Η Αληθινή Αιτία για τον Αντι-Σιμητισμό, από τον Ραβίνο Marcus Eli Ravage
Φυσικά και μας απεχθάνεστε. Δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητείτε αυτό. Γι’ αυτό ας μη χάνουμε τον καιρό μας με αμφισβητήσεις και δικαιολογίες. Ξέρετε πολύ καλά ότι έτσι είναι και εγώ το γνωρίζω αυτό και εμείς καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Σίγουρα, κάποιοι από τους καλύτερους φίλους σας είναι Εβραίοι και όλα τα σχετικά. Το έχω ξανακούσει αυτό πάνω από μια φορά και γνωρίζω επίσης, ότι δεν εννοείτε εμένα προσωπικά -“εμένα” εννοώντας οποιονδήποτε Εβραίο σαν ατομική προσωπικότητα- όταν εκτοξεύετε αυτά εναντίον μας με τον υγιεινό σας τρόπο, γιατί εγώ είμαι, τέλος πάντων, τόσο διαφορετικός, σαν να μην το ξέρατε, σχεδόν εξίσου καλός σαν εσάς.
Η μικρή αυτή εξαίρεση δεν με γεμίζει, ωστόσο, με ευγνωμοσύνη -αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα. Είναι το επιθετικό, ανερχόμενο, καταπιεστικό, υλιστικό είδος που απεχθάνεστε- αυτούς, που με μια λέξη, σας υπενθυμίζουν τόσο πολύ τη δική σας ανερχόμενη γενιά. Κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Δεν σας κατηγορώ.
Μα το Θεό, δεν κατηγορώ κανένα που δεν του αρέσει κάποιος. Αυτό όμως που μου προκαλεί το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την αντι-Εβραϊκή υπόθεση, όπως εσείς το παρουσιάζετε, είναι η πλήρης έλλειψη θάρρους. Αυτός ο πλάγιος και σχετικός τρόπος τον οποίο χρησιμοποιείτε, μεταχειριζόμενοι τέτοιες διάτρητες δικαιολογίες που φαίνεστε να πάσχετε από προβλήματα ευσυνειδησίας τόσο έντονα, που αν η όλη παράσταση δεν ήταν τόσο τραγελαφική, θα ήταν εκνευριστική.
Δεν είναι ότι είστε ερασιτέχνες: ασχολείστε με αυτό πάνω από δεκαπέντε αιώνες. Όμως παρακολουθώντας και ακούγοντας τα παιδικά σας προσχήματα, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε για πιο πράγμα πρόκειται. Μας σιχαίνεστε, αλλά δεν μπορείτε ξεκάθαρα να πείτε το γιατί. Σκέφτεστε μια νέα δικαιολογία -αιτία την ονομάζετε- κάθε μέρα. Έχετε συσσωρεύσει δικαιολογίες για τον εαυτό σας αυτά τα εκατοντάδες χρόνια και κάθε νέο σας εύρημα είναι περισσότερο γελοίο από το προηγούμενο και κάθε καινούρια δικαιολογία αντιφάσκει και εξουδετερώνει την προηγούμενη.
Πριν από λίγα σχετικά χρόνια, συνήθιζα να ακούω ότι ήμαστε σκαφτιάδες χρημάτων και εμπορικοί υλιστές. Τώρα διαδίδετε το παράπονο ότι κανένα έργο τέχνης και κανένα επάγγελμα δεν είναι ασφαλές ενάντια στην Εβραϊκή εισβολή. Εμείς είμαστε, αν σας πιστέψει κανείς, συγχρόνως και προσηλωμένοι στη φυλή μας και αφιερωμένοι σε αυτήν και μη αφομοιώσιμοι επειδή δεν συνάπτουμε γάμους με σας και ταυτόχρονα είμαστε αναρριχητές και καταπιεστές και μια απειλή στην φυλετική σας ακεραιότητα.
Το επίπεδο διαβίωσής μας είναι τόσο χαμηλό που εμείς δημιουργούμε τις δικές σας εξαθλιωμένες συνοικίες και τις απάνθρωπες βιομηχανίες σας και ταυτόχρονα τόσο υψηλό που σας διώχνουμε από τις ακριβότερες περιοχές σας. Αποφεύγουμε το πατριωτικό μας καθήκον σε καιρό πολέμου γιατί είμαστε ειρηνόφιλοι από τη φύση μας και από παράδοση, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι αρχι-συνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι κύριοι χρηματοδότες των πολέμων αυτών – ανατρέξατε στο τελευταίο Dearborn Independent καθώς και στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυτές και ηγέτες του καπιταλισμού αλλά και οι κύριοι υποκινητές των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού.
Δίχως αμφιβολία, η ιστορία δεν έχει να επιδείξει άλλο παράδειγμα σαν εμάς, για την προσαρμοστικότητα!
Και ναι! Παρ’ ολίγο να ξεχάσω την αιτία όλων των αιτιών. Εμείς είμαστε οι ξεροκέφαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν τον χριστιανισμό και εμείς είμαστε οι εγκληματίες που σταύρωσαν τον ιδρυτή του. Όμως μπορώ να σας πω ότι αυτόαπατάστε. Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθείτε μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!
Οι χλιαρές, αντικρουόμενες κατηγορίες σας εναντίον μας δεν είναι ένα μπάλωμα στην μαυρίλα της αποδεδειγμένης ιστορικής μας επιθετικότητας. Μας κατηγορείτε για την ανακίνηση της επανάστασης στη Μόσχα. Ας υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την κατηγορία. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο Παύλος, ο Εβραίος της Ταρσού, στη Ρώμη, ο ρωσικός ξεσηκωμός δεν αποτελεί παρά ένα καβγά του δρόμου. Δημιουργείτε πολύ θόρυβο και εκφράζετε μεγάλη οργή για την ανάρμοστη Εβραϊκή επιρροή στα θέατρα και στους κινηματογράφους σας. Πολύ καλά. Δεκτό, το παράπονό σας, είναι βάσιμο. Αλλά τι είναι αυτό συγκρινόμενο με την συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους σας και στις κυβερνήσεις σας και ακόμα και στις ίδιες τις σκέψεις σας που κάνετε κάθε μέρα;
Ένας αδέξιος Ρώσος παραχαράζει ορισμένα έγγραφα και τα δημοσιεύει σε ένα βιβλίο με το όνομα “Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” που δείχνουν ότι εμείς συνωμοτήσαμε για να επιφέρουμε τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εσείς πιστεύετε αυτό το βιβλίο. Εντάξει. Για χάρη της συζήτησης εμείς υπογράφουμε την κάθε λέξη του. Είναι γνήσιο και αυθεντικό. Αλλά τι είναι αυτό πέρα από την αναμφισβήτητη ιστορική συνωμοσία που έχουμε πραγματοποιήσει, που δεν έχουμε ποτέ αρνηθεί γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το θάρρος να μας κατηγορήσατε γι’ αυτό, και του οποίου η πλήρης καταγραφή υπάρχει για τον οποιοδήποτε να διαβάσει;
Δεν έχετε ακόμα ξεκινήσει να εκτιμάτε το πραγματικό βάθος της ενοχής μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι. Εμείς είμαστε ταραξίες. Εμείς είμαστε υπονομευτές. Έχουμε πάρει τον φυσικό σας κόσμο, τα ιδανικά σας, τον προορισμό σας και έχουμε προκαλέσει τον όλεθρο. Εμείς βρισκόμαστε πίσω όχι μόνο από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά πίσω σχεδόν από όλους σας τους πολέμους, πίσω όχι μόνο από τη Ρωσική αλλά και από κάθε μεγάλη επανάσταση της ιστορίας σας. Εμείς έχουμε επιφέρει τη διχόνοια και τη σύγχυση και την αγανάκτηση στην ιδιωτική και στην δημόσιά σας ζωή. Εξακολουθούμε να το κάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πει για πόσο καιρό θα εξακολουθούμε να το κάνουμε.
Ανατρέξετε λίγο πίσω και αναλογιστείτε τι έχει συμβεί. Δεκαεννέα αιώνες πριν, ήσαστε μια αθώα, ανέμελη, παγανιστική φυλή. Λατρεύατε αναρίθμητους Θεούς και Θεές, τα πνεύματα του αέρα, των τρεχούμενων νερών και του δάσους. Νιώθατε αδιάντροπη περηφάνια στη ομορφιά των γυμνών σας κορμιών. Χαράζατε μορφές των Θεών σας καθώς και του προκλητικού ανθρωπίνου σώματος. Γοητευόσαστε με τις μάχες στις πεδιάδες, στις αρένες και στα πολεμικά εδάφη. Πόλεμος και σκλαβιά αποτελούσαν καθιερωμένους θεσμούς στα κοινωνικά σας συστήματα.
Διασκεδάζοντας στις βουνοπλαγιές και στις πεδιάδες της εξοχής, ασχοληθήκατε με τη θεώρηση του θαύματος και του μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Είχατε μια ευγενική, αισθησιακή κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις όποιες ενοχλήσεις μιας κοινωνικής συνειδήσεως ή από οποιεσδήποτε συναισθηματικές αμφισβητήσεις περί ανθρώπινης ισότητας. Ποιος ξέρει ποιο μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους.
Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους.
Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμιά δικιά σας αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.
Σας κάναμε τους πρόθυμους και ασυνείδητους φορείς της αποστολής μας σε ολόκληρο τον κόσμο, στις βαρβαρικές φυλές της γης, στις αναρίθμητες αγέννητες γενιές. Χωρίς να καταλάβετε πλήρως το τι σας κάναμε, γίνατε οι ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παράδοσης, μεταφέροντας το ευαγγέλιο μας στις ανεξερεύνητες γωνιές του κόσμου. Τα έθιμα της φυλής μας έχουν γίνει ο πυρήνας του ηθικού σας κώδικα. Οι νόμοι της φυλής μας έχουν μορφοποιήσει τη βάση όλων των συνταγμάτων σας και των νομικών σας συστημάτων. Οι θρύλοι μας και τα λαϊκά μας παραμύθια αποτελούν την ιερή, (απόρρητη) από γενεά σε γενεά γνώση, την οποία σιγοτραγουδάτε στα νήπιά σας. Οι ποιητές μας έχουν γεμίσει τα υμνολόγιά σας και τα προσευχητάριά σας. Η εθνική μας ιστορία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος των παστόρων σας και των ιερέων σας και των μελετητών σας.
Οι βασιλιάδες μας, οι πολιτικοί μας, οι προφήτες μας, οι πολεμιστές μας αποτελούν τους ήρωές σας. Η μικρή αρχαία μας χώρα είναι ο Ιερός σας Τόπος. Η εθνική μας λογοτεχνία είναι το Ιερό σας Βιβλίο (Βίβλος). Αυτά που σκέφτηκε και δίδαξε ο λαός μας έχουν ανεξίτηλα ενσωματωθεί τόσο στην ίδια σας την ομιλία όσο και στην παράδοσή σας, ώστε κανείς από σας δεν μπορεί να αποκαλείται μορφωμένος αν δεν γνωρίζει την εθνική μας κληρονομιά.
Εβραίοι τεχνίτες και Εβραίοι ψαράδες αποτελούν τους δασκάλους και τους αγίους σας, με αμέτρητα αγάλματα λαξευμένα με την μορφή τους και αναρίθμητες εκκλησίες αναγερμένες στην μνήμη τους. Μια Εβραία “παρθένα” ενσαρκώνει το ιδανικό σας για την γυναίκα. Ένας εβραίος επαναστάτης-προφήτης είναι η κεντρική μορφή της θρησκευτικής σας λατρείας. Έχουμε γκρεμίσει τα είδωλά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και τα έχουμε αντικαταστήσει με το δικό μας Θεό και τις δικές μας παραδόσεις. Καμία κατάκτηση στην ιστορία μπορεί έστω αμυδρά να συγκριθεί με αυτήν την απόλυτη κατάκτησή μας πάνω σε σας.
Πώς το καταφέραμε; Σχεδόν κατά λάθος.
Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στην μακρινή Παλαιστίνη, η θρησκεία μας είχε παραπέσει στην παρακμή και στον υλισμό. Έμποροι-χρηματιστές είχαν στην κατοχή τους τον ναό. Διεφθαρμένοι, εγωιστές ιερείς επέβαλλαν πρόστιμα στον λαό μας και πάχαιναν. Τότε ένας νεαρός ιδεαλιστής-πατριώτης ήρθε στην επιφάνεια και περιόδευσε τη χώρα καλώντας για μια αναγέννηση της πίστεως. Δεν είχε καμία πρόθεση να ιδρύσει κάποια νέα εκκλησία.
Όπως όλοι οι προφήτες πριν από αυτόν, ο μόνος του στόχος ήταν να εξαγνίσει και να αναζωογονήσει την παλιά θρησκεία. Επιτέθηκε στους ιερείς και απομάκρυνε τους εμπόρους-χρηματιστές από τον ναό. Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την καθιερωμένη τάξη και τα στηρίγματά της. Οι Ρωμαϊκές αρχές, που είχαν υπό την κατοχή τους τη χώρα, φοβούμενοι την επιθετική του επαναστατικότητα και εκλαμβάνοντάς την ως μια πολιτική προσπάθεια απομακρύνσεώς τους, τον συνέλαβαν, τον πέρασαν από δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο δια της σταυρώσεως, έναν συνηθισμένο τρόπο εκτέλεσης της εποχής εκείνης.
Οι ακόλουθοι του Ιησού της Ναζαρέτ, κυρίως σκλάβοι και φτωχές γυναίκες, μέσα στο πένθος και την απογοήτευσή τους, στράφηκαν μακριά από τον κόσμο και μετασχηματίστηκαν σε μια αδελφότητα αποτελούμενη από ειρηνιστές μη-αντιδρώντες, μοιράζοντας την μνήμη του εσταυρωμένου ηγέτη τους και διαβιώνοντας μαζί κατά τρόπο κομμουνιστικό. Δεν ήταν παρά μια νέα αίρεση στην Ιουδαία, δίχως δύναμη και σημασία, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.
Μόνο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, η νέα αυτή πίστη απέκτησε σημασία. Τότε, ένας πατριώτης Εβραίος ονομαζόμενος Παύλος ή Σαούλ συνέλαβε την ιδέα να ταπεινώσει την Ρωμαϊκή ισχύ καταστρέφοντας το ηθικό των στρατιωτών της με δόγματα αγάπης και μη-αντίστασης, κηρυγμένα από την μικρή αίρεση των Εβραίων Χριστιανών.
Έγινε ο Απόστολος των Εθνικών, αυτός που μέχρι τότε ήταν από τους πλέον δραστήριους διώκτες αυτής της ομάδας. Και τόσο καλά εκτέλεσε ο Παύλος την αποστολή του ώστε μέσα σε τέσσερις αιώνες η μεγάλη αυτοκρατορία που είχε κυριέψει την Παλαιστίνη μαζί με τον μισό κόσμο, μετατράπηκε σε σωρό από ερείπια.
Και ο νόμος που βγήκε από τη Σιών έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρώμης.
Αυτή ήταν η αρχή της κυριαρχίας μας στον κόσμο σας.
Μα ήταν μόνο μια αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία σας δεν παρά μια διαμάχη για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστική σας ψυχή και της δικής μας Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθεί βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός ή άλλου εδαφίου της διδασκαλίας μας. Δεν προλάβατε καλά καλά να απελευθερωθείτε από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την εξάσκηση της παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος, οπλισμένος με τα δικά μας ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξει κάτω και να ενθρονίσει την δική μας κληρονομιά. Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των σύγχρονων καιρών – την Γαλλική, την Αμερικάνικη και την Ρωσική. Τι αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για κοινωνική, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη.
Και το τέλος είναι ακόμα πολύ μακριά. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμε πάνω σας. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκκλησίες σας είναι τεμαχισμένες από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Φανατικών και Μοντερνιστών, ή με άλλα λόγια μεταξύ αυτών που κρέμονται κατά γράμμα στις διδασκαλίες μας και στις παραδόσεις μας και αυτών που προσπαθούν με αργά βήματα να μας αποβάλλουν.
Στην Dayton, Tennessee, μια κοινωνία μεγαλωμένη με την Βίβλο, απαγορεύει την διδασκαλία της επιστήμης σας γιατί έρχεται σε αντίθεση με την δική μας Εβραϊκή εκδοχή για την προέλευση της ζωής. Και ο Mr.Bryan, ο αρχηγός του αντί-Εβραϊκού Ku Klux Klan στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο, δίνει την υπέρτατη μάχη της ζωής του για δικό μας λογαριασμό, χωρίς να αντιληφθεί την αντίφαση. Ξανά και ξανά η Πουριτανική κληρονομιά της Ιουδαίας ξεσπά κατά κύματα στην λογοκρισία των θεαμάτων, σε Κυριακάτικους ηθικούς νόμους και σε εθνικά απαγορευμένες πράξεις. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, εσείς σαχλαμαρίζετε με την Εβραϊκή επιρροή στις ταινίες!
Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας.
Σας έχουμε επιβάλλει ένα ξένο βιβλίο και μια ξένη πίστη που δεν μπορείτε να χωνέψετε, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την γηγενή σας ψυχή, που σας έχει μόνιμα σε μια κατάσταση ασθενείας και που δεν έχετε τη δύναμη ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και πλήρως να αποδεχτείτε.
Στην ουσία, βέβαια, ποτέ δεν δεχτήκατε τα Χριστιανικά μας διδάγματα. Στην καρδιά σας παραμένετε παγανιστές. Εξακολουθείτε να αγαπάτε τον πόλεμο, τις χαραγμένες μορφές και τον ανταγωνισμό. Εξακολουθείτε να περηφανεύεστε για το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Η εθνική σας συνείδηση, παρ’ όλη την δημοκρατία και τις κοινωνικές επαναστάσεις, παραμένει ένα αξιολύπητο ατελές αντικείμενο. Εμείς απλά έχουμε διαιρέσει την ψυχή σας, έχουμε προκαλέσει σύγχυση στις ορμές σας, έχουμε παραλύσει τις επιθυμίες σας.
Στη μέση της μάχης είστε υποχρεωμένοι να γονατίζετε κάτω σε αυτόν που σας πρόσταξε να γυρίσετε το άλλο μάγουλο, που είπε να μην Αντισταθείτε σε κανένα κακό και Ευλογημένοι είναι οι ειρηνοποιοί. Μέσα στον πόθο σας για απόκτηση, ενοχλείστε ξαφνικά από κάποια ανάμνηση από τις ημέρες του κατηχητικού περί καμία έγνοιας για την επόμενη μέρα. Στις βιομηχανικές σας μάχες, όταν θα τσακίζατε μια απεργία δίχως τύψεις, ξαφνικά θυμόσαστε ότι οι φτωχοί είναι ευλογημένοι και ότι οι άνδρες είναι αδέλφια στην Πατρότητα του Κυρίου.
Και καθώς είστε έτοιμοι να υποκύψετε στον πειρασμό, η Εβραϊκή σας εξάσκηση ακουμπά ένα αποτρεπτικό χέρι στον ώμο σας και εκσφενδονίζει το υπερχειλισμένο ποτήρι μακριά από τα χείλη σας. Εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε ποτέ εκχριστιανιστεί. Σε αυτό το σημείο έχουμε αποτύχει. Αλλά όμως έχουμε καταστρέψει για πάντα τη χαρά του παγανισμού για σας.
Έτσι λοιπόν γιατί να μην μας απεχθάνεστε; Αν βρισκόμαστε εμείς στη δική σας θέση κατά πάσα πιθανότητα θα απεχθανόμαστε εσάς πιο έντονα απ’ ότι εσείς εμάς. Όμως εμείς δεν θα είχαμε πρόβλημα να σας πούμε το γιατί. Δεν θα ανατρέχαμε σε υπεκφυγές και σε διάφανα προσχήματα. Με εκατομμύρια αξιοσέβαστους Εβραίους καταστηματάρχες γύρω μας δεν θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη σας και την δική μας εντιμότητα ισχυριζόμενοι ότι ο κομμουνισμός είναι μια Εβραϊκή φιλοσοφία.
Και με εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους και αδέκαρους Εβραίους μικροπωλητές και εργάτες δεν θα γελοιοποιούμασταν ισχυριζόμενοι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Όχι, θα πηγαίναμε κατευθείαν στο θέμα. Θα ατενίζαμε σκεπτικά αυτήν την μπερδεμένη, αναποτελεσματική αταξία που ονομάζουμε πολιτισμό, αυτό μισό-Χριστιανικό μισό-παγανιστικό συνονθύλευμα και με τις θέσεις μας αντεστραμμένες θα σας λέγαμε στα ίσα: Για αυτό τα χάλι, ευχαριστούμε εσάς, τους προφήτες σας και την Βίβλο σας.
ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ
Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου μέσω Προπαγάνδας
Εσείς οι Χριστιανοί ανησυχείτε και παραπονιέστε για την επιρροή των Εβραίων στον πολιτισμό σας. Είμαστε, όπως λέτε, ένας διεθνής λαός, μια συμπαγής μειονότητα ανάμεσά σας, με παραδόσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και στόχους ξεχωριστά από τα δικά σας. Και διακηρύσσετε ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων αποτελεί κίνδυνο για την μεθοδική σας ανάπτυξη. Μπερδεύει τις παρορμήσεις σας. Νικά τους σκοπούς σας. Προκαλεί σύγχυση στην πορεία σας. Και αδιαφορώ ποια είναι η απόμακρη καταγωγή και δεδηλωμένη πίστη της φατρίας των κυβερνώντων.
Η επιρροή, από την άλλη μεριά, είναι σίγουρα παρούσα, και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και περισσότερο ύπουλη από ότι δείχνει να αντιλαμβάνεστε. Αυτό είναι που μας μπερδεύει, μας διασκεδάζει και καμιά φορά μας εξάπτει σε αυτό το παιχνίδι σας εναντίον των Εβραίων. Ακούγεται τόσο πομπώδες. Κυκλοφορείτε ψιθυρίζοντας τρομαγμένοι για την ανάμειξη των Εβραίων σε αυτό σε εκείνο και στο άλλο. Μας προκαλεί ρίγος. Συνειδητοποιούμε την πληγή που σας προκαλέσαμε όταν σας επιβάλλαμε την ξένη μας πίστη και τις παραδόσεις μας.
Ας υποθέσουμε, λέμε τρέμοντας, ότι θα ξυπνήσετε και θα καταλάβετε ότι η θρησκεία σας, η εκπαίδευσή σας, η ηθική σας, το κοινωνικό, κυβερνητικό και νομικό σας σύστημα, είναι ουσιαστικά δικά μας δημιουργήματα! Και τότε το ξεκαθαρίζετε και μιλάτε αορίστως για Εβραίους χρηματοδότες και Εβραίους διαφημιστές κινηματογραφικών ταινιών και ο τρόμος μας διαλύεται μέσα στο γέλιο. Ποτέ, αντιλαμβανόμαστε με ανακούφιση, δεν θα μάθετε την πραγματική μαυρίλα των εγκλημάτων μας.
Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Είτε δεν γνωρίζετε είτε δεν έχετε το κουράγιο να μας κατηγορήσετε για εκείνες τις πράξεις για τις οποίες κάποιο τουλάχιστον ίχνος αποδείξεως υπάρχει και που ένας ευφυής δικαστής και ένα σώμα ενόρκων θα μπορούσε να εξετάσει δίχως ανυπομονησία. Γιατί να παίζετε με μη πειστικά ψιλοπράγματα όταν μπορείτε πολύ απλά να μας κατηγορήσετε για σοβαρά και αποδείξιμα αδικήματα; Γιατί να μας πετάτε μια ολοφάνερη και αδέξια πλαστογραφία όπως αυτή των “Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών” όταν μπορείτε κάλλιστα να μας αντιμετωπίσετε με την Αποκάλυψη του Ιωάννου; Γιατί να συζητάτε για Μαρξ και Τρότσκι όταν διαθέτετε τον Ιησού της Ναζαρέτ και τον Παύλο της Ταρσού για να μας αναστατώσετε;
Μας αποκαλείτε υπονομευτές, ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων
Είναι η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την ανακάλυψή σας
Μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο με την ελάχιστη προσπάθεια και ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις της ιστορίας σας. Δίχως αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηριανή Επανάσταση και αποτελεί απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των δημοκρατικών επαναστάσεων της αστικής τάξης του προτελευταίου αιώνα τόσο στην Γαλλία όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας.
Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας για αυτά τα αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!! Μας αποδίδετε παράλογα, τον τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην Ρωσία, που δεν έχουν απλά προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.
Αλλά ακόμα και αυτές οι σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα συγκρινόμενα με την μεγάλη συνομωσία που μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψει την πίστη ενός Εβραϊκού δόγματος στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμιση δεν είχε σχεδιαστεί από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκηση από έναν παλαιό εχθρό και αποκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντάς την τιμητική θέση στην Χριστιανοσύνη.
Οι Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου όγδοου αιώνα μας απελευθέρωσαν από τις χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν σας προκάλεσαν καμία ζημιά. Αντιθέτως, σας έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν. Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε αυτές. Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν – ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανεί ότι ήταν – σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια μεγάλη Εθνική πολιτεία.
Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.
Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη εξαίρεση, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεση, που είναι μέρη της Βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο τέλια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα.
Ο ερχομός του Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωση μιας θεϊκής Εβραϊκής προφητείας – με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε, όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ένας μεγάλου Εθνικού πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο Εβραϊσμός βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρει τη σωτηρία σε έναν Εθνικό κόσμο!
Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας. Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ’ όλο που ένα ευφυές παιδί, ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής.
Και συνεχίζετε να φλυαρείτε για Εβραϊκές συνομωσίες και παραθέτετε περιπτώσεις σαν τον Μεγάλο Πόλεμο και την Ρωσική Επανάσταση! Και ύστερα απορείτε που εμείς οι Εβραίοι πάντα αντιμετωπίζαμε τους αντισημίτες τόσο επιπόλαια, αρκεί να μην κατέφευγαν στην βία;
Και έχετε υπ’ όψη, ότι μια αυθεντία σαν τον Gibbon προσπάθησε πριν από χρόνια να σας διαφωτίσει. Έχει περάσει πάνω από ενάμισης αιώνας από τότε που «Η παρακμή και η Κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» τα ξεμπρόστιασε όλα. Ο Gibbon, ο οποίος δεν ήταν κανένας ιερέας που έπαιζε με την Ιστορία, δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το τέλος μιας μεγάλης εποχής επινοώντας βλακώδεις ηλιθιότητες σχετικά με την φαυλότητα και την διαφθορά της Ρώμης, σχετικά με την παρακμή των ηθικών αξιών και της πίστης σε μια αυτοκρατορία που βρισκόταν ακριβώς την εποχή εκείνη στην πιο δοξασμένη και δημιουργική της περίοδο.
Πώς θα μπορούσε; Ζούσε στην Αυγουστιανή Εποχή στο Λονδίνο που – παρ’ όλο τα δύο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό της Χριστιανικής σωτηρίας, αποτελούσε την καλύτερη απομίμηση της Ρώμης του Αυγούστου όσον αναφορά την εξευγενισμένη ακολασία, που μπορούσαν να παρουσιάσουν οι ομιχλώδεις νησιώτες.
Όχι. Ο Gibbon ήταν ένας φυλετικά συνειδητοποιημένος Εθνικός και ένας θαυμαστής της κουλτούρας της Παγανιστικής Δύσης, καθώς επίσης και ιστορικός με μυαλό και μάτια. Έτσι δεν είχε καμία δυσκολία υποδεικνύοντας την αρρώστια που είχε σαπίσει και εξαφανίσει το ευγενικό οικοδόμημα του αρχαίου πολιτισμού. Έθεσε την Χριστιανοσύνη – τον νόμο που εξαπλώθηκε από την Σιών και τον λόγο του Θεού από την Ιερουσαλήμ – σαν την βασική αιτία της παρακμής και κατάρρευσης της Ρώμης και των όσων αντιπροσώπευε.
Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ο Gibbon δεν προχώρησε όσο έπρεπε. Βλέπετε, γεννήθηκε και πέθανε έναν αιώνα πριν την εφεύρεση του επιστημονικού αντί-Σημιτισμού. Δεν υπολόγισε καθόλου το στοιχείο της ΠΡΟΘΕΣΗΣ. Είδε μια ξένη πίστη να ξεπετάγεται από την Ανατολή και να κατακυριεύει τα όμορφα μέρη της Δύσης. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτό το καταστρεπτικό τέλος ήταν αφιερωμένη η όλη δολοπλοκία της σωτηρίας.
Και όμως τα γεγονότα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο θα θέλατε.
Αφήστε με, εν συντομία, να εξιστορήσω για μια ακόμα φορά την ιστορία, δίχως θαύματα, προφητείες ή μαγείες. Για να έχουμε μια καλύτερη προοπτική, θα πρέπει να πάω λίγο περισσότερο πίσω. Η δράση αποτελείται βολικά από τέσσερις πράξεις, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στην τρίτη. Ο χρόνος, όπου σηκώνεται η πρώτη αυλαία, είναι περίπου το 65 π.Χ. Τα πρόσωπα του δράματος είναι, εκτός από τους μικρούς ρόλους, η Ιουδαία και η Ρώμη. Η Ιουδαία είναι ένα μικρό βασίλειο πέρα από τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Για πέντε αιώνες δεν αποτελούσε παρά γεωγραφικό όρο.
Ξανά και ξανά είχε καταπατηθεί και καταστραφεί και ο πληθυσμός του είχε εξοριστεί ή σκλαβωθεί από τους ισχυρούς γείτονες. Κατ’ όνομα μόνο ανεξάρτητο, είναι την εποχή αυτή ασταθής όσο ποτέ και βρίσκεται στο χείλος εμφυλίου πολέμου. Η αυτοκρατορία της Δύσης, με τον πυρήνα της στην Δημοκρατική Πόλη της Ρώμης, αν και ακόμα δεν αποτελεί κυρίαρχο του κόσμου, οδεύει τάχιστα προς τα ‘κει. Είναι αναγνωρισμένη ως η μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη της εποχής καθώς επίσης και διάδοχος της Ελλάδος και το κέντρο του Πολιτισμού.
Μέχρι το σημείο αυτό, οι δύο πολιτείες είχαν ελάχιστη ή και καθόλου επαφή, η μία με την άλλη. Τότε χωρίς καμία πρόσκληση από την ίδια, ζητήθηκε από την Ρώμη να ανακατευτεί στις Ιουδαϊκές υποθέσεις. Μια αντιδικία είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο αδέλφια σχετικά με τη διαδοχή στον ασήμαντο θρόνο και ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, που έτυχε να βρίσκεται στην Δαμασκό ασχολούμενος με σοβαρότερα θέματα, ζητήθηκε να διαιτητεύσει στους διεκδικητές. Με την απλοϊκή ευθύτητα ενός δημοκρατικού στρατιώτη, ο Πομπήιος εξόρισε ένα από τα αδέλφια, πέταξε την ανώτερη βαθμίδα του ιερατείου στον αντίζηλο και διέλυσε τελείως την βασιλική αξιοπρέπεια.
Ο συλλογισμός του Πομπήιου είχε σαν στόχο να γίνει η Ιουδαία Ρωμαϊκή κτήση.
Οι Εβραίοι, ίσως όχι περίεργο, αντέδρασαν. Και η Ρώμη για να τους κατευνάσει και για να συμβιβαστεί με την τοπική καχυποψία, αποκατέστησε την βασιλική εξουσία. Διόρισε, δηλαδή, έναν δικό της βασιλιά. Ήταν γιος φοροεισπράκτορα, από την φυλή των Ιδουμαίων, ονομαζόμενο Ηρώδη. Αλλά οι Εβραίοι δεν ηρέμησαν και εξακολούθησαν να δημιουργούν φασαρίες. Η Ρώμη το θεώρησε μεγάλη αχαριστία από μεριά τους.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας πρόλογος και έχει εισαχθεί στην δράση για να κατανοηθεί το τι επακολουθεί. Η Εβραϊκή δυσφορία μετατράπηκε σε δυσαρέσκεια και σε ανοικτή εξέγερση όταν οι Εθνικοί ηγέτες τους άρχισαν να εισάγουν στην Ιερουσαλήμ τις ευλογίες της Δυτικής κουλτούρας. Χαραγμένες απεικονίσεις, αθλητικοί αγώνες, Ελληνικό δράμα και παραστάσεις μονομάχων δεν ήταν του γούστου των Εβραίων. Οι ευσεβείς τα θεώρησαν ως προσβολή κάτω από την μύτη του Ιεχωβά, παρ’ όλο που οι τοπικοί αξιωματούχοι εξηγούσαν υπομονετικά ότι αυτά όλα είχαν σκοπό την διασκέδαση και την διαπαιδαγώγηση της μη-Εβραϊκής φρουράς. Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν με ιδιαίτερη σθεναρότητα στην έλευση του αποτελεσματικού Ρωμαίου φόρο-εισπράκτορα. Μα πάνω απ’ όλα, ήθελαν πίσω ένα βασιλιά της δικής τους φυλής και της δικής τους βασιλικής γενιάς.
Στα πλήθη μέσα, η επανάσταση πήρε την μορφή μιας αναγέννησης της παλιάς πίστης σε έναν Μεσσία, έναν διορισμένο από τον Θεό σωτήρα που θα απολύτρωνε τον λαό του από τον ξένο ζυγό και θα καθιστούσε την Ιουδαία υπέρτατη δύναμη ανάμεσα στα έθνη. Δεν υπήρχε ανεπάρκεια διεκδικητών αυτής της αποστολής. Στην Γαλιλαία, ένας Ιούδας οδήγησε μια μάλλον ισχυρή εξέγερση, που γνώρισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Ο Ιωάννης, ο αποκαλούμενος Βαπτιστής, δρούσε στην χώρα της Ιορδανίας. Ακολουθήθηκε από έναν άλλο άνθρωπο της βόρειας χώρας, τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι τρεις ήταν δάσκαλοι της τεχνικής να ενσωματώνουν εμπρηστικές, πολιτικό – ανατρεπτικές θέσεις σε άκακες θεολογικές φράσεις. Και οι τρεις χρησιμοποίησαν το ίδιο σημάδι εξέγερσης – Έφτασε η ώρα. Και οι τρεις γρήγορα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν και οι δύο Γαλιλαίοι με σταύρωση.
Ξέχωρα από προσωπικές αρετές, ο Ιησούς της Ναζαρέτ υπήρξε, όπως και οι προκάτοχοί του, ένας πολιτικός ταραχοποιός απασχολημένος με το να απελευθερώσει την χώρα του από τον ξένο κατακτητή. Υπάρχουν ακόμα αρκετές αποδείξεις ότι διατηρούσε και μια φιλοδοξία να γίνει βασιλιάς μιας ανεξάρτητης Ιουδαίας. Υποστήριζε, ή τέλος πάντων όπως υποστήριξαν αργότερα οι βιογράφοι του, ότι κρατούσε από την αρχαία βασιλική οικογένεια του Δαυίδ. Αλλά η πατρότητά του είναι κάπως μπερδεμένη. Οι ίδιοι συγγραφείς που εξιχνιάζουν την καταγωγή του συζύγου της μητέρας του πίσω στον ψαλμωδό-βασιλιά επίσης σκιαγράφησαν τον Ιησού ως τον γιο του Ιεχωβά και παραδέχτηκαν ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πατέρας του.
Φαίνεται ωστόσο ότι ο Ιησούς κατάλαβε σύντομα την ματαιότητα της πολιτικής του αποστολής και έστρεψε τα ρητορικά του ταλέντα και την μεγάλη του δημοτικότητα με τα πλήθη προς μια διαφορετική κάπως κατεύθυνση. Ξεκίνησε να κηρύττει μια πρωτόγονη μορφή λαϊκισμού, σοσιαλισμού και φιλειρηνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του προγράμματός του ήταν να κερδίσει την εχθρότητα των δυναμικά ισχυρότερων, οικονομικά, τάξεων, γενικά των ιερέων και των πατριωτών και να περιορίσει τους πιστούς του στους φτωχούς, στην εργατική τάξη και στους σκλάβους.
