Περιχώρισις η Σφαγή των Θεών

Όποιος πιστεύει ότι οι θεοί είναι έξω απ’ αυτόν, γίνεται τροφή των θεών. Ηλίας Α. Λυμπέρης

Μονο σε ενα αρθρο του Μεγα Διδασκαλου Ιωανα Μαγγου θα μπορουσε να χωρεσει η δογματικη αθεια με τον Πλατωνα που συνεστησε πρωτα την συμμορφοση των αθεων και επειτα στην εκτελεση τους. Απλα βασικα εμεις οι μαγοι των φυλων στειλαμε το μυστικο μας πρακτορα τον Πλατωνα να διεμβολισει την αθειστικη αρρωστια της τοτε Αθηναικης ελιτ των παιδοφιλων λαμογιων που ηταν ασοφοτεροι απο τα ζωα και για να χωσει μερικα υποθετα στον πρωτκο του ΔρακουμΕλ και ετσι και εγινε και ανοιξε ο δρομος για τον Χριστο και τον Παπαστρουμφ που εσωσε τα μπλε στρουμφακια αφου πρωτα αυτοπαγιδευτηκε το πνευμα του προαινωνιου πουστη μεσα στην ειδωλολατρικη αρρωστια του και το ιδιο θα γινει και σημερα. Χωσαμε δηλαδη στο πρωκτο του προαιωνιου πουστη ενα trojan horse και βαλαμε σε εφαρμογη το μεγαλο σχεδιο με τα αποκρυφιστικα υποθετα και τα Νεοπλατωνικα κλισματα και ετσι σωθηκε ο δυτικος κοσμος απο τα σκατα των αρχαιων παιδοφιλων ελιτιστων. https://www.youtube.com/watch?v=4uuLhWaOcGo

