Ολική ανατροπή: Σκάει η «φούσκα» του Great Reset

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, το βασικό επιτόκιο παρέμεινε στο μηδέν σχεδόν μέχρι το τέλος του 2015, αυξήθηκε σε μόλις 2,5% μέχρι το τέλος του 2018, στη συνέχεια μειώθηκε ξανά από το καλοκαίρι του 2019—και παρέμεινε γύρω στο μηδέν— μέχρι τον Μάρτιο του 2022 .

Σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά χαμηλών επιτοκίων, η κατεύθυνση των κεφαλαίων σε λάνθασμένες δραστηριότητες σε μεγάλη κλίμακα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.

Για παράδειγμα, τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια μείωσαν το κίνητρο για αποταμίευση και τόνωση της κατανάλωσης.
Ταυτόχρονα, τα επενδυτικά σχέδια που δεν θα είχαν ενδιαφέρον χωρίς το περιορισμένο κόστος δανεισμού κατέστησαν ελκυστικά.
Ως αποτέλεσμα, οι οικονομίες παρασύρθηκαν σε μια ψευδή κυκλική ανάκαμψη, δημιουργώντας τη εντυπωση για μια ανάπτυξιακή έκρηξη  – πρόκειται για έναν φαύλο οικονομικό κύκλο, όπως όλοι πλέον γνωρίζουμε.

Η υπερχρέωση

Ειδικότερα, η ανάληψη πρόσθετου χρέους κατέστη κυρίαρχη πρακτική και αυτό δημιούργησε μια συσχετισμένη εκτόξευση των τιμών περιουσιακών στοιχείων τα οποία εκτοξεύτηκαν εξαιτίας της υπερβάλλουσας ρευστότητας (καθώς υπήρξε υπερβολική προσφορά χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες), ειδικά με τις μετοχές και τα ακίνητα.

Προέκυψε μια «ψευδαίσθηση πλούτου» που απέκρυψε το βασικό οικονομικό γεγονός ότι οι πόροι είναι σπάνιοι, καθιστώντας το τεράστιο κόστος που σχετίζεται με τη Μεγάλη Επαναφορά να μην μοιάζει τόσο τρομακτικό.

Ένα de facto μηδενικό επιτόκιο κάνει την προτίμηση των ανθρώπων για άμεση ικανοποίηση της ανάγκης για κατανάλωση αγαθών ακόμη πιο επιτακτική από ό,τι σε ένα περιβάλλον υψηλότερων επιτοκίων.

Από οικονομική άποψη, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων υποτίμησε το μέλλον υπέρ του της τάσης για βραχυπρόθεσμη ικανοποίηση των αναγκών.

Ως αποτέλεσμα, η τρέχουσα επιθυμία να σωθεί το κλίμα με… παλαβές πολιτικές έγινε ακόμη πιο επιτακτική στα μάτια των ανθρώπων σε σύγκριση με τη νόμιμη επιθυμία τους να έχουν άφθονα αγαθά στη διάθεσή τους στο μέλλον.

Σε καμία περίπτωση δεν είναι λιγότερο σημαντικό γεγονός ότι τα τεχνητά μειωμένα επιτόκια επέτρεψαν στις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους κατά της ελεύθερης αγοράς σχεδόν ατιμώρητα και να θέσουν υπό έλεγχο μεγάλο μέρος της οικονομίας.

Για παράδειγμα, πολλές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο υπαγόρευσαν lockdown το 2020-21, προκαλώντας την υστερία του κορωνοϊού.

Το πραγματικό οικονομικό κόστος των μέτρων lockdown παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό κρυμμένο από τα μάτια του πληθυσμού, επειδή οι κυβερνήσεις κράτησαν τις οικονομίες σε λειτουργία μέσα από γιγάντια πακέτα δαπανών χρηματοδοτούμενων από χρέος και τεράστιες επεκτάσεις της προσφοράς χρήματος – οι μηχανές εκτύπωσης των τραπεζών δούλεψαν στο φουλ…

Ο πληθωρισμός τους χάλασε τα σχέδια…

Όλα έδειχναν να λειτουργούν υπέρ των υποστηρικτών του Great Reset.
Το σύστημα των ελεύθερων αγορών μαζί με μία ελεύθερη κοινωνία αναγκάστηκαν να επιστρέψουν όλο και περισσότερο, και η ώθηση προς μια «οικονομία υπό έλεγχο» – μια «οικονομία που διοικείται υπό τις επιταγές του κράτους» – ουσιαστικά ενισχύθηκε και επιταχύνθηκε.

Στη συνέχεια, η τεράστια επέκταση της προσφοράς χρήματος – που προκλήθηκε από τη «νομισματικοποίηση» του εθνικού χρέους από τις κεντρικές τράπεζες σε μαζική κλίμακα – έδειξε την ανεπιθύμητη παρενέργεια της: Ο πληθωρισμός άρχισε να αυξάνεται το 2020 και κατέστη ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της οικονομικής πρακτικής – ενώ τα «παπαγαλάκια» του Great Reset, οι πολιτικοί και ο διεθνής οικονομικός τύπος, διακήρυσσαν ότι είναι «προσωρινός».

Δεδομένου του διαρκώς αυξανόμενου πληθωρισμού, οι κεντρικές τράπεζες αναγκάστηκαν να αυξήσουν τα επιτόκια για να αποτρέψουν την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στα νομίσματά τους.