Πυρκαγιά σε ουρανοξύστη στο Ντουμπάι

βλέπουμε να ακολουθείτε πιστά η ηθική αποδόμηση του Έθνους μας. Δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην χώρα μας με την έλευση των κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Είναι η σιωνιστική πολιτική του τελευταίου αιώνα και αν αυτό ακούγεται συνωμοσιολογικό για μερικούς, γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό με μια απλή αναζήτηση.
Είναι κοινώς γνωστό πως ο Μαρξ ήταν Εβραίος όπως ο Λένιν στην συνέχεια και αφού δεν πέτυχε η επανάσταση που είχε προβλέψει ο ένας, καθώς οι εργάτες του κόσμου δεν είχαν όρεξη να ενωθούν με κανέναν εκτός των συνόρων τους, έτσι ο Λένιν με την παρέα του θα έπρεπε να πάρει την εξουσία με τα όπλα όπως και έκαναν. Οι υπόλοιποι Ιουδαίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι η “ιδεολογία” τους περιοριζόταν μόνο στην Σοβιετική Ένωση, έτσι αποφάσισαν πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εξαπλωθεί η επιρροή τους προς τον δυτικό, χριστιανικό πολιτισμό.
Πριν αρχίσουν να στοχοποιούνται οι Εβραίοι στην Γερμανία, βλέποντας τον αντισημιτισμό να εξαπλώνετε την δεκαετία του ’20 δημιουργήθηκε από αποκλειστικά Ιουδαίους διανοούμενους το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης ή όπως έγινε γνωστή, η Σχολή της Φρανκφούρτης. Επηρεασμένοι από τα γραπτά του Γκράμσι και αποφασισμένοι να διαλύσουν ηθικά ότι αποτελούσε απειλή στα σιωνιστικά σχέδια και αφού ο Νέϊθαν Ρόθτσαϊλντ, από τον περασμένο αιώνα είχε ήδη σχεδόν κατακτήσει την αγορά ομολόγων, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος διείσδυσης του πολιτισμού του εχθρού για να ολοκληρωθεί η επικράτηση των παγκόσμιων εξουσιαστών. Αφού οι εργατοθεωρίες ενός μη-εργάτη επεδείχθησαν άκαρπες και να μην έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα, αποφάσισαν να αλλάξουν λίγο την μαρξιστική θεωρία και να πουν πως οι προλετάριοι θα ενωθούν μόνο όταν αλλοιωθούν οι παράγοντες που αποτρέπουν την επανάσταση τους όπως η οικογένεια, το έθνος και η θρησκεία ή πιο συγκεκριμένα οι έννοιες τους, στις αντιλήψεις των λαών. Με την νοοτροπία του διαίρει και βασίλευε, θα έπρεπε να επιτεθούν στα θεμέλια των κοινωνιών μας και να αντιστρέψουν την ηθική του χριστιανικού κόσμου. Ότι θεωρούνταν “κακό” θα έπρεπε να θεωρείτε “αποδεκτό” και ότι ήταν “καλό” θα γινόταν “αυταρχικό”. Δεν ήταν πλέον το ταξικό μίσος που διαιρούσε τις κοινωνίες και δημιουργούσε την ανισότητα, ήταν μια διαμάχη μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων. Έτσι μετέτρεψαν τον κλασσικό μαρξισμό σε νεομαρξισμό και με την επιρροή του επίσης Ιουδαίου Φρόιντ, δημιούργησαν την κριτική θεωρία. Στην ουσία ήταν η συνταγή για την αποδόμηση του Δυτικού τρόπου ζωής.
Με την πρακτική της πολιτικής ορθότητας ως κύριο όπλο για την εφαρμογή της κριτικής θεωρίας, αυτομάτως θα προωθούνταν ιδέες όπως: η κριτική κοινώς αποδεκτών εννοιών, η δεδομένη υπερεκτίμηση μειονοτήτων ως καταπιεσμένων που πρέπει να βοηθηθούν, την περιόριση της ελευθέριας του λόγου στον βαθμό που η ελευθερία κάποιου θα παύει να υφίσταται όποτε θίγονται τα συναισθήματα κάποιου άλλου κ.α. Όταν πήραν την εξουσία οι εθνικοσοσιαλιστές και σιγά σιγά άρχισαν να φεύγουν οι Εβραίοι, μάζεψε και η Σχολή της Φρανκφούρτης τα μπογαλάκια της και μετανάστεψε στην Νέα Υόρκη και βρήκε καταφύγιο στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εκεί έγραψαν και εκδώσανε την “Απολυταρχική Προσωπικότητα”, το μανιφέστο του νεομαρξισμού.
Αρχίζοντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στο Έθνος, φρόντισαν να αλλοιωθούν έννοιες και ρόλοι όπως του πατέρα και της μητέρας, του ηγέτη και του ήρωα, των σεξουαλικών προτιμήσεων και των πολιτικών πεποιθήσεων, του καλού και του κακού. Με τον σκοπό να αφαιρέσουν από τους ανθρώπους την αίσθηση της συλλογικότητας όπως επιθυμεί και ο φιλελευθερισμός με τον τρόπο του.
Τα επόμενα εβδομήντα χρόνια, οι σιωνιστές φρόντισαν να διεισδύσουν στην παιδεία μέσω της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, των τεχνών μέσω της λογοτεχνίας, των εκδοτικών οίκων αλλά κυρίως του κινηματογράφου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την ιδεολογία του νεομαρξισμού να είναι φανερή σε κάθε δημιούργημα τους. Τέτοιοι άθλιοι είναι και ο άθεος Ζουράρις και ο κομαντάντε Τσίπρας.

Ίων