Μετά τον θάνατό του, αυτοί οι χαμηλής τάξεως απόστολοί του δημιούργησαν μια κομμουνιστική αδελφότητα. Ένα κήρυγμα που ο αποθανών ηγέτη τους είχε κάποτε πραγματοποιήσει σε μια λοφοπλαγιά, συγκέντρωνε για αυτούς την ουσία της διδασκαλίας του, και το μετέτρεψαν στον κανόνα της ζωής τους. Ήταν μια φιλοσοφία υπολογισμένη να συγκινήσει βαθύτατα ταπεινούς ανθρώπους. Παρηγορούσε αυτούς που βασανίζονταν εδώ στην γη με υποσχόμενες αμοιβές πέρα από τον τάφο. Έκανε αρετές τις αναγκαιότητες των αδυνάτων.
Άνδρες δίχως ελπίδα στο μέλλον, ωθούνταν να μην σκέφτονται το αύριο. Άνδρες ανίκανοι να αντιδράσουν σε προσβολές ή τραυματισμούς διδάσκονταν να μην αντιστέκονται σε κανένα κακό. Άνδρες καταδικασμένοι σε μια ζωή δουλικότητας και ανέχειας, βεβαιώνονταν για την αξιοπρέπεια της εργασίας και της φτώχειας. Οι αδύναμοι, οι καταφρονημένοι, οι καταπατημένοι, θα αποτελούσαν – από τούδε και στο εξής – τους εκλεκτούς και τους αγαπημένους του Θεού. Στους κοσμικούς, στους φιλόδοξους, στους πλούσιους και στους ισχυρούς θα απαγορευόταν η είσοδος στον παράδεισο.
Το αποτέλεσμα, τότε, της αποστολής του Ιησού ήταν η δημιουργία μιας νέας αίρεσης στην Ιουδαία. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιουδαία, όπως η σημερινή Αμερική, αποτελούσε γόνιμο έδαφος για περίεργα δόγματα. Οι Εβιονίμ (Εβραίοι Χριστιανοί) – οι άποροι, όπως αυτοαποκαλούνταν – δεν θεωρούσαν τα πιστεύω τους ως μια νέα θρησκεία. Εβραίοι γεννήθηκαν και Εβραίοι παρέμειναν.
Οι διδασκαλίες του κυρίου τους ήταν ενταγμένες περισσότερο σε μια μορφή κοινωνικής φιλοσοφίας, έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο ζωής. Στους σημερινούς Χριστιανούς, που ποτέ δεν κουράζονται να ρωτάνε γιατί οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού και τις διδασκαλίες του, μπορώ μόνο να απαντήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα κανείς, πάρα μόνο οι Εβραίοι τον δέχτηκαν. Το να νιώθει κανείς έκπληξη γιατί όλος ο Εβραϊκός λαός δεν έγινε Εβιονίμ είναι σαν να περιμένει όλους τους Αμερικανούς να γίνουν Ουνιταριανοί ή Βαπτιστές ή Χριστιανοί Επιστήμονες. Σε συνηθισμένους καιρούς μικρή σημασία θα δίνονταν στην κουρελιασμένη αδελφότητα. Δούλοι και εργάτες οι περισσότεροι, η αδυναμία τους ίσως και να είχε ενθαρρυνθεί από τις ισχυρές τάξεις.
Αλλά με την χώρα να βρίσκεται στην μέση μιας μάχης με έναν ξένο εχθρό, η μη-κοσμική φιλοσοφία πήρε έναν επικίνδυνο προσανατολισμό. Ήταν ένα δόγμα των ψευδαισθήσεων, της παραίτησης και της ήττας. Απειλούσε να κάμψει το ηθικό των πολεμιστών του έθνους εν καιρώ πολέμου.
Αυτές οι ευλογίες των ειρηνοποιών, αυτό το γύρισμα του άλλου μάγουλου, αυτή η μη-αντίσταση, αυτή η αγάπη για τον εχθρό, φαινόταν σαν μια ΣΚΟΠΙΜΗ προσπάθεια παράλυσης και εγκλωβισμού της θελήσεως του έθνους σε μια κρίση και βεβαιωμένη ΝΙΚΗ για τον εχθρό.
Έτσι δεν ήταν περίεργο που οι Εβραϊκές αρχές άρχισαν να καταδιώκουν τους Εβιονίμ. Εισέβαλαν στις συγκεντρώσεις τους και τις διέλυαν, οι ηγέτες τους ρίχτηκαν στην φυλακή, τα δόγματά τους κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Φάνηκε για λίγο ότι η αίρεση αυτή σύντομα θα εξαφανίζονταν. Τότε, ξαφνικά, η αυλαία σηκώθηκε για την τρίτη πράξη και τα γεγονότα πήραν μια νέα τροπή.
Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, ένας σκηνοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για τη μη-κοσμικότητα και την αποξένωσή τους από την ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδρασή τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών, ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.
Βρισκόταν στο δρόμο για την Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων, είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου. Δεύτερον, και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο. Παθητικότητα, μη-αντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα.
Διασπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και την νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.
Ταξίδεψε στην Δαμασκό, και εκεί προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξη του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ ξεδίπλωσε την νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών. Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας.
Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρά του και φοβούνταν ότι η πρότασή του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθεις και τελετές για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισό-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμή της. Αλλά στο τέλος κέρδιζε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Ετσι, ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μια ολότελα καινούρια Ανατολίτικη θρησκεία.
Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να ευχόταν. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψη μας, σε αυτήν την φάση ήταν καθαρά αμυντική. (αυτό είναι συζητήσιμο). Δεν είχε καμία σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό. Έχοντας επιτύχει αυτό, και με την Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή.
Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχισαν να κατακλύζουν την Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητά τους.
Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε την φωλιά της αναστάτωσης (70 μ.Χ). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.
Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους, η χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά Ιουδαϊκή Μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάση περιπτώσει, που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσο αναφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα ένα πολιτικό ερείπιο. (Το Ισραήλ δεν υπήρχε όταν γράφτηκε αυτό το άρθρο). Αλλά η χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα.
Εν αντιθέτως, μόνο μετά από την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή, με τον ίδιο τόπο που ο Μωυσής μόλυνε τους Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος τη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του, αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη.
Τώρα που έχει συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα άλλο, πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.
Αν τα ίδια γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν για αυτήν την ερμηνεία των πράξεών του, σας εφιστώ την προσοχή σας στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη, τον Ιωάννη. Εκεί που ο Παύλος, ενεργώντας μέσα στην σκιά του βασιλικού παλατιού και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις, ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιό του με τον τίτλο «Αποκάλυψη», είναι, στην ουσία, μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης.
Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με τη γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν την μητέρα των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης, σαν τη γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων (Εβραίων), σαν τον καταπιεστή των «ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών» και – για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητά της – σαν «τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης».
Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει: «Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στην συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο και βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος. Τέχνη και μουσική και «η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν το πέπλο πάνω στην σκηνή. Οι ευγενικοί χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλες των αλόγων τους. «Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ, και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο Θεός την εκδικήθηκε για σας».
Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας – δηλαδή της αποκατεστημένης – Ιερουσαλήμ. Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των «δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ» (Το Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 δηλ. 20 χρόνια μετά που γράφτηκε αυτό το άρθρο).
Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;
Φυσικά, κανένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επίθεσης. Μέχρι το έτος 200 οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία. Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν ξεπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα, οι ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της Δυτική κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς.
Στο έτος 326 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από Παλαιστινιακή προπαγάνδα.
Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει. Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα την έλευση ένας διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο.
@Marcus Eli Ravage / ραβίνος
Δημοσιεύτηκαν στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Ιανουάριο του 1928
@miastala.com 2009
terrapapers.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Με λίγα και σταράτα λόγια κύριοι Εβραίοι, Εμείς οι Έλληνες δεν σας χρειαζόμαστε διότι δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτε απο εσάς,με λίγα λόγια δεν έχετε προσφέρει τίποτε στον κόσμο και στον πολιτισμό…Αντίθετα εσείς μας αντιγράφετε και έχετε κλέψει οτιδήποτε Ελληνικό και προσπαθείτε να το παρουσιάσετε σαν δικό σας το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να κλέβετε τον πλούτο των ανθρώπων και να κυριαρχείτε με δόλιο τρόπο για τα δικά σας και μόνον συμφέροντα. Δεν μπορείτε να φτάσετε τον Ελληνισμό και αυτό είναι το μεγαλύτερο κόμπλεξ που κουβαλάτε,διότι δεν ανήκετε στο θεϊκό γένος των Ελλήνων και των ανθρώπων,όσο και να προσπαθείτε να υποτάξετε τους Έλληνες δεν θα το καταφέρετε ποτέ διότι ο Έλλην γεννιέται Έλλην,ενω εσείς ακόμα ανήκετε γονιδιακά στο γένος των Ζώων Παραδεχθείτε λοιπόν την πνευματική σας κατωτερώτητα και πάψτε να είστε εμπόδιο στα πόδια μας,διότι ο πλανήτης αυτός ανήκει εις τους Ελλάνιους κι εσείς είστε απλά λαθρομετανάστες…
ΠΑΤΡΙΩΤΗ,ΑΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΑΥΤΟΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ
ΠΑΑΑΙΣΤΗΝΙΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΚΙΧ,
ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?
Άσε με δαύτους δεν γίνεται τίποτα,τετρακόσια χρόνια με τους Έλληνες και δεν καταφέραμε να τους εκπολιτίσουμε.Τους χρησιμοποιούν τόσα χρόνια τα καλά μας αδέλφια οι εβραίοι για δικούς τους σκοπούς,ώσπου άρχισαν να το παίζουν μάγκες και αυτό δεν αρέσει στα αφεντικά. Απο εμάς τίποτα δεν θα πάθουν θα τους πηδήξουν οι μεγάλοι διότι πήραν τα μυαλά τους αέρα και θέλουν μερτικό απο τα πετρέλαια. Δηλ. Μάγκεψε και η βαζελίνη και ζητά μερτικό απο το @αμίσι άσε αδελφέ μήν ασχλείσαι….Σκύλος που γαυγίζει,απο το φόβο του γαυγίζει. Άλωστε δεν θα πάθει και τίποτε κακό ο πλανήτης εάν εκλείψουν οι τούρκοι…Όσο για τους Εβραίους,αυτοί πολεμούν τους Έλληνες όχι γιατί δεν μας χωνεύουν,απλά θέλουν τον έλεγχο πάνω μας, διότι φοβούνται μη χάσουν την κουτάλα της εξουσίας γι’αυτό κρατούν σε χαμηλό επίπεδο γνώσης την ανθρωπότητα,διότι μόνον σε αυτό το επίπεδο μπορούν και κάνουν παιγνίδι,γι’αυτό και δημιούργησαν μια ψεύτικη πραγματικότητα που βολεύει μόνον αυτούς. Αλλά είπαμε, όλα έρχονται και παρέρχονται άλλος κινεί τα νήματα…Υπομονή εμείς απλά είμαστε παρατηρητές και εκφράζουμε την προσωπική μας άποψη,που μπορεί να είναι και λανθασμένη,δεν παίρνω και όρκο και ούτε και παντογνώστης είμαι!!!!
ΣΥΜΦΩΝΩ .
ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ.
ΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΛΑΟ ΔΕΝ ΣΕ
ΒΟΗΘΑΕΙ ΙΣΑ ΙΣΑ ΣΕ ΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ EINAI ΛΙΓΟ ΜΑΚΡΥΑ.
ΞΕΡΕΙΣ ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ,
Η ΣΕ ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ΠΟΥ ΕΜΜΕΣΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ,ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ?
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚ
ΘΕΣΑΛΛΟΝΙΚΗΣ.ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΑΤΑΚΙΑ.
ΕΧΩ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΣΑΛΟΝΙΚΙΟ ΠΟΥ ΛΕΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ
ΛΕΞΗ ΕΛΛΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΦΕΡΕΙ ΕΛΛΛΛΛΑΣ.
5 Λ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ
Μετά από 40 χρόνια περιπλάνησης στην έρημο, οι Ισραηλίτες με επικεφαλής τον Ιησού του Ναυή εισέβαλαν στη Χαναάν, στη Γη της Επαγγελίας. Έπειτα από τη θαυματουργική διάβαση του Ιορδάνη οι Ισραηλίτες χρειάστηκαν να πολεμήσουν με διάφορους λαούς, που στάθηκαν εμπόδιο στο δρόμο τους. Οι λαοί αυτοί είχαν πολιτείες με ισχυρά τείχη και πολεμιστές πολλούς και δυνατούς. Όμως, με τη βοήθεια του Κυρίου κατόρθωσαν να τους νικήσουν.
Τα όρια της χώρας, που υποσχέθηκε ο Θεός στους Ισραηλίτες, εκτεινόταν από την Ερυθρά θάλασσα ως τη Μεσόγειο θάλασσα και τη χώρα των Φιλισταίων, και από την έρημο Σουρ ως τον Ευφράτη (Έξοδος 23,31).
Σύμφωνα με τις Αγία Γραφή, οι Ισραηλίτες κατέλαβαν σταδιακά, όλη την γεωγραφική περιοχή που είχε υποσχεθεί ο Θεός στον προπάτορα τους τον Αβραάμ, εξολοθρεύοντας τις φυλές των Χαναναίων (Γένεση 12,7. 13,14-17. 15,7. 13-21. 17,8).
Η πτώση της Ιεριχώς
Η πρώτη πόλη που κατέλαβαν οι Ισραηλίτες ήταν η Ιεριχώ. Με τη βοήθεια του Κυρίου σωριάστηκαν τα τείχη της πόλης και τότε ο στρατός επιτέθηκε στην πόλη και την κατέλαβαν. Όλοι οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, καθώς και τα ζώα της πόλης παραδόθηκαν στη σφαγή. Ύστερα έβαλαν φωτιά στην πόλη κι έκαναν στάχτη ότι βρισκόταν μέσα σ’ αυτήν (Ιησούς του Ναυή 6,1-25).
Μετά την ήττα στη Γαΐ (Ιησούς του Ναυή 7,2-9), οι Ισραηλίτες επιτέθηκαν στη Γαΐ και έστησαν ενέδρα στο στρατό της πόλης, τον οποίο κύκλωσαν και συνέτριψαν. Κατέλαβαν την πόλη και την παρέδωσαν στη φωτιά. Αφού σκότωσαν όλους τους κατοίκους της πόλης, τη μετέβαλαν σε σωρό ερειπίων (Ιησούς του Ναυή 8,1-29).
Αμέσως μετά οι πέντε Ιεβουσαίοι (Αμορραίοι) βασιλιάδες, της Ιερουσαλήμ, της Χεβρών, της Ιεριμούθ, της Λαχίς και της Οδολλάμ, συμμάχησαν, επιτέθηκαν και πολιόρκησαν τη Γαβαών με όλα τους τα στρατεύματα, επειδή συμμάχησε με τους Ισραηλίτες.
Οι Γαβαωνίτες ζήτησαν τη βοήθεια των Ισραηλιτών, οι οποίοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά εναντίον των πέντε βασιλιάδων. Οι Ιεβουσαίοι (Αμορραίοι) μόλις αντίκρυσαν τους Ισραηλίτες πανικοβλήθηκαν και οι Ισραηλίτες τους νίκησαν και τους συνέτριψαν. Τους καταδίωξαν μέχρι τις πόλεις τους και τους σκότωναν όπου τους έβρισκαν. Τους πέντε βασιλιάδες, που είχαν κρυφτεί σε μια σπηλιά, τους συνέλαβαν και τους θανάτωσαν (Ιησούς του Ναυή 10,1-27). Κατά τη μάχη του Ιησού του Ναυή με τους πέντε Αμορραίους βασιλιάδες, επειδή η μάχη κράτησε ως το βράδυ, ο Ιησούς παρακάλεσε τον Κύριο να σταματήσει τον ήλιο πάνω από τη Γαβαών, ώσπου να τελειώσουν τη μάχη. Πράγματι, ο ήλιος στάθηκε, καταμεσής του ουρανού και δεν πήγαινε να δύσει κι αυτό κράτησε σχεδόν μια μέρα (Ιησούς του Ναυή 10,12-14)
Μετά την ήττα των πέντε βασιλιάδων, ο Ιησούς του Ναυή πολιόρκησε και κατέλαβε όλες τις ορεινές και πεδινές περιοχές του νότου (Ιησούς του Ναυή 10,28-42).
Όταν οι βασιλιάδες σε όλη την πεδινή και ορεινή περιοχή της Χαναάν, δηλαδή οι βασιλιάδες των Χετταίων, των Αμορραίων, των Χαναναίων, των Φερεζαίων, των Ευαίων, των Γεργεσαίων και των Ιεβουσαίων, έμαθαν τις πρώτες νίκες και τα κατορθώματα των Ισραηλιτών, συνασπίστηκαν για να πολεμήσουν ενωμένοι τον Ιησού του Ναυή και τους Ισραηλίτες. Ο Ιαβίν, βασιλιάς της Ασώρ, έστειλε αγγελιαφόρους και συμμάχησε με τον Ιωβάβ, βασιλιά της Μαρών, τον Συμοών, βασιλιά της Αζίφ, το βασιλιά της Σιδώνας, καθώς και με άλλους βασιλιάδες των ορεινών περιοχών της βόρειας Χαναάν, καθώς και στους λαούς που κατοικούσαν στις περιοχές δυτικά και ανατολικά της Χαναάν. Όλοι αυτοί οι βασιλιάδες ένωσαν τις δυνάμεις τους για πόλεμο κατά των Ισραηλιτών και ξεκίνησαν με αναρίθμητο στρατό, με πάρα πολλά άλογα και άμαξες, και στρατοπέδευσαν κοντά στη λίμνη Μαρών (Σαμαχωνίτιδα λίμνη) (Ιησούς του Ναυή 9,1. 11,1-5).
Οι 12 φυλές του Ισραήλ
Ο Ιησούς του Ναυή και οι πολεμιστές του, με τη βοήθεια του Κυρίου, τους επιτέθηκαν με ορμή αιφνιδιαστικά στη λίμνη Μαρών (Σεμαχωνίτιδα), τους χτύπησαν και τους καταδίωξαν. Τους κατατρόπωσαν και τους σκότωσαν όλους και δεν ξέφυγε κανένας (Ιησούς του Ναυή 11,6-9). Μετά τη μάχη αυτή ο Ιησούς του Ναυή κατέκτησε όλες τις πόλεις και τις περιοχές του βορρά (Ιησούς του Ναυή 11,10-15). Στη συνέχεια νίκησε και θανάτωσε τους βασιλιάδες της υπόλοιπης Χαναάν, τους οποίους πολέμησε για πολύ καιρό (Ιησούς του Ναυή 11,16-20). Τέλος ο Ιησούς του Ναυή, εξολόθρευσε τους γίγαντες Ανακίμ, που ζούσαν στη Χεβρών και σ’ ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ανάκ στη χώρα, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στη Γεθ και στην Ασδώδ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22).
Έτσι ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε ολόκληρη τη χώρα, όχι όμως πλήρως και σε χρόνο μεγαλύτερο απ’ όσο αφήνει να νοηθεί η βιβλική αφήγηση, όταν παρουσιάζει ραγδαία την εξέλιξη των γεγονότων. Μετά έγινε η διανομή της Χαναάν στις 12 φυλές των Ισραηλιτών. Η διανομή έγινε ενώπιον του Κυρίου στη Σηλώ, στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου (Ιησούς του Ναυή 14,2. 18,1).
Οι 12 φυλές ενώθηκαν με κοινή πίστη στον Κύριο και καλλιέργησαν την εθνική συνείδηση. Τόνισαν τις κοινές θρησκευτικές παραδόσεις και έδεσαν με συγγένεια αίματος τις φυλές. Για τη σύσφιγξη μάλιστα αυτού του δεσμού και την ανανέωση της Διαθήκης οι φυλές συνέρχονταν σε ετήσιες συνελεύσεις στη Συχέμ (κατά τους Ο’ στη Σηλώ).
Όμως είχαν απομείνει κι άλλες περιοχές, που οι Ισραηλίτες δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν και να εκδιώξουν όλους τους παλιούς κατοίκους της Χαναάν, όπως η περιοχή των Φιλισταίων, η Ιεβούς (Ιερουσαλήμ) κ.α. Υπήρξαν περιπτώσεις που δεν κατέστρεψαν τα θυσιαστήριά τους, όπως είχε δώσει εντολή ο Κύριος (Ιησούς του Ναυή 13,1-6. 17,12-13).
Γρήγορα οι Ισραηλίτες ήρθαν σε επαφή με τον πολιτισμό των Χαναναίων. Σιγά σιγά υιοθέτησαν το χαναανιτικό τρόπο ζωής. Έτσι, η λιτότητα και η αυστηρότητα της ερήμου αντικαταστάθηκε από την πολυτέλεια και τη χαλαρότητα της ζωής. Αμέσως μετά το θάνατο του Ιησού του Ναυή, οι Ισραηλίτες άρχισαν να ξεχνούν τις παραδόσεις τους και τον Κύριο, λατρεύοντας άλλους θεούς, όπως ο Βάαλ, η Αστάρτη και η Ασταρώθ (Ιησούς του Ναυή 24,33). Γι’ αυτό ο Κύριος τους παρέδωσε στον Εγλώμ, βασιλιά της Μωάβ, ο οποίος τους υποδούλωσε για 18 χρόνια (Ιησούς του Ναυή 24,33).
Ο Ψαλμός 77 αναφέρεται στις ευεργεσίες του Θεού και τα θαυμαστά έργα που είχε κάνει ο Κύριος στην ιστορία του ισραηλιτικού λαού, αλλά και τονίζεται η απιστία και η αχαριστία των Ισραηλιτών απέναντι στο Θεό (Ψαλμός 77).
Ε) Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ
Από την εγκατάστασή τους στη Χαναάν και ως τα τέλη περίπου της 2ης χιλιετηρίδας ακολουθεί μια αρκετά ταραχώδης και επικίνδυνη περίοδος για τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, που εξακολουθούν πάντα να ζουν στα πλαίσια μιας εντελώς χαλαρής πολιτικής ενώσεως. Είναι μια εποχή αδιάκοπων αγώνων εναντίον πολλών και ποικίλων εχθρών, σημαντικότεροι από τους οποίους υπήρξαν οι Φιλισταίοι, οι οποίοι μάλιστα και ίδρυσαν ισχυρότατο βασίλειο, στο οποίο τελικά οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να υποταχτούν. Σ’ αυτή την περίοδο των ταραχών και των κινδύνων και σε στιγμές έκτακτης ανάγκης ο Θεός τους έστελνε στρατιωτικούς αρχηγούς, για την αντιμετώπιση των εχθρών. Τους αρχηγούς αυτούς ονόμαζαν Κριτές και όλη η περίοδος λέγεται περίοδος των Κριτών.
Οι Κριτές κυβερνούσαν τη χώρα μέχρι το θάνατό τους, χωρίς να μπορούν να αφήσουν κληρονομικούς διαδόχους. Η εποχή των Κριτών καλύπτει περίοδο 150 ετών, δηλαδή από το 1180 μέχρι το 1040 π.Χ. περίπου.
Ο Γεδεών
Επειδή οι Ισραηλίτες ξέχασαν πολλές φορές τον Κύριο, ο Κύριος τους παρέδωσε πρώτα στον Χουσαρσαθαΐμ, βασιλιά της Μεσοποταμίας κι έγιναν υποτελείς του για 8 χρόνια. Αυτός που τους ελευθέρωσε από τον Χουσαρσαθαΐμ ήταν ο Γοθονιήλ (Κριταί 3,7-11). Μετά από 40 χρόνια υποτάχτηκαν στον Εγλώμ, βασιλιά της Μωάβ, για 18 χρόνια. Οι Ισραηλίτες ελευθερώθηκαν χάρη στη δυναμική παρέμβαση του Αώδ, ο οποίος σκότωσε τον Εγλώμ μέσα στο παλάτι του (Κριταί 3,12-30). Στη συνέχεια ο Σαμεγάρ λύτρωσε τους Ισραηλίτες, όταν αυτοί βρίσκονταν σε δύσκολη θέση απέναντι στους Φιλισταίους (Κριταί 3,31).
Έπειτα υποτάχτηκαν για 20 χρόνια στον Ιαβίν, έναν Χαναναίο βασιλιά, που βασίλευε στην Ασώρ, από τον οποίο και ελευθερώθηκαν χάρη στην επέμβαση της Δεββώρας και του Βαράκ (Κριτές 4,1-24. Α’ Βασιλειών 12,11). Μετά από 40 χρόνια παραδόθηκαν στους Μαδιανίτες, οι οποίοι για 7 χρόνια λεηλατούσαν τα σπαρτά και τα κοπάδια των Ισραηλιτών. Από τους Μαδιανίτες οι Ισραηλίτες σώθηκαν χάρη στην επέμβαση του Γεδεών, ο οποίος κατατρόπωσε το στρατό των Μαδιανιτών (Κριτές κεφ. 6-8. Α’ Βασιλειών 12,11).
Μετά το Γεδεών, επειδή οι Ισραηλίτες λάτρεψαν τον Βάαλ και την Αστάρτη, καθώς και άλλες χαναανιτικές θεότητες, τότε ο Κύριος τους παρέδωσε στους Αμμωνίτες για 18 χρόνια. Έτσι οι Ισραηλίτες βρέθηκαν σε μεγάλη απόγνωση και λυτρώθηκαν χάρη στην επέμβαση του Ιεφθάε (Κριτές 10,17-11,33. Α’ Βασιλειών 12,11). Μετά τον Ιεφθάε, επειδή οι Ισραηλίτες δυσαρέστησαν πάλι με τις πράξεις τους τον Κύριο, αυτός τους παρέδωσε στους Φιλισταίους για 40 χρόνια, από τους οποίους λυτρώθηκαν χάρη στην επέμβαση του Σαμψών (Κριτές κεφ. 13-16).
Την περίοδο των Κριτών, η φυλή Βενιαμίν προέβηκε σ’ ένα ανοσιούργημα. Κάποιος Λευίτης που ζούσε στ’ απομακρυσμένα μέρη της ορεινής περιοχής της φυλής Εφραίμ, πήρε για παλλακίδα του μια γυναίκα από τη Βηθλεέμ, της φυλής Ιούδα. Αλλά η παλλακίδα του τσακώθηκε μαζί του, τον άφησε και γύρισε στο πατρικό της σπίτι, στη Βηθλεέμ. Ο Λευίτης πήγε στο σπίτι του πεθερού του, όπου τον καλοδέχτηκαν και μετά από πέντε μέρες πήρε τη γυναίκα του κι έφυγε. Κατά το δρόμο της επιστροφής διανυκτέρευσαν στη Γαβαά, που ανήκει στη φυλή Βενιαμίν. Εκεί κανείς δεν τους φιλοξένησε, παρά μόνο ένας γέροντας που καταγόταν από τη φυλή Εφραίμ, αλλά ζούσε στη Γαβαά (Κριταί 19,1-21).
Οι άντρες της πόλης όμως, άνθρωποι ανήθικοι και διεφθαρμένοι, περικύκλωσαν το σπίτι, χτυπούσαν την πόρτα και φώναζαν στον οικοδεσπότη να τους δώσει τον άνθρωπο που μπήκε στο σπίτι του για να ασελγήσουν πάνω του. Ο οικοδεσπότης βγήκε και τους είπε να μην κάνουν αυτό το κακό. Τους πρότεινε την κόρη του που ήταν παρθένα και την παλλακίδα του επισκέπτη του. Αυτοί όμως δεν ήθελαν ν’ ακούσουν. Τότε πήρε ο Λευίτης την παλλακίδα του και την έβγαλε έξω από το σπίτι. Εκείνοι τη βίασαν και ασέλγησαν πάνω της όλη τη νύχτα, ώσπου το πρωί ο άντρας της τη βρήκε νεκρή στο κατώφλι του σπιτιού. Ο Λευίτης φόρτωσε το σώμα της σ’ ένα γαϊδούρι κι έφυγε για τον τόπο του. Όταν έφτασε στο σπίτι του, πήρε ένα μαχαίρι και διαμέλισε τη νεκρή γυναίκα σε δώδεκα κομμάτια και τα έστειλε σε όλες τις φυλές του Ισραήλ (Κριταί 19,22-30).
Όλοι οι Ισραηλίτες, όταν άκουσαν για το ανοσιούργημα αυτό, συγκεντρώθηκαν στη Μασσηφά (Μισπά). Εκεί οι φυλές των Ισραηλιτών αποφάσισαν ομόφωνα, να τιμωρήσουν παραδειγματικά τους ενόχους αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος. Έστειλαν αγγελιοφόρους στη φυλή Βενιαμίν και τους ζήτησαν να παραδώσουν τους διεστραμμένους κατοίκους της Γαβαά, για να τους σκοτώσουνε και να εξαλείψουν το κακό από τον ισραηλιτικό λαό (Κριταί 20,1-13).
Οι Βενιαμινίτες όμως αρνήθηκαν και συγκεντρώθηκαν στη Γαβαά για να πολεμήσουν εναντίον των άλλων Ισραηλιτών. Οι άνδρες της φυλής Βενιαμίν ήταν 26.000 πολεμιστές και 700 ήταν οι άνδρες της Γαβαά, οι οποίοι ήταν όλοι τους ικανοί πολεμιστές. Οι Ισραηλίτες ήταν 400.000 άνδρες, καλά οπλισμένοι και πολύ ικανοί στον πόλεμο (Κριταί 20,13-17).
Μετά από δύο αποτυχημένες μάχες, ο στρατός των Ισραηλιτών χωρίστηκε στα δύο. Το ένα μέρος είχε στήσει ενέδρα γύρω από τη Γαβαά, ενώ το άλλο βάδισε κατά της πόλης. Οι άνδρες της φυλής Βενιαμίν άρχισαν να καταδιώκουν τους Ισραηλίτες, οι οποίοι άρχισαν να υποχωρούν, ώστε ν’ αναγκάσουν τους Βενιαμινίτες να τους ακολουθήσουν. Τότε όρμησαν από την ενέδρα 10.000 Ισραηλίτες, οι οποίοι μπήκαν στη Γαβαά, βάλανε φωτιά στην πόλη και σκότωσαν όλους τους κατοίκους της. Όταν οι άνδρες της φυλής Βενιαμίν είδαν τις φωτιές από την πόλη, κατάλαβαν ότι αυτή είχε καταληφθεί. Τότε οι Ισραηλίτες σταμάτησαν να υποχωρούν και άρχισαν να χτυπούν τους άνδρες της φυλής Βενιαμίν. Κατά τη μάχη αυτή σκοτώθηκαν συνολικά 25.100 άνδρες της φυλής Βενιαμίν. Τέλος οι Ισραηλίτες πέρασαν απ’ όλες τις πόλεις της φυλής Βενιαμίν κι απ’ όπου περνούσαν σκότωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους, ανθρώπους και ζώα, κι ύστερα έβαζαν φωτιά στις πόλεις (Κριταί 20,30-48). Οι Ισραηλίτες μετά τη νίκη τους λυπήθηκαν για το κακό που βρήκε τη φυλή Βενιαμίν και αποφάσισαν να ξαναδημιουργήσουν τη φυλή από την αρχή (Κριταί 21,2-7).
Στο τέλος της περιόδου των Κριτών, όταν Κριτής ήταν ο αρχιερέας Ηλί, σε μια μάχη με τους Φιλισταίους, οι Ισραηλίτες νικήθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 30.000 νεκρούς. Η Κιβωτός της Διαθήκης έπεσε στα χέρια των Φιλισταίων και οι δύο γιοι του Ηλί, οι οποίοι ήταν ασεβείς και βλάσφημοι, σκοτώθηκαν (Α’ Βασιλειών 4,1-15). Μετά από πολλές συμφορές που συνέβησαν στη χώρα τους, οι Φιλισταίοι παρέδωσαν την Κιβωτό (Α’ Βασιλειών κεφ. 5-6)…………..http://users.sch.gr/aiasgr/Eguklopaideia/Xwres_kai_laoi/Israhl.htm…………….. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να’ χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι.Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα “ευχαριστώ”; Ένα “χαίρε”; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.
Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και “θέλω κείνο, κάνε τ’ άλλο”. Δεν θέλω τίποτα! Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε…….
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Αμαν στενοχωριες που θα πεσουνε, τωρα.
απο ορισμενους, οχι απο ολους.
Ρεσιταλ γραφης θα δωθει, στα σχολια.
Μήτσε το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι δράμα για στεναχώριες. Κωμωδία είναι και μάλιστα πρόζα!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Από τα πιο ωραία άρθρα που έχω διαβάσει. Συνχαρητήρια
Αγαπητή εάν αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα άρθρα που έχεις διαβάσει, τι να πω; Καταρχήν πρέπει να καταλάβεις ότι υποτίθεται είναι ένας μονόλογος κάποιου ραββίνου. Οπότε σου αρέσουν τα λόγια του ραββίνου. Μόνο που είναι ένα κακοφτιαγμένο και οι ηλίθιοι που το σύνταξαν πρέπει να ήταν και ανιστόριτοι. Γράφουν ότι ο Παύλος για να εκδικηθεί την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, αποφάσισε να τους εκδικηθεί με τη διάδοση του χριστιανισμού. Η Ιερουσαλήμ ξέρεις πότε καταστράφηκε από τους Ρωμαίους; Το 70 μ.Χ. Ο Παύλος ξέρεις πότε πέθανε; Το 66-67 μ.Χ. Θα μου το δικαιολογήσεις σε παρακαλώ;
επειδή είσαι ΕΣΥ απαίδευτος κι αμόρφωτος νομίζεις ότι είναι όλοι!!!!
Αλλωστε το λεει μια χαρά ο ραβίνος και δεν είναι ο οποιοσδήποτε ραβίνος,ΦΟΒΑΣΤΕ ΗΛΙΘΙΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΣΑΣ πόσο μάλλον να παραδεχτείτε πόσο σας πιάσαν κορόιδα με την ΑΠΑΤΗ του Εβραιο -Χαλδαίου Α-ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ρε φίλε εσύ τώρα τι πετάχτηκε; Εσένα ρώτησα. Στην αγαπητή Ελληνίδα απευθύνθηκα. Εκτός κι αν …
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΟΡΚ ΟΥΓΚΑΝΙΟΣ ΧΩΡΙΑΤΛΑΜΑΣ 12ΘΕΙΣΤΗΣ ΣΑΠΑΚΙ,ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΡΡΑ ΕΞΑΛΟΥ ΜΟΝΟ 12ΘΕΙΣΤΕΣ ΕΙΧΕ ΟΠΑΔΟΥΣ ΑΥΤΟΣ,ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛ ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΡΟΣΚΑΦΗ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΚΟΛΗΣΑΝ,ΜΠΕΕΕΕ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, μετατρέπουν τον άπειρο εξ ορισμού Άνθρωπο, σε ένα γελοίο δουλικό καραγκιοζάκι και το αρμέγουν από την στιγμή της γέννησής του, μέχρι την στιγμή του θανάτου του και μετά συνεχίζουν να αρμέγουν με πολλούς τρόπους και τους απογόνους τους. Οι θρησκείες, είναι οι πιο εγκληματικές μαφιόζικες συμμορίες που υπάρχουν στην Γη.
ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ?
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΥΑΛΟΧΑΡΤΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΟΕΒΡΑΪΚΑ ΜΟΥΤΡΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΕΑΥΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ..
