρες. Έμεινα εκεί σχεδόν μια εβδομάδα. Δεν μας έδιναν φαγητό, μόνο κάθε πρωί καλούσαν ένα άτομο από αυτούς που βρισκόταν μαζί μας στην τρύπα και με το που έβγαιναν έξω τους έκοβαν το κεφάλι και έριχναν όλο το αίμα στο πηγάδι κάτω.

Μόνο αίμα έριχναν κάτω εκεί που μας είχαν βάλει, δε μας έδιναν ούτε νερό ούτε φαγητό, ο Θεός μας είχε προστατεύσει…

Πάτερ, ήρθε η ημέρα μου, άκουσα το όνομα μου κι έκανα τον σταυρό μου. Ήμουνα αδύνατος από την πείνα, δεν μπορούσα να βγω, αλλά προσπάθησα και βγήκα. Κρύβω πάντα τον σταυρό μου στον γοφό μου, ώστε να μην τον χάσω γιατί είναι ο μόνος πλούτος μου και η μόνη μου δύναμη. Ευτυχώς όταν μου έβγαλαν τα ρούχα δεν τον είχαν προσέξει. Όταν βγήκα από την τρύπα αυτή, έπεσα κάτω από την πείνα και τη δίψα και δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος…

Αμέσως άκουσα φωνή μεγάλη, φώναζε ένας από τους αντάρτες:

«Κύριε αρχηγέ μου αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος δεν μπορούμε να του κόψουμε το κεφάλι του έχει πάνω του Σταυρό!».

Πήδηξαν πίσω, φοβήθηκαν! Με πλησιάζει ο αρχηγός, με ρωτάει: «Τι είστε»; Του απάντησα:

«Είμαι Ορθόδοξος!» Γυρνάει πίσω και λέει στους αντάρτες: «Όχι, όχι τους Ορθόδοξους σας είπα, δεν τους σκοτώνουμε, πρέπει να τον γυρίσετε στο χωριό του αμέσως ! ». Μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Πάτερ μου, μόλις άκουσα τα λόγια αύτά, μέσα μου ένιωσα δύναμη, με πήγαν μέχρι το χωριό και τι είδα; Είχαν κάψει πολλά σπίτια, μαζί και το δικό μου όλο. Ήταν σπίτια από χόρτα. Πήγα στην αυλή μου. Δεν φορούσα ρούχα, επειδή τα είχαν πάρει, είχα μόνο το σταυρό μου στο γοφό μου. Απελπισία πάτερ μου!

Μετά από ώρες σκέφτηκα να κοιτάξω λίγο, να ελέγξω λίγο στην τέφρα του καμένου μου σπιτιού και τι είδα και τι βρήκα πάτερ μου; Δύο μπουκάλια που έκρυβα στο σπίτι μου και τι ήταν; Το ένα είχε μέσα ευχέλαιο, το άλλο είχε αγιασμό. Πώς δεν κάηκαν αυτά τα μπουκάλια ενώ όλα είχαν καεί, ακόμα και τα κατσαρολικά που ήταν μεταλλικά; Τα μπουκάλια αυτά, που ήταν και πλαστικά, δεν επέτρεψε ο Θεός να καούν !!!

Τις Θεός μέγας πάτερ! Ήρθα να σας δείξω τα δύο μπουκάλια και τον σταυρό μου που μ’ έσωσε, τον κρατάω στο ίδιο σημείο.

Ήρθα να Εξομολογηθώ και να κοινωνήσω, να ευχαριστήσω τον Θεό μου για όλα όσα μου έκανε στη ζωή μου, να δοξάζω το Άγιο Όνομα Του εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

π. Χαρίτων ILUNGA

Ιεραποστολικός  Ταχυδρόμος – Τεύχος 155