Σε λίγες ημέρες οι Ευρωπαίοι μπορεί να είναι σε θέση να εκτιμήσουν πόσο ψηλά έφτασε η παλίρροια του λαϊκισμού και του εθνικισμού στις χώρες τους και στην ήπειρό τους.
Η προσδοκία: Οι εθνικιστές και οι λαϊκιστές θα καταγράψουν τις ισχυρότερες επιδόσεις τους από την ίδρυση της ΕΕ και η κοινοβουλευτική τους ομάδα – Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας – θα μπορούσε να καλύψει το ένα τέταρτο των εδρών στο Στρασβούργο.
Το νέο κόμμα Brexit του Nigel Farage προβλέπεται να είναι πρώτο στις εκλογές στην Μ. Βρετανία, κερδίζοντας δύο έως τρεις φορές τις ψήφους του κυβερνώντος Συντηρητικού κόμματος της πρωθυπουργού Theresa May.
Στη Γαλλία, ο Εθνικός Συναγερμός της Marine Le Pen προηγείται ακόμη του κόμματος του Προέδρου Emmanuel Macron, ο οποίος επικαλείται “περισσότερη Ευρώπη”.
Ο Matteo Salvini, υπουργός Εσωτερικών και ηγέτης της Λίγκας, προβλέπει ότι το κόμμα του θα είναι πρώτο στην Ιταλία και πρώτο στην Ευρώπη.
Στην πρόσκληση του Salvini, δώδεκα εθνικιστικά κόμματα συγκεντρώθηκαν στο Μιλάνο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Σε λίγες ημέρες από τώρα, θα μπορούσαν να είναι ο τρίτος μεγαλύτερος συνασπισμός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αν ναι, τα κέρδη τους θα αποβούν εις βάρος των κεντροαριστερών και των κεντροδεξιών κομμάτων που κυριάρχησαν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Το έθνος, η πατρίδα, είναι η μεγαλύτερη οντότητα στην οποία μπορεί κανείς να δώσει πίστη και αγάπη».
Μιλώντας ενώπιον ενός πλήθους δεκάδων χιλιάδων μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό του Ντουόμο στο Μιλάνο, ο Σαλβίνι επέστρεψε στα μούτρα των εχθρών του την μομφή ότι τα νέα αυτά κόμματα έχουν τις ρίζες τους στην παλιά άσχημη πολιτική της δεκαετίας του 1930.
“Στην πλατεία αυτή δεν υπάρχουν εξτρεμιστές. Δεν υπάρχουν ρατσιστές. Δεν υπάρχουν φασίστες. … Στην Ιταλία και στην Ευρώπη, η διαφορά είναι μεταξύ … εκείνων που μιλάνε για το μέλλον και εκείνων που κάνουν δίκες για το παρελθόν».
Το αύριο εναντίον του χθες, λέει ο Σαλβίνι.
Ενώ το ευρωπαϊκό σύστημα κάνει παραλληλισμούς μεταξύ των λαϊκιστικών κομμάτων του παρόντος και των γεγονότων της δεκαετίας του 1930, δεν αναγνωρίζει το δικό του απαραίτητο ρόλο στη δημιουργία των μαζικών αποσκιρτήσεων προς την λαϊκιστική δεξιά που τώρα θέτει σε κίνδυνο την πολιτική ηγεμονία του.
Τα λαϊκιστικά-εθνικιστικά κόμματα είναι ενεργοποιημένα και ενωμένα τόσο από την αντίθεσή τους προς την ΕΕ όσο και από αυτό που η ίδια η ΕΕ έχει παράγει.
Και τι είναι αυτό;
Αμφισβητούν τις ανισότητες της νέας οικονομίας, όπου οι μισθοί της εργατικής και της μεσαίας τάξης, του πυρήνα δηλαδή του έθνους, έπεσαν πολύ πίσω από τη διευθυντική τάξη και τις εταιρικές και οικονομικές ελίτ.
Οι άνθρωποι που δουλεύουν με τα χέρια, τα εργαλεία και τα μηχανήματά τους έχουν δει τους μισθούς τους να συγκρατούνται και τις θέσεις εργασίας να εξαφανίζονται καθώς οι μισθοί έχουν αυξηθεί για εκείνους που μετακινούν αριθμούς σε υπολογιστές.