Μάλιστα, μια ποικιλία του ονομάζεται Papio Sphinx. Αφού η Σφίγγα είναι Αιγυπτιακής καταγωγής, συνδέεται άμεσα με την Απολλώνια λατρεία, άλλωστε το τέρας διδάχτηκε από τις Μούσες, τις ακόλουθες του θεού. Πολλοί έλεγαν πως ο Κάδμος, εκτός από την Αιγυπτιακή καταγωγή του, ήρθε από την Αίγυπτο, όχι από την Φοινίκη.[57] Έτσι κι αλλιώς, ο Φοίβος – Ώρος λατρεύονταν και στις δυο χώρες.
«οι Αιγύπτιοι στήνουν τις Σφίγγες μπρος στους ναούς γιατί οι εξηγήσεις για τον θεϊκό λόγο είναι αινιγματικές και ασαφείς» [58] Τα ίδια λέει και ένας Δελφικός ιερέας: «…όπως υποδηλώνουν αναμφίβολα αυτοί» [οι Αιγύπτιοι] «στήνοντας με επιείκια τις Σφίγγες μπρος στα ιερά, γιατί η θεολογία τους έχει αινιγματική σοφία»[59]Ακριβώς αυτή τη θέση είχε η Σφίγγα των Ναξίων στους Δελφούς, και το ίδιο αινιγματικοί ήταν οι χρησμοί τους. Όπως οι Αιγυπτιακές Σφίγγες, αλλά και οι Πυθίες, δεν βρίσκονταν μέσα, αλλά έξω από το ναό.
Σφίγγα απεικονίζονταν και στο κράνος της χρυσελεφάντινης Αθηνάς του Φειδία,[60] προφανές σύμβολο θεϊκής σοφίας. Οι απεικονίσεις Σφιγγών στην αρχαία τέχνη είναι άπειρες, και αποδείχνουν καλύτερα από κάθε άλλη ανάλυση πως είχαν ιερό ρόλο. Ήταν απεικόνιση της Μαντείας και της αρχαίας Ιεράς εξέτασης…
Ο «θείος λόγος» δεν απέχει από τη Μαντεία και τη Σοφία, που ήταν έννοιες ταυτόσημες στην αρχαιότητα, ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη.[61] Οι Σφίγγες συμβόλιζαν τους Δελφικούς χρησμούς που ήταν αινιγματικοί – διφορούμενοι. (δεν έχουν καταλάβει, λέει, το νόημα του αφιερώματος των Ναξίων οι σύγχρονοι επιστήμονες,[62] να τους το εξηγήσω ευχαρίστως: Η Σφίγγα ήταν η Πυθία.)
Οι Πυθίες συμβολίζονταν με τη Σφίγγα για να φανεί ότι οι χρησμοί δεν επηρεάζονταν από τις προσωπικότητες της καθεμιάς. Όλες ήταν ενσαρκώσεις της πρώτης. Κάτι παρόμοιο και γενικότερο αφήνει να εννοηθεί ο Πλούταρχος όταν μιλά για την πρώτη Σίβυλλα.
Αν η Σφίγγα ήταν ένα απλό κακοποιό τέρας, δεν θα είχε τέτοια διάδοση στην αρχαία τέχνη, και μάλιστα απεικονισμένη με εξιδανίκευση. Βρίσκονταν στημένη παντού στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, αλλά και στη Φοινίκη, όπως μαρτυρούν άπειρα αρχαιολογικά ευρήματα. Υπάρχουν πολλές παραστάσεις γυναικών – Ιερειών, και μαρτυρίες για αγάλματα ή «εικόνες» τους. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει διασωθεί καμία αναπαράσταση Πυθίας, ή ανάλογη μαρτυρία. Άρα, οι Πυθίες απεικονίζονταν από τις Σφίγγες, ή δεν εικονίζονταν καθόλου, πράγμα απίθανο! [63]
Σε βράχο ανέβηκε και η πρώτη Σίβυλλα για να προφητέψει.[65] Η Σφίγγα κάθονταν στο όρος Φίκιο. Κάθε εκδοχή του Μύθου δίνει ένα κομμάτι της αλήθειας. Αν τα συνθέσουμε, έχουμε την περιγραφή μιας παράνομης Αιγύπτιας Πυθίας.
Η απόπειρα καθιέρωσης της λατρείας ξένων θεών στην Θήβα, που ξεκίνησε με τον Κάδμο, κατέληξε με τους Απολλώνιους να καταφεύγουν στα βουνά μαζί με την Σφίγγα – Μαντώ – Πυθία τους, και να δρουν ως ληστές, αντεκδικούμενοι αυτούς που τους εξόρισαν, πιθανά μετά το φόνο των παιδιών του βασιλιά (της Νιόβης) δηλ. ένα αποτυχημένο πραξικόπημα με στόχο την (ανα) κατάληψη της εξουσίας.
Έχει σημειωθεί -όχι μόνο από μένα- πως η ύπαρξη του Μαντείου των Δελφών πριν τα Τρωικά, όπου τοποθετείται η ιστορία του Οιδίποδα, είναι ετεροχρονισμός.[66] Η παρουσία όμως της απομονωμένης Σφίγγας – Πυθίας που μισείται από όλους γιατί μιλά με αινίγματα, είναι ίσως η αρχαιότερη μαρτυρία για τις πρώτες προσπάθειες ίδρυσής του.
Όπως να ‘χει, οι Θηβαίοι είχαν επικηρύξει τη Σφίγγα, ο Οιδίπους την καθάρισε και τον έκαναν βασιλιά. Το Μαντείο άδραξε την ευκαιρία και αντεκδικήθηκε «αποκαλύπτοντας» πως είχε παντρευτεί τη μάνα του και σκοτώσει τον πατέρα του, βασισμένο στο ότι ο Οιδίποδας ήταν υιοθετημένο έκθετο, ένας θεός ξέρει από πού… (Ο ίδιος ο Ήρωας είχε δώσει την ιδέα στο Μαντείο έμμεσα, ρωτώντας για την καταγωγή του) Το Μαντείο θυμήθηκε το φόνο του Λάιου μόνο όταν ήρθε η επιδημία και η ακαρπία! Έτσι έγινε πιστευτός ο χρησμός εναντίον του Οιδίποδα… Οι άλλες αποδείξεις θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί, και μάλιστα από το ίδιο το Μαντείο που είχε καθοδηγήσει βήμα-βήμα τα γεγονότα, ή από τον Τειρεσία, που η κόρη του Μαντώ-Πυθία-Σφίγγα ξεκίνησε την υπόθεση, χωρίς να αποκλείεται να ήταν και αληθινές.
Η εκδίκηση του Μαντείου συνεχίστηκε. Η λατρεία του Δωδεκάθεου επιβλήθηκε, τελικά, σε μια άδεια πόλη, μια που οι Θηβαίοι την εγκατέλειψαν, παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς. Οι απόγονοι του Οιδίποδα –οι συνεχιστές της δυναστείας- εξοντώθηκαν. Στόχος του ήταν και η πολιτική αναταραχή και η αναρχία. Θα το συνδυάσουμε με την πραγματική καταγωγή του Άδραστου, και τον πραγματικό λόγο της επακόλουθης εκστρατείας των «Επτά επί Θήβας» κατά τη γνώμη μου πάντα…
Κατά τα άλλα, εμείς (και οι ψυχολόγοι) απασχολούμεθα με τα υπαρξιακά προβλήματα του Οιδίποδα. Το μόνο που κατανοήσαμε από τη διαμάχη Δελφών – Θήβας, όπως μας εξήγησε και ο Μέγας Φρόυντ, είναι πως όλοι θέλουμε να πηδήξουμε τη μάνα μας!!! Τα κόλπα του Απόλλωνα – Ηλία δεν τον απασχόλησαν… Τι «ξεκάρφωμα» κι αυτό! Ιουδαϊκό!
Σαράντα -παλικάρια από την Τροία- επτά «επί Θήβας».
Πόλιν δορύπονον μη προδώθ’
ετεροφώνω στρατώ…
(να μην σκλαβωθεί η πόλη από δόρυ
σε στρατό αλλόγλωσσο) [67]
Αισχύλος «Επτά επί Θήβας» στ.169-170
«Οι των Δωριέων ηγεμόνες Αιγύπτιοι ιθαγενέες»… «ό τι δε, εόντες Αιγύπτιοι, και ότι αποδεξάμενοι έλαβον τας Δωριέων βασιλείας…»… «Ως δε παρά Περσέων λόγος λέγεται, αυτός ο Περσεύς, εών Ασσύριος, εγένετο Έλλην»… «τους δε Ακρισίου γε πατέρας….είναι, κατά περ Έλληνες λέγουσι, Αιγυπτίους»
Ηρόδοτος
(αποσπάσματα)
6, 53–55
Απομείνανε οι γιοί του Οιδίποδα και τσακώθηκαν για τη διαδοχή. Οι Απολλώνιοι πήραν, φυσικά, το μέρος του χαμένου, του Πολυνείκη, που είχε καταφύγει στο Άργος, και εκστράτευσαν στη Θήβα, επίσημα για να τον κάνουν βασιλιά, ουσιαστικά δε (κατά τη γνώμη μου) για να εκδικηθούν το φόνο της Σφίγγας-Πυθίας. (Ένας από τους «Επτά», ο Παρθενοπαίος, είχε ζωγραφίσει την Σφίγγα στην ασπίδα του.[68]) Ήθελαν να αποδυναμώσουν τον θεσμό της Βασιλείας και να ξαναστήσουν το Μαντείο που διέλυσε ο Οιδίποδας. Αρχικά σπάσανε τα μούτρα τους.
Είναι η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας», ο μεγαλύτερος Μυθολογικός εμφύλιος. Το Άργος, μέσω του Δαναού, που ήρθε από την Αίγυπτο, ήταν κέντρο διάδοσης της νέας θρησκείας. Οι βασιλιάδες των Δωριέων ήταν Αιγυπτιακής καταγωγής, όπως λέει ορθά κοφτά ο Ηρόδοτος. [69] Συνυπολογίζοντας την περίπτωση των Φλεγύα-Φιλάμμωνα, (αλλά και του Οινέα, όπως θα δούμε) φαίνεται πως οι Αργίτες είχαν οργανώσει «δύναμη ταχείας επέμβασης» για να υπερασπίζονται την «πάτρια θρησκεία» μας από τους… Έλληνες.
Στην εκστρατεία συμμετείχε και ο Αμφιάραος, γιος του Απόλλωνα ή απόγονός του, (μέσω του Μελάμποδα κλπ.) που δεν ήθελε να πάει, γιατί γνώριζε το τραγικό μέλλον σα Μάντης που ήταν, αλλά πρόσταξε από την άλλη το γιο του να συνεχίσει τις εκστρατείες κατά της Θήβας. Τον έπεισε, λένε, να εκστρατεύσει η γυναίκα του, που δωροδοκήθηκε. Αυτό είναι παραπλάνηση, γιατί θα δούμε πως ο Άδραστος και ο Αμφιάραος ήταν οι πραγματικοί υποκινητές της εκστρατείας. Ο Μάντης συμμετείχε με αυτοθυσία (φανατισμό) γνωρίζοντας το θάνατό του, και μάλιστα συμφιλιώθηκε με τον ανταγωνιστή του για το θρόνο, τον Άδραστο. για τον ιερό αυτό σκοπό. Ο Αμφιάραος ήταν πολύ αγαπητός στον Απόλλωνα.[70] Με τους Θηβαίους συμμάχησαν οι Φωκείς και οι Φλεγύες, οι αιώνιοι εχθροί του Μαντείου των Δελφών [71], διότι ο Μάρτης δεν λείπει ποτέ από τη Σαρακοστή… (Δες ειδικό κεφ.)
Ο Ησίοδος αμφιβάλλει…
Να ακούσουμε τον Ησίοδο να μιλάει για την εκστρατεία των «Επτά»: «άλλους μεν [Ήρωες] κακός πόλεμος και σκληρή διαμάχη κατάστρεψαν κάτω από την εφτάπυλη Θήβα στη γη του Κάδμου όπως πολέμαγαν για τα [κοπάδια] πρόβατα εξ αιτίας του Οιδίποδα…»[72]
Αν οι Αργίτες ήθελαν να κλέψουν πρόβατα, δεν ήταν απαραίτητο να πάνε στη Θήβα… Και αν τους άρεσε η ντόπια ράτσα, δεν χρειάζονταν να πορθήσουν την «εφτάπυλη» πόλη για να τα πάρουν. Ο Όμηρος βεβαιώνει πως δεν έλειπαν τα πρόβατα από ένα τουλάχιστον από τους «Επτά», τον Τυδέα, που ήταν και μετανάστης στο Άργος, αλλά «πολλά δε οι πρόβατ’ έσκε».[73] Δεν μπορεί να τα σαλάγησε από τη Θήβα, γιατί εκεί σκοτώθηκε. Έχουμε πραγματικό διάλογο και μονομαχία ποιητών! Κάτι τρέχει… Σίγουρα, η λεία ήταν μια από τις ελκυστικές πλευρές κάθε πολέμου, αλλά νομίζω πως η μνεία της από τον Ησίοδο, είναι άτοπη. Πρέπει, λοιπόν, να την ερμηνεύσουμε ως προσπάθεια απόκρυψης της πραγματικής αιτίας του εμφύλιου. Ο Ησίοδος προφανώς δεν αποδέχεται την «επίσημη» αιτία, δηλ. την αποκατάσταση του Πολυνείκη στο θρόνο της Θήβας.
Αυτό, το κρατάμε. Η καταδίκη για «ασέβεια» κρέμονταν πάνω του. Η αναφορά του είναι τόσο άκομψη, σα να θέλει να μας σπρώξει σε έρευνα…
Τα αινίγματα του Αισχύλου.
Ο Αισχύλος στους «Επτά επί Θήβας» δεν ξεφεύγει από την κλασσική άποψη. Η εκστρατεία γίνεται για την επαναφορά του Πολυνείκη στο θρόνο. Όμως, όπως και σε πολλά άλλα κείμενα, υπάρχουν αντιφατικά αποσπάσματα που δεν ταιριάζουν με τον κύριο Μύθο, και αποκαλύπτουν τις άλλες παραλλαγές –ή την αλήθεια. Εκτός αν ο Αισχύλος έγραφε ότι του πέρναγε από το μυαλό, χωρίς λογική συνοχή. (το έχουν πει και αυτό…) Αυτό, δεν μπορώ να το δεχτώ.
Μπορώ όμως να δεχτώ πως ο δραματουργός απευθύνονταν σε κοινό που γνώριζε και μια άλλη παραλλαγή, που παρέμεινε άγραφη, (ή χαμένη σήμερα) και προσπάθησε να κρατήσει ισορροπίες, προωθώντας τελικά την επίσημη (=νέα) εκδοχή, αυτή που γράφουν όλες οι σημερινές Μυθολογίες.
Αυτή η λογοτεχνική τακτική, να εισάγονται με διάφορους τρόπους οι άλλες παραλλαγές στο σώμα του έργου, ακολουθείται σε όλη την επική ποίηση. Τα κατορθώματα των εχθρών του Διγενή Ακρίτα, πχ, παρουσιάζονται ως ψεύδη των ίδιων, αλλά μας δίνεται και η πληροφορία πως αυτά «καταλέγονταν» (=τραγουδιώνταν από το λαό)
Ο δραματουργός αναφέρει ασταμάτητα τον ξένο και αλλόγλωσσο Αργίτικο στρατό που επιτίθεται στη Θήβα. Είχε πολεμήσει κατά των Περσών, και πρέπει να είχε τονισμένη εθνική συνείδηση. Η επίσημη εξήγηση από σύγχρονους ερευνητές είναι πως γι’ αυτόν, η πολιορκημένη Θήβα είναι απεικόνιση της Ελλάδας που δέχεται επίθεση από τον ξένο, τον Περσικό στρατό. Ο ποιητής, μας λένε, ήθελε να μιλήσει για τα Περσικά, ανατρέχοντας στο Μυθικό παρελθόν. Επειδή δεν υπήρχε εξιστόρηση κάποιας Μυθικής ξένης εισβολής, διάλεξε την ιστορία του «Εμφύλιου» (;) της Θήβας. Έτσι λένε οι αναλυτές.[74] (Και όμως, είχαμε την Μυθική εισβολή των Αμαζόνων στην Αττική αλλά και εισβολή Τρώων που αναφέρει ο Ηρόδοτος, και καμιά ‘κατοστή εισβολές Φοινίκων, Θρακών, Φρυγών και Καρών…)
Δηλαδή, οι Σοφοί μας λένε πως, ο Αισχύλος, από τον πολύ του πατριωτισμό, αποφάσισε να προσβάλλει μια Ελληνική πόλη –το Άργος, που εκπροσωπούσε το αρχαίο εθνικό όνομα των Ελλήνων στον Όμηρο. («Αργείοι») Επιπλέον, Άργος σημαίνει «χώμα, γη, πατρίδα», και ήταν τοπωνύμιο που βρίσκονταν παντού στην Ελλάδα.[75] Και οι δυο πόλεις είχαν αμφισβητούμενη δράση στα Περσικά. Το Άργος κρατήθηκε ουδέτερο, αλλά δεν συμμάχησε με τους Πέρσες. Αντίθετα, η Θήβα, που ο Αισχύλος παρουσιάζει ως αμιγώς Ελληνική πόλη, ήταν πεντακάθαρα σύμμαχος των Περσών και πολέμησε εναντίον των άλλων Ελλήνων! Άρα, ο ποιητής έκανε κατάφωρα ατυχή επιλογή, αν τον αναλύσουμε με τον τρόπο της επίσημης φιλολογίας. Λέει κοτσάνες, στα απλά Ελληνικά!
Γιατί διάλεξε λοιπόν αυτό το επεισόδιο; Μα γιατί, αντίθετα με όσα λένε οι ερευνητές, δεν μπορεί να βασίστηκε στα πρόσφατα γεγονότα των Περσικών πολέμων, το αποδείξαμε, αλλά στη Μυθολογία. Αν οι «Επτά» δεν ήταν ίσως ξένη εισβολή, ήταν σίγουρα ξένη επέμβαση…
Ο στρατός των Αργείων δεν αποκαλείται ξένος γιατί είναι από άλλη Πόλη-κράτος. Αυτό θα ήταν αδιανόητο για έναν που πολέμησε στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, και τις Πλαταιές, σαν τον Αισχύλο, ματώνοντας δίπλα σε άλλους Έλληνες. Ο στρατός των «Επτά» είναι «αλλοδαπός» και δεν μιλά Ελληνικά:
Στ. 69-73, «Ω Γη και Δία και θεοί πολιούχοι και κατάρα του γονιού φριχτή Ερινύα μη μου ξεθεμελιώσετε την πόλη που την Ελληνική μιλάει γλώσσα» (Ελλάδος φθόγγον χέουσαν)
Στ. 169-170: «να μην σκλαβωθεί η πόλη από δόρυ σε στρατό αλλόγλωσσο».
Στ. 582-583: «ήρθες να κουρσέψεις την πατρική σου πόλη και τους ντόπιους θεούς φέρνοντας ξένο στρατό;» (στράτευμ’ επακτόν)
Στ. 1017 – 1019: «και πεθαμένος θα ναι μίασμα στους πατρώους θεούς, που τους ατίμασε φέρνοντας ξένο στρατό να πάρει την πόλη»
Στ. 1074 – : «με τους μακάριους (θεούς) και τη δύναμη του Δία, δεν άφησε την πόλη των Καδμείων» [Θηβαίων] «να καταστραφεί και από το κύμα του αλλοδαπού» (επί λέξει) «στρατού να πλημμυρίσει»
Σε όσα αποσπάσματα αναφέραμε, μιλά και για σύγκρουση θεών. (Θρησκειών;) Επιπλέον: στ. 217-218. «άμα χαθεί μια χώρα χάνονται και οι θεοί της» Ο Ετεοκλής μιλά για τα Ελληνικά θρησκευτικά έθιμα της Θήβας, αφήνοντας να εννοηθεί πως αντιτίθενται με τα έθιμα των αντιπάλων:
στ. 268-269. «ψάλλε εσύ ιερό παιάνα καλόδεχτο, όπως είναι η Ελληνική συνήθεια στις θυσίες» (αυτή η προτροπή δεν θα εμψύχωνε κανένα σε έναν εμφύλιο- τον έχει πάρει ο ύπνος τον Αισχύλο;)
Αλλού, (στ. 611-612) οι «Επτά» αποκαλούνται «ανόσιοι» (=ασεβείς) και «θρασύστομοι» (=υβριστές)
Είναι λοιπόν πεντακάθαρο πως οι «Επτά» δεν μίλαγαν την ίδια γλώσσα, ούτε πίστευαν στους ίδιους θεούς με τους Θηβαίους. (αν και στην ίδια Τραγωδία ο Αισχύλος λέει το αντίθετο σε άλλα σημεία) Ποιος ήταν, λοιπόν, αυτός ο «αλλοδαπός» και αλλόθρησκος στρατός, που κινείται αντιφατικά ανάμεσα στους «κανονικούς» στίχους της τραγωδίας, και ποιοι οι στόχοι του;
Εννοείται πως οι επίσημες γενεαλογίες των «Επτά», είναι Ελληνικές. Ο «ετερόφωνος»,[76] ξενόγλωσσος στρατός, όμως, είχε Αιγύπτιους και Τρώες αρχηγούς, θα το αποδείξουμε, με μερικούς προσκολλημένους Έλληνες. (Τυδέας-Πολυνείκης, κλπ.) Στόχος της εκστρατείας ήταν και η Καλυδώνα, η πατρίδα του Τυδέα.[77] Εκεί βασίλευε ο Οινέας, που «ξέχναγε» να θυσιάζει στην Άρτεμη! Οι θρησκευτικοί λόγοι της εκστρατείας είναι πεντακάθαροι. Με την βοήθεια μερικών εξορίστων Ελλήνων, οι «ετερόφωνοι» ήθελαν να ξεμπερδεύουν με όσους «ασεβείς» Έλληνες, που δεν υιοθέτησαν το Δωδεκάθεο, απόμεναν…
Ας το αποδείξουμε.
Στο δρόμο για τη Θήβα, οι «Επτά» καθιέρωσαν τους αγώνες των «Νεμείων» στη Νεμέα. Η πηγή που ήπιαν εκεί νερό οι Αργίτες, ονομάστηκε Αδράστεια, προς τιμήν της Τρωικής Αδράστειας, της θεάς της εκδίκησης. (και όχι του αρχηγού Άδραστου) Η Αδράστεια ήταν μορφή της Άρτεμης,[78] της αδελφής του Απόλλωνα, της Ασιατικής Εφεσίας θεάς που ήταν σύμμαχος των Τρώων. Είχε και το επίθετο Μυσία (Άρτεμις)[79] από την γειτονική περιοχή της Τροίας. Υπήρχε και ομώνυμη πόλη στην Τρωάδα, που είχε ιδρύσει ο Άδραστος, που πα’ να πει «Εκδικητής». Το όνομα υπήρχε και στην Φρυγία.[80] Είναι συμβολικό όνομα, μάλλον παρωνύμιο….
Αντίστοιχο της Αδράστειας στην Ελλάδα, ήταν η θεά ονομαζόμενη Νέμεσις, η Εκδικήτρια. Γι’ αυτό ο Άδραστος ίδρυσε τους αγώνες εκεί, στην πόλη Νεμέα – θεά Νέμεση, την «πόλη της εκδίκησης», όπως παρερμήνευσε, αντιστοιχίζοντας την με την Τρωική «πόλη της εκδίκησης», Αδράστεια – θεά Αδράστεια. για να τιμήσει το σκοπό της εκστρατείας, και να θυμηθεί και την… πατρίδα. Το νόημα του τοπωνύμιου Νεμέα, όμως, προέρχεται από το νέμος= βοσκή, δασος. Νεμέα= βοσκοτόπι, δασοτόπι.[81] Επειδή οι «ετερόφωνοι» δεν ήξεραν καλά Ελληνικά, ταύτισαν τη Νεμέα με τη Νέμεση, το αντίστοιχο της δικιάς τους Αδράστειας. Οι Τρώες λάτρευαν ιδιαίτερα τα υπόγεια νερά, όπως ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι.[82] Έτσι τα «Νέμεια» καθιερώθηκαν σε μια πηγή.
Είπαν πως οι αγώνες ιδρύθηκαν εις μνήμην ενός αγοριού, του Οφέλτη, (Αρχέμορου) που σκοτώθηκε από φίδι όσο η τροφός του πήγαινε τους Αργείους για να πιούν νερό. Αυτό προστέθηκε για να ταιριάξει ο θεσμός των αγώνων των «Νεμείων» με τα Ελληνικά έθιμα, γιατί εδώ, στο Ελλάντα, οι αγώνες γίνονταν πάντα προς τιμήν ενός νεκρού. «Μυστήρια ήσαν άρα, ως έοικεν, οι αγώνες επί νεκροίς διαθλούμενοι» (Μτφρ: «Άρα, [όλοι] οι αγώνες ήταν, όπως φαίνεται, τελετές που διεξάγονταν προς τιμήν των νεκρών») [83] Ο Φιλόστρατος γράφει, «αφελώς» πως οι αγώνες ήταν προς τιμήν των «Επτά»…[84] Ο Οφέλτης… πέθανε, τον χάσαμε![85]
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση να θυσίασαν τον Οφέλτη, και να το παρουσίασαν σαν ατύχημα, χρησιμοποιώντας τη νταντά του, την Υψιπύλη, που ήταν από τη Λήμνο, όπου λατρεύονταν οι Κάβειροι, των οποίων η λατρεία ήταν Τρωικής και Φοινικικής προέλευσης. Η Υψιπύλη ήταν λοιπόν ομόθρησκη με τους Τρώες (όπως θα αποδείξουμε πως ήταν) Άδραστο και Αμφιάραο. Για δες κάτι συμπτώσεις…
Η εκστρατεία των «Επτά» ήταν Σταυροφορία, με σκοπό την εκδίκηση. Αν ο Άδραστος ήταν ο ιδρυτής και της Τρωικής πόλης Αδράστειας, όπως λέει ο Μύθος, δεν μπορεί να ήταν Έλληνας. Πότε πήγε στην Τροία –πριν τον πόλεμο- και ίδρυσε πόλη «και βωμό» της θεάς ως βασιλιάς του… Άργους και της Σικυώνας – όπως λένε; Αντίθετα, ως πιστός της Εκδικήτριας Αδράστειας από την Τροία, ίδρυσε τους αγώνες των Νεμείων = Εκδίκησης. Ούτε καλά Ελληνικά δεν ήξερε, για να καταλάβει τη διαφορά του νοήματος των τοπωνυμίων. Παρακάτω θα βρούμε και άλλες τέτοιες «συμπτώσεις» [86]
Ας πάμε στην μάχη: Οι άλλοι θεοί δεν ήταν απόλυτα σύμφωνοι με τα σχέδια του Απόλλωνα. Ο Δίας, αφού έστειλε άσχημα σημάδια στους «Επτά» όταν ψάχνανε άντρες για την εκστρατεία, [87] κατακεραύνωσε τον Καπανέα τη στιγμή που είχε σχεδόν καταλάβει την πόλη. Τράβηξε κι άλλον έναν κεραυνό στον «εγγονό του» (!;) Αμφιάραο, θάβοντάς τον ζωντανό στη γη, για να τον… σώσει (!) κάνοντάς τον «Χθόνιο δαίμονα», δηλαδή εντελώς… πεθαμένο. Αυτές οι βλακείες κατασκευάστηκαν για να εξηγήσουν την επακόλουθη Ηρωοποίηση (=αγιοποίηση) του Αμφιάραου ενάντια στον γνήσιο [και «εξαφανισμένο»] Μύθο, που ήθελε το Δία να καθαρίζει αυτόν τον Τρώα Μάντη μια κι έξω.
Την ίδια ώρα, ο Απόλλων στάθηκε πάνω από την πύλη της Θήβας, κανονίζοντας να σκοτωθούν οι δυο γιοί του Οιδίποδα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, για να εκδικηθεί την μισητή του Θηβαϊκή βασιλική γενιά.[88]
Η Αθηνά παράτησε τον αγαπημένο της Τυδέα, ενώ ήθελε να τον κάνει αθάνατο, γιατί τον έπιασε να επιδίδεται σε ανθρωποφαγία… Πρόκειται για έθιμο που συναντάμε σε όλες τις πρωτόγονες φυλές του πλανήτη, να τρως ένα κομμάτι του σκοτωμένου εχθρού. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, ο Αμφιάραος, θέλοντας να εκθέσει τον Ήρωα στην Αθηνά, έδωσε το κεφάλι του Μελάνιππου στον Τυδέα,[89] προφανώς γνωρίζοντας πως αυτός θα του έτρωγε το μυαλό, σύμφωνα με το έθιμο. Περίπου το ίδιο έκανε ο αρχηγός των Αργοναυτών Ιάσων όταν σκότωσε τον Άψυρτο. Του ήπιε το αίμα τρεις φορές.[90] Οι παραχαράκτες των Μύθων αγνοούσαν τα Ελληνικά έθιμα… Δύσκολο πράγμα, να εμφυσήσεις τα Αιγυπτιακά θρησκευτικά ιδανικά σε ένα θηρίο σαν τον Τυδέα… Η μεν σαρξ πρόθυμη, το δε πνεύμα…
Ο πραγματικός λόγος της εγκατάλειψης του Ήρωα από τους (παλιούς) θεούς ήταν πως ο Τυδέας υπερασπίζονταν το νέο θεό. Ανήκε σε αντι-Απολλώνια οικογένεια, (δες κεφ. για Οινέα) αλλά τον είχαν εξορίσει, και είχε προσκολληθεί στους «Επτά» μετά από σύγκρουση μαζί τους. Δεν σταμάτησε όμως να τσακώνεται με τους νέους συμμάχους του! Είναι ενδεικτικό της δυσφορίας των Ελλήνων στη νέα θρησκεία που μόλις είχαν υιοθετήσει. Κρίμα, γιατί ήταν ο καλύτερος πολεμιστής από την ομάδα. Μια φορά είχε πολεμήσει εναντίον πενήντα «Καδμείων» (Θηβαίων) και τους νίκησε.[91]
Ο «Βασιλιάς του Ολύμπου» (η τότε κυρίαρχη θεότητα της Ελλάδας που δεν ήταν ο Δίας) και η κόρη του δεν σήκωναν εύκολα τα κόλπα του «γιου» του, Απόλλωνα και των οπαδών του. Έτσι κι αλλιώς, όμως, Έλληνες σκοτώνονταν για χάρη του Φοίβου, με παρέμβασή του…
Επτά επί Θήβας:
Μια Τρωική σταυροφορία υπέρ των Δελφών…
Αρχίζω από το τέλος, ένα ιστορικά καταγραμμένο γεγονός. Ο αρχηγός των «Επτά» Άδραστος, δέχονταν, στους ιστορικούς χρόνους, νεκρική λατρεία στη Σικυώνα, αλλά ο Κλεισθένης, ο Τύραννος της πόλης, προσπάθησε να τον αντικαταστήσει με τον Θηβαίο Ήρωα Μελάνιππο. Εισήγαγε σαν αντιστάθμιση, και τη λατρεία του Διονύσου, του Θηβαίου θεού! Ο Μελάνιππος είχε σκοτωθεί από το γιο (ή απόγονο) του Απόλλωνα Αμφιάραο και είχε σκοτώσει το γαμπρό και τον αδελφό του Άδραστου, στον πόλεμο των «Επτά». Ήταν λοιπόν εχθροί, σε αυτήν και την άλλη ζωή. Ο Κλεισθένης ήθελε να ξεθάψει και να απομακρύνει το λείψανο του Άδραστου, αλλά οι Δελφοί το απαγόρεψαν.
Θεωρείται πως επειδή ο Ήρωας ήταν Αργίτης (αμ δεν ήταν!) θα υποστήριζε την πατρίδα του εναντίον της Σικυώνας, αλλά αυτό δεν στέκει, γιατί ο Άδραστος υπήρξε βασιλιάς και των Σικυωνίων. Για να τολμήσει ο Τύραννος να ζητήσει την απομάκρυνση του λειψάνου ενός ντόπιου βασιλιά – Ήρωα, πράγμα αδιανόητο για τα ελληνικά ήθη και έθιμα, πράγμα αφάνταστο ακόμα και σήμερα, κάτι σοβαρό πρέπει να συνέβαινε με τον Άδραστο…
Ο Άδραστος και ο Αμφιάραος ήταν Τρώες. (κατά τη γνώμη μου) Ήταν απόστολοι της νέας Απολλώνιας θρησκείας, και πολέμησαν σκληρά για να την επιβάλλουν. Όταν αυτή υιοθετήθηκε στην Ελλάδα, παράλληλα με τον Τρωικό πόλεμο, οι δυο Τρώες απόστολοι βαφτίστηκαν Έλληνες, γιατί τα πάθη του πολέμου δεν θα τους επέτρεπαν να έχουν την ιερή θέση που τους άρμοζε. Επειδή όμως ο αρχικός Μύθος τους ήταν διαδεδομένος, ο Όμηρος κατασκεύασε παράλληλες μορφές ίδιας καταγωγής, με στόχο να «αποδειχτεί» πως υπήρξε συνωνυμία και σύγχυση ιδιοτήτων ανάμεσα στους Τρώες και τους «Έλληνες» «ομώνυμους» Ήρωες.
Στην Ιλιάδα αναφέρονται ετεροχρονισμένοι, μια γενιά μετά, οι Τρώες Άδρηστος και Άμφιος (είναι ο Άδραστος και ο Αμφιάραος στην Ιωνική διάλεκτο[92]) που επίσης γνωρίζουν πως θα σκοτωθούν μέσω του Μάντη πατέρα τους, του Μέροπα. Ο Όμηρος αναφέρει σε πολλά σημεία και τον «παλιό» Άδραστο. Αλλά, συμπίπτει η γνώση της μαντικής που αναφέρεται για τους Τρώες και τον δικό μας Αμφιάραο. Συμπίπτει το ότι σκοτώθηκαν και το γνώριζαν από πριν όπως αυτός. Άλλη αναλογία με τους «Επτά», είναι πως οι μονομαχίες με τους δυο πρώτους γίνονται πάνω σε άρμα, όπως και με τον Αμφιάραο στη Θήβα.
Όμως ο Άδραστος επέζησε από τον πόλεμο στη Θήβα. Όχι σε όλες τις παραλλαγές του Μύθου όμως! Και ο Όμηρος μας αφήνει προς στιγμή την εντύπωση πως ο Τρώας Άδραστος θα μείνει ζωντανός! Ο Μενέλαος τον λυπάται και τελικά τον σκοτώνει ο Αγαμέμνων. Μετά, ο ποιητής τον ξανασκοτώνει, από τον Διομήδη και τον Οδυσσέα, μαζί με τον αδελφό του.[93] Μάλλον στο δεύτερο σκοτωμό ο Όμηρος απλά υπενθυμίζει πως σκοτώθηκαν και οι δυο, σύμφωνα με την προφητεία. Τρίτος Άδραστος σκοτώνεται από τον Πάτροκλο.[94] Αυτός μάλλον είναι άλλο πρόσωπο.
Ο Όμηρος θεωρεί τον Μέροπα, τον πατέρα των Τρώων Άδραστου και Αμφιάραου ως τον καλύτερο Μάντη στον κόσμο. (Η Τροία ήταν το κέντρο της μαντικής) Στην Οδύσσεια, θεωρεί ως καλύτερο Μάντη του κόσμου τον Πολυφείδη, που είναι ξάδερφος του «Έλληνα» Αμφιάραου.[95] Πατέρας του Πολυφείδη είναι ο Μάντιος, ένα συμβολικό όνομα, κάποιος Μάντης. Η Μαντική ήταν τόσο σημαντική, που ο Όμηρος (ή οι Όμηροι) δεν μπορεί να κάνει λάθος, ούτε να πέφτει σε αντίφαση… Το χάρισμα μένει στην ίδια οικογένεια, που είναι Τρωική στην Ιλιάδα, και… Ελληνική στην Οδύσσεια! (οι Μάντεις προέρχονταν από γένη-οικογένειες με κληρονομικό χάρισμα-ιδιότητα) Βλέπουμε λοιπόν ζωντανά την «Ελληνοποίηση» των δυο Ηρώων, μια που όλοι παραδέχονται πως η Οδύσσεια είναι μεταγενέστερη της Ιλιάδας.