«Καί τήν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν»·

Μετά τόν τίμιο Σταυρό, τό ξύλο τό σεπτό καί σεβάσμιο, ἡ ὀρθόδοξη εὐσέβεια ὑμνεῖ καί δοξάζει τή ζωηφόρο τοῦ Κυρίου ἀνάσταση. Στή συνείδησή της οἱ δύο αὐτές στιγμές τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ πᾶνε μαζί, στενότατα δεμένες καί ἀδιαχώριστες. Πίσω ἀπό τό σταυρό ροδίζει ἠ ἀνάσταση. Ὁ Γολγοθᾶς ἐκβάλλει στό νικημένο μνῆμα τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ. Ἡ πίκρα τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου ἀναλυέται στή μεγάλη χαρά καί τή φαιδρότητα τῆς θείας ἐγέρσεως. Καί τά δύο αὐτά γεγονότα ἡ Ὀρθοδοξία γιορτάζει συνδιασμένα, ὡς Πάσχα σταυροαναστάσιμο. Ἡ λέξη Πάσχα σημαίνει διάβαση, ἀπελευθέρωση. Στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ Ἑβραῖοι γιόρταζαν τό Πάσχα τους εἰς ἀνάμνηση τῆς ἀπελευθερώσεώς τους ἀπό τή στυγνή δουλεία τῶν Αἰγυπτίων καί τῆς διαπεραίωσής τους στή γῆ τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, τή γῆ τήν ρέουσα μέλι καί γάλα. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί γιορτάζουμεε τό Πάσχα σάν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τήν σκοτεινή πνευματική δουλεία τοῦ νοητοῦ Φαραώ, ἀπό τήν κακότητα καί κακουργία τῶν πονηρῶν πνευμάτων τῆς ἀποστασίας, τοῦ διαβόλου, τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου (Ἰω. 12, 31), συνημμένα μέ τή διαβίβασή μας στή γῆ τοῦ Θεοῦ, στήν ὀμορφιά καί τή διαύγεια τῆς θείας βασιλείας, στήν ὁλοφώτεινη χώρα τῶν ἁγίων καί τῶν ἀγγέλων. Τό Πάσχα τῶν πιστῶν κυριαρχεῖται ἀπό δύο κορυφαῖες στιγμές τῆς λυτρωτικῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό πάθος καί τήν ἀνάσταση. Ἀπό ὅποια ὀπτική γωνία κι ἄν τό δοῦμε, θά τό δοῦμε ἑνιαῖο καί ἀδιάσπαστο, ἄσχετα ἄν ἡ Ὀρθοδοξία τιμᾶ τήν Ἀνάσταση μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα καί χαρά πανηγυρική ὡς τήν κατ᾿ ἐξοχήν ἑορτή της καί πανήγυρη. Μέ τό σταυρικό του θάνατο ὁ Σωτήρας κατήργησε «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου» (Ἑβρ. 2, 14), συνέτριψε τήν κεφαλή τοῦ νοητοῦ δράκοντα (τοῦ διαβόλου), ἀφάνισε τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας, ἀποκατέστησε τή διαταραχθεῖσα σχέση μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων μέ τή δύναμη τῆς ὑπέρτατης ἱλαστικῆς θυσίας του, δώσας τή ζωή του «λύτρον ἀντί πολλῶν» (Μάρκ. 10, 45). Στό σταυρό ἔπεσαν οἱ διαχωριστικοί φραγμοί γκρεμίστηκαν τά ἐμπόδια πού ἔφρασαν τήν εἴσοδο στή ζωή, ὁ ἀποστατημένος ἄνθρωπος βρῆκε καί πάλι τόν πλάστη του πού ἔχασε στό μοιραῖο περιβόλι τῆς Ἐδέμ, γέμισε ἀπό Θεό τό σατανοκρατούμενο λογικό δημιούργημα ἐνῶ μέ τήν ἀνάσταση ἡ φύση ντύθηκε τήν ὀμορφάδα τοῦ Θεοῦ, ἄστραψαν σ᾿ αὐτήν οἱ φωτοειδεῖς χαρακτῆρες τῆς θείας ἐνέργειας, νικήθηκε ὁ θάνατος καί καταπόθηκε ἡ φθορά, ὅλα, ἄνθρωποι καί κτίσματα, μπῆκαν στή διάσταση τῆς ἄφθορης θείας δόξης. Ἡ νίκη κατά τῆς φθορᾶς συντελέστηκε ἤδη στούς σκοτεινούς μυχούς τοῦ ἅδη, ὅπου ἡ ἀστραπή τῆς θεότητας ἐνέκρωσε τό ἀμειδές χωρίο τοῦ θανάτου, θραύοντας τά αἰώνια δεσμά πού κρατοῦσαν φυλακισμένα τά πνεύματα τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος νεκρῶν. Μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γέμισε χαρά ἡ πλάση. «Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης», ἀναφωνεῖ μέ ἀνακούφιση ὁ λυτρωμένος ἀπό τήν κατήφεια τοῦ θανάτου κόσμος.

«Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν, ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τό ὄνομα σου ὀνομάζομεν».

Ὑπάρχουν πολλοί θεοί στόν κόσμο αὐτό γιά τούς ἀνθρώπους. Εἶναι οἱ εἰδωλικοί ἀναπλασμοί τῶν πραγμάτων καί τῆς φαντασίας, οἱ δυνάμεις καί τά φαινόμενα τῆς φύσεως, τά διάφορα δημιουργήματα, ἀνθρώπινα πρόσωπα καί ἀξίες, ὁ πλοῦτος, ἡ δύναμη καί ἡ ἐξουσία καί πολλά ἄλλα πού σαγηνεύουν καί καθυποτάσσουν τόν ἄνθρωπο, τά ὁποῖα ὁ Κύριος μέ μιά λέξη χαρακτήρισε ὡς «μαμωνᾶ» (Ματθ. 6, 24). Αὐτά ὁ ἄνθρωπος τά ἀπολυτοποιεῖ, τά θεοποιεῖ καί τά λατρεύει καί στήν προσκόλησή του σ᾿ αὐτά χάνει τήν ψυχή του.