Οι ανισότητες έχουν αυξηθεί πάρα πολύ, όπως και η απόσταση μεταξύ της πρωτεύουσας και της ενδοχώρας ενός κράτους.
Έπειτα, υπάρχει μετανάστευση. Οι γηγενείς ευρωπαίοι δεν καλωσορίζουν τις νέες εθνοτικές ομάδες που έχουν έρθει απρόσκλητα σε μεγάλους αριθμούς τις τελευταίες δεκαετίες και απέτυχαν να αφομοιωθούν, δημιουργώντας θύλακες που αναπαράγουν τους τόπους του Τρίτου Κόσμου από όπου ήρθαν.
Αν μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια κοινή κραυγή στους λαϊκιστές, αυτή θα μπορούσε να είναι: “Θέλουμε τη χώρα μας πίσω!”
Ό, τι μπορεί να ειπωθεί για τους λαϊκιστές και τους εθνικιστές, είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους της καρδιάς. Αγαπούν τις χώρες τους. Λατρεύουν τις κουλτούρες στις οποίες μεγάλωσαν. Θέλουν να διατηρήσουν τη δική τους μοναδική εθνική ταυτότητα.
Που είναι λάθος σε αυτό;
Ο πατριωτισμός είναι κεντρικό στοιχείο των εθνικιστικών και λαϊκιστικών κινημάτων. Η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι το ξένο σε αυτούς. Πιστεύουν στην Ευρώπη των κρατών-μελών του De Gaulle “από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια”, όχι στην αφηρημένη Ευρώπη του Jean Monnet, και σίγουρα όχι στη σημερινή γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Το έθνος, η patria, είναι η μεγαλύτερη οντότητα στην οποία μπορεί κανείς να δώσει πίστη και αγάπη. Ποιος θα βάδιζε στη no man’s land για την ΕΕ;
Οι εθνικιστές της Ευρώπης δεν είναι όλοι ίδιοι. Το κυβερνών κόμμα της Πολωνίας του Νόμου και της Δικαιοσύνης διαφωνεί για τη Ρωσία του Πούτιν με το κυβερνών κόμμα της Ουγγαρίας Fidesz του πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν.
Ενώ το Κοινοβούλιο της ΕΕ δεν διαθέτει μεγάλη εξουσία, αυτές οι εκλογές δεν έχουν μικρή σημασία.
Δείτε τον Farage. Σε περίπτωση που το κόμμα Brexit βγει πρώτο στη Βρετανία, πώς μπορεί το Κόμμα των Tory να μην προχωρήσει στην ψηφοφορία του 2016 για να αποχωρήσει από την ΕΕ, χωρίς να προδίδει την πιο πιστή εκλογική του περιφέρεια στο πιο κρίσιμο θέμα;
Ο εθνικισμός στην Ευρώπη εξαπλώνεται, εμβαθύνοντας ακόμα τις διαμάχες μεταξύ των κορυφαίων δυνάμεων της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Η Γερμανία δεν θα φθάσει στο υποσχεθέν 2% του ΑΕΠ για την άμυνα που ζήτησε ο Ντόναλντ Τράμπ. Και το Βερολίνο συνεχίζει με ένα δεύτερο αγωγό φυσικού αερίου κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα προς τη Γερμανία από τη Ρωσία, το Nord Stream 2.
Η Τουρκία αναλαμβάνει την κατοχή ενός ρωσικής κατασκευής συστήματος αεράμυνας S-400 αυτό το καλοκαίρι, παρά την προειδοποίηση των ΗΠΑ ότι η πώληση των 100 F-35s δεν θα περάσει αν οι Τούρκοι προχωρήσουν με το ρωσικό σύστημα.
Έπιασαν οι εθνικιστές της Ευρώπης το κύμα του μέλλοντος;
Ή μήπως το μέλλον θα δει την αναβίωση της ιδέας της Μίας Ευρώπης, μιας πολιτικής και οικονομικής ένωσης που ενέπνευσε τους ονειροπόλους του παρελθόντος;
Από εδώ, μοιάζει περισσότερο με Matteo και όχι με Macron.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Patria y Libertad, Patriam amamus dum spiramus.(Τι πιο ευγενικό)!