Οι «συμπτώσεις» συνεχίζονται. Στην Οδύσσεια αναφέρονται, ως συγγενείς του «Έλληνα» Αμφιάραου, οι Κλείτος και Αντιφάτης. Και οι δυο όμως είναι Τρώες στην Ιλιάδα! [96] Φυσικά, και πάλι οι «Έλληνες» Κλείτος και Αντιφάτης είναι αρχαιότεροι των Τρώων αντιστοίχων τους.
Συνοπτικά, έχουμε δυο οικογένειες, μια Τρωική και μια Ελληνική, με τα ίδια ονόματα κυρίων προσώπων και συγγενών και τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά και ιδιότητες, (είναι οι καλύτεροι μάντεις του κόσμου) πράγμα απίθανο. Η μία από αυτές, η Ελληνική, είναι εμφανώς κατασκευασμένη για να καλύψει την Τρωική επέμβαση στη Θήβα, που καθοδηγήθηκε από την Τρωική οικογένεια.
Φαίνεται πως ο Άδραστος ήταν ο ιδρυτής της Αδράστειας. Η επικρατούσα άποψη είναι πως η πόλη ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους που μετέφεραν και τη λατρεία του Άδραστου στην Τρωάδα. Η πόλη όμως ήδη υπάρχει ως Τρωική στην Ιλιάδα.[97] Είναι πιθανότερο πως η λατρεία του Άδραστου, και ο ίδιος ο Ήρωας, προήλθαν από την Τροία, πριν την πτώση της, μαζί με την Απολλώνια λατρεία, και εντάχθηκαν στους Ελληνικούς Μύθους.[98]
Τα ομηρικά έπη, λοιπόν, προσπαθούν έντεχνα να αποσυνδέσουν τους Τρώες προφήτες Άδραστο και Αμφιάραο από το Μύθο των «Επτά» παρουσιάζοντας το θέμα σαν απλή συνωνυμία, που επεκτείνεται, παράδοξα, και σε όλη την οικογένεια τους, αλλά και τις ιδιότητές της! Δείχνουν έμπρακτα πως οι «δικοί μας» Άδραστος και Αμφιάραος, δεν ήταν οι Τρώες Άδραστος και Αμφιάραος. Έζησαν σε άλλη εποχή, αλλά τους μπερδέψαμε, γιατί είχαν παρόμοια ιστορία και παρόμοιες…ικανότητες! Ας μην παραβλέπουμε πως ο Κλεισθένης είχε απαγορεύσει την απαγγελία των Ομηρικών επών, που ήταν μέρος της λατρείας του Άδραστου.[99]
Πως βρέθηκαν οι Τρώες στην Ελλάδα; Ο Ηρόδοτος μιλά για Τρωική εισβολή στην Θεσσαλία, [100] και ο Πλούταρχος μιλά για κούρσεμα της Τροιζήνας από τον Έκτορα. [101] Η Ελλάδα, φαίνεται, βρέθηκε υπό Τρωική κατοχή, δεν ξέρουμε για πόσο. Αναφέρονται όμως μια Τρωική κοινότητα στην Αθήνα προ του πολέμου, [102] και διάφοροι Τρώες που βασίλεψαν στην Ελλάδα ως… αιχμάλωτοι πολέμου μετά την άλωση της πόλης! (Έλενος, Τεύκρος, Ανδρομάχη) Είναι φανερό πότε και πως βασίλεψαν στην πραγματικότητα. Ένας από δαύτους, ήταν και ο Άδραστος.
Υπάρχει βέβαια και άλλη εξήγηση: Οι συμπτώσεις της Ιλιάδας και της Μυθολογίας είναι δικαιολογημένες. Ο Άδραστος και ο Αμφιάραος ήταν Έλληνες, όπως λέει ο μύθος. Απλά, οι Τρώες τους ανακήρυξαν Άγιους και Προφήτες του θεού της Τροίας, έδωσαν το όνομά τους σε μια πόλη της Τρωάδας, και ονομάτιζαν και τα παιδιά τους σαν αυτούς, γιατί υπερασπίστηκαν με το αίμα τους την διάδοση της λατρείας του Τρώα θεού στην Ελλάδα. Κάτι σα τον Κύριλλο και Μεθόδιο στους Σλάβους, ή τον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση. Δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση σε αυτό, αν και πάλι προκύπτει το θέμα της πρόγνωσης του θανάτου τους, και οι εκτεταμένες συμπτώσεις και συνωνυμίες. Αλλά να θεωρήσω τον Άδραστο τοπικό θεό-Ήρωα της Σικυώνας ή της Νεμέας, που ταυτόχρονα λατρεύονταν και ονομάτιζε πόλεις στην Τροία, λυπάμαι, δεν το αποδέχομαι. ούτε και μπορώ να αποδώσω την Ελληνική λατρεία σε έναν Ήρωα Άδραστο, και την Τρωική λατρεία στην θεότητα Αδράστεια.
Υπάρχει περίπτωση αθώας μεταφοράς «επικού προτύπου», από τους «Επτά» στην Ιλιάδα. Με τα ίδια ονόματα, τόσο των Ηρώων όσο και της οικογένειάς τους, και με τα ίδια μαντικά χαρίσματα; Ο Άδραστος και ο Αμφιάραος ήταν κύρια πρόσωπα στο έπος των «Επτά», και τα ονόματα δεν μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν τυχαία. Υπάρχει και το θέμα της πλοκής του Έπους, που θυσιάζεται για να υπογραμμιστούν οι παράλληλες ιστορίες. Η υιοθέτηση της εθελοντικής συμμετοχής και άλλων Ηρώων στον πόλεμο παρά τη βεβαιότητα του θανάτου τους, εξασθενίζει την τραγικότητα και μοναδικότητα της μορφής του Αχιλλέα, που ακολουθεί το ίδιο πρότυπο. Η ροή της αφήγησης δεν παρουσιάζει τέτοια δραματική ανάγκη. Η μοίρα των δυο Τρώων Ηρώων αναφέρεται σε έναν απλό κατάλογο πολεμάρχων. Ενάντια σε κάθε δεοντολογία, αποκαλύπτεται πως θα σκοτωθούν, ενώ η μάχη δεν έχει αρχίσει!
«Τα μυαλά του χταποδιού να ‘χεις παιδί μου, ηρωικέ Αμφίλοχε, να προσαρμόζεσαι σε κάθε λαό που πηγαίνεις, κάθε φορά να αλλάζεις για τον καθένα, και να ακολουθείς [τα έθιμα] του [κάθε] τόπου»[103] Το απόσπασμα αυτό αναφέρεται και σε άλλη διασκευή, με το ίδιο νόημα.[104]
Θα πείτε πως «κάθε λαός» («Δήμος» στο πρωτότυπο) δεν σημαίνει τίποτα στην πολυδιασπασμένη Ελλάδα. Ας ακούσουμε όμως και τον Φιλόστρατο:
«Τον Αμφιάραο, που λένε πως βρίσκεται μέσα στη γη σε σοφό άδυτο, και το γιο του τον Αμφίλοχο πρέπει να τους γνωρίζεις καλύτερα από μένα, γιατί δεν είσαι μακριά από τη χώρα των Κιλίκων»[105][:της Κιλίκων ηπείρου]
Ο Φιλόστρατος απευθύνεται σε ένα Φοίνικα, «απ’ αυτούς που κατοικούν γύρω από τη Σιδώνα και την Τύρο»[106] που «δεν είναι μακριά» από την Κιλικία. Ο Αμφίλοχος συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο ως Έλληνας. Αυτός ο γιος του Αμφιάραου, μαζί με το γιο του Απόλλωνα Μόψο, είχαν θεμελιώσει την πόλη Μαλλοί εκεί, στην Κιλικία. Όμως οι δυο Μάντεις τσακώθηκαν και τελικά σκοτώθηκαν μεταξύ τους. Στους Μαλλούς υπήρχε Μαντείο του Αμφίλοχου και του Μόψου. [107] Τα νομίσματα της πόλης αποδείχνουν πως οι Έλληνες κάτοικοι λάτρευαν και τις φοινικικές θεότητες… [108] Άρα, η διπλή προέλευση, η διαφωνία μεταξύ των ιδρυτών, η διπλή θρησκεία, το διπλό μαντείο, συντείνουν πως υπήρχε εξ αρχής συμμετοχή του Ασιατικού στοιχείου. Αυτό αντιπροσωπεύεται από τον Αμφίλοχο, ως γιο του Αμφιάραου.
Γι’ αυτό ο Φιλόστρατος λέει στον Φοίνικα πως πρέπει να ξέρει καλύτερα απ’ αυτόν τον πατέρα του Αμφίλοχου, Αμφιάραο, όχι μόνο λόγω γειτονίας, αλλά και της διπλής φύσης της λατρείας της πόλης. Άλλωστε είπαμε πως ο Απόλλων ήταν προστάτης της Τύρου. Ήταν αδύνατο για ένα Φοίνικα να γνώριζε καλύτερα τον Αμφιάραο από έναν Έλληνα, όσο μακριά και να ήταν ο δεύτερος. Εκτός, βέβαια, αν ο Αμφιάραος δεν ήταν Έλληνας!
Το Μαντείο πρέπει να υπήρχε πριν τον εποικισμό των Ελλήνων, όπως και τα άλλα Μικρασιατικά Μαντεία. (βλ. κεφ. «Ασιατική καταγωγή») Απλά, προστέθηκε και το δεύτερο από τους Έλληνες. Ο Μύθος παρουσιάζει και τα δυο Μαντεία Ελληνικά. Τότε γιατί ήταν… δύο; Και είναι τυχαίο που τα ονόματα Αμφίλοχος και Αμφιάραος αρχίζουν με το πρόθεμα αμφί- που σημαίνει διπλό, δισυπόστατο, διμερές; Δηλ. Τρώες στην Ελλάδα…
Η Θήβα, αν ερμηνεύσουμε στο Ομηρικό κείμενο, αφού κατακτήθηκε από τους Αιγύπτιους-Τρώες «Επίγονους» (Τους απόγονους των «Επτά») παρέμεινε σύμμαχος της αδελφής της πόλης, της Τροίας και της γειτονικής Μικρασιατικής Θήβης. Όλοι οι Έλληνες εκστράτευσαν κατά της Τροίας. Όλοι; Ο Όμηρος δεν τολμά να πει το όνομα «Θήβα» μιλώντας για τους Βοιωτούς που πολέμησαν στην Τρωάδα. Μιλά για «Υποθήβες» [109], που είναι ή άλλος οικισμός,[110] ή, στην καλύτερη περίπτωση, η «Νέα Θήβα» που χτίστηκε γύρω από την ακρόπολη του Κάδμου, την «Καδμεία». Κανένας από τους αναφερόμενους πολέμαρχους των Βοιωτών δεν μπορεί να συνδεθεί με τη Θήβα.[111] Ο Όμηρος γνωρίζει τον όρο «Καδμείοι»[112] (Θηβαίοι απόγονοι του Κάδμου) αλλά δεν τολμά, και πάλι, να τους παρατάξει με τους Βοιωτούς! Επίσης, ούτε και η Τανάγρα ήθελε να πολεμήσει στην Τροία. Εκεί ζούσαν για ένα διάστημα τουλάχιστον, οι Φοίνικες Γεφυραίοι. Μερικοί ισχυρίζονταν πως ούτε οι Αθηναίοι εκστράτευσαν στην Τροία. Εκεί ζούσαν, και πάλι, οι Γεφυραίοι! Η συγγένειά τους με την Τροία και την Θήβη της Μικράς Ασίας, μια Τρωική πόλη Κιλίκων που είχαν γενάρχη τον αδελφό του Κάδμου, τον Κίλικα, πρέπει να τους απαγόρεψε να εκστρατεύσουν. Φυσικά, το «Θηβαίος» ήταν Τρωικό όνομα.[113]
Άρα:
Φαίνεται πως Τρώες πιστοί, σαν τον Άδραστο και τον Αμφιάραο, υπεράσπισαν τα συμφέροντα του νέου Μαντείου του αγαπημένου θεού τους στην Ελλάδα και εκδικήθηκαν την εκτέλεση της Μάντισσας Σφίγγας Πυθίας. Αν ο Δαναός ήρθε από την Αίγυπτο στο Άργος και ίδρυσε το ναό του Λύκιου Απόλλωνα, όπως λέει η Μυθολογία, γιατί να μην υπήρχε ανάλογος Μύθος για τους Τρώες «Έλυμους» (=προφήτες) Άδραστο και Αμφιάραο; Ο Μύθος αυτός «ξεχάστηκε» ηθελημένα μετά τον σκληρό πόλεμο της Τροίας, και δημιουργήθηκε νέος μύθος με «Ελληνοποίηση» των δυο Τρώων, για να καλυφθεί η ξένη καταγωγή του Μαντείου, που πλέον θεωρείτο αντεθνική.
Ο Άδραστος, ο Αμφιάραος και το Μαντείο του, ήταν ασιατικής προέλευσης. Έτσι συνάγεται ότι η «πάτρια» θρησκεία μας επιβλήθηκε στη Θήβα με εμφύλιο πόλεμο, τον πόλεμο των «Επτά επί Θήβας»! Και κάνω μεγάλη παράβαση δεοντολογίας ονομάζοντας τον εμφύλιο… Κάτσε τώρα να τα βάλω και με το Σοφοκλή, γιατί μόνο μια φορά μπορούν να με κρεμάσουν…
Υ.Γ. Τώρα κατάλαβα γιατί έφαγε τον κεραυνό από το Δία ο Αμφιάραος! Υπάρχει και Θεός, που λένε…
Και άλλες «ασέβειες»
Ο Βασιλιάς της Θήβας Κρέων έκανε το τραγικό λάθος να αφήσει άθαφτους τους ηττημένους. Ίσως όμως να ήταν συκοφαντία. Αυτό σημαίνει πως η τραγωδία «Αντιγόνη» δεν ήταν παρά Απολλώνια προπαγάνδα. Το θέμα τοποθετείται θεατρικά σα δίλημμα ανάμεσα στην υπακοή στο κράτος και την τήρηση των θρησκευτικών εθίμων. Τουλάχιστον, παρουσιάστηκε πολιτικά. Υπήρχε πράγματι, πολιτική και θρησκευτική αντίθεση στη ρίζα του εμφύλιου της Θήβας, όχι όμως όπως την τοποθετεί ο Σοφοκλής, παραπλανητικά.
Η τρομερή τιμωρία της Αντιγόνης δεν είχε σχέση με την ταφή του αδελφού της, αλλά απεικονίζει τις εκκαθαρίσεις από τον Κρέοντα των πιστών του Απόλλωνα μέσα στη Θήβα, μετά την επίθεση των ομοθρήσκων τους. Αυτοί υπήρχαν από την εποχή του Κάδμου. Φοβερό πράγμα ο εμφύλιος… Μην ξεχνάμε πως ο δραματουργός εισήγαγε τον Ασκληπιό στην Αθήνα, δηλαδή μια νέα Απολλώνια λατρεία. Είχε λοιπόν λόγους να αποπροσανατολίσει το κοινό του, και να συκοφαντήσει την Θηβαϊκή δυναστεία που ήθελαν να εξοντώσουν οι Δελφοί.
Ο Ευριπίδης όμως, παρουσιάζει την δήθεν θαμμένη ζωντανή Αντιγόνη του Σοφοκλή, να συνοδεύει τον μπαμπά της, Οιδίποδα μέχρι τέλους, και μετά να παντρεύεται και να ζει καλά κι’ εμείς καλύτερα. (σε μια χαμένη τραγωδία του) Υπάρχει μαρτυρία πως οι δυο δραματουργοί είχαν μεγάλη αντιζηλία, και έγραφαν επιγράμματα ο ένας εναντίον του άλλου. Και πάλι, αυτή η διαφορά επικεντρώνεται παραπλανητικά σε.. ερωτικά ζητήματα. [114] (τα άτιμα τα αγοράκια, βλέπεις) Η διαφορά ήταν φαίνεται θρησκευτική και πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου…
Πάντως, στην αρχαία Ελλάδα δεν έπαιζες με τους νεκρούς… Έτσι, αλήθεια ή συκοφαντία, όλοι οι Ήρωες στράφηκαν πλέον εναντίον της Θήβας. Η υπόθεση θα μπορούσε να ονομαστεί «δεύτερη Σταυροφορία»… Οι Απολλώνιοι κατόρθωσαν να νικήσουν, να εξοντώσουν μπόλικους Έλληνες Ήρωες, και να ξεκάνουν, με τη δεύτερη εκστρατεία των «Επιγόνων», των παιδιών των «Επτά», και την ενοχλητική δυναστεία της πόλης του Ηρακλή. Οι Θηβαίοι «Καδμείοι» φτάσανε καταδιωγμένοι μέχρι την Αλβανία, ανακατεύτηκαν με τη «φυλή των χελιών», τους Εγχελαίους, για να επιστρέψουν, στο πλήρωμα του χρόνου, στα πάτρια εδάφη, ως «Αρβανίτες». Έτσι επιβλήθηκε η «πάτρια θρησκεία» της Ελλάδας. Οι Δελφοί απόκτησαν ως αφιέρωμα τα κοσμήματα και το πέπλο της κόρης του Άρη, της Αρμονίας, της γυναίκας του Κάδμου του ιδρυτή της Θήβας.[115] Κονομήσαμε κι όλας. Πρόβατα, Ησίοδε;
————————————
Όλα ξεκίνησαν με τους στραβούς χρησμούς της Απολλώνιας Σφίγγας – Πυθίας… Η τρομερή αυτή ιστορία, που ξέκανε γενιές Ηρώων, ήταν έργο των πιστών του Απόλλωνα, που δημιούργησαν αναμφισβήτητα το Οιδιπόδειο σκάνδαλο, ακόμα και αν υιοθετήσουμε την κλασσική μορφή του Μύθου…
Η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας» έγινε για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του νεοσύστατου Μαντείου, (Σφίγγας) που είχε καταστρέψει ο Οιδίποδας. Στην εκστρατεία συμμετείχαν Τρώες πιστοί του θεού που είχαν μεταφέρει τη λατρεία του στο Άργος, μαζί με Αιγύπτιους, παλιότερα. (Δαναός) Οι λογοτεχνικές πηγές που ασχολούνται με το θέμα έχουν στόχο να καλύψουν τα παραπάνω, παρουσιάζοντας διάφορες παραλλαγές, αλλά μέσω αυτών διασώθηκαν αρκετά στοιχεία για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Αναγνωρίζω πως η ανάλυσή μου βασίζεται σε ενδείξεις και υποθετικούς συλλογισμούς. Είναι όμως τόσες πολλές, και συνδυάζονται τόσο αρμονικά, που γίνονται πλέον απόδειξη. Δεν υπάρχει λογικότερη ερμηνεία του Θηβαϊκού Κύκλου. Αν η εξόντωση των πρώτων Θηβαίων βασιλιάδων (Πενθεύς, Λάβδακος, Αμφίων και τα παιδιά του, ενώ και ο Λάιος εξοντώθηκε με κόλπα του Μαντείου) έγινε αναμφισβήτητα για θρησκευτικούς λόγους –το λέει καθαρά η μυθολογία- τότε, οι ίδιοι λόγοι πρέπει να ισχύουν και για τους τελευταίους. (Οιδίπους και οι γιοι του) Επίσης, η ερμηνεία μου παραλληλίζεται με τους υπόλοιπους Μύθους για τους «αμαρτωλούς» βασιλείς που εξοντώθηκαν από τους θεούς και δημιουργεί, όπως θα δούμε, έναν πλήρη κύκλο εξιστόρησης της εμφύλιας σύρραξης που επέβαλλε το δωδεκάθεο…
Ο Παυσανίας υπογραμμίζει πως ο εμφύλιος της Θήβας ήταν ο μοναδικός στη Μυθολογία που κάλυψε τόσο μεγάλες αποστάσεις, ενέπλεξε τόσους πολλούς και δεν κρίθηκε με μια μάχη.[116] Δεν μπορεί να ήταν ληστρική επιδρομή, ή διεκδίκηση μεθοριακών εκτάσεων, τυπικοί λόγοι των προϊστορικών Ελληνικών εμφύλιων. Είχε άλλες αιτίες, που προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε μέσα από τα σύννεφα που έριξαν πάνω του οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς.
Εντάσσω την επίθεση των «Επτά» στην Τρωική επιδρομή, εισβολή και κατάκτηση που αναφέρεται πως έγινε πριν τον Τρωικό πόλεμο, ένα συμβάν που η συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων συγγραφέων αποκρύπτει ύποπτα. (μαζί και ο Όμηρος) Έτσι, βγαίνει και άλλο, πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα. Οι «Επτά» και ο Τρωικός πόλεμος συνδέονται άρρηκτα.
Τρίτο συμπέρασμα: Όπου υπάρχει λάκκος στη φάβα, κοιτάτε προς Δελφούς…
Ο Τάνταλος, ήταν ο πατέρας του Πέλοπα, του Ήρωα που έδωσε το όνομά του στην Πελοπόννησο. Ήταν γνήσιοι Έλληνες, από την Φρυγία… Υποτίθεται πως ο Τάνταλος σκότωσε τον Πέλοπα και τον έδωσε για φαί στους θεούς, που τον καταράστηκαν σε αιώνιο μαρτύριο και ανάστησαν το παιδί. Υπάρχει όμως και άλλη παραλλαγή. Ακούστε έναν αρχαίο Έλληνα να θεωρεί τον Ήρωα «άγιο» που συκοφαντήθηκε από τους… ποιητές (δεν τολμά να κατηγορήσει απευθείας τους θεούς):
«Οι πιο σοφοί ποιητές σας δεν σας επιτρέπουν όσο και να θέλετε, να γίνετε δίκαιοι και τίμιοι. Τον Μίνωα, που ξεπερνούσε όλους σε σκληρότητα, και με τα πλοία του υποδούλωνε όλους τους παράλιους και τους νησιώτες, τον τίμησαν κάνοντάς κριτή των ψυχών στον Άδη, δίνοντας του το σκήπτρο της δικαιοσύνης, ενώ τον Τάνταλο, που ήταν ενάρετος, και πρόσφερε στους φίλους του την αθανασία που του παραχώρησαν οι θεοί, του κόψανε το φαί και το πιοτό, και άλλοι του φορτώνουν και πέτρες, προσβάλλοντας με τρομερό τρόπο τον καλό και θεϊκό αυτόν άντρα…»[117]Ακούσαμε τον Παυσανία και τον Πλούταρχο να κατηγορούν επίσης τους ποιητές για τις αντιφάσεις της «πάτριας θρησκείας» μας. Οι ποιητές φταίνε, ή οι θεοί; Ο Φιλόστρατος δεν έχει μυαλό, ή απευθύνεται σε όσους έχουν…
Ο Πέλοπας δεν παρέμεινε ευνοούμενος των Ολύμπιων για πολύ, γιατί σκότωσε το γιό του Ερμή, τον Μυρτίλλο. Έτσι η γενιά των βασιλιάδων των Μυκηνών, οι Ατρείδες, έμεινε για πάντα καταραμένη από τους θεούς, ειδικά όταν ο Ατρέας έσφαξε τα παιδιά του αδελφού του και του τα έδωσε να τα φάει. (πάλι;)
Οι περισσότεροι θεοί του Ολύμπου είναι εναντίον των Ελλήνων που διοικεί ο Ατρείδης Αγαμέμνων στην Τροία. Ακούστε την Ήρα, που είναι φιλική προς τους Έλληνες, τον Αγαμέμνονα και την Πελοπόννησο, να απευθύνεται στο Δία:
«Σ’ αυτόν ύστερα απάντησε η μεγαλομάτα σεβάσμια Ήρα: «Αληθινά εγώ τρεις πολιτείες αγαπώ πάρα πολύ, το Άργος και τη Σπάρτη και τις Μυκήνες με τους φαρδιούς τους δρόμους. Αυτές κατάστρεψε τις τη στιγμή που θα τις μισήσεις βαθιά στην καρδιά σου. Σ’ αυτές δεν σου μπαίνω εγώ μπροστά ούτε σου αρνιέμαι να τις χαλάσεις» [118]
Φανταστείτε δηλαδή τι θα έλεγε αν δεν αγαπούσε την Πελοπόννησο. Έτσι κι αλλιώς, η «Εθνική Θρησκεία» της Ελλάδας, είχε καταραστεί την ισχυρότερη βασιλική δυναστεία της χώρας, διότι ήταν… ανθρωποφάγοι. [πιθανότατα ήταν] Η παρακμή των Μυκηνών ερμηνεύτηκε μυθολογικά με αυτήν την κατάρα, και η καταστροφή των κέντρων αυτού του πολιτισμού προαναγγέλλεται από την Ήρα. Φαντάσου δηλαδή τι θα γίνονταν αν είχαμε για θεό έναν Εβραίο…
Βελλερεφόντης
Ο Σίσυφος, επειδή ήταν πονηρός, ξεγέλασε μέχρι και τον Άδη, και καταδικάστηκε σε αιώνιο μαρτύριο. Άλλοι λένε πως αποκάλυψε τα μυστήρια των θεών. Ήταν, λένε ο πραγματικός πατέρας του Οδυσσέα, ξεγελώντας την γυναίκα του Λαέρτη. Από αυτόν κληρονόμησε την πονηριά ο Ομηρικός ήρωας. Ο Γλαύκος, γιος του Σίσυφου, λένε, πως επειδή τάιζε τις φοράδες του με ανθρώπινο κρέας, χτυπήθηκε από τους θεούς (λες και οι άλλοι Ήρωες αφέθηκαν ήσυχοι…) Τα άλογά του τον καταβρόχθισαν ή τον σκότωσαν. Γιος του Γλαύκου ήταν ο Βελλερεφόντης, αγαπημένος των θεών που του χάρισαν τον Πήγασο. Κατέφυγε στη Λυκία για να αποφύγει την άδικη θανάτωσή του ως μοιχός. Αφού εκεί έκανε πολλά κατορθώματα,
«τον μίσησαν όλοι οι θεοί, τότε πλανιόταν μόνος του στον Αλήιο [ερημωμένο, συφοριασμένο] κάμπο, και τρωγότανε με τον εαυτό του κι άνθρωπο δεν ήθελε ν’ απαντήσει. Ο Άρης ο πολεμόχαρος του σκότωσε το γιό του τον Ίσανδρο όταν πολεμούσε τους φημισμένους Σολύμους. Θύμωσε η χρυσοχάλινη Άρτεμη και του σκότωσε και τη κόρη.» [119]
Δεν είναι καθαρό γιατί οι θεοί θύμωσαν μαζί του. Μάλλον γιατί ήταν Έλληνας Ήρωας… Τι άλλο; Όλη η γενιά ήταν καταραμένη, και «ασεβέστατη», σαν τους άλλους. Και ο αδελφός του Σίσυφου, ο Σαλμωνέας, κατακεραυνώθηκε ως «ασεβής». «Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα…» Νισάφι!
΄Ιδας
Ο Απόλλων άρπαξε την ωραία Μάρπησσα, και ο Ίδας, που την αγαπούσε, του επιτέθηκε. Η μάχη κράτησε για πολύ, μέχρι που μπήκε στη μέση ο Δίας και είπε πως πρέπει να διαλέξει η «καλλίσφυρος» [120] δεσποινίς, που προτίμησε τον Ίδα. Ο Ήρωας αυτός θεωρείται κατά πολύ ισχυρότερος από τους νεότερους, του Τρωικού κύκλου, μια που πλάκωνε στο ξύλο και τους θεούς! Η Μάρπησσα έγινε πεθερά του Μελέαγρου. Θα μιλήσουμε γι’ αυτόν σε λίγο. Ήταν και συγγενής του, καταγόμενη από τον Αιτωλό, που είχε σκοτώσει τους γιούς του Απόλλωνα, τους Κουρήτες.[121] (Αιτωλός> Πλευρώνας> Αγήνωρ> Δημονίκη> Εύηνος> Μάρπησσα) Η έχθρα ήταν αρχαία. Και δεν ήταν η μόνη γυναίκα με «ωραία πόδια» που απαρνήθηκε τον όμορφο αυτό θεό.
Ο Ίδας, που πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, έλεγε πως το κοντάρι του, του συμπαραστέκεται πιο πολύ από τον Δία. Εννοείται πως κεραυνοβολήθηκε από τον βασιλιά του Ολύμπου όταν σκότωσε έναν από τους Διόσκουρους σε μια μάχη για κάτι γελάδια… Η Μάρπησσα, μόλις τόμαθε, αυτοκτόνησε.[122]
Οινέας, Μελέαγρος κλπ
Επειδή ο βασιλιάς Οινέας δεν θυσίαζε στην Άρτεμη (άλλος ένας Έλληνας που δεν πίστευε στη νέα θρησκεία) η θεά του έστειλε τον τερατώδη Καλυδώνιο Κάπρο, για τιμωρία. Λένε πως ο Οινέας απλά ξέχασε τη θεά. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την οργή της. Μπορούσε να εξευμενιστεί με πολλές θυσίες. Συνεπώς, η Άρτεμη οργίστηκε γιατί δεν τη λάτρευαν, όχι γιατί ξεχάστηκε ένας γέρος βασιλιάς. Οι Μύθοι αυτοί διασκευάστηκαν να κρύψουν την αλήθεια με πολύ ηλίθιο τρόπο. Ευτυχώς για μας.
Πολλοί Ήρωες συγκεντρώθηκαν για να σκοτώσουν τον Κάπρο. Εκτός από την Αταλάντη, οι Θησέας, Πειρίθους, Τελαμών, Διόσκουροι, ο πατέρας του Αχιλλέα ο Πηλέας, (σόι το βασίλειο) κλπ. Και αυτοί δεν φαίνεται πως υπολόγιζαν την Άρτεμη, αλλιώς θα τα έβαζαν με τον Οινέα, όχι με το ζώο της θεάς. Ο Κάπρος σκοτώθηκε, και για το μοίρασμα του τομαριού του τσακώθηκαν και σκοτώθηκαν πολλοί Ήρωες. Την διαμάχη προκάλεσε η Άρτεμη. [123] Ο Μελέαγρος σκοτώνεται από μαγική ενέργεια της μάνας του, γιατί σκότωσε τους συγγενείς της. Σε άλλη παραλλαγή όμως, ο Μελέαγρος σκοτώνεται από τον Απόλλωνα, που ήταν στο πλευρό των αντιπάλων του, των Κουρητών. [124] Η εκδίκηση της θεάς ήταν πλήρης.
Οι Κουρήτες ήταν γιοί του Απόλλωνα και της Φθίας. Ο Μυθικός Αιτωλός είχε παλιότερα σκοτώσει τρεις από δαύτους, ξεκινώντας την βεντέτα. Ο Οινέας ήταν απόγονός του. (Αιτωλός> Πλευρώνας> Αγήνωρ> Πορθάων> Οινέας)[125] Ποιοι ήταν οι Κουρήτες; Γιοί του Απόλλωνα, και Αιγύπτιοι: «γεννά παρά τω Νείλω ποταμώ Έπαφον παίδα. τούτον δε Ήρα δείται Κουρήτων αφανή ποιήσαι»[126] (η Ιώ γέννησε στις όχθες του Νείλου το ανθρώπινο παιδί[127] Έπαφο, και η Ήρα ζήτησε από τους Κουρήτες να τον εξαφανίσουν) Λέτε να τους έφερε από την Αιτωλία; Βεβαίως, θα μου πείτε πως αυτοί δεν είναι οι Αιτωλοί, αλλά οι δαίμονες που ανάθρεψαν τον Δία. Δηλαδή ο βασιλιάς του Ολύμπου αναθράφηκε από Αιγύπτιους; Συ είπας. Άλλωστε, αποδείχνουμε πως αυτοί και οι «άλλοι» Κουρήτες, είναι τα ίδια άτομα. (Δες κεφ. «Ο Φρύγας Δίας»)
Ο Καλλίπολις έμαθε τον θάνατο του αδελφού του Ισχέπολη σε αυτό το φοβερό κυνήγι, και έτρεξε να το πει στον πατέρα του, τον Αλκάθου. Ο Αλκάθους εκείνη την ώρα θυσίαζε στον Απόλλωνα, και ο νεαρός, αγανακτισμένος με το θεό, σκόρπισε τα ξύλα του βωμού. Πριν μάθει την αιτία, ο Αλκάθους σκότωσε το γιό του ως ασεβή, με ένα από τα καυσόξυλα. Το Μνήμα του Καλλίπολη υψώνονταν στα Μέγαρα, μνημείο του «ιερού» εμφυλίου πολέμου που έφερε ο Απόλλωνας, όχι ανάμεσα σε πόλεις μόνο, αλλά και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. [128] Τα γνωρίζουμε καλά αυτά εμείς οι Έλληνες…
Τυδέας, Διομήδης
Η οικογένεια του Οινέα δεν ήταν τυχαία. Γαμπρός του ήταν ο ίδιος ο Ηρακλής, που πήρε την κόρη του, Διηάνειρα. Ο Οινέας είχε δώσει άσυλο και στον Βελλερεφόντη. Ήταν και συμπέθερος του Ίδα και της Μάρπησσας. Ο γιος του ο Μελέαγρος παντρεύτηκε την κόρη τους. Βλέπουμε πως όλα συνδέονται. Μια τεράστια οικογένεια (Γένος) που περιλάμβανε σπουδαίους Βασιλείς – Ήρωες που μάχονταν τους Ολύμπιους. Γιος του Οινέα ήταν ο Τυδέας, ένας άγριος Ήρωας που έτρωγε τα μυαλά των εχθρών του. Όσο αποκρουστικό και αν είναι, πρόκειται για πανάρχαιο, πρωτόγονο και Ελληνικό έθιμο, [129] που δείχνει την αφάνταστη αρχαιότητα της ηρωικής αυτής οικογένειας, και των θρησκευτικών της αντιλήψεων, που αντιτάχθηκε στη νέα Απολλώνια θρησκεία. Ο Τυδέας άλλαξε στρατόπεδο, αλλά όχι και συνήθειες. (δες και κεφ. για τους «Επτά επί Θήβας) Κυριολεκτικά, βρισκόμαστε στα όρια της προϊστορίας. Γιος του Τυδέα, εγγονός του Οινέα, είναι ο τρομερός Διομήδης, που (γιατί άραγε;) μονομάχησε με τον ίδιο τον Άρη μπρος στα τείχη της Τροίας και τον ξάπλωσε στο χώμα! Είναι συγκλονιστικό να παρακολουθούμε την «Εθνική μας Θρησκεία» να υποστηρίζει τους Έλληνες Ήρωες…
Η κλασσική κατηγορία.
Ανθρωποφαγία και ανθρωποθυσίες.