Αὐτό φυσικά συμβαίνει σέ ἀνθρώπους ὑλοκρατούμενους καί χαμαιπετεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι νεκροί πνευματικά, τῶν ὁποίων θεός εἶναι ἡ κοιλία (Φιλιπ. 3, 19) καί ἡ αἰσθησιακή ἡδονική ἀπόλαυση («ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου».(Λουκ. 12, 19). Τό ἴδιο ὅμως δέν συμβαίνει καί στήν ὀρθόδοξη ψυχή. Αὐτή ἕνα καί μόνο Θεό ἔχει, τόν παθόντα καί ἀναστάντα Κύριο. Μετά τή δοξολογική ἀνύμνηση τοῦ πάθους καί τῆς ἀναστάσεως, προβαίνει στή μεγάλη δήλωση. Κύριε, δοξάζουμε καί ἀνυμνοῦμε τά σεπτά πάθη σου καί τήν ἀνάστασή σου, στά ὁποῖα εἶναι ἐγκλωβισμένη ἡ ψυχή μας, γιατί ἐσύ εἶσαι ὁ μοναδικός καί ἀληθινός Θεός μας.ἔξω ἀπό ἐσένα δέν γνωρίζουμε ἄλλο Θεό, τό ὄνομά σου τό ἅγιο ὀνομάζουμε. Σ᾿ ἐσένα πιστεύουμε τήν τρισυπόστατη θεότητα, πού μᾶς ἔπλασε, μᾶς συντηρεῖ, μᾶς ἀγαπᾶ καί ὅταν πλησίασε ὁ χρόνος ἦλθε κοντά μας στή γῆ γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν κακότητα καί τήν ἀλογιστία μας.πού πέθανε κι ἀναστήθηκε γιά μᾶς, μᾶς δυναμώνει μέ τή χάρη του στή δυσκολία καί τήν τραχύτητα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας καί ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς δεῖπνο στήν ἀπεραντοσύνη τῆς θείας βασιλείας Του. Ἔξω ἀπό τή διάσταση τοῦ θείου σου ὀνόματος, τό ὁποῖο ἀνυμνοῦν οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό, ὑπάρχει ἡ πνευματική νέκρωση καί ὁ θάνατος, ἡ ἀθλιότητα καί ἡ δυστυχία, ἡ ἔσχατη ἐξαθλίωση τῆς ὑπάρξεως, ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων (Ματθ. 8, 12, Λουκ. 13, 28). Τό ὄνομά σου, λοιπόν, Κύριε, «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2, 9), τό ὄνομα τοῦ νεκρωμένου καί ἀναστημένου μας Θεοῦ, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, κρατᾶμε βαθιά μέσα στήν ψυχή μας, τό κρατᾶμε μέ εὐλάβεια καί τό δοξολογοῦμε, ζητώντας του νά μᾶς κρατεῖ κάτω ἀπό τή χάρη του, νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς ὁδηγεῖ ἀδιάπτωτα στό μακάριο ἀγαθό τοῦ Θεοῦ!

«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν»·

Οἱ ἄπιστοι δέν μποροῦν νά ἔχουν αἴσθηση τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Πῶς μποροῦν νά γνωρίζουν –καί λιγότερο βέβαια νά δοξάζουν–κάτι γιά τό ὁποῖο τίποτε δέν ἄκουσαν καί τό ὁποῖο εἶναι ἔξω ἀπό τόν κύκλο τῶν θρησκευτικῶν τους πεποιθήσεων; Ἤ πῶς μποροῦν νά τιμοῦν καί νά δοξάζουν τήν ἀνάσταση ἄνθρωποι, πού βαπτίστηκαν μέν χριστιανοί ὅμως καμιά αἴσθηση στήν ψυχή τους, δέν διατηροῦν γιά τό συγκλονιστικό τῆς πίστεως γεγονός, τό ὁποῖο συνδέουν ἐθιμοτυπικά μέ τό κερί τῆς Ἀνάστασης καί τά κόκκινα αὐγά;

