Νέα Παγκόσμια Τάξη εναντίον Βενεζουέλας

Οι αριστεροί σοσιαλιστές της Λατινικής Αμερικής κατανοούν καλύτερα από ό, τι το αμερικανικό κοινό ότι οι κυβερνήσεις της Δύσης ελέγχονται από Εβραίους τραπεζίτες και Εβραίους ολιγάρχες. Δεν πρέπει να συγχέουμε τα αντιαμερικανικά σχόλια και συναισθήματα ότι είναι εις βάρος του αμερικανικού λαού. Αντίθετα, είναι ενάντια στους κυβερνήτες της Αμερικής, που ωθούν μια ιμπεριαλιστική ατζέντα σε κάθε έθνος στον πλανήτη.
Οι Εβραίοι χρησιμοποιούν τον αμερικανικό λαό για την προώθηση της ατζέντας τους, και οι εθνικιστές της Λατινικής Αμερικής δικαίως αντιτίθενται σε αυτήν την υποστηριζόμενη από εβραίους εισβολή στις κυβερνήσεις και τις οικονομίες της περιοχής τους. Ενώ ούτε ο Τσάβες, ούτε οι σύμμαχοί του στη Λατινική Αμερική είναι εθνικοσοσιαλιστές, όπως η Χεζμπολάχ στο Λίβανο ή οι Μπααθιστές στη Συρία, ούτε καταλογίζονται στα δόγματα της Ιρανικής Ισλαμικής Επανάστασης, οι δύο πλευρές ήταν σε θέση να κοιτάξουν πέρα ​​από την πολιτική ιδεολογία και τη θρησκεία για να σχηματίσουν συμμαχίες εναντίον της Λερναίας Ύδρας της παγκοσμιοποίησης που απειλούσε και τις δύο περιοχές.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα θέτει τις ανάγκες του λαού του πρώτα. Μόλις η Αμερική και άλλες χώρες τους είπαν να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία τους, προκειμένου να έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες πρόσβαση σε μια νέα αγορά, ο Τσάβες απάντησε «Η ιδιωτικοποίηση είναι ένα νεοφιλελεύθερο και ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Η υγεία δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, επειδή είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ούτε μπορεί η εκπαίδευση, ούτε το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Δεν μπορούν να παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο που αρνείται από τους ανθρώπους τα δικαιώματά τους».
Η άποψή του ήταν εκείνη που πρέπει να έχει μια κυβέρνηση που έχει καθήκον να προστατεύει τον λαό της από όλους τους εχθρούς, ξένους και εγχώριους. Υπό την ηγεσία του Τσάβες, η υγειονομική περίθαλψη αυξήθηκε, η παιδεία αυξήθηκε, η φτώχεια μειώθηκε, και οι δαπάνες για υποδομές ανέβηκαν. Τα κέρδη από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας δεν αποστέλλονταν σε μετόχους σε εταιρείες ή στις τσέπες των παγκοσμιοποιητών, πήγαιναν για να σηκώσουν το λαό της Βενεζουέλας και για να ανοικοδομήσουν το έθνος.

Ο Ούγκο Τσάβες με τον πρώην Ιρανό ηγέτη Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ
Ο Τσάβες επίσης εργαζόταν, ενώ ήταν πρόεδρος, για να πετύχει μια οικονομική και πολιτική ένωση των χωρών της Λατινικής Αμερικής για να προωθηθεί η αυτάρκεια και οι συμμαχίες προκειμένου να σταθούν ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Η διαδικασία αυτή απέβλεπε στο να ενώσει τα διάφορα εθνικιστικά κινήματα σε μια δύναμη που θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της περιοχής.