Επειδή η ανθρωποθυσίες παίζουν κυρίαρχο ρόλο στους Μύθους, σα μια από τις δικαιολογίες των Ολύμπιων για να καταδιώξουν τους Ήρωες, δεν πρέπει να τις απορρίψουμε ως συκοφαντία. Η Μυκηναϊκή θρησκεία διέσωζε πρωτόγονα στοιχεία, ως αρχαιότερη, και αυτό ήταν ένα από τα επιχειρήματα της νέας θρησκείας, που εμφάνιζε ένα πιο εξευγενισμένο τρόπο λατρείας. Κάθε Κυριακή, σαν τον Τυδέα, τρώμε ακόμα Σώμα και Αίμα Κυρίου στις εκκλησίες μας, σε πείσμα των Ολυμπίων και εις δόξαν της Ποτνίας Θηρών αν το ξεχάσαμε… Το αντιφατικό είναι πως ενώ σε συγκεκριμένους Μύθους οι ανθρωποθυσίες αποκηρύσσονται, σε άλλους παρουσιάζονται ως θεϊκή απαίτηση, και γίνονται με διαταγή των θεών…
Λυκάων, Ιδομενέας
Ο τυπικότερος Μύθος, που εξηγεί όλους τους άλλους, είναι ο Αρκαδικός. Οι Αρκάδες θυσίασαν ένα βρέφος στους θεούς, οι Ολύμπιοι δεν αποδέχτηκαν τη θυσία, και μεταμόρφωσαν το βασιλιά τους, Λυκάονα, σε λύκο. (πάει κι αυτός ο Ήρωας) Είναι απίθανο πως αυτή ήταν η πρώτη ανθρωποθυσία, όπως λέει ο Μύθος. Απλά, ο Λυκάων εφάρμοσε θρησκευτικές πρακτικές της προηγούμενης, παλιάς θρησκείας, που η νέα δεν αποδέχονταν. Δεν εξιδανικεύω την παλιά Ελληνική θρησκεία. Οι ανθρωποθυσίες ήταν κοινότατες στην Μυκηναϊκή περίοδο και τη Μινωική Κρήτη. Επιβεβαιώθηκαν αρχαιολογικά και αναφέρονται και στην Ιλιάδα. Ο Αχιλλέας θυσίασε δώδεκα Τρώες στην πυρά του Πάτροκλου, ο Ιδομενέας το γιό του επίσης, ο Μενέλαος δυο νεαρούς Αιγύπτιους για να φυσήξουν άνεμοι, οι Αχαιοί την Πολυξένη πάνω στον τάφο του Αχιλλέα, και ο Μέγας Αλέξανδρος μια ολόκληρη… φυλή ως «εναγισμό» του Ηφαιστίωνα. [130]
Ο Ιδομενέας αντιμετώπισε την οργή των θεών. Είχε τάξει να θυσιάσει τον πρώτο που θα έβλεπε αν γλύτωνε από την κακοκαιρία. Ήταν ο γιός του. Οι θεοί τον γλύτωσαν και μετά τον… τιμώρησαν για το τάμα του! Φάνηκαν δηλαδή το ίδιο παράλογοι με τον Ήρωα… Αυτές οι θυσίες όμως, ήταν κοινή πρακτική σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Οι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν τους πρωτοτόκους τους, σαν τον Αβραάμ και τον Ιδομενέα, μέχρι τέλους. Ανάλογες θυσίες γίνονταν στον Λαφύστιο Δία, [131] μέχρι την εποχή της εισβολής των Περσών, που δεν πλησίασαν καν την περιοχή όταν το έμαθαν… (εδώ είναι Βαλκάνια…) Τελικά, ακόμα και οι Δελφοί διέταξαν ανθρωποθυσίες, πχ στους Μεσσηνιακούς πολέμους, αλλά και σε πολλούς Μύθους. Άρα, οι κατηγορίες κατά των Ηρώων ήταν υποκριτικές. Το ότι είμαστε Έλληνες δεν σημαίνει πως πρέπει να μας κάνει πάντα υπερήφανους…
Η μάχη της Ιμέρας
Μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα της προϊστορίας από αυτά που έγιναν αργότερα. Ο Απόλλων λατρεύονταν ιδιαίτερα στις αποικίες, και ειδικά στη Μεγάλη Ελλάδα γιατί πιστεύανε πως βοηθούσε τον αποικισμό, που γίνονταν, άλλωστε, μετά από χρησμό των Δελφών. Όταν ο Συρακούσιος Τύραννος Γέλων νίκησε τους Καρχηδόνιους στη μάχη της Ιμέρας, που λένε πως έγινε την ίδια μέρα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, επέβαλλε στους νικημένους και θρησκευτικούς όρους: Τους ζήτησε να σταματήσουν να τρώνε κουταβάκια, και να πάψουν να θυσιάζουν παιδάκια στη θεά Τανίτ. Όσο ανθρωπιστικοί να φαίνονται οι όροι του Γέλωνα, είναι επέμβαση σε θρησκευτικά θέματα, και πνεύμα Σταυροφορίας.
Οι όροι του θυμίζουν τις μομφές της Μυθολογίας στους Έλληνες Ήρωες. Είναι ιστορική συνέχεια εκείνων των προϊστορικών διωγμών. Στην Ιλιάδα ο Αχιλλέας θυσιάζει τέσσερα σκυλιά στην πυρά του Πάτροκλου. Σκυλιά θυσιάζονταν επίσης στον Άρη, την Ζηρηνθία Αφροδίτη, τους Κορύβαντες και την Εκάτη.[132] Περιγραφή τέτοιας θυσίας έχουμε στα Ορφικά.[133] Σκύλο λευκό θυσίαζε και ο Ηρακλής όταν του τον άρπαξε αετός. Ο τόπος πήρε το γνωστό όνομα Κυνοσάργες.[134] Βλέπουμε την αντίθεση της Απολλώνιας λατρείας με την πανάρχαια Ελληνική, αλλά και την υποκρισία της. Οι Έλληνες έτρωγαν σκυλιά, σαν τους Καρχηδόνιους! [135] Η κυνοφαγία ονομάζονταν κινάβρα. [136] Γνωστή η ιστορία του Σπαρτιάτη που έκλεψε την αλεπού για να τη φάει. Χρησιμοποιούσαν και το δέρμα τους. «Κυνέη» ήταν ένας τύπος περικεφαλαίας από δέρμα σκύλου. Έλα όμως που υπήρχε ο «Κυνήειος Απόλλων», που σώθηκε από τσοπάνηδες και τα σκυλιά τους όταν λένε, τον πέταξε η μάνα του για να τον φάνε! [137] Ο θεός είχε μεταμορφωθεί σε «σκύλακα» για να σπείρει τον Μάντη «τερατοσκόπο» Τελμησσό, απόγονο του Τρώα Αντήνορα.[138] Μέχρι και εδώ, ο Απόλλων άλλαζε τα πάντα.
Θέλετε και συμπέρασμα;
Έγιναν, λοιπόν, τρομεροί θρησκευτικοί πόλεμοι στην απώτερη αρχαιότητα ανάμεσα στους Απολλώνιους και τους πιστούς της Ελληνικής θρησκείας. Όπως είδαμε, οικογένειες, δυναστείες, γενιές ολόκληρες, καταδιώχτηκαν. Υπάρχει μυθολογική οικογενειακή σύνδεση όλων των αρχαίων Ηρωικών γενών, που στην ουσία δημιούργησαν τον Ελληνικό λαό. [139] Αυτή η τεράστια Μυθολογική οικογένεια, που εκτός από πολιτικοί ηγέτες ήταν και Αρχιερείς, καταδιώχτηκε για γενιές ολόκληρες από τους Ολύμπιους, με διάφορες προφάσεις. Όταν ο διωγμός είναι τόσο μαζικός, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως όλοι ήταν καθάρματα, ασεβείς, τρώγανε τα παιδιά τους, πηδάγανε τις μανάδες τους, κλπ. όπως λέει η επίσημη Μυθολογία!
Αν αυτή ήταν η άποψη της Ελληνικής θρησκείας για τους Ήρωες του λαού της, τότε η συνύπαρξή τους ήταν αδύνατη. Η θρησκεία αυτή ήταν ξένο σώμα στην πατρίδα μας…
Ενοχλούμεθα από τον -ψεύτικο- αφορισμό που έκανε ο Γρηγόριος ο Ε΄ στους αγωνιστές του 21, (άλλοι «άγιοι») αλλά δεν βλέπουμε τον πραγματικό αφορισμό – διωγμό όλων των αρχαίων Ηρώων από την θρησκεία των Ολύμπιων. Ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, κλπ. δεν θέλουν να αναφέρουν τα πραγματικά γεγονότα, από ευσέβεια ή και φόβο, αλλά τα μνημονεύουν οι… ύμνοι των θεών και οι Μύθοι! Μετρήσατε πόσες επιθέσεις και εμπρησμούς ναών του Απόλλωνα αναφέραμε; Πόσους καταραμένους και σκοτωμένους Ήρωες που οι τάφοι τους ήταν κέντρα λατρείας πανελλήνια; Νομίζω πως είναι μοναδική περίπτωση για Ολύμπιο θεό, αντιπροσωπευτικό τάχα της Ελλάδας! Ποτέ δεν θα μάθουμε την έκταση των γεγονότων, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε τις συνέπειές τους.
Γίνεται προσπάθεια, σήμερα και τότε, να παρουσιαστούν οι Φωκείς ως απλοί ληστές, αλλά μόλις είδαμε πως, η διαμάχη τους με τους Δελφούς έχει Μυθολογικές ρίζες. Οι Φωκικοί πόλεμοι ήταν πράγματι «Ιεροί» και «Θρησκευτικοί», και όχι ληστρικοί. Όλα αυτά τα «Μυθολογικά», εφαρμόστηκαν στην ζωή, όταν οι Φωκείς κούρσεψαν το Μαντείο των Δελφών, οι Αιτωλοί το Μαντείο της Δωδώνης,[140] και ο εξελληνισμένος Μιθριδάτης τη Δήλο… Όταν έγιναν αυτά, ο Χριστιανισμός δεν είχε καν εμφανιστεί. Η ιστορία, όμως, γνωρίζει να παίρνει εκδίκηση, ή μάλλον γνωρίζει να συνεχίζεται. Κατά τα άλλα, ορισμένοι δεν κουράζονται να καταγγέλλουν τον ανθελληνισμό της Εκκλησίας. Από τον πολύ πατριωτισμό τους όμως, αγνοούν τόσα αναφέραμε…
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ (β)
Μακεδονία
Η ανατροπή των παλιών δυναστειών φαίνεται να καθοδηγείται από τον Απόλλωνα στους Μύθους. Ο Αργίτης Αρχέλαος κατέφυγε στον βασιλιά της Μακεδονίας Κισσέα. αυτός έβαλε στον ήρωα την κλασσική δοκιμασία των δύσκολων άθλων, ενώ ετοίμαζε τη θανάτωσή του. Τελικά, ο Αρχέλαος σκότωσε τον Κισσέα, και με την καθοδήγηση του Απόλλωνα ακολούθησε μια κατσίκα, έκτισε τις Αιγές, και έγινε γενάρχης της Μακεδονικής δυναστείας των Αργεάδων.
Θήβα.
«Ο Άγνωστος πόλεμος»
Ο Θηβαϊκός μυθικός κύκλος είναι ο σημαντικότερος μετά τον Τρωικό. Θα ήταν ισοδύναμος με αυτόν, αν είχε σωθεί το μεγάλο Έπος που τον υμνούσε. Μας φαίνεται περίεργο που το κεντρικό του θέμα ήταν μια εμφύλια σύρραξη, πράγμα κοινότυπο στην Ελλάδα. Η σημασία του πρέπει να ήταν πλατύτερη. Η Θήβα ήταν η πατρίδα του Διονύσου και του Ηρακλή, και η σημαντικότερη πόλη στην περιφέρεια των Δελφών, αν και δεν ανήκε στην Φωκίδα.
Η πόλη έγινε το πρώτο κέντρο της λατρείας του Δωδεκάθεου στην Κυρίως Ελλάδα, όταν εποικίστηκε από Φοίνικες με αρχηγό τον Κάδμο, που ήταν Αιγυπτιακής καταγωγής. Γι’ αυτό και ονομάστηκε έτσι, από το κέντρο της λατρείας του Δωδωναίου και του Άμμωνα Δία, τις Αιγυπτιακές Θήβες. Όσοι Θηβαίοι αντιστάθηκαν στη νέα θρησκεία, εξοντώθηκαν, και μετά συκοφαντήθηκαν από τους Μύθους και τις Τραγωδίες. Και όμως, δεν έπαψαν να θεωρούνται ιεροί και άξιοι νεκρικής λατρείας. Καταλάβατε γιατί.
Όποια παραλλαγή των Μύθων της Θήβας και να υιοθετήσουμε, βρίσκουμε την εξόντωση επτά βασιλικών γενιών για θρησκευτικούς λόγους, με άμεση συμμετοχή των Δελφών:
Πενθέας – Λάβδακος – Αμφίων – τα παιδιά του – Λάϊος – Οιδίπους – τα παιδιά του…
Ας προσθέσουμε και το Λύκο, που σκοτώθηκε για αμφισβητούμενους λόγους, που εμπλέκουν, και πάλι, Ολύμπιους θεούς. Δεν είναι σύμπτωσεις, ούτε Μυθολογικά τερατολογήματα, αλλά αντανάκλαση μακρόχρονης πολιτικής και θρησκευτικής κρίσης.
Μόνο οι… αναλυτές των Μύθων, οι… ψυχολόγοι και οι… θαυμαστές της αρχαίας Τραγωδίας δεν εντυπωσιάζονται… Πιο πολύ τους απασχολεί ο γάμος με τη μαμά του που έκανε ο Οιδίπους και η «γυναικεία επανάσταση» της Αντιγόνης. Έτσι τα παρουσίασαν οι τραγωδοί και οι μυθογράφοι, με σκοπό να καλύψουν ή να δικαιολογήσουν τη δράση του Απόλλωνα. Δεν τα κατάφεραν όμως… (Μήπως δεν ήθελαν κι όλας; Οι αντιφάσεις μέσα στις αφηγήσεις δεν μπορεί να είναι προϊόν απροσεξίας…) Οι κατασκευασμένοι από τους Απολλώνιους Μύθοι, λοιπόν, θα μας πουν όσα χρειαζόμαστε για να ανακαλύψουμε την πραγματικότητα, γιατί κάθε παραλλαγή κράτησε ένα κομμάτι της αλήθειας για να γίνει πιστευτή.
Η πηγή του προβλήματος ήταν οι ξένες λατρείες που εισήγαγε ο ιδρυτής της πόλης, «ο Κάδμος, ο γιος του Αγήνορα, καθιέρωσε για τους θεούς μερικά από τη Φοινίκη και άλλα από την Αίγυπτο ή και από κάπου αλλού» [1] . Αυτές, μυθολογικά, συμβολίζονται από τον «εγγονό» του, το νέο θεό Διόνυσο. Φαίνεται πως εισήγαγε και τη λατρεία του Απόλλωνα –που ήταν θεός προστάτης της Φοινικικής Τύρου, της πατρίδας του-[2] και μάλλον έβαλε και τις βάσεις του Μαντείου των Δελφών, που παριστάνεται μυθολογικά από την Αιγύπτια Σφίγγα – Πυθία. Αυτό το τέρας, σε μια παραλλαγή, παρουσιάζεται σαν άνθρωπος, κόρη του Θηβαίου βασιλιά Λάιου και σαν ξένη επιδρομέας σε μια άλλη. Αν αλλάξουμε το «Λάιος» με το «Κάδμος», που ήταν Αιγύπτιος/Φοίνικας εισβολέας και βασιλιάς στη Θήβα, πλησιάζουμε στην αλήθεια.
Η Θήβα αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό της αποστολής των προσφορών στο Μαντείο που έρχονταν από την Φοινίκη, αν και δεν βρίσκονταν πάνω στη διαδρομή Ευβοϊκός – Δελφοί.[3] Συνεπώς, εκείνη την περίοδο τουλάχιστον, οι Δελφοί δεν εξαρτιόνταν από τις Φωκικές πόλεις και το επίνειό τους, την πόλη Κρίσσα, [4] όπου, λογικά, θα άραζαν οι Φοίνικες, αλλά από την Φοινικική αποικία που (προφανώς) τους ίδρυσε, -την Θήβα. Έτσι εξηγείται και η αιώνια εχθρότητα Δελφών – Φωκίδας.
Ο Διόνυσος μοιράζονταν τη λατρεία του με τον Απόλλωνα στους Δελφούς, σαν οι δυο καινούργιοι θεοί της ματωβαμμένης (από αυτούς) Ελλάδας. Βασικές τελετές της Διονυσιακής λατρείας γίνονταν στον Παρνασσό, υπό την αιγίδα των Δελφών. Οι Μαινάδες (Θυιάδες) τελετουργούσαν στο βουνό, και απόρρητες τελετές γίνονταν στο ναό του Απόλλωνα, για να γιορταστεί η γέννηση του Διονύσου. («Διόνυσος λικνίτης») Στους Δελφούς υπήρχε και ο… τάφος του. Ο Όσιρις-Διόνυσος ήταν ο πατέρας του Ώρου-Απόλλωνα, έτσι, οι Ορφικοί έλεγαν πως ο Διόνυσος ήταν πατέρας του Φοίβου… Από την άλλη, ο Απόλλωνας ονομάζονταν «Διονυσοδότης».[5]
Ο Διόνυσος ταυτίζονταν με πολλές ιδιότητες του Απόλλωνα. Πχ, αποκαλούνταν «ιατρός», όπως ο Απόλλων και ο γιος του, Ασκληπιός. και μάλιστα με χρησμό της Πυθίας.[6] Ακόμα, η αλήθεια των χρησμών ταυτίζονταν με την αλήθεια που ξεφεύγει από τα χείλη μεθυσμένου. «Γι’ αυτό» [ο μαντικός τρίποδας] «ταιριάζει στον Απόλλωνα για την αλήθεια της μαντικής, και στον Διόνυσο» [για την αλήθεια] «της μέθης».[7]
Ο Διόνυσος «…μαζί του περιέφερε και στρατό/…/και τιμωρούσε τους άδικους και ασεβείς ανθρώπους».[8] Και σε Διονυσιακή πομπή περιγράφονται Σάτυροι με πανοπλίες ιππεύοντας αρματωμένα γαϊδούρια, σε αναπαράσταση της εκστρατείας του στην Ασία.[9] Ο πολεμικός χαρακτήρας του θεού, όσο σατιρικά και να αποδίδεται, είναι προφανής.
Στην Αθήνα, η λατρεία του θεού επιβλήθηκε (κατά την Μυθολογία) με χρησμό των Δελφών, την εποχή του Πήγασου του Ελευθερέα.[10] Ιστορικά, η λατρεία του επισημοποιήθηκε στην Αθήνα και την Κόρινθο, μόλις στα χρόνια του Πεισίστρατου και του Περίανδρου. Προηγούμενα, μνημονεύεται στην Μυθολογία επίθεση του θεού και της ακολουθίας του στην Αθήνα, που αποκρούστηκε! [Ψευδοκαλλισθένης, Α, 27] Άλλος Μύθος λέει πως οδηγούσε τις Αθηναίες σε αυτοκτονία, για να εκδικηθεί τον φόνο πιστού του. Υπάρχει διήγηση για την εμφάνιση ενός προσωπείου που ήταν εμφανώς ξένης κατασκευής και απεικόνιζε κάποιο ξενικό πρόσωπο. Τελικά αποκαλύφθηκε πως αυτό απεικόνιζε τον Διόνυσο… Και στην Πάτρα καθιερώθηκε σαν «ξένος θεός», που μάλιστα ήρθε από την Τροία.
Άλλοι λέγανε πως ο Διόνυσος ήταν θεότρελος, από επέμβαση της Ήρας, που ζήλευε τον πατέρα του, τον Δία. Ο θεός, ξετρελαμένος, μετέδιδε την «μανία» παντού, για να εκδικηθεί τη μοίρα του, και ανακάλυψε το κρασί για να ενισχύσει το «έργο» του. Ποιος τα λέει αυτά; Κάποιος Πλάτωνας…[11]
Υπαινιγμός της αγανάκτησης των Ελλήνων για τη νέα θρησκεία που επέβαλλε ο Διόνυσος, είναι ο Μύθος πως ο θεός γεννήθηκε ταυτόχρονα με την Ύβρη.[12] Στην Αθήνα έφτιαχναν τις μάσκες (προσωπεία, μορμολύκεια) του θεού με βάση το πρόσωπο του μισητού Τύραννου Πεισίστρατου. [13]
Ο Κάδμος είχε εγκατασταθεί για λίγο και στη Θράκη,[14] (από όπου ξεκίνησε ο Ορφισμός) Εκεί μπορεί να «γέννησε» το Διόνυσο. Ο Θρακιώτης Ορφέας «μετέφερε την αρχαία γέννηση του Όσιρι στους νεότερους χρόνους και για να ευχαριστήσει τους Καδμείους» [Θηβαίους] «καθιέρωσε καινούργια τελετουργία όπου δίδασκε στους μυούμενους ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από την Σεμέλη και τον Δία.»[15] «τα μυστήρια, τις τελετές, τα ξόανα, τους ύμνους τις ωδές και επωδές, [καθιέρωσε] ο Θράκας Ορφέας»[16] (Κάδμος ή Ορφέας, ή και οι δυο μαζί; μην ζητάμε ορθογραφία από τη Μυθολογία) «Ίσως ο Μελάμπους διδάχτηκε τη λατρεία του Διονύσου από τον Κάδμο τον Τύριο, και όσους ήρθαν μαζί του από την Φοινίκη στη χώρα που τώρα λέμε Βοιωτία»[17] γράφει και ο Ηρόδοτος… Ο Ορφέας είχε σχέσεις και με την Τροία όπου έμαθε τη Μαντική. [18]
Ο μύθος πως ο Κάδμος σκότωσε το ιερό φίδι, γιο του Άρη, δυσαρεστώντας τους θεούς, αλλά μετά συμφιλιώθηκε μαζί τους, ερμηνεύεται έτσι: Ο Κάδμος εξόργισε τους θεούς της Ελλάδας γιατί έφερε νέες θεότητες, αλλά η προσπάθεια απέτυχε, και συμφιλιώθηκε μαζί τους. Όταν λέω «θεούς», εδώ, δεν εννοώ τους Ολύμπιους, όπως λέει ο Μύθος. Τελικά, ο Κάδμος παραιτήθηκε από το θρόνο της Θήβας και μετοίκισε στους «Εγχελαίους» της Ιλλυρίας. Οι Μύθοι δεν ξεκαθαρίζουν με πειστικό τρόπο το λόγο. Πιστεύω πως (αυτό-;) εξορίστηκε από τη Θήβα για όσα αναφέραμε.
Πολλοί Θηβαίοι, και οι ίδιοι οι διάδοχοί του Κάδμου, δεν ανέχτηκαν τις καινοτομίες. Αυτό οδήγησε σε συνεχείς ανατροπές βασιλέων, γιατί οι Απολλώνιοι είχαν γερές «Κάδμειες» βάσεις εκεί.
Πενθέας, Λάβδακος
Ο Διόνυσος, φτάνοντας στη Θήβα από τη Θράκη, έβαλε μανία στις γυναίκες, που αμολήθηκαν στα βουνά, ως Μαινάδες. «Αποσιωπώ τον Διόνυσο που Χουφτώνει» [Χοιροψάλλας: «ο τίλλων τα μόρια των γυναικών»] [19] Δηλαδή εγκαινίασε την οργιαστική Θρακοφρυγική λατρεία. Λίγοι θα ανέχονταν, ακόμα και σήμερα, τέτοια συμπεριφορά. Αυτά τα όργια έγιναν δημοφιλή γιατί πρόσφεραν στις γυναίκες μια απατηλή αίσθηση ελευθερίας. Κάθε σοβαρός ηγέτης θα προσπαθούσε να διατηρήσει τα χρηστά ήθη, που διέστρεφε η νεοφερμένη πάτρια θρησκεία μας.
Ο βασιλιάς Πενθέας «υβριστής και ασεβής Διονύσου, δίκην έσχε εκ του θεού»[20]προσπάθησε να απαγορέψει τις τελετές των Μαινάδων.[21] Παρακολουθώντας τις κρυφά, σκοτώθηκε από την μητέρα του, που είχε τρελαθεί από το Διόνυσο, γιατί έλεγε πως η Σεμέλη δεν τον είχε κάνει με το Δία. Δηλαδή, στα απλά Ελληνικά, o Πενθέας σκοτώθηκε από τους φανατικούς οπαδούς της νέας θρησκείας. Επειδή τον έπιασαν σκαρφαλωμένο σε ένα δέντρο, η Πυθία διέταξε να λατρεύουν «το δένδρον εκείνο ίσα τω θεώ σέβειν»[22] Η μητέρα του, Αγαύη, το έσκασε στον πατέρα της, στην Ιλλυρία. (Όταν τους έκαναν τα ίδια οι Χριστιανοί, δεν τους άρεσαν όμως! Η Ιστορία πάντα πληρώνει με το ίδιο νόμισμα)
Τον διαδέχτηκε ο Πολύδωρος, και μετά ο Λάβδακος. «Αυτός χάθηκε σαν εκείνον τον Πενθέα, γιατί είχε παρόμοια φρονήματα» [23] Δηλαδή οι πιστοί της νέας θρησκείας τον καθάρισαν λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Αν σκοτώθηκαν δυο βασιλιάδες, φανταστείτε τη σφαγή που έγινε στους απλούς πολίτες.
Φυσικά, οι πιστοί της πάτριας θρησκείας μας έχουν πείσει, σήμερα, πως τα ήθη ήταν ελεύθερα στην αρχαία Ελλάδα. Τόσα γνωρίζουν. Οι γυναίκες της Θήβας, υπό κανονικές συνθήκες, κυκλοφορούσαν με φερετζέ! «προσωπιδίω δοκείν παν το πρόσωπον κατειλήφθαι, οι γαρ οφθαλμοί διαφαίνονται μόνον, τα δε λοιπά μέρη του προσώπου πάντα κατέχεται ιματίοις» («θεωρούν πως το πρόσωπο πρέπει να σκεπάζεται από σκέπασμα για να φαίνονται μόνο τα μάτια, και το υπόλοιπο πρόσωπο σκεπάζεται πάντα από υφάσματα» -Πλούταρχος) [24] Ας θυμηθούμε τα γνωστά αγαλματάκια με τη μπούρκα,, τις Ταναγραίες. Στη Σπάρτη, υπήρχε άγαλμα της Αφροδίτης με φερετζέ και δεμένο με αλυσίδες,[25] για να κρατά τις γυναίκες περιορισμένες. Αλυσοδεμένο ήταν και το ξόανο της Ευρυνόμης,[26] της παλιότερης βασίλισσας του Ολύμπου. Αν μιλάμε λοιπόν για «πολιτιστικό σοκ», λόγω εισαγωγής νέων εθίμων, αυτός είναι ο ορισμός του.
Υπήρχε μια τελετή στην Βοιωτία. Ένας ιερέας καταδίωκε τις γυναίκες με όπλο στη γιορτή του θεού, τα Αγριώνια, υποκρινόμενος έναν εχθρό του Διονύσου,[27] προφανώς για να τις τιμωρήσει συμβολικά για την σκανδαλώδη στάση τους στη Διονυσιακή λατρεία. Σπάνια υπήρχε και αιματηρή κατάληξη. Οι άντρες, ντυμένοι με πένθιμα και βρώμικα ρούχα, παρακολουθούσαν χωρίς να συμμετέχουν. Το έθιμο αντανακλούσε τα πραγματικά γεγονότα των αρχών της καθιέρωσης της «πάτριας θρησκείας» μας. Η «επίσημη» εξήγηση ήταν πως η ανθρωποθυσία γίνονταν σε ανάμνηση των τριών κορών του Μινύα, Λευκίππης, Αλκιθόης και Αρσίππης, που δεν ακολουθούσαν τη Διονυσιακή λατρεία, και ο θεός τις τρέλανε για τιμωρία. Δεν τις σκότωσε όμως! Η δικιά μας ερμηνεία αποδείχνει πως αυτές οι αφηγήσεις κατασκευάζονταν με αφέλεια, και με σκοπό να καλύψουν την αλήθεια, που άλλοι Μύθοι αποκάλυπταν.
Στην Αρκαδία, σε αντίστοιχη γιορτή του Διονύσου, οι γυναίκες μαστιγώνονταν[28]
Υπάρχει και ο Μύθος του Αιγοβόλου Διονύσου. Στις Βοιωτικές Ποτνιές, σκότωσαν, λέει, έναν ιερέα του θεού, και για να τον εξευμενίσουν θυσίαζαν ένα αγόρι το χρόνο, μέχρι που ο Διόνυσος έριξε στο βωμό μια κατσίκα. Η επίσημη εκδοχή είναι πως ο ιερέας είχε σκοτωθεί πάνω στο μεθύσι του «ποιμνίου»…[29] (άρα, η ευθύνη ανήκε στον… Διόνυσο!) Είναι ακόμη μια εξιστόρηση της αρχικής αντίδρασης των Ελλήνων στην «πάτρια θρησκεία» τους, διασκευασμένη με τον γνωστό μας πλέον ηλίθιο και αντιφατικό «Απολλώνιο πνεύμα», που ορισμένοι θαυμαστές του νομίζουν πως διακατέχει ακόμα τους Έλληνες…
Αιώνες μετά, αυτές οι λατρείες δεν είχαν γίνει αποδεκτές ακόμη, τουλάχιστον από τους σκεπτόμενους ανθρώπους, που τις θεωρούσαν «τερατώδεις»: «…καμιά πένθιμη και μαυροφορεμένη γιορτή, με γυναίκες να στηθοδέρνονται και να θρηνούν για χαμένους θεούς, όπως γίνεται στην Ελλάδα, με την αρπαγή της Περσεφόνης και τα Πάθη του Διονύσου, και τα παρόμοια» /…/ «ούτε και καταλήψεις ανθρώπων από θεϊκά πνεύματα, μανιασμένους χορούς, βακχικά όργια, μυστικές τελετές, ξενύχτια αντρών και γυναικών μέσα στα ιερά, ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτά τα τερατώδη…»[30]
Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Παπαρρηγόπουλου, άλλου γνωστού Ανθέλληνα: «Οι νέοι θεοί /…/ήτο φυσικότατον να τύχωσιν ευμενούς παρά πολλών δεξιώσεως και να προκαλέσωσιν ολιγωρίαν τινά προς τας προτέρας δοξασίας ως λέγει Ησίοδος» /…/ «Ότι όμως, πολλοί έτεροι» [Έλληνες] «εμμένοντες πιστοί εις τα πάτρια απετροπιάσθησαν τας καινοτομίας, σαφώς εκδηλούται εν τοις περί Διονύσου και Ήρας Μύθοις./…/ Ουκ ολίγων συμφορών πρόξενος εγένετο οσαύτως ο νέος εκείνος θεός» [ο Διόνυσος] «εν Θήβαις…»[31]
Αμφίων, Νιόβη
Ο Λύκος πήρε τη βασιλεία της Θήβας ενώ ο διάδοχος Λάιος, ο γιος του Λάβδακου ήταν ακόμη ανήλικος. Το Λύκο και την γυναίκα του σκότωσαν οι Αμφίων και Ζήθος, γιατί είχαν αιχμαλωτίσει και βασανίσει τη μάνα τους την Αντιόπη. Έτσι έγιναν βασιλείς της Θήβας. Η αναταραχή στην διαδοχή ήταν αποτέλεσμα και των διωγμών κατά του Πενθέα και του Λάβδακου… Αυτή η ανατροπή δεν φαίνεται να είχε θρησκευτική αφορμή, αλλά την απέκτησε:
«…η γυναίκα του Λύκου τιμούσε πάνω από όλους τους θεούς τον Διόνυσο. Αφού αυτή έπαθε όσα είπαμε,» (την σκότωσαν οι Αμφίων και Ζήθος) «ο Διόνυσος εκδικείται την Αντιόπη. Λένε πως η Αντιόπη τρελλάθηκε και εκτός εαυτού περιπλανήθηκε σε όλη την Ελλάδα…»[32] Φαίνεται πως η γυναίκα του Λύκου ήταν αρχηγός των Μαινάδων, και ο Διόνυσος τρέλανε την Αντιόπη για εκδίκηση. Είτε ιδεολογικά, είτε για προσωπικούς λόγους, οι Αμφίων και Ζήθος έδρασαν κατά της νέας λατρείας, και τιμωρήθηκαν.
Οι Ολύμπιοι δεν σταμάτησαν τον διωγμό. Ο Αμφίων, ο οικιστής της Κάτω Θήβας (ο Κάδμος είχε χτίσει την ακρόπολη της πόλης, την «Καδμεία») και μεγάλος μουσικός, σκοτώθηκε από τους θεούς[33] και καταδικάστηκε σε αιώνια βάσανα στον Άδη από τον θεό της… Μουσικής, γιατί τόλμησε να τον κακολογήσει, [34] αφού η οικογένειά του εξολοθρεύτηκε από τα βέλη του Απόλλωνα και της Άρτεμης. Ακόμη, οι θεοί έστειλαν το θηρίο του ονομάζονταν «Τευμησία Αλώπηξ»: «στάλθηκε αυτό το θηρίο από τους θεούς στους Καδμείους» [Θηβαίους] «γιατί απέκλεισαν από την βασιλεία τους απόγονους του Κάδμου».[35]
Σύμφωνα με τον Οβίδιο, η κόρη του Απόλλωνα (ή του Τειρεσία) Μαντώ καλούσε τους Θηβαίους να θυσιάσουν στον Απόλλωνα, (σαφής ένδειξη προσπάθειας καθιέρωσης της νέας λατρείας) και η γυναίκα του Αμφίωνα, η Νιόβη, απαξίωσε το (νέο) θεό, λέγοντας πως είναι πιο καρπερή από τη μητέρα του τη Λητώ, μια που είχε δώδεκα παιδιά. [36] Ο Απόλλωνας και η Άρτεμη τα σκότωσαν για να υπερασπίσουν την… τιμή της μάνας τους. Οι άλλοι θεοί δεν φάνηκαν να συμφωνούν με το φόνο… Ο Δίας πάγωσε το χρόνο για εννιά μέρες. Μετά, τα άτυχα θύματα θάφτηκαν από τους θεούς, λέει ο Όμηρος. [37] Αν αυτό δεν είναι απόδειξη του χάσματος ανάμεσα στον Απόλλωνα και τη ντόπια θρησκεία, τι είναι; ποιητική… άδεια;
Η Νιόβη ήταν κόρη του Τάνταλου, που κι αυτός συμπτωματικά, τιμωρήθηκε ως ασεβής. Ο Θηβαίος Κάανθος, επίσης, σκοτώθηκε από το θεό, που του είχε απαγάγει την αδελφή, και για εκδίκηση έβαλε φωτιά στο ναό του. [38] Ο Ακταίων, ήταν απόγονος του Κάδμου από την κόρη του, Αυτονόη. Όταν κυνηγούσε, είδε την Άρτεμη γυμνή, και αυτή τον μεταμόρφωσε σε ελάφι, για να καταβροχθιστεί από τα σκυλιά του. Άλλοι λένε πως ήθελε να παντρευτεί τη Σεμέλη, τη μαμά του Διονύσου, φιλενάδα του Δία. [39] Άλλος ένας «Ιερός πόλεμος». Οικογένειες ξεκληρίζονται, και επιπλέον, συκοφαντούνται και ως «ασεβείς», «ματάκηδες», κλπ. Εκτός αν προτιμάτε την ανάλυση πως η Νιόβη είναι ο πάγος που λιώνει μαζί με τα παγάκια του από τις ακτίνες του ηλιακού θεού….[40]
Οι Απολλώνιοι έδρασαν με τόσο θράσος στη Θήβα, γιατί η λατρεία τους είχε φτάσει εκεί μαζί με τον ιδρυτή της πόλης, Κάδμο, από την Φοινίκη. Οι πιστοί του Απόλλωνα έλπιζαν στην υποστήριξη της παλιάς δυναστείας που θα επανέρχονταν, με τον απόγονο του Κάδμου Λάιο, ειδικά αφού «είχαν βάλει στη θέση τους» τόσους βασιλείς. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν, γιατί οι διάδοχοι του Κάδμου δεν υποστήριξαν με θέρμη τη νέα λατρεία, και ο ίδιος είχε συμβιβαστεί με τους παλιούς θεούς. Η Ελλάδα αντιστέκονταν ακόμα στην Αιγυπτο-Φοινικο-Θρακική[41] θρησκευτική εισβολή. Το αίμα θα κύλαγε άφθονο.