Ἡ ἀνάσταση εἶναι ὑπόθεση τῶν πιστῶν, αὐτῶν πού, παρά τή δυσκολία τοῦ μυαλοῦ, ἔχουν ὁλάνοικτες τίς καρδιές τους στό φωτεινό θαῦμα τοῦ Θεοῦ, καί μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τους θεῶνται μυστικά τόν Κύριο νά θραύει τίς ἁλυσίδες τῆς φθορᾶς καί νά βγαίνει νικητής ἀπό τίς σκοτεινές σπηλιές τοῦ ἅδη καί τά ψυχρά τοιχώματα τοῦ τάφου. Εἶναι ὑπόθεση αὐτῶν πού πιστεύουν στό Θεό καί τήν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας.αὐτῶν πού εἶναι αἰχμαλωτισμένοι στή λυτρωτική βούληση τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας κρυμμένο στήν ψυχή τους τό μαργαρίτη τῆς θείας βασιλείας, ὄντας καλεσμένοι στό δεῖπνο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ὅλα αὐτά τά πιστά τέκνα της καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νά ἔλθουν ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, κρατώντας ἀναμμένες τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς τους, νά προσκυνήσουν «τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν», τή Λαμπρή, τήν ἡμέρα «ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος», πού ἔντυσε μέ φῶς τήν κτίση καί τά πέρατα!

«Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Μέσα στό τρισήλιο φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἡ ὀρθόδοξη ψυχή δέν λησμονεῖ τόν Τίμιο Σταυρό. Σταυρός καί ἀνάσταση – ὅπως ἔχουμε ἤδη τονίσει- πᾶνε ἀδιαχώριστα μαζί. Ὅπου εἶναι τό ἕνα, ἐκεῖ εἶναι καί τό ἄλλο. Εἶναι τά δύο βάθρα στά ὁποῖα στηρίζεται τό σταυροαναστάσιμο Πάσχα τῆς ζωῆς. Ἄν δέν πέθαινε ὁ Χριστός στό σταυρό, δέν θά ὑπῆρχε ὁ ἀνοικτός τάφος τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἄν δέν προηγοῦνταν ἡ ἀτίμωση τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου, δέν θ᾿ ἀκολουθοῦσε ἡ δόξα τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Ἔπρεπε πρῶτα νά συντριβεῖ τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, γιά ν᾿ ἀνθίσει στά ἐρείπιά της ὁ φωτεινός βλαστός τῆς θείας ζωῆς. Ἔπρεπε προηγούμενα νά καταβληθεῖ ἡ θλίψη, γιά ν᾿ ἀκολουθήσει ἡ ὑπέρτατη χαρά. Τό Πάσχα τῶν πιστῶν εἶναι «λύτρο λύπης». Πρίν ὅμως ἀπό τήν ἀνάσταση ὁ Χριστός ἦλθε «διά τοῦ σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.» Ὤ τό γλυκύ καί παράδοξο τῆς πίστεως! Ἡ λύπη συμπλεκόμενη μέ τή χαρά. Τό πένθος τό χαροποιό, ἡ χαρμολύπη τῆς Ὀρθοδοξίας! Ποιά λογική μπορεῖ νά συμβιβάσει τά πράγματα αὐτά; Μόνο ὁ χριστοποιημένος νοῦς (1 Κορ. 2, 16) μπορεῖ νά λύσει τό αἴνιγμα, ζῶντας τή «λογική» τῆς πίστεως.

Ἡ χαρά, λοιπόν, πρωτοάνθισε στό ξύλο τοῦ σταυροῦ. Ὅπως τό ξύλο τῆς ζωῆς στά παλιά πότισε φαρμάκι καί ὀδύνη τόν κόσμο μέ τό παράπτωμα τοῦ Ἀδάμ, ἔτσι καί τό ξύλο τοῦ σταυροῦ μέ τή λυτρωτική θυσία τοῦ Κυρίου κέρασε χαρά τόν πονεμένο κόσμο. Σκόρπισε χαμόγελο στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, πού τίς ἔσκιαζε ἡ κατάρα καί ὁ θάνατος. Τήν χαρά αὐτή τήν ἀνάφλεξε κατόπιν τό «χαίρετε», πού ὁ ἀναστάς Κύριος ἀπηύθυνε στίς ἀμήχανες μυροφόρες, γιά νά γίνει ἡ χαρά τό θερμοκήπιο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς στίς πρός Θεόν θεῖες ἀναβάσεις της. Ἡ σταυροαναστάσιμη χαρά εἶναι χαρά «ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ὁ Χριστός δέν πέθανε ἐπιλεκτικά γιά ὁρισμένους ἀνθρώπους, ἀλλά γιά ὅλους («εἷς ὑπέρ πάντων ἀπέθανεν». 2 Κορ. 5, 14). Εἶναι δέ τραγικά λυπηρό ἡ μεγάλη αὐτή χαρά, ἡ πνευματική εὐφορία τῆς ψυχῆς νά παραμένει ἀπρόσιτη στούς πολλούς, σέ ὅλους ἐκείνους πού σιτίζονται μέ τά ὀψώνια τοῦ θανάτου, μέ τήν πίκρα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς!