Πολλές από τις πολιτικές του Τσάβες οι Αμερικάνοι Λευκοί εθνικιστές θα υποστήριζαν. Ο Τσάβες δηλώσει το 2007 : «Δεν θα χρειάζεται πλέον να πάμε στην Ουάσινγκτον, ούτε στο ΔΝΤ, ούτε στην Παγκόσμια Τράπεζα, σε κανέναν», όταν πήρε το έθνος του από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Για την Επανάσταση του Τσάβες μία από τις πρώτες προτεραιότητες ήταν η αφαίρεση κάθε επίδρασης που έχουν στο έθνος οι παγκοσμιοποιητές τραπεζίτες.
Όσοι είναι κατά της παγκοσμιοποίησης είναι οι σύμμαχοί μας, όχι εχθροί μας. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια απειλή για όλους μας. Αν μια λύση προερχόμενη από την αριστερά δουλεύει καλά για μια ορισμένη εθνοτική κοινότητα ή πολιτισμό, θα πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να την προωθήσουν εφ’ όσον παραμένει εντός των συνόρων τους. Με την παγκοσμιοποίηση, όλοι μας χάνουμε την ικανότητα να διαχειριζόμαστε τις δικές μας υποθέσεις. Ο Τσάβες άνοιξε την πόρτα για άλλους εθνικιστές αριστερούς ηγέτες, όπως ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό, ο Έβο Μοράλες στη Βολιβία, και ο Daniel Ortega στη Νικαράγουα για την προώθηση της ενότητας μεταξύ των εθνών τους, για να παρέχουν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους φτωχούς, να αφαιρεθεί η βιομηχανία και οι φυσικοί πόροι από πολυεθνικές εταιρείες μέσω εθνικοποίησης, και να σταθούν ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Ο Τσάβες ωστόσο, όπως και κάθε ηγέτης δεν ήταν τέλειος. Η διαφθορά επέτρεψε ένα μεγάλο ποσό των εσόδων από το πετρέλαιο να πάει στις τσέπες των γραφειοκρατών, αντί να πάει για την ανάπτυξη του έθνους και την βοήθεια στους φτωχούς. Επίσης, ως Χριστιανός, λυπάμαι για τη σχέση του Τσάβες με τον Χριστιανισμό που πολλές φορές ήταν συγκρουσιακή. Πιστεύω πάντως, ότι είναι πιο σημαντικό να τον δούμε ως μια δύναμη που στέκεται ενάντια στις δυτικές κυβερνήσεις που είχαν χώσει την μύτη τους στην περιοχή, ανατρέποντας αμέτρητες κυβερνήσεις και λεηλατώντας την περιοχή για να ωφεληθούν οι Εβραίοι ελίτ και τα «εθνικά» σκυλάκια τους.
Οι συνεχείς αναφορές του Τσάβες στη «δημοκρατία»,προσωπικά μου είναι ανυπόφορες, αλλά η «δημοκρατία» για την Λατινική Αμερική σημαίνει να επιτρέπεται ο λαός να ελέγχει τη μοίρα του, και όχι τα ξένα συμφέροντα.

Επίσης οι καταγγελίες του «φασισμού» από τον Τσάβες θα πρέπει να κατανοηθούν με τον ίδιο τρόπο που οι ανατολικοευρωπαίοι χρησιμοποιούν τη φράση, όχι ως όρο κατά της ιδεολογίας του φασισμού, αλλά της εισβολής του δυτικού ιμπεριαλισμού στη γη τους.
Λόγω της αντίθεσης του Ούγκο Τσάβες στις πολυεθνικές εταιρείες και τις διεθνείς τράπεζες, το σύστημα εργάστηκε στο να τιμωρήσει αυτόν και τη Βενεζουέλα. Όταν το Bloomberg τον κατήγγειλε επειδή αρνήθηκε να ξεπουλήσει το έθνος και το λαό του σε ατελείωτη δουλεία χρέους, το βλέπω αυτό ως μία σημαντική, αλλά επώδυνη, απόφαση που ένας εθνικιστής ηγέτης πρέπει να κάνει. Πώς μπορεί κάποιος να ορίσει την τιμή για την αυτονομία και το μέλλον του λαού του;