«Των οποίων τη χάρη (δεν γίνεται καθόλου να αποκρυβεί) νομίζω πως πρέπει να θαυμάζω, τον τρόπο του Ευήμερου του Ακραγαντίνου και του Νικάνορα του Κύπριου και του Διαγόρα και του Ίππωνα του Μηλίου, και αυτόν του Κυρηναίου εκείνου, (Θεόδωρος το όνομά του) και πολλών άλλων,
που επειδή ζούσαν με σωφροσύνη και έβλεπαν καθαρότερα από τους άλλους την πλάνη περί των θεών αυτών, τους είπανε [οι άλλοι Έλληνες] άθεους, αν και την αλήθεια δεν κατανόησαν, αλλά υποπτεύθηκαν την πλάνη,
πράγμα που δεν είναι και λίγο, γιατί με την αλήθεια της σκέψης αναπτύσσεται σπόρος φωτιάς.
Από αυτούς, άλλος μεν λέει στους Αιγύπτιους:
«αυτούς που λέτε θεούς, μη τους θρηνείτε και χτυπιέστε. Αφού τους πενθείτε, δεν μπορεί να τους πιστεύετε για θεούς».
Ο άλλος πήρε έναν Ηρακλή σκαλισμένο σε ξύλο (έτυχε φαίνεται κάτι να ψήνει στο σπίτι) «άντε βρε Ηρακλή» είπε «τώρα είναι καιρός να κάνεις αυτόν τον δέκατο τρίτο άθλο σου, σαν να ήμουν ο Ευρυσθέας, και να ψήσεις το φαί του Διαγόρα», και τον έριξε στη φωτιά για καυσόξυλο.
( ΙΙ σελ 28, πργρ. 4-18)
Τις Μούσες, που ο Αλκμάν γενεαλογεί από το Δία και τη Μνημοσύνη και οι υπόλοιποι ποιητές και συγγραφείς εκθειάζουν και σέβονται, και τώρα όλες οι πόλεις ιδρύουν τεμένη γι αυτές, τα μουσεία, ήταν Μυσές υπηρέτριες που τις αγόρασε η Μεγακλώ, η κόρη του Μάκαρος.
Ο Μάκαρ βασίλευε στους Λέσβιους, και συνέχεια τα έβαζε με τη γυναίκα του, αγανακτούσε δε η Μεγακλώ για τη μάνα της.
Τι έκανε; αγόρασε Μυσές υπηρέτριες, τόσες τον αριθμό [εννιά δηλαδή] και τις είπε Μοίσες, [δηλαδή Μυσές] κατά την Αιολική διάλεκτο, τις έμαθε να τραγουδάνε και να κιθαρίζουν τα παλιά ποιήματα με μελωδία, και αυτές, κιθαρίζοντας συνεχώς και τραγουδώντας ωραία, ευχαριστούσαν τον Μάκαρα και σταματούσαν την οργή του.
Γι’ αυτό η Μεγακλώ, χρωστώντας τους χάρη για το καλό που έκαναν στη μάνα της, τις έφτιαξε χάλκινες [δηλ. αγάλματα] και διάταξε πάντα να τις τιμάνε σαν ιερές.
Αυτές είναι οι Μούσες. Η ιστορία [είναι γραμμένη] στον Μυρσίλο το Λέσβιο.
Κλήμης Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας» ΙΙ, σελ 32
——————————————————————–
Η Σίβυλλα είναι παλιότερη από τον Ορφέα. Λέγονται πολλά γι΄ αυτήν και τους πασίγνωστους χρησμούς της και την επωνυμία της. Ήταν Φρύγια, αποκλήθηκε Άρτεμη, και φτάνοντας στους Δελφούς έψαλλε:
«Ώ Δελφοί, αφιερωμένοι στον τοξότη Απόλλωνα, εγώ ήρθα να προφητέψω τη νόηση του Δία που κρατά την Αιγίδα, γιατί έχω πικραθεί από τον αδελφό μου τον Απόλλωνα»
Είναι και άλλη μια, από την Ερυθραία [της Μικράς Ασίας] που την λέγανε Ηροφίλη. Αυτές τις αναφέρει ο Ηρακλείδης ο Ποντικός στο «Περί χρηστηρίων»
Κλήμης Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄ ΧΧΙ σελ 279
—————————————————————————
[Χρησμός της Σίβυλλας]
«Θα απαρνηθούν όλους τους ναούς όσοι τους δουν
και τους βωμούς, φανταστικά πέτρινα μνημεία κουφών
και τα πέτρινα ξόανα και τα χειροποίητα αγάλματα
βρωμισμένα με αίμα ζωντανό και με θυσίες
των τετραπόδων, διπόδων, πουλιών και θηρίων φόνους»
Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας ΙV, σελ 49 στ. 5
————————————————————————–
«Ο απόστολος λέγων Παύλος: ΄΄λάβετε και τας Ελληνικάς βίβλους,
επίγνωτε Σίβυλλαν, ως δηλοί έναν θεόν και τα μέλλοντα έσεσθαι,
και τον Υστάσπην λαβόντες ανάγνωτε,
και ευρήσετε πολλώ τηλαυγέστερον και σαφέστερον γεγραμμένον τον Υιόν του Θεού,
και καθώς παράταξιν ποιήσουσι τω Χριστώ πολλοί βασιλείς,
μισούντες αυτόν /…./είτα εν ενί λόγω πυνθάνεται υμών. [ο Παύλος]
΄΄ όλος δε ο κόσμος και τα εν τω κόσμω τίνος; ουχί του θεού;΄΄»
[α) φυσικά αυτό το εδάφιο του Παύλου δεν περιλαμβάνεται στην Καινή Διαθήκη, γιατί καλεί τους πιστούς να ρωτήσουν την προφήτισσα του…Απόλλωνα για να μάθουν για το… Χριστό!
β) πράγματι οι αρχαιολόγοι βρήκαν μια βαβυλωνιακή πινακίδα για ένα θεό που σταυρώθηκε πάνω σε ένα λόφο!]
Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς ΣΤ΄ V σελ. 193.
—————————————————————————
ΚΛΗΜΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ «ΠΡΟΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ» ΙΙ, σελ. 35 κ.έ.
Δεν είναι πια φίδι [δράκων] ο Δίας, ούτε κύκνος, ούτε αετός, ούτε ερωτύλος άνθρωπος.
Δεν πετάει πια ο θεός, δεν κυνηγάει αγοράκια, δεν φιλάει, δεν βιάζει,
αν και ακόμα υπάρχουν πολλές και όμορφες γυναίκες, ευπρεπέστερες από τη Λήδα και πιο ζωηρές από τη Σεμέλη,
και έφηβοι ωραιότεροι και πιο εκλεπτυσμένοι [πολιτικώτεροι] από τον Φρύγα τσομπάνη. [τον Γανυμήδη]
Που είναι τώρα εκείνος ο αετός; γέρασε, μαζί με τα φτερά του.
Ούτε και φαίνεται πουθενά να μετανοεί για τις ερωτικές του δραστηριότητες, ούτε να μαθαίνει να είναι σώφρων. [για μένα λέει ο πάπαρδος;] Ξεγυμνώθηκε λοιπόν ο μύθος.
Πέθανε η Λήδα, πέθανε ο κύκνος, πέθανε ο αετός.
Θέλεις το Δία σου; μην πολυψάχνεις τον ουρανό, αλλά τη γη.
Θα σου τα διηγηθεί ο Κρητικός ο Καλλίμαχος στους ύμνους
γιατί και τάφο δικό σου, βασιλιά
σου χτίσανε οι Κρητικοί
γιατί πέθανε ο Δίας (μη στεναχωριέσαι Λήδα μου) σα κύκνος, σαν αετός, σαν ερωτύλος άνθρωπος, σα φίδι. [δράκων]
Ακόμα και αυτοί που πιστεύουνε φαίνονται να αντιτίθενται στην πλάνη περί των θεών, χωρίς να το θέλουν.
γιατί δεν είναι [οι θεοί] από πανάρχαια δρυ ούτε πέτρα
«αλλά από το γένος των ανθρώπων» και σύντομα βρίσκονται και δρύες και πέτρες.
Λοιπόν, ο Στάφυλος ιστορεί πως τιμάνε στη Σπάρτη κάποιο Δία [με επωνυμία] Αγαμέμνονα.
Ο δε Φανοκλής στο «Έρωτες ή Καλοί» λέει πως ο Αγαμέμνων ο βασιλιάς των Ελλήνων έχτισε πάνω στον ερωμένο του, τον Άργυννο [στον τάφο του] ναό της
Αργύννου Αφροδίτης.
Όπως λέει ο Καλλίμαχος στα «Αίτια», οι Αρκάδες προσκυνούν την Άρτεμη την αποκαλούμενη
Κρεμασμένη [απαγχομένη]
και άλλη Άρτεμη τιμάται στη Μύθημνα, η Κονδυλίτις. [των όγκων].
Όπως λέει ο Σωσίβιος υπάρχει ιερό στη Λακεδαιμονία άλλης Άρτεμης, της Ποδάγρας
.
Ο Πολέμων γνώριζε και άγαλμα του Απόλλωνα του Χάχα [κεχηνότος, λεξικό Δημητράκου]
και πάλι άλλο τιμώμενο στην Ηλεία, του Απόλλωνα του Λειχούδη [οψοφάγου: τρώει γλυκά ή φαί χωρίς ψωμί]
εκεί θυσιάζουνε και στο Δία τον Μυγοδιώχτη [απομυίω] οι Ηλείοι.
Οι δε Ρωμαίοι, θυσιάζουν στον Μυγοδιώχτη Ηρακλή και στον Πυρετό, και στον Φόβο που και αυτούς τους καταγράφουν με την ακολουθία του Ηρακλή.
Γνωρίζω δε και πως οι Αργείοι και οι Λάκωνες σέβονται την Αφροδίτη την Τυμβωρύχο,
και οι Σπαρτιάτες σέβονται την Άρτεμη την Ροχάλα [χελύτιδα] γιατί το βήχω το λένε «χελύττειν» [χελύσσω: «βαρέως βήχω και αποχρέμπτομαι» λεξικό Δημητράκου]
Ψάξτε βρέστε πόσα παράβλεψα μεταφέροντάς σας αυτά που εσείς [οι Έλληνες] αναφέρετε. Ούτε τους δικούς σας συγγραφείς νομίζεις πως γνωρίζεις, που εγώ τους καλώ μάρτυρες της δικιάς σου απιστίας, της άθεης ειρωνίας σου, βρε δειλοί, που μας έχετε μπλέξει τον βίο που ήδη είναι αβίωτος.
Δηλαδή, λές πως δεν υπάρχει Δίας Φαλακρός στο Άργος,
και άλλος Τιμωρός στη Κύπρο, που τους τιμούν;
Δεν θυσιάζουν οι μεν Αργείοι στην Αφροδίτη την Περπατημένη [περιβασία, με δεύτερη έννοια: ανοιχτόσκελη- λεξικό Δημητράκου]
οι Αθηναίοι στην Εταίρα [Αφροδίτη, μάλλον πρόκειται για το ναό της εταίρας Λάμιας, της φίλης του Δημήτριου του πολιορκητή που την ταύτισαν με τη θεά]
και οι Συρακούσιοι στην Ομορφόκολη [Αφροδίτη Καλλιπύγω] που κάπου ο ποιητής Νίκανδρος αποκάλεσε «με όμορφα κολομέρια». [καλλίγλουτον]
Αποσιωπώ τον Διόνυσο που Χουφτώνει [Χοιροψάλλας. «ο τίλλων τα μόρια των γυναικών» (λεξικό Δημητράκου)] Αυτόν προσκυνούν οι Σικυώνιοι, κάνοντάς τον ειδικό στα γυναικεία όργανα, έφορο του αίσχους, σεβόμενοι τον αρχηγό της ύβρης.
Τέτοιοι οι θεοί τους, τέτοιοι και αυτοί, παίζοντας με τους θεούς, μάλλον εμπαίζοντάς τους και βρίζοντάς τους μόνοι τους.
Και πόσο καλύτεροι είναι οι Έλληνες, με τέτοιους θεούς που προσκυνούν, από τους Αιγύπτιους, που κατά χωριά και πόλεις τιμούν τα άμυαλα ζώα; Γιατί, αν και θηρία, δεν μοιχεύουν, δεν είναι ακόλαστα, και κανένα τους δεν κυνηγά παρά φύσιν ηδονή. / […συνεχίζει να αναλύει την Αιγυπτιακή θρησκεία, το παραλείπω…]/
Εσείς δε που καθημερινά δεν σταματάτε να κοροϊδεύετε τους Αιγύπτιους, [οι Πόντιοι της αρχαιότητας, φαίνεται] μια που είσαστε σε όλα καλύτεροι (βαριέμαι να πω χειρότεροι) τι κάνετε με τα άμυαλα ζώα;
Από σας, οι Θεσσαλοί τιμούν τους πελαργούς από [παλιά] συνήθεια,
οι Θηβαίοι τις γάτες για τη γέννηση του Ηρακλή,
τι άλλο πάλι [τιμούν] οι Θεσσαλοί; Ιστορούν πως [πρέπει να] σέβονται ταμερμήγκια, γιατί ακούσανε πως ο Δίας μεταμορφώθηκε σε μέρμηγκα για να σμίξει με την Ευρυμέδουσα, του Κλήτορα τη κόρη, και να βγάλει το Μυρμιδόνα.
Ο Πολέμων δε, εξιστορεί πως αυτοί που κατοικούν γύρω από την Τρωάδα σέβονται τα
ντόπια ποντίκια, που τα λένε σμίνθους, γιατί μασουλούσαν τις χορδές των τόξων των εχθρών. Και από αυτά τα ποντίκια, επευφήμησαν και Απόλλωνα Ποντικό. [Σμίνθιο]
Ο δε Ηρακλείδης στο «Κτίσιμο των Ιερών» κοντά στην Ακαρνανία, λέει, είναι το ακρωτήριο Άκτιο, και το ιερό του Απόλλωνα του Ακτίου, όπου θυσιάζουν ένα βόδι στις
μύγες.
Πως λοιπόν να εκπλαγώ (για το πρόβατο των Σαμίων, όπως λέει ο Ευφορίων, πως το σέβονται οι Σάμιοι)
ούτε για τους Σύρους κατοίκους της Φοινίκης, που οι μεν τα περιστέρια, οι δε τα ψάρια τόσο πολύ σέβονται, όπως [ας πούμε] σέβονται οι Ηλείοι το Δία.
Τελείωσε; να βγούμε έξω;
Ο Κλήμης τονίζει ότι ο ρόλος του Παιδαγωγού Λόγου,
εκτός από την αποκάλυψη του Πατέρα, είναι να εμφυτεύσει
στην ψυχή του ανθρώπου την αλήθεια, ότι ο Φριστός είναι ο
Λόγος, που είναι ομοούσιος με τον Π
ατέρα. Βέβαια, στο έργο
σημειώνονται και τριαδολογικές αναφορές, που μαρτυρούν την
ισοτιμία των τριών προσώπων της Αγίας Σριάδας.
Για τον Κλήμη ο Παιδαγωγός Λόγος συγχωρεί αυτόν που
μετανοεί και εργάζεται
για τη σωστή καθοδήγηση του
ανθρώπου και την αποφυ
γή της αμαρτητικής του ροπής. Η
φιλανθρωπία του Θεού αποκαλύπτεται με την ενανθρώπηση
146
του Λόγου, ωστόσο χρειάζεται να συνεργήσει ο άνθρωπος για
τη σωτηρία του. Ο παιδαγωγός χρησιμοποιεί την
τιμωρία
ως
παιδαγωγία,
ως ένα θεραπευτικό μέσο για την καταπολέμησ
η
των παθών. Βέβαια, η διδασκαλία κάποιων αρχών είναι ο
πλέον κατάλληλος και αποδοτικός τρόπος παιδαγωγίας και
έκφρασης της χριστιανικής αγάπης
Ο Κλήμης αναφέρει ότι υπάρχει ο
συμβουλευτικός λόγος,
στον οποίο συναντούμε τον προτρεπτικό και τον παρακλητικό
καθώς επίσης και ο εγκωμιαστικός, όπου βρίσκουμε το
λοιδωρητικό και το ονειδιστικό είδος. Έχει μεγάλη σημασία η
προέλευση του λόγου, εάν είναι δηλαδή από φίλο ή εχθρό.
Ο Κλήμης μέσα από το έργο του προσπαθεί να
προβληματίσει και να στρέψει στη συνέχεια τη
σκέψη των
πιστών έτσι, ώστε να ενδιαφερθούν πραγματικά για την
βασιλεία του Θεού και να θέσουν πνευματικούς στόχους, για
τους οποίους να εργάζονται με τη βοήθεια των παιδαγωγικών
μεθόδων του Κυρίου.
Χ ΜAN μας εκανες τα μυαλα κιμα.Τελικα ποια ηταν η αρχικη θρησκεια των Ελληνων;Και κατι αλλο[γιατι ειμαι και λιγο αργοστροφος],οι Θηβαιοι τελικα ηταν η δεν ηταν Ελληνες,γιατι τα μπερδεψα.Και οι Αρβανιτες που ξαναγυρισαν στην πατριδα τους τι ηταν;[αν θες μου εξηγεις με λιγα λογια,αν βαριεσαι δεν πειραζει,ευχαριστω]
σορρυ, αλλα… καλος μλκ εισαι ελογου σου, αφου χαφτεις ο,τι λει ο ραβινος… ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! ο Ραβίνος Marcus Eli Ravage με αγαπαει, με λατρευει, και θελει το καλο μου ! γραφτο 1000 φορες, μεχρι να το πιστεψεις… χαπατο, ε χαπατο….
Ο ΡΑΒΙΝΟΣ ΣΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΕ ΦΤΥΝΕΙ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΣΕΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΧΕΣΜΕΝΟ Ο ΡΑΒΙΝΟΣ ΑΦΟΥ ΣΕ ΕΧΕΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ… ΣΚΥΨΕ ΤΩΡΑ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ ΣΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ Α-ΧΡΙΣΤΟ.
Σαν να λεμε δηλαδη οτι πηγε ο Οδυσσεας στους Τρωες και τους προειδοποιησε για τον Δουρειο ιππο.Ευχαριστουμε τον αγαπητο ραββινο που μας ανοιγει τα ματια,μονο που ο Χριστιανισμος δεν εχει καμια σχεση με τον Εβραισμο και καιρος ειναι να ανοιξουν και τα δικα τους τα ματια.
Ο κόσμος σας μισεί για τα πεπραγμένα σας και τα κατορθώματά σας…
Όλα αναλύονται στο βιβλίο του Πλευρη “Εβραίοι – όλη η αλήθεια”
(αν και δεν πολυσυμπαθω τον Πλευρη)
ΠΑΤΡΙΩΤΗ,ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΦΥΛΛΟ ΠΟΡΕΙΑΣ
ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
Αδελφέ, λιγοι από αυτούς θα πολεμίσουν. Βλέπεις η σημαία μας έχει τον σταυρό πάνω και δαιμονίζονται. Όχι όλοι, αλλά πολλοί λίγοι από τους λεγόμενους ελληναράδες.
Ρε πόσο χτυπημένοι είναι αυτοί στο terrapapers.com; Άκου εκεί επιχείρημα, ο Παύλος λέει για να εκδικηθεί την καταστροφή της Ιερουσαλήμ επό τους Ρωμαίους, αποφάσισε να εκδικηθεί την Ρώμη. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!! Αφού ο Απόστολος Παύλος είχε ήδη πεθάνει γύρω στο 66 μ.Χ. Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 70 μ.Χ. Εκεί σταμάτησα να διαβάζω. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!! Τι πίνουν και δε μας δίνουν; ΗΛΙΘΙΟΙ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ!!!!!!
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑΝ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟ ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ Α-ΝΟΗΤΟΥΣ στα 4 να προσκυνάνε τον Α-ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΝΗ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΠΑΝΑ-ΓΙΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ, όλα φτιαγμένα από τους Εβραίους ειδικά για ΗΛΙΘΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ ΣΑΝ ΕΛΟΓΟΥ ΣΟΥ. .
Είσαι πολύ μικρός για να πουλήσεις πνεύμα σε μένα μαγκάκοοο. Όταν μιλάς δεν θα βρίζεις τα Θεία καταρχήν και την Παναγία. Αν έχεις επιχειρήματα κάθισε και γράψε. Οι ύβρεις είναι γνώρισμα πανηλίθιων κουφιοκέφαλων.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΤΗ ΒΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ?
ΚΑΛΑ ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΣΚΑΤΑ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΦΑΛΙ ΣΟΥ?
ΜΙΛΑΜΕ Η ΒΡΩΜΑ ΔΙΑΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΙΝΤΕΝΕΤ ΚΑΙ
ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΣΠΤΙ ΜΟΥ.ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΒΓΩ ΕΞΩ ΓΙΑΤΙ
ΘΑ ΛΥΠΟΘΗΜΗΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΟΧΑ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 18 Μαρτίου 2017 @ 11:47 ΡΕ ΣΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΠΟΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΟΥΓΚΑΝΑ-ΒΟΘΡΟΛΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΨΩΡΡΑ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΑΝΙΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΠΙΝΕΤΕ Κ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΨΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ,ΣΕ ΤΣΟΥΖΕΙ ΜΑΣΩΝΑΚΙ ΠΟΥ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 21 ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Κ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ,ΑΝΤΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΑ ΑΣΤΡΟΣΚΑΦΗ ΕΣΥ ΓΕΡΟΛΑΔΑ ΤΣΟΜΠΑΝΟΓΥΦΤΕ ΠΟΥ ΒΡΙΖΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟ Κ ΠΑΝΑΓΙΑ,ΠΑΝΕ ΔΕΝ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΒΟΘΡΟΛΥΜΑ ….
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ κάνεις ένα ερώτημα το οποίο απαιτεί τουλάχιστον δυο ξεχωριτοί νευρώνες να συνδεθούν μεταξύ τους ορθολογικά για να βγάλουν νοητική σπίθα. Βλέπεις πολλούς εδώ μέσα να τα καταφέρνουν; Ξέρεις πόσα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης χρειάζεται ακόμα για κάποιους εγκεφάλους να βρεθούν σε αυτό το σημείο; Θα μπορούσες και εσύ να πεις “ούγκα ούγκα οι Έλληνες ούγκα ούγκα οι Εβραίοι” θα έπαιρνες μια “ούγκα ούγκα” απάντηση που ταιριάζει στο κλίμα του τέρα(ς) πέιπερς. Κάθεσαι τώρα και ρωτάς πως γίνεται, αν ισχύρει το παρόν άρθρο τότε ο Παύλος να φταίει, υποτίθεται, για κάτι που έγινε αφού πέθανε; Μάτια μου κοίτα γύρω σου, τι είναι αυτά που ρωτάς; Νομίζεις ξέρουν οι 12θεϊστές πρόσθεση και αφαίρεση; Θα σου πει και ο άλλος ότι και ο Νόαμ Τσόμσκι έγραψε ότι ο Κένεντι ήταν ο χειρότερος πρόεδρος διότι ήταν πίσω από δικτατορίες που έγιναν βέβαια αφού πέθανε. Άλλος καμμένος ο Τσόμσκι. Βλέπεις δεν έχουμε το μονοπώλειο της ηλιθιότητας. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι, ο Χριστός με την ενσάρκωσή του στον κόσμο, τελείωσε τον παλαιό και δημιούργησε τον νέο κόσμο. Τον κόσμο των εσχάτων καιρών. Πιστεύουν δεν πιστεύουν κάποιοι το έτος γεννήσεως του Χριστού είναι το ενναρκτήριο σάλπισμα για όλον τον κόσμο, για όλες τις θρησκείες. Οι πάντες στον πλανήτη γη, θέλουν δεν θέλουν, αναφέρονται στο έτος 2017 από γεννήσεως Ιησού Χριστού.
ΘΑ ΣΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ!!!!ΜΑΣ ΜΙΣΕΙΤΕ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ,ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΧΑΣΑΤΕ ΟΛΑ!!!
ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΗΡΑΤΕ ΟΛΑ ΑΝΤΙ ΕΝΟΣ ΠΙΝΑΚΙΟΥ ΦΑΚΗΣ,ΑΛΛΑ ΓΕΛΙΕΣΤΕ!!!
ΣΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ,ΟΤΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΑΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΕΙΡΑΞΕΤΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΑΠ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΜΑΣ.
ΔΙΟΤΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΗ,ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΙΟΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΗΣ,ΚΑΙ ΚΕΙ ΣΤΗΡΙΞΑΤΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΑΣ,Η ΟΠΟΙΑ ΟΣΟΝΟΥΠΩ ΘΑ ΣΩΡΙΑΣΤΕΙ!!!
ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΡΝΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΕΠΕΣΕ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ,ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΑΓΑΠΑΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ!!!ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ!!
ΑΡΘΗΣΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΠΟ ΕΣΑΣ,ΚΑΙ ΔΟΘΗΣΕΤΑΙ ΕΙΣ ΕΘΝΟΣ ΠΟΥ ΠΟΙΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ,ΑΛΛΑ ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ,ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ,ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ.
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ,(ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ,ΘΕΟΣ ΣΑΡΚΩΘΕΝΤΑΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΕΙΣΤΟΣ),
ΘΑ ΠΕΣΕΤΕ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΣΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΔΥΝΗΡΗ ΟΣΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΡΡΕΙ ΜΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ,ΠΟΥ ΑΠ ΤΗΝ ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ,ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΘΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΝΤΕ ΚΤΗΜΑ ΣΑΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΑΓΓΙΞΕΤΕ.
ΜΑΣ ΜΙΣΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ,ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΦΟΒΑΣΤΕ,ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ,ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ,ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΞΥΠΝΑ,ΚΑΙ ΟΥΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΤΟΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙΣ!!!
Ο ΝΙΚΗΤΗΣ (ΔΟΓΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ),ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ!!!!
++++++++++++++«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»
Ο Χριστός προσεύχεται πάνω από το Σταυρό Του για τους σταυρωτές Του και παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του: «Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Μέσα στον αβάσταχτο πόνο, που Του προκαλούσε το φρικτό μαρτύριο, ο Κύριός μας Ιησούς, ο Θεός της αγάπης, συγχωρεί τους σταυρωτές Του, προσεύχεται γι’ αυτούς και τους δικαιολογεί. Πόσο μεγάλη και πλατιά είναι η θεϊκή καρδιά και η αγάπη Του! Μας άφησε ένα σπουδαίο μήνυμα: Να συγχωρούμε με την καρδιά μας αυτούς που μας έφταιξαν. Να έχουμε κι εμείς πλατιά καρδιά για τους συνανθρώπους μας.+++++++++++++++++++++++++
Ανοίγει παρένθεση: Πως; Νομίζατε ότι ιερό βιβλίο του Ιουδαϊσμού είναι η Παλαιά Διαθήκη;! Χάσατε!!
Πράγματι, η Παλαιά Διαθήκη, αυτή η συλλογή ιερών κειμένων (στα Εβραϊκά/Αραμαϊκά) που μεταφράστηκε περίπου το 250 π. Χ. στα Ελληνικά και ήταν σημείο θρησκευτικού θριάμβου των Εβραίων, μετά Χριστώ… ξηλώθηκε! Και λογοκρίθηκε!!! Η σημερινή Εβραϊκή εκδοχή της ΠΔ (Μασοριτικό) είναι του 6ου αιώνα μ.Χ. και διαφοροποιείται από την (Ελληνική) Μετάφραση των Ο’ (που οι ίδιοι οι Εβραίοι έκαναν, έτσι;!) σε …6000 σημεία. Γιατί; Μα γιατί η ΠΔ βρίθει σημείων, προφητειών & πληροφοριών (χρονικά ιστορικώς διαπιστωμένων) που εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Ιησού… Η ΠΔ είναι Ελληνική υπόθεση. Τέλος παρενθέσεως.
Γιατί λοιπόν άραγε όλες αυτές οι «ιερές» βλασφημίες και βρισίδι, εάν όντως είναι όπως τα παρουσιάζει ο Ραβίνος;
Εγώ σκέφτομαι πως, αφού πήρε τέτοια εξέλιξη η πίστη στο Χριστό (που Τον σταύρωσαν και Τον θεωρούν από τους μεγαλύτερους αιρετικούς και ψευτοπροφήτες!), γιατί να μην το εκμεταλλευτεί ρητορικώς; Γιατί να μη προπαγανδίσει την ανωτερότητά τους ως έθνος, ώστε να προκαλέσει;
Όμως στην πραγματικότητα, τον Χριστό Τον απεχθάνονται και Τον κυνήγησαν μέχρι θανάτου. Κρίμα, γιατί όντως ως λαός δέχθηκαν πράγματι δωρεές, όμως φέρουν ακέραιο το στίγμα ότι στάθηκαν (για να το πούμε πολύ κομψά!) κατώτεροι των περιστάσεων.
Γιατί λοιπόν μεταχειρίζεται ο Ραβίνος περισσή συμπάθεια (χωρίς ίχνος δογματικής τεκμηρίωσης, το ανάποδο όμως!), αν όχι για να τεκμηριώσει ότι οι Εβραίοι είναι εθνοφυλετικώς ο ανώτερος λαός (η βασική ιδέα που διαπνέει όλο το άρθρο);
4) Βέβαια σε ένα σημείο ο ραββίνος έχει δίκιο: ότι όντως οι περισσότεροι Χριστιανοί πολύ λίγο βιώνουμε την πίστη μας και την κάνουμε πράξη! Στη Δύση, δικαιολογημένα αφού οι αμφίπλευρες αλλοιώσεις του δόγματος οδήγησαν από το «αγαπάτε τους εχθρούς σας» του Ευαγγελίου στην ιερά εξέταση και στο σύγχρονο «δημοκρατία ή βόμβες». Όμως εμείς στην ανατολή (Ορθοδοξία), είμαστε αδικαιολόγητοι…
5) Τέλος, μου έκανε εντύπωση το όλο ύφος, αλλά και το λεξιλόγιο… Δεν θα περίμενα τέτοια λεκτική ακρότητα και υπεροψία από ιερέα μονοθεϊστικής θρησκείας που (υποτίθεται) ότι προάγει την πραότητα και την αδελφοσύνη…
Άνθρωποι με ..αρχαίες μανίες(!) που ενθουσιάζονται με το κείμενο αυτό είναι απορίας άξιο γιατί δεν αντιλαμβάνονται τα εξής:
1. Υιοθετώντας αυτές τις απόψεις του ραβίνου, οι Νεοπαγανιστές προωθούν με τον τρόπο αυτό τα συμφέροντα του Σιωνισμού, που θέλει να καπηλευθεί την επιτυχία τού Χριστιανισμού. Εκτός κι αν έχουν λόγο να προωθούν (συγκαλυμμένα) τον Σιωνισμό…
2. Το κείμενο είναι ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ, χρησιμοποιώντας ως βάση τα όσα ισχυρίζονται οι εχθροί των Εβραίων. Προσέξτε φράσεις όπως αυτή: “αν σας πιστέψει κανείς”. Μιλάει δηλαδή σύμφωνα πάντα με τη λογική των εχθρών του!
3. Φράσεις όπως αυτή: “Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!”, δείχνει ότι ειρωνεύεται τους αντιπάλους του, ότι στρέφονται εναντίον τού Ισραήλ επειδή μισούν τον Χριστό, και ο Χριστός ήταν Εβραίος! Με δυο λόγια, κάνει ένα διαρκές λογοπαίγνιο, και στρέφει (φαινομενικά) τα λόγια τους εναντίον τους.
4. Τα υποθετικά και ρητορικά λόγια ενός αμυνόμενου Εβραίου, δεν αποτελούν και ιστορική αλήθεια περί του Χριστιανισμού, αλλά μια έκθεση εβραϊκών επιχειρημάτων!
5. Με το κείμενο αυτό και τις ..συγκαταβατικές αναφορές του στην ειδωλολατρία/παγανισμό, ο συγγραφέας «χτυπάει» ταυτόχρονα τόσο τους Χριστιανούς, όσο και τους απορρίπτοντες τον Χριστιανισμό ένεκα αρχαίων δογμάτων (παγανιστές), καθώς εκφράζεται από υποτιμητικά έως περιφρονητικά και για τους δύο. Εάν λοιπόν οι Νεοπαγανιστές ενθουσιάζονται με το κείμενο αυτό, είτε δεν το έχουν διαβάσει, είτε δεν κατανοούν τι διαβάζουν (συνήθως το δεύτερο συμβαίνει με αυτούς).
6. Τέλος, αναρωτιέται κανείς γιατί αποδέχονται την Εβραϊκή δικαιολογία ως Εβραϊκή επιτυχία και ονομάζουν -ελαφρά τη καρδία- τον Χριστιανισμό Εβραϊκή αίρεση… Θα περίμενε κανείς να επιχειρήσουν να διαψεύσουν τον ραβίνο, να «διεκδικήσουν» ΑΥΤΟΙ ως «αυθεντικοί Έλληνες» την επιτυχία τού Χριστιανισμού, μιας και το Ευαγγέλιο γράφτηκε και κηρύχθηκε στα Ελληνικά… Έτσι στερούν από την Ελλάδα τη μεγαλύτερη επιτυχία, την τιμή και πνευματική κατάκτηση όλων των λαών και όλων των εποχών: Τη διάδοση τού Ευαγγελίου.
Ο Ραβίνος αυτός, με το κείμενό του, μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή του κειμένου αυτού από τους Νεοπαγανιστές, ένα πράγμα αποδεικνύει: Ότι είναι πολύ ευφυέστερος από τους Νεοπαγανιστές, και ότι η ήττα τους είναι δεδομένη από τον Σιωνισμό που τόσο λένε ότι μισούν. Αυτό αποδεικνύεται από την ηττοπαθή αποδοχή του κειμένου αυτού, που τους κοροϊδεύει, τους βρίζει, τους υποτιμάει, εξυψώνει τους μεγαλύτερους (υποτίθεται) εχθρούς τους, και όμως το αποδέχονται και το διαδίδουν με τόσο ενθουσιασμό!
Δεν μπορεί βέβαια κάποιος να περιμένει ευφυέστερη συμπεριφορά από ανθρώπους που λατρεύουν είδωλα και δαίμονες!
Ακολουθεί η παράθεση/ισχυρισμός του Ραββίνου:
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Από πού ήρθε αυτή η Θρησκεία; Ποιος την δημιούργησε; Και ΓΙΑΤΙ;
Δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Ιανουάριο του 1928.
από τον ραββίνο Marcus Eli Ravage
“Φυσικά και μας απεχθάνεστε. Δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητείτε αυτό. Γι’ αυτό ας μη χάνουμε τον καιρό μας με αμφισβητήσεις και δικαιολογίες. Ξέρετε πολύ καλά ότι έτσι είναι, και εγώ το γνωρίζω αυτό και εμείς καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Σίγουρα, κάποιοι από τους καλύτερους φίλους σας είναι Εβραίοι και όλα τα σχετικά. Το έχω ξανακούσει αυτό και πάνω από μια φορά, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και γνωρίζω επίσης, ότι δεν εννοείτε εμένα προσωπικά -“εμένα” εννοώντας οποιονδήποτε Εβραίο σαν ατομική προσωπικότητα- όταν εκτοξεύετε αυτά εναντίον μας με τον υγιεινό σας τρόπο, γιατί εγώ είμαι, τέλος πάντων, τόσο διαφορετικός, σαν να μην το ξέρατε, σχεδόν εξίσου καλός σαν εσάς. Η μικρή αυτή εξαίρεση δεν με γεμίζει, ωστόσο, με ευγνωμοσύνη -αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα. Είναι το επιθετικό, ανερχόμενο, καταπιεστικό, υλιστικό είδος που απεχθάνεστε- αυτούς, που με μια λέξη, σας υπενθυμίζουν τόσο πολύ τη δική σας ανερχόμενη γενιά. Κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Δεν σας κατηγορώ.