Καλημέρα αδέλφια

Κάθε λίγο οι εκπρόσωποι της Ν.Τ,Π ψάχνουν και βρίσκουν ένα εφεύρημα
και αρχίζει απο site σε site να τρέχει με σκοπό να αμαυρώσουν να ισοπεδώσουν και να τεστάρουν γνώσεις και αντιδράσεις………

Οταν θα έρθει η ώρα ….. όσοι παρασυρθούν θα το καταλάβουν και θα ζητήσουν μετάνοια ………… Είναι γραμμένο …..

Καλή μας φώτιση

Ιεζεκιηλ(28:15)΄΄Απο την ημερα που πλαστηκες μεχρι την ημερα που αμαρτησες ησουν τελειος στη συμπεριφορα σου΄΄….στιχ.17 ΄΄Επειδη ειχες ομορφια περηφανευτηκες,επειδη ειχες μεγαλη δοξα η σοφια σου διαφθαρθηκε΄΄…Ησαιας(14:13,14)΄΄ελεγες μεσα σου στον ουρανο θα ανεβω και τον θρονο μου θα υψωσω πανω απο τα αστρα του Θεου,θα παρω θεση πανω στο βουνο…θα ανεβω πανω απο τα συννεφα και με τον Υψιστο θα ειμαι ισος΄΄…Αποκαλ.(12:17-19)΄΄Και εγενετο πολεμος εν τω ουρανω ο Μιχαηλ και οι αγγελοι αυτου – του πολεμησαι μετα του δρακοντος και ο δρακων επολεμησε και οι αγγελοι αυτου.Και ουκ ισχυσεν,ουδε τοπος ευρεθη αυτω ετι εν τω ουρανω,και εβληθη ο δρακων- ο οφις ο μεγας ο αρχαιος,ο καλουμενος διαβολος και ο σατανας,ο πλανων την οικουμενην ολην,εβληθη εις την γην και οι αγγελοι αυτου μετ’αυτου εβληθησαν΄΄.Ο προφητης Ησαιας απορει(12:4)΄΄πως επεσες απο τον ουρανο Εωσφορε,τεκνο της αυγης;΄΄.Η περηφανεια καταντησε αλαζονα τον Εωσφορο με αποτελεσμα να εχει ξεγελαστει σε ακρατο σημειο και να ζηταει να ειναι ισος με το Θεο.Η αλαζονεια λοιπον ηταν ενα απο τα πλεον βασικα αιτια που οδηγησαν τον Εωσφορο στην πτωση.Μαζι του παρεσυρε και ενα μεγαλο αριθμο αγγελων απο ολα τα Ταγματα (Αποκ.12:4).Κατα την πτωση των Αγγελων ο Αρχαγγελος Μιχαηλ φωναζει ΄΄Στωμεν Καλως στωμεν μετα φοβου΄΄ και ετσι η πτωση των Αγγελων σταματαει.Οι Αγγελοι του Θεου μενουν για παντα καλοι ενω του Εωσφορου μετατρεπονται σε δαιμονια.Ο Αρχαγγελος Μιχαηλ τον εκδιωξε απο τον ουρανο και τον γκρεμισε στη γη(Αποκ.12:17-19).___Ο υπεραπατεωνας καθημερινα χρησιμοποιει αναριθμητες απατεωνιες και διαφορα ψευτοθαυματα για να ριχνει σε πλανη και κατοπιν σε αμαρτια τους ανθρωπους.Παρ’ολη ομως την δυναμη που διαθετει ο σατανας, τα παντα που τον αφορουν βρισκονται συνεχως κατω απο τον ελεγχο του Θεου.Ενα μεσο ελεγχου του απο τον Θεο και περιορισμος της δρασης του κατα των ανθρωπων ειναι η πιστη.Ενα αλλο μεσο ελεγχου του ειναι η μετανοια – θειο Δωρο- προς τον αμαρτωλο ανθρωπο.