Η τρέχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα είναι αυτή που γρήγορα ξετυλίγεται. Αυτό το ξήλωμα στη Βενεζουέλα άρχισε όταν ο Τσάβες πέθανε, αφήνοντας ένα κενό εξουσίας και την επανάσταση στη μνήμη, όχι στην πραγματική πολιτική ζωή. Η αντιπολίτευση που υποστηρίζεται από τη Δύση έσπευσε να δράσει. Δεν έκανε μόνο η επανάσταση να πεθάνει μαζί με τον ηγέτη της, αλλά η Βενεζουέλα ήταν το έθνος που επλήγη περισσότερο από την κατακόρυφη πτώση των τιμών του πετρελαίου. Οι νεο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι θριαμβολογούν για τον τρέχον χάος στη Βενεζουέλα ως απόδειξη ότι ο σοσιαλισμός είναι καταδικασμένος. Κάθε έθνος που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα έσοδα του πετρελαίου είναι σε κρίση αυτή τη στιγμή, ανεξάρτητα από τις επικρατούσες οικονομικές αρχές του. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι η απώλεια των εσόδων του κρατικού πετρελαίου πλήττει τους λαούς τόσο έντονα αποδεικνύει ότι η σοσιαλιστική οικονομία πράγματι επένδυσε την μερίδα του λέοντος του πλούτου των φυσικών πόρων στο λαό όλο αυτό το διάστημα.

Ο Ομπάμα χαρακτήρισε τη Βενεζουέλα «απειλή για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών» και «απειλή» για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Ομάδες της αντιπολίτευσης έχουν λάβει χρηματικά ποσά από τη Δύση για να υποστηρίξουν προσπάθειές για να ανατραπεί η κληρονομιά της Επανάστασης του Τσάβες. Η Independent ανέφερε πως «Το 2002, ο τότε Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες εκδιώχθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με πραξικόπημα από τους αντιπάλους που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον συνέχισε να διοχετεύει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στους επικριτές του».
Αυτά τα χρήματα από την Ουάσιγκτον έχουν χρησιμοποιηθεί για να στηρίξουν τις ομάδες της αντιπολίτευσης και να προσπαθήσουν να κατεβάσουν τον Τσάβες και τώρα τον διάδοχό του, Πρόεδρο Nicolas Maduro.

Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν να καταστρέψουν κάθε κυβέρνηση, κάθε καθεστώς, και κάθε κίνηση που θα μπορούσε να μιλήσει υπέρ του λαού του, αντί να υποκύπτει στα συμφέροντα των διεθνιστών. Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Βενεζουέλα η οποία περιγράφεται από τον σημερινό Πρόεδρο ως “απόπειρα πραξικοπήματος” που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον, είναι απλά μια άλλη απόπειρα «έγχρωμης επανάστασης», όπως συνέβη στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη κατά την τελευταία δεκαετία.
Ο δημοσιογράφος James Petras (Venezuela Analysis) επεσήμανε ότι,
    «Η κατηγορία του Ομπάμα ότι η Βενεζουέλα αποτελεί απειλή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι μια κατηγορία που απευθύνεται σε όλες τις κυβερνήσεις που έχουν επιλέξει ελεύθερα να εγκαταλείψουν τις οργανώσεις με επίκεντρο τις ΗΠΑ και που απορρίπτουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, αυτό που προκαλεί την οργή του Ομπάμα και παρακινεί τις επιθετικές απειλές του προς τη Βενεζουέλα είναι που η πολιτική ηγεσία του Καράκας αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η Βενεζουέλα δεν έχει στρατιωτικές βάσεις στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική ούτε έχει εισβάλει, ή καταλάβει εδάφη ή υποστηρίξει στρατιωτικά πραξικοπήματα σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής – όπως ο Ομπάμα και οι προκάτοχοί του έχουν κάνει. Η Βενεζουέλα καταδίκασε την αμερικάνικη εισβολή της Αϊτής, τα υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ονδούρα (2009), την Βενεζουέλα (2002, 2014, 2015), την Βολιβία (2008) και το Εκουαδόρ (2010).