Μα το Θεό, δεν κατηγορώ κανένα που δεν του αρέσει κάποιος. Αυτό όμως που μου προκαλεί το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την αντι-Εβραϊκή υπόθεση, όπως εσείς το παρουσιάζετε, είναι η πλήρης έλλειψη θάρρους. Αυτός ο πλάγιος και σχετικός τρόπος τον οποίο χρησιμοποιείτε, μεταχειριζόμενοι τέτοιες διάτρητες δικαιολογίες που φαίνεστε να πάσχετε από προβλήματα ευσυνειδησίας τόσο έντονα, που αν η όλη παράσταση δεν ήταν τόσο τραγελαφική, θα ήταν εκνευριστική.
Δεν είναι ότι είστε ερασιτέχνες: ασχολείστε με αυτό πάνω από δεκαπέντε αιώνες. Όμως παρακολουθώντας και ακούγοντας τα παιδικά σας προσχήματα, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε για πιο πράγμα πρόκειται. Μας σιχαίνεστε, αλλά δεν μπορείτε ξεκάθαρα να πείτε το γιατί. Σκέφτεστε μια νέα δικαιολογία -αιτία την ονομάζεται- κάθε μέρα. Έχετε συσσωρεύσει δικαιολογίες για τον εαυτό σας αυτά τα εκατοντάδες χρόνια και κάθε νέο σας εύρημα είναι περισσότερο γελοίο από το προηγούμενο και κάθε καινούρια δικαιολογία αντιφάσκει και εξουδετερώνει την προηγούμενη.
Πριν από λίγα σχετικά χρόνια, συνήθιζα να ακούω ότι ήμαστε σκαφτιάδες χρημάτων και εμπορικοί υλιστές. Τώρα διαδίδεται το παράπονο ότι κανένα έργο τέχνης και κανένα επάγγελμα δεν είναι ασφαλές ενάντια στην Εβραϊκή εισβολή.
Εμείς είμαστε, αν σας πιστέψει κανείς, συγχρόνως και προσηλωμένοι στη φυλή μας και αφιερωμένοι σε αυτήν και μη αφομοιώσιμοι επειδή δεν συνάπτουμε γάμους με σας, και ταυτόχρονα είμαστε αναρριχητές και καταπιεστές και μια απειλή στην φυλετική σας ακεραιότητα.
Το επίπεδο διαβίωσής μας είναι τόσο χαμηλό που εμείς δημιουργούμε τις δικές σας εξαθλιωμένες συνοικίες και τις απάνθρωπες βιομηχανίες σας, και ταυτόχρονα τόσο υψηλό που σας διώχνουμε από τις ακριβότερες περιοχές σας.
Αποφεύγουμε το πατριωτικό μας καθήκον σε καιρό πολέμου γιατί είμαστε ειρηνόφιλοι από τη φύση μας και από παράδοση, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι αρχι-συνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι κύριοι χρηματοδότες των πολέμων αυτών – ανατρέξατε στο τελευταίο Dearborn Independent καθώς και στα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών.
Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυτές και ηγέτες του καπιταλισμού αλλά και οι κύριοι υποκινητές των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού.
Δίχως αμφιβολία, η ιστορία δεν έχει να επιδείξει άλλο παράδειγμα, σαν εμάς, για την προσαρμοστικότητα!
Και ναι! Παρ’ ολίγο να ξεχάσω την αιτία όλων των αιτιών. Εμείς είμαστε οι ξεροκέφαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν τον χριστιανισμό, και εμείς είμαστε οι εγκληματίες που σταύρωσαν τον ιδρυτή του.
Όμως μπορώ να σας πω ότι αυτόαπατάστε. Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθείτε μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!
Οι χλιαρές, αντικρουόμενες κατηγορίες σας εναντίον μας δεν είναι ένα μπάλωμα στην μαυρίλα της αποδεδειγμένης ιστορικής μας επιθετικότητας. Μας κατηγορείτε για την ανακίνηση της επανάστασης στη Μόσχα. Ας υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την κατηγορία. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο Παύλος, ο Εβραίος της Ταρσού, στη Ρώμη, ο ρωσικός ξεσηκωμός δεν αποτελεί παρά ένα καβγά του δρόμου.
Δημιουργείτε πολύ θόρυβο και εκφράζετε μεγάλη οργή για την ανάρμοστη Εβραϊκή επιρροή στα θέατρα και στους κινηματογράφους σας. Πολύ καλά. Δεκτό, το παράπονό σας, είναι βάσιμο. Αλλά τι είναι αυτό συγκρινόμενο με την συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους σας και στις κυβερνήσεις σας, και ακόμα και στις ίδιες τις σκέψεις σας που κάνετε κάθε μέρα;
Ένας αδέξιος Ρώσος παραχαράζει ορισμένα έγγραφα και τα δημοσιεύει σε ένα βιβλίο με το όνομα Τα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών, που δείχνουν ότι εμείς συνωμοτήσαμε για να επιφέρουμε τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εσείς πιστεύετε αυτό το βιβλίο. Εντάξει. Για χάρη της συζήτησης εμείς υπογράφουμε την κάθε λέξη του. Είναι γνήσιο και αυθεντικό. Αλλά τι είναι αυτό πέρα από την αναμφισβήτητη ιστορική συνωμοσία που έχουμε πραγματοποιήσει, που δεν έχουμε ποτέ αρνηθεί γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το θάρρος να μας κατηγορήσατε γι’ αυτό, και του οποίου η πλήρης καταγραφή υπάρχει για τον οποιοδήποτε να διαβάσει;
Αν πράγματι εννοείτε αυτά που λέτε όταν μιλάτε για Εβραϊκά σχέδια, να μην σας στρέψω την προσοχή σε ένα που αξίζει να αναφερθεί; Σε τι ωφελεί να χάνετε τα λόγια σας για τον ισχυριζόμενο έλεγχο της δημόσιας γνώμης από Εβραίους χρηματοδότες, ιδιοκτήτες εφημερίδων και κινηματογραφικούς μεγιστάνες, όταν μπορείτε πολύ απλά δίκαια να μας κατηγορήσετε για τον αποδεδειγμένο έλεγχο ολόκληρου του πολιτισμού σας από τα Εβραϊκά Ευαγγέλια;
Δεν έχετε ακόμα ξεκινήσει να εκτιμάτε το πραγματικό βάθος της ενοχής μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι. Εμείς είμαστε ταραξίες. Εμείς είμαστε υπονομευτές. Έχουμε πάρει τον φυσικό σας κόσμο, τα ιδανικά σας, τον προορισμό σας και έχουμε προκαλέσει τον όλεθρο. Εμείς βρισκόμαστε πίσω όχι μόνο από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά πίσω σχεδόν από όλους σας τους πολέμους , πίσω όχι μόνο από τη Ρωσική αλλά και από κάθε μεγάλη επανάσταση της ιστορίας σας. Εμείς έχουμε επιφέρει τη διχόνοια και τη σύγχυση και την αγανάκτηση στην ιδιωτική και στην δημόσιά σας ζωή. Εξακολουθούμε να το κάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πει για πόσο καιρό θα εξακολουθούμε να το κάνουμε.
Ανατρέξετε λίγο πίσω και αναλογιστείτε τι έχει συμβεί. Δεκαεννέα αιώνες πριν, ήσαστε μια αθώα, ανέμελη, παγανιστική φυλή. Λατρεύατε αναρίθμητους θεούς και θεές, τα πνεύματα του αέρα, των τρεχούμενων νερών και του δάσους. Νιώθατε αδιάντροπη περηφάνια στη ομορφιά των γυμνών σας κορμιών. Χαράζατε μορφές των θεών σας καθώς και του προκλητικού ανθρωπίνου σώματος. Γοητευόσαστε με τις μάχες στις πεδιάδες, στις αρένες και στα πολεμικά εδάφη. Πόλεμος και σκλαβιά αποτελούσαν καθιερωμένους θεσμούς στα κοινωνικά σας συστήματα. Διασκεδάζοντας στις βουνοπλαγιές και στις πεδιάδες της εξοχής, ασχοληθήκατε με τη θεώρηση του θαύματος και του μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Είχατε μια ευγενική, αισθησιακή κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις όποιες ενοχλήσεις μιας κοινωνικής συνειδήσεως ή από οποιεσδήποτε συναισθηματικές αμφισβητήσεις περί ανθρώπινης ισότητας. Ποιος ξέρει ποιο μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους.
Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους. Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει, και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμιά δικιά σας αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.
Σας κάναμε τους πρόθυμους και ασυνείδητους φορείς της αποστολής μας σε ολόκληρο τον κόσμο, στις βαρβαρικές φυλές της γης, στις αναρίθμητες αγέννητες γενιές. Χωρίς να καταλάβετε πλήρως το τι σας κάναμε, γίνατε οι ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παράδοσης, μεταφέροντας το ευαγγέλιο μας στις ανεξερεύνητες γωνιές του κόσμου.
Τα έθιμα της φυλής μας έχουν γίνει ο πυρήνας του ηθικού σας κώδικα. Οι νόμοι της φυλής μας έχουν μορφοποιήσει τη βάση όλων των συνταγμάτων σας και των νομικών σας συστημάτων. Οι θρύλοι μας και τα λαϊκά μας παραμύθια αποτελούν την ιερή, (απόρρητη) από γενεά σε γενεά γνώση, την οποία σιγοτραγουδάτε στα νήπιά σας. Οι ποιητές μας έχουν γεμίσει τα υμνολόγιά σας και τα προσευχητάριά σας. Η εθνική μας ιστορία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος των παστόρων σας και των ιερέων σας και των μελετητών σας. Οι βασιλιάδες μας, οι πολιτικοί μας, οι προφήτες μας, οι πολεμιστές μας αποτελούν τους ήρωές σας. Η μικρή αρχαία μας χώρα είναι ο Ιερός σας Τόπος. Η εθνική μας λογοτεχνία είναι το Ιερό σας Βιβλίο (Βίβλος). Αυτά που σκέφτηκε και δίδαξε ο λαός μας έχουν ανεξίτηλα ενσωματωθεί τόσο στην ίδια σας την ομιλία όσο και στην παράδοσή σας, ώστε κανείς από σας δεν μπορεί να αποκαλείται μορφωμένος αν δεν γνωρίζει την εθνική μας κληρονομιά.
Εβραίοι τεχνίτες και Εβραίοι ψαράδες αποτελούν τους δασκάλους και τους αγίους σας, με αμέτρητα αγάλματα λαξευμένα με την μορφή τους και αναρίθμητες εκκλησίες αναγερμένες στην μνήμη τους. Μια Εβραία παρθένα ενσαρκώνει το ιδανικό σας για την γυναίκα. Ένας εβραίος επαναστάτης-προφήτης είναι η κεντρική μορφή της θρησκευτικής σας λατρείας. Έχουμε γκρεμίσει τα είδωλά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και τα έχουμε αντικαταστήσει με το δικό μας Θεό και τις δικές μας παραδόσεις. Καμία κατάκτηση στην ιστορία μπορεί έστω αμυδρά να συγκριθεί με αυτήν την απόλυτη κατάκτησή μας πάνω σε σας.
Πώς το καταφέραμε; Σχεδόν κατά λάθος. Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στην μακρινή Παλαιστίνη, η θρησκεία μας είχε παραπέσει στην παρακμή και στον υλισμό. Έμποροι-χρηματιστές είχαν στην κατοχή τους τον ναό. Διεφθαρμένοι, εγωιστές ιερείς επέβαλλαν πρόστιμα στον λαό μας και πάχαιναν. Τότε ένας νεαρός ιδεαλιστής-πατριώτης ήρθε στην επιφάνεια και περιόδευσε τη χώρα καλώντας για μια αναγέννηση της πίστεως. Δεν είχε καμία πρόθεση να ιδρύσει κάποια νέα εκκλησία. Όπως όλοι οι προφήτες πριν από αυτόν, ο μόνος του στόχος ήταν να εξαγνίσει και να αναζωογονήσει την παλιά θρησκεία. Επιτέθηκε στους ιερείς και απομάκρυνε τους εμπόρους-χρηματιστές από τον ναό. Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την καθιερωμένη τάξη και τα στηρίγματά της. Οι Ρωμαϊκές αρχές, που είχαν υπό την κατοχή τους τη χώρα, φοβούμενοι την επιθετική του επαναστατικότητα και εκλαμβάνοντάς την ως μια πολιτική προσπάθεια απομακρύνσεώς τους, τον συνέλαβαν, τον πέρασαν από δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο δια της σταυρώσεως, έναν συνηθισμένο τρόπο εκτέλεσης της εποχής εκείνης.
Οι ακόλουθοι του Ιησού της Ναζαρέτ, κυρίως σκλάβοι και φτωχές γυναίκες, μέσα στο πένθος και την απογοήτευσή τους, στράφηκαν μακριά από τον κόσμο και μετασχηματίστηκαν σε μια αδελφότητα αποτελούμενη από ειρηνιστές μη-αντιδρώντες, μοιράζοντας την μνήμη του εσταυρωμένου ηγέτη τους και διαβιώνοντας μαζί κατά τρόπο κομμουνιστικό. Δεν ήταν παρά μια νέα αίρεση στην Ιουδαία, δίχως δύναμη και σημασία, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.
Μόνο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, η νέα αυτή πίστη απέκτησε σημασία. Τότε, ένας πατριώτης Εβραίος ονομαζόμενος Παύλος ή Σαούλ συνέλαβε την ιδέα να ταπεινώσει την Ρωμαϊκή ισχύ καταστρέφοντας το ηθικό των στρατιωτών της με δόγματα αγάπης και μη-αντίστασης, κηρυγμένα από την μικρή αίρεση των Εβραίων Χριστιανών. Έγινε ο Απόστολος των Εθνικών, αυτός που μέχρι τότε ήταν από τους πλέον δραστήριους διώκτες αυτής της ομάδας. Και τόσο καλά εκτέλεσε ο Παύλος την αποστολή του ώστε μέσα σε τέσσερις αιώνες η μεγάλη αυτοκρατορία που είχε κυριέψει την Παλαιστίνη μαζί με τον μισό κόσμο, μετατράπηκε σε σωρό από ερείπια. Και ο νόμος που βγήκε από τη Σιών έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρώμης.
Αυτή ήταν η αρχή της κυριαρχίας μας στον κόσμο σας. Μα ήταν μόνο μια αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία σας δεν παρά μια διαμάχη για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστική σας ψυχή και της δικής μας Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθεί βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός ή άλλου εδαφίου της διδασκαλίας μας. Δεν προλάβατε καλά καλά να απελευθερωθείτε από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την εξάσκηση της παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος, οπλισμένος με τα δικά μας ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξει κάτω και να ενθρονίσει την δική μας κληρονομιά. Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των σύγχρονων καιρών – την Γαλλική, την Αμερικάνικη και την Ρωσική. Τι αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για κοινωνική, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη.
Και το τέλος είναι ακόμα πολύ μακριά. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμε πάνω σας. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκκλησίες σας είναι τεμαχισμένες από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Φανατικών και Μοντερνιστών, ή με άλλα λόγια μεταξύ αυτών που κρέμονται κατά γράμμα στις διδασκαλίες μας και στις παραδόσεις μας και αυτών που προσπαθούν με αργά βήματα να μας αποβάλλουν. Στην Dayton, Tennessee, μια κοινωνία μεγαλωμένη με την Βίβλο, απαγορεύει την διδασκαλία της επιστήμης σας γιατί έρχεται σε αντίθεση με την δική μας Εβραϊκή εκδοχή για την προέλευση της ζωής. Και ο Mr.Bryan, ο αρχηγός του αντί-Εβραϊκού Ku Klux Klan στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο, δίνει την υπέρτατη μάχη της ζωής του για δικό μας λογαριασμό, χωρίς να αντιληφθεί την αντίφαση. Ξανά και ξανά η Πουριτανική κληρονομιά της Ιουδαίας ξεσπά κατά κύματα στην λογοκρισία των θεαμάτων, σε Κυριακάτικους ηθικούς νόμους και σε εθνικά απαγορευμένες πράξεις. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, εσείς σαχλαμαρίζετε με την Εβραϊκή επιρροή στις ταινίες!
Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας. Σας έχουμε επιβάλλει ένα ξένο βιβλίο και μια ξένη πίστη που δεν μπορείτε να χωνέψετε, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την γηγενή σας ψυχή, που σας έχει μόνιμα σε μια κατάσταση ασθενείας και που δεν έχετε τη δύναμη ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και πλήρως να αποδεχτείτε.
Στην ουσία, βέβαια, ποτέ δεν δεχτήκατε τα Χριστιανικά μας διδάγματα, Στην καρδιά σας παραμένετε παγανιστές. Εξακολουθείτε να αγαπάτε τον πόλεμο, τις χαραγμένες μορφές και τον ανταγωνισμό. Εξακολουθείτε να περηφανεύεστε για το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Η εθνική σας συνείδηση, παρ’ όλη την δημοκρατία και τις κοινωνικές επαναστάσεις, παραμένει ένα αξιολύπητο ατελές αντικείμενο. Εμείς απλά έχουμε διαιρέσει την ψυχή σας, έχουμε προκαλέσει σύγχυση στις ορμές σας, έχουμε παραλύσει τις επιθυμίες σας. Στη μέση της μάχης είστε υποχρεωμένοι να γονατίζετε κάτω σε αυτόν που σας πρόσταξε να γυρίσετε το άλλο μάγουλο, που είπε να μην Αντισταθείτε σε κανένα κακό και Ευλογημένοι είναι οι ειρηνοποιοί. Μέσα στον πόθο σας για απόκτηση, ενοχλείστε ξαφνικά από κάποια ανάμνηση από τις ημέρες του κατηχητικού περί καμία έγνοιας για την επόμενη μέρα. Στις βιομηχανικές σας μάχες, όταν θα τσακίζατε μια απεργία δίχως τύψεις, ξαφνικά θυμόσαστε ότι οι φτωχοί είναι ευλογημένοι και ότι οι άνδρες είναι αδέλφια στην Πατρότητα του Κυρίου. Και καθώς είστε έτοιμοι να υποκύψετε στον πειρασμό, η Εβραϊκή σας εξάσκηση ακουμπά ένα αποτρεπτικό χέρι στον ώμο σας και εκσφενδονίζει το υπερχειλισμένο ποτήρι μακριά από τα χείλη σας. Εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε ποτέ εκχριστιανιστεί. Σε αυτό το σημείο έχουμε αποτύχει. Αλλά όμως έχουμε καταστρέψει για πάντα τη χαρά του παγανισμού για σας.
Έτσι λοιπόν γιατί να μην μας απεχθάνεστε; Αν βρισκόμαστε εμείς στη δική σας θέση κατά πάσα πιθανότητα θα απεχθανόμαστε εσάς πιο έντονα απ’ ότι εσείς εμάς. Όμως εμείς δεν θα είχαμε πρόβλημα να σας πούμε το γιατί. Δεν θα ανατρέχαμε σε υπεκφυγές και σε διάφανα προσχήματα. Με εκατομμύρια αξιοσέβαστους Εβραίους καταστηματάρχες γύρω μας δεν θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη σας και την δική μας εντιμότητα ισχυριζόμενοι ότι ο κομμουνισμός είναι μια Εβραϊκή φιλοσοφία. Και με εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους και αδέκαρους Εβραίους μικροπωλητές και εργάτες δεν θα γελοιοποιούμασταν ισχυριζόμενοι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Όχι, θα πηγαίναμε κατευθείαν στο θέμα. Θα ατενίζαμε σκεπτικά αυτήν την μπερδεμένη, αναποτελεσματική αταξία που ονομάζουμε πολιτισμό, αυτό το μισό-Χριστιανικό μισό-παγανιστικό συνονθύλευμα, και – με τις θέσεις μας αντεστραμμένες – θα σας λέγαμε στα ίσα: Για αυτό το χάλι, ευχαριστούμε εσάς, τους προφήτες σας και την Βίβλο σας.”
https://www.youtube.com/watch?v=apMKV5ntITM
ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
Α. ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ___________________________
Εμφανίσθηκε τα τελευταία χρόνια η άποψη της ανυπαρξίας του Ιησού ως ιστορικού προσώπου. Πρώτος ο Dupuis (1742-1809) αρνούμενος την ύπαρξη του Χριστού θεωρεί το χριστιανισμό ως νέα μορφή της παλιάς λατρείας του Ήλιου και των αστέρων, και ότι ο Χριστός είναι προσωποποίηση του Ήλιου και οι δώδεκα απόστολοι είναι οι δώδεκα αστερισμοί. Έτσι η μεν γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα όπου βασιλεύει το σκότος και την ανάσταση σαν την άνοιξη όπου και βασιλεύει το φως. Αυτή η εξήγηση όμως αποβαίνει επισφαλής και αυθαίρετη, καθόσον διατύπωσε ο I.B. Peres χλευάζοντας τον Dupuis, ζητώντας του να αποδείξει ότι ο Ναπολέων υπήρξε μυθική προσωποποίηση του ήλιου, αφού και στο όνομά του (νη- απόλλων), και στον τόπο της γέννησής του (σε νησί της μεσογείου γεννήθηκε και ο Απόλλωνας) και στο όνομα της μητέρας του Latetitia (χαρά δίνει στο κόσμο η Ηώς που γέννησε τον Ήλιο) και στους 4 αδελφούς ( 4 εποχές του έτους) βρίσκει κανείς θαυμάσιες αναλογίες μεταξύ Ναπολέοντα και του ήλιου ή του μυθοποιημένου Απόλλωνα……Οι σπάνιες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού από την σύγχρονη Ιουδαϊκή και Εθνική φιλολογία αποτέλεσε σοβαρή ένδειξη που συνηγορούσε στην ανυπαρξία Του στην ιστορία. Αλλά και αυτή η έλλειψη μαρτυρίας εκ της ιστορίας δεν αρκεί για να αποδείξει την ανυπαρξία του Ιησού, όπως αποδέχεται και ο αρνούμενος τον Ιησού Chouchoud ο οποίος και ομολογεί ότι «Ο Ιησούς είναι μεν άγνωστος ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά είναι δυνατόν να έζησε καθόσον δισεκατομμύρια ανθρώπων έζησαν παλιότερα χωρίς να αφήσουν ίχνος της παρουσίας τους». Οι ανύπαρκτες ιστορικές αναφορές στον Ιησού μπορούν επίσης να εξηγηθούν κοιτάζοντας την προσοχή των ιστορικών εκείνης της εποχής εις τα πολιτικά γεγονότα και όχι στα θρησκευτικά καθόσον επικρατούσε θρησκευτική αμφιβολία και αδιαφορία. Επίσης οι Ιουδαίοι αποτελούσαν λαό μισητό της εποχής και ο Χριστιανισμός που γεννήθηκε τότε στην Ιουδαία θεωρήθηκε σαν Ιουδαϊκή αίρεση ανάξια προσοχής και ο ιδρυτής της έμοιαζε σκοτωμένος σαν τους άλλους ευπατρίδες που σφάχτηκαν τότε κατά χιλιάδες σαν τον Ιούδα, τον Γαυλωνίτη, τον Ματθία τον Μαργαλώθ και τον Θευδά για τις οποίες σιγά σχεδόν πλήρως η εκ των έξω ιστορία._________________Παρά όμως τις σπάνιες μη χριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού αυτές επαρκούν για την ιστορική βεβαίωσή της:….(1)…Έτσι αν αφαιρέσουμε ακόμη και χωρίο του Ιουδαίου ιστορικού Φλάβιου Ιωσήπου (1 αιώνας μ.Χ) περί του Ιησού (Ιουδ. Αρχ. XVΙΙΙ 3.3) πάλι υπάρχουν δύο χωρία τα οποία επικυρώνουν τα λεγόμενα των Ευαγγελίων, το 1ο αναφέρεται στον θάνατο του Ιωάννη του Ευαγγελιστή (XVIII 3.3) και το 2ον στον θάνατο του Ιακώβου του αδελφού του «Ιησού του λεγόμενου Χριστού» (XX, 9, 1). Από το έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» γράφει για το Χριστό «Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανή, [ει γε άνδρα αυτόν λέγει Χρη] {ην γαρ παραδόξων ποιητής} [διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθεί δεχόμενων] και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλού δε και τον Ελληνικού επηγάγετο το Χρστός ούτος ήν, και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ‘ ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γαρ αυτούς τρίτην έχων ημέρα πάλιν ζώων, των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτών ειρηκότων], εισέτι τε νων των χριστιανών τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιη το φύλον». Υπό αμφισβήτηση σαν δικές του όμως βρίσκονται οι φράσεις μέσα σε αγκύλες…..(2)…Στο Ταλμούδ, γίνεται λόγος περί θαυμαστών ιάσεων επί ονόματος Ιησού Χριστού και που πραγματοποίησε Χριστιανός που ονομάζονταν Ιάκωβος τον οποίο γνώριζε ο ραβίνος Ελιέζερ (90-110 μ.Χ.) καθώς και για ορισμένους λόγους του Ιησού που μαρτύρησε Χριστιανός δικαστής στον Γαμαλιήλ τον Β’ (130 μ.Χ.). Ακόμη το Ταλμούδ αναφέρεται στην σταύρωση Του μόνο που για χώρο της σταύρωσης αναφέρει την Λύδδη που βρίσκεται στα ΝΔ της Παλαιστίνης…..(3)…Από τους Εθνικούς ο συγγραφεύς ο Τάκιτος, κατά πολλούς ο σημαντικότερος και πιο αξιόπιστος ρωμαίος ιστορικός, στα «Χρονικά του» (Αννάλια) 115 – 177 μ.Χ. μιλώντας για την πυρκαγιά της ρώμης από τον Νέρωνα 30 μόλις χρόνια μ.Χ. μας λέει ότι οι Χριστιανοί πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή τους Χριστό ο οποίος θανατώθηκε επί αυτοκράτορα Τιβερίου και του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου. «Έτσι λοιπόν για να καταπνίξει τη φήμη (της πυρκαγιάς), ο Νέρωνας κατηγόρησε και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο, μια τάξη ανθρώπων, που ήσαν μισητοί για τα ελαττώματα τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε Χριστιανούς. Ο Χριστός από τον οποίο προήλθε το όνομά θανατώθηκε επί Τιβερίου αυτοκράτορα και Ποντίου Πιλάτου επάρχου. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία, στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη, όχι στην Ιουδαία, την πατρίδα της επιδημίας αυτής αλλά στην ίδια την Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα του κόσμου μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα» (Tacit. Annal. XV, 38, 44). Μερικοί αμφισβήτησαν αυτή την μαρτυρία του Τάκιτου, με γνωστότερο τον Gordon Stein, ο οποίος υποστήριξε πως η φράση με τον έπαρχο Πόντιο Πιλάτο ήταν μεταγενέστερη προσθήκη κάποιων Χριστιανών, επειδή ο Πόντιος Πιλάτος δεν ήταν έπαρχος αλλά πραίτορας, αλλά αυτό δεν είναι σε τίποτα απόλυτο μα μήτε και αποδείξιμο. Την δεκαετία του’80, ρωμαϊκή επιγραφή που αναφέρει τον πραίτορα Πόντιο Πιλάτο, βρέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Καισαρείας της Παλαιστίνης. Είναι μια ιστορική μαρτυρία για τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν τραγικό ρόλο στην ζωή του Ιησού Χριστού. Η πιο σοβαρή αμφιβολία γι’ αυτή την μαρτυρία οφείλεται στο ότι ο Τάκιτος επειδή δεν ήταν Ιουδαίος θα έπρεπε να αναφέρει τον Χριστό ως Ιησού, αν είχε ανατρέξει στα Ρωμαϊκά αρχεία. Αλλά αυτή η αμφιβολία δεν έχει να κάνει με την επέμβαση ή όχι χριστιανών εις την μαρτυρία του Τάκιτου αλλά με τις πηγές του ιδίου του Τάκιτου…..(4)…Ο δε Γάιος Σουετώνιος Τράνκυλλος (75 -169 μ.Χ.) έγραψε έργα όπως το «De Viris Illustribus» και το «Βίοι Καισάρων». Σε δύο μέρη αναφέρει το Χριστό και τους Χριστιανούς. Στο βίοι Κλαυδίου 25/4 ( Vita Claud. XXV/4) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις των Αποστόλων» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός. Κάνοντας λοιπόν μνεία του διατάγματος της εκδίωξης των Εβραίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ., γράφει: «Τους Ιουδαίους, με υποκίνηση του Χριστού (impulsore Chresto) που θορυβούσαν τους έξωσε από την Ρώμη». Ενώ μιλώντας και αυτός για την πυρπόληση της Ρώμης λέει : «… υπέστησαν τιμωρίες οι Χριστιανοί, άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας (supertitionisnovaeetmaleficae)» (Βίος Νέρωνα, 16/2).Θα μπορούσε βέβαια αυτός ο Χριστός να είναι και άλλο πρόσωπο με παρόμοιο όνομα που εκδιώχθηκε μαζί με τους Εβραίους της Ρώμης από αυτή την πόλη και όχι ο Χριστός των Ευαγγελίων της Ναζαρέτ και της Ιουδαίας…..(5)…Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης….(6)…Ο Αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων αναφέρει όχι τον Χριστό αλλά πλήθος περιστατικών της Καινής Διαθήκης.____________Οι αρνούμενοι την ύπαρξη του Χριστού παραμερίζουν αυθαίρετα τα Ευαγγέλια. Αυτά μπορεί να συγγράφτηκαν για θρησκευτικούς σκοπούς αλλά στήριζαν το σκοπό αυτό με γεγονότα πραγματικά και ιστορικά. Μόνο εις το προοίμιο του Λουκά αν κοιτάξει κανείς, πείθεται ότι αυτός συγγράφει με πνεύμα αυστηρά ιστορικό και δεν υπερβάλει καθόλου ο Hettinger όταν αναφέρει ότι το προοίμιο αυτό είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του Θουκυδίδη. Αν πάλι σκεφτεί κανείς ότι τα Ευαγγέλια συγγράφηκαν τον 1 αιώνα μ.Χ. και περίπου το 80 όπου και παραλείφθηκαν από πολλά χέρια σύγχρονα του Ιησού μαρτυρώντας τον πρωτότυπο χαραχτήρα του δύναται να συμπεράνει κανείς την ιστορικότητά του. Η εικόνα που δίνουν τα Ευαγγέλια για τον Ιησού είναι καταπληκτική αλλά υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη σύλληψη και επινόηση. Όλα τα αριστουργήματα της ανθρώπινη συλλήψεως οφείλονται σε προικισμένα πρόσωπα με εξαιρετικό πνεύμα, έτσι αν ο Ιησούς είναι επινόηση θα πρέπει να αποτελεί δημιουργία προσώπων εξαιρετικής μεγαλοφυΐας και ηθικής έξαρσης. Η δυσκολία όμως της επινόησης είναι ανυπέρβλητη καθόσον όχι ένας αλλά περισσότεροι έγραψαν για τον Ιησού και ο καθένας πλούτιζε την εικόνα αυτού με ιδιαίτερα χαραχτηριστικά. Γι’ αυτό διατηρεί μέχρι σήμερα την αξία της η γνώμη του Ρουσσώ «Φίλε μου δεν επινοούν κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν περισσότερο ακατανόητο το να συμφωνήσουν πολλοί άνθρωποι για να κατασκευάσουν το βιβλίο αυτό, παρά να υπάρξει πραγματικά ένας που να παράσχει με τον βίο του το αντικείμενο της συγγραφής του βιβλίου αυτού. Ποτέ συγγραφείς Ιουδαίοι δεν ήταν δυνατό να επινοήσουν την ηθική αυτή. Το Ευαγγέλιο δεν έχει χαραχτήρες αληθείας τόσο μεγάλους και αμίμητους, ώστε ο επινοητής θα εξέπληττε περισσότερο από τον ήρωα, ο οποίος θα επιτελούσε τα γραφώμενα στο Ευαγγέλιο» (EmileIV). Η μαρτυρία του Παύλου, που και αυτή παρεξηγείται και παρακάμπτεται από τους αρνούμενους την ύπαρξη του Ιησού, είναι ιδιαιτέρου σοβαρότητας και βάρους καθόσον ο Παύλος ήταν από τους φανατικούς Φαρισαίους και διώκτες του Χριστιανισμού που μεταπήδησε στην τάξη των μαρτύρων του Ιησού. Οι 4 μεγάλες επιστολές του αποτελούν γραπτά μνημεία αδιαφιλονίκητης γνησιότητας (αναφορά στην γέννηση, γενεαλογικού δένδρου, θάνατος, τριήμερη ταφή, θεία ευχαριστία, ανάσταση και φανέρωση σε διάφορα πρόσωπα.). Τέλος πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την τεράστια διάδοση του Χριστιανισμού και η οποία αποτελεί μοναδική εξαίρεση προς όλες τις άλλες θρησκείες των οποίων οι ιδρυτές μπορούν και να αγνοηθούν από τους πιστούς τους εφόσον στηρίζεται πλήρως στην ζωή και την δράση του Ιησού Χριστού. Άλλωστε αυτό είναι Χριστιανισμός, διδασκαλία και πίστης εις Αυτόν. Χωρίς Ιησού Χριστό ο Χριστιανισμός θα ήταν μηδέν. Αποτελεί ο Χριστός τον αιώνιο θεμέλιο λίθο της πίστης. Ο Couchould (που αρνείται την ύπαρξη του Χριστού) ομολογεί ότι «οι αναλογίες του Χριστού είναι εκτός κάθε συγκρίσεως και το μεγαλείο Του μόλις δύναται να κατανοηθεί. Η ιστορία της Δύσεως μέσα στο ρωμαϊκό κράτος διατάσσεται από ένα κεντρικό γεγονός: την περιληπτική αναπαράσταση του Χριστού και τον απολυτρωτικό θάνατό Του. Όλα όσα έγιναν στην Δύση για τους επόμενους 15 αιώνες γίνονται κάτω από την γιγαντιαία σκιά του σταυρού. Ο Ιησούς διαδέχθηκε τον Καίσαρα στην κυριαρχία του κόσμου. Η βασιλική Του όψης χαράσσεται έναντι εκείνης των αυτοκρατόρων στα νομίσματα του Βυζαντίου. Αυτός δίδει όλα τα στέμματα και όλες τις εξουσίες προέρχονται και επιστρέφουν σε Αυτόν. Κατέστη το Άλφα και το Ωμέγα, ο Πρώτος και ο Έσχατος εκ του στόματος Του οποίου εκπορεύεται ρομφαία δίστομος οξεία και ο Οποίος έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Γι‘ αυτό οικοδομήθηκε η Αγία Σοφία και ο καθεδρικός του Chartres. Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς αποτελεί την ενδότερη σύνθεση των κοινωνιών της Δύσης. Πριν ακόμη γεννηθούν αφιερώνονται σε Αυτόν οι ψυχές. Τι να πει κανείς; Στην καρδιά του ανθρώπου ο Χριστός είναι πολύ μεγάλος. Διαφεύγει από όλα τα συνήθη μέτρα της Ιστορίας. Εκατό τόμοι δεν φτάνουν για να Τον περιγράψουν» (Couchould Ανωτ. Σελ. 13-18)
Β. ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ___________________________
Ο Ιησούς, δεν ήταν εξ’ αρχής κάποιο σημαίνον Ιστορικό πρόσωπο. Ένας ηγέτης μιας ομάδας Ανθρώπων σε μία από τις πιο μικρές και ασήμαντες επαρχίες ήταν (τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε όποιον δεν τον είχε γνωρίσει για να καταλάβει πως ήταν ο Θεός) που στο τέλος σταυρώθηκε. Ξέρεις πόσοι τέτοιοι υπήρξαν; Και μάλιστα οι ψευτομεσσίες, ήταν και πιο γνωστοί, μια και ήταν (συνήθως) ηγέτες ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ. Ο Χριστός, λοιπόν, λόγω της ταπείνωσης του, δεν συγκέντρωσε πάνω του «Δημοσιότητα» όσο ζούσε. Στην δε ανάληψη του, μάρτυρες ήταν μόνο καμιά 500αρια άνθρωποι. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός. Τότε οι Ιστορικοί, άρχιζαν να προσέχουν το θέμα «Ιησούς». Αυτό εξηγεί μια χαρά, γιατί δεν υπήρξαν ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ του Ιστορικοί που να ‘χουν γράψει γι’ αυτόν. Όμως την Ιστορικότητα του Ιησού δεν την αμφισβητούν, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΟΙ!_____________Ας δούμε κατά πόσο στέκει Ιστορικά, η Αγία Γραφή:………….Σε τι αριθμό κωδίκων σώζονται τα βιβλία της Αγίας Γραφής; 2.500 κώδικες περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή. 25.000 κώδικες περιέχουν μεγάλα κομμάτια από την Αγία Γραφή. (Συνήθως μόνο την Καινή Διαθήκη). Οι παραπάνω κώδικες, προέρχονται από ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Σε αντιπαράθεση με άλλους αρχαίου συγγραφείς, έχουμε:…50 μόνο αντίγραφα του Αισχύλου…..100 του Σοφοκλή…..8 του Θουκιδίδη…..200 του Πλινίου …..500 του Ορατίου.____________ ΑΡΑ, ΑΠΟ ΑΡΙΘΜΟ ΣΩΣΜΕΝΩΝ ΚΩΔΙΚΩΝ, Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ. Όσον αφορά την αρχαιότητα των κωδίκων αυτών: ….(1)…Η ιστορία του Θουκιδίδη, εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου 460-400 π.Χ. Δεν σώζεται το πρωτότυπο. Τα 8 διασωθέντα χειρόγραφα, είναι όλα γραμμένα μετά το 900 μ.Χ., δηλαδή 1300 χρόνια μεταγενέστερα!….(2)…Η Ποιητική του Αριστοτέλη, γράφτηκε το 343 π.Χ. Ο αρχαιότερος κώδικάς της, προέρχεται από το 1100 μ.Χ., δηλαδή είναι 1400 χρόνια μεταγενέστερος! ……(3)…Ο Γαλατικός πόλεμος του Ιουλίου Καίσαρος, γράφτηκε το 50 μ.Χ. Σώζεται σε λίγους κώδικες, που όλοι γράφτηκαν μετά το 1000 μ.Χ. _____Αμφισβητεί κανείς τα βιβλία αυτά; Κανείς! Γιατί αμφισβητούμε την Α.Γ. ;;;____Ο Τζόζεφ Φρή διαπρεπής Αμερικανός αρχαιολόγος λέει: «Η αρχαιολογία επικύρωσε πολλές μαρτυρίες των Γραφών, ακόμη και εκείνες που οι αρνητές & κριτικοί της απέρριπταν σαν τάχα εντελώς αντι-ιστορικές και σαν τάχα εξόφθαλμα αντίθετες με ιστορικά γεγονότα» (Archaeologyand Bible History, Wheaton III. 1969. σελ. 1).____Η αφθονία της αρχαιολογικής μαρτυρίας που υποστηρίζει τη Βίβλο μπορεί να ενισχύσει την πίστη, και σε μερικές περιπτώσεις έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στο να γεννηθεί πίστη εκεί όπου δεν υπήρχε καθόλου πριν. Παράδειγμα αυτού είναι η ζωή του Άγγλου Γουίλλιαμ Μ. Ράμσαιη (1851-1939). Γεννημένος μέσα στην πολυτέλεια, ανατράφηκε ως μη-πιστός από τους αθεϊστές γονείς του. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με διδακτορικό στη φιλοσοφία και έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντηήν. Μελέτησε αρχαιολογία με σκοπό να αποδείξει λανθασμένη τη διήγηση της Βίβλου. Όταν ετοιμάστηκε με τα απαραίτητα επιστημονικά εφόδια, ταξίδεψε στην Παλαιστίνη και εστίασε τις έρευνές του στο βιβλίο των Πράξεων, για το οποίο πίστευε ότι θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας μύθος. Μετά από 25 χρόνια έρευνας, ο Ράμσαιη είχε μείνει κατάπληκτος από την ακρίβεια του βιβλίου των Πράξεων. Στην αναζήτησή του να αποκηρύξει τη Βίβλο, είχε ανακαλύψει πολλά γεγονότα τα οποία επιβεβαίωναν την ακρίβειά της. Ήταν αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι η διήγηση του Λουκά στις Πράξεις για τα γεγονότα και τα περιβάλλοντα ήταν απόλυτα ακριβής, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι στο βιβλίο που έγραψε, «Ο Παύλος, Ταξιδευτής και ρωμαίος Πολίτης», όχι μόνο δεν επιτέθηκε στη Βίβλο, αλλά και την υποστήριξε. Τελικά, ο Γουίλλιαμ Ράμσαιη συγκλόνισε τον κόσμο των διανοούμενων όταν έγραψε ότι μεταστρεφόταν στο Χριστιανισμό. Είναι ειρωνικό, ο άνθρωπος που ξεκίνησε για να αποδείξει ότι η Βίβλος είναι λανθασμένη, να βρεθεί να δέχεται τη Βίβλο ως το Λόγο του Θεού, εξαιτίας της έρευνάς του και των ανακαλύψεών του. _________Η μαρτυρία των Αποστόλων είναι Ιστορικά και επιστημονικά αξιόπιστη; Δηλαδή 11 άτομα πέθαναν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν για κάτι που ήταν ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ;; πότε έχει συμβεί αυτό στην Ιστορία; Ποτέ!! Αν ο Χριστός δεν Υπήρξε τότε ΕΛΕΓΑΝ ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΨΕΜΑΤΑ!_________Άνθρωποι μπορεί να πίστεψαν σε κάτι, και να θυσιάστηκαν σε αυτό, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν ΨΕΜΑ. Αν οι Απόστολοι ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ για κάτι που γνώριζαν πως ήταν ψέματα (αφού λένε κάποιοι πως ο Χριστός δεν υπήρξε) γιατί το έκαναν; Για να κερδίσουν δύναμη; δόξα; Μα πέθαναν μόνοι, καταφρονεμένοι, κυνηγημένοι! Η πείρα μας λέει πως αν κάποιος έχει «λερωμένη» την φωλιά του στο πρώτο βασανιστήριο θα μιλήσει! Πόσες ευκαιρίες είχαν οι απόστολοι (και τόσοι άλλοι μαθητές) να κερδίσουν κάνοντας συμφωνία με τις αρχές, και δεν το έκαναν; ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΩΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;;; _________Απάντηση: Γιατί είχαν γνωρίσει τον Χριστό προσωπικά και πίστευαν πως ήταν ΘΕΟΣ. Άρα ο Χριστός πρέπει να υπήρξε Ιστορικά.___________________________Η Μαρτυρία ενός Σκεπτικιστή: Ο ερευνητής-συγγραφέας Ian Wilson στο βιβλίο του «ΙΗΣΟΥΣ: ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» (Εκδόσεις Κονιδάρη), λέει τα εξής: «Οι ανακαλύψεις χειρογράφων της Καινής Διαθήκης δείχνουν μια καθησυχαστική γενική συνοχή. Η αντιγραφή από ένα χειρόγραφο σε άλλο με το χέρι έχει σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα λάθη και παροράματα…Αλλά στο σύνολό τους τα λάθη και οι διαφορές του κειμένου είναι σχετικά ασήμαντα και τα κανονικά ευαγγέλια μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι σε μεγάλο βαθμό όπως τα έγραψαν οι συγγραφείς τους. Και μόνον ο πλούτος των παλιών ντοκουμέντων είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές πλευρές τους. Αν και από τα έργα του μεγάλου Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου [1ος μ.Χ. αιώνας] υπάρχει μόνον ένα αντίγραφο ενός χειρογράφου, που χρονολογείται από το 12ο αιώνα, υπάρχουν επίσης κάπου 274 χειρόγραφα σε περγαμηνή, κανονικών έργων που βεβαιώνουν την ύπαρξη του Ιησού…που χρονολογούνται μεταξύ του 4ου και 11ου αιώνα, και 88 αποσπάσματα παπύρων που χρονολογούνται μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα… Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα ευαγγελικά κείμενα ήταν γνήσια παλιά και ότι οι αντιγραφείς τους ήταν λογικά αξιόπιστοι». (σελίδες 43-44). Είναι αξιοσημείωτο ωστόσο, ότι ο συγγραφέας αυτός ΔΕΝ πιστεύει στη θεοπνευστία της Βίβλου, και ότι ΟΥΤΕ πιστεύει στον Ιησού. Γι΄ αυτό η ομολογία του, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα! Θα δεχτούμε ότι τα Ευαγγέλια είναι αψευδή ιστορικά κείμενα και αξιόπιστες πηγές για τον βίο και τη διδαχή του Ιησού; ή θα δεχτούμε τις διάφορες γνώμες των οποιονδήποτε συγγραφέων, που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα πραγματικό ιστορικό στοιχείο, αλλά αντίθετα, μόνο τις δικές τους υποθέσεις, οι οποίες διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν τα κείμενα των πραγματικών μαρτυριών αυτών που έζησαν και μίλησαν με τον ίδιο τον Ιησού; Τι θα προτιμήσουμε; Τα κείμενα των αυτόπτων μαρτύρων ή τις από δεύτερο και τρίτο χέρι…. «ερμηνείες» των κειμένων των αυτόπτων μαρτύρων; ________Ο Φλέγων, ιστορικός, 2ος αι. Χρονικά 2b,257 «Φλέγων ιστορεί επί Τιβερίου Καίσαρος εν πανσελήνωι έκλειψιν ηλίου γεγόνεσαι τελείαν από ώρας έκτης ( 12 το μεσημερι) μέχρις ενάτης, δήλον ως ταύτην. Τούτου δε του σκότους και Φλέγων εν ταις Ολυμπιάσιν εμνήσθη. Λέγει γαρ ότι τω δευτέρω έτει της διακοσιοστής δευτέρας ολυμπιάδος εγένετο ηλίου έκλειψις μεγίστη των ούκ εγνωσμένων πρότερον, και νυξ ώρα έκτι της ημέρας εγένετο, ώστε και αστέρας εν ουρανώ φανήναι. ότι δε της εν τω σταυρώ του δεσπότου Χριστού γενόμενης του ηλίου εκλείψεως και ουχ ετέρας εμνήσθη και Φλέγων, πρώτον μεν εκ του λέγειν μη εγνωσθαι την τοιαυτην εκλειψιν τοις προτερον χρόνοις έστι δήλον?.. και αυτης δε της περι Τιβερίου ιστορίας δείκνυται. Βασιλεύειν μεν γαρ αυτόν φησιν ο Φλέγων τις δευτερω έτει της εκατοστης ενενηκοστης ογδόης δευτέρας ολυμπιάδος.»________Τέλος, έχουμε και την άποψη του Simon Greenleaf, τον Ιδρυτή του Harvard University of Law, ο οποίος ήταν σκεπτικός, σχετικά με την ύπαρξη του Χριστού. Όταν, όμως, μελέτησε τα Ιστορικά στοιχεία, και απέρριψε οτιδήποτε δεν ήταν βάσιμο, κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Βρήκε πως όχι μόνο η Ιστορία δείχνει πως ο Ιησούς ήταν ιστορική πραγματικότητα, αλλά πως ο Θάνατος και η Ανάσταση του, ήταν τόσο βάσιμα, όσο και πολλά άλλα γεγονότα της Ιστορίας.
Γ. ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ__________________________
Είναι γνωστό από τα Ευαγγέλια ότι όλοι οι μαθητές του Ιησού Χριστού, εκτός του Ιωάννη, Τον εγκατέλειψαν κατά τη σταύρωσή Του. Μετά όμως, οι απόστολοι αλλά και άλλοι, ξεκίνησαν να κηρύξουν την Ανάσταση Του και γι’ αυτό αποδοκιμάστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, και πέθαναν με οδυνηρό θάνατο οι περισσότεροι. Είναι απίθανο να ομολογούν κάτι και να είναι τόσο σίγουροι για αυτό ώστε να υποφέρουν και να πεθάνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε εθνικότητας: Εβραίοι (εξελληνισμένοι και μη), Έλληνες, Ρωμαίοι κ.α. Φυσικά ας διευκρινιστεί ότι εδώ δεν γίνεται λόγος για όλους τους μάρτυρες όλων των εποχών, γιατί θα μπορούσε να πει κανείς ότι και οι μουσουλμάνοι καμικάζι που αυτοπυρπολούνται για τη πίστη που τους δίδαξε ο Μωάμεθ, ο αμόρφωτος και ανήθικος καμηλιέρης, θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι η πίστη τους είναι ορθή επειδή θυσιάζονται. Εδώ γίνεται λόγος μόνο για όσους μάρτυρες και ομολογητές του 1ου αιώνα που είδαν με τα μάτια τους τον Ιησού Χριστό. Μερικοί από τους αυτόπτες μάρτυρες της σταυρώσεως και της αναστάσεως του Χριστού που έπειτα εδιώχθησαν ή και μαρτύρησαν ακόμα είναι οι εξής:…..…..(1)…Απόστολος Πέτρος. Ένας από τους 12. Φυλακίζεται από το Μέγα Συνέδριο μαζί με τον Ιωάννη (Πράξεις δ’/4 1-22). Ξαναφυλακίζεται με τον Ιωάννη και αποφυλακίζονται δια θαύματος.(Πράξεις 17-42). Φυλακίστηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α’ και θα θανατωνόταν, εάν δεν τον έλυνε Άγγελος Κυρίου (Πράξεις 12:1-9). Μαρτύρησε στο διωγμό του Νέρωνα. Σταυρώθηκε με το κεφάλι ανάποδα. [ΠΗΓΕΣ:(α) Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του Κλήμη, 5. Αναφέρει ότι ο Πέτρος φυλακίστηκε 7 φορές, εκδιώχθηκε, λιθοβολήθηκε και τελικά μαρτύρησε. (β) Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κα’/21 18-19. Ο Χριστός προφητεύει το μαρτύριο του Πέτρου. (γ) Ανάληψη του Ησαΐα, 4:2. Ο άγιος Ιουστίνος(περ. 110-165) καθώς και ο Τερτυλλιανός(περ. 155-220) αναφέρει τη παράδοση ότι ο προφήτης Ησα’ί’ας πριονίσθηκε, η οποία προέρχεται από το απόκρυφο αυτό έργο. Άρα, εκείνο πρέπει να υπήρχε όχι αργότερα από τα τέλη του 1ου αιώνα. Ο Ησαΐας προφητεύει(;) ότι ο βασιλιάς του κόσμου, ο δολοφόνος της μητέρας του(δηλ. ο Νέρων) θα κυνηγήσει το σπόρο που έσπειραν οι 12 μαθητές του Ηγαπημένου, και ένας από τους 12 (δηλ. ο Πέτρος)θα πέσει στα χέρια του. (δ) Τερτυλλιανού «Scorpiace», 15:3. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε από το Νέρωνα. Γράφθηκε γύρω στο 212. (ε) Τερτυλλιανού «Κατά Μαρκίωνος», 4:5. Αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος σφράγισαν το Ευαγγέλιο με το αίμα τους. (στ) Αγίου Ιερομάρτυρος Πέτρου Αλεξανδρείας, «Κανονική Επιστολή», Κανών 9ος. Γράφθηκε γύρω στο 306. Αναφέρει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε στη Ρώμη. (ζ) Ο άγιος μάρτυρας Ιππόλυτος (μαρτύρησε γύρω στο 236), στο «Περί των 12 αποστόλων», αναφέρει: «Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στον Πόντο, και στη Γαλατία, και στη Καππαδοκία, και στη Βητανία, και στην Ιταλία και στην Ασία, και έπειτα σταυρώθηκε από το Νέρωνα στη Ρώμη με το κεφάλι προς τα κάτω, καθώς ο ίδιος επιθύμησε να υποφέρει με αυτό τον τρόπο». (η) Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία», 2:25(απόσπασμα έργου του Καΐου (πέθανε γύρω στο 296)) και 3:1(απόσπασμα του Ωριγένη). (θ) Αγίου Ιερωνύμου, «De Viris Illustribus, 1». Μεταξύ άλλων, γράφει ότι ο Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα(σύμφωνα με δική του επιθυμία)στη Ρώμη από το Νέρωνα. (ι) Οι Πράξεις των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ένα απόκρυφο έργο. Αναφέρει ότι ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε και Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα, εφόσον ενώ τον έφερναν στον σταυρό είπε ότι του άξιζε να σταυρωθεί ανάποδα. Επίσης αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος πέθαναν στις 29 Ιουνίου. Το έργο, δεν χωρίζεται σε κεφάλαια και στίχους, γι’ αυτό δεν αναφέρονται τα εδάφια. Ολόκληρο το έργο στα αγγλικά υπάρχει στις εξής ιστοσελίδες: http://www.newadvent.org/fathers/0815.htm,http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actptnpl.htm,http://people.bu.edu/dklepper/RN242/peterandpaul.html.(ια) Προς Ιάκωβον Επιστολή του Κλήμη , 1. Πιστεύεται ότι γράφθηκε από τον άγιο Κλήμη, 3ο επίσκοπο Ρώμης (περ.68μ.Χ.-71) προς τον άγιο Ιάκωβο Αδελφόθεο, επίσκοπο Ιεροσολύμων. Γράφει πως ο Πέτρος που από τη μεγάλη του αγάπη για τους ανθρώπους ήρθε στη Ρώμη να κηρύξει το Ευαγγέλιο και με τη βία, έδωσε αυτή τη ζωή για την αιώνια (δηλ. μαρτύρησε).]……………….(2)…Η σύζυγος του Αποστόλου Πέτρου. Από τη Καινή Διαθήκη φαίνεται καθαρά ότι ο απόστολος Πέτρος είχε γυναίκα. Η μητέρα της θεραπεύθηκε από τον Χριστό (Μτ.η’/8, 14-15). Αργότερα ακολούθησε τον άνδρα της, τον Απόστολο Πέτρο, σε περιοδείες του(Α’ Κορ. θ’/9, 5).[ΠΗΓΕΣ:Ο μέγας εκκλησιαστικός συγγραφέας κι επικεφαλής της Αλεξανδρινής Σχολής, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς(πέθανε περίπου το 215), διασώζει παράδοση σύμφωνα με την οποία η γυναίκα του Πέτρου μαρτύρησε (Στρωματείς, 7:11). Ο Ευσέβιος συμφωνεί με τη παράδοση αυτή(Εκκλησιαστική Ιστορία, 3:30.]………….(3)….Απόστολος Ανδρέας. Ένας από τους 12. Μαρτύρησε στη Πάτρα, όπου σταυρώθηκε (σε σταυρό σχήματος Χ, κατά μια μεταγενέστερη παράδοση).[ΠΗΓΕΣ: (α) Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». Ο Ανδρέας κήρυξε στους Σκύθες και στους Θράκες, και σταυρώθηκε, κρεμάστηκε σε μια ελιά στη Πάτρα, μια πόλη της Αχαΐας, κι εκεί θάφτηκε. (β) «Πράξεις» και «μαρτύριον του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου», απόκρυφο έργο που διηγείται τη παραμονή του αγίου στη Πάτρα και τη σταύρωσή του. Στην αρχή του έργου, βλέπουμε ότι συγγραφείς του έργου είναι διάκονοι και πρεσβύτεροι που είδαν όλα αυτά με τα μάτια τους και τα γράφουν στις υπόλοιπες εκκλησίες. Το έργο στις εξής διευθύνσεις: http://www.ccel.org/fathers2/ANF-08/anf08-95.htm, http://wesley.nnu.edu/noncanon/acts/actand2.htm. Η ελλιπείς μαρτυρίες οφείλονται στην ανύπαρκτη συγγραφική δραστηριότητα του Αγίου και στο έργο του σε όχι τόσο σημαντικά μέρη για τους ρωμαίους.]……………..(4)…Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής. Ένας από τους 12. Φυλακίστηκε δυο φορές μαζί με τον Πέτρο. Βασανίσθηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο προς το τέλος του 1ου αιώνα. Κοιμήθηκε εν ειρήνη στην Έφεσο.[ΠΗΓΕΣ: (α) Αποκάλυψις Ιωάννου α’/1 9.: «Εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών καί συγκοινωνός εν τή θλίψει καί βασιλεία καί υπομονή εν Ιησού Χριστώ, εγενόμην εν τή νήσω τή καλουμένη Πάτμω διά τόνλόγον τού Θεού καί διά τήν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού». (β) Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κ’/20 23: «καί λέγει αυτοίς’ τό μέν ποτήριόν μου πίεσθε, καί τό βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε». Είναι προφητεία για τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος. (γ) Αγίου Ιερομάρτυρα Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων». «Ο Ιωάννης, πάλι, στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό το βασιλιά στο νησί της Πάτμου, όπου και συνέγραψε το Ευαγγέλιό του και είδε το αποκαλυπτικό όραμα. Και στην εποχή του Τραϊανού κοιμήθηκε στην Έφεσο, όπου αναζητήθηκαν τα λείψανά του, μα δεν μπορούσαν να βρεθούν». (δ) Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.1, 3.17 και 3.23. Βλέπουμε ότι ο Ιωάννης κήρυξε στην Ασία, εξορίστηκε από το Δομιτιανό στη Πάτμο, και μετά το θάνατο εκείνου, επέστρεψε στην Έφεσο, όπου και πέθανε. (ε)ΑγίουΙερωνύμου, «De VirisIllustribus», 9. Γράφει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου και έγραψε την Αποκάλυψη, κατά τη διάρκεια του διωγμού που εξαπέλυσε ο Δομιτιανός το 14ο χρόνο από το Νέρωνα. (στ) «Πράξεις του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου», ένα απόκρυφο έργο που αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο Ιωάννης συνελήφθη κατόπιν εντολής του Δομιτιανού και αναγκάσθηκε να πιει δηλητήριο. Διατηρήθηκε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, και μη πιστεύοντας στα μάτια του ο αυτοκράτορας, έδωσε το δηλητήριο σε άλλο κατάδικο, ο οποίος τότε πέθανε. Ο Ιωάννης τότε τον ανάστησε και εξορίστηκε στη Πάτμο. Για ολόκληρο το κείμενο: http://www.catholic-forum.com/saints/stj13001.htm. (ζ)Τερτυλλιανού, «De Praescriptione Haereticorum xxxvi». Αναφέρει ότι ο Ιωάννης ρίχθηκε σε καζάνι με καυτό λάδι στη Ρώμη, χωρίς όμως να πάθει τίποτε.]………….(5)…Απόστολος Ιάκωβος υιός Ζεβεδαίου. Ένας από τους 12. Θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα Α’, ο οποίος εδίωξε πολλά μέλη της Εκκλησίας.[ΠΗΓΕΣ: (α)«Πράξεις των Αποστόλων» ιβ’/12 1-2: «Κατ’ εκείνον δέτόν καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τάς χείρας κακώσαίτινας τών από τής εκκλησίας. ΑνείλεδέΙάκωβοντόναδελφόν Ιωάννου μαχαίρα». (β) «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον» κ’/20 23. Ο Ιησούς προφητεύει τους διωγμούς που θα υποστούν τα αδέλφια Ιωάννης και Ιάκωβος. (γ) Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του(δηλ. του Ιωάννη), όταν κήρυττε στην Ιουδαία, θανατώθηκε δια ξίφους από τον Ηρώδη τον Τετράρχη, και θάφτηκε εκεί». (δ) Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 2.9 και 3.5. Βλέπουμε στο πρώτο χωρίο ότι ένας από τους φύλακες μαρτύρησε μαζί με τον απόστολο, συγκινημένος από το θάρρος του.]………….(6)… Απόστολος Φίλιππος. Ένας από τους 12. Σταυρώθηκε ανάποδα στην Ιεράπολη της Φρυγίας. [ΠΗΓΕΣ: (α) Αγίου Ιερομάρτυρος Ιππολύτου, «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Φίλιππος κήρυξε στην Φρυγία, και σταυρώθηκε στην Ιεράπολη με το κεφάλι προς τα κάτω επί Δομιτιανού, και θάφτηκε εκεί». (β) Ευσεβίου, «Εκκλησιαστική Ιστορία» 3.31. Αναφέρει απόσπασμα από επιστολή του Πολυκράτη επισκόπου Εφέσου προς το πάπα Βίκτωρα, που γράφθηκε μεταξύ 189-198μ.Χ., που λέει ότι ο απόστολος Φίλιππος εκ των δώδεκα είναι θαμμένος στην Ιεράπολη μαζί με δυο από τις τρεις κόρες του. Έπειτα αναφέρει απόσπασμα διαλόγων του Καΐου με το μοντανιστή Πρόκλο, όπου ο Πρόκλος αναφέρει 4 προφήτισσες, κόρες του Φιλίππου που ζούσαν στην Ιεράπολη, όπου ήταν θαμμένος ο πατέρας τους. Ξέρουμε όμως πως ο διάκονος Φίλιππος είχε 4 κόρες προφήτισσες (Πράξεις κα’/21 8-9). Μάλλον ο αιρετικός Πρόκλος μπέρδεψε τους δυο Φιλίππους. (γ) Οι «Πράξεις των περιοδειών του Φιλίππου του Αποστόλου», ένα απόκρυφο έργο. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι όταν ο απόστολος προσηλύτισε τη σύζυγο του ρωμαίου κυβερνήτη, εκείνος διέταξε να σταυρωθεί ανάποδα σε ένα δέντρο απέναντι από ειδωλολατρικό ναό. Ολόκληρο το κείμενο στη σελίδα http://www.newadvent.org/fathers/0818.htm%5D……….(7)…Απόστολος Βαρθολομαίος (ταυτίζεται με τον Ναθαναήλ). Ένας από τους 12. Κήρυξε στην Ινδία(με το όνομα Ινδία, ήταν γνωστά πολλά μέρη της Ασίας), όπου και μαρτύρησε. [ΠΗΓΕΣ: (α) Ιππολύτου «Περί των Δώδεκα Αποστόλων»: «Ο Βαρθολομαίος, πάλι, κήρυξε στους Ινδούς, στους οποίους και έδωσε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, και σταυρώθηκε με το κεφάλι προς τα κάτω, και θάφτηκε στο Allanum, πόλη της Μεγάλης Αρμενίας». (β) Ευσεβίου «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5.10. Αναφέρει ότι ο Πανταίνος, όταν πήγε στην Ινδία, βρήκε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίο είχε δώσει στους Ινδούς ο Βαρθολομαίος. (γ) Το «Μαρτύριο του Αγίου και Ενδόξου Αποστόλου Βαρθολομαίου», ένα απόκρυφο έργο, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι ο απόστολος κήρυξε στην Ινδία και αποκεφαλίστηκε από τον Αστυάγη επειδή εκχριστιάνισε τον αδερφό του, τον βασιλιά Πολύμιο. Το κείμενο: http://www.newadvent.org/fathers/0825.htm.%5D………..(8)…Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: Γιος του Ιωσήφ του μνήστορος, μεγάλωσε μαζί με τον Χριστό. Ένας από τους 70, και 1ος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Λιθοβολήθηκε έως θανάτου από τους Εβραίους. [ΠΗΓΕΣ: (α) Φλαβίου Ιώσηπου Ιουδαϊκές Αρχαιότητες 20.9.1. (γράφτηκαν γύρω στο 93μ.Χ.). Αναφέρεται στο θάνατο του Ιακώβου αδελφού του «Ιησού του λεγομένου Χριστού», ο οποίος μαζί με άλλους καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού από τον αρχιερέα Άνανο. Επειδή όμως αυτό το απόσπασμα αποτελεί και μαρτυρία περί του Ιησού Χριστού, πολλοί θέλουν τους άλλους να πιστεύουν ότι γράφτηκε όχι από τον ίδιο τον Ιώσηπο, αλλά από χριστιανούς αντιγραφείς. Ας παρατηρήσουμε κάποια στοιχεία όσον αφορά το θέμα της αυθεντικότητας της ανωτέρω αναφοράς: Α. Η αναφορά αυτή του Ιώσηπου βρίσκεται σε κάθε χειρόγραφο των Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων που διασώζεται σήμερα. Επίσης, το περιεχόμενο, το λεξιλόγιο, το ύφος του αποσπάσματος είναι ανάλογα του Ιώσηπου. Β. Δεν χρησιμοποιείται κανένα χριστιανικό επίθετο του Ιακώβου, όπως το «Δίκαιος», που χρησιμοποιήθηκε πολύ συχνά γι’ αυτόν στη χριστιανική γραμματεία (Ευσέβιος κ.ά.). Γ. Ο συγγραφέας δεν δίνει στο απόσπασμα αυτό έμφαση ούτε στο Χριστό ούτε στον Ιάκωβο, αλλά στον αρχιερέα Άνανο. Ένας χριστιανός δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Δ. Εάν ο Ιάκωβος που αναφέρει ο Ιώσηπος δεν ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφός του Χριστού, είναι παράξενο που ο συγγραφέας δεν δίνει άλλες πληροφορίες για το τι είχε ο Άνανος εναντίον του Ιακώβου. Η έχθρα του αρχιερέα για τον αδελφό ενός (όπως πίστευε) ψευδομεσσία, καταλαβαίνεται εύκολα από τον αναγνώστη. Ε. Ο Ιώσηπος στο έργο του αναφέρει πάνω από μια ντουζίνα ανθρώπους με το όνομα Ιησούς. Έτσι, ο Ιώσηπος αναγκάζεται να δίνει πληροφορίες για το κάθε Ιησού. Αυτό κάνει και στη περίπτωση αυτή («του λεγομένου Χριστού»). ΣΤ. Το πιο σημαντικό: Ο μεγάλος συγγραφέας Ωριγένης (περ.185-253μ.Χ.) κάνει τρεις(!) αναφορές στην αναφορά του Ιώσηπου στον Ιάκωβο (εις τον Ματθαίο 10.17, Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13.). Άρα το απόσπασμα σίγουρα υπήρχε πριν από το 3ο αιώνα. Και να μην ξεχνάμε πως όταν ζούσε ο Ωριγένης συνέβαιναν απανωτοί διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι οποίοι ήταν μια κυνηγημένη μειονότητα, που δεν είχε δυνατότητα να μεταποιεί ελληνικές, ρωμαϊκές, και ιουδαϊκές πηγές. Επίσης, ο Ευσέβιος (Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23.21-2.23.24) αναφέρει το απόσπασμα του Ιώσηπου καθώς και ο άγιος Ιερώνυμος (DeVirisIllustribus). (β) Ηγήσιππος (περ.170μ.Χ.). Μόνο αποσπάσματα του έργου του έχουν διασωθεί. Ανάμεσα σε αυτά, υπάρχει η διήγηση του μαρτυρίου του αγίου Ιακώβου, από το 5ο βιβλίο του Ηγήσιππου. Αυτός αναφέρει ότι αφού ρίχθηκε από τη κορυφή του Ναού και δεν πέθανε, λιθοβολήθηκε και κάποιος του κοπάνησε το κεφάλι με ένα ξύλο, στήθηκε μνημείο προς τιμήν του, που υπήρχε και στα χρόνια του ιδίου του Ηγήσιππου! (γ) Ωριγένους εις τον Ματθαίο 10.17., Κατά Κέλσου 1.47 και 2.13. (δ) Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 2.23, που αναφέρει και τις διηγήσεις του Ιώσηπου, του Ηγήσιππου και του Κλήμεντος(που σύμφωνα με τον Ευσέβιο, είναι όμοια με αυτή του Ηγήσιππου). (ε) Αγίου Ιερωνύμου De VirisIllustribus 2. Αναφέρει και τον Ιώσηπο, τον Ηγήσιππο και το 7ο βιβλίο ενός έργου του Κλήμη(στα αγγλικά Outlines).
Τι πιο ιδανικο για τους σταυρωτες απ’το να μας κλονισουν την Πιστη!!!Ο κοσμος γελαει….οι ανιστοριτοι τα καταπινουν αμασητα!Ο ραββινος αυτος τι διαβασε και την ειδε αουα?ταλμουδ???οτι υποστηριζει για τον Παυλο προσπαθει να το κανει ο ιδιος!Ηταν τοσο συστηματικοι οι Αποστολοι και οι Πρωτοχριστιανοι που μαρτυρησαν με τον χειροτερο τροπο…και οι Ελληνες πολεμησαν τοσο πολυ τον Χριστιανισμο που επεφταν μεσα στις αρενες για του Χριστου την πιστη!!!Η Αληθεια ποναει τοσο που οποιος την ειπε τον σκοτωναν,τον εξοριζαν και τον τελευταιο που τα ειπε ολα τον σταυρωσαν!Οι φιλοσοφικες ιδεες και ο Λογος του Χριστου ειναι πολυ αντιεμπορικα για τα μετρα τους και χωρις εμποριο πως θα ειχαν,αυτοι που εχουν μεχρι και σημερα,την εξουσια αυτου του υλικου,προσκαιρου,φθαρτου και σαπιου κοσμου???Η αμφισβητηση ειναι το μεσο για την αποκτηση της Αληθειας…
https://www.youtube.com/watch?v=517B9_paveM
ἔχεις διαδηλωσει ἒνα κείμενο ποὺ γράφτηκε ἀπὸ ἕναν φανατικό ραβίνο πρίν τὸ ΚΡΑΧ τοῦ 1929, τὸ ὁποῖο μὲ τὸ ὀξύτατο νοῦ τοῦ ραβίνου ἐστιάζει στὰ σημεῖα ἐκεῖνα ὥστε νὰ γενᾶ ΜΙΣΟΣ. Ἡ ἀνυπέρβλητη ἀλαζονεία τοῦ ραβίνου αὐτοῦ, πόποθεν διαφέρει ἀπὸ τὴν κάθε ἀλαζονεία τοῦ ὅποιου ἀνθρώπου. Οὺδεῖς σοφός ἐπιδοκιμάζει τέτοιο πνεῦμα. Τὸ λάθος τῶν ρωμαῖων μὲ τὴν ἀκαταλόγιστη λαγνεία πρὸς ἀπόκτηση ἐδαφῶν τὸτε, λέρωσε τὸ ἑλληνικό πνεῦμα στὰ μάτια τῶν ἑβραίων – ἔχουν περάσει πολλά χρόνια, ἔχουμε ζήσει πάρα πολλά ἔκτοτε, καὶ ξεχνᾶμε ὅτι: α) Ἡ σχέση ἑβραίων καὶ ἑλληνων πρίν τὴν ρωμαϊκή κατοχή ἤτο ἀρίστη. β) ὑπήρξε σχέση ἀποφέρουσα οἰκονομική εὐημερία ἀμφότερα. γ) Οὐδέποτε ἐνοχλήθηκε ὁ ἑβραϊκός λαός ἀπὸ τὸν παγανισμό, οὔτε τότε οἱ ἕλληνες ἀπὸ τὸν μονοθεϊσμό τῶν ἑβραίων. Ἡ προτροπὴ σου νὰ διαβάσουν οἱ ἕλληνες σήμερα αὐτὸ τὸ κείμενο ἀποτελεῖ πηγή μίσους. Ἔχω γνωρίσει τόσο ὑπέροχους ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Ἰσραήλ, ποὺ λάμπουν ὅπως τά ἄστρα τὴ νύχτα. Οὐδέποτε οἱ παγανιστικές μου ἀντιλλήψεις τοὺς ἐνόχλησαν, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ προσωπικὴ μου θεώρηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἕνοια. Σέβεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ ὑπάρχει τόσο ζεστή ἀτμόσφαιρα ποὺ νοιώθω οἰκεῖο χῶρο. Εἶναι πάρα πολύ εὔκολο νὰ γεννήσεις μίση καὶ πολέμους. Τὸ δύσκολο εἶναι νὰ τοὺς ἀποφύγεις. Πιστεύω στὴν ἀγνή καὶ εἰληκρινή συνεργασία τῶν δυό αὐτῶν ἑθνῶν, τοῦ ἔθνους τοῦ Ἰσραήλ καὶ τοῦ ἔθνους τῶν ἑλλήνων. Καὶ μάχομαι γιὰ τὴν ἐξάγνιση τῆς σχέσης μας.