Σαφώς, το διάταγμα «έκτακτης ανάγκης» του Ομπάμα και οι κυρώσεις εναντίον της Βενεζουέλας κατευθύνονται στη διατήρηση της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής αυτοκρατορικής κυριαρχίας στη Λατινική Αμερική και τον εξευτελισμό της ανεξάρτητης, δημοκρατικής εξωτερικής πολιτικής της Βενεζουέλας».
Το ‘National Interest’, ένα think tank εξωτερικής πολιτικής που δημιουργήθηκε από τον “νονό του νεο-συντηρητισμού” τον εβραϊκής καταγωγής Irving Kristol έγραψε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει προκλητικά και χωρίς καμία απολογία να σταθούν  με τη δημοκρατική αντιπολίτευση» και να «σταθούν με εκείνους που θα συμβάλουν  να επιστρέψει η Βενεζουέλα από την άβυσσο». Οι Εβραίοι στην Ουάσιγκτον και το Σύστημα τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά ζητούν την πτώση της Επανάστασης του Τσάβες και την παροχή απεριόριστης υποστήριξης στην «δημοκρατική αντιπολίτευση».

Η πολιτική των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι μια σκόπιμη συνωμοσία της CIA και των παγκοσμιοποιητών εναντίον μιας χώρας που έχει στραφεί κατά των πολιτικών της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αριστερή ή όχι, αξίζει την υποστήριξή μας περισσότερο από αυτές τις προσωπικότητες της αντιπολίτευσης που θέλουν «η Βενεζουέλα να ανοίξει», λέξη που μεταφράζεται να επιτραπεί η λεηλασία των πόρων και του λαού από τις πολυεθνικές εταιρείες και τις τράπεζες και, στη συνέχεια, να μετατραπεί αυτό το έθνος σε ένα ακόμα προπύργιο της παγκοσμιοποίησης, αποδυναμώνοντας και τα άλλα εθνικιστικά κινήματα στη Λατινική Αμερική.

Κάθε έθνος που πέφτει στα χέρια των παγκοσμιοποιητών γίνεται άλλη μία βάση από όπου θα επιτεθούν εναντίον γειτονικών χωρών. Αν η μάχη του 21ου αιώνα είναι εθνικισμός vs παγκοσμιοποίηση, εγώ θα σταθώ περήφανα δίπλα σε μη-λευκούς, ακόμα και αριστερούς εθνικιστές παρά σε ένα αυτοαποκαλούμενο “εθνικιστή” που υποστηρίζει την ηγεμονία και την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης.
* Ο Matthew Heimbach είναι Αμερικάνος, φιλο-Νότιος, Λευκός αποσχιστής και Χριστιανός Ορθόδοξος (!) στο θρήσκευμα. Tα media τον έχουν αποκαλέσει «το νέο πρόσωπο του μίσους», ενώ το Αλ Τζαζίρα τον βάπτισε «μικρό Φύρερ»! Η λέξη «εθνικιστής» για αριστερούς, είναι θεωρώ αδόκιμη. Προφανώς, εννοεί «πατριώτης». Στην Λατινική Αμερική ο πατριωτισμός δεν είναι ενοχοποιημένος από τους αριστερούς. Το αντίθετο μάλιστα. Η εθνική σημαία βρίσκεται σε μεγάλη εκτίμηση και θυμάμαι το πάθος με το οποίο ψέλνουν κάθε φορά τον εθνικό τους ύμνο οι παίκτες των εθνικών ομάδων των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Τέλος πάντων, από όσα έχω καταλάβει, καμία σχέση, η εκεί αριστερά, με το επικίνδυνο νεοταξικό ανθελληνικό υποτακτικό εμετικό τσίρκο της αριστεράς στην Ελλάδα.

Επίσης, όσον αφορά τις χειραγωγούμενες από τους σιωνιστές ΗΠΑ, ο ιμπεριαλισμός της U.S.A. έχει μακρά ιστορία, και υπήρχε πριν τον Σιωνισμό. Τα θέλει δηλαδή και ο… πισινός της Ουάσινγκτον. Εάν κέρδιζε τον «εμφύλιο» ο Νότος, σαφώς, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.     
Ενδιαφέρον άρθρο: Λατινική Αμερική: Το καταφύγιο για την επιβίωση της Λευκής Φυλής; Και το δεύτερο μέρος.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
kokkinosouranos